Gra Neytiri

Usmiechnelam sie i ze wzgleduu tego ze nie znam tej piosenki nie spiewalam jej. Dziewczynak tez zlego glosu nie miala.
Egil, daleko jeszcze? Nie przepadam za otwartymi nawierzchniami gdy cos sie moze za nami czaic i gdy jestem na widoku. mruknelam patrzac na czworonozne pokemony. Zdalam sie na ich instynkt. Patrzylam co jakis czas na swojego stworka by wyczuc jego emocje i reakcje.

- Po zejściu z góry zostanie nam jedynie przejście w głąb lasu, który tam będzie. - odpowiedział Egil - Powinniśmy tam dotrzeć za jakieś trzy kwadranse.
Tresz szedł i rozglądał się, to w lewo, to przed siebie. Wyczuł wcześniej pokemona, który na was szarżował, więc i tym razem powinnien wyczuć ewentualne zagrożenie.

nie wiem czemu ale po głowie zaczęły mi chodzic przyspiewki weselne. patrząc tak na swojego pokemona zaczęłam nucic melodie z "na prawo na lewo w górę i w dol". może to z powodu tego jak kręci lbem? uśmiechnęłam się do swoich myśli i patrzyłam na psa jednocześnie patrząc pod nogi. nikt by przecież nie chciał by ktoś spadł stąd. w sumie to było by szybkie wejście w dol. może by tak zaryzykować? patrzyłam co jakiś czas na ból jakby myśląc nad szybkim przetransportowaniem się na dol. co jakiś czas patrzyłam też na swoich towarzyszy starając wyczytać się coś z ich twarzy. czy oni naprawdę muszą tak milczeć? nie lubie milczeć. Nawet gdy jest minuta ciszy nie potrafię się opanować. najczęściej wtedy przychodzą mi różne dziwne pomysły do głowy i zaczynam się śmiać. bądź nasluchuje i jak usłysze czyjś tłumiony śmiech to i ja zaczynam a wtedy całe zgromadzenie to robi. a tak wogóle, czuje się jak na safari, tak mało szczególow a trzeba się jakoś rozpisać. spojrzałam w niebo i zaczęłam się zastanawiać czy ktoś tam na górze jest ktoś kto kieruje moim życiem i robi mnie w konia bo ile można iść i iść. jakby jeszcze coś ciekawego się działo to ja rozumiem. owszem widoki ładne ale to wszystko.

- Egil, ile będziemy jeszcze tak iść? - zapytał się mężczyzny zniecierpliwiony Theo. - Woda powoli nam się kończy.
- Nie martw się chłoptasiu. Jeszcze z jakieś pół godziny i dojdziemy. - odpowiedział chłopakowi Egil.
Szliście dalej. Słońce, które wcześniej wraz z lekkim wiaterkiem było przyjemnością, teraz powoli zaczęło być męczarnią. Można było to nawet zauważyć po Ruth, która przez ostatnie minuty szła bardzo blisko ściany.