Gra Celestia

13% 0%

7% 0%

Dwie odznaki zdobyte tak szybko jedna po drugiej dodawały mi pewności siebie. Wiedziałam jednak, że nie mogę wpaść w samo zachwyt. Wielu rzeczy jeszcze nie umiałam, nie wiedziałam. Było przede mną mnóstwo pracy i treningu, ale wiedziałam, że dam sobie radę. Wiedziałam, że nie mam innego wyjścia. Liczyło na mnie zbyt dużo osób, żebym mogła się teraz poddać. Miałam swój cel i musiałam go osiągnąć. I choć część mnie chciała być już teraz w Johto, rozum podpowiadał mi, że powinnam zaczekać. Na spokojnie podróżować po regionie, zdobywać odznaki i wystartować w turnieju Kanto. By być kimś, gdy na mojej drodze znów pojawi się Rei, bądź co gorsza – mój ojciec. W takich chwilach zastanawiałam się, czy coś by się zmieniło, gdybym wyruszyła w podróż kilka lat wcześniej. Czy nie byłam już za stara na podbijanie pierwszych sal? Moi przyjaciele mieli za sobą już jakieś sukcesy, podczas gdy ja dopiero zaczynałam.
Poza tym, sam Steven na pewno wolałaby mieć przy sobie kogoś, kto coś znaczy w świecie Pokemon. Kogoś, kim mógłby się pochwalić. Choć dobrze wiedziałam, że sławy pana czempiona na pewno nie przebiję. A przynajmniej – nie tak łatwo, jakbym chciała. Wirując w powietrzu zaśmiałam się perliście i przytuliłam mocniej do szyi mężczyzny. Choć nigdy wcześniej nie przeżywałam podobnych chwil, coraz mniej skrępowania czułam. Choć faktycznie, wzrok przechodniów bardzo mnie peszył.
- Oj, już bez przesady! Aż taka zdolna to ja nie jestem. – Powiedziałam głaszcząc go po policzku. Przez chwilę wpatrywałam się w jego oczy uśmiechając się pod nosem, odrobinę smutno. Wiedziałam bowiem, że zostało nam bardzo mało czasu razem i na samą myśl ściskało mnie w żołądku. Sama nie mogłam uwierzyć w to, że dopiero kilka dni temu się poznaliśmy, dopiero co zaczęliśmy razem podróżować. Dopiero co byliśmy razem w moim rodzinnym domu!
Gdy złapał mnie za dłoń i prowadził do wyjścia z miasteczka, nogi miałam ciężkie jak kamienie. Sunęłam się wzdychając przy tym cicho, ale jednocześnie uśmiechając się do Stevena. Nie chciałam by widział, że nie jestem szczęśliwa. Wiedziałam bowiem, że to tylko stan przejściowy. Niedługo po tym, jak Stone obroni swój tytuł, wróci do mnie i znów będziemy razem podróżować! A może właśnie nie byłam tego taka pewna? Może dlatego byłam smutna? Sama nie wiedziałam, co myśleć o swoich własnych odczuciach.
Kiedy ludzie, których mijaliśmy szeptali zaśmiałam się w myślach. To była sława, którą Steven zyskał zostając czempionem pokemonów stalowych. Być może kiedyś za mną też będą się tak odwracać i szeptać między sobą, niepewni, czy to naprawdę ja. Być może i do mnie będą podchodzili ludzie, chcąc dowiedzieć się, jaka jestem i czy dam im autograf. Na szczęście tutaj, w Cerulean nikt nie był na tyle wścibski by przerwać nasz spacer, naszą dosyć wyjątkową chwilę. Zacisnęłam dłoń mocniej, jakby nie chcąc go puścić. W duchu sama się z siebie śmiałam. Cóż zrobił ze mną jeden mężczyzna w zaledwie kilka dni? Czyżbym aż tak bardzo wpadła?
Widząc reakcję Nessie zrozumiałam, że nie tylko ja będę za Stevenem tęsknić. Espeon naprawdę pokochała Stone’a i było to widać na każdym kroku. Miał chłopak rękę do pokemonów, to mu trzeba było przyznać. Szybko klęknęłam obok nich i zaczęłam głaskać moją przyjaciółkę po plecach. Spojrzałam na czempiona i zaśmiałam się pod nosem. Wtedy Steven się podniósł, a ja zaraz za nim.
W jego objęciach czułam się taka malutka, taka bezradna. Mimo to, nie chciałam z nich uciekać ani przez chwilę. Przymknęłam oczy, objęłam go mocniej i wdychałam jego zapach, starając się zapamiętać każdy, najdrobniejszy szczegół. Tak, żeby wystarczyło mi to na czas rozłąki. Bo w sumie nie wiedziałam, czy to potrwa kilka dni, tygodni czy może dłużej. Kto wie, czy nie ustawiła się tam już do niego dosyć spora kolejka chętnych na tytuł czempiona? Czy i ja kiedyś się z nim zmierzę? Kto wie!
- Ummm, będę. – Powiedziałam cicho nadal wtulając twarz w jego klatkę piersiową. - Ty też na siebie uważaj. Nie zatrzymuj się po drodze w niebezpiecznych miejscach, jedz zdrowo i wracaj do mnie szybko. – Mruknęłam na jednym wdechu. Po chwili jednak odsunęłam się nieznacznie spoglądając na jego twarz. Uśmiechnęłam się delikatnie, chociaż w oczach zaczęły zbierać mi się drobne łzy.
- I ani mi się waż przegrać. – Pogroziłam mu palcem śmiejąc się przy tym. Dla mnie było oczywistym to, że wygra. Mogło być wielu wspaniałych trenerów, ale w moich oczach Steven na zawsze pozostanie czempionem.
Pocałunek sprawił, że zadrżałam lekko i jeszcze bardziej nie chciałam się z nim rozstawać. W przypływie emocji zarzuciłam mu ramiona za szyję i pocałowałam go jeszcze raz, nie pozwalając mu się odsunąć tak szybko. Gdy tylko zabrakło mi powietrza odsunęłam się, czując jak na moich policzkach pojawia się rumieniec. Nic nadzwyczajnego, zapewne Steven zdążył już do tego przywyknąć, a jednak… Nadal coś.
- Och, w końcu będziesz miał mnie dosyć. – Zaśmiałam się biorąc karteczkę i studiując uważnie numer jego PokeNava. Szybko wyciągnęłam z kieszeni kawałek papieru i naskrobałam na nim swój numer długopisem, który wystawał mi z torby.
- Pewnie napiszę pierwsza, bo nie wytrzymam zbyt długo, ale… To na wszelki wypadek. – Mruknęłam rumieniąc się jeszcze bardziej. Zachowywałam się dosyć komicznie, zdawałam sobie z tego sprawę. Mimo to chciałam, żeby miał mój numer.
Widząc Skarmorego uśmiechnęłam się tylko i pogłaskałam pokemona po skorupie. Bardzo polubiłam stalowe stworzenia Stevena, wszystkie były spokojne, a jednocześnie bardzo kochane. O mało nie złapałam Stone’a za rękę, gdy tylko skierował swoje  kroki w stronę latającego pokemona. Jednak on jeszcze się odwrócił. Widząc jego minę poczułam uścisk w żołądku i podeszłam do niego bliżej, całkowicie automatycznie. Przez chwilę nie wiedziałam, co się działo. Zakręciło mi się w głowie od nadmiaru zdarzeń i ostatecznie ujrzałam tylko, że mam na palcu pierścionek Stevena. Otworzyłam szerzej usta lecz nic nie powiedziałam. Uśmiechnęłam się przysuwając dłoń do siebie.
- Umm. Powodzenia! – Powiedziałam machając na pożegnanie. Chwilę później, gdy już zniknął mi z pola widzenia westchnęłam cicho i uklęknęłam przy Nessie, głaskając ją po pyszczku. Cały czas wpatrywałam się w pierścionek, który dostałam i czułam, jak łzy spływają mi po policzkach.
- Ależ masz głupią przyjaciółkę. – Powiedziałam do lisiczki pociągając nosem. Po chwili zaczęłam się śmiać sama z siebie i otarłam łzy.
- No, musimy jak najwięcej trenować. Tak, żeby Steven mógł być z nas dumny, gdy wróci! – Powiedziałam i usadowiłam swój zadek na najbliżej znajdującym się kamieniu. Szybko wstukałam numer z karteczki do PokeNava i spojrzałam przy okazji na mapę. Dokąd teraz miałam iść? Gdzie było najbliższe miasto, w którym odbywały się pokazy albo znajdowała sala z kolejną odznaką? Tym musiałam się teraz kierować.
Przy okazji pogrzebałam trochę w torbie i zorientowałam się, że mam przy sobie kilka smakołyków. Wypuściłam więc Abbadona, Arniego, Narię i Sonnego. Każdemu z nich dałam po jednym Rare Candy, żeby wzmocnić ich siły.

Nikt nie lubił pożegnań, to było pewne. Ja nie znosiłam ich w szczególności, gdyż w swoim życiu zdążyłam rozstać się z wieloma osobami. Zaczęło się od znikającego ojca, przeszło na grupkę przyjaciół, Reia, a teraz dotyczyło także Stevena. Choć to ostatnie pożegnanie, na całe szczęście, nie oznaczało długiej rozłąki, nadal wewnątrz czułam smutek i żal. Nie wiedziałam, czy mama wiedziała coś o powodach odejścia taty, nie wiedziałam nawet, czy zdążyła się z nim pożegnać. Dla mnie cała ta sytuacja była jedynie zamazanym wspomnieniem, jakie pozostało po dziecięcych latach. Jednego dnia bawiłam się z tatą na tyłach domu, drugiego już go nie było w okolicy. Pamiętałam za to łzy i smutek, jaki zapanował w naszym domu i jak długo zajęło nam dojście do normalności. Jak tak teraz sobie myślę, mama musiała być bardzo samotna, gdy wyruszyłam w swoja podróż pokemon. Tym razem, choć miała swoją hodowlę, została całkowicie sama. To właśnie z jej powodu nie ruszyłam w podróż z Reiem i Mirą. To właśnie dla mamy porzuciłam przyjaciół i doprowadziłam do kolejnego rozstania. Cały czas czułam wyrzuty sumienia, że zostawiłam ją samą, jednak nic już nie mogłam na to poradzić. Serce kazało mi wyjść z domu i... odnaleźć Reia.
Miałam wiele marzeń, które powstały w mojej głowie w przeciągu ostatnich tygodni. Zostać najlepszym trenerem eeveelucji, wziąć udział w lidze Kanto potem w lidze Johto. Zdecydowałam się nawet na udział w zawodach koordynatorskich! Jednak musiałam przyznać, że wszystko zaczęło się od jednego, dosyć trywialnego marzenia. Dogonić Reia, tak powiedziałam mamie. Sama jednak wiedziałam, że nie chodzi tylko o dogonienie go. Chciałam naprawić naszą więź, to co nas łączyło, zanim zdecydowałam się zaprzepaścić wszystko pozostaniem w Cerulean. Sama nie rozumiałam czemu na wieść o związku Reia i Miry zakuło mnie serce. Nie wiedziałam też czemu poczułam smutek, choć nie do końca zdawałam sobie z tego sprawy. Wiedziałam natomiast, że jeżeli nie dogonię moich przyjaciół, już nigdy nic nie będzie takie samo.
Tymczasem jednak doszło do kolejnego rozstania. Steven Stone był mężczyzną niezwykłym, wiedziałam to od pierwszego spotkania z nim. Nie sądziłam jednak, że zakocham się w nim tak szybko i że moje uczucie zostanie odwzajemnione. Nigdy wcześniej nie miałam chłopaka, nie czułam też tego całego zauroczenia do nikogo innego. Wszystko było dla mnie nowe i musiałam być bardzo niezdarna, jemu jednak zdawało się to nie przeszkadzać. Gdy odleciał na swoim Skarmorym odetchnęłam tylko i szybko doprowadziłam się do porządku. Nie mogłam przez wieki przezywać jednego, krótkiego rozstania. Jedyne, co mogłam teraz zrobić to ruszyć w dalszą podróż i przy najbliższej okazji obejrzeć pojedynek Stvena.
Gdy moje pokemony zjadły to, czym je poczęstowałam, pogłaskałam każdego z osobna po łebku i kazałam im wrócić do PokeBalli. Przy sobie pozostawiłam jedynie Nessie i Sonnego, których towarzystwo dodawało mi otuchy. Już miałam ruszyć dalej, gdy zauważyłam, ze z Togepi dzieje się coś niezwykłego. Wiedziałam już, do czego to wszystko zmierza i pełna radości klasnęłam w ręce.
- Ach! - Wykrzyknęłam zadowolona i od razu podeszłam do mojego maleństwa. Wzięłam go na ręce i ucałowałam w pyszczek przytulając go do swojego policzka.
- No popatrz! Jak ty ślicznie wyrosłeś. Steven będzie z ciebie bardzo dumny. - Dodałam i posmyrałam zarówno Sonnego jak i Nessie po główkach. Szybko zeskanowałam nową formę mojego przyjaciela, by dowiedzieć się o niej czegoś więcej i bez dalszego użalania się nad sobą ruszyłam w podróż. Świat pokemon czekał na mnie otworem, a ja powinnam jak najszybciej dotrzeć do kolejnego miasta. Kto wie, co mnie tam czeka?

Przez dłuższą chwilę przyglądałam się jeszcze mojemu małemu Sonny'emu, który zrobił się troszkę większy. Zaśmiałam się widząc, jak ładnie pozuje przed skanerem i wysłuchałam informacji o nowej formie pokemona. Aż zapiszczałam pod nosem słysząc, jak kochane to było stworzenie. Chwilę później jednak o mało nie odstałam zawału serca. Nie wierząc własnym oczom, a przede wszystkim we własną koordynację ruchową, wpatrywałam się z dopiero co złapanego Togetica.
- Ufff. - Westchnełam tylko cicho i pogłaskałam oba pokemony po głowach. Cóż, kochane z nich były stworzenia.
Nim ruszyłam dalej rozejrzałam się jeszcze po otoczeniu, potem spojrzałam na Nessie i położyłam jej na głowie Sonnego. poprosiłam, żeby się nie ruszała i usiadłam koło niej. Po chwili wyciągnęłam PokeNav i skierowałam w naszą stronę aparat robiąc sobie selfie z kochanymi poekmonami. Gdy wszystko było gotowe, napisałam treść wiadomości starając się przy tym nie śmiać.

Cytat :

Maleństwo tak szybko dorasta! :"DDDDDD

Po wszystkim wpisałam numer Stevena i jednym ruchem palca wcisnęłam przycisk wyślij. Cóż, nie chciałam mu przeszkadzać w pracy, ale nie mogłam pozostawić tego bez komentarza! Chciałam, żeby wiedział o ewolucji maleństwa, które od niego dostałam.
Ruszyłam dalej z Sonnym na ręku i Nessie idącą obok mnie. Zdążyłam jeszcze sprawdzić na mapie swoją lokację, choć zbyt wiele mi to nie powiedziało. Droga numer pięć nie wygladała źle, więc nie zamierzałam z niej schodzić. Gdzieś w końcu musiałam dotrzeć, a przecież w wielu miastach znajdowali się liderzy. Pokazy koordynatorów też na pewno gdzieś się odbywały i w końcu będę miała szansę zdobyć kolejną wstążkę.
Pogoda była wspaniała, musiałam przyzać, że wręcz idealna na taką podróż. Co jakiś czas spoglądałam na pierścień, który dostałam od Stevena i bawiłam się nim z lekkim uśmiechem na ustach. Niby minęło dopiero kilka godzin od naszego rozstania, a ja czulam się tak, jakby minęły tygodnie. Musiałam być jednak cierpliwa i kibicować mu w nadchodzącej walce. Choć podświadomie nei wyobrażałam sobie jego porażki. Czyżbym aż tak była w niego zapatrzona?
Tymczasem moim oczom ukazało się pole słoneczników, na widok którego uśmiechnęłam się szerzej. Podeszłam bliżej zagrody i przyglądałam się ogromnym pokemonom, które choć nie należały do uroczych, były bardzo piękne. Właściwie, nawet takie duże, niepozorne stworzenie moglo być wyjątkowe. Przekonałam się poznając pokemony Stevena. Może i były całe ze stali, ale serduszka miały naprawdę szlachetne i cieplutkie. Przez chwilę przyglądałam się walczącym ze sobą bykom i aż otworzylam usta ze zdumienia. Pokemony zdecydowanie miały mnóstwo siły! Dopiero gdy zwrócił Ogam uwagę na osobnika stojącego dalej, wyróżniającego się spośród całej gromady zaśmiałam się pod nosem. Wyglądał dosyć uroczo z tą wstążką na rogu i namalowanymi znakami. Wyciągnęłam PokeDex i szybko go zeskanowałam, chcąc dowiedzieć się, cóż to był za rodzaj pokemona.
Głos nieznajomego sprawił, ze od razu odwróciłam się w jego stronę. Uśmiechnęłam się lekko zarumieniona, tak to już ze mną bywało, gdy spotykałam kogoś nieznajomego.
- Ogromne wrażenie! - Powiedziałam z entuzjazmem i podeszłam bliżej. - Prawda Sonny, Nessie? - Zapytałam swoich towarzyszy, którzy na pewno też podziwiali mocarne stworzenia w zagrodzie.

Cały czas wpatrując się w niezwykłe pokemony wysłuchiwałam tego, co miał mi do powiedzenia PokeDex. Śmiałam się pod nosem w szczególności zwracając uwagę na wyróżniającego się osobnika. Miał w sobie coś przyciągającego, musiałam to przyznać. Zapewne, gdyby był na wolności chciałabym go złapać. Choć z drugiej strony, pewnie bałabym się do niego podejść, żeby go nie zdenerwować.
W tym czasie poczułam wibrację i momentalnie się zarumieniłam. Czyżby Steven odpisał mi tak szybko? Może nie podobało mu się to, że mu przeszkadzałam? Nie zamierzałam dłużej się tym męczyć, po prostu wyciągnęłam urządzenie i sprawdziłam, cóż to mogła być za wiadomość.
Przez chwilę przyglądałam się nieznajomemu chłopakowi twierdząc w duchu, że był całkiem przystojny. Widząc reakcję Nessie odetchnęłam z ulgą i mogłam w pełni zaufać nowo poznanemu trenerowi. Wiedziałam, że Espeon jest bardzo uzdolniona w wyczuwaniu emocji i zamiarów, dlatego też była idealną towarzyszką dla kogoś tak naiwnego, jak ja.
- Nic się nie stało! - Zapewniłam Tomę i uśmiechnęłam się szeroko. - Ja mam na imię Celestia, a to jest Nessie i Sonny. Podróżujemy z Cerulean. Nam również miło cię poznać, Toma. - Mówiąc to pogłaskałam Togetica po głowie i uśmiechnęłam się szerzej.
- To naprawdę wspaniałe stworzenia, nie dziwię się, że twoi rodzice poświęcają im tyle uwagi. - Mówiąc to cały czas wodziłam wzrokiem za tym jednym, jedynym Taurosem. W międzyczasie, kątem oka ujrzałam także rumieniec na twarzy chłopaka i zaśmiałam się w duchu. A więc nie tylko ja miewałam tego typu problemy! Być może dlatego poczułam pewnego rodzaju sympatię do Tomy i rozluźniłam się automatycznie. Zastanawiałam się ile mógł mieć lat, ale nie sądziłam by był ode mnie starszy. A jeżeli nawet, to nie dużo.
- Zeus? Ładne imię dla takiego stworzenia. - Powiedziałam nie przestając obserwować byka i uśmiechając się do niego. Miło było słyszeć, że tak niesamowite stworzenie mnie polubiło. - Przygody? A ty nie myślałeś o tym, by wziąć go ze sobą w podróż pokemon? - Zapytałam. Wydawało mi się to dosyć oczywiste, choć sama bardzo długo zwlekałam z własną podróżą. Teraz nie wyobrażałam sobie życia w domu, a przynajmniej nie cały czas. Owszem, chciałam wrócić do mamy i pomóc jej na hodowli, ale najpierw czekała mnie moja własna przygoda. Sama mama uważała, że powinnam wreszcie wyruszyć w świat i przeżyć to, co inni w moim wieku.
Podczas gdy Zeus zbliżał się do mnie, nie zmieniałam w ogóle pozycji. Czekałam aż obwącha mnie tym swoim wielkim noskiem, jednocześnie głaskając Sonnego, żeby się nie bał. Nie dziwiłam się, że Togetic był wystraszony - w końcu Tauros to bydle kilkadziesiąt razy większe od małego Szczęścia. Gdy tylko Zeus sapnął wyciągnęłam niepewnie rękę by pogłaskać go po pyszczku. Poruszałam nią jednak powoli, by w razie czego się wycofać. Nie chciałam go w końcu przestraszyć.
- Nie mam nic przeciwko, jeżeli tylko Zeusowi się to podoba. - Powiedziałam śmiejąc się pod nosem. Wtedy moją uwagę przykuł kolejny pokemon. Tym razem był to pies o dość groźnym wyglądzie. Zeskanowałam go jak tylko przestałam głaskać Taurosa.

Widząc wiadomość od Stevena o mało nie wybuchnęłam śmiechem. Zasłoniłam sobie usta dłonią, a w oczach pojawiły mi się łzy rozbawienia. Musiałam przyznać, że nawet z rozwianymi włosami był nieziemsko przystojny! Cieszyłam się też, że znalazł chwilę, by mi odpisać. Co za tym szło, chyba nie przeszkadzałam mu aż tak bardzo. Czytając wiadomość pod zdjęciem zarumieniłam się lekko i westchnęłam tylko. Zanim jednak zdążyłam odpisać moją uwagę ponownie przykuł Tauros i jego młody właściciel.
Słysząc wyrwanego z zamyślenia Tomę zaśmiałam się lekko. Cóż, jak widać mieliśmy kilka wspólnych cech! Sama również zamyślałam się dosyć często, co wywoływało śmiech moich znajomych. Rei zwykł mawiać, że kiedyś naprawdę do nich nie wrócę ze swojego świata. Niby się denerwował, ale ostatecznie widziałam w kącikach jego ust delikatny uśmiech. Ach, te czasy kiedy jeszcze wszyscy razem bawiliśmy się w Cerulean~!
- Ach. No to faktycznie masz z nim problem. - Powiedziałam spoglądając na Zeusa. Wielka szkoda, że tak wspaniały pokemon nie chciał słuchać swojego trenera. Ale cóż można na to poradzić? Kto wie... Sama nie byłam doświadczoną trenerką, choć moje pokemony wydawały się szczęśliwe. Sama zastanawiałam się, cóż takiego we mnie widziały?
- Jaki piękny pies. - Powiedziałam cicho i podeszłam do pokemona wyciągając powoli rękę w jego kierunku. Miałam zamiar pogłaskać go po łebku, jeżeli się na to zgodzi.
Widząc odchodzącego w stronę podwórza Tomę automatycznie za nim ruszyłam, jednocześnie nadal wpatrując się w zagrodę z uśmiechem.
- Co? - Tym razem to ja się zamyśliłam. Dopiero po chwili dotarła do mnie treść wypowiedzi chłopaka, więc zaśmiałam się przepraszająco. - Ach, z wielką przyjemnością! - Mówiąc to przyspieszyłam kroku i poszłam za trenerem.
Gdy już byliśmy na miejscu wybrałam pokemona do walki. Przez chwilę zastanawiałam się, któż byłby odpowiedni na taką okazję. Spoglądałam to na Nessie to na Sonnego. Stwierdziłam jednak, że moje dwa skarby bardzo często walczą i teraz przydałoby się potrenować z kimś innym.
- Abbadon, idź! - Powiedziałam ostatecznie decydując się na mojego Scythera. Bardzo lubiłam tego pokemona i choć nie walczyliśmy często, za każdym razem sprawdzał się wyśmienicie. Poza tym, to dobra okazja by rozprostował skrzydła i odnóża.
- Zawalczymy dzisiaj z Tomą i jego Cerberem. - Mówiąc to głaskałam Scythera po pyszczku. Czułości nigdy za wiele, prawda? Czekałam chwilę, aż przeciwnicy będą gotowi do walki i nie zwlekając ani chwili dłużej zaczęłam pojedynek.
- Wzbij się w powietrze, Abbadon! Kiedy już będziesz nad ziemią, zacznij od Ominous Wind! Niech powietrze uderzy w przeciwnika i odepchnie go do tyłu! W tym czasie, trzeba będzie wykorzystać chwilę nieuwagi. Zaatakuj go więc swoim Quick Attack! Potem znowu unieś się wyżej i jeszcze raz, tym razem używając Steel Wing wyceluj wprost w pysk przeciwnika! Staraj się unikać jego ataków, robią salta w powietrzu i nie pozwól mu się zrzucić na ziemię. Użyj Focus Energy, a potem uderz w niego swoim Knock Off! na koniec jeszcze raz Ominous Wind i Vacuum Wave! Nie wahaj się ani przez chwilę i bądź celny! Wiem, że to potrafisz, Abb. - Mówiłam to głosem pewnym siebie i wiary we własnego pokemona. Nie mogłam się doczekać tego starcia chyba tak samo, jak mój Scyther.

3% 0%

Głaskając Cerbera czułam pod ręką jego futerko i uśmiechałam się lekko. Choć z początku warczał, ostatecznie wyglądał tak, jakby akceptował mój dotyk. Przyglądałam mu się jeszcze przez chwilę stwierdzając, że im lepiej poznaje się to stworzenie, tym mniej przypomina bestię z opisu PokeDexu. Niemniej jednak nie należy go lekceważyć, na pewno jest silnym przeciwnikiem, który wie, co potrafi.
Już na polanie, przez chwilę nie rozumiałam słów Tomy. Fory? Dopiero po paru sekundach doszło do mnie, jakiego pokemona wybrałam. Uśmiechnęłam się tylko i poklepałam Abbadona po łebku. Nie miałam zamiaru dawać przeciwnikowi forów, co to to nie. Scyther był wystarczająco silny, by załatać przepaść na tle typów. Nie wątpiłam w to nawet przez chwilę!
Pojedynek mojego pokemona obserwowałam z zapartym tchem. Podziwiałam go na każdym kroku i musiałam przyznać, że był naprawdę zdolny! Nie zdziwiło mnie więc to, że został zwycięzcą tego pojedynku. Uśmiechnęłam się tylko podchodząc do modliszki i przytulając go lekko. Był dostatecznie wysoki, by móc to zrobić, a miałam ochotę dać mu odrobinę czułości.
- Świetna robota Abb. Jestem z ciebie dumna! - Mówiąc to głaskałam go po pyszczku.
W tym samym czasie Toma skupił się na swoim pokemonie, który podobnie jak mój był bardzo zmęczony. Uśmiechnęłam się do nich w myślach będąc bardzo dumna.
- Ach, dziękuję. Abbadon jest ze mną dopiero od niedawna. Ale za każdym razem mnie zdumiewa. Z resztą, jak każde z moich maleństw. Choć... On do tych maluczkich raczej nie należy. - Mówiąc to poczułam, jak ktoś dotyka moich pleców. Odwróciłam się mimowolnie i ujrzałam Zeusa, który w tym momencie musiał obcierać się o przednią część mojego ciała.
- Ojej. - Mówiąc to głaskałam go po czole, czasem smyrając za uchem. Tauros był naprawdę wspaniałym stworzeniem, które mimo wielkich gabarytów, pragnęło czułości jak każde inne. Odrobinę przypominał mi pokemony Stevena.
- Hm? - Zapytałam nie do końca rozumiejąc wypowiedź Tomy. Dopiero po chwili załapałam, o co chodziło. Spojrzałam raz na pokemona, potem na chłopaka.
- Sugerujesz... Że powinnam go zabrać ze sobą? - Zapytałam zaskoczona nie przerywając pieszczot jakimi obdarzałam byka.

Przyglądałam się kuli, którą dostałam od Cerbera. Przez chwilę zastanawiałam się, cóż to za rodzaj balla, ale na szczęście Toma wyjaśnił mi to zanim zaczęłam pytać. Z resztą, pewnie bym nawet nie spytała. Wstydziłabym się, że w moim wieku nie wiem takich rzeczy. Powinnam je przecież przerabiać w szkole. Ale to było... Wieki temu. Aż żal było to przyznać, ale życie nastolatki skończyło się już dawno temu. A ja chyba nadal zachowywałam się jak jedna z nich.
- Ach, rozumiem! Czy to nie ten sam typ, którego używa się w Safari Zone? - Zapytałam. Cóż, było to bardziej pytanie retoryczne, bo byłam prawie pewna, że tak właśnie było. Z resztą, wnioskowałam po samej nazwie kuli. Inaczej być nie mogło, prawda?
Tymczasem dalej miziałam Taurosa. Było to zdecydowanie rozkoszne stworzenie. Niby wielkie, masywne i zdecydowanie silne, miało w sobie delikatność, którą bardzo doceniałam. I która bardzo rozgrzewała moje serduszko.
Steven nie odpisał od razu, jednak nie miałam mu tego za złe. Na pewno był zajęty. Albo trenował, albo odpoczywał, albo po prostu robił coś ważnego. Miał swoją chwilę dla siebie i nie zamierzałam mu robić o to wyrzutów. Zwłaszcza, że sama miałam swoją podróż przed sobą. Postanowiłam, że zrobię wszystko, by spełnić swoje marzenia. Że zostanę mistrzem eeveelucji i że mama będzie ze mnie dumna. Pokażę ojcu, co stracił i... Udowodnię samej sobie, że jestem coś warta.
Słysząc śmiech Tomy zarumieniłam się lekko z zawstydzenia, ale odpowiedziałam na to tylko szerokim uśmiechem. Cóż, nie wiedziałam, co o mnie myślał, ale nie zamierzałam nie być sobą. Celestia to Celestia i tak pozostanie już zawsze.
- Będziemy o Zeusa dbać, prawda Nessie? - Spytałam lisiczkę i spojrzałam na nią z uśmiechem. Rozejrzałam się także za Sonnym, którego postanowiłam odesłać na odpoczynek do PokeBalla. Musiał być zmęczony niedawną ewolucją, poza tym - nadal był młodziutkim pokemonem.
- Zdecydowanie będziemy mieli sporo okazji do walk. Zwłaszcza, że biorę udział w zawodach Ligi Kanto, a potem wybieram się do Johto. - Mówiąc to głaskałam Zeusa po pyszczku, a kątem oka spojrzałam na Tomę. Wydawał się być zadowolony z tego, że Tauros znalazł sobie trenera. W takim razie i ja nie mogłam się nie cieszyć!
- No to chyba czas na nas. Musimy dotrzeć do kolejnego miasta zanim się ściemni. - Mówiąc to spojrzałam na Taurosa. Czy mogłabym go wykorzystać, jako środek transportu? Cóż, zobaczymy!
- Ach! Też mam taką nadzieję, Toma. Miło było cię poznać. - Powiedziałam ściskając jego dłoń i przekręcając głowę z uśmiechem.
Potem skierowaliśmy się w dalszą drogę. Odwróciłam się jeszcze i spoglądając na farmę pomachałam do niedawno poznanego trenera.

Widząc entuzjazm Nessie zaśmiałam się pod nosem. Miałam olbrzymie szczęście, że to właśnie ona mi się trafiła. Kochałam wszystkie moje pokemony, ale Espeon miała szczególne miejsce w moim serduszku. Tak zapewne bywało zawsze z pierwszymi pokemonami. I choć wychowałam się na farmie pełnej Eevee, od początku wiedziałam, że Nessie jest po prostu wyjątkowa. Nie było innego stworzenia, które rozumiałoby mnie lepiej i absolutnie nie dziwiła mnie ewolucja Nessie właśnie w Espeona.
Gdy tak szłyśmy, noga przy nodze, zaczęłam zastanawiać się nad moją przygodą. Wyruszyłam bardzo niedawno temu, a już spotkałam wiele pokemonów i ludzi. I o ile wzbogaciłam się o naprawdę wspaniałe stworki, o tyle poznałam też bardzo sympatycznych ludzi. Zastanawiałam się, co z Tracey. Jak jej szło? Czy miała już drugą odznakę? Ciężko było stwierdzić. Dopiero teraz żałowałam, że nie zdążyłam się z nią wymienić numerami PokeNavów. Wiedziałam jednak, że dane mi będzie się jeszcze z nią spotkać. Podczas Turnieju na pewno będziemy razem walczyć! Podobnie było z Mirą, choć udało mi się ja spotkać po czterech latach rozłąki, zapomniałam o złapaniu kontaktu z nią. Nie miałam jednak wątpliwości, że spotkamy się jeszcze. W końcu, miałyśmy podobny cel. Nasze drogi miały się ze sobą splątać jeszcze wiele razy, coś tak czułam.
Inaczej było z Reiem, za którym podążałam. Wiedziałam jednak, że w końcu będę musiała go dogonić. Nie było co do tego wątpliwości!
Tymczasem, idąc ścieżką numer pięć poczułam coś dziwnego. Zrobiło się dziwnie cicho, a po ciele przebiegły mi dreszcze. Odczuwałam także gęsią skórkę. Zachowanie Espeon wcale mnie nie pocieszyło. Gdy lisiczka wbiegła za krzaki, aż zatrzęsły mi się nogi.
- Nessie, czekaj! - Powiedziałam i nim pomyślałam, już wbiegałam w krzaki za moją małą przyjaciółką.

Gdy zobaczyłam, jak Nessie pędzi pomiędzy krzakami zabiło mi mocniej serce. Byłam, prawdę mówiąc, naprawdę przerażona. Espeon nigdy się w ten sposób nie zachowywała, więc wiedziałam, że coś musiało się stać! Pędziłam więc za moją małą przyjaciółką, nie zwracając uwagi na gałęzie, które obijały się o moje ciało. Kiedy myślałam, że udało mi się już dogonić moją przyjaciółkę, ta znowu ruszyła przed siebie. Z ust wyleciał mi tylko cichy jęk, lecz nie przestałam jej gonić. Coś musiało być na rzeczy i Espeon naprawdę bardzo chciała, żebym za nią tam poszła. Nie miałam więc wyjścia - udałam się dalej. Gdy zobaczyłam skalisty spad, od razu zwolniłam i ostrożnie zeszłam za lisiczką. Byłam kaleką, więc w takim momencie musiałam uważać szczególnie, prawda?
- Nessie, co się stało? - Nie zdążyłam jednak zapytać o więcej, gdy ujrzałam całe poranione stworzenie. Na samą myśl, że ktoś mógłby skrzywdzić takie małe, urocze stworzonko w moich oczach pojawiły się łzy. Dlatego też, dopiero po chwili zorientowałam się, cóż to był za okaz. Otworzyłam szerzej oczy, podobnie usta. Mew, ten legendarny Mew, o którym tyle czytałam, gdy byłam dzieckiem. Nie mogłam w to uwierzyć!
Mój entuzjazm związany ze spotkaniem legendarnego pokemona przerwał jednak ogół sytuacji. Nie było mowy o tym, żeby to biedne stworzenie poraniło się w ten sposób samo. Od razu podbiegłam do Mew i nie chcąc przestraszyć stworzenia, delikatnie i bardzo powoli zbliżyłam do niego ręce.
- Mój Arceusie, kto ci to zrobił? - Głos mi się łamał, kiedy głaskałam stworzenie po łebku. Widziałam, że próbuje wstać, ale mu się nie udało. Wszystko we mnie płakało. Musiałam temu stworzeniu pomóc i to jak najszybciej!
W tym momencie usłyszałam męskie głosy, które zdecydowanie nie brzmiały przyjaźnie. Ujrzałam tylko ogromnego pokemona, który zdaje się, był ewolucja Nidorana. Tyle przynajmniej pamiętałam ze szkoły, choć nie było czasu na zagłębianie się w szczegóły. Spojrzałam na mężczyzn chcąc im się przyjrzeć. Gdy jednak usłyszałam groźbę z ich ust zadziałałam machinalnie.
- Nessie, wracaj! - Cofnęłam Espeon do PokeBalla. Miałam przeczucie, że walka z nimi mogła się dla nas bardzo źle skończyć. Skoro nawet Mew się to nie udało, dlaczego nam miałoby się poszczęścić? W tym samym czasie wypuściłam z kuli Taurosa i najszybciej jak potrafiłam, złapałam legendarnego malucha na ręce i wskoczyłam na grzbiet byka. Modląc się przy tym, żeby się nie potknąć.
- Zeus, szybko. Uciekamy stąd. - Powiedziałam do ucha mojego nowego towarzysza. Wiedziałam, że Taurosy są szybkie, miałam więc nadzieję, że uda nam się uciec. Nie mogłam przecież zostawić różowego malucha na pastwę tych potworów.
Kątem oka spojrzałam na maleństwo leżące w moich rękach. Krew spływała po jego ciele, a ja poczułam, że zbiera mi się na płacz.