Gra Neytiri

- Chciałam tylko złapać Sentreta, który zapewne musiał już uciec. - powiedziała dziewczyna z oburzeniem, schowawszy go do kuli.
Z ramion Ruth wysunął łebek Sentret, o którym mówiła niebieskowłosa dziewczynka. Od razu rozpoznała pokemona:
- To właśnie jego chciałam złapać.
- Mówi prawdę. - odparła nagle Ruth.
- Skąd... skąd to wiesz. - zapytała ze zdziwieniem trenerka Houndoura.
- Bo widzę, że jesteś dobrą osobą i byś nie skłamała. - odpowiedziała z uśmiechem Ruth.

Przepraszam za Houndhoura ale sama pewnie wiesz ze nie jest zbyt lagodnym psem. powiedzialam puszczajac Ruth przodem by oddala Santreta dziewczynie. Sama kucnelam przy Treszu i czekalam jak sie rozwina wydarzenia. I znowu wyszlam ja na ta zla. No coz. Bywa i tak. Stanelam za towarzyszami i czekalam na rozwoj wydarzen.

- Akurat z tym się muszę zgodzić. - odpowiedziała z uśmiechem na ustach dziewczyna - Mam go dopiero od niedawna i jeszcze uczę go tego, żeby bardziej mnie słuchał, ale... zbytnio mi to nie wychodzi.
Ruth posłusznie podeszła do niebieskowłosej dziewczyny i położyła przed nią Sentreta. Ten jednak uciekł do brunetki.
- Polubił ciebie. - powiedziała niebieskowłosa - Może pozwoli ci się złapać.
Ruth wyjęła z torby czerwono-białą kulę i uniosła ją na wysokość łapek Sentreta. Ten spojrzał się na nią i stuknął swoją małą jasnobrązową łapkę w guzik PokeBalla. Po chwili był już pokemonem Ruth.
- Chyba się jeszcze nie przedstawiłam. Jestem Azuma... Azuma Tokaku.

Neytiri. A to moi towarzysze. Egil, Ruth i Theo. powiedzialam pokazujac pokolei na wymieniane osoby. Wyciagnelam reke do Ruth i chcialam jej przybic piatke w gratulacji ze zlapala pokemona. Usmiechnelam sie do Theo i puscilam mu oko on chyba wie jak mala bedzie zadowolona. Rozejrzalam sie poszukujac jakiegos kolejnego przeciwnika ewemtualnie pokemona do zlapania. Spojrzalam na Egila i na zegarek porozumiewawczo.
Mi osobiscie Growlithe jeszcze zadnego numeru nie wywinal. Prawda Tresz? gwizdnelam na psiaka.

Ruth zadowolona dała ci piątkę, a następnie wypuściła Sentreta. Wypuszczony stworek wskoczył na szyję dziewczynki i owinął się wokół jej jak szal. Azuma przywitała się po kolei z każdym z przedstawionych przez ciebie osób. Egil zauważywszy twój dyskretny znak, pośpieszył wszystkich:
- Chodźcie, musimy jak najszybciej dotrzeć pod Mt. Moon.
- Zmierzacie w tamtym kierunku? - zapytała was niebieskowłosa dziewczyna - Mogę iść z wami?

E no ten. Pytaj Egila. To nasz wujek ale nie wiem czy bedzie chcial brac odpowiedzialnosc za kolejne dziecko. Prawda wujku? powiedzialam usmiechajac sie do niego uprzejmie. Male klamstwo ale jakbysmy wyjasnili to komus? Zawsze mozemy robic za kuzynostwo. Stalam z tylu i obserwowalam ich. Ciekawe co Egil wymysli. Watpie by chcial ja pakowac w klopoty i nie zgodzi sie. Ale bystry tez nie byl. Mt. Moon jest w kierunku z ktorego przybywamy a nie do ktorego idziemy. No ale coz. Jego wola.

Taki obrót akcji sprawił, że Egil zaniemówił. Rozmyślał zapewne za i przeciw. Nie mógł nic powiedzieć o Emeraldzie i misji, którą wykonujecie. Jednak dobre serce podpowiadałoby, żeby nie zostawiać dziewczyny samej.
- Tak właściwie to nie możesz z nami iść. - odpowiedział w końcu Egil.
- Aha. Rozumiem. - dziewczyna posmutniała - Zatem będziemy musieli się pożegnać.
Dziewczyna poszła w przeciwnym kierunku, niż wy zmierzaliście.


_________
*Wy jechaliście do Mt. Moon, ale Team Rocket wam przeszkodził.

Daj swoj numer. powiedzialam jeszcze na odchodnym do dziewczyny bo szkoda mi jej bylo. Usmiechnelam sie do Egila Oby nas nie sledzila. powiedzialam szeptem do niego. Wiem ze to byla ciezka decyzja ale tak bylo trzeba postapic. powiedzialam do niego kladac mu reke na ramieniu. Bylam gotowa do dalszej drogi. Czekalam tylko na sygnal do wymarszu. Starajac sobie przypomniec mape wykalkulowalam ile jeszcze nam zostalo. Tresz nasluchuj. powiedzialam do swojego stworka Mozesz towazyszyc Ruth tylko pamietaj kto jest twoim trenerem i przepraszam ze to nie ty walczyles ale mial zdolnosc przez ktora twoje ataki by na niego nie dzialaly. powiedzialam do psiaka by sie przypadkiem na mnie nie obrazil. Obrazek radosnej Ruth wywolal usmiech na mojej twarzy.

- Dobrze. - powiedziała dziewczyna i napisała ci na kartce numer swojego PokeNavu, po czym odeszła.
- Czemu miałaby nas śledzić? - zapytał ciebie Theo - Nie wyglądała, jakby miała być jakimś szpiegiem albo coś. Rozumiem, że "bezpieczeństwo przede wszystkim", ale nie można wszystkich oskarżać o to, że są przeciwko tobie Neytiri.
Tresz posłusznie szczeknął. Jego natura to "lojalny", więc można mieć pewność, że nie zdezerteruje. Po twoich cichych wyliczeniach wyszło, że macie do celu jeszcze jakąś godzinę drogi.

Przezorny zawsze ubezpieczony. Zreszta nie ufam ludziom. odpowiedzialam chlopakowi i szlam na tyle razem z nim. Jakos tak wyszlom Zawsze moglam isc z przodu z Egilem albo z Ruth posrodku ale mala byla pilnowana przez Growlitha. Rozgladalam sie uwaznie i obserwowalam Tresza z przodu zdana na jego zmysly bo czyz nie moj psiak wyczul zagrozenie a nie Umbreon chlopaka mimo ze byl pewny co do niego?

Po twojej krótkiej wypowiedzi Theo najwyraźniej zabrakło argumentów, bo nic więcej do ciebie nie powiedział. Możliwe, że Umbreon nie wyczuł w Houndoumie Akumy zagrożenia, w końcu to Tresz wyprowadził pierwszy atak. Szliście dalej. Twój Growlithe maszerował najpierw obok Ruth, jednak ona zabawiała się ze swoim świeżo złapanym pokemonem. Psiak podszedł i zaczął iść obok ciebie.

Co Tresz? spytalam psiaka i dalam mu przysmak. Chcesz wrocic do balla maly? spytalam go pokazujac mu kulke.
Cos ty taki malo rozmowny? spytalam chlopaka szeptem. Theo mozesz mi zaufac. powiedzialam cicho nawet nie wiedzac czy uslyszy. Nie chcialam mu sie narzucac ale moglby sie odezwac.

Tresz odmówił. Najwidoczniej chciał jak najlepiej o ciebie zadbać i zostać z wami. Theo wzdychnął ciężko. Zapewne chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział jak. W końcu się odważył i rzucił w eter:
- Mogę zadać ci pytanie Neytiri? - chłopak spojrzał na ciebie. - Dlaczego nie ufasz ludziom?

Bo tym ktorym zauwam zaraz trace. powiedzialam do niego. Ale to ja pierwsza zadalam pytanie. odbilam pileczke slowna do chlopaka. Fakt, dziwnie brzmi, ja nie ufam innym a inni moga mi zaufac. Zagarnelam grzywke do tylu denerwujac sie lekko. Dzieki Tresz. powiedzialam do psiaka.

- Ja? - zdenerwował się chłopak - Nie jestem mało rozmowny, tylko... tylko...
Emocje w Theo opadły. Chłopak spuścił głowę i zaczął patrzeć na ziemię. Ruth podeszła do niego i złapała go za rękę.
- Co się stało, braciszku? - zapytała dziewczyna.
- Nic, Ruth. - odpowiedział chłopak - Po prostu jestem zmęczony.

To ja nie przeszkadzam. Przepraszam. powiedzialam cicho wkurzona na siebie ze jak zwykle cos zepsulam. Gwizdnelam cicho na Tresza i wyszlam na przod nawet i przed Egila. Wolalam pobyc sama. Idac na przodzie niepewnie ogladalam sie do tylu. Bardziej polegalam na zmysle Growlitha.

- Neytiri, to nie tak... - zaczął mówić Theo, ale ty już się znalazłaś na przodzie pochodu obok Egila.
Czarnoskóry mężczyzna dzielnie dzierżył mapę w swoich masywnych dłoniach. Patrzył on przed siebie, jedynie od czasu do czasu spoglądając na mapę, aby się upewnić, że idziecie w dobrym kierunku.

To mi wyjasnij. przystanelam na chwile by dolaczyc do Theo. Egil wybacz ze tak latam do przodu i tylu. powiedzialam do czarnoskorego mezczyzny. Usmiechnelam sie do Ruth i czekalam na to co powie chlopak.
Nie wiem co w tobie siedzi ale ja... Nie patrze nawet ludziom w oczy. Przez to mi ludzie nie ufaja a ja nie chce by mi zaufali. Latwiej jest mi sie z nimi zegnac gdy odchodza. powiedzialam do chlopaka sama zaczynajac temat.

- Chodzi o to, że... - zaczął Theo. - Trudno to określić.
Szliście dalej, a blondyn przez ten czas intensywnie myślał. Po chwili kontynuował swój monolog:
- Nie możesz się odgradzać od ludzi. Widzę, jak tworzysz wokół ciebie powłokę, która coraz bardziej się powiększa. Nie powinnaś sprawić, że stanie się ona nie przenikalna.

Jakbys widzial daty smierci osob na ktorych ci zalezy nie chcialbys do nich sie przywiazywac by nie czuc zalu po ich straciem powiedzialam patrzac na ziemie. Jakos wstydzilam sie to wyznac. Patrzylam na Tresza i patrzylam na niego zastanawiajac sie o czym jeszcze bedziemy rozmawiac. Milo sie z nimi rozmawialo, jest inteligentny to na pewno.

Theo usłyszawszy tą wiadomość, nie był jakoś specjalnie zdziwiony czy nawet zdumiony. Spojrzał się na ciebie i przez chwilę utrzymywał wzrok na twoim obliczu. Potem znowu wrócił do oglądania podłoża.
- Jesteśmy już niedaleko. - oznajmił w pewnym momencie Egil - Gdy zejdziemy z tego pagórka, będziemy już prawie na miejscu.
Teraz czekała was wycieczka na dół niewielkiego wzniesienia, na którym się znaleźliście.

Kiwnelam na znak ze zrozumialam. Na chwile przystanelam na szycie wzniesienia i patrzylam na okolice szukajac jakis charalterystycznych znakow. Lubilam przyrode. Z checia nie raz uciekalam poza miasto do lasu badz nad staw. Oczywiscie na dalsza czesc gdzie niewiele osob chodzilo. Zalowalam ze w domu dziecka nie korzystalam za czesto z roweru. Jesli sie skorzystalo z niego czesciej niz raz na dwa miesiace, pod warunkiem ze nie byl zepsuty bylo bardzo dobrze. Jednak spacery tez nie byly zlym pomyslem ale z powodu ograniczonego czasu nie dalo sie daleko dojsc. Spojrzalam po swoich towarzyszach i otworzylam usta by powiedziec cos do Theo ale zrezygnowalam.

Ze wzniesienia można było ujrzeć całe przedgórze Mt. Moon. Góra, która zmienia się w skaliste równiny a one w łąki. Był to cudowny widok. Ostro skręciliście, więc widok ten nadal rozpościerał się po waszej lewej stronie.
- Ale tu pięknie. - zachwycała się Ruth.

Prawda. usmiechnelam sie na ten widok i podziwialam krajobraz schodzac z gory. Rozgladalam sie uwaznie. Na terenie nisko zarosnietym mozemy stac sie latwym celem. Podobno jednak gdzies tu jest baza. Pogwizdywalam cicho, a gwizdy przemienily sie w spiew. Moze nie nadawalam sie na zawodowa wokalistke ale dzwiek ktory wydobylam z krtani nie byl odstraszajacy. A noz widelec sie spodoba pokemonom spedzajacym na tym terenie i uda sie cos zlapac? Choc najpredzej moi towarzysze zepchna mnie z gory by wiecej mojego "spiewu" nie sluchac. Bez podkladu jest ciezko.

Co prawda z prawej strony drzewa was przysłaniały i robiły przy skalnej ścianie cień, jednak cała wasza lewa strona była odsłonięta. Zauważyłaś, że Umbreon zaczął iść obok Egila. Stworek był wyraźnie skoncentrowany. Tresz widząc zachowanie jego pokemonowego towarzysza, również wydawał się bardziej koncentrować na drodze, która jest przed wami. Twoje śpiewy bardzo udzieliły się Ruth. Dziewczynka śpiewała piosenkę o dwóch Oddish'ach, które zgubiły się w nocy, ale dzięki pomocy leśnych pokemonów udało im się wrócić do domu.