Gra Szkota

Razem z Cecille podrózowałyscie przez las uśmiechając się do siebie i śmeijąc, co chwilę. Musiałaś przyznać, że posiadanie towarzyszy jest naprawdę przyjemne. Mothim zaaklimatyzował się w drużynie i tak minęło wam kilka godzin. W lesie nie było nieczego niezwykłego. Odkąd nie ma w nim Spiritomba zdecydowanie wyglądał przyjemniej.
I wtedy na waszej drodze pojawiła się jakaś postać. Gdy podeszłyście bliżej, mogłaś ujrzeć niską dziewczynę. Była całkiem ładna, miała ciekawą fryzurę i uroczą sukieneczkę. Stała tuż przed wyjściem z lasu, jakby na kogoś czekała. Gdy was ujrzała pomachała do was ręką.
- Hej hop! - Krzyknęła dziewczęcym głosem.
- Wiecie może, dokąd dojdę tym lasem?
Cecille podeszła do niej i powiedziała, jak dojść do PokeCentrum Angusa. I że dalej znajduje się kolejne miasto. Dziewczynka kiwnęła głową na znak, że wszystko zrozumiała.
- To PokeCentrum jest moim celem. - Powiedziała z uśmiechem.
- Dziękuję za pomoc... Może któraś z was chciałaby odbyć walkę? Dawno nie trenowałam ze swoimi maluchami, a wydaje mi się, że czas rozruszać kości!

Zatrzymałam się widząc ciekawie ubraną dziewczynę. No trzeba było powiedzieć iż na swój sposób miała odwagę wychodząc w czymś tak pstrym na ulicę. Nie był to zdecydowanie mój styl, ale jeśli chce, niech tak się nosi! Nikt jej przecież nie zabroni. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, gdzie dojdzie idąc przez las Petalburg, Cecille wyręczyła mnie. Wzruszyłam lekko ramionami patrząc na Albę i Neila uśmiechając się do nich. Zaś kiedy dziewczyna wspomniała o pojedynku, wyrwałam się przed szereg zanim moja towarzyszka zdążyła coś powiedzieć.
- Ja z chęcią zawalczę!- powiedziałam odchodząc trochę na bok by mieć miejsce na wypuszczenie Pokemona do walki.- Jestem Lisa, i proponuję walkę 3 na 3. Feria, zaczynajmy!
Powiedziałam wypuszczając z kuli swoją Sylveon, a następnie czekając aż przeciwniczka wybierze swojego Pokemona. Gdy tylko pojawił się przede mną, zeskanowałam go.

Dziewczyna uśmiechała się do ciebie wesoło. Cecille stanęła obok, gotowa do obserwowania waszej walki. Miałyście chwilę, mogłyście ją wykorzystać na trening. Zaraz za zakrętem bowiem jest wejście do Petalburg City. A co za tym idzie - port, z którego miałyście odpłynąć!
- Miło mi cię poznać Liso. Ja nazywam się Amelia. Ale bez zbędnego przedłużania. Murkrow, idź!


Pierwszy raz widziałaś takiego pokemona. Mimo wszystko, nie przeraziłaś się. Zeskanowałaś stworka przygotowując się do walki.
- Murkrow, pokemon kruk. Kradnie wszystko, co się świeci.

Cytat :

Murkrow ♂
Lvl. 10
Natura Odważny

Wiedziałaś już z czym masz do czynienia. Czas rozpocząć walkę! Cille odłożyła plecak na ziemię i usiadła na nim gotowa do obserwacji. Razem z nią na ziemi usiadł Ralts.

Postawiłam na ziemi swojego Cyndaquila, głaskając go po łebku, a następnie poprosiłam zarówno jego jak i Neila o tym, by poczekali grzecznie na boku aż skończę pojedynek. Podniosłam się i spojrzałam na Ferię gotową do ataku.
- Jasne, zacznijmy już! Feria, gotowa?- spojrzałam na swojego Pokemona gotowa do pojedynku. - Feria zacznij od uderzenia Shadow Ball, a następnie Tail Whip do obniżenia obrony Murkrowa! Teraz po raz kolejny użyj swojej kuli cienia, wyczekaj spokojnie na atak z jego strony i uniknij go zręcznym skokiem. Następnie kiedy kruk będzie blisko Ciebie uderz Disarming Voice! Miejmy nadzieję, że na chwilę go to oszołomi dzięki czemu będziemy miały szansę po raz kolejny zaatakować go Disarming Voice! Świetnie Ci idzie, uderz w kruka swoim Tackle, a następnie skocz mu na skrzydło starając się unieruchomić go na krótką chwilę! Kiedy nie będzie mógł się ruszyć uderz Shadow Ball, a następnie odskocz w tył przy okazji sypiąc mu piaskiem w oczy! Teraz moja droga przechodzimy do szybkiego ataku Disarming Voice, a zaraz po tym uderzeniu Shadow Ball! Wykonaj zwinny skok by uniknąć uderzenia przeciwnika i zakończ walkę swoim Disarming Voice!
Poleciłam Pokemonowi bacznie obserwując poczynania swojej Sylveon. Była to nasza pierwsza wspólna walka, jednak miałam nadzieję, że mimo tego będziemy się na tyle dobrze rozumieć by szybko zakończyć tą walkę i przejść do kolejnego przeciwnika.

Twoja Feria stanęła dumnie przed tobą, gotowa do starcia. Murkrow przeciwniczki także wydawał się być gotowy do stoczenia pojedynku.


Walka okazała się być całkiem przyjemna. Przede wszystkim, Sylveon miała przewagę typu. Dlatego nie musiałaś się o nic martwić. Nim się zorientowałaś było już po wszystkim, a Feria czekała na pochwałę. Amelia uśmiechnęła się do ciebie i cofnęła pokemona do Balla. Jednocześnie mówiąc mu, jak bardzo jest z niego dumna.

Doświadczenie:

Nauka:

To nie był jednak koniec. Amelia z uśmiechem przywołała kolejnego pokemona.

Bacznie obserwowałam mojego Pokemona podczas walki dopingując ją. Nie myliłam się wybierając ją do pojedynku z latającym krukiem. Kiedy przeciwnik został pokonany zadowolona podskoczyłam z radości, a następnie pochwaliłam swoją podopieczną za wspaniały pojedynek.
- Odpocznij teraz, Feria.
Pogłaskałam swojego Pokemona i trafiłam ją czerwonym promieniem z PokeBalla, zamykając ją w środku. Spojrzałam na swoją przeciwniczkę, kontrolnie skanując ją Dexem.
- Inny kolor Chikority? Hmm...- odwróciłam się w stronę Neila uśmiechając się do ćmy.- Neil. Chodź, potrenujemy razem.
Powiedziałam do Pokemona zachęcając go do stanięcia na przeciw trawiastego przeciwnika. Kiedy Mothim podleciał na miejsce na którym wcześniej walczyła Feria.
- Neil, zacznij od Signal Beam, a następnie szybko leć w stronę przeciwnika, omijając jego ataków a następnie uderz w niego swoim Tackle! Nie pozwól mu na wyprowadzenie skutecznego ataku w twoją stronę dlatego szybko ponów uderzenie Signal Beam! Kiedy zobaczysz że w twoją stronę zmierza jakiś atak Chikority obroń się swoim Protect, a zaraz po opadnięciu twojej zasłony uderz po raz kolejny swoim Signal Beam! Teraz szybko przeleć nad swoim przeciwnikiem, po czym atakuj w jego plecy Signal Beam! Bardzo dobrze sobie radzisz, Neil! Nie czekaj na atak trawiastego Pokemona tylko uderzaj serią Tackle! Kiedy będziesz latał blisko niej zacznij machać mocniej skrzydłami by wzniecić obłok kurzu przeszkadzający mu wyprowadzeniu skutecznego ataku i zakończ to silnym Signal Beam!

Zeskanowałaś przeciwniczkę chcąc się o niej dowiedzieć jak najwięcej.
- Chikorita, liściasty pokemon.

Cytat :

Chikorita ♀
Lvl. 10
Natura Overgrow

Feria była zadowolona z pochwały. Zaiste bowiem spipsała się naprawdę dobrze. Tymczasem jednak przyszła pora na kolejną walkę!


- To shiny!Chikorita. - Odpowiedziała Amelia uśmiechając się do ciebie. - Bardzo ciężko je znaleźć, a co dopiero złapać. Ja swoją dostałam od przyjaciela!

Po wymianie wszystkich grzeczności nadszedł czas na prawdziwy pojedynek. Twój mały motylek był gotowy do walki i radził sobie naprawdę dobrze. Owszem, kilka razy oberwał, ale co tam! Wygrał i tak!

Doświadczenie:

Kolejna walka skończyła się twoją wygraną. Amelia westchnęła z lekkim uśmiechem i cofnęła swoja Chikoritę do PokeBalla. Zdecydowanie spodziewała się innego wyniku walki. Tymczasem jednak, czekał was kolejny pojedynek. Chwilę później ujrzałaś kolejnego z pokemonów przeciwniczki!

Uśmiechnęłam się szeroko kiedy zobaczyłam, że mój nowy Pokemon tak świetnie poradził sobie w naszej pierwszej wspólnej walce. Podeszłam bliżej Mothima głaskając go po główce dziękując za wspaniałą walkę.
- Dobra robota, Neil. Odpocznij trochę.- uśmiechnęłam się pięknie do swojej przeciwniczki i wracając Neila do kuli. - Twoja Chikorita to naprawdę niezwykły Pokemon. Ale teraz chyba czas najwyższy zakończyć tą walkę. Bruce, Pokaż się!
Jako ostatniego Pokemona w tym pojedynku wybrałam swoją skamielinę. W zasadzie nie mieliśmy jeszcze okazji by wspólnie wygrać jakąś walkę Pokemon.
- Dobra mały, mam nadzieję że jesteś gotowy na walkę. Zacznij od swojego Water Pulse, a następnie Leer by obniżyć obronę swojego przeciwnika. Teraz podlecz się za pomocą Absorb a teraz po raz kolejny użyj swojego Water Pulse! Kiedy będzie chciał Cię zaatakować przymroź go do trawy swoim Ice Bram, a następnie uderz w niego ponowie Water Pulse! Świetnie sobie radzisz mój mały! Teraz kiedy Flareon znajdzie się blisko Ciebie zacznij go drapać swoim Scrath! Podnieś swoją obronę używając Harden a następnie po raz kolejny Water Pulse! Pokaż ognistemu Pokemonowi na co Cię stać cały czas uderzając w niego swoim wodnym atakiem! Kiedy będzie chciał zaatakować Cię jakimś silnym ognistym atakiem zablokuj go za pomocą Protect! Dasz sobie radę Bruce!

Kolejna walka się zaczęła! To już ostatnia, czy i tę wygrasz?


Walka zapowiadała się całkiem nieźle. Mimo iż był to pierwszy raz, kiedy walczyliście z Kabuto razem. Mieliście bowiem ataki, które miały przewagę typu nad Flareonem. Dlatego też nim się zorientowałaś było po wszystkim!

Doświadczenie:

Zadowolona z przebiegu walki mogłaś zauważyć uśmiech na ustach Amelii. Jak na przegraną była całkiem zadowolona. Ogólnie wydawała się raczej sympatyczną dziewczyną.
- Dobra robota, Liso! Naprawdę. Liczę, że kiedyś jeszcze się spotkamy. Rewanż byłby czymś wspaniałym! - Dziewczę zaśmiało się spoglądając na was. Cecille uśmiechnęła się do niej radośnie i podeszła do was obu.
- Myślę, że musimy już iść. - Mruknęła trenerka wróżek. I zaiste, miała rację!
- Jasne, wybaczcie, że was zatrzymałam. Ale mój przyjaciel, Sam, wysłał mnie w podróż do tego centrum ukrytego w lesie. Musiałam trochę poćwiczyć. A więc miłego dnia! - Powiedziała i wbiegła w las nim zdążyłyście cokolwiek powiedzieć.
Cecille spojrzała tylko na ciebie i zaczęła się śmiać. Powróciła ta błoga atmosfera, która czułaś w jej obecności. Weszłyście do miasta i skierowałyście się w stronę portu. Kiedy twoim oczom ukazała się sylwetka twojej mamy! Za nią szedł jakiś mężczyzna obładowany zakupami.

Kiedy mój mały Kabuto wygrał pojedynek z Flareonem podeszłam do skamieliny biorąc go na ręce i okręcając się razem z nim. Mój mały Kabuto był świetnym wojownikiem! Mając jeszcze skamielinę na rękach uśmiechnęłam się do dziewczyny, jedną ręką ściskając jej dłoń.
- Tobie również nieźle szło. Będę czekała na kolejną walkę z twoimi Pokemonami.
Powiedziałam żegnając się ze swoją przeciwniczką i razem z Cecille ruszając w dalszą drogę. Cile miała rację, jeśli mamy się nie spóźnić na najbliższy statek w stronę Sinnoh musimy już iść. Wróciłam Kabuto do PokeBalla by mógł odpocząć, po czym na moje ręce po raz kolejny wrócił Alba. Połaskotałam Pokemona po brzuszku śmiejąc się cicho i zapewniając go iż w kolejnej walce on będzie walczył. Widząc swoje rodzinne miasto uśmiechnęłam się szeroko. Nawet jeśli Petalburg nie było zbyt dużym miasteczkiem, to i tak bardzo je kochałam. Chciałam coś powiedzieć do Cille, kiedy zauważyłam znajomą mi osobę.
- Mama! Alba zobacz, to moja mama! Pamiętasz ją? - zapytałam stworka, który jak dotąd miał tylko okazję poznać ją przez telefon.- Cecile, chodź poznasz moją mamę!
Zawołałam do dziewczyny ciągnąc ją za rękę w stronę mojej rodzicielki. W całej tej radości, nawet w pierwszym momencie nie zauważyłam obładowanej zakupami osoby. Dopiero kiedy byłam bliżej, przykuła ona moją uwagę. Wychyliłam się by zobaczyć czy owa osoba jest mi znana, czy też może nie... Przecież ktoś mógł pomagać mojej mamie, tak?

Cecille przez chwilę nie rozumiała twojej radości, gdy dotarło do niej, że to swoja mamę zobaczyłaś. Uśmiechnęła się do ciebie i pobiegła zaraz za tobą. W miedzyczasie Alba potwierdził, że pamięta twoją kochaną rodzicielkę.
Gdy się do neij zbliżyłaś mogłaś bliżej przyjżeć się mężczyźnie, który jej pomagał. No proszę, czyż to nie Sam? Ale czemu pomagał twojej mamie?
- Dalej, dalej! - Kobieta poganiała blondyna. - Zostało nam mało czasu Sammy!
- Idę, idę. - Jęknął mężczyzna. - Przypomnij mi proszę, dlaczego ja to robię?
- Bo jesteś miłym chłopcem! I twój ojciec kazał ci się mną opiekować! - Kobieta zaśmiała się głośno, a Sam westchnął tylko. Mimo to uśmiechnął się delikatnie, jakby wcale mu ta cała sytuacja nie przeszkadzała. Pomiędzy jego nogami szlajał się Eevee, którego już poznałaś.
- Noro, ty chcesz ugotować tą kolację dla tysiąca gości? - Zapytał, gdy twoja mama zawiesiła na nim kolejne cztery siatki.
- Skądże głuptasie! - Kobieta zaśmiała się lekko. - Ale wiesz, jak ktoś wraca z długiej podróży jest głodny!

Zaśmiałam się cicho widząc Sama pomagającego mojej mamie z zakupami. Tym bardziej zabawna była dla mnie ta cała sytuacja, gdyż wyglądało na to iż matka mnie nie zauważyła. Spojrzałam na Eevee chodzącego wokół sama, nachyliłam się puszczając Albę i głaskając małego liska.
- Cześć, Eevee. Chociaż jedna osoba mnie tutaj nie ignoruje.
Przywitałam się z Pokemonem, a następnie podniosłam się by dostać trochę uwagi ze strony swojej rodzicielki. Zaplotłam ramiona na piersi śmiejąc się cicho.
- Widzę, że Sam jest nie tylko wspaniałym naukowcem, ale i bardzo dobrym tragarzem. Spodziewałaś się mnie w mieście, że zamierzasz tyle ugotować?
Zaśmiałam się do Nory patrząc na nią z wyrzutem. Przypomniałam sobie o będącej ze mną Cecille i przedstawiłam ją mamie, tłumacząc jak się poznałyśmy. Powiedziałam jej także o tym, że teraz wybieramy się do Sinnoh gdzie zamierzam wypuścić złapanego przez mnie ducha.
- Gość? Z-zaraz, zaraz... tata wraca? Kiedy?
Zapytałam się swojej mamy, z nadzieją w oczach. Tak dawno nie widziałam swojego ojca! Co z tego, że byłam już dorosła, zawsze bardzo cieszyłam się kiedy wracał do domu i mogłam go przytulić.

Faktycznie, pierwszym stworzeniem jakie cię ujrzało, był mały Eevee należący do młodego profesora. Lisek, gdy tylko cię zauważył od razu do ciebie podbiegł i dał się głaskać. Był z niego mały, uroczy pieszczoszek - wiedziałaś to od samego początku. Dopiero po chwili twój wzrok spotkał się ze wzrokiem Sama, który mimo lekkiego zaskoczenia - uśmiechnął się ciepło. W takich chwilach jak ta, zdawałaś sobie sprawę z tego, że nigdzie nie jest tak miło, jak w domu. Twoja mama była ostatnią osobą, która cię ujrzała, ale od razu rzuciła ci się na szyję.
- Liso! Kochanie, co ty tu robisz? - Po uściskaniu cię i wycałowaniu, odsunęła się odrobinę, by ci się przyjrzeć. - Nono, widzę, że potrafisz o siebie zadbać! Co cię sprowadza do domu? Już się stęskniłaś za mamusią? - Potok słów z jej ust sprawił, że Sam zaczął się śmiać.
- Noro, czy kiedykolwiek powiedział ci ktoś, że za dużo mówisz?
- Owszem, twój ojciec chłopcze. - Twoja mama zaśmiała się i znowu zainteresowała się tobą. - No, nie ważne, co tu robisz. Na obiad i tak przyjdziesz! I tak, Sam to idealny tragarz, kochanie. - Cecille wychyliła się zza ciebie i mruknęła nieśmiałe "dzień dobry".
- Och, jej. Dzień dobry! - Twoja mama przywitała się z twoją nową towarzyszką i obie się sobie przedstawiły. Po chwili już wiedziałaś, że się sobie spodobały i na pewno się polubią. Tymczasem Sam przez chwilę wpatrywał się w Cecille, po czym uśmiechnął się lekko i również z nią przywitał. Jakoś dziwnie, nawiązała się między nimi taka nić porozumienia, której nie potrafiłaś zrozumieć.
- Tak kochanie, ojciec wraca. Dzisiaj w nocy przypływa statek, którym płynie. Z pewnością ucieszy się na twój widok!

Zaśmiałam się cicho widząc reakcję swojej matki. Szybko poprawiłam swoje pozostające w wiecznym nieładzie włosy i uśmiechnęłam do młodego profesora.
- Można powiedzieć, że jesteśmy tutaj tylko przejazdem. Mamy coś pilnego do zrobienia w Sinnoh i nie bardzo może to czekać. Poza tym muszę się śpieszyć żeby zdobyć jak najwięcej odznak przed turniejem. Może nawet odwiedzę ciotkę Clair.
Powiedziałam spokojnym tonem głosu do swojej rodzicielki. W zasadzie odwiedziny siostry mojego ojca przy okazji zdobywania odznak turniejowych nie jest takim złym pomysłem. Clair właściwie była bardzo podobna do mojego ojca, podobnie jak on trenowała Pokemony Smoki. Z tym że ojciec wspiął się na szczebel Championa dwóch regionów, a Clair pozostała jako liderka sali w ich rodzinnym Blackthorn. Spokojnie wysłuchałam tego, co miała do powiedzenia moja matka. Pozwoliłam jej także na spokojnie zamienić parę słów z moją nieśmiała towarzyszką. Mimo całej radości z tego spotkania, na wieść kiedy ojciec zjawi się w mieście uśmiech trochę zszedł mi z twarzy.
- W nocy? Ah... Nie wiem kiedy mamy prom, ale chciałyśmy ruszyć tym najwcześniejszym.... Najwyżej spotkam się z tatą przy okazji turnieju. Mam nadzieję, że się na nim pokaże.
Zaśmiałam się ciepło podchodząc bliżej Nory i przytulając się do niej mocno. Może i byłam dorosła, jednak matka zawsze była mi najbliższą przyjaciółką.
- Uściskaj tatę ode mnie i powiedz żeby na siebie uważał. A! I podziękuj za Kabuto, Bruce chyba dobrze się bawi w mojej drużynie.

Sam patrzył na ciebie uśmiechając się lekko. Kątem oka spoglądał także na onieśmieloną Cecille i śmiał się pod nosem. Cały obładowany torbami z zakupami twojej mamy wyglądał wręcz pociesznie. Musiałaś jednak przyznać - byłby skarbem swojej żony, jeśli tylko by takową miał.
Mama w tym czasie zagadała cię prawie na śmierć.
- No jasne córeczko! To twoja podróż, mnie nic do tego. Ale na obiad wpadniecie! I dam wam kilka rzeczy na drogę. I przekażesz paczkę ciotce Clair, bo i tak miałam ją wysłać najbliższym promem.- Nora wydawała się być najszczęśliwszą kobietą na świecie. Dosyć, że jej mąż miał się niedługo pojawić, to jeszcze odwiedziła ją ukochana córeczka!
- Najwcześniejszy prom macie dopiero wieczorem, kochanie. - Uradowana mama już ciągnęła ciebie i Cecille w stronę domu. Pokemony biegały wokół was wesoło, a Sam kręcił tylko głową z niedowierzaniem.
Po krótkim spacerze dotarliście do twojego rodzinnego domu. Mama weszła pierwsza, a zaraz za nią wsunął się Sam. Gdy i ty znalazłaś się już w środku mogłaś zobaczyć... Potworny bałagan! Właściwie to nie był taki straszny, ale po salonie walało się kilka rzeczy, które musiały należeć do młodego mężczyzny. W dodatku profesora!

Uśmiechnęłam się do matki, a następnie skierowałam przepraszające spojrzenie w stronę Cecille. Dobrze wiedziałam jaka jest moja rodzicielka. Zawsze spokojna, opanowana... Jednak kiedy zbliżał się dzień w którym miał przyjechać do domu ojcicec, robiła się znacznie bardziej radosna, rozgadana. W pewnym sensie rozumiałam jej zachowanie, przecież Lance był w rodzinnym mieście tylko parę dni w roku. Ucieszyłam się słysząc od matki, że kolejny prom do Sinnoh jest dopiero wieczorem. Chociaż z drugiej strony... Gdyby był jeden dzień później, udało by mi się spotkać z ojcem.
- Dobrze, dobrze mamo... Idziemy i zjemy. Z przyjemnością. Tylko mam nadzieje, że ta paczka dla ciotki nie waży kilku kilogramów.
Zaśmiałam się cicho i razem z Cecile oraz pozostałymi poszliśmy w stronę mojego domu. W zasadzie miło będzie odwiedzić miejsce w którym tak właściwie zawsze mieszkałam. Kiedy dotarliśmy już na miejsce i zobaczyłam porozstawiane w salonie rzeczy prawdopodobnie należące do młodego profesora. Czyli wychodzi na to, że jego pracownia rozniosła się także na nasz salon. A przynajmniej mama ma jakieś towarzystwo po tym jak sama wyruszyłam w podróż.
- Mamo, będziesz miała coś na przeciw jak usiądziemy sobie w ogrodzie? Chciałabym wypuścić wszystkie swoje Pokemony. Aaa... Paras którą Ci wysłałam gdzie jest? Chciałbym się z nią zobaczyć.
Powiedziałam do matki rozglądając się po mieszkaniu, przeszłam parę kroków po salonie zatrzymując się przy kominku i patrząc na parę rodzinnych fotografii.
- Nie wstydź się Cecil, czuj się jak u siebie w domu.

Twoja mama świergotała przez cały czas. Już dawno nie widziałaś jej tak szczęśliwej, jak w dniu, w którym miał przyjechać twój ojciec. Musiałaś przyznać, że Nora była niezwykła kobietą. Jaka przedstawicielka płci pięknej byłaby tak wierną i kochaną żoną? Która z nas wszystkich wytrzymywałaby tyle bez swojego ukochanego?
- Nie martw się kochanie. To tylko drobiazgi dla twojej kuzynki, Emily. Mam nadzieję, że nie będziesz na mnie zła, że przekazałam jej kilka twoich rzeczy... - Nora zaśmiała się pod nosem i wkroczyła do kuchni. Gotowa do pichcenia wkroczyła do kuchni i od razu zabrała się za robotę. Sam w tym czasie zaczął zbierać swoje rzeczy. Zapewne był to czas na to, żeby tutaj posprzątać. Młody profesor patrzył na ciebie kątem oka, co jakiś czas uśmiechając się pod nosem.
- Ależ kochanie! Co za głupstwa wygadujesz! Jesteś w swoim domu, możesz siedzieć, gdzie chcesz. To samo z resztą tyczy się twojej nowej przyjaciółki. - Nora śmiała się krzątając po kuchni. Cecille uśmiechnęła się do ciebie, ale nim się spostrzegłaś rozmawiała już z Samem. Obydwoje śmiali się przez chwilę i zaczęli razem zbierać rzeczy profesora.
- Aaa, mała Paras jest właśnie w ogrodzie!

Spojrzałam jeszcze raz na swoją rodzicielkę, a następnie na Cecile która była zajęta rozmową z Samem. Dobrze, że się nie krępowała. A przynajmniej wyglądała na niczym nie skrępowaną, mimo bycia w obcym miejscu. Może nie była aż tak nieśmiała jak wyglądała? Poza tym... przecież już poznała Sama, może i przez telefon. Ale zawsze! Uśmiechnęłam się do będących w pomieszczeniu osób oraz mojego Pokemona. Przeszłam parę kroków chwytając jabłko w dłoń a następnie wgryzając się w owoc.
- To ja idę do ogrodu. Jakby ktoś mnie szukał. Chodź Alba.
Powiedziałam do swojego podopiecznego kierując się w stronę wyjścia do ogrodu. Kiedy już się w nm znalazłam, wypuściłam z Pokebali wszystkie Pokemony jakie miałam przy sobie. Spojrzałam na całkiem liczną już gromadkę, delikatnie marszcząc brwi.
- Możecie się pobawić, tylko bardzo was proszę nie psocić w szklarni. Mama bardzo kocha swoje kwiaty i nie chcę żebyście coś zniszczyli. No... o poszukajmy Parasa.
Zadowolona uśmiechnęłam się do swojej wesołej gromadki, a następnie rozejrzałam się po ogrodzie szukając Parasa. A może przy okazji spotkam się z Pokemonami mojej mamy. Przecież sama posiadała ich parę.

Mama kiwnęła głową na znak, że rozumie. Cecille i Sam byli zbyt zajęci rozmową, żeby zauważyć twoją nieobecność. Jedynie Alba podążał za tobą. Wiernie, jak zawsze. Kiedy byłaś już w ogrodzie, wypuściłaś wszystkie swoje pokemony. Była to iście ogromna gromada, musiałaś to przyznać.
Kiedy pokemony się bawiły, ty zaczęłaś szukać Parasa, którego oddałaś swojej mamie. Znalazłaś go dosyć szybko, ale w towarzystwie jednego z pokemonów Nory. Wyglądało na to, że stworzonka naprawdę się polubiły.

Spojrzałam na Pokemony swojej mamy i kucnęłam przed nimi. Uśmiechnęłam się do nich, głaskając oba po łebkach.
- Cześć Roselia, jak zawsze sprawdzasz czy wszystkie kwiaty dobrze rosną? Paras! Jak Ci się podoba u mojej mamy?
Zapytałam stworka delikatnie łaskocząc ją po łebku. Może i mało czasu spędziłam z tym Pokemonem, jednak nie znaczyło to że był dla mnie mniej ważny! Poza tym wydawało mi się, że lepiej będzie się czuł kiedy całe dnie będzie spędzać poza PokeBallem, przy okazji pomagając mamie zajmując się kwiatami.
- Ojciec dzisiaj wraca... A ja się z nim minę. Nie dokuczajcie za bardzo Dragonite, wiecie jak się denerwuje kiedy ktoś traktuje go jak małego Dratini.
Zaśmiałam się cicho przypominając sobie nadymana minę Dragonite kiedy nawet ojciec dla zabawy nazywa swojego najwierniejszego towarzysza "Maleństwem". Jeszcze śmieszniejsza była reakcja samego Pokemona uderzającego w zemście swojego trenera swym silnym ogonem.

Roselia pisnęła radośnie na twój widok. Podbiegła do ciebie i wtuliła się w twoją nogę. Tymczasem ty zwróciłaś uwagę na małą Paras.
- Paaaaa... Paaaaa... - Paras odpowiedziała ci cicho prosząc o więcej pieszczot. Wyglądała naprawdę ślicznie. Musiałaś przyznać - twoja mama miała rękę do pokemonów i kwiatów!
Po chwili rozmowy z pokemonami usłyszałaś za sobą czyjeś kroki. Kiedy się odwróciłaś, ujrzałaś uśmiechniętą twarz blondyna. Młody profesor podszedł do ciebie i kucnął obok. Wyciągnął dłoń w stronę pokemonów, które od razu się do niego przytuliły. Wyglądało na to, że spędzał z nimi bardzo dużo czasu. Właściwie, miałaś wrażenie, że spędzał bardzo dużo czasu w twoim domu!
- A więc Sinnoh, tak? - Zapytał nie patrząc na ciebie, zbytnio zajęty był pieszczeniem Roselii i Paras.

Zaśmiałam się cicho widząc jak Paras łasi się do mojej ręki. Zachowanie Paras utwierdziło mnie w przekonaniu iż podjęłam słuszną decyzję wysyłając go pod opiekę mojej mamy. Kiedy stworki zwróciły się w stronę Sama, uśmiechnęłam się sama do siebie. Nie miałam mu przecież za złe iż był stałym gościem w naszym domu. Chyba można było go zacząć nazywać oficjalnie "Przyjacielem Rodziny". Odwróciłam głowę w stronę blondyna, a następnie rozejrzałam się po ogrodzie pilnując znajdujące się w zasięgu mojego wzroku Pokemony.
- Tak. Sinnoh... Tam też są sale w których mogę zdobywać odznaki. Poza tym chce wypuścić Spititomba w jego domu. Wtedy będzie szczęśliwy.

Sam głaskał po łebkach Roselię i Paras, a po chwili podszedł do niego i Alba. Jakby pokemon prosił o uwagę i odrobinę pieszczoty. Młody profesor zaśmiał się i wziął twojego pokemona na ręce. Usiadł na ziemi i głaskał Albę, którego położył sobie na kolanach. Widać było, że Cyndaquil nie zapomniał jeszcze, kto był jego pierwszym właścicielem.
- Co Alba, stęskniłeś się za mną? - Chłopak śmiał się cicho, poprawiając sobie okulary. Tak samo, jak za pierwszym razem, gdy go widziałaś, miał chaotycznie ułożoną fryzurę i ubrania w nie ładzie. Pachniał przy tym naprawdę pociągająco.
- Mam znajomego w Sinnoh. Jak będziesz w pobliżu, na pewno będziesz mogła liczyć na jego pomoc. - Powiedział cicho i spojrzał się na ciebie. - Pewnie zobaczymy się dopiero na zawodach, co?
Słońce zaczęło powoli zachodzić. Więc w ogrodzie zrobiło się naprawdę pięknie.
- Wiesz, miałem udać się do tego PokeCentrum, o którym mówiłaś. Ale... Jakoś tak nie mogłem się stąd wyrwać. Dlatego wysłałem moją małą uczennicę. Ona się tam wszystkim zajmie, podczas gdy ja tu zostanę i... Zaopiekuję się Norą.

Spojrzałam na Sama bawiącego się z moim Pokemonem. W zasadzie nie powinno mnie dziwić zachowanie mojego malucha, skoro właśnie Sam opiekował się nim zanim dostał się w moje ręce. Zaśmiałam się cicho widząc w jakim stanie jest wizerunek młodego profesora. Nic nie zmieniło się od dnia w ktorym go poznałam. I znów musiałam przyznać przed samą sobą, że miał naprawdę dobry gust jeśli chodziło o dobór perfum! Jednak w mojej głowie wciąż pierwsze miejsce miał Angus, wokół którego krążyły moje myśli. Miałam gdzieś w środku nadzieję, że kiedy wrócę on przywita mnie z otwartymi ramionami. Że nie zapomni.
- Dziękuję. Przyda mi się każda pomoc w nowym regionie. Cieszę się na tą podróż. Jeszcze nigdy nie byłam poza Hoenn. A poza tym, już nie mogę doczekać się walk! Spodobało mi się to i chyba ciężko będzie mi teraz żyć bez pojedynków. Małemu Albie też spodobało się walczenie, prawa?
Powiedziałam łaskocząc po brzuszku swojego Pokemona wciąż będącego na kolanach Sama. Jednak kiedy powiedział o wysłaniu do Centrum w którym był Angus jakiejś kobiety trochę ukuło mnie serduszko. Tak trochę... taka kobieca zazdrość.
- Tak, z pewnością spotkamy się dopiero na turnieju. Mam nadzieję, że i ojciec będzie siedział na trybunach kiedy będę walczyć w finale.
Zaśmiałam się ze swojej własnej pewności. Póki co nie miałam nawet jednej odznaki, a co dopiero myśleć o walce w finale! Chociaż musiałam postawić sobie wysoko poprzeczkę i zaprzeć się by osiągnąć wszystko co sobie postanowiłam.
- Chyba musimy wrócić do środka. Za niedługo wypływamy... I... Dziękuję bardzo za twoją pomoc Sam.

Sam głaskał i bawił się z Albą. Wyglądali razem, jak naprawdę dobrzy kompani! Młody profesor słuchał cię uważnie i uśmiechał się do ciebie delikatnie.
- Nie martw się. Na mnie zawsze możesz liczyć. Jak tylko napotkasz jakieś problemy - dzwoń. Albo ja, albo któryś z moich znajomych na pewno coś dla ciebie zrobimy. Poza tym, Hoenn to faktycznie nie najciekawszy region. - Zaśmiał się i mrugnął do ciebie oczkiem. - Ja osobiście najbardziej tęsknię za Kanto. Ale z przyjemnością odwiedziłbym jeszcze Kalos. Z resztą, o czym my mówimy. Na razie to ty wyjeżdżasz i to do Sinnoh, nie ja.
Mężczyzna zagwizdał z podziwem.
- Nono, panience spodobały się walki? W takim razie, na pewno daleko zajdziesz. O ile masz w sobie tyle determinacji, co twój ojciec. A w to nie wątpię. Chociaż... Wydaje mi się, że wbrew pozorom, jestem bardziej jak Nora. - Sam przez chwilę patrzył ci prosto w oczy, lecz nagle uciekł wzrokiem na Albę. Czyżby chciał coś powiedzieć? Ciężko było stwierdzić.
- Tak, powinniśmy iść do środka. Czas zjeść jakiś porządny obiad, nie sądzisz? - Sam jeszcze przez chwilę się nie podnosił. Dał znać pokemonom twojej mamy, żeby schowały się w szklarni, bo tam będzie im cieplej. I w tym momencie coś zaczęło się dziać z Albą!


Twój Alba zdecydowanie urósł! Ewoluował w drugą formę - Quilavę, która okazała się być naprawdę spora. Biedny Sam został przez niego przygnieciony. Profesor jednak zareagował na to jedynie śmiechem, a Alba zaczął trącać go noskiem zadowolony.
- No proszę! Szybko dojrzałeś, mały.