Zapisy

Witam was wszystkich, drodzy gracze. Wróciłem z nowymi pomysłami, nowymi doświadczeniami i nowymi pokładami sarkazmu.

Imię i nazwisko: Josh Joel "JoJo" Montegry
Wiek: 18 lat
Wygląd: avatar(chyba, że wypada opisać? :-) )
Charakter: Pomimo całej aury tajemniczości, życia w "tym złym gangu" chłopak jest bardzo dobrze wychowany. Wszyscy uważają, że bycie w drużynie, która pragnie zmienić świat według swoich poglądów jest zła i skrajnie zdemoralizowana. Być może tak jest - lecz nie dla osób, które w niej żyją. Z cech czysto "ludzkich" jest na pierwszy rzut oka bardzo leniwy - jednak jego wada ujawnia się w sposób bardzo... optymistyczna. Szuka on zawsze najszybszej drogi aby wyjść z problemu. Chodzi na skróty myślowe i wprowadza w życie najprostsze rozwiązywania. Jest punktualny i niestety niecierpliwy. Bardzo niewierny w swoich poglądach - mimo tak dojrzałego wieku wciąż zmienia zdanie - jednak nie ze skrajności w skrajność. Trzymając się jego wieku - bywa bezczelny i arogancki.
Świat: Cholibka jasna, pisząc historię nie wiedziałem, że może być u Ciebie tak ciekawy wybór. Niestety na rzecz historii muszę zostać przy pkmn earth, co mnie boli ale może uda się dostać do naszego światka? :)
Region: Unova, baza niech będzie nieopodal miasta Nimbasa.
Profesja: Trener, afkors.
Starter: Rattata
Historia:

Spoiler:

Trzask drzwiami, odsunięcie krzesła, włączenie komputera, łyk kawy, odłożenie kubka. Słuch Josha był nad wyraz wrażliwy i precyzyjny. Każdy ruch był dla niego niczym kod kreskowy - zaprogramowany tylko do danej czynności. Oddech naszego bohatera był spokojny, sprawiał wrażenie jakby to wszystko było dla niego codziennością i monotonną pracą. Będąc zamkniętym w pudle miał ograniczone ruchy, jego całym światem przez sześć godzin były cztery otwory po dwóch stronach skrzyni. Przez nie oddychał i analizował otoczenie. Wiedział, że przestał się przemieszczać - wskazywało to na spokój, jaki się znajdował.
- Najprawdopodobniej dotarłeś. - odezwał się damski głos z odbiornika. Skulił nogi do klatki piersiowej i czekał na odpowiedni moment. Jeśli bordowe pomieszczenie biegnij w lewo, w zielonym prosto, jeśli niestety znalazłeś się w jaskrawym niebieskim - walcz, pozbądź się jak najwięcej osób i odejdź z godnością. Bez odbioru, życzę powodzenia. Na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech. Był tak szeroki, że można było zliczyć wszystkie zęby.
Większość adeptów była uczona w jednej dziedzinie. Była to specjalizacja komputerowa i jak najszybsze dojście do bazy danów - inni zaś trenowali wytrzymałość, szybkość i zwinność. Siła nie była atrybutem, po co komu siła, skoro można używać trucizn? Nasz bohater był uznawany za wybitną jednostkę, stworzoną do obydwu rzeczy - niestety wszystko to było zasługą sprzedania jego osoby. Potrafił tak wykreować się w oczach innych, aby ci odbierali go jako osobę pewną swoich umiejętności. Niestety tak nie było. Jest to czwarta misja, kolejne wyzwanie, które może okazać się bardzo trudnym do zrealizowania.
-3....2....1... - zaczął odliczać Josh i wywarzył górną klapę skrzynki. Zapomniał o ważnej rzeczy - zamieszkiwanie w ciemnościach przez kilka godzin sprawiło, że kiedy złapał pierwszy kontakt ze światłem - opadł na ziemie. Nie było to ciemne pomieszczenie, więc przez przymrużone oczy spojrzał na wprost i ujrzał tam drzwi. Prędko wstał i zaczął biec w ich stronę. Po drodze chwycił za nóż, który znajdował się w kaburze na udzie i schował rękę za plecami. Otworzył drzwi, ułamek sekundy później dostał cios w nogę. Upadł bezlitośnie na twarz. Po chwili otrzymał kilka ciosów w plecy. Czuł, że go kopano. Czuł ten ogromny ból jak podczas treningów dwa lata temu. Podnieśli go za szmaty, rzucili o ścianę i zadali mu kolejne ciosy w twarz. Upadł po raz kolejny, tym razem na kolana, podparł się rękoma i obserwował jak krew kapie mu z twarzy i ląduje na białych posadzkach. Koleny kopniak w brzuch sprawił, że ciało przeturlało się. Leżąc na plecach zobaczył sprawców. Byli to wysocy, dobrze zbudowani mężczyźni z bordowymi kominiarami i pistoletami u boku. Wzrok mu wrócił i zaczął dostrzegać większe szczegóły, odróżniac barwy, zacząć widzieć to wszystko tak jak powinien. Jednak scenariusz był dla niego bardzo czarny. Czarne również były oczy mężczyzn. Czarny był i pudel ze zmarnowanym czerwonym wzrokiem. Jedynie jaskrawe niebieskie ściany kontrastowały z towarzyszami.
Obudzony wiadrem z zimną wodą ocknął się w mgnieniu oka. Nie mógł do końca otworzyć oczu. Czuł, jak jego spuchnięta twarz jest pokrytą sińcami.
-Imię...-zabrzmiał szorstki głos na końcu sali. Gadaj, gnoju. Wycedził przez zęby i oparł się o krzesło tak, że styknął się z Joshem czołem. Jego oddech był bardzo niespokojny, bohater widział jak serce mocno mu biję. W oczach mężczyzny widział gniew ale też i strach. Spojrzał na odznakę drużyny Plasma znajdującej się na lewej piersi chłopaka. Nie miał już wątpliwości. Bał się go.
Niespodziewany huk wyprowadził Josha z próby rozszyfrowania oprawcy. Rozpoczęły się krzykl ludzi; a wśród nich można było usłyszeć potężny ryk. Najprawdopodobniej jakiegoś pokemona. Kolejny wybuch ściszył wszystkie przerażone głosy. Nastąpiła cisza. Więzły na dłoniach nie były zbyt mocne, więc niechciany gość szybko wydostał się z nich i oczekiwał wzrotu akcji. Miał teraz dużo czasu aby się obejrzeć po pomieszczeniu. Znajdował się w zupełnie innym miejscu - temperatura w sali była bardzo niska, jednak nie poniżej zera. Znajdowało się tu mnóstwo gazet, dokumentów i papierów. Oprócz tego pełno klatek z pokemonami. Większość z nich była martwa. Uwagę JoJo przykuła fioletowa mysz, która swoimi nienaturalnymi, czarnymi ślepiami patrzyła a to na niego, a to na otwór wentylacyjny. Chłopak nie miał siły walczyć. Ledwo co mógł utrzymywać głowe w pionie. Opuścił ją więc i splunął krwią na podłogę.
-Siedź tu. Usłyszał od dobrze zbudowanego, łysego mężczyzny. Udał się w kierunku drzwi, spojrzał raz jeszcze na całe pomieszczenie i wyszedł. Na biurku znajdował się nóż członka drużyny Plasma. Mimo ogromnego bólu wstał z krzesłą, wziął co swoje i podszedł do szczura. Mały, lecisz? Zapytał i otworzył klatkę. Pokemysz od razu uciekła z niej i powędrowała w stronę wentylacji. Odprowadził ją zmęczonym wzrokiem i ruszył za drzwi. Wszystko, co znajdowało się za nimi było kompletnym chaosem i masakrą - zniszczone, palące się meble, wielki dziury w podłodze oraz w suficie i garstka ludzi próbująca wstać o swoich siłach. Obraz rozpaczy. A w jego tle fioletowy, kieszonkowy potworek który oczekiwal na swojego towarzysza. W oczach chłopca pojawiła się iskra nadziei. Z kabury znajdującej się na lewym udzie wyjął pewną szmatkę, którą obmył swój nóż. Schował z powrotem swój ekwipunek i podążał za szczurem. Rękę wciąż trzymał na prawym udzie, aby w razie niebezpieczeństwa mieć się czym bronić. Wrzaski było słychać coraz bardzie wyraźnie. Podszedł szybciej do swojego kompana i wziął go na ręce. Skręcili w prawo i oczom im okazała się ogromny hala. Monstrualne pomieszczenie wyglądało jak podziemny pas startowy. Znajdowały się tam monumentalne kolumny w kolorze szarym. U góry każdej kolumny znajdował się jeden z legend podpierający konstrukcję. Stojąc na prowizorycznym balkonie Josh miał widok na całą przestrzeń. U jego stóp odbywała się walka kilkunastu trenerów wraz z ich pokemonami. Widok ten był jednym z najbardziej pięknych i niebezpiecznych rzeczy. Coś zabrzęczało. To miniaturowa wersja pokenav dała oznaki życia.
-*** jasna. Powiedział chłopak i spojrzał na urządzenie. Była to wiadomość tekstowa od ojca, szefa grupy Plasma.

Cytat :: "Jeśli twoja misja została przerwana znajdź jak najwięcej informacji odnośnie Teamu Aqua oraz Magma. Następnie ucieknij stamtąd i wróć do domu. Szukaj matki, najprawdopodobniej wzięli także i ją. Ojciec."

Starter: Rattata
Cel/prośby: Czy gra mogłaby się zacząć od momentu, w którym kończy się historia?
Z takich mega płytkich celów: Głównym motywem jest odnaleźć swoją matkę, najlepiej gdyby znajdowała się w innym regionie, aby podróż nie była za krótka ani coś w tym stylu. Oprócz tego, chciałbym abyś wykombinował coś z tymi mężczyznami z czarnymi oczami.
Towarzysz: Uważam, że na początku gry jest to męczące dla prowadzącego, więc w trakcie, myślę że dogadamy się co do tego.

PRZYJĘTY

Karta postaci

Informacje Personalne:

Imię: Cornel Martin
Nazwisko: Lemon
Ksywa: Corni
Wiek: 20lat
Profesja: Trener pokemon, archeolog
Pochodzenie: Heonh - Rustboro City
MG: Wojas021->DeeDee->ReBorn
Cele:

Zdobycie klucza Arceusa
Uratowanie rodziny
Zostanie światowej sławy archeologiem

Rodzina:

Matka Reia
Ojciec Rob
Siostra Lili

Wygląd: Avatar
Charakter: Cornel z pierwszego rzutu oka jest spokojnym i nieprzykuwającym uwagi młodzieńcem, ale tak na prawdę jest zupełnie inny. Młodzieniec odznacza się nie bywałą charyzmą, dzięki której bez trudu może zagadać do przypadkowego przechodnia, jednak nie wykorzystuje tego zbyt często, ponieważ nie jest osobą, która koniecznie potrzebuje kontaktu z drugim człowiekiem, często nieznajomym. Woli upewnić się co do osób z którymi się przyjaźni oraz spędza czas. Zanim ktoś zostanie jego kolegą chlopak musi dokładnie poznać tą osobę i podać ją kilku testom, aby upewnić się, iż ta osoba jest jego wart. Przez to postępowanie od zawsze miał tylko garstkę znajomych, którym bezgranicznie ufał. Młody Martin jest osobą, która woli polegać na swoim rozumie aniżeli sercu, co często budzi lekkie zdziwienie u innych. Mimo tego, że kieruję się rozumem to istnieje jedna rzecz dla której zapomni o swoim ideale, a jest nią jego ukochana rodzina, dla które może zrobić dosłownie wszystko, nawet dopuścić się najgorszego. Cornel jest z natury bardzo ciekawski jeśli chodzi o zdobywanie wiedzy Bardzo chętnie kształci się i poszerza horyzonty swojej wiedzy. To właśnie głównie dzięki jego ciekawości i chęci poznawania historii został archeologiem.
Historia: - Wkońcu jesteśmy - powiedział mlody Martin zatrzymując się u podstawy wielkiego monumentu.
- Nie wierzę, że się nam to udało! Teraz zostało tylko wziąć to po co przyszliśmy - odrzekł zawsze pewny siebie Joe. Pewność siebie Joe'go zawsze denerwowała jego kompana. Cornel wolał robić wszystko powoli i dokładnie lecz przyzwyczaił się już do stylu pracy kolegi polegającym na improwizacji.
- Dobra, jazda do środka. Lepiej, żeby nikt nie sprzątnął nam tej figurki sprzed nosa! – rozkazał donośnym głosem Cornel po czym wraz z towarzyszem wszedł do budowli. – Tylko pamiętaj… Patrz pod nogi, obaj nie chcemy, aby w naszą stronę poleciały miliony strzał czy wielka kula…
- Spokojnie, przecież dobrze wiem co robię.- Cornel poraz kolejny przytaknął na lekko aroganckie słowa kolegi. Monument w, którym się znajdowali przypominał piramidę. Większość była wykonana z kamienia, który z powodu wilgoci panującej dookoła obrósł mchem. Co kilkanaście metrów w korytarzu o szerokości mniej więcej 2 metrów przyczepione były pochodnie, które Joe wymieniał i zapalał, aby ułatwić drogę powrotną. Uwagę mogły przykuć obrazy wykute na ścianach. Lewa ściana korytarza ukazywała stworzenie świata oraz powstanie Pokemonów, zaś prawa ściana ukazywała apokalipsę, koniec świata… Młodzi mężczyźni niezbyt skupiali się na tych rysunkach, bardziej przejmowali się tym, aby nie uruchomić żadnej pułapki. Cornel coraz spoglądał na zdjęcie rodziny które miał zawsze przy sobie. Rodzice i rodzeństwo były najważniejszą rzeczą w jego życiu.
- Jesteśmy… - powiedział mlody Martin, docierając do sali w której znajdował się ich cel. Zadanie nie było jednak łatwe, ponieważ platforma z nagrodą była od nich oddalona o jakieś 30m, a między nimi była ogromna przepaść.
– Nasz cel jest tam – Cornel wskazał palcem na figurę stojącą na podeście. – Jedyna możliwość, aby się tam dostać jest chyba oczywista… - chłopak dał ZNAK kompanowi i w tym samym momencie wypuścili swoje pokemony – Weavile’a oraz Floatzel’a. Stworki momentalnie zaczęły swoją robotę. Poke-wydra użyła Water Gun, a Weavile Ice Beam. Po minucie czy dwóch ich oczom ukazał się lodowy most.
- Dzięki chłopaki! – powiedzieli obaj młodzieńcy dając im po jednej muffince i chowając ich od balli.
- Joe idź pierwszy, robiąc to pojedynczo będzie bezpieczniej… - rzekł Cornel. Chłopak ruszył przed siebie. Każdy krok stawiał powoli i uważnie. W tym momencie nie przypominał tego odważnego i narwanego Joe’go, którym był wcześniej. Lód skrzypiał pod nogami młodzieńca lecz udało mu się przejść na drugą stronę. Teraz przyszedł czas na mlodego Martina. Spojrzał na zdjęcie rodziców po czym ruszył. Podobnie jak jego kolega szedł uważnie i wolno. Starał się jak najlżej naciskać na lód. Po chwili był już w połowie, kiedy to lód z tyłu zaczął pękać.
- Biegnij! – krzyknął Joe. Cornel bez chwili zawahania ruszył biegiem przed siebie. Lód pękał z ogromnym hałasem . Z każdym metrem wydawało się, że chłopak zaraz spadnie w przepaść lecz w ostatniej chwili udało mu się skoczy i wylądować koło przyjaciele.
- Huuu… Było blisko… - powiedział bohater po czym razem z kolegą spojrzeli w kierunku figury, która przedstawiała jakieś stworzenie.
- Ciekawe czyja jest to podobizna… Myślisz, że może to być legendarny pokemon?
- Nie wiem… Pan M. na pewno będzie to wiedział… - odpowiedział Cornel po czym wziął figurę. – No to wrac…
Nie zdążył dokończyć, ponieważ figura zaczęła się świecić białym oślepiającym światłem, które spowodowało stracenie przytomności obu młodzieńców.

***

Chlopak obudził się w jakimś dziwnym miejscu. Był otoczony pustką. Dokoła nie było nic, a on jakby unosił się w powietrzu.
- Naruszyłeś mój spokój… A teraz za to zapłacisz – powiedział ktoś poważnym głosem.
- Kim jesteś i czego chcesz… - jąkał chłopak.
- Nie ważne jest to kim jestem, ważne jest to, że przyjście do świątyni było twoim błędem. Naruszyłeś mój spokój, którym cieszyłem się już od wielu milionów lat.
- Ja? Twój spokój? Niby jak to możliwe?
- W figurze, którą zabrałeś. Zamknięta jest moja dusza jak i moc. Jestem prastarym pokemonem, jestem Rynato… Brat Arceusa! Razem tworzyliśmy cały świat pokemonów lecz znacznie się różniliśmy… Arceus chciał aby wszystko żyło w harmonii, ja pragnąłem zniszczenia i śmierci… Za to mój brat zamknął moją moc i duszę w tamtej figurze, którą schował w piramidzie w której się znajdowałeś. Moja dusza i moc znajduje się teraz w jądrze świata. Uciekłbym, gdyby nie to, że monument jest zabezpieczony kluczem Arceusa, który składa się z 18 części czyli tylu ile jest typów pokemonów… Arceus oddał po jednej części 18 strażnikom, których rozsypał po całym świecie. Jedyną możliwością, aby je zdobyć jest pokonanie wszystkich strażników.
- Nigdy cię nie uwolnię!- krzyknął Cornel.
- Tak, też myślałem, ale mam dla Ciebie małe ultimatum. – w tym momencie przed Raito ukazała się jego rodzina i Joe, którzy zamknięci w klatce byli poddawani bolesnym atakom Rynato. – Poznajesz te osoby? Na szczęście udało mi się porwać te osoby ze świata materialnego do tego – duchowego, w którym teraz się znajdujemy. Jedyną szansą, aby przerwać ich cierpienia oraz ich uwolnić jest zdobycie całego klucz Arceusa. To jak umowa stoi?
- Gdyby nie rodzina, to nigdy bym na to nie przystał! Arceus dobrze postąpił, że cię zamknął!
- Hee… Czyli się zgadzasz… Tak też myślałem. A i pamiętaj jeśli powiesz chociaż jednej osobie o twojej nowej misji, twoja rodzina jak i kolega już nigdy więcej Ciebie nie ujrzą. Gdy zbierzesz już cały klucz powiem ci co dalej masz robić.
Po tych słowach Cornel zemdlał.

***

Chłopak obudził się w jakimś dziwnym lesie. Przy sobie miał tylko pokeballa ze swoim pokemonem, zdjęcie rodziny oraz ekwipunek nowego poketrenera a po jego poprzednim pokemonie nie bylo nawet sladu. Czyzby zly brat Arceusa wzial go w niewole? Tyle pytan. Zadnej odpowiedzi. Wstał, ochłonął zdajac sobie sprawe ze nie odpowie na pytania krazace po jego glowie nim nie wypelni misji.Z niechecia udał się w podróż ku poszukiwaniu klucza Arceusa.
Czyzby Rynato mu to podarował by mlody Martin wypelnil swoja misje?

jeśli coś jeszcze byłoby potrzebne to pisz.

» Zapisy
» Zapisy
» Zapisy
» Zapisy
» Zapisy