Gra Mhroka

Dzisiejszy dzień w New Bark Town nie różnił się specjalnie od innych wiosennych dni w tymże miejscu. Jak co dzień, dookoła mogłeś dostrzec pełno ubranych w kolorowe ubrania ludzi, od których można było wyczuć pozytywną energię nawet na kilometr. Wśród nich, jako skrzywdzony przez los młody człowiek, czułeś się trochę nieswojo. Zresztą przez rok czasu nie za specjalnie wpasowałeś się w panujące tu środowisko. Ale mimo to, nikt źle na ciebie nie patrzył. Wręcz przeciwnie. Niektórzy nawet, ot tak, bez powodu, uśmiechali się do ciebie. Miasteczko do największych nie należało, ba, było po prostu małe. Każdy każdego znał, toteż plotki czy wieści rozchodziły się tu w trybie natychmiastowym. Wszyscy wiedzieli o twojej przykrej przeszłości.

Po przebyciu krótkiego dystansu, ujrzałeś największy w miasteczku budynek - a mianowicie, laboratorium słynnego profesora Elma, z którym kilka dni temu umówiłeś się na odbiór pierwszego pokemona.

Mimo ostatnich dni jesieni ludzie chodzili w kolorowych ubraniach. Było ciepło, a poza tym ludzie w New Bark Town emanowali pozytywnymi bodźcami w promieniu kilkunastu kilometrów. Chciałem się wpasować, ale jedna rzecz mi na to nie pozwalała, przeświadczenie, że gdzieś tam ona jest. Że gdzieś w Johto, Kanto lub w odleglejszych regionach znajduje się moja mała siostrzyczka Ruth.
- Ile ona miałaby teraz lat? - zapytałem sam siebie w drodze do laboratorium Elma - Gdy ja miałem pięć lat, ona była dwulatką. Teraz mam 19 lat, więc ona będzie miała z... 16. Jest teraz pewnie zbuntowaną nastolatką.
Na tą myśl na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Widok siostry ubranek w ciuchy podobne do tych, które teraz miałem na sobie, pocieszył mnie. Ukazałoby to, że mamy coś ze sobą wspólnego.

Gdy tylko znalazłem się pod budynkiem, ku któremu zmierzałem, zdziwiła mnie wielkość tego budynku. Wiedziałem, że jest to jedno z najlepszych laboratoriów w Johto i nie będzie się ono znajdowało w szopie, ale nie sądziłem, że będzie aż takie wielki. Szybko się jednak otrząsnąłem i powtórzyłem sobie, co jest moim celem:
- Muszę jak najszybciej odnaleźć Ruth.
Żeby mieć to już za sobą, podchodzę do drzwi i szukam dzwonka. Jeśli jego nie znajdę, pukam i czekam, aż ktoś mi je otworzy lub da znak, że mogę wejść.

Nie musiałeś długo czekać. Zaledwie po kilku sekundach, usłyszałeś głos człowieka podbiegającego do drzwi. Postać zdecydowanym ruchem za nie pociągnęła i zapominając o bożym świecie, wpadła na ciebie i wywróciła na ziemię. Miałeś szczęście, bo upadłeś na miękką trawę i skończyło się tylko na tym, że przez chwilę poczułeś lekki ból głowy. Otworzywszy oczy ujrzałeś przed sobą sylwetkę młodego chłopca, na oko 13-letniego, wyraźne przerażonego zaistniałym obrotem sytuacji.
- P-przepraszam! Nic ci nie jest? - zmieszany dzieciak podał ci rękę i nie czekając na twoją reakcję, pochwycił cię i z całej siły przyciągnął do siebie. - Nie chciałem, na prawdę!
Chłopak zachowywał się tak, jakby myślał, że za chwilę dasz mu w twarz. Być może nietypowy ubiór robił swoje.
Po chwili zza drzwi wyłoniła się kolejna postać. Tym razem był to mężczyzna, ubrany w biały płaszcz, zieloną koszulę oraz spodnie, również zielone, lecz o innym odcieniu. Na jego nosie leżały półokrągłe okulary. W ręku trzymał teczkę, jakiś notes i pełno przeróżnych dokumentów.
- Remek? - spytał, dziwnie ci się przyglądając. Na początku nie zorientował się, co przed chwilą się wydarzyło, a widok małego chłopca, trzymającego za ręce innego, powiedzmy, nieco większego, zapewne nie należał do codziennych widoków. Spoglądając na profesora po raz pierwszy, od razu odniosłeś wrażenie, że do rozgarniętych ludzi raczej nie należy.

Upadek nie był najprzyjemniejszy, ale dzięki Arceusowi, że miałem pod sobą trawę.
- Uważaj. - rzuciłem w stronę osoby, przez którą upadłem.
Ujrzawszy młodego chłopaka troszkę się zmieszałem. Już chciałem wstać, żeby pokazać, że nic mi nie jest i przeprosić za moje zachowanie. On jednak mnie ubiegł i zaczął mnie podnosić. Wtedy z wnętrza laboratorium wysnuł się jakiś naukowiec. Patrzył on na nas. Przez chwilę myślałem, na co on się gapi. Jednak przypomniałem sobie, że ten kilkunastolatek próbuje podnieść mnie. Musiało to wyglądać co najmniej dziwnie. Szybko wstałem, otrzepałem spodnie i zacząłem wyjaśniać, co się stało:
- Ten oto młodzieniec - wskazuję na chłopaka - przez przypadek wpadł na mnie. Nie mam mu tego za złe, gdyż pewnie dostał pierwszego pokemona, a wtedy każdy nie zwracałby uwagi na otaczający go świat.

- Jeszcze raz przepraszam - odparł młodzieniec zmieszanym głosem i po kiwnięciu głową na znak pożegnania, odbiegł zostawiając cię samego z profesorem.
- Skoro nic ci nie jest, może wejdziesz do środka - zaproponował profesor, uśmiechając się. Gdy już znaleźliście się w środku laboratorium, ujrzałeś masę dziwnych sprzętów, o których funkcjonalnościach najprawdopodobniej wiedzieli tylko profesorzy. Poza tym dwie duże półki z książkami, komputer z monitorem zamontowanym na ścianie, a także masę pomocników profesora Elma. Cały budynek robił ogromne wrażenie, biorąc pod uwagę, iż w miasteczku takich nowoczesnych sprzętów nie można zobaczyć na co dzień.
- Podejdź tu, Remek - wytrącił cię z transu profesor. - Nie mówiłeś, jakiego pokemona chcesz dostać, więc wybrałem trzy zupełnie losowe. Możesz wybrać jednego z nich. Nie musisz się spieszyć. Dobrze wiem, że wybór pierwszego pokemona, jest dla początkującego trenera czymś ważnym i wyjątkowym.
Profesor wyciągnął z szafki trzy pokeballe i wyrzucił je w powietrze. Z czerwono-białych piłek wyskoczyły kolejno trzy pokemony:

- I co myślisz?

- Trudny wybór... - powiedziałem do profesora i się zaciąłem.
Myślałem, że będzie to wybór łatwy, jednak dopiero teraz zrozumiałem stres młodzieńców, którzy w wieku kilkunastu lat muszą go dokonywać. Ten wybór może zaważyć na ich przyszłości. Nad tym kim kiedyś będą. Może się to wydawać absurdalne, ale tak jest. Zacząłem wymieniać z pamięci wszystkie informacje o pokemonach, które stały przede mną:
- Pichu jest pokemonem typu Electric. Ewoluuje w Pikachu, jak będzie wystarczająco szczęśliwy u boku swojego trenera. Gligar jest bodajże typów Ground i Flying. Te zestawienie sprawia, że jest odporny na elektryczne ataki. Oba pokemony można spotkać w Johto nawet często. Są one dosyć pospolite, wystarczy dobrze poszukać. Ale ta małpka... Chimchar - starter z regionu Sinnoh. Co on tutaj robi? Elm mówił, że je losował, ale... czy to na pewno przypadek, że on tutaj jest?
Mógłbym prowadzić te rozważania w nieskończoność, ale nie mogłem sobie na to pozwolić. Każdy postój sprawia, że jestem coraz dalej od mojej siostry. Muszę dokonać wyboru.
- Wybieram... - zacząłem po dłuższej chwili - ... Chimchara.

- Dobry wybór! - odparł wesoło profesor, chowając pozostałe pokemony do pokeballi, Chimchara zaś pozostawiając na wolności. Pustą kulę, która służyła jako schronienie dla ognistej małpki, podał ci do ręki. - Trzymaj. Od dziś jest to twój nowy pokemon. Możesz go nazwać, jeśli chcesz... A właśnie! Zapomniałbym. Poczekaj tu chwilę.
Roztrzepany profesor żwawym krokiem poszedł gdzieś w kierunku półek, w których zaczął czegoś poszukiwać. Ty zaś zostałeś sam na sam z Chimcharem. Maluch przyjrzał ci się uważnie, jak gdyby pierwszy raz widział na oczy człowieka, po czym wydając z siebie głośny okrzyk, wskoczył na ciebie, niemal zwalając cię z nóg. Bez większych problemów wspiął ci się na głowę i zasiadł na niej, wesoło wykrzycząc swoje imię.
- Głośny maluch... - zaśmiał się profesor, który najwidoczniej zakończył poszukiwania. Zauważyłeś, że w rękach trzyma niewielki pakunek. - Proszę, Remku, tutaj znajdziesz Pokedex, mapę, pięć pokeballi i dwa potiony - czyli podstawowy ekwipunek początkującego trenera. Myślę, że już trochę wiesz o świecie pokemonów, więc nie będę ci tłumaczył, co do czego służy. Chyba, że oczywiście chcesz - Elm uśmiechnął się do ciebie serdecznie i poklepawszy po ramieniu, dodał - Jeśli masz jakieś pytania, wal śmiało.

Zostawszy sam na sam z Chimcharem, chciałem zacząć z nim konwersację:
- Hejka mały... albo mała. Nie ważne. Ja jestem Remek i od dzisiaj będziesz ze mną podróżował. Chciałbym, żebyś pomógł mi znaleźć bardzo ważną dla mnie osobę. Dam ci ksywkę, żeby zacieśnić nasze więzi. Dam ci na imię... - zaciąłem się.
Nie wiem jakiejś płci jest Chimchar. W samą porę przybył prof. Elm z pakunkiem.
- Dziękuję panie profesorze - powiedziałem do niego, po czym rozpakowałem pakunek.
Kule, mapę i potiony od razu wrzucam do plecaka, zostawiając jedynie to, co jest dla mnie potrzebne, czyli PokeDex. Przy pomocy urządzonka skanuję mojego podopiecznego, aby poznać jego ataki, zdolność, a przede wszystkim płeć. W między czasie pytam się profesora:
- Miałbym jedno pytanie. Jaki jest najszybszy sposób, żeby dostać się do Violet City?

Pokedex wyświetlił następujące informacje:


Chimchar schylił się w stronę Dexa i z zaciekawieniem zaczął oglądać obrazek i informacje opisujące go.
- Hmm, do Violet City powiadasz? - zastanowił się profesor. - Myślę, że najłatwiej będzie ci po prostu popatrzeć na mapę, uważam, że jest bardzo czytelna. Podpowiem ci jednak, że na początku musisz dotrzeć do Cherrygrove i stamtąd udać się do celu. Póki co po wyjściu z laboratorium, zakręć w prawo, po czym idź prosto, aż dojdziesz do leśnej ścieżki. Myślę, że sobie poradzisz.
- Profesorze Elm, może pan tu na chwilę podejść? - usłyszeliście głos jednego z pomocników Elma.
- Jasne! Przepraszam, Remek. Muszę wracać do pracy. Życzę ci udanej podróży i mam nadzieję, że zadzwonisz kiedyś z Centrum Pokemonów i powiesz, co tam u ciebie słychać. Trzymaj się! - profesor poklepał cię po plecach i z uśmiechem na twarzy podszedł do wzywającego go pracownika.
Zauważyłeś, że Chimchar wskoczył ci na ramię i przyjrzał się twojej twarzy. Skrzywił usta w charakterystycznym u niego uśmiechu i podobnie jak profesor klepnął cię przyjacielsko po plecach. Chyba cieszył się, że w końcu znalazł trenera.

Zdjąłem Chimchara z głowy i wziąłem go w ramiona. Przysłuchiwałem się odpowiedzi profesora.
- Myślałem nad jakąś koleją czy coś, ale pójście pieszo do Violet City, też nie jest najgłupszym pomysłem. - pomyślałem, a następnie spojrzałem na Chimchara - Przynajmniej bardziej się z nim zaprzyjaźnię.
Podniosłem ognistą małpkę ku sufitowi i powiedziałem ku niemu:
- Co powiesz, żebym mówił do ciebie Blaze, co?
Mimo pośpiesznego odejścia Elma czułem wielki przypływ energii od niego. Posadziłem Blaze'a na ramieniu.
- Posiedzisz sobie tutaj, ok? - rzuciłem do stworka.
Wychodzę z laboratorium i udaję się w kierunku, który wcześniej podał mi profesor.

Chimchar z entuzjazmem pokiwał głową, usłyszawszy swoje nowe imię. Wygodnie usadowił się na twoim ramieniu, łapą obejmując cię wzdłuż szyi.
Swobodnym krokiem ruszyliście w stronę ścieżki. Zauważyłeś, że słońce zdążyło się już okryć za chmurami, dzięki czemu na zewnątrz było chłodniej i zdecydowanie przyjemniej. Co prawda upał dodawał sił pokemonom ognistym, jednak Blaze nie wyglądał na rozczarowanego. Kątem oka zobaczyłeś, że maluch z uwagą przygląda się otaczającemu go światu, a widząc inne pokemony macha w ich kierunku. Wyglądał na młodego, być może dopiero co wyklutego z jaja, więc wszystko go interesowało. Co tu się dziwić?
Po kilku minutach znaleźliście się w miejscu, o którym najprawdopodobniej mówił profesor. Zauważyłeś drogowskaz, wskazujący trzy kierunki - Cherrygrove City, Pole Namiotowe "Lapras" oraz Jezioro Gyardosa.
Niedaleko was stanął jakiś starszy mężczyzna, który wyciągnął z plecaka niewielki słoik z miodem, i nakładając go na pędzel, zaczął smarować nim drzewo. Blaze ze zdziwieniem przyglądał się jego poczynaniom. Pociągnął cię lekko za włosy, żeby się upewnić, że też to widzisz. Po chwili facet ukrył się w krzakach i wyjąwszy z kieszeni aparat, zaczął czegoś wyczekiwać.
W pewnym momencie zza gęsto rozmieszonych liści drzewa, zaczęła wyłaniać się niewielka główka. Na pierwszy rzut oka było widać, że to jakiś pokemon. Maluch niepewnie wyłonił pozostałą część ciała, dokładnie obwąchując najbliższy teren. Najwidoczniej wyczuł miód.

Zwinnie zsunął się po pniu i zaczął się nim zajadać. Blaze zauważywszy nagły napływ energii u małpki, uznał, że pewnie musi mu bardzo smakować. Nie zastanawiając się dłużej, zeskoczył z ramienia i rzucił się na drzewo, prawie spychając konkurenta. Małpa nie wydała się zadowolona z zaistniałego obrotu sytuacji. Chcąc nie dopuścić do "kradzieży" jej przysmaku, z całej siły popchnęła twego podopiecznego. Blaze z hukiem wylądował na ziemi.
W międzyczasie mężczyzna westchnął głęboko, po czym wygramolił się z krzaków.
- Tja, jak zwykle tylko Aipomy... - mruknął po nosem i niewzruszony zachowaniem pokemonów, odszedł gdzieś w kierunku miasta.

- Jego naturka bardzo dobrze go opisuje. - pomyślałem, widząc, jak Blaze przygląda się otaczającemu go światu.
Doszedłszy do drogowskazu, chciałem iść w stronę Cherrygrove City, ale, tak samo jak mojego pokemona, zdziwiło mnie zachowanie starca. Postanowiłem przystanąć i przyjrzeć się uważnie jego poczynaniom. Pociągniecie za włosy upewniło mnie, że Chimchar uważa to zachowanie za tak ważne lub zdumiewające, że chciał, aby to widział. Ukrycie się mężczyzny w krzakach zdziwiło mnie jeszcze bardziej niż to, że smarował miód pniu drzewa. Przez chwilę myślałem, że jestem w jakiejś ukrytej kamerze.
- Czemu to miało służyć? - zastanawiałem się.
Po chwili dostałem odpowiedz na swoje pytanie. Miód miał za zadanie przyciągnięcie pokemona, który koczował sobie na drzewie. Stworem tym był Aipom.
- Nigdy nie słyszałem o takiej metodzie łapania pokemonów. - rozmyślałem nad tym, co widziałem.
Gdy tylko Chimchar zeskoczył z mojej głowy i zaczął biec w stronę drzewa, wiedziałem co się stanie.
- Blaze, nie! - krzyknąłem za stworem, ale było już za późno.
Aipom został zaatakowany przez mojego pokemona. Sądziłem, że staruszek jakoś zareaguje z tego powodu, ale to on zrobiło po prostu mnie zamurowało. Wiedziałem, że ani Blaze, ani Aipom nie odpuszczą, dlatego ja musiałem ich jakoś rozdzielić.
- Hej, przestańcie! - krzyknąłem do nich, stanowszy między nim. - Blaze, to brzydko kraść tak komuś jedzenie. - powiedziałem do ognistej małpki, a następnie zwróciłem się do Aipoma - Przepraszam, że Chimchar cię zaatakował, ale ten miód wydał mu się strasznie kuszący. Jeszcze raz przepraszam.

Aipom popatrzył na ciebie kpiącym wzrokiem. Widząc, jak zbliżasz się do niego, wskoczył na gałąź rosnącą na poziomie twojej twarzy i ustawił się w pozycji bojowej. Miałeś wrażenie, że lada moment rzuci się na ciebie. Twój podopieczny chyba też odniósł to samo wrażenie. Momentalnie zerwał się z ziemi, wspiął się po drzewie, po czym pociągnął fioletową małpkę za łapę, tym samym pozbawiając jej równowagi. Los się odwrócił, tym razem zdenerwowana Aipom upadła z hukiem na ziemię, niemalże tracąc przytomność. Zauważyłeś, że uderzyła w głowę, więc upadek musiał być bardziej bolesny, niż ten Chimchara. Twój podopieczny jednak się tym nie przejął. Wyszczerzając zęby w szerokim uśmiechu, wskoczył ci na głowę. Aipom zaś z przymrużonymi oczami wpatrywała się w was, nie ruszając się z miejsca. Chyba duch walki już ją opuścił...

- Chimchar, stój. - chciałem zatrzymać podopiecznego, po tym jak Aipom przyjęła bojową pozę.
Niestety małpka wymknęła mi się trochę spod kontroli i zaatakowała przeciwnika. Zauważywszy, że Aipom się nie rusza, pomyślałem, że mogło stać jej się coś poważnego.
- Mówiłem, żebyś stał, więc czemu mnie nie posłuchałeś?! - zapytałem stanowczo, tak żeby Kurai uznał to za zganienie - Następnym masz się mnie słuchać, zrozumiano?
Podchodzę do leżącej na ziemi Aipom i patrzę, czy nic się jej poważnego nie stało.
- Naprawdę mi przykro za zachowanie Chimchara... znowu. - ponownie przeprosiłem fioletowo-żółtą małpkę. - Chciałbym załatwić to pokojowo, bez żadnych walk lub czegoś takiego.

Aipom jedynie spojrzała na ciebie krzywo, z trudem podniosła się z ziemi i pokracznie zaczęła od was odchodzić, wcześniej jeszcze mierząc Chimchara wzrokiem. Chyba nie chciała już dłużej walczyć lub inaczej - po prostu nie była w stanie.
Jeszcze chwilę widziałeś rysy fioletowej małpki, aż w końcu zniknęła gdzieś w krzakach. Zostałeś sam na sam z Blazem. Maluch był zmartwiony tym, że go skarciłeś, zapewne się tego nie spodziewał. Z podkulonym ogonem stanął obok ciebie, nic nie mówiąc.

- Przepraszam mały. Nie możesz rzucać się na każdego pokemon, którego widzisz - powiedziałem do Chimchara, uprzednio przy nim przykucnąwszy - Czasami może być on ranny i potrzebować czyjejś pomocy, a wtedy walka może sprawić, że może stać mu się coś poważnego.
Byłem świadomy tego, że mogłem potraktować Blaze'a trochę zbyt surowo. Jest on jeszcze dzieckiem, powinienem rozumieć, że niektórych rzeczy jeszcze nie wie. Powinienem być trochę mniej surowy.
- Chodź, czas iść dalej. - mówię do małpki, po czym daję znak, żeby usiadła na moim ramieniu - Im wcześniej dotrzemy do Violet, tym lepiej.

Blaze z ogromną uwagą wsłuchiwał się w Twoje słowa, po czym już z lepszym humorem i uśmiechem na ustach, wskoczył Ci beztrosko na ramię. Mimo swojego młodego wieku i ciekawości, Chimchar szybko wchłaniał zdobytą wiedzę, jak na dziecko przystało. Jednak pozory mogą czasem mylić, nawet małe stworzenie może okazać się niebezpieczne, jak na przykład ten Aipom. Po tajemniczym mężczyźnie nie było ani śladu, zniknął tak szybko jak się pojawił. Może to i lepiej... Słońce wyłoniło się zza chmur i oświetliło ciepłymi promieniami okolice. Trzeba przyznać, że miód spływający już z drzewa przybrał niesamowitą złotą barwę, która lśniła i w tym stanie przyciągnęła by na pewno więcej pokemonów. Twojemu towarzyszowi na ten widok zaszkliły się oczy i poleciała ślinka, naprawdę chciałby dokończyć konsumpcję. Tym razem, nie ruszał się z Twego ramienia, bojąc się kolejnego kazania. No nic, Twoje plany się chyba nie zmieniły? Drogowskaz przed wami pokazywał cały czas te same kierunki: Cherrygrove City, Pole Namiotowe "Lapras" oraz Jezioro Gyardosa.

Zauważywszy wielką ochotę u Chimchar na konsumpcję miodu, rzekłem do niego:
- Obiecuję, że jak tylko dojdziemy do Cherrygrove, to kupię ci do jedzenia tylko co będziesz chciał.
Nie przedłużając, ruszyłem dalej w stronę Cherrygrove. Rozmyślałem również nad tym, co robił ten mężczyzna:
- Nigdy nie słyszałem o sposobie zwabiania pokemonów przy użyciu miodu. Jednak musi to działać, bo Aipom i Blaze dosłownie się na to rzucili. Pewnie nie jest to zwykły miód ze sklepowej półki, zatem nie prędko może mi się udać zobaczyć tą sztuczkę ponownie. Jednak byłby to ciekawy sposób łapania pokemonów.

Twoje słowa skierowane do Chimchara, zadziałały na niego magicznie. Spojrzał na Ciebie takim dziękczynnym wzrokiem, który był wart wszystkich pieniędzy. W przypływie radości zaczął ściskać Twoją głowę, po czym skupił się na wyobrażaniu potraw, których co prawda nie zna, ale najchętniej by zjadł. To się wpakowałeś, lecz obietnicy nie można złamać! Skupmy się teraz na głównym celu, Cherrygrove. Ruszyłeś ścieżką prowadząca właśnie w to miejsce. Pierwsze kilka minut przeleciało nawet spokojnie, promienie słońca delikatnie muskały Twoją twarz. Nim się spostrzegłeś, a otaczały Cię już drzewa i różnorodne krzewy. W oddali dało się dosłyszeć odgłosy dzikich pokemonów no i oczywiście Blaze'a, który co jakiś czas wydawał z siebie jakiś pomruk czy westchnięcie, najprawdopodobniej spowodowany jego bujną wyobraźnią, skoncentrowaną na jedzeniu. Fakt, małpka jest młoda, jednak zjeść lubi i potrafi! Praktycznie wyglądało to tak, jak by przeniósł się do innego świata. Podróż wyglądała tak przez 10 minut. Z tego wszystkiego wyrwały was rozmowy tutejszych trenerów, których sylwetki można było dostrzec z daleka. Dodatkowo, niedaleko miejsca, w którym aktualnie się znajdujecie, pojawił się jakiś dziki pokemon, który szukał czegoś w pobliskim krzaku. Nie mogłeś przyjrzeć się trenerom czy też pokemonowi, nawet kiedy wytężyłeś swój wzrok. Wszystko przez słońce, które tak jakby robiło Ci na złość. No nic, pozostaje Ci podejść i przyjrzeć się albo ludziom, albo stworkowi. Co wybierasz?

Ucieszyłem się, zauważywszy reakcję Chimchara na złożoną przeze mnie obietnicę.
- Mam nadzieję, że przez najbliższy czas nie będzie zbytnio rozrabiać. - pomyślałem, patrząc na małpkę - Jak tylko dojdę do Cherrygrove, będę musiał kupić mu coś naprawdę dobrego.
Ścieżka, którą szedłem nie jest ciężka. Podróż umilały mi promienie słońca oraz widok zadowolonego Chimchara, która zapewne myślał nad tym, co chciałby zjeść, jak tylko dotrzemy do Cherrygrove. Zauważyłem w oddali trenerów, którzy głośno rozmawiali. Jednak bardziej niż nimi, zainteresowałem się pokemonem, który pojawił się w pewnej od nich odległości.
- Co to za gatunek? - zastanawiałem się wytężając wzrok. Niestety słońce, które wcześniej było moim sprzymierzeńcem, teraz przeszkadzało mi w identyfikacji tajemniczego stworka.
- Cóż, nie zostało mi nic innego, jak tam podejść. - pomyślałem i zacząłem iść w stronę zauważonego kilka chwil temu pokemona - Będę musiał uważać, żeby go nie spłoszyć i móc się mu odpowiednio długo przyjrzeć.
Odpowiednio wcześnie ostrzegam także Blaze'a, aby nie wyskoczył na stworka, który mógłby się przestraszyć i uciec.

Podążając w kierunku dzikiego pokemona z Chimcharem u boku, zeszliście nieco ze ścieżki. To było dobre posunięcie, zbliżając się do drzew schowałeś się w ich cieniu, co ułatwiło Ci rozeznanie się w terenie. Dookoła było naprawdę zielono, mimo pory roku. Naprawdę wspaniały widok dla oka, nic tylko się położyć na trawię i odpoczywać. Jednak Ty nie miałeś czasu, na przyjemności przyjdzie jeszcze pora. Teraz najważniejszy jest cel podróży. Sylwetki trenerów zdawały się cały czas oddalać, najprawdopodobniej skończyli oni swoją debatą bądź walkę i ruszyli w stronę miasta, czyli tam gdzie Ty zmierzasz. Jeśli uda Ci się szybko załatwić sprawę z dzikim pokemonem, być może jeszcze ich spotkasz. Wracając do dzikiego stworzenia... Nim się spostrzegłeś i już byłeś przy krzaku, w okolicy którego paradował sobie jakiś storek. No właśnie, paradował. Co więcej, nie zostawił żadnych śladów, czy też nie wydał żadnych odgłosów. Rozpłynął się w powietrzu. No nic, pozostały wam 2 żółte jagódki, których wcześniej nie dostrzegłeś. Blaze szybko zeskoczył z Twojego ramienia i ugryzł z wielkim apetytem smakowicie wyglądający owoc, który wydał z siebie jakiś dźwięk, po czym szybko schował się w głąb. Wróć, owoc, który mówi? Twój towarzysz ze zdziwienia momentalnie odskoczył i wpatrywał się w krzak, jak by spodziewał się ujrzeć przeciwnika do walki. Długo nie czekaliście, a z zarośli wyłonił się wcześniej zauważony pokemon, który wyglądał mniej więcej tak:

Żółwik z gniewem w oczach przypatrywał się Blaze'owi, jak by chciał odpłacić mu za zranienie pięknych, żółtych kończyć, które w miejscu ugryzienia były czerwone. Chimchar był gotowy na Twoje polecenia, tym razem nie będzie pochopnie podejmował decyzji.

- Miła trawka, można by się na chwilę położyć, odpocząć. - przepływały mi przez głowę różne myśli na widok zielonej trawy, która nie zawsze była o tej porze roku - Nie, Remek opamiętaj się. Masz coś do zrobienia.
Po lekkim zruganiu siebie samego, ruszyłam dalej na spotkanie z dzikim pokemonem. Gdy doszedłem na miejsce, w którym go wcześniej widziałem, jego już nie było.
- Co jest? Czyżby się rozpłynął? - zastanawiałem się - Nie możliwe, żeby mi się przewidziało. Może był to pokemon typu Ghost lub Psychic?
Zauważywszy, jak Blaze zbliża się do jagód, ucieszyłem się.
- Niech chociaż on ma radochę. - pomyślałem w oczekiwaniu, aż Chimchar pożywi się jagodami.
Nagle usłyszałem dźwięk, który wydobywał się z krzaku. Okazało się, że taka naprawdę jest to pokemon, którego widziałem wcześniej.
- Co to za pokemon? - zastanawiałem się, szybko przeczesując swoją pamięć w poszukiwaniu pokemona, który wyglądał jak ten przede mną - Nie wiem co to za pokemon, ale wygląda na takiego o typie Water albo Rock. Jeśli jest to ten pierwszy, to mamy problem, jeśli drugi... to też mamy problem, ale mniejszy. Tylko co zrobić?
Zastanawiałem się nad możliwą strategią. Wiedziałem, że nie mogę długo rozmyślać, bo dziki pokemon może wtedy zaatakować. Gdy tylko wymyśliłem część jakiejkolwiek taktyki, przekazałem ją Chimcharowi:
- Na początku uderz Brick Break'iem w skorupę pokemona. Potem podrap go swoimi pazurami w... odnóża. Po tym ataku wskocz na drzewo, a gdy przeciwnik będzie odpowiednio zdezorientowany poszukiwaniem ciebie, ponownie uderz Brick Break'iem w jego skorupę.

- Blaze, czekaj, aż przeciwnik będzie blisko drzewa i wtedy z niego zeskocz i zaatakuj go od typu, najpierw obniż obronę Leer'em, a potem uderz w skorupę Brick Break'iem. Potem ponownie wskocz na kolejne drzewo. Uważaj na Sticky Web, który ciebie spowalnia. - powiedziałem Blaze'owi.
Czekam, aż Chimchar wykona polecenia, jednocześnie rozmyślając nad dalszą taktyką walki:
- Użył on Sticky Web, którego używają również pokemon typu Bug. Brick Bream zadał mu spore obrażenia. Czyżby był ona jednocześnie typu Bug i Rock? Muszę wziąć to pod uwagę.
Po krótkich rozmyśleniach dzielę się z moim pokemon dalszą taktyką:
- Postaraj się złapać przeciwnika za jego macki i rzucić nim o drzewo, żeby go ogłuszyć. Jeśli sądzisz, że sobie z tym nie poradzisz, to tylko podrap jego odnóża Scratchem. Będzie on wtedy na pewno wkurzony, więc skoncentruj się, aby uniknąć jego ewentualnych ataków. Przeskocz potem nad nim i znowu uderz go Brick Break'iem.