Gra Szkota

Widząc zadowolenie jakie widok Alby wywołał u Raltsa uśmiechnęłam się lekko i postawiłam swojego podopiecznego na trawie. W zasadzie nie powinnam się dziwić dziewczynie, że była do mnie nastawiona trochę nieufnie.
- Niebezpieczne? W zasadzie po prostu podróżujemy razem z Albą, jesteśmy w drodze do miasta Lavaridge. Chcę wyzwać tamtejszego lidera do walki o odznakę by zakwalifikować się do Turnieju Żywiołów.
Powiedziałam lekko przechylając głowę w bok i zdmuchując przy tym z nosa niesforny kosmyk rudych włosów. Matka natura sobie ze mnie zakpiła dając mi kręcone włosy podczas gdy żadne z rodziców ich nie posiadało.
- Powinnam się była przedstawić, jestem Lisa, a to mój Cyndaquil- Alba. Chyba polubił się z twoim Pokemonem.
Spojrzałam na swojego podopiecznego, kontrolując czy mały czasem nie psoci. Chociaż nie wyglądał na łobuziaka, ale kto to wie. Podniosłam wzrok na dziewczynę i zapytałam.
- Nie wiesz może gdzie znajduje się najbliższe Centrum Pokemon?

Dziewczyna przyglądała ci się przez cały czas. Ani na chwilę nie spuściła gardy, choć musiałaś przyznać, że było w niej coś niezwykłego. Odrobinę magicznego i jakby należącego do innego świata. Musiało ci się tak wydawać zapewne przez porę w jakiej się spotkałyście, a także cała okoliczność. Ciemny las i pokemon typu fairy na pewno dawał swoje do pierwszego wrażenia.
- Las nocą jest jednym z najniebezpieczniejszych miejsc, na jakie można trafić. Zwłaszcza ostatnimi czasy, gdy straszy tu duch. - Mruknęła cicho. Mogłaś ujrzeć, iż wyraz jej twarzy odrobinę się zmienił. Jakby zdała sobie sprawę, że nie jesteś nikim niebezpiecznym. - Lavaridge? Wybieram się tam z moją małą Ralts. Oczywiście dopiero po pokonaniu ducha. Też chciałam wziąć udział w Turnieju! - Dziewczę jakby się trochę ożywiło.
- Miło mi cię poznać Liso. Mam na imię Cecille. A to małe stworzonko to moja Molly. - Uśmiech na ustach dziewczyny zdawał się być bardzo kojący. - Wybierasz się do PokeCentrum? No tak, musisz być zmęczona. Zaprowadzę cię tam. - Szatynka mruknęła cicho i bez komentarza skierowała się w stronę miasta.

Otworzyłam szerzej usta słysząc o tym, iż dziewczyna także planuje wziąć udział w Turnieju.
- Zatem miło mi poznać, moją przyszłą rywalkę. Mam nadzieję, że spotkamy się co najmniej w ćwierć finałach. A ty Molly wyglądasz na bardzo mądrego i silnego Pokemona, Cecille z pewnością bardzo o Ciebie dba.
Powiedziałam zwracając się najpierw do dziewczyny a potem do jej pokemona, następnie biorąc Albę na ręce, z pewnością zmęczony po walce Pokemon woli odpocząć niż iść jeszcze do Centrum. Poza tym, Cyndauil jako ognisty Pokemon dawał przyjemne ciepło. Zmarszczyłam lekko brwi, przypominając sobie słowa dziewczyny. Faktycznie, tak ubrana Cecille, pokemon wróżka układało się w scenerię rodem z opowieści. Może i tej o duchach.
- Starszy duch? Możesz mi powiedzieć coś o tym więcej? To jakaś miejscowa legenda, czy Pokemon?
Zapytałam dziewczynę idąc takim tempem by dorównać jej kroku.

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. Wydawała się być bardzo sympatyczna i przede wszystkim, przyjaźnie nastawiona.
- Ciebie również Liso. Sądzę, że spotkamy się podczas Turnieju. To będzie całkiem fajny pojedynek, nie sądzisz? - Cecille mówiła melodyjnie, końcówki zawsze brzmiały tak, jakby je śpiewała. Mała Ralts lewitowała wokół was wydając z siebie radosne piski. Zwłaszcza wtedy, kiedy została przez ciebie pochwalona. Cyndaquil zmęczony wtulił się w twoją pierś i zasnął. Molly przyglądała mu się przez chwilkę po czym sama przysiadła na twoich rękach i wtuliła się w Albę.
- Owszem. Legendy o duchu krążą w tych okolicach od lat. Wszyscy jednak już dawno temu zapomnieli o stworzeniu, które tutaj straszyło. Dopiero jakiś miesiąc temu wszystko zaczęło nabierać realnych kształtów.- Cecille szła przed siebie dziarskim krokiem. Nie musiałyście zajść daleko, byś mogła ujrzeć czerwony dach PokeCentrum. Ale kto buduje tego typu budynki po środku lasu? Zapewne nie mają tutaj zbyt wielu gości.

- Z twoją Molly z całą pewnością. Jednak przed tym muszę złapać jakiegoś pokemona Psychicznego lub Wróżkę by mogły stanąć razem w turniejowym pojedynku
Powiedziałam spokojnym tonem głosu idąc z dziewczyną. Zaśmiałam się cicho widząc teraz oba Pokemony leżące na moich rękach.
- Jest ciepły, prawda Molly?
Zapytałam Raltsa idąc obok dziewczyny, uważnie słuchając opowieści Celecilie. Odruchowo rozejrzałam się wokół siebie, aż dreszcz przebiegał po plecach na samą myśl o nawiedzonym lesie! Choć było w tym coś dziwnego..
- Miesiąc temu? Masz namyśli, że rozwiązałaś zagadkę owego ducha, czy coś go rozgniewało przez co ponownie zaczął straszyć?
Zapytałam wchodząc do budynku, wreszcie parę kroków od wygodnego łóżka i ciepłego posiłku! A... no i oczywiście Alba będzie mógł wrócić do pełni sił. Jutro przecież będziemy mieć szansę na walkę z nowymi przeciwnikami.

Cecille zaśmiała się dźwięcznie i uśmiechnęła do ciebie.
- W tym lesie znajdziesz wiele pokemonów typu wróżka bądź psychicznego. Jeżeli będziesz chciała, pokażę ci miejsca, gdzie pojawiają się najczęściej. - Dziewczyna zaczęła nucić coś pod nosem. Tymczasem Molly pisnęła zadowolona wtulając się dalej w Cyndaquila.
- Molly bardzo lubi ciepełko. Uroczo razem wyglądają, nieprawdaż? - Zaśmiała się po raz kolejny, głaskając Raltsa po główce.
- Nie mam pojęcia, co takiego się stało. Być może to moja wina. Moja i mojego brata, Angusa. Zaszliśmy za daleko w las i odkryliśmy kilka rzeczy, których nikt nie powinien ruszać. Od tamtej pory w lesie straszy. Ludzie przestali do niego wchodzić. PokeCentrum obumiera. - Dziewczę zasmuciło się. Ewidentnie obwiniała się za wszystko.
Cecille otworzyła drzwi do budynku. Mogłaś poczuć domowe ciepełko, a także zapach dobrego jedzenia. W pomieszczeniu było jednak pusto.
- Anguuuuuuus~! - Zaśpiewała dziewczyna rzucając na siedzenie torebkę w kształcie klucza wiolinowego. Zaczęła tańczyć na środku przytulając pokemona, który wyszedł wam na przywitanie.
Niedługo po stworku w pomieszczeniu pojawił się wysoki, rudy mężczyzna. Spoglądał na ciebie przez chwilę, lecz głos Cecille wyrwał go z tej czynności.
- Nie nauczono cię, że gości się wita, a nie na nich gapi? - Mruknęła szatynka zawieszając mu się na szyi.
- Cille, uspokój się. - Warknął cicho mężczyzna. Można było w tym jednak wyczuć nutkę miłości i troski, jaką kierował do dziewczyny.
- Liso, to Angus, mój brat. - Przedstawiła ci nieznajomego mężczyznę. - Braciszku, spotkałam Lisę w lesie. Przygotuj dla niej jakieś posłanie i coś ciepłego do jedzenia.
- Angus. - Mruknął cicho wyciągając do ciebie dłoń.

- Byłabym Ci wdzięczna, jednak nie chcę nadużywać twojej uprzejmości. Żeby dobrze przygotować się do turnieju, powinnam mieć towarzysza w każdym typie.
Powiedziałam wchodząc razem z dziewczyną do budynku. Dziwne, że Centrum było puste zawsze zdawało mi się, iż w takich miejscach powinno roić się od podróżników. Najwidoczniej wciąć wiedziałam za mało o podróżowaniu. Wysłuchałam dziewczynę i uśmiechnęłam się delikatnie.
- Może to, że trafiliście razem ze swoim bratem na te rzeczy nie jest jedynym powodem rozzłoszczenia tego ducha. A może wręcz przeciwnie, chce zwrócić tym na siebie swoją uwagę i nieudolnie szuka pomocy? Mój ojciec zawsze mówił, że trzeba rozważać każdą możliwość.
Starałam się jakoś pocieszyć dziewczynę i zmniejszyć jej poczucie winy. Nie koniecznie przecież wszystko musiało się zacząć przez nich. Słysząc jak dziewczyna woła czyjeś imię, a następnie widząc pokemona w pierwszej chwili pomyślałam że to jego imię. Chociaż imię Angus nie bardzo pasuje do różowego Pokemona. Jednak słysząc męski głos podniosłam wzrok w stronę skąd on dochodził. Więc Angus był bratem Cecille... Zdecydowanie to imię bardziej pasowało do niego niż Pokemona. Uroczy widok, brat z siostrą. To musi być miłe, mieć rodzeństwo... Cóż moi rodzice się nie postarali o drugie dziecko.
Wyrwana z własnych myśli poprawiłam uchwyt pod dwoma pokemonami jakie miałam na rękach i uścisnęłam dłoń mężczyzny.
- Lisa, miło mi. Nie, nie kłopocz brata. Pokażcie gdzie jest kuchnia sama coś przygotuje.

Cecille uśmiechnęła się radośnie na twoje słowa dotyczące zbierania pokemonów różnych typów. Sama kochała pokemony wróżki, co zapewne było widać.
- Chciałabym w to wierzyć. Mieć nadzieję, że to jednak nie nasza wina. Że nie ponosimy za to wszystko odpowiedzialności. - Mruknęła cicho i już więcej nie poruszała tego tematu. Najwidoczniej pod tym wszystkim kryło się więcej tajemnic niż mogłoby ci się wydawać.
Angus ścisnął twoją dłoń delikatnie, co musiało cię zdziwić. Był bowiem postawnym mężczyzną o silnym uścisku. Uśmiechnął się lekko ukazując śnieżnobiałe zęby. Zielone oczy nie przestawały cię obserwować.
- Spokojnie Liso. To jego obowiązki! - Mruknęła Cecille odpychając brata od ciebie. - Angus przygotuje nam kolację i łóżko dla ciebie. A ja w tym czasie pokażę ci mój pokój! - Dziewczę zaśmiało się dźwięcznie. Nim się spostrzegłaś byłaś ciągnięta za rękę do jednego z pomieszczeń po prawej stronie.

Faktycznie można było by się spodziewać po tak dobrze zbudowanym mężczyźnie silniejszego uścisku. A może, dobrze zdawał sobie sprawę z własnej siły i nie chciał mi zgnieść dłoni. Odwzajemniłam lekko uśmiech Angusa i cicho zaśmiałam się kiedy dziewczyna pociągnęła mnie w głąb budynku. Szłam za Cecille rozglądając się wokół.
- Czy telefon w tym Centrum Pokemon działają? Chciałabym skontaktować się z mamą. Prowadzi dużą szklarnię, a złapany przeze mnie Pokemon może jej pomóc przy pracy.
Powiedziałam patrząc kontrolnie na Pokemony śpiące na moich rękach. Ciekawe, czy ten opuszczony budynek służy rodzeństwu za stałe miejsce zamieszkania, czy tylko tymczasowo się tu wprowadzili.
- Cecille. Mieszkasz tu razem ze swoim bratem? Może to tylko moje zdanie, ale Centrum Pokemon powinno być żywe i dawać schronienie wielu trenerom. Nie chciałbyś przywrócić go do dawnej świetności?

Cecille zaprowadziła cię do swojego pokoju. Pomalowany był na różne odcienie szarości i zieleni. Na środku leżało ogromne łóżko, na którym dziewczyna kazała ci zostawić pokemony. Biurko z komputerem znajdowało się w rogu, najwidoczniej nie używała go często.
- Owszem, wszystkie telefony działają. Możesz użyć tego. - Szatynka uśmiechnęła się promiennie i wskazała na sprzęt stojący w roku jej pokoju. Na szafce mogłaś zobaczyć zdjęcia. Dużo różnych fotografii. Na każdej widać byłą małą Cecille i, najprawdopodobniej, jej rodziców.
Na wspomnienie centrum i jego świetności Cecille zamarła. Zacisnęła dłonie w pięści i przygryzła wargę.
- Teraz tak. Jedynymi mieszkańcami tego miejsca jestem ja, Angus i nasze pokemony. Ale nie zawsze tak było. - Mruknęła cicho spoglądając na zdjęcia. - Kiedyś było tutaj naprawdę dużo ludzi...

Ostrożnie położyłam pokemony na łóżku i pogłaskałam główkę swojego Cyndaquila. Molly z Albą wyglądali razem doprawdy uroczo! Przeszłam parę kroków za dziewczyną zastanawiając się nad czymś. Przecież wspominała o tym, że centrum tętniło życiem zanim pojawił się tutaj pokemon duch. Lekko zmarszczyłam swoje rude brwi i odrzuciłam na plecy gruby warkocz.
- Nie smuć się. Wiesz jak zrobimy? Jemy coś, poczekamy aż się ściemni, weźmiemy latarki i pójdziemy w miejsce gdzie uważasz że rozzłościłaś ducha. Postaram się z nim porozmawiać. A-albo coś w tym rodzaju. Jeśli on przestanie straszyć ludzi, trenerzy znów będą tu zaglądać i może uda się jakoś sprowadzić tu dobrą siostrę Joy?
Powiedziałam w głowie widząc już ponownie otwarte Centrum Pokemon pełne ludzi i ich podopiecznych! Trochę szalony pomysł, ale nie niemożliwy. Podeszłam bliżej telefonu wyciągając dłoń po słuchawkę telefonu. Jeszcze raz uśmiechnęłam się odwracając do Cecille głowę.
- Maszyna do wysyłania Pokemonów także wam działa? Prawda?
Przyłożyłam słuchawkę do ucha czekając aż moja rodzicielka odbierze.

Cecille zbladła momentalnie. Spojrzała na ciebie, trochę jak na wariatkę i jęknęła cicho.
- Naprawdę chcesz tam iść? - Spytała ledwie dosłyszalnie. Po chwili jednak ogarnęła się nieznacznie i przekręciła głowę. Może to wcale nie był zły pomysł? Może to w końcu będzie rozwiązanie całej tej sytuacji?
- W sumie, czemu by nie spróbować. Chciałabym, żeby było jak wcześniej. - Uśmiechnęła się smutno. Podeszła do łóżka i na nim się położyła. Tuż obok Raltsa i Cyndaquila. Stworzonka wtulały się w siebie i mruczały zadowolone, śpiąc.
- Jasne, wszystko działa jak należy. Angus dba tak naprawdę o każdą drobną sprawę w PokeCentrum. - Cecille powiedziała z dumą w głosie i zaczęła smyrać po pyszczkach śpiące pokemony.
Ty tymczasem zadzwoniłaś do mamy. Trochę czekałaś na połączenie, ale w końcu na ekranie pojawiła się twoja rodzicielka.
- Hej, kochanie! Coś się stało? - Zapytała radośnie.

Uśmiechnęłam się delikatnie w stronę dziewczyny i śpiących Pokemonów. Jednak po chwili moją uwagę przykuła oczywiście moja rodzicielka po drugiej stronie aparatu.
- Cześć mamo. Nie, nie... Wszystko dobrze. Byłam u Sama i dostałam jako pierwszego Pokemona Cyndaquila. I nawet udało mi się złapać Parasa, właściwie zastanawiałam się, czy nie przyda Ci się on w ogrodzie? Nie chciałabym, żeby czuła się bezużyteczna. To jak?
Zapytałam czekając na odpowiedź swojej matki. Chciałam jej przedstawić swojego Pokemona, jednak lepiej będzie jak porządnie odpocznie. Zwłaszcza jeśli mamy iść w głąb lasu postarać się rozwiązać zagadkę pokemona ducha, straszącego w okolicy. Uważnie wysłuchałam co miała do powiedzenia moja rodzicielka i cicho westchnęłam.
- Tata się może odzywał?

Mama patrzyła na ciebie cały czas się uśmiechając. Słuchała cię uważnie i dopiero kiedy skończyłaś zaczęła mówić.
- To dobrze. Martwiłam się o ciebie. Słyszałam, że byłaś u Sama. - Zaśmiała się. - Uroczy chłopak, prawda? Trochę zakręcony, już kilka razy zdążył doprowadzić swojego ojca do stanu omdlenia. Ale daje sobie radę całkiem nieźle. Dostałaś Cyndaquila? No cóż, typ ognisty zdecydowanie do ciebie pasuje, skarbie. - Nastała chwila ciszy, podczas której mama czegoś szukała.
- Paras? Czemu nie, myślę, że zaprzyjaźni się z moimi małymi pomocnikami! - Cecille w tym czasie zajrzała zaciekawiona na ekran maszyny.
- Owszem, odzywał się. Ma dla ciebie prezent w nagrodę za wyruszenie w podróż. - Kobieta uśmiechnęła się i przesłała ci PokeBall.

Odsunęłam się kawałek w bok, by dziewczyna mogła zobaczyć kobietę wyświetloną na ekranie. Rzuciłam przelotne spojrzenie na PokeBall który pojawił się obok maszyny. Prezent?
- O... Podziękuję mu jak tylko się spotkamy. Ach, mamo. To jest Cecille, dzięki jej gościnności nie muszę spać w lesie.
Zaśmiałam się cicho i wyciągnęłam z torby kulę w której mieszkała Paras. Zdecydowanie lepiej będzie jej wśród roślin i innych Pokemonów niż ciągle siedzieć zamknięta w kuli! Zmarszczyłam brwi starając się znaleźć na panelu urządzenia przycisk potrzebny do wysyłania Pokemonów. Kiedy już go znalazłam, umieściłam PokeBall w odpowiednim miejscu i wysłałam matce Parasa.
- Proszę! Wysłane. Dbaj o nią mamo. Do usłyszenia!
Powiedziałam, a kiedy mama się rozłączyła odkładam słuchawkę. Ciekawe cóż za Pokemona wysłał mi ojciec. By zaspokoić swoją ciekawość szybko wypuszczam Pokemona z kuli.

Cecille pomachała do twojej mamy uśmiechając się przy tym wesoło. Podobnie zareagowała twoja rodzicielka.
- Miło mi poznać Cecille. Dziękuję za opiekę nad tą małą niezdarą. - Obie się zaśmiały.
- Ależ nie ma za co. - Powiedziała Cecille.
- Liso, kochanie. Ojciec jest teraz na kolejnym turnieju, nie wiem, czy spotkasz go prędko. Spróbuj się dodzwonić do jego sali, może akurat na niego trafisz. - Kobieta czekała cierpliwie na przesyłkę. Gdy tylko PokeBall się przy niej pojawił od razu wypuściła z niego Parasa i pogłaskała po głowie.
- Trzymaj się kochanie. Dzwoń do mnie często i pamiętaj, bądź ostrożna. - Nim mogłaś coś odpowiedzieć, mama się rozłączyła. Cecille śmiała się wesoło.
- Masz bardzo sympatyczną mamę. Ja i Angus też taką mieliśmy. - Znowu spojrzała się na zdjęcia, odrobinę smutnym wzrokiem.
Tymczasem wypuściłaś nowego pokemona.


Pokemon chodził po podłodze w kółko, aż trafił na twoją stopę.

Ach no tak. Dlaczego ojciec miałby mieć chwilę czasu, skoro jest mistrzem i to aż dwóch lig. Pokręciłam głową rozmyślając o tym ile pracy ma ojciec i jak bardzo muszą być zawiedzeni Ci wszyscy trenerzy walczący z nim, pewni swojej wygranej a na sam koniec odchodzący z kwitkiem. Wyrwana z swoich myśli odwróciłam się w stronę Cecille.
- Wierzę, że twoja matka była wspaniałą kobietą skoro ma tak miłą córkę.
Powiedziałam szczerze kucając przed Pokemonem który wyszedł z kuli. A to Ci dopiero niespodzianka! Wcześniej tylko czytałam o Pokemonach skamielinach a tu... jedna z nich ma zostać moim partnerem? Wyciągnęłam dłoń i pogłaskałam stworzonko po skorupie.
- Cześć Kabuto.
Przywitałam malca uśmiechając się szczerze. Nie ukrywam, że Pokemony skamieliny zawsze mnie intrygowały, a Kabuto i jego wyższa forma zdecydowanie były moimi faworytami.
- Mam na imię Lisa i wgląda na to, że od teraz będziemy razem podróżować. Cieszysz się? Jesteś niesamowity, dlatego powinieneś mieć wyjątkowe imię. Co powiesz na Bruce? To nazwisko wielkiego wojownika o którym dużo czytałam. Myślę że do Ciebie pasuje

Cecille uśmiechnęła się do ciebie lekko i jakby odetchnęła. Wskazała palcem na zdjęcie, na którym znajdowały się cztery osoby. Kobieta i mężczyzna obejmowali się w pasie. Obok stał chłopiec, na oko dziesięcioletni. Poprawiał czapeczkę małej dziewczynce stojącej po jego prawej stronie. Wszyscy, poza dziewczynką byli rudzi i piegowaci.
- To nasi rodzice. To PokeCentrum należało do nich. - Zaśmiała się radośnie. - Dlatego tak bardzo boli nas to, co się z nim stało.
Kabuto dotknął swoimi odnóżami twojej dłoni. Najprawdopodobniej zaakceptował cię od razu. Tymczasem drzwi do pokoju się otworzyły. Stanął w nich nie kto inny, jak Angus. Wraz z nim do pomieszczenia weszła Clefable.
- Pokój już przygotowany. Ale najpierw zapraszam na ciepły posiłek, pewnie jesteś zmęczona. - Powiedział do ciebie i uśmiechnął się delikatnie. Cecille popchnęła cię lekko w stronę wyjścia.
- Cille, trzeba zając się papierami. - Powiedział krótko.
- Uhuuuum. - Jęknęła dziewczyna i puściła ci oczko. - W takim razie pójdę zająć się tym od razu. Liso, Angus się tobą zajmie. Nie wstydź się go kłopotać. On bardzo lubi być gosposią~ - Zaśmiała się dziewczyna i wybiegła szybko z pokoju. Było to dobre posunięcie, bo zaraz za nią poleciała łyżka, którą rudzielec miał wcześniej w dłoni.
- Głupie dziewczę. - Mruknął pod nosem. Po chwili jednak znowu się uśmiechnął i zaprowadził cię do kuchni, gdzie naszykowana już była dla ciebie ciepła zupa. Na podłodze leżały także miseczki na jedzenie dla twoich pokemonów.

Sama posmutniałam słysząc słowa dziewczyny. Tym bardziej powinno się rozwiązać sprawę ducha straszącego przechodzących przez ten las trenerów. Posłałam dziewczynie delikatny uśmiech i wzięłam na ręce skamieniałego Pokemona. W obecnej sytuacji bardzo się powstrzymywałam, żeby nie zacząć wychwalać tego maleństwa. Ale był przecież taki uroczy! Chociaż z drugiej strony, większość dziewczyn rozczulało się nad małymi uroczymi Pokemonami takimi jak Oddish czy Skitty, a mnie? Kabuto. Podniosłam głowę i spojrzałam na Angusa, delikatnie wstając z podłogi by czasem nie zakręciło mi się w głowie. Lekko szturchnęłam palcem śpiącego Albę, by się obudził kiedy Cecille popchnęła mnie w stronę drzwi.
- Tak, tak... W zasadzie trochę tak. Alba, chodź.. Idziemy coś zjeść
Powiedziałam biorąc Pokemona na ręce i z dwoma pieszczochami skierowałam się w stronę wyjścia. Jednak słysząc słowa dziewczyny na temat starszego brata gosposi, a następnie widząc lecącą łyżeczkę zacisnęłam mocniej usta by się nie roześmiać. Doprawdy, urocze było z nich rodzeństwo. Spojrzałam na swoje stworki.
- Głupie nie głupie, dobrze mieć taką siostrę jak ona. Nie zaprzeczysz chyba.
Odpowiedziałam chłopakowi w drodze do kuchni. Przygotowany przez niego posiłek pachniał przepysznie! Aż głośniej zaburczało mi w brzuchu.
- To co maluchy? Głodne?
Zapytałam swoje Pokemony stawiając je na ziemi przed miskami, a sama zajmując miejsce przy stole.
- Wiesz... nie chce być upierdliwa czy jak... Ale ile wiesz o tym duchu straszącym w lesie?

Kabuto wiercił się trochę, kiedy wzięłaś go na ręce. Po chwili jednak ułożył się i najwidoczniej stwierdził, że tak może być. Alba obudził się, gdy tylko wymówiłaś jego imię. Pisnął radośnie i pozwolił się wziąć na ręce. Angus podszedł spokojnie do Molly i pogłaskał po główce. Mała zdecydowanie zapadła w mocny sen. Ogólnie wyglądało na to, że była bardzo zmęczona.
- Cóż, bez Cille moje życie pewnie wyglądałoby zupełnie inaczej. - Powiedział cicho Angus. Po chwili uśmiechnął się ciepło. - Ale całkiem szczerze, nie oddałbym jej za nic. - Mężczyzna usiadł na przeciwko ciebie, dotrzymując ci towarzystwa. Głaskał po główce Cyndaquila, który ewidentnie go polubił. Kabuto w tym czasie pałaszował.
- Ile wiem? Zdecydowanie za dużo! - Momentalnie mina Angusa się zmieniła. Nadal był sympatyczny, ale tym razem jakby... przygasł.
- Byłem razem z siostrą, kiedy to coś zaczęło znowu straszyć. Poszliśmy do lasu w poszukiwaniu jagód i zawędrowaliśmy za daleko. Mówiłem Cille, żeby niczego nie dotykała... Ale to taka niezdara, rodzice zawsze mówili, że muszę na nią uważać. Wyciągnęła jakiś kamień. A potem duch się pojawił i zaczął nawiedzać las. I PokeCentrum.

Kontrolnie spojrzałam na swoje Pokemony, by upewnić się że nic im nie grozi. Chyba trochę zachowywałam się jak własna matka, która mimo tego że zawsze zapewniałam ją, iż niczego nie potrzebuję pakowała mi w torbę dodatkową kanapkę do pracy. Tak... Moja kochana mama. Za niedługo pewnie się zobaczymy, co innego z pracą. Raczej tak szybko do niej nie wrócę. Ha! Ciekawe kiedy zacznie mi brakować ciszy i stosu książek wokół siebie. Spokojnie zabrałam się za jedzenie posiłku przygotowanego przez rudzielca jednocześnie słuchając, co ma do powiedzenia w sprawie ducha który zaczął nawiedzać las. Delikatnie zmarszczyłam swoje rude brwi i przyłożyłam łyżkę do podbródka.
- Jakiś kamień, tak? Wiesz, czytałam kiedyś legendę o Pokemonie nazywanym Spiritomb który spokojnie śpi w magicznym kamieniu, jednak można go obudzić jeśli jest się nieuważnym. Przebudzony jest bardzo mściwy. To trochę pasuje mi do tego, z o czym mówisz. Ale... Spiritomb pochodzi z regionu Sinnoh. Nie wiem jakby mógł znaleźć się w Hoenn. - zamilkłam na chwilę chcąc zebrać swoje myśli. Czyżby udzielała mi się dociekliwość ojca który poza byciem trenerem Smoków jest Detektywem?- Tak czy inaczej. Zjem i chcę sprawdzić tą sprawę. To miejsce jest dla was ważne, a jeśli mogę wam się jakoś odwdzięczyć za gościnę to właśnie przywracając Centrum do życia. O.
Powiedziałam tonem nie znoszącym sprzeciwu. Bo po prawdzie wszystko już było zaplanowane. Pójdę i rozwiążę tą sprawę!

Angus patrzył na ciebie uśmiechając się pod nosem. Najwidoczniej rozbawiło go twoje "mamine" podejście do pokemonów. W tym samym czasie pojawiła się znana ci już Cleafable. Podeszła do mężczyzny i wtuliła w niego łepek. Cóż rozkoszny widok, nieprawdaż? Rudzielec zaśmiał się z miłością i pogłaskał pokemona po główce. Widać było, że miał do nich rękę, skoro nawet twój Cyndaquil i Kabuto się do niego łasili.
- Szczerze mówiąc, nigdy nie słyszałem o tej legendzie. Ale coś w tym może być. - Myślał przez chwilę, patrząc swoimi zielonymi oczami prosto w twoje.
- Jakiś czas temu przybył tutaj pewien podróżnik z Sinnoh. - Przypomniało mu się. - Podobno odkrył coś interesującego. Wybrał się do lasu, nie wracał długo... Jakby się zastanowić, to chyba nabiera kształtów, prawda? - Uśmiechnął się rozbrajająco. - Ale to było jak jeszcze rodzice żyli.
Cyndaquil wgramolił się na jego kolana, Kabuto podążył za swoim nowym przyjacielem. Angusowi to ani trochę nie przeszkadzało.
- To niebezpieczne. Nie mogę ci na to pozwolić, Liso. Dziesiątki ludzi zniknęło właśnie chcąc rozwiązać tę zagadkę.

Zastanowiłam się chwilę nad tym co powiedział Angus, wychylając się delikatnie by zobaczyć jak moje Pokemony wdrapują się na kolana rudzielca. Doprawdy miał rękę do Pokemonów, skoro nawet Kabuto zaufał mu mimo, że dopiero co go poznał!
- Tak... Zdaje się, że wszystko łączy się w piękną całość. Przynajmniej miejmy nadzieję. Bo jeśli to sprawka Spiritomba to łatwiej będzie rozwiązać to wszystko.
Spojrzałam na rudzielca, pełna nowej energii, gotowa w tym momencie wstać i udać się do lasu w poszukiwanie miejsca o którym mówił Angus. Na jego słowa, że nie puści mnie samą do lasu lekko pokręciłam głową.
- Dzięki za troskę Angus, ale nie jestem małą dziewczynką. I jeśli jestem trochę podobna do ojca, poradzę sobie. Większym głupstwem będzie zostawić Cecille tu samą. Prawda?

Angus wpatrywał się w ciebie tym swoim przeszywającym wzrokiem. Westchnął po chwili i spojrzał na Clefable.
- Co masz na myśli, mówiąc "łatwiej"? Masz jakiś pomysł? - Rudzielec wydawał się zainteresowany twoim punktem widzenia i pomysłem na pozbycie się upierdliwego ducha. Właściwie, to był nawet skłonny podporządkować się twoim planom. Wydawałaś mu się bowiem naprawdę obytą i wykształconą panienką. Podczas, gdy on sam wychował się w środku lasu, rąbiąc drewno.
- Cóż, nie zostawię Cille samej. Ale ciebie też nie mogę puścić. Nie wiem, kim jest twój ojciec Liso, nie wiem, co potrafisz. Jednak nie jestem w stanie cię puścić samej. - Mruknął pod nosem. Po czym spojrzał na wiszące na ścianie zdjęcie.
- Jaki ty masz w ogóle plan, co?

Chwilę milczałam, czując na sobie spojrzenie młodego mężczyzny. Jeszcze raz musiałam przeanalizować wszystko w swojej głowie i dopiero po chwili skłonna byłam powiedzieć co chodziło mi po głowie.
- Co mam na myśli? Znając legendy, Spiritomb jest Pokemonem złożonym z dusz. Więc jeśli ten podróżnik był jego trenerem i zmarł, zapewne strzeże jego duszy i odstraszając wszystkich chce go chronić. Ale... może być też tak, że właśnie ten podróżnik zabrał go z jego rodzinnego domu i teraz się mści.
Powiedziałam dojadając zupę, a kiedy Angus spojrzał na wiszące zdjęcie jakoś odruchowo zrobiłam to co on. Cicho westchnęłam, delikatnie odsuwając talerz od siebie i ułożyłam ręce na kolanach.
- Jaki jest mój plan? Iść, znaleźć tego pokemona i porozmawiać. Jeśli to nic nie da, będzie ze mną Bruce i Alba. Poradzimy sobie, mimo iż nie jestem jakoś super doświadczoną trenerką, a zwykłą bibliotekarką. Dopiero się uczę.