~~The Story Of Sebastian~~

- Niech ci będzie, do cholery - odpowiadam Lanie ze skwaszoną miną, po czym kończę porządnie sprzątanie. Nie pozwolę, by został tu jakikolwiek bałagan, który miałby mi przypominać o tym, co stało się z moją matką... nie pozwolę, cholera, w każdym razie, gdy wszystko zostanie cacy wysprzątane, rozglądam się powoli po mieszkaniu i spoglądam na zegarek. - Wiesz... chyba dzisiaj nie wyruszę w podróż, zostanę na noc tu. Masz gdzie nocować? Czy może jednak chciałabyś się przespać tutaj?

- Jeszcze czego...prześpię się w poke-centrum
Powiedziała, porządkując dalej salon. Nie zostało wam tego wiele, ale mimo to zajmie to jeszcze chwilę. Fennekin też chciała pomóc, próbowała podnieść przewróconego kwiatka, jednak z marnym rezultatem. Za to wyglądała przeuroczo.
- Więc, gdzie wyruszamy najpierw?
Zapytała, wyrzucając ostatnie kawałki potłuczonego szkła do śmietnika. Mieszkanie przypominało już swój poprzedni stan...no dobra, prawie go przypominało. Ale zdecydowanie było lepiej!

- Jak tam uważasz - wzruszam ramionami, siadając na podłodze po turecku, a rozłożywszy się wygodnie na posadzce, przygarniam do siebie Fox i zaczynam ją delikatnie głaskać po futerku. Tylko ona mi została... na razie. - Wiesz, Lana, sam nie wiem, gdzie powinienem zacząć, ale wydaje mi się, że będzie dobrze, jeśli po prostu ruszę na liderów i Elitarną Czwórkę Sinnoh. W zasadzie... odkąd moja mama odeszła ze stanowiska mistrzyni regionu, chyba nikt nie odszedł ze swojego stanowiska, więc może coś wiedzą na ten temat... sam nie wiem, jak już wcześniej mówiłem. A ty masz jakieś konkretne plany?

Skończyłeś mówić, po czym poczułeś ból w czole. Lana rzuciła w ciebie wazonem, który na szczęście się nie rozbił, jednak siła uderzenia pchnęła cię na podłogę.
- Baka! Mówiłam przecież że ruszam z tobą, więc nie zadawaj głupich pytań. W tej chwili ty wiesz więcej, ty wiesz kto mógł chcieć skrzywdzić Panią Cynthię, więc powinieneś wiedzieć gdzie mamy ruszyć.
Powiedziała, nieco wkurzona. Celna uwaga. Równie celna co poprzedni rzut.
- Widzimy się jutro przy wyjściu z miasta. Muszę jeszcze coś załatwić i odpocząć, więc lepiej też odpocznij.
Powiedziała i wstała, otrzepując się z kurzu.
- Na razie
Rzuciła na odchodne i wyszła. Fennekin cichutko chrapała, czoło cię bolało a słońce już niemal zaszło do końca...pytanie brzmi - co dalej?

- Nie wiem, do cholery! - odszczekuję dziewczynie, z trudem powstrzymując gniew. Cholerna gówniara wplątująca się w sprawy innych osób... aw, mam po prostu chęć ją zastrzelić i zakopać w ogrodzie. Zresztą, niech sobie idzie. Co wiem... niewiele. Kto mógł skrzywdzić Cynthię Mackenzie... dobra, nieważne. Na razie po całym dniu rozmyślań nie nadaję się na dalsze poszukiwanie rozwiązania sprawy, dlatego zamykam się od wewnątrz w mieszkaniu i idę spać. Sen najlepszym rozwiązaniem ever.

W posprzątanym mieszkaniu zdecydowanie czułeś się lepiej. Fennekin nawet nie pisnęła kiedy ją przenosiłeś do łóżka. Może to był dobry pomysł? Zawsze warto odpocząć. Szczególnie że to co planujesz zrobić będzie wymagało sporo czasu i energii, warto zacząć od dobrego odpoczynku.

Sny tej nocy nie były zbyt wyraźne i choć wydawało się to niemożliwe - obudziłeś się wypoczęty. Słońce powoli wstawało, jakieś poke-ptaki sobie ćwierkały za oknem...piękny dzień, na początek pięknej zemsty...

Piękna zemsta... ach, to sformułowanie brzmi tak pięknie, że się chce aż śpiewać~ Nie jest źle, więc powoli zajmuję się wszystkimi dziennymi czynnościami, czyli wchodzę na pewien czas pod prysznic, potem zakładam ubrania, jem szybkie śniadanie i wychodzę z domu, zamykając go na klucz, a następnie... cóż, wypuszczam Fennekin z balla i sadzam ją sobie na głowie, kierując się powoli do szpitala. Wypadałoby odwiedzić matkę, dawno u niej chyba nie byłem.

// And here we go... >D

Po przygotowaniach opuściłeś mieszkanie, Fennekin powitała cię radośnie i wtuliła się w twoje włosy. Co za urocze stworzenie...wracając do historii, ruszyłeś w drogę do szpitala. Może nie było to daleko, ale mimo to kawałek trzeba była przejść. Dzień zapowiadał się pięknie - tak pięknie, że nie mógł taki być.

Po mniej więcej 5-7 minutach spaceru, poczułeś coś. Coś dziwnego. Zatrzymałeś się, bo poczułeś dziwne uczucie...coś jakby strach, zmieszany ze złością i dodatkiem czegoś jeszcze, czego nie byłeś w stanie określić. Trwało to krótko, przeszło to przez twoje myśli niczym błyskawica, pozostawiając tylko ślad tego po sobie. Odruchowo spojrzałeś w górę, ale nie zobaczyłeś nic dziwnego...dopiero potem usłyszałeś huk, oraz zobaczyłeś dym i chmurę pyłu, wylatującą z bocznej uliczki...

//Nie na długo, ale jeszcze ze dwa odpisy się wyskrobie ;)//
Cóż, wypadki chodzą po ludziach, ale gdy weźmie się pod uwagę, co stało się z moją matką... przestaję w to wierzyć, a zamiast tego, zaczynam czuć, że to ma związek ze mną. No bo wiadomo... idę sobie spokojnie do szpitala, a tu nagle obok mnie coś wybucha, dym się rozprzestrzenia, a ja miałem przeczucie złowrogości i przerażenia w jednym. Wyjście z tej sytuacji jest tylko jedno...
- Idziemy, Fox - informuję cicho Fennekin usadowioną na mojej głowie, po czym idę spokojnym krokiem w kierunku miejsca... "wybuchu"? Tak to chyba można nazwać. W razie co szykuję sobie też pistolet, który znalazłem wtedy w domu. Trzeba być przygotowanym na wszystko.

Skręciłeś w uliczkę, przygotowany na możliwie wszystko...podczas gdy nie wiele widziałeś. Dym i kurz uniemożliwiał ci to. Słyszałeś jakieś głosy, ktoś kaszlał - zapewne z tego samego powodu dla którego ty nic nie widziałeś. Poczułeś ciepło i zobaczyłeś coś jasnego - w ostatniej chwili uchyliłeś się a kilka milimetrów przed twoją twarzą przeleciała kula ognia. Chwila...kula ognia? Tak, ładna, okrągła i zapewne ciepła. Usłyszałeś tupot stóp, ktoś biegł. Cichnący dźwięk sugerował że ktoś uciekał. Jeden głos pozostał - kaszlący i krztuszący się w środku dymu...

Dym, kula ognia, ktoś ucieka, a ktoś kaszle. Niedobrze, nie podoba mi się to, ale z drugiej strony... cholera, tu jest człowiek! A jeśli się zaraz udusi w tym dymie? Dokładnie zakrywam sobie usta i nos marynarką i zaczynam się powoli przedzierać w kierunku kaszlącej w okolicy osoby. Gdy tylko do niej dotrę, łapię ją i ciągnę poza dym. Zobaczymy, co się stanie, ale skoro ktoś uciekł... groźnie być nie powinno... nie?

Złapałeś kołnierz i pociągnąłeś osobę za sobą...którą okazała się Lana. Poznałeś ją kiedy opuściliście dym. Dziewczyna była zakurzona i lekko ubrudzona, kaszlała i kasłała, próbując też przetrzeć oczy. Niespodziewane spotkanie...na pewno nie spodziewałeś się jej tu zobaczyć. W każdym bądź razie, dym i kurz opadł, widziałeś zburzoną ścianę jednego z budynków - co wyjaśnia skąd się wziął ten dym i pył...ale wciąż nie wyjaśnia dlaczego...

No proszę... w zasadzie nie spodziewałem jej się tutaj, ale skoro już tu oboje jesteśmy, wypadałoby... no... uciekać. Rozwalony budynek, dym i te sprawy, lepiej nie ryzykować, dlatego biorę dziewczynę na ręce i prędko zwiewam w kierunku swego kochanego mieszkania.
- Heeeeej, Lana, słyszysz mnie? Jak się tam znalazłaś? I co się stało? - dopytuję w międzyczasie dziewczynę.

Dziewczyna wydawała się częściowo nieprzytomna, nic je nie było - przynajmniej z tego co mogłeś stwierdzić. Powrót do mieszkania zajął mniej czasu, Fennekin stała nerwowo na twojej głowie, nie do końca wiedząc co się dzieje. Weszliście do środka, położyłeś ją na kanapie - a za oknem usłyszałeś syreny policyjne. Chyba stróżowie prawa dostali się na miejsce eksplozji.

Dziewczyna wyglądała źle. Co prawda nie była ranna, ale z pewnością była niemożliwie wyczerpana. Fennekin zeskoczyła na stolik, patrząc na nią ciągle. Sytuacja wydawała się conajmniej dziwna, kwalifikowała się na ultra dziwną...ale ty wciąż nie wiedziałeś co się stało...

Te pokazowe cosie są obowiązkowe?
--------------------
No cóż, po takim czymś raczej nikt by nie było rozmowny... co do przytomności polemizowałbym trochę, ale... no nic, stało się. Policja sobie tam jedzie, a jeśli nie było tam żadnych kamer... na pewno nikt nie wyczai, że byłem tam z Laną.
- No i co my mamy zrobić, mała? - zwracam się po cichu do Fennekin, sprawdzając, czy dziewczyna nadal oddycha. - Musimy czekać... - po tych słowach, siadam na krześle i... no, czuwam, co jakiś czas oceniając stan poszkodowanej.

//Nie, to jest event z nagrodami - chcesz, bierzesz udział - nie chcesz, to nagrody dostaną inni ;)

Mijały minuty i godziny...mniej więcej po drugiej godzinie zaczęła się ruszać i powoli otworzyła oczy.
- Gdzie...gdzie ja jestem...?
Zapytała słabo, próbując usiąść. Nie szło jej to najlepiej i dała sobie spokój, opadając na poduszkę. Westchnęła cicho, przymykając oczy. Doszła do siebie, ale wciąż była wyczerpana. Przynajmniej nic jej nie jest. Fennenking przeskoczyła na sofę i delikatnie zaczęła lizać policzek dziewczyny...

Okej. To uznajmy, że jestem na takie rzeczy za leniwa. A DT podeślę prawdopodobnie za tydzień, mam ogromnego skurczysyna z bio jutro ;-;
----------------------
- Ej, ej, mała, zostaw ją, sama się obudzi - natychmiast, gdy tylko przyuważam, co porabia moja droga Fennekin, odciągam ją od Lany, delikatnie drapiąc za prawym uchem niczym kota (chociaż raczej nim nie jest, stawiam na lisa). - Lepiej dać jej spokój, uwierz mi... po prostu cierpliwie poczekamy, aż całkowicie ogarnie, gdzie jest, okej?
Cóż, tyle uspokajanie Pookemona wystarczy, a ja sam... cóż, delikatnie dotykam czoła dziewczyny, sprawdzając przy okazji, czy aby na pewno wszystko z nią w porządku... także werbalnie:
- Hej, słyszysz mnie? Jesteś u mnie w domu. Znowu, ale kit z tym. Pamiętasz może, co się stało?

//Też ciężko mi w to uwierzyć, ale...Fennekin to lis... .-.

- Ja...nie ważne. Możemy ruszać? Chyba że masz jeszcze coś do załatwienia.

Powiedziała, próbując wstać, ale kiepsko jej to wyszło. Szybko upadła z powrotem na sofę, próbując znowu wstać.

- Cokolwiek się stało, to mamy ważniejsze rzeczy na głowie, prawda? Chyba że zmieniłeś plany

Powiedziała, siadając z trudem. Spojrzała na ciebie poprawiając włosy. Uparte stworzenie...bardzo uparte.