Gra Celestia

Zadowolona ze złapania nowego pokemona uśmiechnęłam się do siebie i jeszcze przez chwilę patrzyłam na kulę, w której teraz pomieszkiwać będzie Wishmur. Potem jednak schowałam ją do torby wraz z innymi Ballami, jakie miałam i pogłaskałam Artemisa po głowie.
- No mały, to była świetna walka. Pewnie jesteś teraz zmęczony, co? - Zapytałam i po chwili cofnęłam i jego do kuli, by na spokojnie sobie odpoczął. Odetchnęłam głęboko i podchodząc do Nessie uśmiechnęłam się szeroko. Kucnęłam przy niej i przytuliłam się mocno, tak całkowicie bez jakiejkolwiek okazji. Najzwyczajniej w świecie miałam ochotę na chwilę czułości!
Potem jednak wstałam i spojrzałam na Tracey zgadzając się z nią, iż nadszedł czas na kolację. Poczułam, jak burczy mi w brzuchu i zaśmiałam się pod nosem. Idąc w stronę PokeCentrum ponownie obserwowałam miasto, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Następnego dnia będę musiała udać się na zakupy, by znaleźć strój na kolejne pokazy. Dobrze by było, gdybym przy okazji nie zgubiła się gdzieś po drodze.
Gdy weszłyśmy do budynku podeszłam od razu do lady i przywitałam się z siostrą Joy.
- Dzień dobry, chciałabym oddać kilka pokemonów do leczenia. - Powiedziałam podając jej PokeBalle z moimi małymi przyjaciółmi. Spojrzałam na Nessie, czy kręci się gdzieś blisko mnie. Nie lubiłam tracić jej z oczu, co było chyba dosyć normalne.
- Poza tym, chcę zapisać się do pokazu. - Powiedziałam z uśmiechem i czekałam na reakcję siostry. Gdy już wszystko załatwiłam udałam się do stolika, przy którym usiadła Tracey i zaczęłam pałaszować zapiekankę. Wypuściłam z kuli Artemisa i obserwowałam jak on i Nessie jedzą kolację.
- Tak, chciałabym jutro zawalczyć o odznakę. A potem kupić sobie jakąś sukienkę na pokaz. Prawdę mówiąc, wolałabym sobie jakąś uszyć sama, ale nie mam na to ani czasu, ani warunków. - Mówiąc to zajadałam się kolacją dalej. Słuchałam też uważnie tego, co mówiła dziewczyna. Jej informacje mogły być bardzo przydatne. No i cóż, Tracey zawsze była krok przede mną, co niezbyt mi się podobało. Bardzo ją lubiłam i życzyłam jej jak najlepiej. Mimo to czułam, że nie mogę pozostawać w tyle za nikim. W ten sposób nie pójdę nigdy do przodu, niczego wielkiego nie osiągnę i, co chyba bolało mnie najbardziej, nie będę mogła spojrzeć Reiowi w twarz, gdy już się spotkamy. Choć może powinnam użyć słowa "jeżeli"?
- Psychiczne? - Spojrzałam kątem oka na Nessie i uśmiechnęłam się do niej. -  W takim razie wybiorę do walki na pewno Abbadona. Myślę, że to będzie całkiem mądre posunięcie. Ale kogo by jeszcze? - Zaczęłam się zastanawiać i nawet nie zauważyłam, kiedy skończyłam jeść. To był bardzo trudny wybór, Scyther wydał mi się odpowiedni przez typ, do jakiego należał.
- Być może wezmę ze sobą także Zeusa i Artemisa. Co ty na to Art? - Zapytałam kota i uśmiechnęłam się do niego zachęcająco. Uznałam, że walka z liderką na pewno mu się spodoba, chociaż wolałam zapytać.
- O, to świetnie! - Powiedziałam ciesząc się na możliwość spędzenia nocy w tym samym pokoju co Tracey. Przydałoby mi się towarzystwo, choć pewnie i tak od razu zasnę.
- Dziękuję za propozycję. - Powiedziałam uśmiechając się szeroko. Potem podeszłam do Tracey i zrobiłam sobie z nią selfie, wcześniej dając jej znać, co zamierzam zrobić. Potem wysłałam je do Stevena, bo już dawno nic do niego nie pisałam.

Cytat :

Zobacz, kogo spotkałyśmy w Saffron City! <3

Nie chciałam mu przeszkadzać, jednak uznałam, że muszę się tym z nim podzielić. Czekałam jeszcze aż Tracey i nasze pokemony skończą jeść, a potem zaproponowałam udanie się do pokoju. Było już dosyć późno, a jutro czekał nas ciężki dzień. Ale cóż, czego nie robi się dla bycia wspaniałym trenerem?

Ucieszyłam się widząc zainteresowanie Artemisa. Miałam zamiar poświęcić Meowthowi trochę więcej czasu. Musiałam przyznać, że liczba moich towarzyszy w ostatnim czasie bardzo wzrosła i jeszcze nie do końca do tego przywykłam. Do tej pory byłam ja i Nessie. Byłyśmy tylko we dwie, zawsze razem i zawsze miałam chwilę na mały trening bądź zwykłą czułość. Odkąd zaczęłam mieć więcej pokemonów pojawił się idący za tym problem. Jak i kiedy trenować, by wszystkie dostały to, na co zasługują?
Gdybym siedziała z nimi w domu, zapewne miałabym czas na wszystko. Trening, miłość, pielęgnację, czy wspólny odpoczynek w ogrodzie. W podróży było jednak inaczej. Zdążyłam się już przyzwyczaić do myśli, że nie mogę sobie uszyć sukienki na pokaz, bo nie mam kiedy i gdzie. Podobnie było z czasem poświęcanym pokemonom. Nessie towarzyszyła mi przez cały czas, bo nie wyobrażałam sobie podróży bez możliwości rozmowy z nią. Inne pokemony jednak schowane były w PokeBallach. Nie mogłam z całą, wesołą gromadką wędrować po świecie. Za bardzo zwracałabym na siebie uwagę, opóźniałoby to moją podróż i przede wszystkim... Męczyłoby pokemony niepotrzebnie.
Całe szczęście, że w Saffron mieliśmy zatrzymać się na kilka dni. I choć nadal nie mogłam poszaleć z czasem wolnym, bo Liderka sama się nie pokona, a wstążka nie wskoczy do mojej torby od tak, mogłam choć chwilę przeznaczyć na opiekę nad stworzeniami. O tak, to było moje postanowienie!
- Nie wątpię. Już od naszego pierwszego spotkania wiedziałam, że kiedyś będziesz kimś wielkim, Tracey. Musisz po prostu dalej dążyć przed siebie, ku swojemu marzeniu. - Powiedziałam uśmiechając się wesoło do niej i jej Golbata. Miło było patrzeć na tak silną więź pomiędzy pokemonem, a jego trenerem. Kątem oka spojrzałam na moją Espeon i poczułam, jak serduszko ściska mi się ze szczęścia. Nie wyobrażałam sobie życia bez tego kochanego stworzenia. Potem spojrzałam też na Artemisa, który wydawał się mieć bardzo duży potencjał i wiedziałam, że nie mogę go zmarnować. Wzięłam go sobie na kolana i zaczęłam głaskać po miękkim futrze. Więc to jednak prawda, to co mówią o kocich pokemonach... Ich futro naprawdę było mega przyjemne!
Trzymając kota na rękach ruszyłam za Tracey w stronę pokoju. Czułam wibrację PokeNava, jednak zanim wyciągnęłam urządzenie z torby dostałam jeszcze jedną wiadomość. Zastanawiałam się, cóż to mogło znaczyć? Tylko trzy osoby mogły do mnie napisać, ale wątpiłam by o tej porze profesor Oak sobie o czymś przypomniał. Z mamą widziałam się dopiero co, gdy byliśmy z Cerulean. Więc obstawiałam Stevena, na którego odpowiedź i tak czekałam. Wyciągnęłam urządzenie z torebki i od razu otworzyłam wiadomość.


Tego, co zobaczyłam nie spodziewałam się absolutnie. Poczułam tylko, jak na moich policzkach pojawiają się rumieńce, a sama ledwo złapałam oddech.
- Och. - Wyrwało mi się z ust i przez dłuższą chwilę przyglądałam się specyficznemu zdjęciu jedynie mrugając.
Dopiero po chwili przeczytałam drugą wiadomość i parsknęłam śmiechem. Ciężko mi było wyobrazić sobie Stevena będącego taką niezdarą, a tu proszę! Łza zakręciła mi się wokół oka, gdy odpisywałam.

Cytat :

A podobno to ja jestem tutaj niezdarą >D Całe szczęście, że to powędrowało do mnie, a nie do kogoś innego.
Swoją drogą, wiesz już kiedy będziesz bronił tytułu?

Wysłałam mu wiadomość jednocześnie mając ogromny ubaw i będąc nadal zawstydzoną. Cala czerwona na twarzy spojrzałam na Tracey, która zdążyła zauważyć, że coś jest nie tak.
- Ach! No pewnie, wszystko gra. To tylko wiadomość od Stevena. - Powiedziałam uśmiechając się lekko. Miałam tylko nadzieję, że nie będzie ciekawa, cóż takiego dostałam w wiadomości.
- A! Skoro o tym mowa... - Zaczęłam przypominając sobie o czymś ważnym. Wcześniej mocno plułam sobie w brodę, że tego nie zrobiłam. - Wymieńmy się numerami PokeNavów. - Dokończyłam zdanie i czekałam na jej reakcję.

Spojrzałam na Tracey odrobinę zażenowana. Cóż, miło było patrzeć na nią i Golbata. Widać było, że zgrana z nich drużyna i jedno za drugie w ogień skoczy. Podobnie z resztą było ze mną i Nessie, więc bardzo dobrze to rozumiałam. Na kolejne slowa przyjaciółki zarumieniłam się bardziej, o ile to w ogóle było możliwe i zaśmiałam się lekko.
- Można tak powiedzieć. - Powiedziałam odrywając wzrok od wiadomego zdjęcia. Im dłużej na nie patrzyłam, tym bardziej chciało mi się śmiać z całej sytuacji.
- Powiedzmy, że Mira miała rację mówiąc w Pewter, że jest mną zainteresowany. - Powiedziałam wypuszczając z siebie powietrze. Tym razem byłam już trochę spokojniejsza i nawet śmiałam się sama z siebie.
Weszłam wolnym krokiem do pokoju Tracey i rozejrzałam się dyskretnie. Na widok Woopera uśmiechnęłam się i od razu do niego podeszłam.
- Hej maluchu. Dawno się nie widzieliśmy! - Powiedziałam głaskając go po głowie. Można powiedzieć, że bardzo polubiłam stworzenia Tracey. Miały w sobie coś podobnego do ich trenerki, coś, co pozwalało się lubić od samego początku. Prawdą było więc stwierdzenie, że jaki trener taki pokemon.
- No pewnie! Skakanie po łóżku wydaje się być dużo ciekawsze niż spacery po mieście, co Wooper? - Zapytałam kładąc jednocześnie torbę na łóżku, które nie było zajęte. Wymieniłam się numerami z dziewczyną i zadowolona usiadłam przyglądając się wszystkiemu. Saffron było naprawdę ogromnym miastem i czułabym się w nim dosyć niepewnie, gdyby nie towarzystwo Tracey.
W tym samym czasie przeczytałam wiadomość od Stevena i z delikatnym uśmiechem odpisałam mu na nią. Chociaż rozstaliśmy się dopiero kilka godzin wcześniej, zdawało mi się, jakby minęły miesiące od naszego ostatniego spotkania.

Cytat :

Hahaha, po prostu uważaj następnym razem. Byłabym bardzo zazdrosna, gdyby jakaś inna dziewczyna dostała tak interesujące zdjęcie! >///<
W takim razie będę oglądać! Nie przegapię ani minuty~ No i trenuję, trenuję. Cronus i Flame pokazali mi dzisiaj swoje umiejętności. Będziesz musiał to zobaczyć, byli niesamowici! A jutro idę walczyć o odznakę Saffron.
Też tęsknię, ale wiem, że masz swoje obowiązki. Trzymam za ciebie kciuki i czekam z niecierpliwością, jak znowu się spotkamy ♥

Czekając, aż Tracey się wykąpie zaczęłam obserwować nasze pokemony. Widząc Artemisa z boku podeszłam do niego i pogłaskałam go po głowie. Zachęciłam go gestem ręki, by pobawił się z innymi. Nie miałam jednak zamiaru go do niczego zmuszać. Cmoknęłam go więc w główkę i widząc wychodzącą spod prysznica dziewczynę sama udałam się do łazienki.
Stałam pod prysznicem czując, jak woda spływa mi po ciele. Zamknęłam oczy i odetchnęłam. To był bardzo ciężki dzień, a ja na sobie miałam masę brudu. Ucieczka przed ludźmi polującymi na Mew była bardzo męcząca i podczas niej nie patrzyłam na swoje ubrania, kolana czy chociażby ręce. Teraz zmywałam z siebie to wszystko, jednocześnie myśląc o tym, kim byli ci ludzie. Oni i mój wybawca. Martwiłam się, ale o dziwo nie o siebie. Czego oni mogli chcieć od Mew? Wiedziałam, że była legendarnym stworzeniem, ale to nie dawało im prawa, by ją tak traktować!
Wyszłam z łazienki już odrobinę uspokojona, a przede wszystkim czysta. Uśmiechnęłam się do Tracey i ubrana w zwiewną koszulę nocną położyłam się do łóżka. Usadziłam obok siebie Artemisa i Nessie i wtulając się w ich futro próbowałam zasnąć. Mimo to, co chwilę wymieniałyśmy się z przyjaciółką wrażeniami z ostatniego czasu.
Rano obudził mnie wiatr. Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się nadal leżąc w łóżku. Na widok otwartego okna podniosłam się z ociąganiem i zamknęłam je, by więcej wiatru nie wpadało do pomieszczenia. Rozejrzałam się po pokoju i od razu skierowałam do łazienki, gdzie umyłam ząbki i twarz, a potem wróciłam się po ubranie.
Na ten dzień wybrałam sięgającą kolan spódnicę, która uszyłam razem z Mirą. Miała śliczny, kanarkowy kolor i była zrobiona z bardzo delikatnego materiału. Do tego założyłam białą koszulę z falbanami przy kołnierzu. Uczesałam się, wpięłam we włosy spinkę w kształcie żółtego motyla i spojrzałam na Tracey. Postanowiłam ją obudzić, a gdy tylko otworzyła oczy zaśmiałam się cicho.
- Idę walczyć z liderką, będziesz tutaj, czy gdzieś się wybierasz? - Zapytałam zakładając granatowe sandałki na obcasie i biorąc pod rękę sweterek w tym samym kolorze. Zawołałam do siebie Artemisa i Nessie, chcąc zabrać ich ze sobą. Zanim jednak wyszłam, poczekałam na odpowiedź przyjaciółki.

Spojrzałam na zwisającego Golbata i zaśmiałam się pod nosem. Powiedziałam ciche dzień dobry do Tracey i powitałam nowy dzień z szerokim uśmiechem. Miałam bardzo dobry nastrój, co dodawało mi otuchy. Z takim nastawieniem mogłam zdobywać świat, więc o odznakę się nie bałam! Może i nie miałam zbyt wielu informacji na temat liderki, jednak wiedziałam, że moi przyjaciele są bardzo dobrze przygotowani. I choć zawsze mogłam poświęcać im więcej czasu, uważałam że dobrze o nich dbałam.
- W porządku. Zapewne pójdę tylko do gymu i wrócę. Potem chciałam wyjść na zakupy w poszukiwaniu sukienki na pokazy. Jak będzie ci się chciało, możesz pójść ze mną. - Powiedziałam z uśmiechem i spojrzałam w lusterko nakładając na twarz bardzo delikatny makijaż. Prawie w ogóle nie używałam podkładu, gdyż go zwyczajnie nie potrzebowałam. Odrobina cienia do powiek, kreska czarną kredką i tusz na rzęsy. Na koniec czerwony błyszczyk na usta i byłam już gotowa do wyjścia!
Zawołałam do siebie pokemony, otworzyłam drzwi i puściłam je przodem.
- Nie dziękuję! Trzymaj za mnie kciuki. No i oczywiście zjem śniadanie... Mamo. - Zaśmiałam się wybiegając na korytarz i gdy byłam już przy schodach zatrzymałam się gwałtownie. Mruknęłam coś pod nosem i wróciłam do pokoju. Spojrzałam na Tracey wzrokiem zbitego psa i podeszłam do łóżka.
- Z tego wszystkiego zapomniałam torby. - Zaśmiałam się lekko zawstydzona. Złapałam swoją zgubę i tym razem wyszłam już bez zapominania o niczym.
Gdy byłam na dole skierowałam się do stołówki. Co jak co, dziewczyna miała rację. Nie powinniśmy z pustymi żołądkami iść walczyć o odznakę. Ja to jeszcze ja, ale moje pokemony musiały czuć się jak najlepiej, jeżeli miały stanąć naprzeciw stworzeniom liderki.
Zamówiłam sobie naleśniki i szklankę soku pomarańczowego, a dla moich stworzonek standardowo - karmę. W międzyczasie głaskałam Artemisa na kolanach i szperałam w PokeNavie szukając jakiś informacji na temat liderki Saffron Gymu.

Uśmiechnęłam się tylko do Tracey i pomachałam jej na pożegnanie. Chwilę później siedziałam już w stołówce, gdzie jak się spodziewałam, nie byłam sama. Kątem oka przyjrzałam się innym trenerom, jednak nie poświęciłam im zbyt wiele uwagi. Dużo bardziej zaaferowana byłam pysznym śniadaniem i doglądaniem, czy moim pokemonom wszystko odpowiadało. W międzyczasie poszukałam też informacji o Liderce Saffron.
I sama nie wiedziałam, czy zrobiłam dobrze, czy źle. Wiedziałam, że zdobycie informacji o przeciwniku zawsze było wskazane, żeby nie być niczym zaskoczonym. Jednak widząc, iż dziewczyna dosyć, że była najmłodszą liderką, jak i broniła swojego tytułu już od sześciu lat wcale nie działała na mnie pocieszająco. Z drugiej strony, byłam na to przygotowana od momentu, w którym Tracey powiedziała, że Sabrina była najsilniejszym przeciwnikiem, z jakim do tej pory walczyła. Zapewne podobnie będzie i ze mną, zwłaszcza, że Brock i Misty okazali się być bardzo wyrozumiali. W całej postaci Sabriny zaintrygował mnie też fakt, iż trenowała w szczególności pokemony psychiczne. Kątem oka spojrzałam na Nessie i zastanawiałam się, czy liderka mogłaby mi udzielić kilku rad. Wiedziałam, jak trenować eeveelucje, a przynajmniej bardzo dużo się o tym uczyłam. Nigdy jednak nie poświęciłam wystarczająco dużo czasu na zdobyciu wiedzy o każdej z nich osobno. W końcu, kiedy Eevee ewoluuje zmienia swój typ, więc może i jego zapotrzebowania się zmieniają? Miałam nadzieję, że opiekowałam się Nessie dobrze.
Zjadłam swoje śniadanie ledwo je przełykając. Popiłam to wszystko sokiem i czekałam, aż Espeo i Meowth skończą swoje porcje. Gdy tylko to się stało, wstałam i wyszłam z PokeCentrum. Spojrzałam na mapkę, którą miałam na PokeNavie i ucieszyłam się, że dzięki temu nie będę błądzić po całym mieście. Uważnie obserwując otoczenie i to, co pojawiało się na moim urządzeniu, wreszcie dotarłam na miejsce.
Pogoda była piękna i powinnam była się z tego cieszyć. Mimo to, cały czas czułam skurcze żołądka, które nie pozwalały mi na radość. W głębi duszy cały czas się z siebie śmiałam. Nie był to przecież pierwszy raz, jak stawałam na przeciw Liderce Gymu i nie miałam się czego bać. Znałam siłę swoich pokemonów i pokładałam w nich spore nadzieje. Mimo to, jakaś cząstka mnie cały czas obawiała się przegranej.
Zbierając w sobie całą odwagę, weszłam do środka i ujrzałam uroczy przedsionek. Obejrzałam sofę i kwiatka pobieżnie, aż mój wzrok skupił się na dużym napisie witającym trenerów. Nie czekając ani chwili dłużej (gdyż obawiałam się, że cała dowaga ze mnie ucieknie), weszłam na salę i od razu zwróciłam uwagę na nadchodzącą trenerkę.
Byłam pod ogromnym wrażeniem. Dziewczyna faktycznie wyglądała na młodą, chociaż nie mogłam się zdecydować, czy była starsza czy młodsza ode mnie. Mimo to, była też bardzo ładna i aż poczułam się onieśmielona.
- Dzień dobry. - Przywitałam się, starając zapanować nad drżeniem głosu. - Ja mam na imię Celestia i przybyłam tu z Cerulean, aby wyzwać cię na pojedynek. - Powiedziałam odrobinę nieśmiało, jednak pod koniec włożyłam w swoje słowa całą odwagę, jaką w sobie miałam. Nie mogłam przecież pokazać przeciwniczce, że się jej boję! Chwilę później zwróciłam uwagę na sposób, w jaki dziewczyna "przywołała" do siebie kulę. Otworzyłam szerzej usta ze zdumienia i przez chwilę oniemiałam. Nie dałam jednak po sobie tego poznać... No, przynajmniej próbowałam. Dopiero po kilku sekundach otrząsnęłam się i byłam w stanie wybrać pokemona do walki z przeciwnikiem. Zeskanowałem nowo poznane stworzenie i przez chwilę się zastanawiałam.
- Arnie, czas na ciebie! - Powiedziałam przyzywając Arona. Uznałam, że będzie to całkiem dobry pomysł, zwłaszcza, że psychiczne ataki powinny zadawać mu mniejsze obrażenia.
- Przeciwnik jest pokemonem psychicznym, a takie preferują zazwyczaj walkę dystansową! Musimy być niezwykle ostrożni! Zacznij od szybkiego Mud Slap! Wystrzel porcję lepkiego błota prosto w oczy przeciwnika! Postaraj się zmniejszyć jego celność, a może nawet uda nam się go oślepić w ten sposób na chwilę! Skorzystaj z niedyspozycji przeciwnika i sparaliżuj go z pomocą Shock Wave! Paraliż nieźle utrudni mu życie, jeśli tylko uda ci się trafić! Wierzę w ciebie! Następnie zniknij pod ziemią za sprawą Dig! Przekop się pod niego po czym zrób dziurę tuż pod stworkiem liderki. Złap go za nogi i wciągnij do połowy pod ziemię! Teraz wyskocz tuż za Hypno i przyłóż mu ze wszystkich sił z Headbutt! Postaraj się wycelować prosto w głowę przeciwnika aby zadać mu jak największe obrażenia zanim jeszcze się oswobodzi! W tej chwili przejdźmy do ponownego zmniejszania siły! Zasyp podopiecznego Sabriny kamieniami z Rock Tomb! Zmniejsz jego szybkość i postaraj się go uwięzić pod stertą głazów! Teraz wstrząśnij ziemią ze wszystkich sił! Zadaj jak największe obrażenia z pomocą Earthquake! Następnie odczekaj aż twój rywal się wyswobodzi! Śledź każdy jego ruch, a gdy tylko uznasz, że nie będzie w stanie uniknąć twojego ataku ponownie poślij w kierunku jego oczu porcję szlamu z Mud Slap! Teraz znów ukryj się pod ziemią! Zniknij z zasięgu psychicznego pokemona żeby uniknąć jego kontry! Wykonaj Dig! Wyskocz spod niego i uderz ze wszystkich sił swoją twardą głową w podbródek przeciwnika! Postaraj się go w ten sposób porządnie zamroczyć! Odskocz w tył i wykonaj szybko Aerial Ace! Popędź na przeciwnika i uderz go ze wszystkich sił prosto w brzuch! Gdy się zegnie w odruchu bólu wyskocz w górę aby uderzyć go w głowę kolejnym Headbutt! Postaraj się przewrócić nim swojego przeciwnika! Teraz wskocz na niego i zacznij go okładać ze wszystkich sił swoimi stalowymi atakami! Iron Tail! Nie oszczędzaj go nawet na chwilę! Odskocz teraz w tył i po raz ostatni zasyp przeciwnika stertą głazów! Wykonaj Rock Tomb i zwiększ dystans! Przygotuj się na kolejną turę! - Dopingowałam mojego pokemona licząc na jego siłę. Wiedziałam, że Arnie bardzo chciał dorosnąć i być jak Aggron Stevena. Uważałam, ze walka z liderką na pewno da mu wiele. Dzięki niej sporo mógł się nauczyć, a przede wszystkim - nabrać pewności siebie. Trzymając więc kciuki obserwowałam mojego malucha.

0% 23%
Status:
Hypno: Szybkość 80%, Uniki 80%, Paraliż

Zeskanowałam nieznanego mi pokemona i przez chwilę przygryzałam wargę. Wiedziałam, że będzie to trudny przeciwnik, więc wysłałam do walki Arona. Z początku pokemonowi szło całkiem nieźle, jednak potem różnica w doświadczeniu zaczęła być widoczna. Za każdym razem, gdy Arnie obrywał zamykałam oczy i zaciskałam pięści. W pewnym momencie ujrzałam mojego pokemona pokonanego. W oczach pojawiły mi się łzy, nie ze względu na porażkę, z jaką się spotkaliśmy, a ze względu na to, co stało się Arniemu. Moja pochopna decyzja sprawiła, że Aron bardzo cierpiał. Czy miałam prawo nazywać się jego trenerką?
Moje rozmyślania przerwała jednak liderka sali. Całe szczęście, bo dzięki temu się ogarnęłam. Cofnęłam Arniego do kuli i westchnęłam cicho.
- Dobra robota mały. Zrobiłeś, co w twojej mocy, jestem z ciebie dumna. - Powiedziałam i po chwili spojrzałam na przeciwniczkę. Jednym ruchem dłoni otarłam łzy czające się w kącikach moich oczu i wyciągnęłam kolejny PokeBall. Miałam ostatnią szansę na to, by pokonać Sabrinę.
- Dwa pokemony do pokonania? Cóż, spróbujmy! - Wypuściłam z kuli Scythera. Już poprzedniego dnia planowałam go użyć ze względu na przewagę typu. Był poza tym bardzo dobrym wojownikiem i wiedziałam, że sobie poradzi. A przynajmniej taką miałam nadzieję.
- Abbadon, czas na ciebie! Zacznij od Quick Attack żeby uniknąć jego pierwszego ataku, po czym przejdź od razu do Pursuit - spróbuj zaskoczyć go szybkością swoich reakcji i przejmij inicjatywę w tej walce. Musimy narzucić mu nasze tempo, żeby wybić go z rytmu. Potem szybko użyj Ominous Wind i spróbuj wytrącić go z równowagi podmuchem, może przewrócić jeśli dasz radę. Kiedy będzie szykował atak, szybko użyj Pursuit żeby uderzyć w niego nim wykona swój atak a zaraz po tym skorzystaj z jego zachwianej równowagi i powtórz Ominous Wind - spróbujmy zdmuchnąć go z pola walki! Gdyby Ci się nie udało, szybko zwiększ między wami dystans. Cały czas unoś się w powietrzu, a potem spróbuj zaatakować go Headbutt'em! Taki frontalny atak może go zaskoczyć i dać nam szansę żeby przejąć przewagę. Staraj się unikać jego ataków i kontrolować to co on robi.. Staraj się trzymać go na dystans, używając Ominous Wind kiedy znajdzie się blisko ciebie - w ten sposób możemy go odepchnąć a jednocześnie może udałoby Ci się wzmocnić. Użyj także w między czasie Leer, żeby obniżyć jego obronę i ułatwić sobie pracę. Musisz uważać, więc miej oczy otwarte i unikaj walki w krótkim dystansie z nim. Spróbuj wspomagać swoje uniki Quick Attack'iem - tak żeby przyspieszyć je i zwiększyć swoją szansę, że unikniesz jego ataku. Jeżeli udałoby ci się to zrobić, to spróbuj prześlizgnąć się za jego plecy i raz jeszcze zaatakować go Headbutt'em. W taki sposób powinno nam się udać go raz jeszcze zaskoczyć i zadać dosyć ładne obrażenia! - Wydałam polecenia swojemu pokemonowi spoglądając na przeciwniczkę wzrokiem dosyć pewnym siebie. Nie zuchwałym, a zwyczajnie znającym swoje własne umiejętności. I choć Abbadon towarzyszył mi dopiero od niedawna, bardzo dobrze wiedziałam, co potrafił.

83% 0%
Status:
Hypno: Szybkość 80%, Uniki 80%, Obrana 90%, Paraliż

Może i podeszłam do swojej pierwszej walki zbyt emocjonalnie mimo to - taka już byłam. Martwiłam się o swoje pokemony i na samą myśl o tym, że mogło stać im się coś złego, ściskało mnie serduszko. A jak jeszcze myślałam, że to wszystko mogło być moją winą...
Nie, nie mogłam się nad tym teraz zastanawiać. Arnie będzie pewnie bardzo smutny i dużo czasu zajmie mi uleczenie jego wojowniczej dumy. Tym jednak zajmę się później, po wyjściu z gymu Sabriny. Najpierw jednak musiałam skończyć z nią walkę i nadal nie zamierzałam się poddawać. Nie przyszłam tu, żeby wyjść z niczym i musiałam wreszcie uwierzyć w swoje pokemony!
Obserwowałam pojedynek Abbadona z Hypno i kiwałam głową zadowolona. Przynajmniej to starcie poszło tak, jak chciałam. Uśmiechnęłam się pod nosem z myślą o tym, że Scyther był bardzo dobrym wojownikiem.
- Nie mam zamiaru zawieść przede wszystkim siebie. Więc jak najbardziej, nie poddam się. - Dodałam z uśmiechem, ale i pewnością siebie. Sabrina była liderką, którą mogłabym podziwiać i chcieć się od niej wiele nauczyć. Miałam jednak wrażenie, że nie zwróciłaby uwagi na wystraszoną i nieśmiałą dziewczynę, która wstydzi się rozmawiać.
- Bardzo dobrze Abbadon. Pierwszy pojedynek skończył się po naszej myśli, ale teraz czeka cię kolejna walka. Na pewno nie będzie tak łatwo, więc uważaj na wszystko! Zacznij od Agility, które zwiększy twoją szybość. Przyda ci się to w walce z przeciwnikiem! Potem użyj Quick Attack żeby uniknąć jego pierwszego ataku, po czym przejdź od razu do Pursuit - spróbuj zaskoczyć go szybkością swoich reakcji i przejmij inicjatywę w tej walce. Musimy narzucić mu nasze tempo, żeby wybić go z rytmu. Potem szybko użyj Ominous Wind i spróbuj wytrącić go z równowagi podmuchem, może przewrócić jeśli dasz radę. Wtedy wzleć w powietrze i przygotuj się do nastepnego ataku! Niech będzie to False Swipe! Wiem, że dasz sobie radę, Abb. Kiedy będzie szykował atak, szybko użyj Pursuit żeby uderzyć w niego nim wykona swój atak a zaraz po tym skorzystaj z jego zachwianej równowagi i powtórz Ominous Wind - spróbujmy zdmuchnąć go z pola walki! Gdyby Ci się nie udało, szybko zwiększ między wami dystans. Cały czas unoś się w powietrzu, a potem spróbuj zaatakować go Headbutt'em! Taki frontalny atak może go zaskoczyć i dać nam szansę żeby przejąć przewagę. Staraj się unikać jego ataków i kontrolować to co on robi.. Staraj się trzymać go na dystans, używając Ominous Wind kiedy znajdzie się blisko ciebie - w ten sposób możemy go odepchnąć a jednocześnie może udałoby Ci się wzmocnić. Użyj także w między czasie Leer, żeby obniżyć jego obronę i ułatwić sobie pracę. Musisz uważać, więc miej oczy otwarte i unikaj walki w krótkim dystansie z nim. Spróbuj wspomagać swoje uniki Quick Attack'iem - tak żeby przyspieszyć je i zwiększyć swoją szansę, że unikniesz jego ataku. Jeżeli udałoby ci się to zrobić, to spróbuj prześlizgnąć się za jego plecy i raz jeszcze zaatakować go Headbutt'em. W taki sposób powinno nam się udać go raz jeszcze zaskoczyć i zadać dosyć ładne obrażenia! Powoli zbliżamy się do końca pojedynku, więc musisz się trochę wzmocnić. Przy pomocy Focus Energy zbierz całą swoją siłę i przygotuj się do kolejnych ataków! Najpierw uderz potężnym Headbuttem celując prosto w twarz przeciwnika! Postaraj się od niego odbić tak, by wyskoczyć trochę do tyłu i po chwili zaatakować go Steel Wing! To powinno nam się udać, Abb! - Kibicowałam swojemu pokemonowi licząc na to, że uda nam się pokonać przeciwnika w jednej rundzie. Byłoby miło i moglibyśmy pójść coś zjeść. Jakiś obiad w końcu nam się po tym wszystkim będzie należał, prawda?

1% 0%

Obserwowałam walkę z liderką czując, jak wszystko ściska mi się w żołądku. Liderka była trudną przeciwniczką i bałam się, czy tym razem nam się uda. Po chwili wahania stwierdziłam jednak, że muszę wziąć się w garść. Odetchnęłam głęboko i trzymałam kciuki za mojego Abbadona.
Walka nie była wcale taka łatwa i pogodna, a i Scyther obrywał co jakiś czas. Mimo to, na sam koniec udało nam się wygrać! Sama nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Od razu podbiegłam do Scythera i objęłam go delikatnie czując, jak w oczach pojawiły mi się łzy szczęścia. Nie rozpłakałam się jednak, szybko otarłam je dłonią.
- Brawo Abb, spisałeś się świetnie. - Powiedziałam do pokemona i dopiero po chwili odsunęłam się od niego i kazałam mu wrócić do PokeBalla.
Kiedy trochę ochłonęłam przyjrzałam się relacji Sabriny z jej pokemonem i od razu się uśmiechnęłam. Było to na swój sposób urocze! Ścisnęłam dłoń liderki czując, jak na moich policzkach pojawiają się rumieńce zawstydzenia. Ale i dumy, bo przecież właśnie wygrałam kolejną odznakę!
- Dziękuję. To było naprawdę pouczające starcie. - Powiedziałam i dopiero po chwili dotarło do mnie, że Sabrina coś mruknęła pod nosem.
Harold?
Nie, musiało mi się przesłyszeć. Przecież nie znałam żadnego Harolda, a i co to miałoby wspólnego z Liderką? Cóż, pewnie ze zmęczenia i ekscytacji coś sobie ubzdurałam! Pożegnałam się więc z dziewczyną i wyszłam z sali. Co prawda, mogłabym ją o wiele rzeczy zapytać - miałam w końcu kilka psychicznych pokemonów. Nie chciałam jej jednak przeszkadzać.
Kiedy byliśmy już na zewnątrz odetchnęłam świeżym powietrzem i rozejrzałam się za jakąś ławeczką, bądź kawałkiem zieleni. Ważne było dla mnie, by było to miejsce dosyć odosobnione, dyskretne. Tak, żeby nikt mi nie przeszkadzał. Jak tylko coś takiego znalazłam, od razu udałam się tam i wypuściłam z kul część swoich pokemonów. Pogłaskałam każde po głowie i wręczyłam im kolejno: Taurosowi trzy Rare Candy, Flareonowi, Togeticowi, Vaporeonowi i Mew po dwa cukiereczki, a Dratini jeden. Po tym wycofałam pokemony do ich kul, nie chcąc by ktokolwiek zwrócił uwagę na obecność legendarnego pokemona.
Potem usiadłam na chwilę i pogłaskałam Nessie po łebku. Ucałowałam ją w czubek głowy i zaśmiałam się cicho.
- Myślę, że Abbadon i Arnie tez powinni dostać nagrodę, co? - Powiedziałam do mojej towarzyszki i od razu wypuściłam dwa pokemony, które dopiero co walczyły. Wiedziałam, że muszą być zmęczone, dlatego postanowiłam dać im również po cukierku, na wzmocnienie sił!
- Abb, spisałeś się świetnie. - Powiedziałam dając mu jednego cukierka. Aronowi w tym czasie podsunęłam aż cztery i kucnęłam przy nim. Głaskałam go po główce i ucałowałam w nią delikatnie.
- Byłeś bardzo dzielny. Następnym razem na pewno ci się uda! Musimy tylko trochę potrenować. - Mówiąc to uśmiechnęłam się do niego ciepło. Wiedziałam, że Aron bardzo źle zniesie porażkę. Był bardzo ambitnym pokemonem i to była moja wina, że nie poświęciłam mu odpowiedniej ilości czasu. Miałam zamiar to jeszcze naprawić.
Posiedziałam z pokemonami jeszcze przez jakiś czas, po czym ponownie kazałam im wrócić do kul i odpocząć. Zostałam tylko z Nessie i bez wahania udałam się w stronę dzielnicy handlowej (a przynajmniej miałam zamiar jej poszukać), bo trzeba było kupić sukienkę na nadchodzący pokaz!

Siedziałam przez dłuższą chwilę ze swoimi pokemonami i patrzyłam na zadowolone stworki. Słodycze na pewno im zasmakowały, a i chwila na świeżym powietrzu na pewno zrobiła im dobrze. Wygłaskałam każde z nich, na dłużej zatrzymując się przy Zeusie, który choć nie szczerzył się jak reszta, wyglądał na zadowolonego. Zaśmiałam się też na widok wesoło fruwającej Mew. Byłam szczęśliwa, że nic już jej nie było.
Kiedy zostałam już tylko z Nessie, siedziałam jeszcze przez chwilę i przytulałam ją do siebie. Westchnęłam pod nosem i wtulając twarz w jej futerko mruknęłam cicho.
- Czasem tęsknię za naszym siedzeniem na hodowli. - Powiedziałam do mojej towarzyszki. Byłam już zmęczona dniem, walka z liderką okazała się trudniejsza, niż sądziłam. Nie miałam jednak zamiaru wycofywać się z drogi, jaką obrałam. Cały świat na mnie czekał. Miałam przed sobą przyszłość, którą musiałam się wreszcie zająć.
- No nic, chodźmy. - Powiedziałam wstając i otrzepując ubranie.
Dzięki znakom bez większego problemu trafiłam na miejsce. Centrum handlowe było ogromne i przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w nie jak zaczarowana. Potem jednak ponownie skupiłam się na oznaczeniach. Wydzielone sekcje - modowa, pokemonowa i sportowa. Wiedziałam po co przyszłam, więc od razu skierowałam się w stronę ubrań. Miałam jednak przeczucie, że zajrzę jeszcze do sekcji pokemonowej.
Tymczasem jednak zaczęłam poszukiwania kreacji na jutrzejsze pokazy!

Owszem, bardzo cieszyłam się ze swojej licznej gromadki. Miałam świadomość tego, że ciężko opiekować się wszystkimi jednocześnie. Zwłaszcza, gdy było się cały czas w podróży. Gdybym siedziała na hodowli mogłabym każdemu z nich poświęcić odpowiednią ilość czasu. Wiedziałam, że to były właśnie plusy bycia hodowcą. Mama od małego uczyła mnie opieki nad pokemonami i sama nie wiem czemu, w pewnym momencie zrezygnowałam z tej ścieżki i zostałam trenerką.
Jedno jednak było pewne - kochałam każde stworzonko, które do mnie należało. Wiedziałam, że co jakiś czas będę musiała się zatrzymywać tylko po to, by spędzić trochę czasu z nimi jednak, nie miałam zamiaru na to narzekać. Spieszyło mi się, to fakt. Jednak wiedziałam, że znalezienie Reia - choć ważne, nie mogło być ważniejsze od moich pokemonów.
Spojrzałam na Nessie i uśmiechnęłam się do niej szeroko. Pogłaskałam ją po głowie i przez chwilę jeszcze smyrałam ją za uchem. Miała bardzo delikatne futerko, które sprawiało, że chciałam się do niej cały czas przytulać. Potem jednak spojrzałam na zegarek i wiedziałam, że nie miałam zbyt dużo czasu. Było już południe, a zakupy na pewno nie zajmą mi dziesięciu minut. Jakby kiedykolwiek mi się to udało...
Rozejrzałam się po mieście i widząc restaurację na szybo rozplanowałam sobie dzień. Wyciągnęłam PokeNav i zrobiłam notatkę. Byłam bardzo roztrzepana, więc tylko w ten sposób mogłam wykonać wszystko, co sobie zaplanowałam.

Notatka napisał:

1. Kupić strój na pokaz.
   
2. Zjeść coś na mieście. "Restauracja Sunflora, dla trenera i Pokemona!"(?)
   
3. Wybrać pokemony na nadchodzący pokaz i przećwiczyć walkę pokazową.
   
4. Zająć się wyglądem Nessie ♥
   
5. Zadzwonić do mamy!
   

Centrum Handlowe mnie oczarowało. Cały czas oglądałam wystawy i oceniałam kreacje się na nich znajdujące. Obstawiałam jakich materiałów użyto i czy sama zrobiłabym tak samo. W takich chwilach brakowało mi maszyny do szycia i belki materiału, z której mogłabym zrobić śliczną sukienkę. Na szczęście miałam ze sobą Nessie, która nie pozwoliła mi na zbyt duże marnowanie czasu. Dzięki niej dotarłyśmy do sklepu, w którym stroje były naprawdę piękne!
Na widok pokemona przy wejściu tylko się uśmiechnęłam. Wyglądał naprawdę elegancko i musiałam przyznać, że pasował do tego miejsca wręcz idealnie! Chwilę później poznałam też właścicielkę sklepu, która wyglądała równie dostojnie, co jej pokemon.
- Dzień dobry. - Odpowiedziałam z uśmiechem. - No, Nessie - przywitaj się. - Dodałam do mojej Espeon i zaczęłam rozglądać się po sklepie. Było w nim pełno ręcznie szytych strojów, które bardzo mnie zafascynowały. Już po samym wystroju wiedziałam, że ceny będą ogromne, ale miałam nadzieję na znalezienie czegoś, od czego mój portfel nie zapłacze, a przy okazji będzie śliczne.
- Ach, dziękuję. - Zarumieniłam się na komplement z ust projektantki i zaniemówiłam na dłuższą chwilę. Potem moim oczom ukazała się kreacja, która bardzo mnie zainteresowała.
- Jakie to śliczne! - Podeszłam do stroju i dotknęłam materiału chcąc poznać jego fakturę. Widziałam ręcznie malowane wzory i wiedziałam, jak dużo czasu kobieta musiała poświęcić, żeby uszyć coś takiego. Kobieta wskazała mi metkę, więc mój wzrok od razu się na niej skupił. Najpierw ujrzałam wizerunek pokemona i musiałam przyznać - faktycznie kreacja była do niego bardzo podobna! Potem jednak spojrzałam na cenę zastanawiając się, czy mnie na nią stać. Rozejrzałam się jeszcze po sklepie myśląc, czy nie znajdzie się coś bardziej interesującego. Podświadomie wiedziałam jednak, że nie wyjdę z tego sklepu bez stroju wzorowanym na Stunkim.

Właścicielka wróciła do swoich zajęć, co przyjęłam za oczywistość. Miała dużo pracy, a ja przecież jeszcze na nic się nie zdecydowałam. No i został przy mnie jej pokemon, który wydał mi się bardzo elegancki i uroczy zarazem. Musiałam przyznać, że cały ten sklep był po prostu magiczny! Jako krawcowa-amatorka wpatrywałam się w każdą kreację z zachwytem, a jednocześnie oceniałam wykonanie, materiały i przeliczałam, ile czasu kobieta musiała poświęcić, by takie cudo wyprodukować.
Przyjrzałam się kreacji jeszcze raz, badając opuszkami palców jej materiał. Potem spojrzałam na cenę i niemal od razu zamarłam w bezruchu. Wchodząc do środka wiedziałam, że wydam tu masę pieniędzy, ale nawet spodziewając się tego, nie mogłam nie być zaszokowana. Szybko jednak zamaskowałam to szerokim uśmiechem, w końcu nie chciałam być nieuprzejma. Zaczęłam kalkulować swoje wydatki i sam fakt, czy mnie na to stać. Nie miałam wątpliwości, ze strój był warty swojej ceny, co to to nie. Przerzuciwszy wszystkie za i przeciw, a jednocześnie rozejrzawszy się w poszukiwaniu czegoś innego, zdałam sobie sprawę, że raz mogę sobie pozwolić na taką, a nie inną kreację.
- Co ty na to, Nessie? - Zapytałam swoją towarzyszkę głaskając ją po łebku. Wiedziałam, że Espeon miała świetny gust i liczyłam na jej opinię!
Gdy podeszła do mnie właścicielka sklepu, od razu odwróciłam się do niej. Szeroki uśmiech pojawił się na mojej twarzy jak tylko zapisałam sobie w PokeNavie aplikację. Cóż, to zdecydowanie nie wpłynie dobrze na mój portfel! Z drugiej strony, taki mobilny sklep był bardzo przydatny dla koordynatorów podróżujących po całym regionie. Kiwałam głową potakująco.
- Ach, jest tutaj tak wiele wspaniałych kreacji! Ciężko się zdecydować na jedną, konkretną. Ale myślę, że to, co wpadło mi w oczy na samym początku będzie najlepszą decyzją. - Powiedziałam wskazując na strój wzorowany Stunkim. Byłam już pewna tego, że to właśnie w tym chcę wystąpić na jutrzejszych pokazach.
- A z aplikacji na pewno skorzystam w najbliższej przyszłości. Ciężko jest szyć coś samemu, gdy cały czas jest się w podróży. - Powiedziałam szykując swój portfel na pierwszy, ale zapewne nie ostatni wydatek w "Pokazowym Szyku"!

Widząc aprobatę Nessie postanowiłam nie zwlekać dłużej i zdecydowałam się na zakup sukienki. W międzyczasie Florges zainstalowała mi na PokeNavie aplikację, z której miałam zamiar korzystać w przyszłości. Co prawda, będą to spore wydatki, ale widząc jakość ubrań Meredith uznałam, że warto!
Spojrzałam na kreację, która wydawała się być uszyta idealnie na mnie. Zaśmiałam się pod nosem i pokiwałam właścicielce sklepu na znak, że się z nią zgadzam.
- Naprawdę rzadko? No cóż, zapewne są to osoby, które mają i czas i możliwości, by samemu sobie coś uszyć. Chociaż muszę przyznać, że jestem oczarowana wszystkim, co znajduje się w tym sklepie. Aż miło popatrzeć! - Uśmiechnęłam się do sprzedawczyni i zapłaciłam za kreację na nadchodzący pokaz. W tej chwili nie myślałam jeszcze o tym, ile pieniędzy właśnie zniknęło z mojego konta.
Nie zwlekając dłużej, bo poświęciłam na zakupy naprawdę dużo czasu, pożegnałam się z Meredith i wyszłam ze sklepu. Poczułam, jak burczy mi w brzuchu, więc od razu udałam się na obiad. Wybrałam wcześniej zauważona restaurację i zjadłam w niej szybki obiad.
Potem jednak skierowałam się prosto do Centrum Pokemon. Miałam jeszcze półtora dnia do pokazów i nie zamierzałam zmarnować czasu. Wchodząc do środka od razu podeszłam do aparatu dzwoniącego, chcąc dowiedzieć się, co słychać u mamy.