Gra Shiny

Dzięki broni nadal leżącej w mojej dłoni, niespecjalnie przeraża mnie widok zbliżającego się Kadabry. Wiem, że w ostateczności mogę strzelić i w niego, chociaż z drugiej strony czułabym się głupio, gdybym zraniła pokemona, który po prostu został źle wychowany przez swojego trenera.
Waham się chwilę nad dalszymi krokami. Nie mogę oddać strzału. To byłoby złe z mojej strony. Nie zmieniłam się aż do tego stopnia. Decyduję się schować broń na swoje miejsce i stanąć twarzą w twarz z pokemonem naukowca. Czy coś mi zrobi?
Zamykam oczy, nie wiedząc czego właściwie mam się spodziewać. Nagle słyszę, że pokemon się zatrzymuje. Nieśmiało spoglądam na niego i wówczas mogę zobaczyć stojącą obok żółtą myszkę, jak się za chwilę okazuje - mojego bohatera. Przez chwilę nieuwagi Kadabra potknął się, tym samym uwalniając piątkę moich przyjaciół. Mrugam oczami z niedowierzaniem. Pomyśleć, że mała myszka zdołała doprowadzić do porażki wielkiego, potężnego Kadabry.
Kucam obok pokemona i niepewnie wyciągam rękę w jego kierunku. Dłoń kładę na łebku i pieszczotliwie tarmoszę go po nim.
- Dzięki za pomoc, Pichu - mówię z uśmiechem. - Może wyjdziesz z nami z tej przeklętej jaskini? Tylko załatwię jedną sprawę.
Decyduję się na odważniejszy krok i łapię pokemona oburącz, po czym umieszczam go na prawym  ramieniu. Szybko biorę potrzebne lekarstwa i umieszczam je na dnie torby. W międzyczasie przypominam sobie o uwięzionej dziewczynce. No tak. Wypadałoby jej pomóc. Ruszam do drugiej części komory, tej przypominającą salę tortur, i próbuję ściągnąć ją ze ściany. Czymkolwiek. Szukam jakiś przyrządów, które mogłyby rozwalić to coś, czym jest przypięta.
Cały czas jednak pamiętam o tym, że naukowiec nadal żyje. W razie, gdyby nie odpuścił sobie jeszcze, zwracam się do Golducka, by go uważnie przypilnował i w razie co od razu działał.

Pichu, usłyszawszy twoje słowa, uśmiechnął się jeszcze szerzej. Najwyraźniej z powodu wypowiedzianej twojej aprobaty w związku z jego pomocą, podwyższałaś go na duchu. Elektryczny pokemon bez problemu dał się posadzić na twoje ramię. Podeszłaś do dziewczynki. Jej kneblem okazała się być jakaś zwykła szmatka zawiązana z tyłu głowy. Odwiązanie jej nie było trudne. Odwróciłaś, żeby spojrzeć na szalonego naukowca. Sneasel, Chespin, Helioptile i Gligar stali wokół niego i pilnowali, żeby nie próbował robić niczego podejrzanego. Golduck i Pichu stali nad Kadabrą. Widocznie chcieli mieć pewność, że nie będzie on zbytnim problemem. Wróciłaś wzrokiem do dziewczynki. Dopiero teraz mogłaś się jej dokładnie przyjrzeć. Wyglądała jak normalne kilkudziesięcioletnie dziecko. Wyjątkiem były jej srebrno-niebieskie włosy. Otworzyła ona usta, zapewne aby coś tobie powiedzieć.
- Dziękuję ci... - po tych słowach zemdlała w twoje ręce.

Zaklinam w duszy, gdy dziewczynka mdleje mi w rękach. Wygląda na to, że to jeszcze nie koniec moich problemów. Z jednej strony żałuję, że trafiłam akurat na moment, kiedy naukowiec zajmował się tą małą, ale z drugiej ludzka empatia nakazuje mi jej współczuć i zająć się ją, tak by nie doświadczyła żadnych ewentualnych problemów zdrowotnych. Myślę jednak, że to zwykłe omdlenie i wkrótce dojdzie do siebie. Mimo to zamierzam zabrać ją do centrum i poprosić siostrę Joy o zbadanie jej, bo kto wie? Może jej przygoda z naukowcem nie skończyła się jedynie na zakneblowaniu i przywieszeniu do ściany?
Układam dziewczynkę tak, by moja prawa ręka znajdowała się pod jej kolanami, zaś lewa podpierała barki. Sprawdzam, czy jestem w stanie przejść z nią kilka kroków i jeśli nie sprawia mi to żadnych problemów, postanawiam samodzielnie wynieść ją z jaskini.
- Trzymaj się, Pichu - zwracam się do pokemona, siedzącego na moim ramieniu. - Idziemy.
Wzrokiem obejmuję bandę moich przyjaciół i daję im prosty gest głową, kiwając ją w kierunku wyjścia. Nic tu po nas. Trzeba jak najprędzej zająć się tą małą.
Nie zapominam o szalonym naukowcu i jego pokemonie. Głupie z ich strony byłoby dalsze zadzieranie z moją grupą, która, jak mniemam, mogłaby nieźle skopać im tyłki. Liczę na to, że dadzą nam odejść w pokoju, jednak biorę pod uwagę, że spróbują jakiś sztuczek.
- Sneasel - szepczę do łasicy. - Uważaj na tę dwójkę. Gdyby zaszła taka potrzeba, pożegnaj ich Ice Beamem.
Zamrożony profesorek nic już nie zrobi. Ani nie wyda rozkazów Kadabrze, ani sam nie ruszy do ataku.
Wraz z pokemonami i dziewczynką kieruję się w stronę wyjścia. Przypominam sobie trasę, którą tu doszłam i ruszam nią w stronę pobliskiej kliniki.

Dziewczynka oddychała, co było dobrym znakiem. Możliwe, że miałaś rację i niedługo  Podniosłaś ją i przeszłaś parę kroków z nią na ramionach. Należała do tych niskich i szczupłych ludzi. Pichu wskoczył na jej brzuch i głaskał ją łapką po twarzy. Najwyraźniej elektryczny pokemon przejmował się losem dziewczynki. Naukowiec siedział spokojnie, w dalszym ciągu trzymając się za udo. Krew cieknąca z rany był ciemna i wypływała powoli. Najwyraźniej naruszyłaś jakąś nieważną żyłę w udzie. Szalony profesorek raczej nie umrze od tego, jednak raczej nie zapamięta tego dnia jako najlepszego w życiu. Nie zamierzał raczej robić niczego bezsensownego, bo cały czas siedział i się tobie przypatrywał. Dopiero gdy wychodziłaś z jego "laboratorium", odezwał się do ciebie:
- Wiedz, że tego pożałujesz. Ty i cała ludzkość!
Wkroczyliście do tuneli i po kilku minutach wróciliście na łono natury. Słońce powoli zachodziło. To dziwne, że spędziłaś w tej jaskini tyle czasu. Wszystkie dzikie pokemony musiały się już pochować, bo nie miałaś żadnych nieoczekiwanych przygód podczas powrotu do Oreburghu. Wkroczyłaś, z dziewczynką na ramionach, do Centrum Pokemon.
- Matko. Co się z nią stało? - zapytała ciebie siostra Joy, gdy zauważyła co niesiesz.

Pielęgniarka zawołała Chansey i Audino, które musiały być jej pomocnicami. Przyjechały one z noszami. Siostra Joy poprosiła, abyś położyła na niej trzymaną przez ciebie dziewczynkę, co uczyniłaś. Pokemony wprowadziły ją na salę obserwacji, a kobieta została z tobą. Powiedziała, że możesz na poddaszu, gdzie znajdowało się kilka pokoi. Dostałaś od niej klucz, po czym pielęgniarka udałą się tak, gdzie wcześniej jej stworki. Pichu nadal siedział na twoim ramieniu. Gdy wyciągnęłaś w jego stronę PokeDex, lekko się wzdrygnął. Po chwili uzyskałaś jego skan:

Pichu się lekko zawstydziła, gdy tak ją chwaliłaś. Wyjście z propozycją, abyś została jej pokemonem była dla niej zaskoczeniem. Elektryczna mysz spojrzała na twoją drużynę. Wszystkie stworki uśmiechały się do Pichu. Dodatkowo mówiły coś w jej stronę. Możliwe, że były to zachęty do dołączenia do ciebie. Pichu powoli podeszła do kuli. Niepewnie zbliżała łapkę do PokeBalla, aż w końcu ją dotknęła. Pochłonęło ją czerwone światło. Kula trzęsła się w twojej ręce. W końcu usłyszałaś charakterystyczny dźwięk. Oznaczało to, że Pichu dołączyła do twojej drużyny.

Cieszę się zarówno z tego, że Pichu zgodziła się dołączyć do mojej drużyny, jak i z faktu, iż siostra Joy znalazła dla mnie wolny pokój. Po tak wyczerpującym dniu myśl o uśnięciu w dogodnych warunkach działa na mnie niezwykle kojąco. Sięgam po klucz, który za chwilę ląduje w mojej kieszeni.
Skoro sprawy techniczne zostały już załatwione, decyduję się na wypuszczenie z balla przed chwilą umieszczonego tam Pichu.
- Mam nadzieję, że będzie ci z nami dobrze - zwracam się do myszki z uśmiechem, po czym kładę go wśród reszty grupy. - Wszyscy się świetnie spisaliście. Jutro czeka nas kolejny, ciężki dzień, więc musimy udać się na zasłużony wypoczynek. Chodźcie!
Kieruję się w stronę pokoju wyznaczonego przez lekarkę. Zapamiętałam, że mówiła coś o jakimś poddaszu, więc wchodzę po schodach na ostatnie piętro. Wzrokiem próbuję namierzyć pokój z numerem widniejącym zapewne na kluczach i gdy tylko go zauważę, ruszam w jego kierunku. Otwieram drzwi. Wchodzę i rzucam się na łóżko. W końcu mam święty spokój. Chociaż na chwilę.

Zaraz po tym jak Pichu wyłonił się z kuli, twoja gromadka podbiegła do niego. Pokemony były bardzo zadowolone, że elektryczna mysz dołączyła do was. Wzięłaś Pichu na ręce. Była ona bardzo zadowolona i nawet pocałowała ciebie w policzek. Gdy powiedziałaś, że idziecie spać, twoja wesoła gromadka ruszyła za tobą, nadal ze sobą rozmawiając. Weszliście na piętro i udaliście się do waszego pokoju. Było to średniej wielkości kwadratowe pomieszczenie. Znajdowało się tam łóżko, mały aneks kuchenny, prowizoryczna jadalnia składająca się ze stolika i dwóch krzeseł. W roku, za białymi drzwiami musiała się znajdować łazienka. Na środku pokoju leżał niebieski, gruby, wełniany dywan. Pokemony wskoczyły na niego. Oznajmiły ci, że zajęli sobie właśnie miejsce do spania. Ty byłaś zainteresowana tylko i wyłącznie łóżkiem. Wydarzenia tego dnia były bardzo męczące, więc po chwili zasnęłaś

~~~~~~~~

Obudziłaś się. Przez okno wpadały promienie słoneczne. Cała twoja gromadka spała zbita na dywanie. Wyglądały ono strasznie słodko. Zegar, który znajdował się na stoliku obok łóżka wskazywał, że za trzy minuty będzie godzina ósma.

Mozolnie otwieram oczy, gdy zdaję sobie sprawę, że właśnie się obudziłam. Promienie słońca celujące mi prosto w oczy zmuszają mnie, bym przekręciła głowę w drugą stronę. Dopiero teraz mogę zobaczyć gromadkę moich pokemonów, na której widok mimowolnie się uśmiecham. Minął zaledwie jeden dzień, a ze wszystkimi zżyłam się tak samo, jak ze Sneaselem, którego znam już kilka lat. Cieszy mnie ich obecność. Przy nich nie czuję się samotnie.
- Hej, towarzystwo! - budzę ich na tyle głośno, by mnie usłyszeli, ale na tyle cicho, bym nie wystraszyła ich gwałtowną pobudką. - Trzeba wstawać, czyż nie?
Rzucam lekki uśmiech w ich kierunku, po czym wstaję z łóżka, ogarniając wzrokiem zegarek. Dochodzi ósma. Jeszcze wcześnie, więc może w końcu znajdę trochę czasu dla siebie i powłóczę się po tutejszych terenach. Chciałabym dzisiaj nieco zluzować i potrenować sobie z pokemonami podczas walk z innymi dzikimi stworkami, lub jednego z podopiecznych nauczyć ruchu innego członka drużyny. Oczywiście nie zapominam o odniesieniu zestawu lekarstw dla szanownej pani profesor. Mam nadzieję, że z nią nie będzie większych problemów i okaże się normalniejsza, niż ten dziwak z jaskini.
Nie przebierałam się do spania, więc jedynie poprawiam włosy szczotką, leżącą gdzieś na dnie torby i przemywam twarz wodą.
- To co, zuchy? Idziemy? - zwracam się po chwili do przyjaciół. Wzrokiem namierzam klucz, który zdaje się położyłam wczoraj na stoliku, łapię go w ręce i ruszam otworzyć nim drzwi. O ile pokemony są gotowe do drogi, uchylam drzwi na oścież, tak by każdy z podopiecznych mógł ruszyć przodem. Sama zaś lecę za nimi, by potem biegiem zejść po schodach i czym prędzej dowiedzieć się, co się stało z tą dziewczynką. Nie do końca to rozumiem, jednak trochę martwię się jej losem. Może to przez ciekawość, która nakazuje mi zadać jej kilka pytań odnośnie tego całego profesorka.

Pokemony mozolnie zaczęły się budzić. Przecierały sobie oczy i przeciągały się. Gdy przeczesałaś włosy i obmyłaś twarz, one były już gotowe do wyjścia. Pochwyciłaś klucz i opuściłaś pokój. Gdy znalazłaś się w głównej części Centrum Pokemon, zaczepiła ciebie siostra Joy:
- Ta dziewczyna jeszcze się nie obudziła. Zbadał ją mój znajomy lekarz. Została podpięta i monitorujemy jej stan. Jest stabilna i niedługo powinna się wybudzić.
To, co usłyszałaś od kobiety, może nie było jakąś bardzo szczęśliwą nowiną, ale mogłaś odetchnąć z ulgą. Wychodzi na to, że spędziła z profesorkiem kilka dni i jej wycieńczona. Z tą myślą wyszłaś z budynku i udałaś się do celu swojego zlecenia, laboratorium profesor Marie. Podczas otrzymywania zadania odzyskania tych medykamentów, nie uzyskałaś jakichkolwiek informacji o nich, ani o pani profesor. Znałaś tylko miejsce jej pracy, Oreburghdzkie Muzeum Kopalnictwa. Weszłaś do środka. Recepcjonistka spytała się w jakiej sprawie przychodzisz. Odpowiedziałaś jej, że szukasz profesor Marie. Miałaś szczęście, bo akurat przechodziła obok i powiedziała, recepcjonistce, że się tobą zajmie. Kobieta zaprowadziła ciebie do swojego laboratorium i zaproponowała herbatę. Oddałaś jej medykamenty, a ona dała ci umówioną kwotę.
- Bardzo dziękuję za to. - powiedziała profesor Marie - Nie tyle chodziło mi o odzyskanie tych rzeczy, co o to, aby Yoshiro wreszcie zrozumiał, że ta jego wiara w "ludzkie dzieci pokemonów" jest złudna.

- Nie ma sprawy, pani profesor - odpowiadam krótko, uśmiechając się do niej serdecznie. - Tak właściwie, o ile mogę zapytać... O co chodzi z tymi całymi dziećmi pokemonów?
Chcę wiedzieć, na czym stoję. Czy obawiać się ewentualnej zemsty profesorka, czy też nie. W czasie oczekiwania na odpowiedź sięgam po torbę, by w niej, a dokładniej w jednej z pustych kieszeni, zamieścić otrzymane przed chwilą pieniądze. Decyduję się ich nie wydawać i po prostu przeznaczyć je na spłacenie długu. Wzrokiem krążę po muzeum, co jakiś czas zerkając na bandę swoich pokemonów. Przez te wszystkie wydarzenia cały czas czuję potrzebę upewnienia się, czy są one nadal przy mnie.

- Nie jako zostałaś już wciągnięta w tą sytuację, więc powinnaś otrzymać jakiekolwiek wyjaśnienie. - profesor Marie wypiła trochę herbaty ze swojej filiżanki. - Yoshiro miał pewną teorię. Według niego legendarne pokemony miały moc przemieniania się w ludzi. Wtedy mogły one wtapiać się między ludzi... no cóż. Mogły one z nimi współżyć. Jego teoria zakładała, że z tego związku powstaje potomek, który ma możliwość przemiany w swojego pokemonowego rodzica.
To co usłyszałaś od profesor Marie, było... dziwne. Brzmiało to jak bajka lub legenda. Jednak jeśli byłoby to kłamstwo, czemu to pochłonęło profesora Yoshiro?
- Wiem, że możesz nie uznać za niespełna rozumu czy coś, ale ja tylko przekazuję to, co uważał on za prawdę. - kontynuowała kobieta - Znałam go długo i wydawał się być typem naukowca, który nie buja w obłokach, a skupia się jedynie na tym, co można potwierdzić przy pomocy nauki. Cóż, może podziałał na jego umysł jego wiek?
Twoje stworki dalej były obok ciebie, stały w niedalekiej odległości i jako że nie dałaś im nic do roboty, rozmawiały ze sobą.

- Szczerze mówiąc ja również nie wierzę w tego typu historie - odpowiadam profesorce po krótkim przeanalizowaniu w myślach całej opowieści. Uśmiecham się z niewielką nutą ignorancji. Nie mam się czego obawiać. Zdaję sobie sprawę, że profesorek złapie kolejne dzieciaki, które uzna za "specjalne", ale niespecjalnie widzi mi się zabawa w super bohatera, który je wszystkie ocali. Nie jestem taka. Właściwie ja też mam swoje problemy na karku i póki się nimi nie zajmę - nie ma mowy o traceniu czasu na głupoty. - Tymczasem będę się zbierać. Mam mnóstwo rzeczy na głowie i takie tam. - dopowiadam po chwili, może trochę nienaturalnym głosem. Uśmiecham się jeszcze głupio, kiwam głową na pożegnanie i daję pokemonom sygnał ręką, aby ruszyły w kierunku drzwi. W głębi duszy liczę, że profesorka da mi już spokój i przestanie truć mi myśli głupimi opowieściami jej byłego pomocnika.
Nie oglądając się za siebie otwieram drzwi i szybkim krokiem opuszczam budynek. Nabieram do płuc świeżego powietrza, po czym zerkam na bandę pokemonów.
- Chciałabym udać się z wami na mały trening. Głównie Gligara, co do którego mam pewne plany - mówię do pokemonów z przyjaznym uśmiechem. Na razie chcę zapomnieć o wszystkich problemach i w końcu zaznać życia prawdziwego, beztroskiego trenera. Wzrokiem szukam jakiejś wolnej przestrzeni nadającej się do treningu.

- Nie musisz się dziecko tym przejmować. - powiedziała profesorka. - Rozumiem, że masz swoje sprawy. Zapomnij o tych mrzonkach i kontynuuj swoją przygodę.
Kobieta odprowadził ciebie i twoje stworki do wyjścia.
- Może Yoshiro, po tym jak się z nim spotkała, opamięta się. - odparł na odchodne. - Musimy nadal mieć nadzieję...
Wyszliście na zewnątrz. Zbliżało się przedpołudnie, ale mimo to nadal było chłodniej, niż normalnie. Rozejrzałaś się wokół nad możliwym miejscem na trening twoich stworków. Niedaleko zauważyłaś obszerne wzniesienie. Na trening z ziemnym stworkiem tyle miejsca powinna wystarczyć. Wdrapałaś się na górkę. Ujrzałaś wtedy mini-panoramę Oreburghu. Twoje stworki były zachwycone tym widokiem.

- Tak, to jest idealne miejsce - zwracam się do pokemonów, zauważywszy ich entuzjastyczne zachowanie. Przysiadam sobie na jednej ze skałek, czy po prostu na płaskim terenie i zaczynam grzebać w plecaku. Po chwili wyjmuję pięć cukierków zapakowanych w niebieskie papierki oraz ostry, biały kieł. - Chodź do mnie, Gligar. Posłuchaj. Dzięki tym cukierkom oraz temu przedmiotowi staniesz się znacznie silniejszym pokemonem. Zyskasz sporo doświadczenia i nauczysz się nowych ruchów. Proszę, zjedz najpierw te cztery, po czym weź do ręki ten kieł, zjedz ostatniego i... zobaczysz, co się stanie.
Uśmiecham się przyjaźnie do pokemona i podaję mu do łapy magiczne przysmaki. Zaraz po tym zerkam na resztę drużyny i pocieszam je:
- Spokojnie, wy też dostaniecie coś dobrego. Gdy zakończymy trening wszyscy udamy się na porządny posiłek!
Zaciskam pięści, czekając, aż pokemon zajmie się otrzymanym ode mnie darem. Doskonale wiem, jak działają te cukierki oraz co zrobi przedmiot ewolucyjny, ale czy mój nietoperzyk również jest tego świadomy? Liczę, że reszta szajki nie będzie zazdrosna, że wszystko oddałam tylko jemu. Mam ku temu swoje powody i mam nadzieję, że nie będę musiała się im z tego tłumaczyć.

Znalazłaś parę idealnych skałek, które stały obok siebie. Usiadłaś na niej. Poczułaś pod sobą miły chłodek. Gligar przycupnął na skale obok ciebie. Ze smakiem zjadł ze smakiem pić, przygotowanych przez ciebie, cukierków i chwycił biały kieł.
- Gli, gligar? - stworek patrzył to na ciebie, to na trzymany przez niego przedmiot.
Gdy nietoperz włożył do ust ostatni, szósty cukierek. Gdy tylko go przełknął, Gligara otoczyła tajemnicza, biała aura. Gligar ewoluował. Stworek, zaraz gdy biała mgiełka zniknęła, był zdezorientowany.
- Gli, glisco, scor? - mówił zdziwiony stworek patrząc na swoje ciałko.
Nagle usłyszałaś pikanie. Wyjęłaś PokeDex. Na jego ekraniku było coś napisane:

PokeDex napisał:

Gligar poznaje Fury Cutter oraz Feint Attack
Gligar ewoluuje w Gliscora.

Gliscor wzleciał w powietrze, zrobił salto i wylądował niedaleko was.
- Glisco, cor. - powiedział zachwycony.
Reszta twojej wesołej gromadki podbiegła do niego. Najwidoczniej nie były zazdrosne, ale cieszyły się tym, że ich kompan ewoluował.

Od początku do końca ewolucji nie spuściłam oczu ze swojego podopiecznego. Nigdy przedtem nie miałam okazji obserwować takiego zjawiska, toteż napawałam się tą chwilą jak dłużej. Błysk złotego oka Gligara... a właściwie już Gliscora, wybudził mnie z tego transu i wymusił szeroki uśmiech na twarzy.
- Udało się! - ucieszyłam się jak dziecko. - To znaczy... Wszystko poszło zgodnie z planem. Podoba ci się nowa forma, mały? - jaki tam mały - skarciłam się w myślach na to paradoksalne określenie. Musiałam od tego dnia przywyknąć, że mam do czynienia z dwumetrowym stworem, wyższym ode mnie co najmniej o głowę! - Słuchajcie, moi drodzy. Chciałabym z wami troszkę potrenować, a tak dokładniej mówiąc - z Pichu i Helioptilem. Helio, czy mógłbyś nauczyć naszego nowego przyjaciela ataku Dig? Myślę, że wspólny trening będzie doskonałym początkiem naszej znajomości.
Usiadłam wygodnie na trawie i gestem dłoni wskazałam na pustą przestrzeń na wzniesieniu.
- Poradzicie sobie? - spytałam tak na wszelki wypadek, by uniknąć sytuacji głupkowatego wpatrywania się mi w oczy.

Gliscor ponownie wzbił się powietrze, z dużą prędkością wykonał kilka okrążeń nad wami, po czym wylądował niedaleko was. Lądowaniu towarzyszył mocny podmuch wiatru. Ewolucja sprawiła, że Gligar stał się o wiele silniejszy niż wcześniej.
- Glii, scooor. Gliscooor! - powiedział stworek, gdy podszedł do was bliżej.
Przeszłaś teraz do swoich dwóch elektrycznych stworków. Chciałaś, aby Pichu nauczył się od Helioptile'a Dig. Miejsce do treningu było idealne, znajdowała się tutaj zarówno miękka ziemia, która dobrze sprawi się we wprowadzeniu do wykonywania ataku, jak i twardsze skały, który mogą zostać wykorzystane do doskonalenia ciosu. Pichu nie wydawał się zbyt pewny, co do nauki Dig. Helioptile, w przeciwieństwie do elektrycznej myszki, był bardzo ucieszony. Zasalutował ci, chwycił swojego "ucznia" i odciągnął kawałek dalej. Sneasel, Golduck oraz Chespin rozmawiali z Gliscorem. Widać było, że nietoperz nie jest jeszcze przyzwyczajony do swojej nowej formy. Stąpał niepewnie i z lekkim niedowierzaniem przyglądał się swojemu nowemu ciału.