Gra Celestia

Byłam już gotowa skierować się w stronę miejsca, w którym z pewnością czekał na nas Gabriel. Niemniej, czując jak coś siada mi na głowie zastygłam momentalnie. Czy moja naganna fryzura przyciągnęła jakiegoś pokemona? Czy był to jakiś (fuj!) robak? Nie, na spokojnie przeanalizowałam sytuację i dotarło do mnie, że na głowie usiadło mi coś innego. Lekko zestresowana podniosłam wzrok, niestety niczego nie dostrzegając – cóż, było to wręcz niemożliwe. Wyciągnęłam więc jedną rękę, starając się dotknąć stworzenia, jednocześnie wsłuchując się w dźwięki, jakie wydaje. Czyżby ptak?

— Och, ty też jesteś głodny? — Zapytałam, gdy dotarło do mnie, cóż mogło tak naprawdę przyciągnąć stworzenie. Rozejrzałam się wokół szukając jego właściciela, ale wiedziałam dobrze, że byliśmy na tej polance sami. Uśmiechnęłam się pod nosem.

— Chcesz iść z nami? — Dodałam, nie zbiedniejemy jeżeli podzielimy się pokarmem z innym pokemonem, a ten wydawał się być milusi. Choć jeszcze nie udało mi się go dostrzec. Wyciągnęłam PokeDex i spróbowałam zeskanować stworzonko nadal siedzące na mojej głowie.

Zamrugałam, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, co się działo. Mój Chronos naprawdę był taki waleczny? Ha, żeby to była tylko waleczność. Miałam wrażenie, że próbował sobie coś udowodnić. Wszyscy, którzy mają kompleksy zawsze próbują je zatuszować w ten sposób. Sama nie byłam lepsza. Pokręciłam więc jedynie paluszkiem i upewniłam się, że sówce nic nie jest.

— No no, Chronosie. Nie wolno tak się zachowywać w stosunku do tych, którzy nic nam nie zrobili. — Powiedziałam tylko, kierując swoje kroki w stronę umówionego z Gabrielem miejsca. Nie chowałam pokemonów do pokeballi, bo chciałam, żeby rozprostowały nogi. Z pewnością będziemy mieć jeszcze chwilę na odpoczynek.