Hiteki na Safari

Przeszedłeś przez dużą, zbrojoną bramę, jakby w ogóle jej stawianie miało jakikolwiek sens. W końcu dookoła rozciągała się tylko zwykła siatka, którą przy odrobinie wysiłku... Mniejsza, nie będę namawiał nikogo do złego. Strażnik zaprosił cię do środka i objaśnił pokrótce zasady panujące w strefie. Pamiętaj, nie wolno ci stosować przemocy wobec napotkanych stworków i takie tam. Miłej zabawy.

Wysłuchawszy (bądź co bądź z musu) strażnika w końcu pełen pozytywnych przeczuć ruszyłem na polowanie. Obok mnie lewitował sobie spokojnie mój Phantump, któremu poleciłem by wypatrywał pokemonów w tym lesie, sam pewnie był zadowolony. W końcu zanim do mnie dołączył mieszkał w dość podobnym miejscu. Tak czy inaczej od samego początku mój wzrok biegał po najbliższych krzakach, gałęziach i koronach drzew szukając oznak żerowania kieszonkowych stworków.

2. Ruszyłeś dziarsko przed siebie poszukując pokemona godnego przyłączenia się do ciebie. Co w sumie nie było trudne, bo jak na razie nic nie przeszkadzało ci w wędrówce. Rozglądałeś się dookoła ale nic, zupełnie nic nie zdradzało obecności pokemonów. Zapewne to było spowodowane bliskością bramy, w końcu pokemony nie lubią tłumu. Tylko z dala było słychać jakieś odgłosy, które można chyba nazwać śpiewem ptaków.

Oczywiście byłem przygotowany na to, że na wejściu na pewno nie spotkam stadka Bulbasaurów które chce się do mnie przyłączyć. Mimo to starałem się wypatrzeć na otaczającej mnie roślinności chociażby jakąś poke-larwę, znalezienie takowej wydawało mi się w tym miejscu całkiem prawdopodobnym. Tak czy inaczej nieustannie podąrzaliśmy wraz z Phantump w głąb safari.
- I jak pierwsze wrażenie, podoba Ci się tu? - Zagadnąłem mojego startera.

3. No i wasze "modlitwy" zostały wysłuchane, bądź wyczytane. Wedle zamówienia przewróciłeś się o coś, co było niczym innym jak dużą larwą.
Phantump gdy tylko to zauważył podlewitował do ciebie, żeby jakoś cię wesprzeć, co nie było łatwe w przypadku gdy twoje ciało przez wszystko przenika. Co ważniejsze, Caterpie nie wyglądał na zadowolonego.

No tak, narzekam, że pokemonów nie ma, a po chwili się o nie potykam... jakby nie sam fakt, że to ja się przewróciłem to pewnie bym się z tego śmiał. Tak czy owak szybko się pozbierałem i zwróciłem wzrok ku napotkanemu pokemonowi. Typowa larwa z Kanto, ewoluował chyba w Butterfree, motyla. Wyglądał najnormalniej, jak każdy inny na ilustracji w książce, bądź co bądź dla pewności postanowiłem go zeskanować, jednocześnie wypadało coś powiedzieć.
- Wybacz Caterpie, zagapiłem się i nie zauważyłem Cię. Mam nadzieję, że jesteś cały i nic Ci się nie stało. Nie gniewasz się?

4. Komizm sytuacji był wręcz przytłaczający, ale co można na to poradzić? Chyba najrozsądniej byłoby się radować z faktu, że nikt tego nie widział. W każdym razie wyciągnąłeś swoje urządzenie i nakierowałeś je na zielonego robaczka. Pokedex wypluł z siebie garść informacji, którą mogłeś dokładnie przeanalizować.
Pokemon po twoich słowach wystrzelił wiązkę lepkiej sieci prosto w twoją twarz. To chyba nie oznacza tak?

Pamiętliwa... najchętniej w odwecie poleciłbym Phantump wymieszać ją z błotem przy pomocy Bulldoze, albo przynajmniej nastraszyć Astonish... ale w sumie to sam sobie zasłużyłem na takie, a nie inne traktowanie. Ograniczyłem się w związku z tym do zerwania sieci z twarzy, właściwie to czegoś w tym stylu spodziewałem się po larwie, która generalnie nie miała zbyt wielu wariantów ataku. Ale w tym przypadku było to dla mnie jedynie na plus.
- No cóż... - powiedziałem, kiedy tylko odsłoniłem twarz. - W takim razie rozejdziemy się w niezbyt miłej atmosferze. Jeszcze raz przepraszam i ten... cześć. Idziemy Phantump. - Po tych słowach jak powiedziałem odszedłem wraz z moim pokemonem na dalsze poszukiwania.

5. Pokemon najchętniej by cię zajebił i tyle. No ale jego zdolności bojowe niezwykle to utrudniały. W związku z tym rozeszliście się w niezbyt fajnej atmosferze wierząc w to, że się już ta sytuacja więcej nie powtórzy. Szliście sobie spokojnie przez las, a właściwie to tylko ty chodziłeś rozglądając się za różnymi istotami żywymi. Na pozór proste zajęcie, lecz jedyne co widziałeś to ogrom zieleni wszelkiego rodzaju.

Tym razem postanowiłem spoglądać też na ścieżkę bezpośrednio przede mną. Wolałem uniknąć podobnych sytuacji jak ta z robaczkiem z Kanto. Mimo to nie przestawałem przyglądać się tej całej gęstwinie, jaka składała się na las po którym podróżowałem.
- Hm... Phantump, mógłbyś sprawdzić, czy w koronach drzew nie ma jakichś pokemonów? Oczywiście jak jakiegoś znajdziesz to mnie o tym powiadom, a ja przeszukam te krzaki. - Po tych słowach tak jak powiedziałem zacząłem delikatnie rozsuwać gałęzie zarośli i wypatrywać pomiędzy nimi pokemonów. Starałem się to robić możliwie cicho, by nie płoszyć niepotrzebnie ew. mieszkańców przeszukiwanych krzaków.

6. Nie zdążyłeś ukończyć zdania a sam, na własne uszy doświadczyłeś szelestu dochodzącego z kierunku w którym znajdował się tylko potężny, stary dąb. Jego konary były przeogromne, a liście chroniły przed słońcem spory kawał drogi. Phantump niepewnie uniósł się ku górze aby sprawdzić co też tam się znajduje, a gdy tylko to zrobił coś błyskawicznie przeleciało w inne, oddalone o kilka metrów miejsce kryjąc się przed twoim spojrzeniem.

Szczerze zaintrygowany przypatrywałem się koronom drzew szukając pokemona, który mógł poruszać się z taką prędkością. CO to mógł być za gatunek... może jakiś poke-ptak? One są właściwie dosyć szybkie, więc to możliwe, środowisko też pasuje, ale jednak... nie dowiem się, do póki nie zobaczę.
- Phantump, jesteś duchem, spróbuj się do niego zakraść i zobacz z czym mamy do czynienia, tylko go nie wypłosz. - Zwróciłem się z poleceniem do duszka, jednocześnie wciąż skanując wzrokiem liście w poszukiwaniu tajemniczego stworka. Co to też mogło być...

7. Phantump próbował podkraść się do nieznanego wam pokemona, a ten mimo wszystko wychwycił go z pomocą swych bystrych oczu. W następnej chwili mały poke ptak przeleciał z nów o kilka metrów dalej, lecz tym razem udało ci się spostrzec z czym masz do czynienia.

Pidgey, czyli miałem rację myśląc, o ptasim stworzeniu. Ten również,tak jak Caterpie pochodzi z Kanto... ciekawe. Sporóbowałem szybko go zeskanować, by dowiedzieć się jaką ma naturę. Bądź co bądź będzie mi to bardzo pomocne, jeśli zdecyduję się na próbę łapania go... a przydałby się.
- Hej Pidgey, nie chcemy Ci zrobić krzywdy, jestem Hiteki. Hodowca pokemonów, przybyłem tu by zdobyć kilku poke-przyjaciół i dowiedzieć się co nieco o pokemonach zamieszkujących ten las, więc nie musisz się obawiać. Możesz spokojnie wyjść z ukrycia.

8. Niestety twoje oko było szybsze od ręki co za tym idzie pokedex wypluł z siebie tylko garść informacji o drzewie, w którym sprawnie ukrył się ptak. Swoją drogą, wiedziałeś, że ma on takie opcje?
Twoje słowa były przepiękne, lecz zdały się na nic. Pokemon nawet nie drgnął i jeśli chcesz go w jakikolwiek sposób obejrzeć, to wypadałoby się nieco bardziej postarać.

Ptak nie zamierzał wychodzić z ukrycia... teraz pytanie, czy zależy mi na nim aż tak, by się teraz naprawdę postarać? Hm... właściwie latający pokemon to dosyć przydatne stworzenie w podróży. Cały czas starając się wypatrzeć Pideya w koronach drzew zdjąłem plecak i wyjąłem z niego nieco poke-karmy.
- Hej Pidgey, a może jesteś głodny? Proszę, poczęstuj się. - Po tych słowach położyłem część karmy na ziemi i odsunąłem się kilka kroków. Część porcji jednak zachowałem na wszelki wypadek, w końcu nie powinno się od razu odsłaniać wszystkich kart.

9. Pokemon chyba dał się skusić na tą jakże prostą sztuczkę. Ptak zleciał w dół i ukazał ci się w pełnej okazałości. Pidgey hasał dookoła porcji karmy, którą mu zostawiłeś wlepiając w nią badawcze spojrzenie. Ten pokemon dość długo się wahał zanim sięgnął po pierwszy kąsek z tej sterty jedzenia. Tak czy siak, uległ swojej żądzy.

Korzystając z okazji postanowiłem zeskanować pokemona. Po pobieżnym zapoznaniu się z informacjami na temat wróbla znów skupiłem uwagę na nim.
- Jedz sobie spokojnie. Pewnie na co dzień musisz się sporo nafruwać by znaleźć coś do jedzenia, nie?

10. Pokemon spokojnie sobie skubał to co mu ofiarowałeś podczas gdy twoje urządzenie wyrzuciło z siebie porą garść istotnych informacji.
Gdy odezwałeś się do pokemona ten automatycznie odskoczył w tył. Teraz, trzeba się zastanowić czy to dobra cecha czy zła? W końcu po co narażać się na niepotrzebne niebezpieczeństwa?

Samo rozmyślanie o tym, czy łapanie pokemona z naturą "ostrożna" już jest przejawem ostrożności, a więc jeśli uznamy, że cecha ta jest niepożądana to znaczy, że mamy o jedną wadę więcej, a przecież nikt nie lubi myśleć o własnych wadach. Nie można zaś stwierdzić czegokolwiek jeśli nie myślimy o tym...
- No nie bój się, chcesz jeszcze? - Położyłem kolejną część karmy przed sobą i odsunąłem się, tym razem jednak tylko pół kroku. Wciąż część karmy miałem w ręce. - Naprawdę ani ja, ani Phantump nie zamierzamy Cię krzywdzić, ani do niczego zmuszać. Nie ukrywam jednak, że przyszedłem tu by powiększyć mój zespół o nowe pokemony i było by fajnie, jakbyś się do nas przyłączyła. Wtedy zawsze miałabyś jedzenie, nie mówiąc już o grupce przyjaciół którzy w razie czego wstawią się za tobą...

11. O matko, tyle filozofii w jednym momencie niemal rozwaliło mój mózg... dobra, kłamałem. Pokemon wysłuchał twoich słów a kolejna porcyjka karmy była dobrą łapówką. Nie ma co do tego wątpliwości, udało ci się uderzyć w czułą strunę. Przez żołądek do sera! Wróć, serca... Pidgey wysłuchała twych słów i czekała na dalsze twoje działania. Nie była pewna co do tego czy powinna ci uwierzyć, no ale... jedzenie!

- Widzę, że się wahasz... cóż, zróbmy tak. Widzisz te kulę? - Mówiąc to wyjąłem z kieszeni jeden z pustych safariballi i pokazałem go Pidgey. - Spokojnie sobie dojedz i przemyśl moją propozycję, a jeśli się zdecydujesz to podejdź tu, a ja delikatnie dotknę Cię tą kulką i w ten sposób oficjalnie staniesz się częścią mojego zespołu, dobrze?

12. Pokemon podgryzał sobie karmę, aż w końcu nic nie zostało z tego co mu dałeś. Ptak w końcu postanowił podjąć jakąś decyzję. Zrobił krok w tył, później w przód zupełnie jakby sam nie wiedział czemu to robi. W końcu podszedł do ciebie gotowy na pochłanianie kolejnych porcji karmy... znaczy się przyłączenie do ciebie.

- W takim razie witamy w zespole. - Po tych słowach z uśmiechem dotknąłem ballem główki Pidgeya.
- Phantump, chodź tu, ma dla Ciebie przekąskę. - Zawołałem skoro tylko zakończył się proces łapania. Miałem w końcu jeszcze troszkę karmy w rękach, co ma się zmarnować? Zresztą, nie można łapać nowych pokemonów, jak się zaniedbuje stare...

13. Swoją drogą... duchy jedzą? No ja tam nie wiem, w każdym razie czerwone światło pochłonęło małego pokemona. Kula zaczęła bujać się z boku na bok aż w końcu rozległo się po okolicy to głośne, charakterystyczne DING.
- Phan...
Ucieszył się twój podopieczny z faktu, że będzie was teraz nieco więcej.