Gra Szkota

Zadowolona z postępów swoich pokemonów pożegnałaś się z liderką i ponownie ruszyłaś w stronę Centrum Pokemon. Po drodze, choć spotkałaś wielu uśmiechniętych ludzi, nie spotkało cię nic ciekawego. Na szczęście długo nie spacerowałaś i niebawem trafiłaś ponownie pod skrzydła przemiłej siostry Joy, która na wasz widok uśmiechnęła się szeroko.
- Witamy ponownie. - Powiedziała witając was w swoich progach i od razu zabierając się za wasze zamówienie. Niedługo potem Cleafairy przyniosła wam karmę, którą twoi mali podopieczni wcinali z ogromnym apetytem! W sumie, nie bylo w tym nic dziwnego, zwłaszcza że naprawdę zasłużyli na najlepsze rarytasy, jakie tylko były dostępne.
Przez chwilę zastanawiałaś się, jak radziła sobie w tej chwili Cille. Wiedziałaś, że z Dorrianem nic jej nie grozi i na pewno trenują ciężko. Być może nawet natknęli się na jakieś ciekawe okazy i udało im się coś złapać? Nie mogłaś się już doczekać wieczora, by wszystko sobie poopowiadać! Musiałaś przyznać, że miło było podróżować z nimi i na samą myśl o rozstaniu serduszko kuło cię z żalu. Wiedziałaś jednak, że o ile Cille będzie z tobą bardzo długo (w końcu miałyście ten sam cel, poza tym Angus czekał na was obie), o tyle przygoda z Dorrianem mogła się skończyć w każdej chwili. Wasze drogi w końcu przestaną prowadzić tą samą ścieżką.
Po chwili myślenia, a także po tym, jak pokemony się najadły postanowiłaś zadzwonić do Sama. Młody profesor zapewne był w środku pracy, jednak bardzo chciałaś mu się pochwalić. Czułaś też podświadomie, że na pewno chciałby dowiedzieć się o postępach swojego byłego podopiecznego. podeszłaś więc do urządzenia i wykręciłaś numer blondyna. Po chwili ujrzałaś puste laboratorium, które tak dobrze znałaś. Dopiero po paru sekundach na ekranie pojawiła się znajoma twarz. Sam był dzisiaj odrobinę blady i miał pod oczami sińce, mimo to na twój widok się uśmiechnął.
- Lisa? - W głosie wyczułaś zdziwienie. Czyżby spodziewał się kogoś innego? A może po prostu zaskoczony był, że do niego dzwonisz?
- Stało się coś? Nie, nie przeszkadzasz. - Zapytał, a w tym momencie ujrzałaś, że na rękach niańczył małego, dopiero wyklutego z jaja pokemona.


Kocię wtulało swój nos w pachę profesora i mruczało cicho, zadowolone. Był to iście rozkoszny widok, jednak nie miałaś czasu się nad tym roztkliwiać. Od razu zaczęłaś relacjonować swój dzień.
- Ach tak, Cille pisała, że już jesteście w Sinnoh i że dzisiaj zamierzasz walczyć z trenerką. - Uśmiechnął się słysząc o wyniku pojedynku.
- Gratuluję, Liso! To naprawdę wspaniale. Mówisz, że Fergus się dobrze spisał? Zaśmiał się pod nosem, a gdy zawołałaś pokemona ten przybiegł szybko i pokazał się profesorowi. Chłopak na jego widok aż gwizdnął.
- Łoo, jak ty wyrosłeś mały gnojku! Jestem z ciebie dumny, Fergus. Jak przyjedziecie do domu na pewno dostaniesz ode mnie nagrodę. - Powiedział poprawiając sobie okulary.
- A, Liso. Mam kilka wieści, które mogą cię zainteresować. PokeCentrum Angusa zaczęło działać jak należy. Mają już pierwszych gości, Amelia pomaga dalej i czekają na siostrę Joy, którą do nich wysłałem. Dopiero od nich wróciłem, ale za kilka dni znowu tam zajrzę. Nie mogę zostawić laboratorium na zbyt długo, ale będę sprawdzał, jak im idzie. Poza tym, mam wieści od twojego ojca. Ma ci coś pilnego do przekazania, więc zadzwoń do niego w wolnej chwili. - Podczas gdy to mówił usłyszałaś dźwięk wibracji. Chłopak wyjął swojego PokeNava i przez chwilę coś pisał. Uśmiechał się przy tym delikatnie, a potem znów na ciebie spojrzał.
- Cóż, wychodzi na to, że nie tylko ty dzisiaj spisałaś się całkiem dobrze. - Powiedział z ciągle obecnym uśmiechem na ustach.

Sam faktycznie nie wyglądał najlepiej. Mogłaś domniemać, że badania profesora wcale nie były takie łatwe, jak można by wnioskować. Poza tym, z jego własnych słów wywnioskowałaś, że bardzo zaangażował się w pomoc Angusowi, co na pewno dodało mu sporo pracy. Poza tym, dopiero co wykluty pokemon na jego ręce sam się sobą nie zajmie... Tak, Sam miał pełne ręce roboty, więc nic dziwnego, że wyglądał na zmęczonego. Mimo to na twój widok uśmiechnął się sympatycznie i rozmawiał z tobą tak, jakby wcale nie musiał robić w tym czasie innych rzeczy, choć mogłaś sobie wyobrazić teraz jego listę rzeczy do zrobienia. Na jej czele powinno znaleźć się „porządny sen”, choć zapewne nie ma tego nawet na ostatniej pozycji.
- Chwila wolnego czasu, co? - Zaśmiał się pod nosem i zaczął karmić kota mlekiem z butelki. Kiedy tak zajmował się nowo narodzonym stworzeniem wyglądał zupełnie inaczej niż zwykle. Dużo cieplej i zdecydowanie bardziej odpowiedzialnie. Okulary zsunęły mu się lekko z nosa, a on westchnął tylko. Po chwili zauważył, że się śmiejesz.
- Hm? Stało się coś? - Zapytał nie za bardzo wiedząc, o co ci chodziło. Wykorzystałaś moment nieuwagi profesora, by zeskanować pokemona, a PokeDex odezwał się swoim jak zawsze mechanicznym głosem.

Po chwili jednak uwaga Sama została zwrócona na Fergusa, który z tego powodu zaczął wypinać się dumnie w stronę kamery. Mimo iż zdarzało im się robić sobie na złość, bardzo dobrze wiedziałaś, jak ważne dla Jolteona są słowa pochwały z ust profesora. I jeden i drugi nigdy by nie przyznał, ze tak naprawdę byli najlepszymi przyjaciółmi i zbyt długo bez siebie nie wytrzymają.
- Blastoise? Nono, nieźle mały. Widzę, że służy mu przebywanie z tobą Liso. Ale co się dziwić? Pokemony zdecydowanie są z tobą szczęśliwe. Cóż, być może niedługo podeślę ci jeszcze jakiegoś podopiecznego, jeżeli uznam, że któreś bardzo chce ruszyć ku przygodzie. Przy tobie na pewno nic im się nie stanie. - Po tych słowach uśmiechnął się do ciebie ciepło. Cóż, moze i byl zmęczony, ale na pewno w dobrym humorze! Potem jego wzrok skupił się na małej Buneary. przez chwilę milczał słuchając, co o niej mówiłaś i kiwał tylko głową z aprobatą.
- No, no! Cóż za urocze stworzonko. Na pewno do ciebie pasuje. - Powiedział tylko, po czym zrelacjonował ci poczynania w PokeCentrum, a potem poinformował o wiadomości od ojca. Niedługo potem pożegnaliście się, a ty postanowiłaś dodzwonić się do swojego ojca. Przez chwilę słyszałaś tylko dźwięk oczekiwania na połączenie. Potem na ekranie pojawiła się sala, którą znałaś bardzo dobrze - to w niej stacjonował twój ojciec, gdy czekał na kolejnych śmiałków, chcących wyzwać go na bitwę o tytuł czempiona. Po chwili przed kamerą pojawiła się niebieskooka kobieta, którą widziałaś pierwszy raz na oczy.

- Masz tam jakiegoś chłopaka? - Zapytała przyjaźnie próbując nawiązać konwersację.
Potem pytała jeszcze o podróż, ćwiczenia i stwierdziła, że na pewno dajesz sobie radę, bo tata jest z ciebie bardzo dumny. Wtedy właśnie z sali za jej plecami wyszedł młody chłopak z dosyć marną miną. Kobieta przeprosiła cię na chwilę i do niego podeszła. Słyszałaś jak dziękuje mu za wizytę i zaprasza ponownie, a potem zniknęła za drzwiami pomieszczenia, z którego ów młodzieniec wyszedł.
Chwilę później mogłaś ujrzeć swojego ukochanego ojca, który podszedł do aparatu z wielkim uśmiechem na ustach. Wyglądał, podobnie do Sama, na strasznie zmęczonego, a mimo to uśmiechał się tak ciepło!
- Liso! Jak dobrze, że dzwonisz. - Powiedział przyglądając ci się uważnie. - Skoro właśnie rozmawiamy, to pewnie kontaktowałaś się z Samem. - Mówiąc to przewrócił tylko oczami. Jakby traktował go bardziej jak małe dziecko niż jak profesora. Przez chwilę czekał na odpowiedź, a potem zaśmiał się cicho.
- Jesteś już w Sinnoh? Jak wrażenia? Zapewne spotkałaś już jakieś ciekawe pokemony i co najważniejsze - pewnie stoczyłaś już kilka pojedynków. Jak cię znam, wiem dobrze, że nie mogłabyś się oprzeć! - Mówiąc to cały czas się uśmiechał. Dopiero po chwili zrobił poważną minę, która sprawiła, że zrozumiałaś powagę sytuacji.
- Będę miał do ciebie sprawę, Liso. Małe zadanie, o którego wykonanie bardzo bym cię prosił. - Powiedział to cały czas patrząc na ciebie i czekając na twoją odpowiedź. Wiedział jednak, że nie odmówisz udzielenia mu pomocy, więc od razu przeszedł do szczegółów.
- W Floaroma Town jest pewna kobieta, z którą chciałbym żebyś się spotkała. Wręczy ci paczkę dla mnie, którą przy najbliższej okazji mi przekażesz. Nie chcę odrywać cię od twoich zajęć, więc jak tylko załatwisz swoje sprawy w Sinnoh przyjedź proszę do Johto. To bardzo ważne. - Powiedział to na jednym wydechu, lecz nadal nie wytłumaczył, o co tak naprawdę chodzi. Co było w tej paczce? I czemu to takie ważne? Po minie ojca wiedziałaś, że nie ma zamiaru mówić ci więcej. Ale, po co się denerwować. Być może była to zwykła przesyłka?
- Ta kobieta nazywa się Maria Sullivan i powinna czekać na ciebie w pobliskim motelu. - Chwilę później poczułaś wibrację swojego PokeNavu. Gdy tylko podniosłaś urządzenie zauważyłaś wiadomość od swojego ojca, a w niej zdjęcie kobiety.

Potem zamieniliście jeszcze kilka słów, ojciec pochwalił cię za zdobycie pierwszej odznaki i rozłączyliście się po krótkim pożegnaniu. Wiele rzeczy miałaś do przemyślenia, lecz w tym czasie do PokeCentrum weszła zarumieniona i uśmiechnięta od ucha do ucha Cille, a wraz z nią wesoły Dorrian. Pierwsze, co zauważyłaś to pokemon, który wędrował przy twojej młodej przyjaciółce.

Trochę czasu zajęło ci czekanie na mistrza. Mimo to, byłaś cierpliwa. Wiedziałaś, że warto czekać na to, by chociaż przez pięć minut zobaczyć twarz ojca i zamienić z nim kilka słów. Tak rzadko się widywaliście, że nawet zwykła rozmowa telefoniczna sprawiała poczucie bliskości. Mogłabyś narzekać na ciągły brak ojca, ale z drugiej strony... Byłaś z niego po prostu bardzo dumna. Nie każdy mógł się pochwalić tatą czempionem, choć ty do chwalipięt zdecydowanie nie należałaś.
Gdy ujrzałaś twarz taty od razu się rozpromieniłaś, a sam Lance wydawał się być niezmiernie zadowolony z twojego telefonu. Opowiadałaś mu o swojej podróży do Sinnoh i o zdobytych pokemonach. A przede wszystkim - pochwaliłaś się dopiero co wywalczoną odznaką. Widziałaś w oczach ojca dumę i szczęście. To sprawiło, że poczułaś się wyjątkowa!
- Pierwszą odznakę? Brawo! - Powiedział to z błyskiem w oku i zniknął ci z ekranu na chwilę. Dopiero potem się pojawił, a w ręku trzymał kulę, którą znałaś bardzo dobrze z podręczników.
- W takim razie, zasłużyłaś na prezent. - Mówiąc to wysłał ci MasterBall z tajemniczym pokemonem w środku. Cóż to mogło być? I czy przypadkiem tatuś nie rozpieszczał cię za bardzo?
Potem zaczęliście rozmawiać o zadaniu, które powierzył ci ojciec i pożegnaliście się krótko. Wiedziałaś jednak, że tym razem skontaktujecie się ze sobą dużo szybciej niż zwykle. W końcu miałaś paczkę do dostarczenia! Zapewne rozmyślałabyś nad tym wszystkim dłużej, gdyby nie pojawienie się twoich przyjaciół. Cecille wyglądała na nieziemsko szczęśliwą, a Dorrian jedynie uśmiechał się pod nosem. Widząc cię, dziewczę od razu podbiegło i zaczęło opowiadać.
- Tak, Molly walczyła najpierw przeciwko pokemonom Dorriana. A potem napotkaliśmy dziką Shinx i Molly była taka wspaniała! Podczas walki ewoluowała. Jestem z niej taka dumna, Liso! - Słowotok sprawił, że przez chwilę przestałaś ogarniać, co się działo. Jedno wiedziałaś - pokemon dorósł, a Cille zdawała się wariować ze szczęścia. W tym amoku nawet nie zauważyła, że niepoprawnie nazwałaś nową formę Molly. Tymczasem właśnie odezwał się twój PokeDex.
- Kirlia, Pokemon Emocja.

Cytat :

Kirlia ♀ „Molly”
Lvl. 20
Natura Wesoła

Buzia Cille nie zamykała się ani na chwilę, aż w końcu cały monolog przerwał głośny śmiech Dorriana.
- No, już. Zamęczysz biedną Lisę. Daj jej chwilę odpocząć. - Mówiąc to pogłaskał dziewczynę po głowie, a ta zarumieniła się z zawstydzenia. Potem spojrzała na ciebie przepraszająco i odetchnęła głośno.
- Właśnie! Jak tam walka? Z resztą - głupie pytanie. Na pewno poszło wam znakomicie! - Powiedziała to z uroczym uśmiechem i przytuliła cię serdecznie. Zdecydowanie była typem kochanej młodszej siostry, której nigdy nie miałaś.

Na widok MasterBalla serce zabiło ci mocniej. Nie miałaś pojęcia, jaki pokemon znajdował się w środku. Wiedziałaś tylko jedno - na pewno nie był słaby. Musiał należeć do naprawdę potężnych stworzeń, a ojciec dal go własnie tobie. Niedoświadczonej, dopiero wyruszającej w drogę trenerce. Mogłaś czuć ogromną dumę i zadowolenie.
Ciekawość, jaka w tobie narastała musiała jednak jeszcze trochę poczekać na zaspokojenie. Po przybyciu twoich przyjaciół wdaliście się w pogawędkę, która odwlekała moment poznania twojego nowego towarzysza.
- Jest śliczna, prawda? - Zapytała Cille, kiedy głaskałaś jej pokemona po głowie. Molly w tym czasie wydała z siebie bardzo uroczy dźwięk, a policzki jej się leciutko zaróżowiły. Czyżby to był pokemnowy rumieniec? No proszę! Tymczasem Oshawott podszedł do Kirilii i otarł swój łepek o jej. Cóż, te dwa pokemony wyglądały ze sobą bardzo uroczo!
- Tak, to uroczy elektryczny pokemon! - Cille zanim zdążyła pochwalić się, że złapała nowe stworzenie, już je wypuściła z kuli. Tak, być mogła mu się przyjrzeć.
- Och, to naprawdę potężne stworzenia. Ciekawe, czy damy sobie radę... - Biedna Cille wyglądała na nieco mniej pewną siebie. Po chwili jednak odzyskała uśmiech, a w jej oczach zobaczyłaś błysk zdecydowania. Czyżby miała pomysł na pokonanie przeciwniczki? No, to raczej dobrze!
- Och, rozmawiałaś ze swoim tatą? Dał ci prezent? - Cille bardzo dobrze rozumiała twoje podekscytowanie, więc bez słowa ruszyliście na tyły PokeCentrum. Napięcie wzrosło, więc nie przeciągałaś tej chwili bardziej. Wypuściłaś pokemona, a twoim oczom ukazał się piękny, majestatyczny ptak. Bardzo dobrze wiedziałaś, co to za stworzenie.

Przez chwilę podziwiałaś nowego pokemona przyjaciółki. Musiałaś stwierdzić, że był bardzo uroczy i na pewno... przydatny! Cille miała jutro zmierzyć się z Alisson i podobnie do ciebie zdobyć pierwszą odznakę w turnieju żywiołów. Czy jej się uda? Miałaś nadzieję!
Tymczasem jednak niecierpliwość związana z poznaniem nowego towarzysza wygrała i wyprowadziłaś przyjaciół na zewnątrz. Gdy tylko majestatyczny ptak pojawił się przed twoimi oczami poczułaś, jak całe ciało eksploduje ze szczęścia. Wiedziałaś, że ojciec lubił cię rozpieszczać. Nigdy jednak nie dał ci aż tak niezwykłego prezentu! Legendarny pokemon, Articuno był twoim marzeniem już od dziecięcych lat. I oto, właśnie go otrzymałaś! Będziesz musiała podziękować ojcu, gdy tylko się z nim spotkasz.
Tymczasem ptaszysko przekręciło łepek i na widok twojej dłoni przybliżyło się do ciebie, jakby prosząc o pieszczotę. Articuno zatrzepotała skrzydłami i wydała z siebie głośny dźwięk oznaczający radość. Imię też jej się zdecydowanie podobało.
- Łoł. - Wydukał z siebie Dorrian cały czas wpatrując się w legendę. Cille świeciły się oczęta z podekscytowania. Jednocześnie skanowała twoją nową towarzyszkę, by dowiedzieć się o niej czegoś więcej.
Alba i Cotton powolnym krokiem podeszli do Briany, by się z nią przywitać, podczas gdy Dorrian doprowadził się do porządku.
- To na pewno niezwykły pokemon, Liso. Ale myślę, że czas na kolację i sen. - Chłopak uśmiechnął się do ciebie i sprowadził was wszystkich na ziemię. Zdecydowanie miał rację.

Wiedząc, że jest już późno zgodziłaś się z Dorrianem. Pożegnałaś się więc z Brianą, która wydała z siebie radosny okrzyk, na samą myśl o jutrzejszym treningu. Chwilę później już wchodziliście do środka PokeCentrum, w którym postanowiliście zjeść kolację.
- O tak, umieram z głodu. - Zgodziła się z tobą Cille. - A ty, Molly? - Kirlia pisnęła z entuzjazmem, co raczej oznaczało to samo. Rudzielec również poparł słowa siostry Angusa. Cóż, to zdecydowanie był czas na coś dobrego do wszamania!
Usiedliście przy jednym ze stolików, a Chansey wzięła od was zamówienie. Chwilę musieliście na nie poczekać, gdyż w stołówce był ogromny tłok. Nie przeszkadzało wam to jednak, czas mogliście umilić sobie rozmową.
- Ach, już ci mówię. - Dziewczę uśmiechnęło się do ciebie. - Przede wszystkim... Shinx. Myślę, że to będzie bardzo dobry wybór, przeciwko pokemonom wodnym. Poza tym - Molly. Nie wyobrażam sobie walki o odznakę bez jej pomocy. - Mówiąc to zaczęła głaskać swoją Kirlię po łebku.
- Umm. Myślę, że to dobry pomysł. Prawda, Liso? - Dorrian odezwał się pierwszy raz od jakiegoś czasu. Był zajęty głaskaniem swojego Oshawotta.
Chwilę później dostaliście kolację, którą okazały się kotlety z frytkami i sosem czosnkowym. Musiałaś przyznać, ze jak na danie w tego typu stołówce, nie było złe. Wasi towarzysze dostali po miseczce chrupek do jedzenia. Alba szamał z radością, a Cotton wtulała się w jego futerko. Jakby czekała na swoją kolej. On jednak odsunął się trochę i cichym mruknięciem dał jej do zrozumienia, żeby jadła razem z nim.

Zabrałaś się za jedzenie czując, że ostatni posiłek był dosyć dawno temu. Dzięki temu nawet zwykle frytki i kotlety smakowały niczym danie z pięciogwiazdkowej restauracji. Widząc miny swoich towarzyszy i pokemonów, mogłaś dojść do wniosku, że uważali dokładnie to samo. Ach, jedzenie to bardzo przyjemna czynność! Co do tego nie było wątpliwości.
- Um! Damy sobie radę! - Pewność siebie w głosie Cille była naprawdę miłą odmianą. Musiałaś zauważyć jej uśmiech i lekki rumieniec. Ale cóż się stało, że miała w sobie tyle wiary w zwycięstwo? Czy to dzień spędzony na treningu z Dorrianem, złapanie nowego pokemona czy ewolucja Molly? A może jedna z wiadomości od Sama? Cóż, kto to wiedział?
- Umm, to bardzo dobry pomysł. Ruszymy jak najszybciej się da, bo wszyscy mamy kilka spraw do załatwienia, nieprawdaż? - Dorrian uśmiechnął się i odłożył sztućce na talerz. Gdy już wszyscy byliście najedzeni i uzgodniliście plan na jutro, wzięliście klucze do pokoju od siostry Joy.
Dorrian wygrał w wyciąganie słomki i poszedł kąpać się pierwszy, tak więc zostałaś w pokoju sama z Cille. Dziewczyna siedziała na łóżku z Molly i Shinx, którą zdaje się bardzo polubiła. Nagle zadrżał jej PokeNav, a dziewczyna szybko odczytała wiadomość i zarumieniła się. Byłaś już pewna, że to wiadomość od Sama, bo żadna inna osoba nie wywołałaby na jej twarzy takiego wyrazu, prawda?
Kiedy Dorrian wrócił, poszłyście wykapać się z Cille i potem położyłyście się spać. Padłaś na poduszkę i ledwo usłyszałaś wymianę "dobranoc" pomiędzy Dorrianem a Cecille.

Rano obudziło cię słońce bijące ci po twarzy. W pokoju nie było nikogo i dopiero teraz przypomniałaś sobie, że miałaś zadzwonić do Angusa. Ach, jak mogłaś zapomnieć? Zapewne nadmiar emocji sprawił, że wypadło ci to z głowy!

Wstałaś, przeciągnęłaś się i rozczuliłaś nad uroczo śpiącymi razem pokemonami. Nikogo nie było w pokoju poza wami, jednak nie chcąc obudzić stworków robiłaś wszystko na placach. Postanowiłaś też od razu zadzwonić do Angusa, zastanawiając się, czy jeszcze śpi, czy nie. Dopiero gdy zeszłaś na dół, nie do końca ubrana i uczesana, spojrzałaś na zegarek wiszący nad ladą siostry Joy. Kiedy zobaczyłaś godzinę o mało nie potknęłaś się z wrażenia. Była już prawie trzynasta! Przespałaś pół dnia, podczas którego Cille zapewne poszła walczyć z liderką, a Dorrian... Cóż, pewnie też gdzieś zniknął, kto go tam wie.
Niemniej jednak, Angus na pewno już nie spał, a ty straciłaś okazję na pospacerowanie po mieście. Mimo to, przynajmniej się porządnie wyspałaś. Musiałaś być bardzo zmęczona po wczorajszym dniu.
Usiadłaś na fotelu najbardziej oddalonego telefonu, jaki tylko znalazłaś. Cale szczęście nie dużo osób kręciło się w PokeCentrum w tak piękny, słoneczny dzień, więc mogłaś poczuć odrobinę prywatności. Wpatrywałaś się w ekran czekając na połączenie, a gdy obraz się włączył ujrzałaś nie swojego ukochanego, a... Amelię! Trenerkę, którą Sam wyslal do pomocy w Centrum.
- Ach! To ty, Liso. - Dziewczę uśmiechnęło się do ciebie szeroko i od razu zawołało rudzielca. Mężczyzna bez zwłoki podszedł do kamery i wyszczerzył się na twój widok. Dziewczyna w tym czasie zajęła się swoją pracą, a wy zostaliście sami.
- Liso! Jak dobrze cię widzieć. Jak tam podbój Sinnoh? Udało ci się zdobyć już jakąś odznakę? - Podczas gdy mężczyzna pytał cię o szczegóły podróży, ty mogłaś się mu przyjrzeć. Niby nie minęło sporo czasu, odkąd się rozstaliście, jednak już mogłaś zacząć tęsknić. Miał na sobie białą podkoszulkę, a na nią narzuconą błękitną koszulę z długim rękawem. Spodni nie widziałaś, ale byłaś pewna, że pasowały do reszty. Włosy związal na plecach, jak to miał w zwyczaju.

Udało ci się trochę zaspać, ale nie powinnaś mieć sobie tego za złe. Ojciec też pewnie nie przestałby być z ciebie dumny tylko dlatego, że pospałaś do południa. Zwłaszcza, że miałaś za sobą bardzo wyczerpujący dzień. Zarówno walka i wygrana z liderką sali, a także dostanie nowego, legendarnego pokemona nie zdarzały się codziennie.
Myślałaś już o podróży do Floarmy, lecz nim to się stanie chciałaś porozmawiać z Angusem. Mimo, iż pierwsza na ekranie pojawiła się Amelia, nie dane ci było z nią porozmawiać. Dzwoniłaś w końcu do właściciela centrum, nie jego pomocnicy.
- Zdobyłaś już pierwszą odznakę? Gratuluję. - Powiedział z uśmiechem i zaczął grzebać w szufladzie obok. W tym samym czasie słuchał cię jednak uważnie i kiwał głową. Na informacje o siostrze podniósł wzrok i zaśmiał się cicho.
- Dobrze, że mi o tym mówisz. Bo Cille jakoś nie raczyła się do mnie jeszcze odezwać. Co ją tak bardzo pochłonęło, że zapomniała o bracie? - Zapytam z lekkim rozżaleniem w głosie. Cóż, może lepiej mu nie mówić, że dziewczyna cały czas pisze i rozmawia z Samem? Chociaż, może lepiej go uprzedzić, zanim dowie się o wszystkim po fakcie?
- Będziesz podróżować do Johto? Nono, tam też masz sale żywiołów. Na pewno dasz sobie radę, a skoro tata poprosił cię o pomoc to pewnie coś ważnego. - Dodał i w końcu pokazał ci PokeBall. Przez chwilę nie rozumiałaś o co mu chodzi. Do czasu, aż kula, którą widziałaś na ekranie pojawiła się w maszynie. Co on znowu ci przesłał?
- To taka mała nagroda, mam nadzieję, że wytrenujesz to stworzenie dobrze. A jak tam moja mała Mary? - Zapytał o Swablu, którą dostałaś od niego już jakiś czas temu. Nic dziwnego, że był zainteresowany. Stworzenie należało kiedyś do jego rodziców.
- Rozumiem, najpierw Floarma, potem Eterna. Później zmierzacie do Johto? - Zapytał czysto retorycznie. Potem wsłuchiwał się w twoje słowa i zaśmiał pod nosem.
- Tęsknię. I za tobą i za Cille. Chciałbym, żebyście mnie odwiedziły, jak najszybciej dacie radę. Ale widzę, że macie bardzo napięty grafik. - Dodał trochę smutnym głosem. Mimo to wiedziałaś, że nie zamierzał wam robić wyrzutów. Wiedział, że obie bardzo tego pragnęłyście. I był z was obu dumny.
- Ano, bardzo dobrze. Sam to wyjątkowy profesor, muszę przyznać. Jego pomoc jest nieoceniona. Chociaż chyba przejął się za bardzo. Rzadko kiedy widywałem, żeby spał. potem wrócił do siebie, ale dzisiaj rano dostałem wiadomość, że jego ojciec wraca na jakiś czas do waszego miasta i Sam będzie mógł znowu przyjść do nas trochę popomagać. - Zaśmiał się tylko i podrapał po głowie. Całe szczęście, że centrum zaczęło żyć. Widać było, że Angus był z tego powodu bardzo szczęśliwy. podobnie pewnie będzie z Cille, jak tylko się o tym dowie.

Angus słuchał uważnie twojej opowieści o postępach Mary i uśmiechał się tylko pod nosem. Zdecydowanie nie żałował, że oddał małą Swablu w twoje ręce. Zdecydowanie lepiej się czuła podróżując, niż siedząc z nim w PokeCentrum i bawiąc się jedynie na tyłach domu. Gdy jednak poruszyłaś temat Cille, jego mina zmieniła się automatycznie. Odrobinę spochmurniał i mruknął coś tylko pod nosem.
- Chyba wiem, z kim tak pisze. - Westchnął tylko i widziałaś, że za bardzo nie był z tego powodu zadowolony. Z jednej strony rozumiałaś, że było to zwyczajne, braterskie zachowanie. Martwił się o siostrę i nie chciał, by stało jej się coś złego. Z drugiej strony, czy nie podchodziło to już pod nadopiekuńczość?
- O, Articuno? - Zapytał wyraźnie zaintrygowany. - Masz niezwykłego ojca, skoro podsyła ci w prezencie takie okazy jak skamielina czy legenda. - Powiedział kiwając głową i śmiejąc się pod nosem. Potem zaczął ci tłumaczyć, że na pewno dasz sobie radę, bo czemu miałabyś nie podołać?
- Może, zobaczymy. Nie jest już nastolatkiem, powinien zacząć trochę bardziej dbać o wszystko, co znajduje się wokół niego. Choć trzeba przyznać, do głupich chłopak nie należy i z chęcią pomaga.- Mówiąc to rudzielec przewrócił oczami. W jego głosie wyczuwałaś jednocześnie podziw dla młodego naukowca, a z drugiej strony nie za bardzo uzasadnioną niechęć. Czy Cille miała z tym coś wspólnego? Najprawdopodobniej.
Porozmawialiście jeszcze przez chwilę, a potem pożegnaliście się ze sobą wcześniej wymieniając się numerami PokeNavów. Od teraz będziesz mogła kontaktować się z Angusem gdziekolwiek nie pójdziesz! Chociaż, zapewne nie musiałaś się o to martwić, gdyż Cille z pewnością miała jego numer. Mimo to, posiadanie tego numeru było dla ciebie ważne.
Wbiegłaś do pokoju, w którym Cotton i Alba jeszcze spali. Na twoje zawołanie jednak podnieśli się i bez marudzenia byli gotowi do drogi. Alba zaspanym wzrokiem, jednocześnie ziewając, podszedł do drzwi i czekał aż się wyszykujesz. Buneary tymczasem skakała wokół ciebie radośnie, jakby prosząc o więcej uwagi. Po chwili zeszliście na dół, oddałaś klucze siostrze Joy i przygotowałaś sobie prowiant na drogę.
Miałaś zamiar wyjść z Centrum, by poszukać znajomych, gdy w drzwiach na kogoś wpadłaś. Dopiero po chwili zobaczyłaś, że byli to właśnie twoi znajomi. Cecille promieniała ze szczęścia i gdy tylko cię ujrzała, od razu rzuciła ci się na szyję.
- Udało mi się! - Krzyknęła ci do ucha i łzy szczęścia zaczęły spływać jej po policzkach. Najwidoczniej dziewczę do samego końca nie mogło uwierzyć, że pokonało liderkę wodnych pokemonów.
Zgodnie więc wyszliście z centrum i skierowaliście się w stronę kolejnego miasta. Nim jednak przekroczyliście bramę postanowiłaś sprawdzić prezent od Angusa. Wyjęłaś kulę, z której po chwili wyłoniło się małe, urocze stworzonko. Dobrze wiedziałaś, czym było, lecz zeskanowałaś je z przyzwyczajenia.
- Eevee, ewolucyjny pokemon. W zależności od pewnych okoliczności, a także dostępu do kamieni ewolucyjnych może przybrać jedną z ośmiu form.


Lisiczka spojrzała na ciebie i przekręciła łepek w lewą stronę. Dopiero po chwili zorientowała się, że nie jest już w kuli i podbiegła do ciebie ocierając się policzkiem o twoją nogę. Cotton bez zawahania podskoczyła do Eevee i przytuliła ją serdecznie. Alba mruknął tylko coś pod noskiem, jednak brzmiało to bardzo ciepło i sympatycznie. Tymczasem Cille trzymała dłoń przy ustach.
- Och. Wiedziałam, że o czymś zapomniałam. Braciszek pewnie nigdy nie wybaczy mi, że ty do niego zadzwoniłaś, a ja nie! - Mruknęła bardziej do siebie niż do ciebie. Niemniej jednak ruszyliście dalej, ku Floarmie!

Cille jeszcze przez chwilę obejmowała cię za szyję. Potem odsunęła się i spoglądała na ciebie z wielkim rumieńcem na twarzy. Cóż, zapewne nawet ją zaskoczyło to, że była aż tak wylewna. Gdy zapytałaś ją o przebieg walki zaczęła opowiadać drżącym z ekscytacji głosem.
- Najpierw wypuściłam Shinx. Kochana poradziła sobie bardzo ładnie! Walczyła przeciwko Corsoli i udało jej się pokonać pokemona Alisson! Potem Walczyła Molly przeciwko Blastoisowi. Już myślałam, że przegramy, gdy moje kochanie zadało ostatni cios! I wygrałyśmy. - Mówiąc to Cecille promieniała ze szczęścia. Jej Kirlia wydawała z siebie urocze dźwięki radości i przytulała się do jej policzka. Dorrian cały czas milczał z uśmiechem pod nosem.
Eevee, którą dostałaś od Angusa wtulała się uroczo zarówno w Cotton jak i Albę. Gdy jednak się do niej odezwałaś podbiegła do ciebie i przekręciła łepek.
- Iłiii? - Zapytała słuchając uważnie, co masz do powiedzenia. Gdy zaproponowałaś jej imię, lisiczka otarła się o twoją nogą, co z pewnością oznaczało zgodę!
Postanowiliście ruszyć dalej, a Eevee ziewnęła, co dało ci znak do ponownego schowania jej do PokeBalla. Lepiej, żeby lisiczka odpoczęła po drodze i była pełna sił, kiedy przyjdzie na nią pora! Alba standardowo kroczył koło twojej nogi, a Cotton skakała to tu, to tam śmiejąc się radośnie.
Tymczasem ty sprawdziłaś, jak daleko znajduje się wasz cel podróży. Według PokeNavu czekała was dwugodzinna podróż, więc nie było tak źle. Wychodzi na to, że jeszcze dzisiaj dotrzecie na miejsce!
- Umm, jak tylko dojdziemy na miejsce to do niego zadzwonię. - Dziewczyna powiedziała skruszonym głosem. Jednak chwilę później dostała wiadomość na swojego PokeNava i od razu się uśmiechnęła. Widząc, że z Dorrianem jej się przyglądacie, zarumieniła się tylko i chrząknęła cicho.
- Och, więc będziesz kierować się do Johto? - Zapytał rudzielec lekko smutniejąc. Spojrzał na Cecille i podrapał się po głowie.
- ... Będę musiała wybrać? - Dziewczyna od razu posmutniała. Widać było, że bardzo nie chciała rozstawać się z żadnym z was.

Cecille kiwnęła głową na znak, że zgadza się z tobą. Będzie musiała zadzwonić do brata i przeprosić go za swoje zachowanie. Widziałaś po jej minie, że jej głupio. Mimo to, nadal bardzo cieszyła się wygraną pierwszej odznaki i musiałaś przyznać, że z uśmiechem było jej najlepiej. Cille ogólnie była bardzo ładną dziewczyną, nic więc dziwnego w tym, że zawróciła w głowie zarówno Dorrianowi, jak i młodemu profesorowi.
W międzyczasie złapałaś skaczącą Cotton, która zaśmiała się na to tylko i wtuliła nosek w twoje ręce. Widziałaś, że to bardzo urocze i kochane stworzenie, które pragnie miłości ponad wszystko.
- Zadzwonię. Trochę mi głupio, że o nim zapomniałam. Chociaż musisz się ze mną zgodzić, że czasem jest trochę nadopiekuńczy. - Zaśmiała się chowając PokeNav do torby i przez chwilę jakby zastanawiając się, czy coś powiedzieć. Potem zarumieniła się i wzięła głęboki wdech.
- Macie pozdrowienia od Sama. - Mówiąc to ściszyła głos, a Dorrian zaśmiał się pod nosem. Położył jej rękę na głowie i potargał lekko, z czułością.
Potem jednak zeszliście na smutniejszy temat dotyczący rozstania. Zarówno rudzielec, jak i młoda trenerka wróżek nie byli zadowoleni z takiego stanu rzeczy. Jaką decyzję podejmie Cecille? Cóż, przekonasz się zapewne w najbliższym czasie.
- No tak, spotkać twojego ojca zawsze graniczyło z cudem. Jakby się nad tym zastanowić, nawet Mark widział go tylko raz. - Powiedział zamyślając się na chwilę. Dopiero potem zdał sobie sprawę, że znowu poruszył temat swojego brata.
- Ach, przepraszam. - Powiedział uśmiechając się przepraszająco. - Na pewno będziesz szczęśliwa mogąc spędzić z tatą chwilę dłużej.
Alba w tym czasie szedł koło ciebie, jak gdyby nigdy nic. Nie było widać po nim śladów zazdrości, zapewne zdawał sobie sprawę ze zmiany swoich gabarytów i wagi. A może po prostu czuł się na tyle dorosły, by ustąpić miejsca młodszym pokemonom? Kto wie!
- Ummm... Rozumiem, że do Eterny i tak będziemy szli wszyscy razem, prawda? - Zapytała Cille i na widok smutnej Cotton, która podjęła twoją grę, zaśmiała się pod nosem. Podeszła do was i pomiziała Bunery za uszkiem. I wtedy na drodze spotkaliście nieznane ci dotąd stworzenie. Pokemon siedział i dłubał kamieniem w ziemi. Cotton zastrzygła uszami, a Alba przekręcił tylko głowę.