Gra Shiny

Wokół was zaczął rosnąć tłum gapiów. Zauważyłaś, że za osiłkiem stali ludzie, którzy wyglądali podobnie jak on. Dopingowali mu, żeby "rozgromił w końcu tą walniętą dziewuchę".

Zaciskam nerwowo pięści. Tłum gapiów wspierających osiłka dopingiem dodatkowo zachęca mnie do spuszczenia mu solidnego lania, w postaci pokonania jego wszystkich pokemonów. Wierzę, że to się uda.
- Chespin. Wytrzymaj jeszcze trochę! Przeciwnik ma trochę więcej sił, jednak jeśli mocno się skupisz uda nam się go pokonać! - zagrzewam pokemona do walki. - Znowu zacznij od Growl. Od razu po tym złap przeciwnika w pnącza. Ściśnij go z całej siły, by już tym zadać mu sporo szkód, po czym walnij nim o ziemię, następnie wyrzuć wysoko w powietrze. Nie możesz stworzyć mu łatwych sytuacji do ataku - czyli za każdym razem, kiedy ten będzie nacierał na ciebie, łap go w pnącza. Ale obrona to nie wszystko. Musimy również skupić się na ataku, z taką różnicą, że w jak najostrożniejszy sposób. Otóż ponownie użyj Vine Whip. Ściskaj pokemona tak, by nie miał siły się ruszyć z miejsca i szybko rusz na niego. Gdy znajdziesz się przy nim, puść go z objęcia i od razu walnij go Rolloutem, który z każdą rundą staje się silniejszy, więc tym razem bardziej go zaboli.

Statystyki:

Chespin - 0,85lv

- Dobrze się spisałeś, mały. Widzę, że dałeś z siebie wszystko - mimo przegranej jestem dumna ze swojego pokemona i nie zamierzam mieć do niego żadnych pretensji. Podchodzę do niego, podnoszę delikatnie, żeby przypadkiem nie nacisnąć na obtarcia, które być może pojawiły się na jego ciele i zanoszę do Golda, który w opiece nad nim zdobył już wystarczającą wprawę. - Połóż się obok, mały i odpocznij.
Obróciwszy się na pięcie z powrotem wracam na pole bitwy. Mierzę Sneasela porozumiewawczym spojrzeniem i proszę, by wstawił się na swojej pozycji. Znów przyszła jego kolej.
- Teraz powinno pójść łatwiej. Od razu, bez zbędnych wstępów, rusz na Heracrossa i poczęstuj go solidną serią Dark Pulsów. Gdy znajdziesz się w jego pobliżu wystrzel mu prosto pod nogi Ice Beam, po czym wal go Dynamic Punchem aż straci przytomność! - mówię na jednym tchu.

Statystyki:

Sneasel - 0,45lv, 10% Sp. Att. Limit
Golduck(zapomniałem dać, sorki ^^) - 0,8lv
Shiny - 5 punktów respektu

Osiłek był wyraźnie wkurzony swoją przegraną. W tłumie nie którzy ludzie mówili, że dobrze mu tak. Inni dziwili się, jak taka osoba jak ty mogła go pokonać. Tłum rozrzedzał się. Ucieszony Sneasel podbiegł do Golducka. Odwróciłaś się. Nagle poczułaś uderzenie w tył głowy.
- Trafiłeś w dziesiątkę, bro. - usłyszałaś męski głos, w akompaniamencie śmiechów.
Najwyraźniej twój niedawny przeciwnik chciał pokazać swojej "braci", że nie jest od ciebie gorszy i rzucił w ciebie... PokeBallem.

Na mojej twarzy mimowolnie pojawia się szeroki uśmiech, w momencie, gdy ogromny żuk z hukiem pada na ziemię. Już mam pogratulować przyjaciołom świetnie stoczonych pojedynków, kiedy nagle czuję lekki ból przeszywający tylną część głowy. Odruchowo odskakuję w byle jakim kierunku, jakbym chciała nieudolnie uniknąć padniętego już strzału. Nie lubię takich sytuacji. W normalnych warunkach, gdybym sama trzasnęła sobie tą kulą w łeb, zapewne ból czułabym tylko przez chwilę, jednak kiedy to stało się tak nagle, sprawa miała się zupełnie inaczej. W tym wszystkim najbardziej zabolała mnie urażona duma.
Z reguły uważam się za osobę spokojną, starającą się załatwić każdy spór na drodze pokojowej, jednak trzeba pamiętać, że jestem tylko człowiekiem i zdarza mi się działać zbyt impulsywnie.
Z gniewem wymalowanym na, jakby nie patrzeć, dziecinnej buźce odwracam się w stronę bandy osiłków i mierzę spojrzeniem każdego z osobna.
- Gadać. Który to? - pytam zupełnie poważnie. Krzywię się w myślach, słysząc swój dziewczęcy, delikatny głosik, który dla tej bandy pewnie brzmi tak samo komicznie jak dla mnie. Przez chwilę walczę z sumieniem, bowiem w kieszeni nadal leży broń, której nie miałam jeszcze okazji przetestować. Nie powinnam tego robić, ale nie mogąc opanować emocji sięgam do kieszeni, łapię kurczowo za spluwę i mierzę nią prosto w osiłka, z którym przed chwilą walczyłam. - Jeśli już przegrałeś, to chociaż zachowaj honor. Ty i ten twój gang - macie stąd spływać, bo będziemy inaczej rozmawiać.
Czuję, jak zaczyna mną manipulować gniew i z szyderczym uśmiechem na twarzy jeżdżę celownikiem po twarzach tej irytującej grupki. Z podniecenia aż drży mi ręka i jeszcze mocniej ściskam za rękojeść broni.

Gdy się odwróciła, grupa łysoli śmiała się. Usłyszawszy twój... stanowczy ton oraz groźbę, banda osiłków roześmiała się jeszcze bardziej.
- Sądzisz, że uda ci się nas wystraszyć? - zapytał się ciebie jeden z osiłków.
Włożyłaś już rękę do kieszeni i złapałaś za broń. Już chciałaś ją wyjmować, ale stanął przed tobą wycieńczony Golducka.
- Gol, duck. - powiedział ze złością w głosie.
- Teraz poszczujesz nas kaczką, co? - zakpił któryś z osiłków.
Kaczor użył Water Guna i oblał nim łysoli.
- Ty mały... - zaczął twój niedawny przeciwnik.
- Coś się dzieje panowie? - zapytał mężczyzn policjant - Nie mówcie, że znowu chcecie trafić do paki.
- Nie, dzięki. - odpowiedział mu, po czym zwrócił się do ciebie szeptem. - Lepiej na mnie uważaj. Chodźcie chłopaki.
Banda osiłków sobie poszła, a do ciebie podszedł policjant.
- Nic pani nie jest? - zapytał mundurowy - Mam nadzieję, że nic pani nie zrobili.

Robi mi się głupio, kiedy Golduck wstawia się w mojej obronie, ale po chwili jestem mu wdzięczna, bo dzięki niemu nie zrobiłam niczego, czego mogłabym później żałować. Wzdycham lekko puszczając broń w kieszeni. Wychodzę naprzód, by stanąć obok swojego przyjaciela i w razie potrzeby móc zareagować, gdyby okazało się, że któryś z osiłków również jest uzbrojony. Ledwie powstrzymuję się od śmiechu, kiedy Gold dokonuje samosądu na głupkowatej bandzie w delikatny i jedynie ostrzegawczy sposób. Na wszelki wypadek nadal trzymam dłoń w kieszeni. Jak się za chwilę okazuje, niepotrzebnie. Nagłe pojawienie się policjanta wywołuje u mnie uśmiech na twarzy i rodzi nadzieję, że banda dostanie jakąś solidną nauczkę za próbę zemsty na młodej trenerce. Niestety kończy się jedynie na słownym upomnieniu.
- Nie, nic mi nie jest - odpowiadam krótko. - Dziękuję za szybką reakcję.
Wysilam się na obdarzenie mundurowego lekkim uśmiechem, po czym nie przeciągając dłużej tego spotkania odwracam się w kierunku swoich pokemonów. Przyjacielsko klepię Golda po plecach.
- Chodźmy. Musimy jeszcze raz wstąpić do centrum.. no i potem załatwić w końcu te zlecenie.
Zbieram całą gromadkę podopiecznych i kieruję się do centrum znajdującego się niedaleko nas. O ile nic mi nie przeszkodzi w dojściu do niego, wchodzę i ustawiam się w kolejce, by za chwilę móc powierzyć siostrze Joy moje pokemony.

Na odchodne policjant przestrzegł ciebie:
- Uważaj na nich. Robili różne dziwne i niebezpieczne rzeczy. Lepiej trzymać się od nich z daleka.
Golduck był zadowolony, że doceniłaś jego wstawienie się za tobą. Walka bardzo go wycieńczyła. Golduck i Sneasel ruszyli za tobą. Po minucie doszliście do pustego Centrum Pokemon. Od razu podeszłaś do siostry Joy. Pielęgniarka poprosiła, żebyś schowała je do swoich kul. Sneasel podał ci PokeBall, którym osiłek w ciebie rzucił. Schowawszy swoje oba stworki, podałaś je dla siostry Joy. Kobieta poinformowała ciebie, żebyś przyszła po odbiór za dwadzieścia minut.

Podaję wszystkie trzy balle siostrze i dziękuję za przyjęcie moich pokemonów. Kieruję się w stronę jakiejś ławki lub jakiegokolwiek innego miejsca, na którym mógłby spocząć mój tyłek. Niespecjalnie mam chęć sterczeć dwadzieścia minut w bezruchu, ale jeśli nie będzie innego wyjścia, to staram się przyjąć tę wiadomość ze spokojem.
W międzyczasie rozmyślałam o tym, jak chętnie położyłabym się i odpoczęła, albo chociaż posiedziała w jakimś spokojnym miejscu, na przykład pod drzewem w lesie, ale wciąż ciąży mi to nieszczęsne zlecenie, które chcę wykonać jak najszybciej, najlepiej dziś.
Co jakiś czas zerkam w stronę pracowni siostry Joy, nie mogąc doczekać się zwrotu swoich przyjaciół.

Usiadłaś na ławce w Centrum Pokemon. Siostra Joy wyszła na zaplecze, żeby tam móc zaopiekować się twoimi stworkami. Ty nadal trzymałaś PokeBall, który dostałaś od Sneasela. Była to zwykła kula, taka sama jak te, w których siedziały twoje pokemony. PokeBall nagle zaczął się trząść. Wystrzeliło czerwone światło, a przed tobą pojawił się żółty stworek z czarnymi uszkami do połowy ciała.
- Helio? - pokemon przechylił główkę i patrzył się pytająco na ciebie.

Otwieram szeroko oczy na widok nieznanego mi pokemona. Skąd tyś się wziął? - myślę sobie. Nawet przez chwilę nie przyszło mi do głowy, że ball jest pełny; nie sądziłam, że poświęcą pokemona tylko po to, by uprzykrzyć mi kilka minut życia. Widząc pocieszną mordkę stworka głupkowato się do niego uśmiecham, przez chwilę milcząc, przy okazji tworząc krępującą sytuację.
- Cześć... - odzywam się w końcu, wyciągając w dłoń w jego kierunku. Cholera. Tak się chyba nie wita z pokemonami? - Jestem Shiny! - dodaję zaraz.
W końcu wysilam się na zupełnie naturalny uśmiech. Nie chcę, żeby ten pokemon wziął mnie za jakąś wariatkę, ale wydarzenia z dnia dzisiejszego za bardzo namieszały mi już w głowie.
Próbuję delikatnie złapać stworka oburącz, by chwilę potem położyć go obok na ławce. Na pierwszy rzut oka stworek wydał się przyjazny, więc bez większych obaw wyciągam dłoń w jego stronę, aby pogłaskać go lekko po głowie. Odruchowo odwracam się w stronę pracowni siostry Joy. Ile to już minut minęło? Wzrokiem próbuję namierzyć jakikolwiek zegar.

Podczas twoich rozmyślań pokemon przyglądał się tobie. Gdy tylko ujrzał na twojej twarzy uśmiech, najwidoczniej uznał to za dobry znak i odwzajemnił wyraz twarzy. Stworek nie oponował przeciw temu, żebyś go wzięła. Przeciwnie, bardzo go to ucieszyło. Po tym jak go pogłaskałaś po główce, uśmiech na jego twarzy urósł jeszcze bardziej. Nie musiałaś szukać zegarka. Z zaplecza wyszła siostra Joy, na tacy trzymała kulę z twoimi trzema stworkami.

Cieszy mnie, że przyjazna mordka pokemona nie okazała się jedynie pozorem, a odzwierciedleniem jego charakteru. Kolejną miłą informacją jest to, że nie muszę już dłużej czekać i w końcu mogę odebrać swoje pokemony.
- Dzięki, siostro Joy - mówię krótko do pielęgniarki, po czym chowam wszystkie balle, jak na razie, do torby. - Do widzenia!
Podnoszę Helioptile z krzesła, układam ją wygodnie w rękach i opuszczam centrum upewniając się jeszcze, czy przypadkiem nie zapomniałam kuli z nową towarzyszką. Szybko zdecydowałam, że zostanie ona ze mną. Bez sensu byłoby ją zostawić na pastwę losu, skoro i tak zdążyłam już ją polubić. Mało tego; cieszę się, że pozbawiłam ją towarzystwa tej głupiej bandy, której zapewne nie darzyła szczególną sympatią, skoro nawet nie wystraszyła się braku ich obecności.
Po wyjściu z centrum wyjmuję wszystkie trzy balle z torby i wyrzucam je w powietrze.
- Sneasel, Gold, Chespin - to wasza nowa koleżanka. Przedstawcie się sobie - zwracam się do grupki i na chwilę zostawiam ich sam na sam, żeby wzrokiem namierzyć ścieżkę, którą wcześniej podążałam. Liczę, że tym razem uda nam się dotrzeć do niej bez żadnych problemów i nareszcie wypełnimy tę nieszczęsną misję. - Dobra, drużyno! Idziemy.
I ruszam. Prosto w stronę tych bagien.

- Do widzenia. - siostra Joy pożegnała ciebie z uśmiechem na ustach.
Wyszłaś z budynku Centrum Pokemon i poczułaś powiew zimnego wiatru. W okolicach Oreburghu, tak jak w całym południowym i centralnym Sinnoh, zwykle było ciepło przez cały rok. Jednak teraz to nie było ważne. Wypuściłaś trójkę swoich pokemonów, żeby zaznajomiły się z kolejnym członkiem twojej drużyny. Helioptile szybko zaprzyjaźnił się z twoimi stworkami. Znalazłaś ścieżkę prowadzącą do wyjścia z miasta i przejścia na bagna. Ruszyliście zwartą grupą. Po kilku minutach marszu doszliście na miejsce.

Zatrzymuję się na moment, aby rozeznać się w terenie i spróbować dostrzec z daleka tę jaskinię, o której mówił barman. Przy okazji szukam wzrokiem miejsca, w którym doszło do nieprzyjemnego zdarzenia, a mianowicie próby zaczepienia mnie przez obskurnego Grimera. Liczę na to, że tym razem zdołam okrążyć je jakąś inną drogą, w taki sposób, że i tak dojdę do celu.
- Idziemy, przyjaciele! Patrzcie pod nogi, żebyście przypadkiem nie ugrzęźli w ziemi - zwracam się do pokemonów i ruszam przodem. Nie mając specjalnie nad czym rozmyślać, do głowy zaczynają mi przychodzić te złe, niepotrzebne myśli i pod wpływem jednej z nich zatrzymuję się nagle. Odwracam się do kroczących za mną pokemonów i nic nie mówiąc sięgam po Chespina, po czym kładę go na ramieniu. Nie wiem czemu, ale wydaję mi się, że maluch jest najmłodszy z grupy i najprędzej wpadłby w niepotrzebne kłopoty. A ja tak bardzo chcę już skopać tyłek temu złodziejowi lekarstw... i w końcu udać się na krótki, zasłużony wypoczynek.

Dojrzałeś wejście do jaskini jakieś półtora kilometra przed tobą. Było to możliwe dzięki temu, że znajdowało się ono w niewielkiej dolinie. Przy braku słońca miejsce to było ciemniejsze, niż gdy byłaś tutaj wcześniej. Dlatego nie udało ci się dojrzeć miejsca, w którym poprzednim razem zostałaś zaatakowana przez Grimera. Chespin posłusznie wszedł na twoje ramiona. Pozostała czwórka pokemonów ruszyła dalej. Ruszyliście przez bagno. Po kilku minutach brodzenia w mulistej wodzie, doszliście na suchy brzeg. Kaczor obmył stworki z mułu przy pomocy Water Guna. Zeszliście na dół doliny. Wejście do jaskini było przed wami.

Z jednej strony cieszę się, że w końcu dotarłam do celu, jednak z drugiej strony po raz pierwszy czuję, że ogarnia mnie coś, w rodzaju strachu i niepewności. Nie mam pojęcia, kim jest ten złodziej i czy jest on niebezpieczny. Na duchu podtrzymuje mnie obecność pokemonów i broń leżąca w kieszeni, którą zdecydowałam się używać już tylko w ostateczności. Nie mogę pozwolić sobie na głupie, podejrzane akcje. Trzeba zacząć działać rozważnie.
Staram się zamaskować niepewność wymuszonym uśmiechem i z nim zwracam się do przyjaciół.
- Dobra. Wchodzimy. Postarajcie się być cicho. Zajdziemy tego złodzieja z zaskoczenia - decyduję, po czym przodem wchodzę do jaskini. Na zakrętach przytulam się plecami do ściany i najpierw sprawdzam, czy nikt nie stoi na mojej drodze. Przy każdym takim przystanku wyciągam otwartą dłoń w kierunku pokemonów, tym samym dając im znak, że również mają poczekać.

Weszłaś do jaskini. Szłaś pierwsza, a twoja mała gromadka maszerowała za tobą gęsiego. O ile na początku tunel był rozświetlany przez światło słoneczne dochodzące z zewnątrz, to tak po pewnym czasie stawało się one coraz mniejsze. Oczywistą rzeczą było, że brodziłaś teraz w ciemności. Po paru chwilach twoje oczy przyzwyczaiły się do niej i mniej więcej rozpoznawałaś kształty tunelu. W pewnym momencie zauważyłaś światło na końcu tunelu. Im bliżej się zbliżałaś, tym mogłaś zauważyć więcej szczegółów. Na końcu tunelu znajdowała się komora. Zauważyłaś w niej jakąś aparaturę medyczną. Po swoim laboratorium krzątał się osobnik To zapewne był złodziejem medykamentów, które musiałaś odzyskać.

Zamyślam się, ale jedynie na krótką chwilę. Wiem, że im szybciej podejmę jakieś sensowne działania, tym lepiej. Domyślam się, że w tej komorze znajduje się mój cel - zestaw medykamentów. Ruszam powoli, uważając na każdy krok, by przypadkiem na coś nie nadepnąć i nie wywołać hałasu. Może uda mi się zakraść i ukraść lekarstwa najłatwiejszym możliwym sposobem. Cały czas jednak mam wątpliwości co do tego planu i żeby poczuć się trochę pewniej sięgam do kieszeni po broń. Tym razem myślę trzeźwiej, niż ostatnio i decyduję w myślach, że jeśli już zdecyduję się jej użyć, to tylko do zastraszenia złodziejaszka. Nie chcę stwarzać sobie dodatkowych problemów.
Próbuję dotrzeć do komory i jeśli to się uda zaczynam szukać paczki z lekami.

Słyszałaś pojedyncze dźwięki z komory. Im bliżej jej byłaś, tym stawały się one coraz wyraźnie. Słyszałaś głoś mężczyzny, najprawdopodobniej był to nasz tajemnicy naukowiec, oraz... jakieś jęki. Jak podeszłaś jeszcze bliżej, wypowiadane słowa były już na tyle wyraźne, że mogłaś je usłyszeć:
- Możesz mi nie mówić, kim na prawdę jesteś. Możesz się nie zmieniać, ale i tak w końcu będziesz musiała pokazać swoje prawdziwe oblicze. Jestem coraz bliżej opracowania odpowiedniej formuły.
Zatrzymałaś się zaraz przed najbardziej intensywnym światłem, które od razu ujawniłoby twoją obecność tutaj. Już chciałaś wyjąć pistolet i wejść, jednak usłyszałaś pisk swoich pokemonów. Obróciłaś się ale ich nie było.
- No, no. Dobrze się spisałeś Kadabra. - powiedział mężczyzna. - A teraz wychodź, albo twoim pokemonom stanie się krzywda!

Z każdym krokiem czuję, że serce wali mi coraz mocniej, zaś poczucie niepewności zmienia się w wyraźny, wielki strach. Wytężam słuch, aby usłyszeć jakiekolwiek wymiany słów. Słysząc dziwną, wręcz nawiedzoną gadkę próbuję skupić się nad jej treścią, by wymyślić jakąś logiczną interpretację, ale niestety nic nie przychodzi mi do głowy. Postanawiam więc olać sprawę i zająć się tym, co istotne.
Kiedy na mojej drodze pojawia się przeszkoda, w postaci intensywnego światła, wzdrygam się. Dopiero teraz tracę wszelkie nadzieje na powodzenie, ale mimo to badam wzrokiem teren w poszukiwaniu innej drogi.
Wzdycham ciężko. No nic, trzeba spróbować... nerwowo sięgam po broń i już mam zrobić pierwszy krok, kiedy nagle słyszę najgorszy z dźwięków, jaki mogłabym tu usłyszeć. Słysząc pisk moich pokemonów instynktownie odwracam wzrok, próbując namierzyć miejsce, z którego dochodzi. Boże, co się dzieje?
- Czego chcesz? - mówię, niby odważnym głosem do mężczyzny. Czyżby to był ten złodziej? Staram się zachować święty spokój, choć przychodzi mi to z niemałym trudem. - Co zrobiłeś z moimi pokemonami?!
Wychodzę na przód, aby stanąć bliżej mężczyzny, przy okazji potajemnie wykonując jego rozkaz. Nadal trzymam rękę w kieszeni, aby w razie co móc szybko zadziałać. Wzrokiem próbuję namierzyć miejsce, w którym są moje pokemony. Co on, do cholery, z nimi zrobił?!

Weszłaś do komory. Jego prawa część przypominała normalnie laboratorium. Był tam biały blat, przyrządy chemiczne, jakieś wagi oraz laptop. Za to przeciwna część wyglądała jak uszczuplona sala tortur. Do ściany była przykuta kilkunastoletnia dziewczynka. Przyglądała się tobie, ale nic nie mówiła, bo była zakneblowana. Odnalezienie twoich pokemonów nie było trudno. Obok dziewczynki stał Kadabra i przy pomocy swoich psychicznych mocy utrzymywał całą piątkę.
- No, no. Nie sądziłem, że Marie przyśle kogoś. - powiedział lekceważąco naukowiec. - Ukradłem jej te lekarstwa, ale w szczytnym celu.  - mężczyzna podszedł do zakneblowanej dzewczynki. - Wiem, że ona jest jedną z nich. Jedną z tych, których Arceus obdarzył "mocą". Ona jest... ludzkim dzieckiem pokemona.

Zmierzam naukowca głupkowatym wzrokiem. Zaczynam poważnie rozmyślać, czy ma on równo pod sufitem. Tak czy siak, na pewno jest groźny. Gdyby nie był, na pewno nie porwałby z zimną krwią małej dziewczynki, rzekomo ludzkiego dziecka pokemona. Szczerze mówiąc, to nigdy nie wierzyłam w tego typu paranormalne opowieści, więc słuchanie o nich zazwyczaj wywoływało u mnie tylko głupi uśmiech na twarzy. Tak też dzieje się teraz. Bawi mnie gadka naukowca, ale nadal boję się, że zrobi on krzywdę moim pokemonom. Zagryzam nerwowo wargę.
- Słuchaj, koleś... Niech będzie tak. Oddaj mi moje pokemony, a zapomnimy o całej sprawie - mówię w końcu. Doskonale zdaję sobie sprawę, że naukowiec nie da się tak łatwo złapać na byle kłamstewko, więc za chwilę sięgam po broń i celuję ją prosto w jego głowę. Staram się zachowywać jak najbardziej poważnie. Nie zabiję gościa, chyba, że w ostateczności. Za to nie mam nic przeciwko oddania strzału w inną część jego ciała, żeby zadać mu ból i przy okazji przytrzymać przy życiu.

- Myślisz, że jestem taki głupi?! - krzyknął szalony naukowiec, usłyszawszy twoją propozycję. - Usłyszałaś to wszystko, a dodatkowo chcesz zabrać mi lekarstwa! Nie myśl, że teraz ciebie wypuszczę.
Naukowiec zaczął się powoli do ciebie zbliżać. Szybko wyjęłaś pistolet i strzeliłaś na oślep. Mężczyzna złapał cię za udo. Raczej powinien przeżyć, ale będzie go przez pewien czas bolało.
- Kadabra, łap tą gówniarę! - psychiczny pokemon ruszył w twoją stronę.
Obok ciebie przebiegł mały żółty pokemon i stanął pomiędzy tobą a Kadabrą.
- Myślisz, że zdołasz nas pokonać tym Pichu! - krzyczał dalej naukowiec - Kadabra załatw go.
Pichu wskoczył na psychicznego stworka i go... pocałował. Zaraz po tym Kadabra chciał zaatakować, ale potknął się. Twoje pokemony zostały wypuszczone i w piątkę zaczęły atakować swojego oprawcę. Pichu stał obok i uśmiechał się. Cieszył się, że mógł tobie pomóc.