Gra Mhroka

Najmniejszy promień słoneczny nie przebił się przez przyciemnione szyby limuzyny. Swoisty mrok sprawia, że momentami wydawać by się mogło, że już jest noc na dworze. Chociaż do prawdy nie było daleko, słońce nadal świeciło, acz było już naprawdę blisko zachodowi. Coś mi się wydaje, że zajedziecie na miejsce nocą, chociaż tego też nie jestem pewien.
Po Twoich słowach zapanowała na chwilę cisza, przerwał ją kierowca, który dość donośnym głosem powiedział:
- Pokemony dotarły już na miejsce.
Na twarzy pana Smith'a pojawił się uśmiech.
- No, sam słyszysz. Twoje pokemony są już bezpieczne w naszej kryjówce. Wracając do naszej krótkiej rozmowy... Dowiesz się wielu rzeczy, lecz czy w nie uwierzysz, zależy od Ciebie. Przede wszystkim, musisz zachować spokój, dziewczyna zapewne będzie Ci opowiadać o tym piekle, które przeszła z Twoją siostrą. Na samą myśl przechodzą mnie ciarki, w Twoim wieku najprawdopodobniej będzie ciężko Ci to przyjąć. Zanim do tego dojdzie, może opowiesz mi swoją historię aż do tego momentu? Chcę usłyszeć to z Twoich ust a nie osób postronnych.
Mężczyzna założył nogę na nogę i ze spokojnym wyrazem twarzy, był gotów wysłuchać to, co masz mu do powiedzenia.

Usłyszawszy słowa kierowcy, kamień spadł mi z serca. Od pana Smitha dowiedziałem się jedynie, że są w "kryjówce", jednak nie powiedział nic więcej na jej temat, żadnych większych szczegółów.
- Czy to możliwe, aby to "piekło", jak o tym powiedział pan Smith, było tak straszne, że tą dziewczynę było trzeba odseparować on społeczeństwa? - zastanawiałem się - Co oni mogli jej zrobić? I co oni mogli zrobić Ruth?
Gdzieś przez myśl przeszło mi, że pan Isao będzie chciał poznać moją historię. Po kilku głębokich oddechach przystąpiłem do ustnego przedstawienia swojej autobiografii:
- Mieszkałem z rodzicami i Ruth pod Olivine. Mieliśmy domek niedaleko morza. Prawie codziennie tam chodziliśmy. Rodzice mówili mi, że są policjantami i łapią ludzi, którzy robią krzywdę innych. Dopiero po kilku latach dowidziałem się, że byli agentami specjalnymi Johtowskiej Policji. W tamtym czasie rozpracowywali małą szajkę przestępczą. Małą, ale bardzo agresywną grupa przemycająca pokemony. Moi rodzice byli bliscy jej rozpracowania, ale wtedy zostali zabici w naszym domu. Wszyscy wiedzieli, że to ich sprawka, ale nie było na to wystarczających dowodów i sprawę umorzono. Wtedy ja i Ruth trafiliśmy do domu dziecka w Violet. Ja miałem 5 lat, a Ruth niecałe 2. Ona po kilku tygodniach została adoptowana, a ja zostałem tam aż do moich 18 urodzin. Dostałem mieszkanie na rok. Po tym czasie wylądowałem na ulicy. Wtedy postanowiłem wyruszyć w podróż, żeby szukać Ruth. Poszedłem do prof. Elma, od niego otrzymałem Blaze'a. Udałem się do Cherrygrove, ale moim celem było Violet. Wtedy wpadłem na pana.

Pan Smith z ogromną uwagą przysłuchiwał się wszystkich słów, co jakiś coś robiąc lekko zdziwioną minę, przytakując sobie samemu lub wydając takie dźwięki jak "mhm". Najwyraźniej sprawdzał, w jakim procencie informatorzy dostarczyli mu prawdę.
- Dziękuje, że zechciałeś się podzielić ze mną swoją historią. W tym momencie uzupełniłem ją sobie o brakujące szczegóły, więc myślę, że od teraz nasza współpraca może w 100% funkcjonować. Zapewne chciałbyś się teraz dowiedzieć co nieco o mnie, prawda? Dobrze, zaspokoję Twoją ciekawość. Jak już wiesz, nazywam się Isao Smith. Mam 45 lat, bez fałszywej skromności, jestem jednym z najlepszych detektywów. Dzięki zleceniom, które wykonywałem jak najszybciej mogłem przez tyle lat, udało mi się zebrać odpowiednie fundusze na to wszystko. Gdyby nie to, nie mógłbym dzisiaj jeździć w ukryciu i ochraniać ludzi, którzy tego potrzebują. Od wielu lat próbuję rozbić te organizacje, współpracowałem nawet z Twoimi rodzicami w tej sprawie, jednak ludzie, z którymi walczyliśmy, byli zbyt drastyczni w środkach, zapewne wiesz o tym. Poprzysiągłem sobie, że pomszczę śmierć Twoich rodziców i pomogę uratować Ruth. Mam pod sobą sztab godnych zaufania ludzi, którzy oddali by życie dla tej sprawy. Mam specjalistów od każdej dziedziny, nie ma szans, żeby Ci skurwysyni nam uciekli. To jest kwestia czasu.
Kto by się spodziewał takiego obrotu sytuacji. Niepozornie wyglądający mężczyzna, który pojawia się znikąd ma taką władzę i potęgę. Cóż, nie warto oceniać książki po okładce jak to się mówi. Po tej dość długiej rozmowie, wszystko ucichło. Rozsiadłeś się wygodnie w swoim siedzeniu czekając, aż w końcu dojedziecie. Wszystko było by w porządku, gdyby nie wewnętrzny niepokój, który zacząłeś od pewnego momentu czuć. Nie wiedziałeś co to jest, lecz z każda chwilą się nasilało. Aż w końcu... BOOM! Coś uderzyło w limuzynę do takiego stopnia, że przeturlało się po ziemi i uderzyła w pobliskie drzewo, którą pod ciężarem prawie się złamało. Szyby powybijane, pasażerowie nieprzytomni. Odczuwałeś ogromny ból głowy, dodatkowo, że tak to ujmę, z prawej części głowy leciała Ci małym strumieniem krew. Automatycznie spojrzałeś na resztę osób w pojeździe. Pan Smith głowę miał zakrwawioną, ale na szczęście jego klatka piersiowa unosiła się raz w górę, raz w dół. Żyje! Co do kierowcy, nie jestem pewien. Również zakrwawiony leży w bezruchu oparty głową o kierownicę. A Blaze? Ten maluch miał tyle szczęścia, że wturlał się pod siedzenie i nic mu się nie stało. Szczęście w nieszczęściu. Ale co jest powodem tego wszystkiego? Na odpowiedź na to pytanie nie musiałeś zbyt długo czekać. Instynktownie wyczołgałeś się lekko obolały z auta przez rozbitą szybę, Chimchar za Tobą. Pierwsze, co ujrzały Twoje oczy oprócz otaczających was drzew, był psychiczny pokemon, najprawdopodobniej sprawca tego incydentu. Twój towarzysz automatycznie obrał go sobie za przeciwnika, ustawił się w pozycji bojowej i czekał na Twoje komendy. Stworzenie, z którym przyszło Ci się zmierzyć, wygląda tak:

Słowa pana Smitha pocieszył mnie. Pierwszy raz w życiu miałem obok siebie osobę, której mogłem w pełni zaufać. Wcześniej nie znałem takiego uczucia, lecz teraz wiedziałem, że jest ono wspaniałe. Jednak nagle zostało to przysłonięte przez jakieś bliżej nieokreślone negatywne uczucie. Coś jak w sytuacji, gdy dziecko siedzi zbyt długo siedzi cicho w drugim pokoju. Taki swoisty szósty zmysł, który mówi, że może wydarzyć się coś złego. Nagle usłyszałem dźwięk wybuchu. Musiało być to spowodowane przez coś silnego, bo po chwili limuzyna przekoziołkowała wraz ze swoją zawartością. Poczułem potworny ból głowy. Dotknąłem się nad uchem. Leciała mi z tego miejsca stróżka rubinowoczerwonej krwi. Spojrzałem na pana Smitha. Jego klatka piersiowa na zmianę opadała i podnosiła się. Była to oznaka, że żyje. Wygrzebałem się z auta. Po wydostaniu się na powierzchnię, zacząłem rozglądać się za Blazem. Na szczęście nic mu się nie stało. Kolejnym celem było odnalezienie sprawcy tego wydarzenia. Wśród drzew stały jasnofioletowy stworek. Nie wyglądał on na specjalnie silnego, na pewno nie na tyle, żeby wywrócić kilkotonowy pojazd mechaniczny.
- Jednak co jeśli to on? - zastanawiałem się pod nosem - Jeśli to on, to ta walka nie będzie tą z serii łatwych.
Od razu przystąpiłem do wydawania poleceń Chimcharowi, który już ustawił się w pozycji bojowej:
- Blaze, zbliż się do pokemona. Jest on typu psychicznego, więc jego ruchu powinny być oparte na dystansie dzielącym od przeciwnika. Jeśli będziemy dosyć blisko, to możemy ograniczć zakres ataków Espeona, jednak nie mamy na to stuprocentowej gwarancji. Od razu zadrapnij go Scratchem. Wykorzystaj waszą bliskość i zmniejsz swojego przeciwnikowi obronę Leerem. Dzięki temu dalsza część walki powinna być chociażby minimalnie łatwiejsza. Następnie wskocz na jedno z drzew i ukryj się wśród jego liści. Następnie wyskocz i wyląduj za Espeonem. Atak w plecy Scratchem powinien być silniejszy niż normalny. Wykorzystaj wtedy swoje silne małpie nogi i kopnij go w tyłek. Może nie będzie to silny atak, ale... ale zawsze to coś.
Nie wiedziałem zbyt dużo o przeciwniki, dlatego wyciągnąłem PokeDex i skierowałem urządzenie w stronę Espeona. Może nie uzyskam jakiś bardzo szczegółowych informacji. Spis ataków byłby wystarczającym ułatwieniem podczas tej walki.

Gdy tylko Espeon wylądował na drzewie, wiedziałem, że powinienem to wykorzystać, dlatego od razu krzyknąłem do Blaze'a:
- Od razu zaatakuj go Brick Break'iem. Jako, że Espeon jest typu psychicznego, to ten atak mu nie zada dużych obrażeń, ale powinien on bardziej wbić go w drzewo. Wtedy uderzaj w niego swoimi ostrymi pazurkami. Gdy tylko twój przeciwnik się z niego wyswobodzi, wskocz mu na głowę i zakryj mu oczy. Skieruj go wtedy tak, żeby ponownie uderzył w drzewo. Wykorzystaj to, ale tym razem zmniejsz mu obronę przy pomocy Leera.
- To dziwne. Espeon nie posiada żadnych psychicznych ataków. - pomyślałem wpatrując się w ekranik urządzenia -  Nie posiada on żadnych ciosów, które sprawiły, że parotonowy pojazd chciał porobić salta. O co tu może chodzić?

- Doskonale mały, jeszcze trochę i wygramy. - pogratulowałem Blaze'owi i przeszedłem do dalszego wydawania poleceń. - Espeon ma już nadszarpniętą obronę, więc możemy przejść do zmasowanego ataku. Od razu uderz w niego Scratchem. Możesz wykorzystać swój ogień, żeby trochę go poparzyć. Następnie wskocz na drzewo i zaatakuj Scratchem z powietrza. Taka kombinacja może sprawić, że atak będzie silniejszy. Potem ponownie uderz swoimi pazurkami od tyłu. Użyj wtedy Leer, żeby jeszcze bardziej zmniejszyć obronę Espeona. Gdy się odwróci, żeby ciebie zaatakować, ty kopnij go w twarz. Wtedy kolejny raz zaatakuj przy pomocy swoich pazurków.

- Nie dobrze. - pomyślałem po tej rundzie walki - Wcześniej Blaze miał przewagę w ilości życia, a teraz mają tyle samo energii. Ta runda to jest nasze być albo nie być.
Byłem bardzo zdeterminowany, żeby wybrać z Espeonem, dlatego przekazałem Chimcharowi dalsze instrukcje dotyczące walki:
- Blaze przeskocz na Espeonem, tak aby znaleźć się z jego tyłu. Złap go wtedy za ogon i rzuć nim o drzewo. Zaszarżuj wtedy, a gdy będziesz blisko uderz Scratch. Musimy starać się wykonywać ataki szybko, żeby Espeon nie miał czasu na kontratak. Kopnij go w twarz i ponownie podrap. Potem wskocz na jego plecy. Tym razem nie będziemy się starali nim sterować, tylko od razu zaatakować przy pomocy twoich pazurków. Staraj się odskakiwać, kiedy on będzie chciał ciebie zaatakować Tackle. Przeskocz wtedy nad nim, żeby potem uderzyć go od tyłu.

Chimchar:

• + 1,2 lvl
  
• + 5pkt respektu
  
• + 10% Sp. Attack Limit

Blaze bardzo wykończony po walce zwrócił się z uśmiechem w Twoją stronę. Mimo, że była to krótka walka, naprawdę wyczerpała jego pokłady energii. Walczył dzielnie, należy mu się odpoczynek. Espeon, z którym zdarzyło mu się zmierzyć, też pokazał klasę i nie odpuszczał do końca. To co budziło w Tobie niepokój, to to, że pokemon ten nie ma aż takiej siły, żeby wytrącić z takim impetem limuzynę z drogi. Może po prostu znalazł się tutaj przypadkiem? A może starał się was w jakiś sposób uchronić? Kto wie... Ciało różowego kota leżało bezwładnie na ziemi, co jakiś czas drgając. Najwyraźniej powoli dochodził już do siebie po starciu. Co teraz zrobisz?

Pogratulowałem swojemu pokemonowi, już drugiej wygranej. Walka była dla Blaze'a trudniejsza, bo nie znał żadnych ognistych ataków, a Espeon był od niego, co prawda jedynie nieznacznie, silniejszy. Powiedziałem mu, żeby usiadł i odpoczął na trawie. Ja w tym czasie podszedłem do Espeona z PokeBallem, którego wyciągnąłem ze swojego plecaka. Przykucnąłem przy pokemonie i powiedziałem do niego:
- Jesteś naprawdę silnym pokemonem. Mój Chimchar ledwo z tobą wygrał. Co byś powiedział, żeby dołączyć do mojej drużyny.

Nie da się ukryć, Blaze już nabiera doświadczenia w walce, kolejne szczęście w nieszczęściu. Co prawda brakuje mu wiele do perfekcji, jednak na wszystko przyjdzie czas. Uważnie obserwował Twoje ruchy i zauważywszy, że szukasz czegoś w plecaku od razu domyślił się wszystkiego. Zyska nowego, silnego przyjaciela. Ta myśl wypełniała go szczęściem. No nic, ruszyłeś do pokonanego przeciwnika dość szybkim ruchem. Wypowiedziawszy swe zapytanie w stronę Espeon'a nie zyskałeś odpowiedzi. Był on albo otumaniony i nie wiedział co się dzieje, albo bez sił, żeby wykonać jakikolwiek gest. Musisz być bardziej zdecydowany w takich momentach! W panującej ciszy usłyszałeś coś z kierunku limuzyny, acz nie wiedziałeś co to jest.

Jako trener, od razu złapałbym tego Espeona. Jednak jest jedno "ale". Nie jestem trenerem, a przynajmniej się za niego nie uważam. Zdobywanie odznak i walka w lidze nie interesują mnie. Z tego powodu nie uważam za słuszne bezwzględnego wyłapywania pokemonów. Jednak, czy gdybym teraz dotknął kulą Espeona, czy byłby to przykład takiego właśnie zdobywania stworków. Pokeballe są tak skonstruowane, że dany pokemon zostanie w nim tylko i wyłącznie, jeśli tego na prawdę chce.
- Za dużo myślisz Remek. - odezwał się głos w mojej głowie.
Miał on rację. Zbyt dużo analizuję.
- Niech się dzieję, co chce. - powiedziałem cicho pod nosem i dotknąłem kulą ciało leżącego na ziemi Espeona.

Czerwony laser wystrzelił niczym piorun w lezącego pokemona zamieniając go właśnie w tą formę i wysyłając do środka Pokeball'a. Kulka się zamknęła i zaczęła się niespokojnie ruszać. Raz w lewo, raz w prawo. Lewo... Prawo... Te kilka sekund zdawały się być wiecznością dla trenera, którym tak naprawdę byłeś, wbrew temu co myślisz. Milisekundy mijały w tej niepewności aż w końcu... DONG! Czerwono-biała piłeczka ustabilizowała się i zamknęła, a Ty oficjalnie złapałeś Espeon'a, naprawdę silnego i wartościowego pokemona. Gratulacje!
Wracając do poprzedniej sytuacji... Teraz, kiedy nie było słychać zgiełku walki, wyraźnie usłyszałeś jakieś dźwięki od strony limuzyny. Brzmiało to, jak by ktoś chciał siłą wyważyć drzwi pojazdu. Potwierdził to dźwięk tłuczonych resztek szkła. Co zrobisz?

Chwyciłem kulę w dłoń. To, że ona się zamknęła, uznałem za znak, że Espeon chciał, żebym go złapał. Podniosłem PokeBall na wysokość mojej twarzy i powiedziałem do niego:
- Mam nadzieję, że będziemy zgraną drużyną... Hikari.
Ponownie usłyszałem dźwięki z limuzyny. Podczas walki zapomniałem, że są w niej ciągle pan Smith i jego kierowca. Schowawszy kulę z Espeonem do plecaka, udałem się wraz z Chimcharem w stronę auta. Możliwe, że któryś z mężczyzn oprzytomniał i chciał wydostać się z wraku auta. Wiedziałem, że sami mogą nie dać sobie rady, dlatego musiałem im pomóc.

Po nadaniu imienia swojemu nowemu towarzyszowi, Pokeball delikatnie zadrżał. Nie wiem czy mu się spodobało imię, czy wręcz odwrotnie. Czas pokaże. Swoje kroki wraz z Blaze'm skierowałeś do wraku limuzyny. Wydawać by się mogło, że nic się nie zmieniło. Te same wgniecenia, te same porozrzucane kawałki szkła. Ale nic bardziej mylnego. Odgłos, który usłyszałeś wcześniej dochodził z drugiej strony. Czym prędzej się tam skierowałeś i Twoim oczom ukazał się pan Smith, który mozolnie próbował się wydostać z metalowej pułapki. Był chyba na tyle zraniony, że w tym stanie nie mógł swobodnie się poruszać, co ujrzałeś od razu. Po kilku sekundach mężczyzna dojrzał Twoją postać i zwrócił się zasapanym głosem:
- Pomóż no mi chłopcze.
Połowa jego ciała była już na zewnątrz, aczkolwiek druga nadal tkwiła w limuzynie. Najprawdopodobniej nie miał już siły samemu się poruszać. Dodatkowo w okolicy wszędzie były odłamki szkła, która w kilka chwil mogą odebrać ludzkie życie. Musisz być bardzo ostrożny!

Od razu zbliżyłem się do pana Smitha, żeby mu pomóc. Wiedziałem, że muszę go jak najszybciej wyciągnąć z wraku auta i odciągnąć na jak największą odległość. Nie przyjrzałem się, czy nic w samochodzie nie przecieka lub nie ma innego czynnika, przez które moglibyśmy ucierpieć. Po wydostaniu pana Smitha kładę go przy najbliższym drzewie. Zaraz po tym idę sprawdzić co z kierowcą. Gdy upewnię się, że mogę go bezpiecznie wyciągnąć, robię to. Gdy już wydostanę go z wraku samochodu, sprawdzam jego czynności życiowe. Przed ratowaniem mówię do Blaze'a, żeby usiadł pod drzewem i odpoczywał. Nie miałbym serca, żeby bardziej go przemęczać po tak trudnej walce.

Po kilku minutach męczenia udało Ci się bezpiecznie odstawić pana Smith'a pod drzewo. Mężczyzna z uglą odsapnął, po czym wyciągając apteczkę, której wcześniej nie zauważyłeś, zaczął opatrywać swoje najpoważniejsze rany. Blaze posłusznie usiadł obok detektywa i w małym stopniu starał mu się pomóc. Ty natomiast szybkim krokiem podszedłeś do przodu limuzyny, żeby zobaczyć, co z kierowcą. Facet nie dawał oznak życia, siedział w tej samej pozycji bez ruchu.
- Jemu już nie pomożemy... - rzekł z żalem w głosie pan Smith, widząc Ciebie starającego się coś zrobić z kierowcą. - Ech... Będziemy musieli go pochować. Wielka strata... a Tobie Remku nic nie jest? Co tu w ogóle się stało?
Isao ruchem ręki wskazał na miejsce obok siebie, żebyś tam usiadł i odsapnął chwilę od tych tragicznych wydarzeń. W końcu w tak młodym wieku taka sytuacja może mieć znaczący wpływ na psychikę.

Widok, nawet nie samej śmierci danego człowiek, ale tego że jest on martwy, wstrząsnął mną. Przez chwilę myślałem, czy gdybym nie zajął się walką, a od razu starałbym się pomóc kierowcy, to czy on by teraz żył. Niestety się teraz tego nie dowiem.
- Ma pan rację. - rzuciłem krótko do pana Smitha.
Usiadłem obok niego. Chwilę trwało zanim się pozbierałem w sobie.
- Nic mi nie jest, dziękuję. - odparłem z udawanym uśmiechem do mojego towarzysza, po czym przystąpiłem do relacji zdarzeń. - Gdy tylko się wydostałem z auta, zauważyłem Espeona. Stoczyłem z nim walkę, jednak jestem w pełni świadomy, że to nie on sprawił, że samochód się wywrócił. Nie posiadał on żadnych psychicznych ataków. Podczas walki nie używał ataków dystansowych tylko w pełni fizycznych.

Isao Smith uważnie wsłuchiwał się w Twoje słowa. Na jego twarzy przez ani ułamek sekundy nie zawitało zdziwienie. Najprawdopodobniej był w stu procentach świadom tego, że takie małe stworzenie na obecnym poziomie nie mogło wyrządzić szkód. Detektyw rozejrzał się po czym zaczął nad czymś intensywnie myśleć. Przerywając ciszę, stanowczym głosem przemówił:
- Tak, to na pewno nie jest robota tego pokemona, z którym walczyłeś. Tak naprawdę, przed zderzeniem słyszałem jakieś ciche ryki, nie wiem do końca co to było. Hmm... Zapewne przejeżdżając limuzyną przez ten las mogliśmy wydawać się zagrożeniem dla jakiś miejscowych pokemonów. Taak, na pewno chciałby chronić swoje młode. Nie ma co ich o to winić. Rodzicielska natura.
Trzeba przyznać, zdolność dedukcji pana Smith'a była naprawdę niesamowita. Rzeczywiście mógł by być jednym z najlepszych detektywów. Nie, on właśnie nim był! Kończąc swój opatrunek podał Ci szmatkę i bandaż.
- Wytrzyj się z krwi i opatrz te poważniejsze rany. Jak już to zrobisz. możesz ostrożnie rozejrzeć się po okolicy? Zdawało mi się, że widziałem jakiś ruch za drzewami. - mówiąc to wskazał na szereg drzew, które były obok was.

Wnioski pana Smitha była bardzo prawdopodobne. Jechaliśmy nie wyznaczoną ścieżką przez las. Możliwe, że trafiliśmy na terytorium jakiś dzikich pokemonów.
- Jednak, jak silny gatunek musi tutaj mieszkać, żeby sprawić, że kilkutonowe auto przekoziołkowało? - zastanawiałem się.
Nie miałem jednak czasu, na dalsze rozmyślania. Przetarłem krew z głowy szmatką i zawiązałem bandaż wokół rany. Poprosiłem pana Smitha, żeby zajął się Chimcharem.
- Jest zmęczony po walce i nie chciałbym go narażać na dalsze... rany.
Następnie ruszyłem w wyznaczone przez pana Isao miejsce.

Na twe słowa pan Smith skinął tylko głową i zaczął też opatrywać w miarę możliwości rany Chimchar'a. Tobie nie pozostało nic innego jak udać się na zwiady w wcześniej wyznaczonym kierunku. Zostawiając zbędne rzeczy ruszyłeś. Nie minęło kilka sekund a już znalazłeś się przy drzewach, zza których rzekomo było coś słychać. Twoje wątpliwości szybko zostały rozwiane. Usłyszałeś dokładnie to samo, co detektyw. Przerażający ryk z oddali, który najprawdopodobniej należał do jakiś ogromnych i niebezpiecznych pokemonów. Wytężyłeś wzrok. Nie widziałeś nic poza drzewami, krzewami i co jakiś czas przelatującymi liśćmi. Spokój ten przerwał dźwięk łamiących się w oddali gałęzi. Ale kto był tego sprawcą? Dowiedziałeś się tego dosłownie po kilku sekundach. Olbrzymie pokemony spacerowały sobie przez las, najwyraźniej pewne tego, że załatwiły was na amen. I wszystko jasne! Dzieci! Wśród tej gromadki znajdowały się małe pokemony, które były pod opieką dorosłych. Stado składało się z takich pokemonów:

Usłyszawszy ryk, lekko się wzdrygnąłem. Dopiero w momencie zagrożenia uświadomiłem sobie pewną rzecz:
- Jeśli zostanę zaatakowany, to nie będę miał jak się ochronić. Pokemon, który wywrócił auto, musi być bardzo silny, a ja aktualnie w swojej drużynie posiadam bardzo rannego Chimchara i znokautowanego Espoeona.
Mimo usilnego wytężania wzroku nie udało mi się ujrzeć nic, oprócz wszędobylskich krzaków i drzew. Po chwili usłyszałem dźwięk łamania gałęzi. Mogło to oznaczać, że coś znajduje się w głębszej części lasu. Po chwili ujrzałem jak przede mną przechodzi stado pokemonów. Gdy tylko im się dokładnie przyjrzałem, od razu je rozpoznałem. Było to stado Teddiurs oraz Ursaringów. O ile te pierwsze można było uznać za słodkie stworki, których jedynym przeznaczeniem jest ciągłe przytulanie, o tyle ich ewolucje potrafiły stać się istnymi maszynami do zabijania. Mając świadomość, że jeśli mnie zauważą, to będzie ze mną źle, powoli cofałem się, żeby wrócić do pana Smitha oraz Blaze'a, żeby ich ostrzec o niebezpieczeństwie ze strony pokemonów.

Stado pokemonów przechodziło naprawdę blisko ciebie. Oczywistym więc była twoja obawa, iż mogą cię ujrzeć. Na szczęście zacząłeś się powoli wycofywać. Nie zrobiłeś przy tym zbyt wiele hałasu, więc pokemony nie zauważyły twojej obecności. Nie zmienia to jednak faktu, iż były naprawdę blisko! Od razu udałeś się do detektywa i swojego pokemona, by dać im znać, co się dzieje. Isao opatrywał Blaze'a i dawał mu mikstury leczące. Dzięki temu pokemon na pewno szybko dojdzie do siebie!
- I jak? Sprawdziłeś to? - Mężczyzna odwrócił się do ciebie, gdy tylko zauważył, że się zbliżyłeś zadał pytanie ostatecznie kończąc opatrywać twojego towarzysza. Gdy usłyszał o stadzie niedźwiadków westchnął tylko.
- Tak, zdecydowanie to nie najlepsza sytuacja, w jakiej mogliśmy się znaleźć. To na pewno one zaatakowały samochód. Całe szczęście, że cię nie zauważyły! - Mężczyzna poklepał cię po głowie, lekko przy tym targając włosy. - Musimy się stąd zmyć, jak najszybciej! - Powiedział i od razu spojrzał do swojego PokeNavu szukając waszej lokalizacji i najszybszej drogi ucieczki. Cóż, zdecydowanie był to najlepszy pomysł, na jaki mogliście wpaść.