Gra Mhroka

Po bezpiecznym wycofaniu się, byłem zadowolony, że poszło to tak łatwo.
- Przynajmniej na razie mamy jeden problem z głowy. - pomyślałem, jednak nadal mając na uwadze fakt, że powinienem ograniczyć wydawanie przez siebie jakichkolwiek dźwięków do minimum.
Zauważywszy, że pan Isao nie tylko opatrzył mojego pokemona, ale również dał mu mikstury leczące, byłem mu bardzo wdzięczny.
- Będę musiał mu się w przyszłości odwdzięczyć. - postanowiłem sobie.
Pokazałem Blaze'owi, żeby usiadł na swoje zwyczajowe miejsce na moim prawym barku. Przybliżyłem się do pana Smitha, żeby mieć pewność, że usłyszę wszystkie ewentualne instrukcje dotyczące naszej dalszej podróży. Przyglądałem się również urządzeniu, które co prawda miałem okazję kilka razy zobaczyć, ale nigdy nie miałem okazji jego używać.

Isao spojrzał na ciebie i uśmiechnął się lekko. Cóż, był detektywem, który raczej bywał spokojny i oschły, ale przyjacielski uśmiech w takiej sytuacji był ci bardzo potrzebny. Na szczęście, mężczyzna nie jedną taką sytuację już przeżył i wydawało się, że bardzo dobrze wie, co robić. Nawet strata kierowcy ani trochę nim nie wstrząsnęła. Choć może po prostu tego po sobie nie pokazywał?
- Dobrze, musimy iść na północ. Z odrobiną szczęścia uda nam się dojść do New Bark Town jeszcze przed zapadnięciem zmroku. - Mężczyzna zebrał się, schował PokeNav do kieszeni i ruszył przed siebie. Obejrzał się za tobą i machnął na ciebie ręką.
- Chodź chłopcze, szkoda czasu. - Jego głos wydawał się być bardzo sympatyczny i przyjazny. Musiałeś przyznać, że odrobinę ci ojcował, ale to chyba nic złego, prawda? Ciekawe, ile czasu zajmie wam dotarcie do miasta i gdzie znajdziecie dziewczynę, którą chciałeś wypytać o tak wiele.

Próbowałem dostrzec w twarzy mężczyzny jakąkolwiek negatywną emocję związaną chociażby z groźbą śmierci poprzez rozerwanie przez Ursaringi lub nagłe odejście jego kierowcy. Musiał on niezwykle dobrze ukrywać, bo widziałem na jego twarzy jedynie uśmiech. Zdziwiłem się, że udajemy się w stronę New Bark.
- Czyżbym miał jakąkolwiek wskazówkę dotyczącą miejsca pobytu mojej siostry pod nosem? - zastanawiałem się - Lub jest to jedynie tymczasowe miejsce pobytu, a dziewczyna, z którą będę miał okazję rozmawiać, znajduje się gdzieś w Kanto.
Ruszyłem za mężczyzną. Starałem się uważać na niego. Po takim wypadku nie wiadomo czy nie stało mu się coś bardziej poważnego.

Isao szedł przed siebie co jakiś czas spoglądając na zegarek i PokeNav. Nie chciał, żebyście się zgubili. Ba, pragnął jak najszybciej i najłatwiej dojść do miasta, z którego będziecie mogli udać się dalej - gdziekolwiek to będzie. Odeszliście już na tyle daleko od miejsca wypadku, że mogliście odetchnąć z ulgą. Na pewno niedźwiedzie nie będą goniły was aż tak daleko. Twój towarzysz jednak cały czas miał oczy i uszy szeroko otwarte. Cóż poradzić, to chyba zawodowa ostrożność!
Po dość długim spacerze, zdałeś sobie sprawę, że słońce powoli zachodzi. Cóż dziwnego, to był zdecydowanie ciężki i długi dzień dla was obojga. Przyglądałeś się detektywowi, ale wyglądało na to, że nic poważnego mu się nie stało. Szedł normalnie, myślał raczej też trzeźwo. Biorąc pod uwagę, iż w oddali widziałeś już miasto, mogłeś być pewny, że jego orientacja w terenie również nie uległa wypadkowi.
- Remku, teraz odpoczniemy. Dzisiaj już nigdzie nie wyruszymy, ale jutro... Tak. Jutro na pewno ruszymy na spotkanie z tą dziewczyną. Obierzemy jednak trochę inną drogę. - Isao uśmiechnął się lekko i razem weszliście do miasta.
Tak, to był ciężki dzień. Oby jutro było przyjemniejsze!

Gdy tylko odeszliśmy dostatecznie daleko od miejsca żerowania Ursaringów, odetchnąłem z ulgą.
- Przynajmniej jeden problem mamy już z głowy, co? - mruknąłem do siedzącego na moim ramieniu Chimchara.
Zauważyłem, że pan Smith nadal bacznie obserwuje okolice. Jakby nie patrzeć miał rację.
- To, że odeszliśmy od tamtego stada niedźwiedzi, nie oznacza to, że tutaj nie może być inne stado tego samego gatunku lub nawet bardziej groźnego. - stwierdziłem.
Zmartwiłem się, zauważywszy zachodzące za horyzont słońce. Miałem obawy, że nie uda się nam dotrzeć do miasta przez zmierzchem. Na szczęście moje złe myśli zostały rozwiane, gdy ujrzałem zarys New Bark. Nie zdziwiłem się, że pan Isao chciał odpocząć. W końcu podczas tego dnia wydarzyło się całkiem sporo.
- Rozumiem proszę pana. - powiedziałem mu.
Staram się znaleźć jakieś miłe i miękkie miejsce, żeby najbliższa noc przebiegła mi jak najmilej.

Chimchar zapiszczał radośnie i wydawał się zdecydowanie bardziej ożywiony, niż kilka minut temu. Najwidoczniej pokemon również poczuł się bezpiecznie. Mogłeś więc odetchnąć z ulgą i iść dalej. Teraz twoim jedynym problemem było dotarcie do miasta zanim zrobi się ciemno. I, ku własnemu zaskoczeniu, udało się wam!
Weszliście do miasta, w którym już świeciły się latarnie. Ludzie jeszcze chodzili po ulicach, lecz większa część z nich chowała się już w domach. Isao rozglądał się uważnie, by po chwili wskazać ci na coś palcem. Twoim oczom ukazał się wysoki budynek z czerwonym dachem. Napis głosił "Centrum Pokemon".
- Tu odpoczniemy. Twoje pokemony też będą potrzebowały chwili na zregenerowanie sił, prawda? - Mężczyzna uśmiechnął się i wprowadził cię do centrum. Podszedł do siostry Joy, zaczął z nią rozmawiać, a po chwili otrzymał dwa klucze. Jeden z nich wręczył tobie i skierował swoje kroki na górę, by odpocząć.

Ucieszyłem się z powodu, że Blaze czuje się już lepiej. Wiedziałem jednak, że mimo wszystko potrzebuje on opieki medycznej. Na szczęście udało nam się dojść do miasta.
- Dzięki Arceusowi. - pomyślałem, przekroczywszy wejście do miasta. - Teraz wystarczy znaleźć jakiś nocleg.
Prawie jak na zawołanie pan Isao wskazał mi budynek Centrum Pokemon.
- Nareszcie szczęście zaczęło zwracać na nas uwagę. - mój optymizm wzrósł.
- Ma pan rację. - odpowiedziałem panu Smithowi - Blaze i Hikari po ich walce na pewno chcieliby wypocząć.
Sam również byłem zmęczony. Pierwszy dzień swoich poszukiwań wyobrażałem sobie trochę inaczej. Jednak dzięki spotkaniu z panem Isao mogłem być bliżej odnalezienia swojej siostry. Otrzymawszy klucze do pokoju od siostry Joy, życzyłem mojemu towarzyszowi dobrej nocy. Zostałem na chwilę na dole, żeby przekazać pielęgniarce kule z Chimcharem i Espeonem. Blazeowi, przed schowaniem do jego PokeBalla, wyjaśniłem, że spotkamy się jutro, a on będzie się czuł jak nowo narodzony. Po tym jak byłem lżejszy o dwa pokemony ruszyłem na górę do swojego pokoju. Spojrzałem na kluczyk, który otrzymałem parę chwil temu. Powinien na nim znajdować się numer pokoju, do którego się udam na spoczynek.

Wszedłeś do centrum i odetchnąłeś z ulgą. Musiałeś przyznać, że było to piękne uczucie. Wiedzieć, że jest się bezpiecznym, że zaraz będzie można położyć się w łóżku i odpocząć. Cofnąłeś do kuli swojego przyjaciela i zostawiłeś go wraz z Hikari siostrze Joy.
- Zaopiekujemy się nimi najlepiej, jak się tylko da. - Kobieta uśmiechnęła się do ciebie i odeszła razem z twoimi pokemonami. Wiedziałeś, że nic im nie grozi, a rano będą wypoczęte i gotowe do kolejnego, ciężkiego dnia.
Ty tymczasem wszedłeś po schodach tuż za Isao. Mężczyzna, mimo swojego wieku, był bardzo wysportowany i mimo ran zdawał się być w niezłym stanie. Choć zmęczenie dało się i jemu we znaki. Kiedy byliście już na piętrze, detektyw odszukał swój pokój. Na drzwiach był numer piętnaście i to za nimi znajdowała się przestrzeń przygotowana dla niego.
- Dobranoc Remku. Wyśpij się porządnie, bo jutro musimy nadrobić drogę. - Machnął do ciebie ręką i zniknął za wrotami swojej sypialni. Ty tymczasem spojrzałeś na numer swojego pokoju. Siedemnaście. A więc było to obok pokoju Isao.

Ponownie podziękowałem siostrze Joy za opiekę nad moimi pokemonami i ruszyłem za panem Isao na piętro Centrum Pokemon. Widząc go z tyłu, mogłem bliżej przyjrzeć się, czy nie ma poważniejszych ran. Niczego takiego nie zaobserwowałem, ale doszedłem do innego wniosku. Jak na te czterdzieści parę lat, to pan Smith trzymał się całkiem nieźle. Kto by nie chciał mieć tyle siły co on w taki, nie oszukujmy się, dojrzałym wieku. Doszliśmy pod drzwi pokoju pana Smitha.
- Dobranoc, proszę pana. - powtórzyłem swoje słowa - Postaram się, oczywiście w miarę swoich możliwości.
Ujrzawszy numer siedemnaście na kluczu, ucieszyłem się, że droga do mojego pokoju, i do łóżka w nim się znajdującego, nie jest długa.
- Królestwo za miękkie łóżko! - pomyślałem, przedzierając się przez część korytarza niczym jakiś nieumarły zombie.
Staram się jak najszybciej wejść do swojego pokoju, by móc się rozebrać i wreszcie, po tym męczącym i pełnym wrażeń dniu, móc wkroczyć do krainy Morfeusza.

Kiedy szedłeś za Isao wiele rzeczy kołatało ci się w głowie. Ostatecznie skupiłeś się na wieku swojego towarzysza i jego stanie fizycznym. Faktycznie, nieźle się facet trzymał, ale zawdzięczał to zapewne swojej pracy. Detektywi musieli być wysportowani, gdyż rożne sytuacje im się przydarzały. A dzisiejszy dzień idealnie dowodził tego, że byle kto nie mógłby być szpiegiem, policjantem, czy właśnie detektywem.
Pożegnałeś się z Isao, który wszedł do swojego pokoju i zamknął drzwi na klucz. Sam wszedłeś do pomieszczenia, które mieściło się za drzwiami numer siedemnaście. Nie było duże, ale przynajmniej znajdowało się w nim łóżko, na którym mogłeś odpocząć. Rozebrałeś się i od razu rzuciłeś na materac, dziękując Arceusowi za możliwość wypoczynku. Chwilę później spałeś już jak zabity.
Coś ci się śniło, lecz sam nie wiedziałeś co to mogło być. Jakieś obrazy, zmieniające się co chwilę w coś innego. Urocza twarz twojej siostry, rodzice, a potem już tylko ciemność.
Obudziłeś się rano, czując że boli cię głowa. Zdecydowanie nie była to najlepsza noc, ale wbrew pozorom byłeś wypoczęty. Promienie słoneczne wpadały do pokoju przez szybę okna, za którym świergotały radosne Pidgeye. Kolejny dzień się zaczął!

Zaraz po wybudzeniu przywitał mnie ból głowy.
- Co do kroćset! - powiedziałem głośno, ponieważ nigdy nie było mi doświadczyć takiego stanu.
Gdzieś w kącie świadomości znajdował się mój sen. Moja siostra... rodzice... Wszyscy tam byli. Dokładnie nie pamiętam czy coś tam robiliśmy. Było to z resztą nie ważne. Ważniejsze było to, że ich ujrzałem. Nie byłem świadomy czy to mogło być jakieś moje wspomnienie czy jedynie fantazja. Nawet to nie było dla mnie ważne. Cieszyłem się ich widokiem.
- Ogarnij się Remek. - uderzyłem się rękoma w policzki - Niedługo widok Ruth, nie będzie tylko snem.
Ubrałem się w swój wczorajszy ubiór i wyszedłem z pokoju. Zamknąłem go i udałem się na recepcję, aby oddać klucz i przy okazji odebrać Blaze'a i Hikari'ego.

Ogarnąłeś się bardzo szybko. Nie było sensu się nad sobą użalać, ani myśleć o przeszłości kiedy mogłeś niebawem spotkać się ze swoją siostrą w rzeczywistości. Wyszedłeś z pokoju, zamknąłeś go i udałeś się do recepcji. Tam czekała na ciebie siostra Joy witając cię z uśmiechem.
- Twoje pokemony naprawdę dobrze wypoczęły. Nie krępuj się zawitać do nas ponownie. - Powiedziała oddając ci PokeBalle. Kiedy rozejrzałeś się po pomieszczeniu ujrzałeś Isao siedzącego przy stoliku, na którym stały dwa talerze ze śniadaniem i dwie szklanki kawy. Pan Smith czytał gazetę i jeszcze cię nie zauważył, lecz zdecydowanie to na ciebie czekał!

Wiedziałem, że nie mogę się nad sobą użalać. W końcu cel jest tak blisko i to ta właśnie myśl powinna rozświetlać zakątki mojej świadomości. Oddałem na recepcji klucze i odebrałem zapewne wypoczętych już Blaze'a i Hikari'ego. Podziękowałem siostrze Joy za opiekę nad moimi pokemonami i schowałem obie kule do wewnętrznej kieszeni swojego płaszcza. Zauważywszy pana Isao, który czytał gazetę, siedząc przy stole, ruszyłem w jego stronę.
- Dzień dobry, proszę pana. - przywitałem się z nim, po czym usiadłem przy nim - Wypoczął pan?

Isao siedział spokojnie przeglądając gazetę, gdy się do niego zwróciłeś. Powoli podniósł na ciebie wzrok i skinął ci głową. Ręką wskazał miejsce obok siebie, jakby dawał do zrozumienia, że masz z nim usiąść i zjeść śniadanie.
- Dzień dobry, Remku. - Powiedział swoim męskim, lekko ochrypłym głosem. - Wypocząłem, wypocząłem. A jak z tobą? - Zapytał uśmiechając się lekko. Przez chwilę panowała pomiędzy wami cisza, bo twój towarzysz zaczął konsumować posiłek. Gdy tylko skończył, spojrzał na ciebie ponownie.
- Mam coś dla ciebie, tak w ogóle. Miałem ci to dać gdy dojedziemy na miejsce, ale cóż... Trochę nam się plany zmieniły. - Powiedział wyciągając w twoją stronę rękę, w której znajdował się PokeBall. Cóż to mogło być?
Po chwili mężczyzna wstał z miejsca, otrzepał spodnie i zaśmiał się pod nosem. Złożył gazetę i skierował się do wyjścia.
- Chodźmy. Długa droga nas czeka, a jeszcze trzeba się zaopatrzyć w przydatne rzeczy. - I już go nie było...

Po spoczęciu na przeciwko pana Smitha jedynie rzuciłem okiem na śniadanie. Na razie nie chciałem sobie zaprzątać głowy ewentualną konsumpcją, zaś chciałem trochę porozmawiać z mężczyzną.
- Doskonale. - skłamałem, zatajając fakt o moim dziwnym nostalgicznym śnie oraz porannym bólu głowy - Czuję się jak nowo narodzony.
Gdy pan Isao zaczął jeść swój posiłek, sam przystąpiłem do tego samego. Po skończonym jedzeniu dostałem od mężczyzny PokeBall.
- Ja bardzo dziękuję. - powiedziałem zaskoczony takim podarunkiem.
Zaskoczenie było takie duże, że zapomniałem zapytać się o powód otrzymania prezentu, jak i również o jego ewentualną zawartość. Po chwili przypatrywania się na kulę z opuszczoną głową uświadomiłem sobie, że warto się o te dwie rzeczy zapytać.
- Z jakiej okazji to dostałem? - zadałem pytanie, podniósłszy głowę, ale mężczyzny już nie było.
Wstałem i wyszedłem z Centrum Pokemon, żeby móc za nim nadążyć.

Twój towarzysz wyglądał na zadowolonego z faktu, iż jesteś wypoczęty. Nie było w tym nic dziwnego - mieliście przed sobą naprawdę kawał drogi i wyglądało na to, że limuzyny tym razem nie bierzecie ze sobą. Ale czym będziecie podróżować w takim razie? Isao jeszcze ci nie powiedział, jedynie uśmiechał się pod nosem. Czyżby szykowała się dobra zabawa? Sam się przekonasz!
- Nie ma za co. Należy ci się jakiś prezent, po tych wszystkich latach w bidulu. - Powiedział mężczyzna patrząc na ciebie całkowicie poważnym wzrokiem. Widząc, że nie zamierzasz sprawdzać, co dostałeś zaśmiał się pod nosem. Chyba nie spodziewał się aż takiego zaskoczenia z twojej strony. Przecież to nic niezwykłego, jedynie pokemon!
- To Mareep, jakbyś był ciekawy. - Wtrącił ukrywając uśmiech za kubkiem kawy. Kiedy tylko ją skończył wyszedł, a ty pobiegłeś za nim. Musiałeś naprawdę trzymać tempo, bo mimo wieku mężczyzna nadal by w pełni sił!
- Okazji? Cóż, chłopcze. Ja nie potrzebuję okazji, by komuś sprawić prezent. A jak już powiedziałem, należy ci się to i owo. - Isao wszedł do marketu, a ty powędrowałeś za nim. Chodziliście po sklepie, a detektyw zdawał się czegoś szukać.

Zaraz po dołączeniu do pana Isao, zacząłem się się zastanawiać, gdzie będzie dalej prowadziła nasza podróż:
- Z limuzyny raczej nie skorzystamy, ale przyjście tutaj musiało mieć jakiś cel. Jeśli zostaniemy nadal w Johto, to możliwe, że udamy się do Blackthorn. Jeśli to nie będzie cel podróży to udamy się pewnie do innych miast północnej strony regionu jak Mahogany lub Ecrutaek. W New Bark znajduje się również port. Co jeśli użyjemy statku, by zbliżyć się do celu. Jeśli możemy się udać do Olivine albo Vermillion w Kanto. Chyba, że udamy się do innego regionu. Wtedy nasza podróż się wydłuży.
- Mimo wszystko, nie musiał pan tego robić. - powiedziałem mężczyźnie - Może pobyt tam nie był najmilszy, ale... - chciałem dać tutaj jakiś pozytywny akcent z części życia, którą tam spędziłem, ale nie byłem w stanie tego zrobić.
Pójście do sklepu utwierdziło mnie, że w podróży spędzimy jeszcze trochę czasu. Jednak nie potwierdziło to ostatecznie, jak długo to będzie trwało. Żeby rozwiać swoje wątpliwość, zapytałem się pana Isao, w jakim kierunku teraz zmierzamy.

Zastanawiałeś się nad celem waszej podroży, podczas gdy Iaso biegał po sklepie i kupował potrzebne wam rzeczy. Widzialeś jakieś puszki z jedzeniem, śpiwór, nawet namiot! Czyżbyście wybierali się na biwak? Ostatnim razem jechaliście limuzyną, więc raczej nie mogło to być aż tak daleko. A co jeśli... A co jeśli wasz cel się zmienił?
- O czym tak myślisz chłopcze? - Mężczyzna już od dłuższego czasu ci się przyglądał. Z zamyślenia wyrwał cię właśnie fakt, iż się do ciebie odezwał. najwidoczniej byłeś nieobecny dłużej niż minutę, skoro zaczęło to niepokoić twojego towarzysza.
Doszliście do kasy z wózkiem pełnym rzeczy potrzebnych na wyprawę do lasu bądź w góry. A ty nadal nie rozumiałeś, co się działo.
- No, może były miłe chwile, a może i nie. Nie myśl o tym teraz, Remku. Czas znaleźć twoją siostrę i pozwolić wam wreszcie żyć w spokoju. - Detektyw uśmiechnął się i potargał cię po włosach z uczuciem. Cóż, miło było mieć kogoś takiego przy sobie, prawda?
Wyszliście ze sklepu i skierowaliście się do wypożyczalni samochodów, która znajdowała się na obrzeżach New Bark. Isao przez długi czas wybierał i przebierał, aż w końcu zdecydował. Wynajęliście małą terenówkę!

Widok puszek z jedzeniem czy śpiworów zbytnio mnie nie zdziwił. Kupno namiotu przez pana Isao uznałem jako plan awaryjny na ewentualny kolejny atak ze strony dzikiej natury. Zdziwiło mnie nieco bezpośrednie podejście pana Smitha do mojej osoby. Nie żeby był on nachalny, czy coś w tym rodzaju. Zachowywał się trochę... jak ojciec. Gdy tylko udaliśmy się do wypożyczalni samochodów, zyskałem pewność w tym, że raczej zostajemy w regionie Johto. Wybór terenówki, jeśli był umyślny, dał mi nowe wskazówki, co do miejsca pobytu dziewczyny, z którą miałem się rozmówić. Znowu zacząłem rozmyślać:
- Coraz bardziej prawdopodobne jest, że udajemy się na północ regionu. Blachthorn, Mahogany, Ecruteak. - wymieniałem znane mi miasta północnego Johto. - Czyżby dziewczyna, z którą się miałem spotkać jest w którymś z tych miast? Jednak Smith mówił, że przed nami jest jeszcze kawałek drogi. Może udajemy się do Goldenrod? Albo do Azalei. Chyba, że...
Dopiero teraz doszło do mnie, że możemy wracać w okolice miejsca mojego miejsca urodzenia, czyli do...
- Olivine. - powiedziałem cicho.

Podczas gdy ty rozmyślałeś, Isao robił zakupy potrzebne na drogę. Wywnioskowałeś, że będzie to długa i, najprawdopodobniej, ciężka podróż. Nie zamierzałeś jednak uciekać. Chciałeś odnaleźć siostrę i byłeś gotów na wszystko, by tylko się czegoś dowiedzieć. Poza tym, nadal nie mogłeś zapomnieć słów "koleżanka z celi". W co wpakowała się ta twoja mała, kochana siostrzyczka? I czy nadal o tobie pamiętała? Musiałeś się przekonać na własne oczy!
- Bingo. - Zaśmiał się twój towarzysz, gdy wyszeptałeś nazwę miasta. A więc jednak! Czas wrócić do korzeni, do miasta, z którego się wywodziliście. Ale, co was czeka po drodze? Tego nie wiedziałeś.
Wsiedliście do samochodu i kilka chwil później byliście poza murami New Bark. Przez chwilę jechaliście tą samą drogą, co poprzednio. W pewnym momencie jednak, Isao skręcił w prawo obierając zupełnie inną ścieżkę.
- Pewnie nie możesz się doczekać spotkania z siostrą? - Mężczyzna uśmiechnął się do ciebie szeroko. - Mam nadzieję, że szybko ją znajdziemy. - Powiedział całkiem szczerze, cały czas skupiając się na drodze. Było już popołudnie, więc czasu mieliście coraz mniej. Nie było sensu podróżować nocą.

Podczas podróży samochodem różne myśli przychodziły mi do głowy:
- Czyli jednak tam wracamy. Więc dziewczyna, z którą chcę porozmawiać znajduje się w Olivine. Czyżby to tam wydarzyło się... właśnie, co? Nawet nie mam żadnych informacji o tym dziwnym wydarzeniu, który połączyć moją siostrę z... tą dziewczyną. Teraz mamy czas i możliwość rozmowy. Pan Isao powinien mi coś jeszcze powiedzieć.
- Teraz mamy czas i możliwość rozmowy. - powtórzyłem swoje słowa, lecz tym razem na głos - Nie chcę być nachalny, ale chciałbym wiedzieć trochę więcej na temat tego "traumatycznego wydarzenia", które złączyło Ruth i... tą dziewczynę, do której jedziemy do Olivine. Nawet nie znam jej imienia.

Podróż samochodem wydawała się niezwykle monotonna i musiałeś przyznać, że chyba wolałbyś spacerować. Oczywiście, gdyby cel podróży nie był tak daleko! Miałeś przy tym czas na wiele rozmyślań, które w gruncie rzeczy do niczego cię nie doprowadziły. Martwiłeś się o Ruth, intrygowała cię znajomość z tą dziewczyną i cała ta zagadka wokół tego wszystkiego. I najbardziej nurtujące było to, co wiedział Isao. Czyli twierdzisz, że czas najwyższy wypytać detektywa? Może i masz rację.
- Hm? - Mężczyzna kątem oka spojrzał na ciebie, cały czas skupiając się na leśnej drodze, którą jechaliście. Zaśmiał się pod nosem, lekko zakłopotany.
- Cóż, twoja siostra ma wielki talent do pakowania się w tarapaty. I dosyć mocnego pecha, jeżeli mam być z tobą szczery. Jakiś czas temu w Olivine głośno było o handlarzach narządami. Dosypywali narkotyków do drinków dziewcząt, a potem sprzedawali ich organy na czarnym rynku. Ruth wplątała się w to wszystko całkowitym przypadkiem, ale potem... Cóż, nie było już odwrotu. Roxie poznała w celi, w której się znalazła, gdy policja trafiła na jej ślad. Zaprzyjaźniły się i obecnie tylko ona wie, dokąd mogła zwiać twoja siostrzyczka. - Powiedział głosem spokojnym, jakby właśnie opisywał pogodę, a nie tragiczną historię twojej siostry.

- Handlarze narządami? - zdziwiłem się, usłyszawszy detektywa.
Strasznie zadziwiło mnie to, co usłyszałem z ust swojego towarzysza. Wyobrażałem sobie ją jako grzeczną 17-letnią dziewczynę, jednak jakieś zamieszania z przestępczością.
- Jednak ona nie zrobiła tego umyślnie. Przecież Smith powiedział, że Ruth wplątała się w to wszystko całkowitym przypadkiem. - powtórzyłem słowa detektywa. - Remek, gdy tylko spotkasz się z Roxie, dowiesz się wszystkiego o swojej siostrze i dowiesz się, jak się z nią najszybciej spotkać.
Starałem się nie dawać po sobie poznać, że denerwowałem się tym, co usłyszałem. Postanowiłem rozglądać się wokół nas, nie tylko aby się uspokoić, ale również aby móc ustalić gdzie mniej więcej się znajdujemy.

- Dowiesz się wszystkiego kiedy dotrzemy na miejsce. Jestem pewien że..cholera!
Nagle samochód brutalnie stanął w miejscu. Na szczęście żaden z was nie ucierpiał, choć uderzenie było dość mocne. Dosłownie jakbyście uderzyli w ścianę...ale przed wami nic nie było.
- Co to ma być...?
Zapytał cicho Isao i wysiadł z samochodu. Wyglądał jakby dotykał jakiejś ściany przed samochodem, ale nic tam było. Wyglądało to co najmniej dziwnie...ale jedno jest pewne. Samochód dalej nie pojedzie.

Gdy poczułem kolejne szarpnięcie, pomyślałem, że dzisiaj będziemy mieli powtórkę z dnia poprzedniego. Jednak teraz było to o wiele dziwniejsze. Wyglądało, jakbyśmy zatrzymali się na jakiejś niewidzialnej ścianie. Pan Isao wyszedł i zaczął dotykać przeszkody. Wyglądało to, jakby dotykał jakiejś płaskiej powierzchni. O ile do wcześniejszego wypadku doprowadziło stado Ursaringów, a nie złapany przeze mnie Espeon, teraz mogły być w to zamieszane...
- Psychiczne pokemony. - powiedziałem cicho detektywowi, wysiadłszy z auta. - Czytałem o umiejętnościach niektórych z nich. Nie będzie to na pewno jakiś pokemon na poziomie Hikariego. Musi to być ktoś o wiele potężniejszy.