Safari Zefonit

1) To, czy kamienne pokemony, muszą pić, jest dosyć ciekawym zagadnieniem. Z jednej strony stworki te są wrażliwe na wodne ciosy, ale z drugiej wszystkie istoty żyjące potrzebują do życia właśnie wody. Jednak wróćmy do naszej jaskini. Aron uśmiechnął się, po czy zaczął iść przed wami. Doprowadził was do małej komory, podobnej do tej, w której znaleźliście się po tym, jak Onix przewiercił się przez skały. Na pierwszy rzut oka nikogo tutaj nie było. Jednak okazało się, że ktoś tu jednak jest. Był to żółty pokemon, który stał w rogu komory.

Czyżby Makuhita? Żółty, silny stworek. Z chęcią bym go złapał, ale czy mam miejsce dla niego? Chyba nie... lecz na wszelki wypadek skanuję tego pokemona.
- Dzięki Aron.
Odezwałem się do pokemona po czym dałem mu porcję karmy w ramach podziękowania.
- Chciałbyś może powędrować z nami także poza tymi jaskiniami?

Gdy tylko wyciągnąłeś PokeDex, Makuhita zaczął się na ciebie patrzyć. Podniosłeś urządzenie, żeby zeskanować stworka, ale ten rzucił się wtedy do ucieczki.
- Ar, aron! - krzyknął za nim twój stalowy towarzysz.
Aron podszedł do ciebie z opuszczoną główką. Najwidoczniej nie przewidział tego, że Makuhita się ciebie wystraszy. Dałeś mu jedzenie (- 1 karma), a na jego twarz powrócił uśmiech, jednak mniejszy niż ten, który był na niej jeszcze kilka chwil wcześniej.

Szkoda, że ten walczący pokemon zwiał. Skoro bał się nawet tak niepozornej persony jak ja, to i jego przydatność w walce mogła być niewielka. Na szczęście mam Arona ze sobą.
- Nie martw się. Widocznie nie chciał mieć z nami nic wspólnego. Nie będziemy nikogo do niczego zmuszać.
Objaśniłem pokrótce stalowemu stworkowi i pogładziłem go po łebku jeśli tylko mi na to pozwolił.

Ucieczka Makuhity i nie koniecznie musiała wskazywać na jego naturę. Ciekawe co ktoś inny by zrobił, gdyby zauważył kogoś od siebie większego, który celuje w swoją stronę z nieznanego tobie urządzenia. Aron, po twoim pogłaskaniu go po jego stalowej główce, powiększył swój uśmiech. Wyszliście w trójkę z komory i ruszyliście w głąb jaskini.

Z resztą, skąd istota, nie znająca w ogóle pojęcia urządzenia może się go bać? Kto normalny będzie bał się pistoletu jeśli wcześniej go nie widział i nie wie do czego służy? Poza tym pokemony powinny być przyzwyczajone do walki z większymi przeciwnikami. Olejmy to, zajmijmy się Aron'em.
- Aron, chciałbyś się do nas przyłączyć na stałe?
Zaproponowałem gotowy na każdą odpowiedź.

Założenie, że Makuhita nigdy nie widział żadnego sprzętu elektrycznego było zbyt śmiałe. Na pewno nie byłem pierwszym człowiekiem, który zwiedzał te jaskinie. Możliwe, że ostatnie spotkanie z jakimkolwiek sprzętem, czy to elektrycznym czy nie, mogło być dla niego traumatyczne. Aron spojrzał na ciebie z uśmiechem. Twoja propozycja przypadła mu do gustu, jednak miał on jeden warunek.
- Aro, ar, aron. - powiedział - Aro, ron.
Stworek musiał zrozumieć, że raczej nic nie zrozumiałeś. Wskazał wtedy łapką, najpierw na ciebie, a następnie na Onixa. Ciekawe, co chciał tobie przekazać?

Najpierw na mnie, później na Onixa? Nie mam zielonego pojęcia o co chodzi. Może Onix ma robić za tłumacza?
- Nic nie rozumiem. Pomożesz?
Zwróciłem się do kamiennego węża z małą prośbą. Chociaż przypuszczenia, że zrozumiem go lepiej niż Arona również były zbyt śmiałe.

5) Onixa tknął ogonem twoją torbę. Następnie lekko chwycił Arona, a następnie podniósł i przytknął go do ciebie. Po dłuższej chwili odłożył go na ziemię. Ukoronowaniem tego mini przedstawienia był uśmiech Arona.
- Aro, ar. - powiedział stworek, wskazując na kamiennego węża.
Najwidoczniej Onix przekazał dokładnie to, co chciał tobie powiedzieć Aron. Jednak czy ty jesteś w stanie zrozumieć te kalambury?

No aż taki głupi nie jestem... chyba. Wyciągam z torby pokeball i pokazuję go stworkowi.
- Chcesz zostać moim pokemonem?
Hm... chyba nie będę miał serca go sprzedać za żadne pieniądze.

6) Aron przytaknął na twoje pytanie i kontynuował przedstawienie. Skoczył blisko ciebie i wskazał łapką na SafariBall. Następnie kręcił się wokół własnej osi, aby na końcu odskoczyć.
- Ar, ron. - powiedział stworek na zakończenie.

- Gotowy?
Stuknąłem malucha kulką aby czerwony promień go pochłonął. Teraz pozostaje tylko poczekać na efekty.

7) Czerwone światło zaświeciło i pochłonęło całe ciałko Arona. Kula chybotała w twojej dłoni przez chwilę, po czym piknęła. Oznaczało to, że stalowy pokemon należy teraz do twojej drużyny. Nagle kula ponownie zaczęła bujać się w twojej dłoni. Zaświeciło jasne światło. Gdy spojrzałeś przed siebie, zauważyłeś stojącego na ziemi Arona.
- Aro, ar. - powiedział z uśmiechem stalowy stworek.