Woda, która jest chłopakiem...

Wyruszyłeś więc w swoją podróż, bo przecież nic nie trzymało cię już w twoim rodzinnym miasteczku. Pogoda była piękna. Z rozkoszą spoglądałeś na słońce... I spoglądałbyś może dalej, ale jakiś plecak spadł ci prosto na łeb. Właściwie nie wiadomo skąd się wziął i do kogo należy. Za to zawartość wysypała się na ziemię: było to pięć Pokeball'i, dwa Potion'y, PokeDex, mapa i 5000$. Myślałeś, że już bardziej nie może ci się poszczęścić. No i właśnie wtedy poczułeś kolejne uderzenie, a od twojej głowy odbiła się jeszcze jedna czerwono-biała kulka. Tylko, że z tej wyłoniła się jakaś okrąglutka foka.
-Sfiii! Sfii!- Pokemon ucieszył się na twój widok tak bardzo, jakbyście znali się od lat. Podskoczył kilkukrotnie na tym swoim brzuszku... Wyjątkowo pocieszny okaz.
Masz już chyba wszystko, co jest potrzebne do rozpoczęcia swojej podróży. Możemy więc... Ach, zapomniałabym o pożywieniu! A więc spadły na ciebie jeszcze cztery szczelnie zapakowane kanapki i karma dla Pokemonów.
Więc ruszyłeś dalej, wzbogacony o własnego Pokemona i podstawowe wyposażenie początkującego trenera. Akurat w okolicy nie było jakoś wyraźnie oznaczonych ścieżek. Za to ze wschodu było słychać jakieś krzyki, płacz, kłótnię, mlaskanie i zapach gotowanych owoców morza. Wybierasz się tam, czy preferujesz jakiś inny kierunek świata?

Wypróbowałeś swój nowy nabytek na foczce. PokeDex zapikał kilkukrotnie i podał ci następujące dane na jej temat:

-Sfiii! Sfil!- Dalsze podróżowanie z tobą było dla Pokemona czymś oczywistym. Przytakiwał wesoło, nie przerywając radosnych podskoków na swoim okrągłym brzuszku.
Ruszyłeś więc na wschód, tym razem w towarzystwie pociesznego stworka. Odgłosy były coraz głośniejsze, a zapach tak intensywny, że trudno było się na czymkolwiek innym skupić. W końcu dotarliście do źródła tego całego zamieszania. Jakiś chłopak próbował wyrwać niewielkiego Pokemona małej dziewczynce. Dziecko krzyczało i płakało, a stworek był wyraźnie przerażony całą sytuacją.
Obok nich dostrzegłeś też wielki gar zawieszony nad ogniskiem. W środku gotowało się coś, co przypominało pokrojonego Magikarpia. Wypatrzyłeś też jakieś inne skrawki, ale nie dałeś rady rozpoznać gatunku Pokemona, którego częściami ciała kiedyś były. W każdym razie całkiem ładnie pachniało.
-Proszę, pomóż mi! On chce zjeść mojego Krabby'ego!- Gdy tylko dziewczynka cię zauważyła, puściła kraba i podbiegła do ciebie cała zapłakana.
-Naprawdę myślisz, że on ci pomoże?- Chłopak zaśmiał się z satysfakcją, mocniej zaciskając dłonie na szarpiącym się Pokemonie. Już kierował się w stronę ogniska, chyba z zamiarem wsadzenia nowego składnika do gara. Dziecko odsunęło się od ciebie zawiedzione i samo ruszyło na odsiecz swojemu pupilowi, ciągnąc kucharzyka za nogawkę. Twoja foczka była wyraźnie poruszona całą sytuacją i zapiszczała ostrzegawczo. Chłopak zaśmiał się tylko złośliwie i spojrzał na ciebie z wyższością.
-Radzę ci się nie wtrącać, koleś.

Spheal przyczołgał się do chłopaka, podskoczył w górę, zamachnął się i spoliczkował go za pomocą Iron Tail. Gość był w szoku i z wrażenia aż puścił kraba, którego dziewczynka szybko mu wyrwała i razem z Pokemonem schowała się za drzewem.
-Ty kretynie! Przez ciebie uciekła mi część obiadu!- Wściekły jedną ręką złapał się za policzek, a drugą sięgnął do swojej kieszeni.
-Wiesz jak trudno jest ostatnio cokolwiek wyłowić?! Susza kompletna, odpływy... Przez ostatnie trzy dni udało mi się zdobyć tylko to.- Z kieszeni wyciągnął PokeBall, z którego wypuścił... Małż. Muszla powoli się uchyliła, a perełka w środku nawet nie raczyła otworzyć oczu.
-Miałem zamiar ją zjeść, ale najwidoczniej musimy oduczyć cię wtrącać się w sprawy innych. Wyzywam cię na pojedynek! Jeśli wygram... Dasz mi coś do jedzenia. Może być nawet ta twoja żałosna foka. Jeśli przegram, co jest niemożliwe, dostaniesz mojego małża. Musi być pyszny, więc warto dla niego zaryzykować. Szczególnie, że najwidoczniej lubisz zgrywać bohatera przed małymi dziewczynkami. - Chłopak znowu zaśmiał się złośliwie. Spheal bardzo to zdenerwowało i już ustawił się gotowy do walki. Ale czy ty ją podejmiesz?

Skan małży wyglądał następująco:

Foczka zaczęła od zmienienia statystyk za pomocą Growl. Muszla użyła w tym czasie Iron Defense. Spheal posypał ziemię Powder Snow, co może jej nie zamroziło, ale już sam śnieg stawiał mniejszy opór niż piasek. Pokemon okrążał przeciwnika atakując na zmianę wodą i śniegiem. Clamperl też od czasu do czasu oddawała Water Gun lub zamykała się w muszli. Strategia z Defense Curl  i obracającym się, stalowym ogonem była wyjątkowo udana i mocno poraniła przeciwnika. To go jednak trochę zdenerwowało i odpowiedział Whirlpool, na chwilę zamykając twojego Pokemona w wodnym wirze.

Twoja foczka przez chwilę była jeszcze uwięziona i raniona przez wir. Po tym niemal od razu na nowo zaczęła ośnieżać teren, pozwalając sobie na swobodne poruszanie się na lądzie. Następnie wskoczyła swoim cielskiem na małż. Clamperl, mimo że niewielka, była nieco cięższa od Spheal'a. Wykorzystanie przewagi masy nie było tutaj takim prostym rozwiązaniem. Twój Pokemon rzucił się na muszlę, która zatrzasnęła się niemal od razu... Na jego płetwie. Właściwie sama z siebie, był to po prostu atak Clamp. Foka próbowała się wyrwać, nawalając swoim ogonem, jednak muszla w dużym stopniu chroniła Clamperl, a wam tylko przeszkadzała. W końcu stworki się od siebie oderwały i wymieniły kilkoma atakami. Spheal używał też Growl. Ogólnie jednak strategia była średnio udana.

Mah, pomysł z wykorzystaniem zupy <3 Aż ci to ułatwię, bo bardzo mi się spodobał : D

Twój Pokemon jeszcze bardziej zwiększył swoją obronę, dzięki czemu ataki przeciwnika, mimo że występowały, były mało skuteczne.  Defense Curl połączone z Water Gun'em okazało się celne i w dodatku nieco chroniło twojego pupila. Upadając foka uderzyła w małża Iron Tail pod takim kątem, że mięczaka odepchnęło prosto na gorący gar z zupą. Uderzenie było bolesne, nie mówiąc o wrzątku. Co prawda Spheal nie zrobił tego specjalnie, ale wyglądał na zadowolonego z siebie. Wykorzystał dezorientację wroga na wykończenie go Powder Snow. Tyle wystarczyło, stworek przeciwnika chyba stracił już zapał do walki. Bardziej martwił się o swoje poparzenia. Ostatecznie perełka przymknęła oczy i zamknęła się w swojej skorupie, z której wciąż ''spływały'' resztki karpia. Właściwie nie wiedziałeś, czy w ogóle straciła przytomność. Na pewno nie zamierzała dłużej walczyć. Prysznic z zupy nie był zbyt przyjemny.

Cytat :

Zefonit: +5 punktów respektu ~
Spheal: +1 lv, +10% Sp. Attack Limit ~

-Debilu! Co ty zrobiłeś z moją zupą?!- Chłopak szybko podbiegł do garnka, próbując ratować resztki swojego obiadu. Na dnie zostało kilka kropelek, ale z pewnością go to nie satysfakcjonowało.
-Nawet nie myśl, że po tym wszystkim oddam ci tego małża. Przez ciebie to jedyne, co mi zostało do jedzenia!- Kucharzykowi ledwo udało się otworzyć muszlę. W środku perełka spała sobie spokojnie, niczego nie świadoma. Walka bardzo ją wyczerpała. Koleś przygotował już nóż. Chyba miał zamiar wyciąć sobie nieco mięska.
-Zostaw tę biedną Clamperl!- Dziewczynka. Prawie o niej zapomniałeś... Znowu zaczęła ryczeć, tym razem opłakując smutny los obcego Pokemona.

Pokeball odbił się od tyłu głowy chłopaka i na chwilę odwrócił jego uwagę od małży. Najpierw spojrzał na ciebie lekko wkurzony, ale twoje słowa sprawiły, że koniuszki ust wychyliły się u niego w postaci złośliwego uśmiechu.
-Nie boję się ciebie. DE-BI-LU.- Ostatnie słowo wypowiadał długo, wyraźnie, akcentując każdą sylabę. Cóż, sam wyglądał przy tym, jakby brakowało mu piątej klepki... Albo nawet i czwartej. Ale może to z tego głodu.
-Sfiiiii!- Twój Pokemon, mimo osłabienia walką, przybliżył się do chłopaka, ostrzegawczo wystawiając swój ogon, jakby w gotowości do ponownego spoliczkowania Iron Tail. Jej radosna natura chyba nie zawsze się sprawdzała. Najwyraźniej lubiła stawać w obronie słabszych.
W tobie w tym czasie gotowały się różne emocje. Wściekłość. Nienawiść. A taki spokojny chłopak z ciebie, kto by pomyślał! Cicha woda brzegi rwie.
-No i co mi zrobicie? Żałosny Pokemon. Ciebie też się nie boję! Znajdźcie sobie własny obiad!- Chłopak z całym impetem kopnął twoją foczkę. Zaskoczony Pokemon dosyć szybko się po tym otrząsnął, jednak wycofał się też nieco, lekko popiskując. Koleś zaśmiał się tylko złowieszczo.
Tego było już dla ciebie za dużo. Nie dałeś rady dłużej się opanowywać. Ze strony morza rozbrzmiewał szum. Wyjątkowo głośny, szczególnie, jak na odpływ... Tak. To zjawisko z pewnością odbiegało od normy. Można było to stwierdzić chociażby po ogromnej fali, która właśnie podążała prosto na was, pochłaniając wszystko, co spotkała na swojej drodze.
-TSUNAMI!- Chłopak z niedowierzaniem szeroko otworzył oczy. Najpierw zrobił tylko kilka kroków w tył, strach go nieco sparaliżował. W końcu jednak rzucił się do ucieczki, a po drodze z jego kieszeni wypadł Pokeball. Najprawdopodobniej ten, który należał do małży.
-Mamusiu!- Dziewczynka znowu zaczęła beczeć, tym razem z przerażenia. Zaciskała rączki na swoim Krabby'm, który mocno się wypiął, jakby swoim niewielkim ciałkiem mógł ją osłonić przed uderzeniem fali.
-Sffffil!- Twój Pokemon był kompletnie zdezorientowany. Nie miał pojęcia co robić. Fala była coraz bliżej. Nie bała się o siebie, wierzyła w swoje umiejętności pływackie. Bardziej zdawała  martwić się tobą i tym małym, bezbronnym dzieckiem.

Cóż, nie wszystko poszło zgodnie z planem. Fala owszem, zatrzymała się... I zaczęła nieco zniekształcać. Po jakimś czasie przybrała postać człowieczka tańczącego makarenę. Chyba musisz jeszcze trochę poćwiczyć panowanie nad swoją mocą...
Człowieczek tańczył przez dłuższą chwilę. Wszyscy wyglądaliście na nieco skołowanych. Momentami mieliście wręcz ochotę dołączyć do tej bezsensownej zabawy. Jednak cała sytuacja rozproszyła twoją uwagę. Straciłeś dotychczasową kontrolę, jeśli można było to w ogóle tak nazwać. Ogromny, wodny ludzik spadł prosto na was. Później była już tylko ciemność...

[...]

Wykaszlałeś z płuc resztki wody. Powoli otworzyłeś oczy, spodziewając się rażącego światła poranka, które zapamiętałeś. Był już jednak wieczór. Co się właściwie stało? Chwile zajęło ci ogarnianie całej tej sytuacji. Pierwsze co do ciebie dotarło to to, że jest ci cholernie zimno. Było to pewnie spowodowane tym, że nadal znajdowałeś się w lodowatej wodzie, ale głowy nie dam. Czułeś lekkie szarpanie za tył bluzy. To twój Pokemon. Spheal resztkami sił próbował wyciągnąć cię na brzeg.
-Sfiii!- Zawołał radośnie. Ocknąłeś się! Alleluja! Co nie zmienia faktu, że głosik twojego Pokemona był wyjątkowo cichy i osłabiony. Cała przygoda musiała go wyczerpać. Przecież męczył się w tej wodzie prawie cały dzień.
Byliście już całkiem blisko lądu. Też nie czułeś się najlepiej. Właściwie wszystko cię bolało, ledwo dyszałeś, wciąż plując słoną wodą, no i było ci cholernie zimno. Byłeś jednak w lepszym stanie od dziewczynki, którą udało ci się dostrzec na brzegu. Mała się nie poruszała. Krabby wyglądał na spanikowanego. Był bezradny.

Resztkami sił wyłoniłeś się wreszcie z wody. Tempo miałeś dosyć mozolne. Nadal wszystko cię bolało i szczękałeś zębami. Dotarłeś jednak do dziewczynki, a Krabby odsunął się od niej błyskawicznie, udostępniając ci miejsce do działania. Nadal byłeś jego autorytetem. Uratowałeś tego kraba przed wylądowaniem w zupie. A przecież nie jest świadomy, że tsunami to tak naprawdę twoja sprawka...
Zacząłeś udzielać dziewczynie pierwszej pomocy. Nie dawała jednak ona żadnych oznak życia. Po chwili niemal wyczuwałeś... Odór zgnilizny. Ale przecież to niemożliwe. Na to o wiele za wcześnie...
-E-e-eeee...- Nagle mała zaczęła wstawać! Jednak jej ruchy były sztywne i powolne. Z przerażeniem uświadomiłeś sobie, że tęczówki dziewczynki zrobiły się wyjątkowo jasne, niemal białe, a jej skóra była całkowicie sina. Wyglądała jak... Zombie.
-Krabii?- Kamień spadł z serca Pokemona - jego trenerka ożyła! Zachowywał się jednak niepewnie. Bardzo się zmieniła...
-RAAAH!- Dziewczynka pochwyciła swojego Pokemona, po czym wgryzła się w jego niewielkie ciałko! Teraz nie miałeś wątpliwości. Krew ściekała po usteczkach malutkiego zombie. Razem z Spheal'em odskoczyliście od potwora, jak oparzeni. Na szczęście ona obrała sobie już inny cel. Nieopodal was znajdywał się chłopak, od którego to wszystko się zaczęło. Na widok krwawej scenerii znowu zaczął uciekać, a dziewczynka podążyła za nim. Pewnie mama będzie się o nią trochę martwić. Ale przecież takie rzeczy się zdarzają...
Natomiast z porzuconego ciałka kraba zaczął wyłaniać się... Duch.
Krabby, a raczej teraz już Frillish, uśmiechnął się do was szczerze, po czym poleciał za swoją trenerką, by już wiecznie jej towarzyszyć podczas krwawych polowań.
Cóż, wszystko działo się bardzo szybko. W dodatku była to jedna z najdziwniejszych sytuacji, jaka cię spotkała. Jednak życie idzie do przodu. Może świat chociaż na chwilę trochę znormalnieje...
Rozglądając się po okolicy spostrzegłeś, że na brzeg wyrzuciło również Clamperl, jej Pokeball... I jeszcze jakiś inny Pokeball. Co to może być?

Znalazłeś dwa Pokeballe. Jeden był zupełną niespodzianką. Drugi, jak już mówiłam, należał do Clamperl. Wypuściłeś oba Pokemony z nieukrywanym zaciekawieniem... Ale też lekkim strachem. Małż chyba nadal spokojnie sobie drzemała, wyjątkowo zmęczona po wydarzeniach dzisiejszego dnia, bo jej muszla nawet nie drgnęła. W każdym razie z pewnością nie był to zagrażający ci Pokemon. Z drugiej kulki wyłonił się natomiast... Właściwie sam nie potrafiłeś określić co to jest. Stworek nie wyglądał jednak groźnie. Był niewielki, z dwoma grzybkami po bokach głowy.
-Paaa?- Pokemon zaczął wycofywać się powoli, zachowywał się wyjątkowo niepewnie. Chyba nie należał do najodważniejszych. Foczka przywitała go jednak z typowym dla siebie entuzjazmem, dzięki czemu nieco oswoił się z nową sytuacją. Zeskanowałeś nowe zdobycze, a Pokedex podyktował ci szczegółowe informacje, jedną po drugiej.

Cóż, zaczyna się już ściemniać. Ty, jak i twoje Pokemony zrobiliście się nieco głodni, ale przede wszystkim, wszyscy oprócz Parasa, jesteście wyczerpani. Raczej nie dacie rady dotrzeć do jakiegokolwiek miasta, już nie mówiąc o tym, że trudno byłoby się tu odnaleźć. Jesteście chyba skazani na nocowanie na plaży, w okolicy niewielkiego lasku. Do twojej dyspozycji jest sporo gałęzi i kamieni. Możecie to wykorzystać lub spać w mroku i zimnie, na ziemi. Właściwie decyzja należy do ciebie.

Cytat :

Następnie znalazłem dwa kamienie, które wyglądały jak krzemień...

Możesz napisać, że szukałeś, ale nie, że znalazłeś :P To już moja kwestia. Może nagle wszystkie kamienie okazały się iluzją, hm? :D W twojej grze to możliwe!
____________________________

Paras, mimo swojej nieśmiałości, dosyć szybko się do was przekonał. A może raczej przekonało go jedzenie. W każdym razie wszystko nadawało się do spożycia, więc zrobiliście sobie małą, wspólną kolacyjkę. Nawet zostało ci jeszcze trochę kanapek i karmy na później. Clamperl jednak nie zaszczyciła was widokiem swojej perły. Może przez noc dojdzie do siebie.
Twoje wyczerpane Pokemony niemal od razu zasnęły. Cóż, nie możesz mieć im tego za złe. Musiałeś jednak sam wyruszyć na poszukiwanie gałęzi i kamieni. Starannie ułożyłeś niewielki stosik drewna i nieudolnie próbowałeś wytworzyć iskry, pocierając o siebie skałki. Fakt, nie miało to sensu. Zwyczajnie ci nie wychodziło. I gdy zmęczenie zmuszało cię już do położenia się spać w mrozie... Ognisko nagle zapłonęło. Jak za dotknięciem magicznej różdżki. Mógłbyś przysiąść, że przez chwilę w blasku ognia widziałeś twarz jakiejś dziewczyny. Rozpłynęła się jednak gdzieś w powietrzu, a ty nie miałeś sił, aby się dalej nad tym zastanawiać. Pochłonęła cię ciemność.
Rano obudziłeś się... Przez uderzenie w głowę jakimś okrągłym przedmiotem. Cóż, jeszcze trochę i stanie się to taką małą tradycją.
-To twoje?- Usłyszałeś jakiś lekko charczący, damski głos. Niechętnie delikatnie podniosłeś powieki. Jaskrawe słońce zmusiło cię do mrużenia oczu. Zdołałeś się jednak zorientować, że owym przedmiotem był Pokeball. Cóż za nowość.
-Zadałam ci pytanie!- Dziewczyna mówiła obrażonym tonem, jakby ignorowanie jej, nawet w takiej sytuacji, było wielką zniewagą. A do ciebie przecież ledwo cokolwiek docierało. Czułeś się nieco lepiej niż wczoraj. Na pewno było cieplej i bardziej sucho. Ale wciąż byłeś obolały i lekko przyćmiony.

Wystarczyło napisać, że zacząłeś szukać kamieni, po czym próbowałeś rozpalić ognisko ewentualnym znaleziskiem. Nie musisz mieć pewności co do skutku, żeby zacząć inne czynności :P Przecież i tak nie dałabym ci odpisu o samym szukaniu kamienia, u mnie raczej akcja rozgrywa się dosyć szybko .-.

Cała sytuacja wystarczająco cię przebudziła i miałeś okazję przyjrzeć się nieznajomej. Była dosyć niską dziewczyną o różowawej cerze. Miała duże, zielone oczy przyozdobione gęstymi rzęsami i wyjątkowo długie, czerwone włosy. Ubrana była w letnią, pomarańczową sukienkę. Mimo nagrzanego od słońca piasku, chodziła boso. Mógłbyś też przysiąc, że jej skóra jest jakby nieco... Osmolona.


-Fala zniosła to na brzeg. Tak jak kilka innych, kompletnie nieprzydatnych mi rzeczy...- Dziewczyna spojrzała na ciebie znacząco, z lekką wyższością. Przyjąłeś owe znalezisko, nawet nie przyglądając się mu zbyt dokładnie. Jak dają, to bierz.
-Mniejsza... Nazywam się Incendia, a to jest moja wyspa. Tak więc spadajcie stąd. Wystarczą mi te dwa zombie, ganiające po okolicy...- Przewróciła oczami z irytacją, jakby mówiła o zwykłych robakach, które rozpleniły się w jej domu. Mówiąc ''spadajcie'', wskazała ci na gromadkę twoich Pokemonów, które rozmawiały sobie w najlepsze. Nawet Clamperl odzyskała przytomność. Jednak wśród nich dostrzegłeś też obcego ci stworka. Najprawdopodobniej należał do owej dziewczyny.
-PMS mówisz?- Udało ci się rozzłościć dziewczynę na tyle, że jej oczy zapłonęły. A nie, czekaj... To twoje oczy płonęły! Mimowolnie zacząłeś biegać i krzyczeć, w panice przecierając swoje powieki... W oddali słyszałeś tylko złośliwy chichot.
-Nie becz tchórzu. To zimny ogień. Nie zrobi ci krzywdy. Przynajmniej póki mu nie rozkażę...- Incendia wyglądała na zadowoloną ze swojej małej zemsty. Pstryknęła więc palcami i w jednej chwili ogień zniknął. Udało ci się uspokoić nerwy. Nie wiadomo, jak zareagowałaby twoja moc...
-Dobra, koniec pokazu sztuczek. A teraz wynoście się stąd. I tak to miłe z mojej strony, że pozwoliłam wam przenocować... I to przy ognisku. Jesteście mi winni przysługę. Jednak co mogłabym chcieć od takiego niewychowanego dzieciaka i jego pluszaczków?- Dziewczyna znowu się zaśmiała. Następnie podniosła dłoń, nad którą zaczęła lewitować niewielka kula ognia.
-Ostrzegam po raz ostatni. To nie miejsce dla takich maluszków, jak wy. Nie jestem tutaj jedynym niebezpieczeństwem.

Zeskanowałeś nowy nabytek i zawróciłeś resztę Pokemonów.
-Tylko wredni ludzie mają szansę przetrwać.- Słowa te wypowiedziała gorzkim tonem. Przez chwilę wyglądała na zamyśloną i lekko... Smutną.
Z wszystkich sił próbowałeś skoncentrować się na wodzie. Miło byłoby zaimponować tak bardzo pewnej siebie dziewczynie. Oczywiście nie potrafiłeś jeszcze do końca panować nad swoją mocą... Kto wie, czy znowu nie stworzysz tańczącego ludzika. Możliwe było też spowodowanie katastrofy...
-Co ty...- Dziewczyna z lekkim zdziwieniem przyglądała się twoim wyczynom. Daleko było jej reakcji do podziwu, ale przynajmniej udało ci się zaskoczyć Incendię. Na razie jednak woda po prostu drgała i wyjątkowo powoli wyłaniała się ponad taflę... Aż w końcu przybrała kształt nieco krzywego, wodnego serca, które zawisło w powietrzu. WTF. Czerwonowłosa zgromiła cię wzrokiem.
-Czy naprawdę myślisz, że masz u mnie jakiekolwiek szanse?- Zostałeś spoliczkowany. Policzek piekł cię nie tylko od uderzenia, ale też od nienaturalnego ciepła dłoni dziewczyny. Właściwie chyba aż tak bardzo nie oburzyło jej ''twoje zachowanie'', bo do ciosu z pewnością nie użyła całych swoich sił i miała moment zawahania. Ale chyba każda okazja jest dla niej dobra, żeby się nieco wywyższyć.
-Zresztą, słaba bajera.- Stwierdziła to z lekką złośliwością, wyciągając w stronę serca otwartą dłoń i gwałtownie zaciskając ją w pięść. Woda zaczęła bulgotać, po czym zwyczajnie wyparowała.
-Jak to jak? Morzem, głupku. To wyspa, stąd nie ma innego wyjścia.- Przewróciła oczami i gestem przywołała swojego Pokemona.
-Rozumiem, że jesteś noob'em, jeśli chodzi o tą twoją wodę i nawet we własnym żywiole sobie nie poradzisz... Będę więc na tyle łaskawa, że pomogę wam w zbudowaniu tratwy. Może nie będzie to najbezpieczniejsza podróż na świecie, ale to już nie moja sprawa. Chyba wolicie zaryzykować, niż zginąć w piekle?- Znowu zaśmiała się tym swoich charczącym głosem i wskazała na zalesione tereny w okolicach brzegu.
-Simisear pokaże ci, gdzie mamy trochę desek i obrobionych pni. No i na tym kończy się nasza pomoc. To i tak dużo. Wiesz ile czasu zajmuje zrobienie tego ze zwykłego drzewa?- Pokemon dziewczyny był gotowy ruszyć w głąb lasu. Natomiast sama Incendia usiadła sobie na gorącym piasku i zaczęła bawić się wytwarzanymi przez siebie płomieniami.