Safari Zefonit

Na pewno wodne pokemony nie będą tutaj mieszkać. No za płytko, ale nie widzę tutaj żadnego innego wodopoju. Postanowiłem wiec iść wzdłuż koryta rzeczki i spoglądać czy aby nie ma żadnego ciekawego pokemona. Z resztą, Poliwag kochał wodę, na pewno będzie zadowolony z obrania przez nas tej ścieżki.

4) Oba pokemony szły przed tobą i dalej ze sobą rozmawiały. Woda w rzece płynęła sobie powoli. Twoje przewidywania były słuszne, bo Poliwag postanowił wskoczyć do wody, żeby się ochłodzić. Wodny pokemon dreptał sobie w wodzie, a jego robaczy towarzysz szedł obok niego.

Ciekawe o czym to tak pokemony rozprawiają między sobą. Gdybym znał ich mowę, bym był kimś wręcz genialnym. Mógłbym pomagać pokemonom i trenerom, niekoniecznie za darmo, ale przynajmniej byłbym przydatny. Kroczyłem tak dalej rozglądając się za dzikimi stworkami.

5) Kąpiel w rzece najwidoczniej znudziła się już Poliwagowi, bo ponownie szedł on po ziemi. Rozglądałeś się za jakimiś pokemonami, ale nie udało ci się żadnych zauważyć. Nagle oba pokemony przystanęły i zaczęły się wpatrywać w drzewa po ich lewej.

Zerknąłem na drzewa z pokedex'em w dłoni. Ciekawe cóż mogło się tam kryć.
- Co tam macie?
Zapytałem i ruszyłem w kierunku pokemonów. Następnie rozejrzałem się za potencjalnym łupem.

PokeDex, nie wiedzieć czemu, pokazał jedynie obrazek i podpis pokemona:
Takiego rodzaju pokemony nie występują w lesie, szybciej można było je znaleźć w jakiś bardziej chłodnych miejscach. Poliwag i Wurmple musiały to wyczuć, bo się nastroszyły.

Czekajcie... ale takie pokemony nie występują na tym safari. Przed wejściem widziałem listę.
- Hej Sneasel. Zgubiłeś się?
Zagadnąłem pokemona. Może uciekł jakiemuś trenerowi.

Zaraz po pokemonie wyskoczyła dziewczyna, która prawdopodobnie jest jego trenerką. Była to średniego wzrostu dziewczyna o długich i czarnych włosach. Koloru jej oczu nie zobaczyłeś, bo górną cześć jej twarzy przysłaniała grzywka.
- Ale chaszcze, co Sneasel. - powiedziała dziewczyna i spojrzała na swojego pokemona. Zauważyła wtedy was. - O cześć. Nie sądziłam, że kogoś tutaj spotkam.

Zerknąłem na nieznajomą. kim mogła być i co robiła tutaj z takim pokemonem?
- Cześć. Widziałaś może po drodze coś ciekawego?
Spytałem z nadzieją, że dziewczyna mnie poprowadzi do jakiejś kolonii wędrownych Tyranitarów.

- Czy widziałam coś ciekawego? - zastanowiła się dziewczyna - Widziałam stado Deerlingów, ale uciekły zanim zdążyłam się im dokładniej przyjrzeć.
Brunetka wyciągnęła gałązki, które zaplątały się w jej długie włosy.
- Tak właściwie, to jest Margot. - przedstawiła się i wyciągnęła w twoim kierunku rękę.

Spojrzałem na nią swoimi błękitnymi oczyma po czym am zająłem się poprawianiem włosów.
- Ja jestem Zefonit.
Odpowiedziałem podając jej rękę. W końcu nie można się od razu zbytnio spoufalać.

- Zefonit? - powtórzyła dziewczyna - To dosyć... specyficzne imię.
Sneasel, z którym przybyła Margot, ciągnął ją za nogawkę jej spodni.
- A, tak. Zapomniałam ci kogoś przedstawić. - powiedziała dziewczyna i podniosła swojego pokemona - To jest Sneasel. Jest ona moim pokemonem... praktycznie, odkąd pamiętam.

Spojrzałem na nią z szerokim uśmiechem na ustach. W końcu nie często spotyka się ludzi na swej drodze.
- No nie jest ono na pewno pospolite.
Gdy tylko przedstawiła mi swojego pokemona spojrzałem na maluchy które idą obok mnie.
- To Poliwag, mój pokemon i Wurmpel. Spotkaliśmy ją tutaj i wybrała się z nami na spacer.
Rzekłem po czym pogłaskałem mojego malutkiego pokemona.

Dziewczyna przykucnęła i z uśmiechem przywitała się z Poliwagiem i Wurmplem:
- Cześć maluszki. Nazywam się Margot. Miło mi was poznać.
Ruth wstała i się przeciągnęła.
- Hej, Zefonit. - zagadała do ciebie - Co powiesz, żebyśmy przez pewien czas razem wędrowali po lesie?

Spojrzałem na nią ze zdziwieniem. Chyba jako pierwsza osoba na mojej drodze aż tak miło potraktowała mojego pokemona.
- Hm... możemy iść.
Odpowiedziałem na jej pytanie po czym zerknąłem na maluchy stojące tuż obok.
- To co, ruszamy?
Dodałem po chwili.

11) Pokemony wzięły do swojej grupki Sneasela i razem w trójkę ruszyły przed siebie. Przez korony drzew przedzierało się słońce. Okolica zrobiła się teraz trochę milsza.
- Szukasz tutaj jakiegoś konkretnego pokemona? - zapytała nagle Margot - Czy tak przyszedłeś sobie pospacerować?

Zamyśliłem się... czy szukam jakiegoś konkretnego pokemona...?
- Może Scyther, Herracros, Bulbasaur, Teddieursa, Skorupi i Trecko.
Wymieniłem w końcu kilka pokemonów, które z chęcią bym przygarnął. Nawet jeśli nie u mnie, to u kogoś na pewno znalazłyby nowy dom.

12) - Aż tyle? - zdziwiła się dziewczyna - Ja chciałabym złapać jedynie Scatterbuga i Teddiursę. Vivillon jest taki słodki.
Wasza droga z płaskiej zamieniała się w lekko stromą. Rzeka w tym odcinku zaczęła spływać szybciej. Jeśli dalej pójdziecie tędy, możecie znaleźć źródło tego potoku.

Źródło... tam mogą być ciekawe stworki. W końcu przy źródle zawsze jest najczystsza woda.
- No dużo, chciałbym też obdarować przyjaciół nimi.
Powiedziałem spoglądając na ścieżkę pnącą się ku górze. Oby nie było zbyt stromo, bo noc nas zastanie zanim dostaniemy się do źródła.

- To bardzo miło z twojej strony. - powiedziała dziewczynka, usłyszawszy twoją odpowiedź.
Droga nie była zbytnio stroma. Końca jej nie dało się zauważyć, bo w pewnym momencie rzeka skręcała w prawą stronę.

- Oj tam. Po co ma iść do jednej strefy pięć osób skoro może iść jedna.
Powiedziałem po czym ruszyłem dalej w prawo. Za rzeką! A nuż widelec coś ciekawego tam odnajdę.

Rzeka jeszcze przez dłuższy czas idzie prosto, więc zrezygnowałeś z pomysłu skręcania w tym momencie. Sneasel, Wurmple i Poliwag wesoło maszerowali przez siebie. Margot również rozglądała się za pokemonami, ale nic jeszcze nie wypatrzyła.

Hm... a możeby tak zatroszczyć się o małego Wurmpla?
- Margot, może wzięłabyś ze sobą Wurmpel? Jest taka miła a ja nie mam dla niej pokeballa.
Zaproponowałem robiąc duże, kotoshrekowe oczy.

15) Wurmple usłyszawszy, że o niej mówisz, spojrzała na ciebie a potem na Margot.
- Ja? - zdziwiła się - No nie wiem. To zależy czy Wurmple chce.
Robak zbliżył się do dziewczyny i spojrzał jej prosto w oczy.
- Chcesz zostać moim pokemonem? - spytała się go Margot.
Wurmple na jej pytanie pokiwał głową na tak. Dziewczyna wyjęła z torby SafariBall i delikatnie dotknęła nim robak, który został złapany już po jednym dyganiu. Margot ponownie go wypuściła.
- Jesteś już u mnie bezpieczny. - powiedziała do złapanego przez siebie stworka - Możesz dalej z nami iść.

To dobrze... i Wurmpel jest szczęśliwa i ja mam problem z głowy. Całe szczęście, że pokemon się złapał inaczej pewnie bym musiał zużyć na niego safarii ball.
- Mam nadzieję, że szybko ewoluuje w pięknego motyla.
Powiedziałem do dziewczyny.