Safari Nivis

No cóż, nie wiem czy jest on taki wspaniały, ale to już nie mój problem. W każdym razie ja wolę mojego Nido, albo Laprasa.
- Fajnie, że się dogadujecie.
Powiedziałem z uśmiechem na twarzy.

11. Na twoje szczęście Makuhita nie słyszała twoich myśli, bo pewnie miałbyś nieźle przekichane. Idąc dalej dostrzegłeś na ziemi jakiś trop. W trawie była widoczna wydeptana ścieżka, która biegła w stronę wzgórza, ale na samym wzgórzu jednak niczego nie było, a ścieżka prawdopodobnie biegła dalej.

No Makuhita też jest wspaniały, że kogoś nie wymieniłem w myślach to od razu ma być pominięty? W każdym razie moją uwagę przykuło zupełnie co innego.
- pójdziemy sprawdzić dokąd prowadzi?
Zaproponowałem wskazując na wyraźny ślad.

Angela kiwnęła głową.
- Jasne, chodźmy.
No i poszliście owym tropem, który miał was zaprowadzić do osobnika, który te ślady pozostawił. Po mozolnym wchodzeniu na wzgórze w końcu znaleźliście się na jego szczycie skąd wzrokiem powędrowaliście za śladem. Niedaleko podnóża góry trawę skubała sobie

Ponyta... bardzo fajny pokemon. Co prawda nie jest to szczyt mych marzeń, ale zawsze można się jej dokładniej przyjrzeć.
- fajny konik.
Powiedziałem i zeskanowałem stworka.

1. Pokedex wypluł ci następujący skan Ponyty:
Ognisty rumak jednak nic nie robił sobie z twojej obecności, albo... Zwyczajnie jeszcze cię nie zauważył, by się zastanawiać co robić.

To bardzo fajny pokemon, ale nie dla mnie. Postanowiłem chwilę poprzyglądać się ognistemu kucykowi, a później... No cóż. W drogę.

2. Zostawiłeś patataja za sobą i ruszyłeś z powrotem na wojenną ścieżkę. Już czułeś powoli bliskość jajecznicy Exeggcute, ale nie była to jednak bliskość dostateczna. Ledwo uczucie, że jesteś już cora bliżej i bliżej, chyba, że Exeggcute nie będą chciały być bliżej ciebie :P

No to byłaby niezbyt miła rzecz, gdyby jeden, mały, zwyczajny pokemon krył się przede mną. No przecież nie jestem aż taki zły, co nie? Żaden z moich pokemonów nie może na mnie narzekać.

3. Cóż za dyktatura i ostre traktowanie swoich podopiecznych. Niestety nie bardzo jest jak się dowiedzieć co sądzą o tobie twoje pokemony, gdyż jeszcze nie wynaleziono żadnego przedmiotu, który tłumaczył by ich odgłosy na ludzką mowę. Takie urządzenie na pewno by zrewolucjonizowało świat pokemonów i zyskało wielką popularność. Możliwe, że tak wielką... No dobra, może nie, ale w każdym razie przed wami pojawił się Shroomish.

U... Shroomish. To taka mała purchawa gotowa zasypać wszystkich szkodliwymi pyłkami co nie? Spojrzałem na pokemona i niepewnie zwiększyłem dystans tak, aby nic mi w razie co nie zrobił. Po tym spojrzałem na dziewczynę czekając na jej reakcję. Może zechce złapać kolejną roślinkę?

4. Dziewczyny jednak z tobą nie było. Rozglądałeś się gdzie też może być, a ona po chwili pojawiła się na horyzoncie idąc z Ponytą, którą wcześniej spotkałeś. Widocznie skoro ty nie chciałeś złapać tego kucyka to sama postanowiła go przygarnąć.
- O znalazłeś sobie nowego pokemona? - zapytała wskazując na Shroomisha, gdy tylko do was dołączyła.

No to fajnie, miło, że chociaż jej udaje się powiększać drużynę. Ale to wciąż nie są pokemony dla mnie. Spojrzałem na Shroomisha i rzekłem:
- Szukam trochę innego, roślinnego stworka. Ale myślę, że niedługo powinno się mi udać go znaleźć.
Przynajmniej miałem taką nadzieję. Safari... nie było dla mnie. Powoli zaczynało mi się nudzić to łażenie.

5. Taak, takie łażenie bez jakiegokolwiek większego, bądź mniejszego sensu (chwilowego) może być nużące, szczególnie jeśli nic się nie dzieje. Safari to jednak z reguły dosyć spokojne miejsca, więc należało się od razu uzbroić w cierpliwość i mieć nadzieję, że szybko osiągniesz swój upragniony cel.

Nadzieja nie złapie za mnie pokemona. No dobra, skoro nie ma tu zbyt dużo ciekawych zajęć to sam sobie jakieś wymyślę. Znudzony wędrówką zacząłem śpiewać szanty. No co? W końcu całe życie spędziłem na wyspie będącej jednym wielkim portem.

6. Jak postanowiłeś tak zrobiłeś i zacząłeś wydzierać się śpiewać na cały głos. Voltorb przeturlał się koło ciebie błyskawicznie jakby chciał się znaleźć jak najdalej stąd. Po chwili twój śpiew przerwała Angela, która powiedziala:
- Kariery muzycznej to ty chyba nie zrobisz.

No ej... to akurat nie było zbyt miłe. Kto nie zna szant niech się wstydzi, w końcu to najlepsze morskie utwory! No ale dobra, skoro chcą to mogę być cicho. Why not?

7. Miłe, nie miłe... Raz ludzie mówią, że chcą słyszeć prawdę, a innym razem... No nie ważne. W każdym razie wędrowaliście sobie dalej w milczeniu. Angela niezbyt chyba miała pomysł o co mogłaby do ciebie zagaić więc skupiła się po prostu na rozglądaniu za jakimiś pokemonami, które może uda się tutaj spotkać.

Właściwie mógłbym rozsypać karmę, ale to wciąż nie ta strona. Za mało liter minęło aby zacząć poszukiwania wymarzonego pokemona. W związku z tym zacząłem bawić się z Nidoranem, raz to uciekając przed nim a innym goniąc go.

8. Nidoran najpierw nie za bardzo wiedział o co ci chodzi i czemu latasz po safari za nim jak głupi, a zaraz potem tuż przed nim, ale po chwili chyba załapał o co ci chodzi i zaczęliście się bawić. W pewnym momencie, nie zauważając nawet kiedy skończył się wam grunt pod nogami i ostro zesunęliście się ze zbocza na polanę położoną kilka metrów poniżej gruntu.

Dobrze, że to zaledwie kilka metrów a nie jakieś wielkie urwisko, a prowadzący wziął sobie za cel zrobienie z mojej postaci idioty. W sumie... to nie jest trudne. W każdym razie sprawdziłem w jakim stanie jest mój Nido, po czym zacząłem czyścić nas z piachu pyłu i innych brudów którymi się oblepiliśmy.

9. Tak źle i tak nie dobrze. Powinniście się cieszyć, że prowadzący was nie połamał, przynajmniej dalej mogliście kontynuować swoją wędrówkę. Oczywiście po uprzednim oczyszczeniu swoich ubrań i takie tam. Nidoranowi nic nie było, a taki zjazd z górki nawet bardzo mu się spodobał. Zapewne chętnie spróbowałby jeszcze raz.

W sumie... może następnym razem. Nie wiem czy wdrapywanie się tam znów było dobrym pomysłem.
- No to musimy iść dalej.
Stwierdziłem czekając na reakcję innych. Z resztą.... podporządkuję się. To nie ma znaczenia gdzie pójdziemy.

10. Faktycznie nie było wielkiego sensu wdrapywać się po zboczu, gdyż prawdopodobnie naruszona już wcześniej warstwa ziemi osunęła by się ponownie i znów znaleźlibyście się na samym dole, by nie powiedzieć dnie. Angela ostrożnie wychyliła się z góry i przez chwilę zastanawiała się co robić. Czy zostawić was, czy nie. Potem jednak wypuściła złapaną uprzednio Ponytę i wsiadła na jej grzbiet zeskakując do was.
- Wszystko w porządku? - zapytała.

Czy czasami Ponyta nie est zbyt mała aby unieść na swoich plecach człowieka. Mimo wszystko nie posiada zbyt dużych gabarytów, o czym można zapomnieć kierując się anime. No ale co tam...
- A wszystko dobrze. Jeszcze tylko trochę męki podróży przed nami.
Stwierdziłem zwięźle gotów do dalszej drogi.