Gra Ajany

Już było blisko, upalne powietrze wypełniało twoje płuca powodując, że od razu poczułaś się osłabiona. Jednak nie przeszkadzało Ci to w oczekiwaniu na autobus. Darmowa linia, która prowadziła z przedmieść w okolice domu Chrisa. Tak długo się nie widzieliście, dzięki czemu nie miałaś zamiaru widzieć się z rodzicami, czy innymi osobami, a właśnie z nim. To On był dla Ciebie celem, nie wiedzieć czemu tak do tego dążyłaś. Przedmieścia sporo się zmieniły odkąd ostatni raz tu byłaś. Zniknęły stare, zapyziałe baraki, a w ich miejsce pojawiły się przyjemne osiedla wielorodzinnych bloków. Widać kampania nowego burmistrza weszła w życie. Tak wynikało z broszurki, którą wręczył Ci roznosiciel ulotek. Twój pokemon leżał na twoich kolanach, widać, że było jej bardzo wygodnie. Za jakiś kwadrans powinien przyjechać autobus, którym miałaś się dostać dzielnicę, od domu Chrisa.

Z niecierpliwości aż wybijałam stopami jakiś rytm. Już niedługo. Po takim czasie znów go zobaczyć. Nie rodziców, nie tych wszystkich ludzi, którzy zajmowali się mną przez te wszystkie lata, Chrisa. Spojrzałam na Dianę. Ciekawe czy go pamięta. Czasem się z nią bawił kiedy jeszcze mieszkała w domu swoich rodziców. Sporo się tu zmieniło. Chętnie zobaczyłabym całe miasto, ale nie czas na to. Miałam teraz inne priorytety. Pogłaskałam Eevee po łebku.
- Całkiem przyjemna okolica się zrobiła, prawda? Nie jest ci za gorąco w tym futrze? Ja bym się usmażyła.
Westchnęłam. Nie miałam się z kim dzielić swoim podekscytowaniem. Czy mój pokemon w ogóle mnie rozumie? Kto wie?

Diana spojrzał się na Ciebie i szybko wtuliła Ci się w brzuch, chyba chciała dać Ci trochę tego ciepła. Nie miała w sumie co robić, a więc ziewnęła uroczo i następnie położyła się dalej. Widocznie dziś czuje, że może poleniuchować. Tobie natomiast zostało wypatrywanie autobusu, który będzie mógł Cię zawieść do celu tej podróży. Wysoko w oddali zauważyłaś baner reklamujący kolejne spotkanie w Lidze Trenerskiej pomiędzy Ekipami Royal Flush i Sharp Edge. Nigdy nie rozumiałaś fascynacji tymi zawodami. Jednak ku twojemu ucieszeniu autobus podjechał i mogłaś do niego wsiąść. Gdy już znalazłaś się w nim widziałaś jego - Chris siedział przy oknie a na jego ramionach spokojnie spoczywał Fletching. Nogi ugięły się pod Tobą i zatamowałaś ruch, nie wiedząc co zrobić dalej.

Czy to zwidy? Chciałam go zobaczyć tak bardzo, że pewnie teraz wydaje mi się, że to on. Przecież to może być ktoś zupełnie inny. Kto wie jak się zmienił przez te trzy lata. Poczułam, że robię się czerwona. O nie, nawet jeśli mam podejść to nie w takim stanie. Rozejrzałam się za jakimś wolnym miejscem. Spojrzałam na Dianę siedzącą mi na ramieniu. Szukałam wsparcia w swoim pokemonie. Co się ze mną dzieje? Nie bałam się uciec ze szkoły, a boję się podejść do dawnego przyjaciela? Ładna mi pewność siebie.

- Widzę Cię, mimo tych włosów nie za wiele się zmieniłaś.
Ten głos świadczył o jednym, to był On, ten sam którego tak oczekiwałaś.
- No chodź siadaj tutaj przy mnie, zaraz te panie Cię stratują, a tego nie chcemy.
No i co teraz zrobisz? Rozpoznał Cię, a jego ton głosu nie był zbyt wrogi czy rozżalony, był sympatyczny, ciepły taki jaki był zawsze. Nagle poczułaś jak drewniana laska pcha się od tyłu w plecy i lecisz na podłogę autobusu, ale Chris był szybszy, pomimo stabilizatora na nodze, który trochę ograniczał mu ruchy.
- Czy ja mam Cię ratować teraz?
Jego uśmiech spowodował u Ciebie rumieńce, a tego już niczym nie zasłonisz.

Spojrzałam na niego zawstydzona. Ciekawe czy moja twarz była tak czerwona jak moje włosy. A może jeszcze bardziej?
- Dzięki
Usiadłam obok niego. No już, uspokój się. Przecież to twój przyjaciel. Wbiłam wzrok w podłogę. Nerwowo zaciskałam dłonie. Dosyć tego.
- Przepraszam że nie pisałam. - Nie do końca wiedziałam od czego zacząć. Ciekawe kiedy powiem coś głupiego. - Nie pozwalali nam wysyłać listów. Zupełne odcięcie od świata.
Co chwilę spoglądałam na Dianę. Bez konkretnego celu, po prostu mniej się stresowałam nie musząc ciągle patrzeć tylko na niego.

Lisek patrzył na Ciebie i chciałaby Ci chyba przekazać wiadomość w stylu "Ogarnij się!"
- Wiem, że Ci nie pozwalali wysyłac listów, poszedłem do waszego domu i Esme mi powiedziała, zawsze ją lubiłem, to chyba dla tego, że ona nie gniewała się z naszych żartów. Ona też była przekonana, że skoro uciekałaś, to niedługo będziesz w mieście i zadzwoniła do mnie. Swoją drogą faktycznie ładnie Ci w tych włosach. A i jeszcze jedno - jak się nie uspokoisz to i ja się zdenerwuje, a tego chyba nie chcesz.
Spokój, opanowanie, zaczynał Ci imponować, a dodatkowo rumieńce to zdradzały. Oj dziewczyno co ty zrobisz, że tak łatwo się rumienisz :D

Uspokoić? Jasne, już biegnę. Wzięłam głęboki oddech. Wcześniej radziłam sobie z chłopakami, czemu teraz miałabym nie dać rady?
- Podobają ci się? Mnie też. Znaczy... inaczej bym ich chyba nie miała, prawda? - Teraz na dodatek zaczęłam się plątać w wypowiedziach. - Kurcze, co ja plotę. Sorry.
Jak tak dalej pójdzie to na stałe zmienię kolor twarzy na czerwony. Może przynajmniej mi w nim ładnie. Weź się w garść dziewczyno, przestań robić z siebie idiotkę.

- Rozumiem, że jesteś trochę tym zestresowana, ale mam propozycję. Pójdźmy może do naszej ulubionej kawiarni, dasz wiarę, że stary Ernie wciąż ją prowadzi, pewnie ucieszy się na twój widok.
W sumie czemu miałabyś się nie zgodzić, w końcu twój najlepszy przyjaciel zaprasza Cię na jakiś miły wypad, ale czy możesz się zgodzić. Co jeśli ludzie ze szkoły będą Cię szukać. Myśli zaczęły kotłować Ci się w głowie, że sama nie wiedziałaś, co tak naprawdę masz ochotę zrobić. Z transu wyrwał Cię głos Chris'a:
- To nasz przystanek, ruszmy się bo kierowca nie będzie czekał.

O nie. Za długo czekałam na to spotkanie by mu teraz odmówić.
- Jasne, idziemy
Udało mi się trochę ochłonąć. Jest dobrze. Spojrzałam na Dianę w celu upewnienia się, że nie ma nic przeciwko podjętej decyzji. Moją uwagę przykuł Fletching, którego Chris miał ze sobą.
- Skąd masz pokemona? Jest całkiem uroczy.

Lisiczka dumnie kroczyła przed Tobą i Fletching również do niej podleciał. Widocznie zaczęła się wymiana zdań, ale nie to było dla was najważniejsze. Liczyło się tylko to co powiedział Chris.
- A on jest moim ostatnim prezentem urodzinowym, bo skoro dostałem się do Akademii Trenerów, to chciałem iść tam z własnym pokemonem, a to jest właśnie on. Prawda, że sympatyczny, dużo czytałem o nim i może wyrosnąć na jednego z szybszych pokemonów -Talonfalme'a. O jesteśmy u Erniego! Hej zobacz kto przyszedł!
Z budki wyszedł mały, tłuściutki pan z siwą brodą w okolice pępka.
- O Bongiorno Chris co tam słychać. Mamma Mia! - panienka Ajana! Toż to niespodzianka, siadajcie, zaserwuje wam moją specjalność, tam macie wolny stolik na tarasie, siadajcie i porozmawiajcie.

- Ciebie też miło widzieć. - Na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech - Mamma Mia.
Zajęłam miejsce przy wskazanym stoliku. Jeszcze nie tak dawno tkwiłam w tej głupiej szkole. A teraz? Siedziałam z Chrisem w naszej kawiarni, było tak dobrze. Już wcześniej zauważyłam stabilizator na jego nodze, ale dotąd nie było okazji by o to spytać. A może po prostu się bałam?
- Co zrobiłeś z nogą?

- Czekałem w sumie, aż zapytasz. Nie jest to nic poważnego, ale miałem mały wypadek podczas treningów w Akademii. Muszę chodzić z tym przez około dwa tygodnie jeszcze, ale no nic nie poradzi się, taka jest wola wyższych istot.
Mówiąc to zaśmiał się wesoło, jak gdyby nigdy nic. Widać, że ma to tego dystans i nie boi się bólu. Chris widocznie też przeszedł przemianę, nie był już tym samym chłopakiem, którego pamiętałaś, zmężniał i stał się nawet przystojny... Te błogie myśli spowodowały, że Chris musiał Cię otrząsnąć z transu pytaniem:
- To co teraz zamierzasz zrobić panno Szkarłatne Włosy?

- Przede wszystkim przypomnieć ci jak mam na imię. - Wyszczerzyłam zęby. - Ajana, pamiętasz? To chyba nie takie skomplikowane.
W rzeczywistości nie przeszkadzało mi to, jak mnie nazwał. Ale mogę się chyba z nim podroczyć, prawda? Jego śmiech sprawił, że zrobiło mi się jakoś lepiej. Teraz, kiedy odzyskałam przyjaciela, mogłabym zostać tu na zawsze. Ale zadał dobre pytanie. Nie mogłam wrócić do domu. Odesłaliby mnie. Nie myślałam o tym uciekając z Coates.
- Prawdę mówiąc nie wiem. - Starałam się brzmieć normalnie. Był moim przyjacielem, to fakt, ale mimo to nie chciałam go mieszać w swoje problemy. - Nie wydaje mi się żebym mogła wrócić do domu. Chyba zostaje mi wybudowanie chatki w jakimś lesie czy coś.

- No nie wiem czy nie będzie Ci trochę za zimno, ale...
I w tym momencie na stoliku pojawił się dziwny pokemon, który zabrał wasze lody, a także portfel Chrisa. Dziwnym trafem Ernie zauważywszy to krzyknął.
- Znowu ten przeklęty pokemon. Mogę mieć do was prośbę. Złapcie go, ale przynajmniej przepędźcie.
Złość idealnie oddawała czerwień twarzy Erniego, a Chris szybko szepnął coś Fletchingowi i ptak frunął za pokemonem.
- Sądzę, że nie jesteś na tyle słaba, by nie dać rady takiemu pokemonowi. Torch walczył i trenował dziś, więc Ty i Daisy musicie zadziałać same. Biegiem za Torchem!

- Hej , złodzieju! - wykrzyknęłam. - Oddawaj moje lody!
Nie podejrzewałam, że obcy pokemon w ogóle zwróci na mnie uwagę, ale przecież co zaszkodzi spróbować? Nie miałam okazji dowiedzieć się zbyt dużo pokemonach. Kojarzyłam jedynie kilka pokemonów. To już chyba coś, prawda? Tego złodziejaszka jednak nie znałam. Za to pokedex pewnie tak. Szybko wyciągnęłam ze swojej torby urządzenie podarowane mi przez rodziców dawno temu. Dopiero w tym momencie zdałam sobie sprawę z tego, że nie wiem jak się go obsługuje. Nakierowałam pokedex na pokemona szukając guzika, który należy wcisnąć żeby dowiedzieć się czegoś o pokemonie.
Szybko przypomniałam sobie ruchy mojego pokemona. Helping Hand, Tackle. Było coś jeszcze. Tail Whip? Moja pamięć nawalała, minęło tyle czasu odkąd ktoś opowiadał mi o mojej Eevee Póki co skupmy się na uciekinierze.
- Diana, dasz radę go dogonić? Nie będzie uciekał zbyt szybko, w końcu musi pilnować zdobyczy.

Biegiem, biegiem... No i dobiegliście. Dziwny widok, kiedy duża ilość ludzi biegnie za pokemonem, który nosi rzeczy typowe dla człowieka. No nic, zaganaliście go w ślepą uliczkę, po dobiegnięciu zgięta w pół łapałaś oddech, bo płuca chciały zdecydowanie opuścić twoje piękne, zgrabne ciało.
- Dobra Ajana, jak mówiłem, lecimy z tym koksem, walczysz dziś ty.
Zdziwiło Cię, co powiedział Chris, ale widać, że Diana już zaczęła warczeć na oponenta, a Pokedex wskazał takie oto informacje.

Cytat :

Eevee ll Lvl 5.00
Ataki: Helping Hand, Growl, Tackle, Tail Whip, Sand Attack
Sp. Attack: ???||Sp. Attack Limit 0 %
Zdolność: Adaptability
Natura: Dumna


Marill F ll Lvl 5.00
Ataki: Tackle, Bubble, Tail Whip, Water Sport
Sp. Attack: ???||Sp. Attack Limit 0 %
Zdolność: Thick Fat
Natura: Chytra

- Sama? - W pierwszej chwili nie byłam pewna siebie. Zmieniłam jednak nastawienie, gdy spojrzałam na Dianę. - No dobrze, spróbuję.
Przesunęłam nogami po ulicy. Czy taka ilość kurzu wystarczy żeby użyć go w walce?
- No dobra mała, spróbuj użyć Sand Attack! Doskocz do niego i spróbuj zabrać mu rzeczy. Następnie użyj Tail Whip żeby obniżyć trochę jego obronę. Później weź rozbieg i zaatakuj go z rozpędu Tackle. Zaraz potem uciekaj. Jeśli będziesz ruchliwa, będziesz dla niego trudniejszym celem, wykorzystaj to! Użyj Growl żeby choć trochę zniwelować siłę jego ataków. Wierzę w ciebie, mała!

Walka wre, ale żadna ze stron nie wydaje się poddawać, co śmieszniejsze, widocznie tym dwóm się bardzo dobrze ze sobą walczy. A Chris wiedział jedno - Fletching nie dałby sobie rady z Wodnym typem.
- Bardzo dobrze Ajana, widzisz mówiłem, że dasz radę dawaj!
Chris dopingował Cię, wierzył w Ciebie. Czy potrzebna jest jeszcze większa motywacja? Wydaje Ci się, że możesz zyskać przewagę, ale na razie nie widać by któraś ze stron odpuszczała.

- Proszę, proszę, mamy doping! - rzuciłam z uśmiechem na twarzy. - Skoro nawet on w nas wierzy, to musi nam się udać!
Diana radziła sobie całkiem dobrze jak na pierwszą walkę. Przynajmniej tak mi się wydaje. Mam nadzieję, że jej nie przemęczę.
- Dobra mała, spróbujemy nieco bardziej agresywnie? Użyj jeszcze raz Tail Whip żeby zmniejszyć jego obronę. Teraz weź rozpęd i uderz Tackle! Później zawróć i zaatakuj Tackle jeszcze raz! Powtórz to kilka razy. Uderzaj ze wszystkich stron, nie pozwól mu się wyrwać! Jeśli poczujesz się zbyt zmęczona, to przerwij. Nie możemy się przecież przemęczać już na początku. Może spróbować kontratakować. Wtedy się wycofaj. Dasz radę, mała!
Ja tym czasem przyglądam się dokładniej otoczeniu. Może będę mogła go jakoś użyć?

Chris po obejrzeniu tej kombinacji aż westchnął z oniemienia. To co wyprawiała Diana w walce z Marillem było nie do pomyślenia, ale do końca jeszcze trochę. Widoczna przewaga w koordynowanych ruchach Diany, nad zwykłą reakcją obronną Marilla dawałą zamierzony rezultat i sytuacja wygląda jak dla was bardzo dobrze.

Patrzyłam na walkę mojej Diany z dumą w oczach. Może nie było idealnie, ale mimo wszystko szło nam dobrze. A już na pewno lepiej niż Marillowi.
- Okej Diana, czas wypróbować nowy atak. Nasza seria Tackle'ów zadziałała, więc spróbuj jeszcze raz wziąć rozbieg i uderzyć go Tackle. Później wybij się w górę i z powietrza zaatakuj go Shadow Ballem! Później użyj Tail Whip, żeby zmniejszyć jego obronę i zaatakuj jeszcze raz Tackle! Wierzę w ciebie mała. Naprawdę świetnie ci idzie, jeszcze trochę!
Popatrzyłam na Chrisa. Widząc jak przygląda się walce uśmiechnęłam się. Wygląda na to, że trochę mu zaimponowałam. To dobrze! Przez czas pobytu w szkole nauczyłam się, że robienie wrażenia na ludziach bardzo się przydaje. Cóż, może w jego przypadku to działa inaczej, w końcu jest moim przyjacielem, ale to nadal chłopak, prawda?
- Co jest, Chris? Chyba nie powiesz, że we mnie nie wierzyłeś.- Puściłam mu oczko. Jest coś złego we flirtowaniu z przyjacielem?

Niesamowita akcja Eevee i Marill leży na ziemi dodatkowo zaczęła płakać. Widocznie przegrana bardzo ją nie pocieszyła. Bardzo mała kulka wytworzyła wokół się niej i podeszła do was i oddała skradziony portfel. Chris nachylił się nad nią i pogłaskał ją po głowie i dał małą Pokemuffinkę.
- No już malutka nie płacz, nic się nie stało przecież, czasem widocznie trzeba wygrać, a Ty przecież dodatkowo szybko wyewoluowałaś, możesz być z siebie dumna. Hej Ajana, co zrobimy z nasza małą złodziejką, w sumie pokonałaś ją, a warto by może mieć tego towarzysza przy swoim boku?

- Świetnie Diana! - Z radości podniosłam swojego pokemona i przytuliłam ją. - Dobra robota.
Popatrzyłam na małą, niebieską kulkę. Może się okazać przydatnym pokemonem. Nawet jeśli nie, to przecież nie zostawię jej samej, płaczącej.
- To co, mała? - zwróciłam się do Marill. - Skoro już i tak na siebie wpadłyśmy to może poszłabyś z nami? Zwłaszcza, że chyba walka z moją Dianą nie była taka zła, co? No i miałabyś koleżankę. Co ty na to?
Czekam na reakcję pokemona. Jeśli jest pozytywna, to stukam ją pokeballem.
- To co teraz, szefie? - Popatrzyłam na Chrisa z uśmiechem na twarzy. - Wiesz, ja właściwie nie mam się gdzie podziać. Liczę na jakieś propozycje z twojej strony. - W tej chwili zmieniłam ton i wyraz twarzy na nieco bardziej zalotny. - Chyba nie zostawisz dziewczyny w potrzebie.

Marill spojrzała na ciebie przyglądając ci się uważnie. Po głębszej chwili zastanowienia uśmiechnęła się wtulając się w ciebie jako znak że zgodziła się na to przyłączyć się do ciebie. Teraz pozostaje tylko sfinalizować to i złapać małego pokemona do PokeBalla co i uczyniłaś.
Chris w tym czasie przyglądał ci się przez chwilę po czym najwidoczniej wyczuł zmianę twojego tonu głosu i uśmiechnął się do ciebie w bardzo znaczący sposób.
Jedyne co mogę ci zaproponować to nocleg u mnie jeśli tylko oczywiście byś chciała - powiedział przyjaźnie.