Safari Ajany

Wraz z twoją lisiczką weszłyście do Wietrznego Lasu, pierwszej, najbardziej zatłoczonej strefy safari. Rzuciło Ci się w oczy bardzo dużo dzieciaków z siatkami na motyle, chyba chcieli nimi je łapać..? Nie wiele ścieżek miałaś do wyboru, polana znajduje się po środku tej strefy, a zanim tam dotrzesz trochę czasu minie, możesz iść gęstym lasem, rzadszym lasem lub ścieżką w lesie. Twój wybór.

Gdy tylko weszłam, rozejrzałam się dokładnie po okolicy. Popatrzyłam na korony drzew. Z pewnością żyje tu bardzo wiele pokemonów. Co prawda wiem dokładnie na jakim pokemonie zależy mi najbardziej, ale przecież nic nie szkodzi poszukać też innych. Zrobiłam kilka kroków w stronę rzadszej części lasu. Nie mam zamiaru przedzierać się przez gęsty las, a przecież idąc ścieżką nie znajdę nic ciekawego. tak, rzadszy las wydawał mi się najlepszym wyborem. Spojrzałam na Dianę w celu upewnienia się czy nie ma nic przeciwko mojej decyzji. Jeśli nie, ruszamy!

Eevee ruszyła za tobą, nie mogła doczekać się przygody. Wchodząc w rzadszy las uniknęłaś większości 'turystów', który mieli ochotę bardziej pochodzić sobie po lesie niż zabrać się za łapanie pokemonów. Uniknęłaś również niebezpieczeństw, które kryła część gęstego lasu. Jednym słowem, rozsądna decyzja.

Uśmiechnęłam się widząc zapał Diany. Jednak to nie czas na podziwianie swojego pokemona. Przyszłam tu szukać nowych towarzyszy, a nie na spacer. Choć może to nie był taki zły pomysł? Las miał całkiem przyjemny klimat, a spędzenie trochę czasu z Dianą wydawało się dobrym pomysłem. Nie należy jednak tracić czujności
- Eevee, jeśli coś zobaczysz, dajmi znać, dobrze? - Poprosiłam. Sama również rozglądałam się po lesie. Pokemony mogą czaić się wszędzie. Wysoko na drzewach, trochę niżej, a może nawet na ziemi. Najlepszym wyjściem byłoby mieć oczy dookoła głowy.

-Eevee! - usłyszałaś swoją Dianę, która zerwała się do biegu i zatrzymała metr od krzaków. Były to zwykłe, pospolite, zielone krzaki, nic nadzwyczajnego. Lisica była jednak pewna, że coś skrywają, a przynajmniej tobie wydawało się, że to ma na myśli.

No proszę, moja Diana znalazła coś szybciej niż myślałam. Co prawda nie wydaje mi się, żeby mogło to być coś co mnie zainteresuje, ale warto przecież spróbować.
- Co tam znalazłaś, mała? - zapytałam. Ostrożnie zajrzałam do krzaków. Nie wiedziałam czy to co się tam chowa mnie zaatakuje, ucieknie, będzie się na mnie gapić, ani czy w ogóle tam jest. Jedynym sposobem by to sprawdzić było zajrzeć w krzaki.

Limit masz 3 zdania, nie 3 linijki jakby coś :D

Eevee stała przy krzakach i obwąchiwała je, gdy tylko zajrzałaś do środka, zauważyłaś tam małego pokemona. Ubrany był w kubraczek z liścia, wcinał sobie jakiś patyczek i podniósł wzrok na Ciebie.
-Swee? - zapytał przekrzywiając łebek, uroczy był!

Spoko, rozpisuje się naturalnie ;d

Ależ trafiłam. Nie potrzebuję tego pokemona, ale teraz nie mam serca go zignorować. Cóż, może uda mi się jakoś wyjść z tego z twarzą.
- Och, hej mały - powiedziałam pogodnym głosem. - Przepraszam, nie chciałam ci przeszkadzać. Jedz sobie spokojnie dalej, smacznego.
Zaczęłam powoli odchodzić. Świetna improwizacja Ajana, naprawdę jesteś w tym mistrzynią.

Malec nie przejął się tym, że zostawiłaś go ani trochę. Wcinał dalej jakieś suche patyki, a ty mogłaś iść dalej. Eevee szła zaraz przy twojej nodze, na razie nie widziałyście żadnych interesujących pokemonów, żadnych.. pokemonów.

Nie ma się co przejmować. Szło mi się dobrze, a na znalezienie pokemonów mam jeszcze czas. Zważając na to, że główny cel mojej podróży nie jest pospolitym pokemonem, nie ma się co śpieszyć. W najgorszym wypadku spędzę tu wieczność. Rozmyślając tak szłam dalej przez las rozglądając się w poszukiwaniu pokemonów.

6) Zaczęłyście czuć delikatny wiatr, który wygrywał dzikie melodie wśród drzew. Wichrowy Las powiadają.. no i sprawdziło się. Niedługo może się zerwać o wiele silniejszy wicher, który nie będzie tak przyjemnym wiaterkiem, nie masz jednak potrzeby szukania specjalnego schronienia, na razie.

Przymknęłam oczy wsłuchując się w szum liści poruszanych wiatrem. Czułam ten delikatny wiaterek na swojej skórze. Teraz, kiedy jest słaby, jest całkiem przyjemny, ale kto wie co będzie później? Spojrzałam na Dianę. Ciekawe co ona myśli o takim wietrze.

7) Diana delektowała się wicherkiem, który delikatnie smagał jej futerko. Oprócz przyjemnej przechadzki nie macie jednak wiele szczęścia, ni robaka tu nie ma. Czy to pech? Możliwe, aczkolwiek wasza wizyta w Wichrowym Lesie dopiero się rozpoczęła, nic jeszcze nie wiadomo.

Nie ma powodów do smutku. Pokemony jeszcze uda mi się znaleźć, a pośpiech jedynie zepsuje całą zabawę. Diana też nie wydawała się być szczególnie niezadowolona ze spaceru. Tak więc uzbrojona w cierpliwość i pozytywne nastawienie idę dalej rozglądając się wokoło.

8. Wałęsałyście się tak trochę bez celu, ale byłyście usprawiedliwione. W tym lesie nie było mapy, którą mogłybyście się kierować, żeby dojść w specjalne miejsce. Po kilkunastu minutach doszłyście do ścieżki, która przepełniona była turystami, skupieni oni byli w jednym punkcie, dookoła czegoś..

Coś się dzieje, jak wspaniale! Nie miałam oczywiście zamiaru być po prostu jednym z wielu gapiów, o nie! Podeszłam bliżej żeby zobaczyć czym tak wiele osób się interesuje, w razie potrzeby przepychając się przez tłum. Wzięłam Dianę na ramie. W końcu ona też zasługuje na dobrą widoczność.

9. Gdy podeszłaś bliżej, zobaczyłaś, że na drodze leży jakaś istota, człowiek dokładniej. Pokazywał coś, jakieś sztuczki, a wszyscy się tym strasznie zachwycali. Twoja Eevee zaciekawiła się, ale nie na tyle, żeby stawiać na swoim i zostawać na dłużej. Właściwie to mogłyście ruszać dalej.

I to tyle? Nic więcej? Żadnych sztucznych ogni, świateł, wybuchów? Nie, to nie było warte zatrzymywania. Może i nie śpieszyło mi się nigdzie, ale nie wydaje mi się, żeby jakiś pokemon spadł mi z nieba podczas gdy ja będę stała bezczynnie i gapiła się na jakiegoś gościa. A może? Nie, nie warto sprawdzać. Ruszyłam dalej drogą. Może nie jest to najbardziej usiane pokemonami miejsce, ale nic nie zaszkodzi przejść się i tędy.

Szłaś dalej, a tu nagle, zza krzaka wyskoczył do Ciebie dziki Caterpie! Pokemon popatrzył na Ciebie złowrogo, a Diana podbiegła do niego. Pokemon zaczął się przytulać do twojej Lisicy.

Co się właśnie stało? Przed chwilą ten złowrogi robaczek chciał mnie zabić wzrokiem, a teraz tuli się do Diany. Nie rozumiem.
- Diana? - W moim głosie dało się słyszeć niepewność. Jak powinnam zareagować? - Znalazłaś nowego kolegę?

2. Caterpie przyglądał się wam z uwagą. Diana patrzyła się raz na Ciebie, a raz na robaka. Dobrze, że przerwałaś tą niezręczną ciszę.
-Cattrrr - caterpie niby to warknął, ale na jego mordce pojawił się niewątpliwie uśmieszek. Co dalej?

Właśnie, co dalej? Caterpie to nie pokemon, którego bym chciała. Diana chyba też nie była szczególnie entuzjastycznie nastawiona.
- Przepraszam mały, może innym razem. - Zwróciłam się do robaka. Ruszyłam dalej. - Chodź Diana.

Caterpie nie był zbyt zawiedziony tym, że go zostawiłaś. Pokiwał łebkiem i używając swojej sieci wdrapał się na drzewo. Poczułaś na sobie spojrzenie twojej lisiczki, jej wzrok pytał 'Idziemy dalej?'

Spojrzałam jeszcze raz na robaka by upewnić się, że bez problemów dostał się na drzewo. Następnie skierowałam wzrok na Eevee.
- Chodź, idziemy dalej.
Westchnęłam. Chciałabym znaleźć coś wartościowego. Nie to, żeby zwykły Caterpie był bezwartościowy. Po prostu jest bezużyteczny.

I ruszyłyście dalej, niestety żadne znaki na niebie i ziemi nie wskazywały na to, że uda wam się spotkać coś jeszcze. Mogłyście jedynie rozglądać się dookoła i liczyć na szczęście, które nie nadchodziło. Eevee szła sobie spokojnie, ty szłaś sobie spokojnie, cisza spokój. Nuda.