Safari Ajany

Naprawdę? Żaden pokemon nie miał ochoty tak po prostu wyskoczyć zza krzaka? Żaden nie chciał podejść i poprosić o złapanie go? Jak to się mogło stać? Najwidoczniej trzeba poczekać aż coś sięw końcu stanie. Mamy czas.

Macie czas, to prawda, nie można powiedzieć, że nie. Problemem było to, że na prawdę okolica świeciła pustkami, ale... no ale nic. Musicie iść dalej, jeśli rzeczywiście chcecie coś spotkać.

Idąc tak dalej rozmyślałam o pokemonach jakie chciałabym spotkać. Nie liczę co prawda na to, że uda mi się je znaleźć szybko, ale kiedyś chyba na nie trafię, prawda? Może powinnam poszukać w gęstszym lesie. Pytanie brzmi: gdzie jest gęstsza część lasu?

Wszechobecna pustka w tej części lasu była dramatyczna. Na szczęście poczucie terenu wskazało Ci dobrą drogę ku części lasu, która była gęstsza od tej po której przyszło Ci podróżować teraz. A co to..? Czy to pokemon? Coś kryje się pod liściem kilka kroków od Ciebie!

Coś dało radę schować się pod liściem? Na Boga, jak wielkie musi być to, z czym zaraz przyjdzie mi stanąć oko w oko! Podeszłam do liścia aby powoli odsłonić to, co się pod nim kryło.

-Wuurmmple! - usłyszałaś wesołe pisknięcie, coś przywitało się z tobą. Twoja Eevee zmierzła stworzenie swoim spojrzeniem, a robaczek utkwił swoje oczka w tobie. Był zdecydowanie zainteresowany twą prezencją.

Kolejny przeuroczy robal wlepiający we mnie ślepia? Raczej nie, zdecydowanie raczej nie.
- Chodź Diana - powiedziałam. Nie potrzebuję robaczka w swojej drużynie. Cały ten brak czegokolwiek ciekawego w tym nudnym lesie zaczynał mnie irytować.

Bądź co bądź, robaki były nieodłączną częścią tego lasu. Może potrzebujesz rzeczywiście dotrzeć do gęstszej części tej strefy? Pozostało jedynie liczyć na to, że nie poddasz się i będziesz dalej szukała tego po co tu przyszłaś.

Pytanie brzmi: gdzie jest gęstsza część lasu? Mogę iść w którymkolwiek kierunku, ale co mi to da jeśli nie wiem w którym miejscu lasu jestem? Najlepiej będzie iść gdziekolwiek, siedząc na ziemi nic nie znajdę. Prawda?

Heh, dotarcie do miejsca przeznaczenia, gęstej części lasu, okazało się prostsze niż mogło się wydawać. Dianie las nie do końca przypadł do gustu, przynajmniej w pierwszej chwili. Lisica zanurzyła się w gęstwinie na chwilę znikając Ci z oczu. W tej części lasu było wyraźnie ciemniej i chłodniej.

No to jesteśmy u celu. Ciemności i chłód nadawał tej części lasu w pewnym sensie niepokojący klimat. Nie podobało mi się zbytnio to, że traciłam Dianę z oczu, ale przecież jej do siebie nie przywiążę, prawda?
- Tylko nie odchodź za daleko - rzuciłam do lisiczki. Czas wrócić do szukania pokemonów!

Nie usłyszałaś żadnego potwierdzenia od lisiczki, że będzie trzymała się z dala od niebezpieczeństwa. Jednak byłaś pełna dobrej myśli i w spokoju mogłaś oddać się poszukiwaniom. Ale oczywiście zmowa wszechświata i pokemonów ni ma.

Oby nic jej się nie stało. Wystarczy że nie umiem znaleźć żadnych pokemonów, nie muszę jeszcze dodatkowo tracić swojego. Drzew jest tutaj więcej, więc gałęzie też powinny być gęstsze. Może coś chowa się nad moją głową? Ewentualnie chowa się zbyt dobrze.

1. Szłyście dalej, po chwili udało się wam usłyszeć kojący śpiew jakiegoś ptaszka. Czyżby pokemon wesoło świergotał? Diana chyba chce to sprawdzić, aż rwie się z miejsca.

Pokemon? Pokemon ptak? Pokemon inny niż robal? Gdzie jesteś? Rozejrzałam się wokół żeby zlokalizować śpiewaka.
- Diana, widzisz go?

2. Nie widziałyście go, ale wyraźnie słyszałyście. Mogłyście ruszyć w stronę z której dochodził ptasi śpiew. Diana wskazała drogę, ruszasz za nią?

Zabawa w chowanego? Jeśli Diana potrafi go zlokalizować, to już jestem na wygranej pozycji!
- Prowadź mała - rzuciłam do mojej Eevee.

3. Lisiczka zerwała się do biegu, nim uciekła Ci z linii wzroku zatrzymała się. Na miejscu zobaczyłaś dwa śpiewające ptaszki, wróbelka i sówkę.

+

Wróbel śpiewa a sówka się patrzy i macha wesoło szczątkowymi skrzydełkami.

Ptasi koncert, pięknie! Stanęłam w pobliżu i nie odrywając wzroku od pokemonów przysłuchiwałam się. Miejmy tylko nadzieję, że się nie spłoszą. Nie chciałabym żeby mi uciekły.

4. Pokemony kontynuowały swoje przedstawienie. Hoothoot zachowywał się jak delikatnie upośledzony umysłowo, no ale z takimi skrzydłami wiele nie potańczy. A pidgey? Rozśpiewał się jak szalony! Zauważyli Cię, ale nie spłoszyli się, podoba im się publiczność.

Uśmiechnęłam się widząc ich reakcje. Dobrze, że im nie przeszkadzam. Postanowiłam podejść nieco bliżej. Najlepiej jest powoli zdobywać zaufanie, prawda?

5. Sukcesem było na pewno to, że nie spłoszyłaś ich. Porażką jednak było to, że mieli Cię troszeczkę w nosie. A może nie była to porażka..? Zależy jak na to spojrzeć. Twoja osoba nie płoszy ich, więc masz szansę coś tu zdziałać.

No cóż, chyba trzeba się nieco bardziej wysilić. Podeszłam jeszcze odrobinę bliżej.
- Cześć wam, bardzo ładny występ - odezwałam się. Szkoda by było gdybym również teraz została zignorowana.

6. No cóż.. ignorancja to idealne stwierdzenie tego, czym obdarzyły Cię ptaki. Nie ma bata, żeby Cię nie zauważyli, ale jakoś nie garną się do rozmów. Może potrzebują no nie wiem... przekonaj ich, że warto poświęcić Ci czas?

Przewróciłam oczami. Czas podjąć nieco inne metody. Oscentacyjnie wyjęłam karmę dla pokemonów, wydzieliłam jedną porcję i podzieliłam ją na pół.
- Patrzcie co mam - powiedziałam wyciągając rękę z karmą w ich nierunku.