Gra Lenia

- Chyba będę zdany na twoją łaskę bo swojego śpiwora nie mam - powiedziałem do Carmen z uśmiechem na ustach.
- I oto przed nami wejście do tunelu. Ciekawe co może człowieka tam spotkać - dodałem wchodząc pewnym krokiem.
- Carmen co wiesz o liderze sali z którym chcesz walczyć. Wiesz jaki typ pokemonów ma, jakich pokemonów może użyć, czego się po nim spodziewać - zapytałem Carmen.

Weszliście do groty. Było to dobrze oświetlone przejście. Światło znajdowało się tylko w części łączącą Verdanturf z drogą 116. Inne części jaskini były ciemne i do ich eksplorowania był potrzebny odpowiedni ekwipunek. Jednak wy o tym nie myśleliście, w końcu zamierzaliście dotrzeć do Rustboro, a nie zwiedzać podziemne kompleksy.
- Co nie co wiem z plotek. Ma na imię Roxanne i jest nauczycielką w Szkole Trenerów w Rustboro. Podobno używa kamiennych pokemonów. Tak właściwie, to nie mam żadnego pokemona, którym mogłabym ją pokonać. - odpowiedziała Carmen. - Mam nadzieję, że w międzyczasie uda mi się złapać jakiegoś trawiastego albo wodnego stworka.

- Nie koniecznie musi być to pokemon wodny lub trawiasty. Równie dobrze może to być pokemon walczący lub ziemny. Ich ataki będą również bardzo efektowne podczas walki z kamiennymi pokemonami. Musisz więc poważnie pomyśleć o tym - powiedziałem do Carmen.
- Ra zjedz to. Dzięki temu będziesz miał więcej siły - powiedziałem przychylając się do pokemona i dając mu 4 Rare Candy.

Carmen przyznała ci rację:
- Masz rację Grey, ale pokemony trawiaste czy wodne będzie znaleźć łatwiej w okolicach Rustboro. Duża ilość ziemnych stworków jest na drodze 113. Możliwe, że uda się znaleźć jakiegoś pokemona walczącego w Tunelu Rusturf, ale nie mam co do tego pewności, więc wolę dmuchać na zimne.
Wyjąłeś z kieszeni cztery sztuki Rare Candy. Rozwinąłeś cukierki z papierków i dałeś je do zjedzenia dla swojego Growlithe'a. W jego wyglądzie nic się nie zmieniło. Twój PokeDex zabrzęczał. Na jego ekraniku pojawiła się następująca informacja:

PokeDex napisał:

Growlithe - 4lv

Growlithe poznał Leer oraz Odor Sleuth

Szliście dalej. Tunel był dobrze oświetlony. Poruszaliście się płaską ścieżką. Co jakiś czas w ścianach tunelu pojawiała się odnoga. Były one ciemne. Za pewne pokemony ukrywały się tam, bo doszliście już do połowy Tunelu Rusturf i nie spotkaliście ani jednego stworka.

- Prawdopodobieństwo że spotkamy pokemona jest bardzo niskie no chyba że zboczymy z trasy ale to nie jest chyba mądry pomysł więc nie było tematu jak coś - powiedziałem do Carmen idąc dalej.
- Jeśli bardzo będzie ci zależało to po prostu pójdziemy do gymu dopiero jak złapiesz pokemona który będzie ci odpowiadał. Możemy trochę poszukać - zaproponowałem ciągnąc dalej naszą rozmowę.

Carmen potwierdziła twoje spostrzeżenie:
- Zboczenie z trasy byłoby najbardziej efektownym sposobem na złapanie stworka, ale spójrz. - dziewczyna wskazała na odgałęzienie, które właśnie minęliście. - Jest tam ciemno, a my nie mamy latarek. Możliwe, że do zwiedzania tamtych kompleksów jest potrzebne coś więcej niż źródło światła.
Twoja towarzyszka uśmiechnęła się, gdy usłyszała twoją propozycję:
- Dzięki Grey, ale nie trzeba. Od Tunelu Rusturf do Rustboro jest jeszcze kawałek drogi. Bardzo możliwe, że tam znajdę jakiegoś ciekawego pokemona.
Kolejna tabliczka oznajmił, że przeszliście już 3/4 trasy z Verdanturf do drogi 116. Już nie długo powinno się pojawić wyjście.

- No skoro tak twierdzisz to myślę że masz rację. Zresztą nie ma co się sprzeczać. Tak naprawdę to to jakie masz umiejętności jako trener i czy potrafisz odpowiednio wykorzystać potencjał pokemona mają kluczową rolę w wyniku potyczki - powiedziałem do Carmen idąc sobie spokojnym krokiem przez tunel. Nie mogę się przecież przejmować czymś co będzie bo wpędzę się w nerwicę.

- Mam tego świadomość, ale wystawianie pokemonów, gdy wiadomo, że już z góry są skazane na porażkę wydaje mi się trochę bezsensowne. - powiedziała Carmen. - Z resztą nie ma się co się teraz o to martwić. Spójrz! - dziewczyna wyciągnęła rękę do przodu.
Byliście już blisko wyjścia. Carmen złapała ciebie za przedramię i pobiegła w przód. Po chwili wróciliście na łono natury. Droga 116 był trasą średnio uleśnioną, nie był to gęsty las, ale ilość drzew na kilometr kwadratowy był całkiem duży. Wokół dobiegały was przeróżne dźwięki. Najwidoczniej znajdowało się tutaj nieco więcej stworków niż podczas twojej podróży z Obozu do Verdanturf.
- Chodź Grey. Czas złapać pokemony! - powiedziała z entuzjazmem twoja towarzyszka.

No to ruszajmy Carmen na poszukiwania dzikich pokemonów. Może uda nam się spotkać coś ciekawego - powiedziałem z entuzjazmem do Carmen biegnąć za nią i uważnie się rozglądając. Nie ma to jak słońce i świeże powietrze. Tu jest swoboda i widać gdzie się idzie no i gdzie ukrywają się pokemony.
- Szukajmy więc. Ra rozglądaj się - powiedziałem do Growlitha.

Ruszyliście w trójkę w dalszą podróż. Trafiliście na ścieżkę, która z obu stron była porośnięta pasem drzew. W pewnym momencie zauważyliście małe oczko wodne i znajdującego się tam pokemona. Wyglądał on jak mała niebieska kula, która nosi liść lilii wodnej w formie kapelusza.
- To chyba Lotad, co nie? Czy przypadkiem ten pokemon nie jest typów Grass i Water? - spytała ciebie Carmen - Fajnie byłoby go złapać. Jeśli nie masz nic przeciwko oczywiście.
Growlithe pociągnął ciebie za nogawkę spodni, żeby zwrócić twoją uwagę. Gdy się odwróciłeś, zauważyłeś niewielkiego, wiewiórkopodobnego pokemona. Siedział on pod drzewem i jadł jagodę.

- Zgadza się Carmen Lotad to pokemon jednocześnie typu Grass i Water. Czyli trafiło ci się jak by nie patrzeć podwójne szczęście tylko pozostaje go złapać co może być wykonalne - powiedziałem do towarzyszki po czym odwracając się na pięcie wyciągnąłem PokeDex by zobaczyć co Ra znalazł. W końcu ciekawe co to za pokemon wiewiórka.

- Dobra, to idę się zająć tym Lotadem. - powiedziała Carmen i poszła w stronę jeziorka.
Widziałeś, że dziewczyna wypuściła Beautifly'a. Jakby nie patrzeć był to dobry wybór przeciwko trawiastemu stworkowi. Ty ruszyłeś za swoim Growlithe'em. Już po chwili miałeś gotowy skan widzianego przez niego pokemona:

- O proszę Growlithe. Spotkaliśmy Sentreta. Mały, ciekawy pokemon. Chodź Ra spróbujemy się z nim zaprzyjaźnić - powiedziałem do pokemona po czym podszedłem powoli by nie spłoszyć jej. Wyciągnąłem trochę karmy z plecaka i staram się poczęstować nią dzikiego pokemona. Może będzie zainteresowany...

Podeszliście bliżej Sentreta. Wiewiórka musiała was usłyszeć, bo odwróciła się w waszą stronę.
- Sen, sentre. - powiedziała z uśmiechem na ustach i wróciła do konsumowania jagód.
Zatrzymałeś się i pozwoliłeś, aby to Growlithe zbliżył się bardziej. Gdy pies był już przy Sentret'cie, oba stworki zaczęły ze sobą rozmawiać. W pewnym momencie zauważyłeś nawet, że wiewiórka podzieliła się swoim jedzeniem z twoim pokemonem.