Gra Mhroka

- Blaze, szybko odskocz na drzewo! - krzyczę do pokemona.
- Nie dobrze, jak tak dalej pójdzie to przegramy. - wybiegam myślami w najbliższą przyszłość - Shuckle jest jeszcze za mało osłabiony i rzucenie w niego kuli nie przyniesie żadnego efektu. Co tu zrobić?
Przez mój umysł z prędkością światła przebiegały najróżniejsze myśli.
- Co tu zrobić? Co tu zrobić? - to pytanie coraz bardziej pulsowało mi w głowie - Wiem!
- Blaze, postaraj się zionąć ogniem. Proszę, zrób to. - poprosiłem małpkę, chociaż wiedziałem, że może to nie zadziałać, więc na szybko wymyśliłem co innego. - Przeskakuj z drzewa na drzewo, żeby zdezorientować przeciwnika. Gdy będzie rozkojarzony, zmniejsz mu obronę Leerem, a następnie uderz Brick Breakiem. Potem znowu wskocz na drzewo i skacz z jednego na drugie. Jeśli będziesz cały czas się przemieszczał, Shuckle'owi będzie trudniej ciebie złapać.

- Nie przejmuj się, że nie udało ci się zionąć ogniem i tak idzie ci znakomicie. - pogratulowałem pokemonowi - Jeszcze trochę i uda się ci go pokonać.
Wiedziałem, że doping na pewno zwiększy morale małpki, dzięki czemu będzie walczyła jeszcze efektywniej. Jednak walka jeszcze się nie skończyła. Nie mogłem spocząć na laurach, więc od razu przekazałem Chimcharowi dalsze instrukcje:
- Shuckle ma zmniejszoną obronę, więc możemy teraz zaatakować. Najpierw biegaj wokół niego, aż zakręci mu się w głowie. Gdy będzie już niemrawy, zaatakuj go Brick Break'iem. Następnie, nie czekając na jego reakcję, podrap go Scratchem po twarzy. Następnie wskocz na drzewo i poczekaj, aż Shuckle będzie chciał zaatakować. Gdy tylko ruszy ty uskocz i uderz go od tyłu Brick Break'iem tak, żeby uderzył w drzewo. Następnie złap go za mackę u rzuć nim w następne drzewo.
W głębi duszy modliłem się, żeby wszystko poszło po naszej myśli. Wiedziałem, że jeden mocniejszy atak ze strony Shuckle i z Blaze'em może być na prawdę źle.
- Oby ci się udało, oby ci się udało. - powtarzałem sobie w myślach.

Spoiler:

Gratulacje, wasza pierwsza walka i już wygrana. Ale się nie przyzwyczajaj! Blaze strasznie zmęczony podszedł do Ciebie z uśmiechem na ustach. Był strasznie szczęśliwy, że udało mu się sprostać Twoim oczekiwaniom. Po tym chyba naprawdę należy mu się solidna porcja jedzenie. Zasłużył. Wracając do przeciwnika, żółw przyczołgał się wolnym krokiem do was, chcąc wyrazić respekt, jakim zaczął teraz darzyć Chimchara, honorowy pokemon. Widząc to, Twój pokemon uścisnął mu łapkę, którą wcześniej miał za jagódkę i energicznie nią potrząsnął. Na twarzy Shuckle'a pojawił się znikomy uśmiech, po czym zemdlał. Takiego pokemona ze święcą szukać. Podczas tej walki minęło kilka chwil, słońce skierowało się na zachód, choć świeciło nadal mocno. Po trenerach, których wcześniej widziałeś, nie zostało ani śladu. Nie pozostaje Ci nic innego jak ruszyć w kierunku miasta, no chyba, że chcesz spędzić noc w lesie ze zmęczonym pokemon. A co z Shuckle'm? Zostawisz go tak?

- Brawo Blaze! - pogratulowałem małpce pierwszej wygranej walki. - Byłeś niesamowity.
Jeszcze bardziej się rozpromieniłem, widząc, że mimo walki Shuckle podszedł i, w pewnym sensie, podziękował Chimcharowi za walkę. Już chciałem podejść do żółwia i zapytać się go, czy chciałby dołączyć do naszej drużyny, ale ten zemdlał. Jednak nie mogę go tak zostawić.
- Co mam zrobić? - zastanawiałem się.
Myśl, żeby go schować do kuli przyszła nagle.
- Ale nie mogę tego zrobić bez jego woli. - zapierałem się.
Wiedziałem jednak, że mimo wszystko nie mogę go zostawić. Sięgnąłem do plecaka i wyjąłem z niego jedną z moich biało-czerwonych kul i lekko dotknąłem nią główki Shuckle'a.

Twoje słowa pochwały sprawiły, że Blaze poczuł się naprawdę dobrze. Niczego więcej do szczęścia nie potrzebował. Ale nie myśl, że możesz się wywinąć z obietnicy! Twój pokemon usiadł obok leżącego przeciwnika, czekając aż w końcu go złapiesz. Nim się na to zdecydowałeś, minęło kilka chwil. Czerwono-biała piłeczka lśniła w świetle zachodu słońca, taka mała rzecz, a może przechowywać naprawdę duże stworzenia. Dotknąłeś nią główki żółwia, po czym wystrzelił w niego czerwony promień przenosząc go do pokeball'a, który zaczął kręcisz się we wszystkie strony. W rzeczywistości trwało to kilka sekund, jednak dla Ciebie, trwało całą wieczność. Zostanie złapany? Będzie chciał do was dołączyć? Może coś się nie uda? BING. Wszystkie wątpliwości zostały rozwiane, mogłeś cieszyć się nowym członkiem drużyny, którym w tym momencie został Shuckle. Momentalnie Ci ulżyło. Pierwsze podejście do złapania dzikiego pokemona udane. Gratulacje, jednak przed Tobą jeszcze długa droga. Tak, miasto znajduje się kawałek stąd i radzę Ci, żebyś lepiej ruszył.

- Co za ulga. - odetchnąłem po tych kilku chwilach, które w mojej głowie rozciągnęły się w całą wieczność. Zwróciłem się do Shuckle, który nadal był w kuli - Na razie trochę ze mną zostaniesz mały.
- Pora ruszać. - rzuciłem do Blaze'a i wskazałem mu, żeby usiadł na moje ramię - Czas ruszać do Cherrygrove.
Tak jak powiedziałem do Chimchara, ruszyłem w stronę miasteczka.
- Będę musiał udać się do PokeCenter, żeby dowiedzieć się, czy z Shucklem jest wszystko w porządku. Przydałoby się zakupić również jakieś zapasy jedzenia. - planowałem sobie następne moje poczynania - No i będę musiał kupić coś smacznego dla Blaze'a.

Chimchar lekko zmęczony, acz z uśmiechem na ustach wskoczył na Twe ramię. Było to dla niego dość fajne rozwiązanie, nie musiał zużywać resztek sił na chodzenie. Co prawda dzień chylił się ku zachodowi, mimo to, było naprawdę ciepło. Noc zapowiadała się naprawdę przyjemnie. Nie musiałeś zamiaru stać w miejscu, toteż udałeś się w kierunku miasta. Podróż trwała kilka minut i w dodatku bez większych trudności. Blaze spokojnie rezydował na Twoim ramieniu, a okoliczne pokemony szykowały się do snu, zaś trenerzy skupili się w mieście, toteż nic nie zakłóciło Twojemu przemarszowi.
Cherrygrove City, małe miasto, które nie różniło się zbyt szczególnie od innych. Standardowo, znajdowało się tutaj Centrum Pokemon, duży budynek z czerwonymi elementami. Jak na małe miasto, właśnie w tym miejscu skupiła się największa ilość ludzi, którą mogłeś dostrzec przez szklane drzwi. Obok Centrum znajdował się Pokemarkt, w którym mogłeś kupić najpotrzebniejsze przedmioty. Kilka budynków mieszkalnych oraz zapach morskiej bryzy, z pobliskiej plaży połączony z wonią małych kwiatów był naprawdę wspaniały. Więc, od czego zaczynasz w tym mieście?

- Nareszcie. - pomyślałem, przekroczywszy wejście do Cherrygrove - Jest to już krok bliżej do dowiedzenia się, gdzie może być Ruth. Jednak najpierw...
- To co Blaze, idziemy coś zjeść? - zadałem pytanie mojemu pokemonowi i od razu, bez oczekiwania na oczywistą odpowiedz ze strony Chimchara, ruszyłem w stronę Centrum Pokemon - Jednak zanim zjemy, będę musiał coś załatwić.
Po dotarciu do budynku staram się przejść między stłoczonymi tu ludźmi i udać się do lady. Gdy tylko się koło niej znajdę, pytam się pracującej tam osoby, czy mogłaby uleczyć moje pokemony. Po uzyskaniu odpowiedzi twierdzącej, podaję kulę z Shucklem, a następnie udaję się do baru.
- Teraz możemy coś zjeść. - mówię Blaze'owi po wejściu do kantyny, a następnie rozglądam się za wolnym stolikiem oraz menu.

Znalazłeś się w Centrum Pokemon. Duchota jaka tam panowała z powodu tłumy ludzi, była lekko uciążliwa. Większość ludzi była skupiona prze telewizorze, jedyne słowa jakie do Ciebie stamtąd doszły to "gwałt". Drugim najbardziej zaludnionym miejscem jest bar, na pierwszy rzut oka, nie było w ogóle miejsca. Podejście do lady nie było w cale aż takie trudne, większość tutejszych trenerów to dzieci, nastolatkowie oraz sporadycznie występujące osoby powyżej 18 lat.
Podszedłeś do lady i z promiennym uśmiechem przywitała Cię jedna z sióstr Joy.
- Witaj kochaniutki, zaraz zajmiemy się Twoim pokemonem!
Po tych słowach z niezwykłą gracją przyjęła od Ciebie pokeball'a z żółwikiem.
- Za chwilę go uleczymy, przyjdź w wolnej chwili.
Siostra szybkim ruchem udała się na zaplecze i już jej nie było widać. Apetyt Blaze'a z każda chwilą coraz bardziej rósł, nie mógł się doczekać uczty, która mu obiecałeś. Ruszyliście więc do bufetu. Większość stolików była zajęta, chyba będziesz musiał jeść na stojąco. Jednak po bliższemu przyjrzeniu się, dostrzegłeś jedno wolne miejsce, obok tajemniczego mężczyzny, ubranego na czarno. Dopiero w tym momencie zdałeś sobie sprawę, że obserwował Cię cały czas.

Gdy usłyszałem słowo "gwałt" dobiegające z telewizora, od razu pomyślałem, że dotyczyło to pewnie jakiejś akcji przeciw aktom seksualnym na kobietach.
- Jednak zbyt dużo osób zebrało się przy nim. Czyżby chodziło o coś innego? - zastanawiałem się, manewrując między ludźmi, aby dostać się do lady - Nie, musi mi się wydawać. Poza tym czas spełnić obietnicę złożoną dla Blaze'a.
Chciałem już podziękować siostrze Joy, ale jej już nie było, więc udałem się w stronę bufetu. Widok zapchanego w pełni pomieszczenia wcale nie napawał mnie optymizmem. Gdy zauważyłem wolne miejsce przez chwilę wróciły do mnie pozytywne emocje, ale gdy zobaczyłem, że przygląda mi się jakiś facet, one ponownie uciekły.
- Spokojnie Remek, nie wpadaj w paranoję. - uspakajałem się - Pewnie na kogoś czeka, więc patrzy na wejście.
Po dłuższym zastanowieniu postanowiłem, że wezmę jedzonko dla siebie i Blaze'a, a następnie podejdę do wolnego miejsca koło tajemniczego mężczyzny, którego zapytam, czy mogę się przysiąść.

Szybkim ruchem udałeś się do miejsca, w którym odbierało się jedzenie. Nie było by w tym nic dziwnego, jednak wszystko było za darmo i to jeszcze Szwecki stół. Można to nazwać rajem dla zgłodniałych trenerów. Blaze z uśmiechem na ustach wskazywał młodej kobiecie obsługującej to miejsce, to co chciał zjeść. Ty wybrałeś pierwszą lepszą rzecz i ruszyliście do stolika. Znaleźliście się tuż przy nim, a dziwnego mężczyzny nie było. Jak by rozpłynął się w powietrzu. Momentalnie obróciłeś się w poszukiwaniu go, jednak bezskutecznie. Nie było po nim ani śladu. No nic, zostawił wam wolny stolik, nie pozostało nic innego jak skorzystać, co też od razu zrobiliście. Krzesła były dość pospolite, nie za miękkie ani nie za twarde, w sam raz żeby się najeść po czym wyruszyć dalej. Nim się spostrzegłeś a Blaze już zjadł wszystkie swoje smakołyki, potwierdziło to beknięcie, które wydał z siebie pod koniec. Zaczynałeś już spożywać swoją część, kiedy nagle jakaś zimna dłoń spoczęła na Twoich barkach.
- Nie ładnie, poszedłem tylko do toalety a już zajęliście mi stolik.
Obróciłeś się a Twoim oczom ukazał się ten sam mężczyzna w czarnym płaszczu i kapeluszu, nadal nie było widać jego twarzy. Usiadł po przeciwnej stronie stołu, po czym znowu zwrócił się do Ciebie.
- Miło mi Cię poznać Remigiuszu, co Cię tutaj sprowadza?

Zniknięcie tajemniczego mężczyzny jakoś bardzo mną nie wstrząsnęło, ale byłem zaskoczony tym, jak szybko się ulotnił.
- Przynajmniej mamy wolny stolik. - pomyślałem, stanąwszy przy stoliku.
Staram się wyrzucić ze swojego umysłu wszystkie myśli o nim i cieszyć się moim posiłkiem oraz zadowoleniem Blaze'a. Nagłe zimno które poczułem na barku, wystraszyło mnie.
- Kto to może być? - przeraziłem się.
Obróciwszy głowę, zobaczyłem tego samego mężczyznę w kapturze. Z powodu jego specyficznego ubioru nadal nie miałem okazji ujrzeć jego twarzy. Już powoli odsapnąłem, jednak gdy usłyszałem swoje imię, strach powrócił.
- Skąd on wie jak się nazywam? - zastanawiałem się - Spokojnie Remek, spokojnie.
- Pan zna moje imię, jednak ja nie znam pańskiego. - mówię do gościa, starając się, żeby mój głos brzmiał jak najbardziej spokojnie. - Prawdę mówiąc, nic o panu nie wiem. Może przedstawiłby się pan?

Tajemniczy mężczyzna uważnie obserwował waszą dwójkę, jak by chciał wyłapać jakieś szczególne zachowania. Co prawda, nadal jego twarz była w cieniu kapeluszu, to mogłeś poczuć to przeszywające spojrzenie. Wyczuć się dało, że osoba siedząca naprzeciw siebie ma dużo wiosen na karku i przeżyła już wiele, że życie nie miało dla niego żadnych tajemnic. Było to tak namacalne, jak wasze zaskoczenie. Chociaż Blaze zbytnio się tym nie przejął, nie miał zamiaru przerywać swojej konsumpcji, na które tyle czekał z upragnieniem, nawet koniec świata by go nie ruszył w obecnym stanie. W końcu przemówił.
- Tak Remigiuszu, znam Twoje imię. Ba! Wiem nawet dużo więcej o Tobie, niż Ci się wydaje. W zasadzie, wiem chyba wszystko o tym co Ci się stało i jak potoczyły się Twoje losy aż do teraz. W zasadzie mógłbym się przedstawić, ale to zależy. Jesteś może ciekawy, co się takiego stało, że wszyscy wpatrują się ten telewizor? Przemyśl swoją odpowiedź.

- Co za ponury typ. - pomyślałem, patrząc się na mężczyznę schowanego za kapeluszem, następnie spojrzałem na Blaze'a - Tego to chyba nawet atak Arceusa nie oderwałby od jedzenia. To może i lepiej.
Zdziwiło mnie stwierdzenie mężczyzny, że zna mnie oraz losy mojego dotychczasowego życia. Było to lekko straszne, ale również trochę ciekawe i intrygujące.
- Kim on do cholery jest, że mówi, że zna mnie od podszewki? - zastanawiałem się po wypowiedzi mężczyzny - I czemu pyta się o to, co ludzie oglądają w TV?
- Słyszałem jedynie, że ktoś został zgwałcony. - odpowiedziałem lekko zbity z tropu - Jednak czemu przeszedł pan do tego zaraz po stwierdzeniu, że wie o mnie wszystko?

Tajemniczy mężczyzna nadal nie przestawał Ci się przyglądać, najwyraźniej był zdziwiony, że o niczym nie wiesz. Siedzieliście w ciszy przez kilka chwil, kiedy nagle nasz podejrzany facet raczył coś powiedzieć.
- No właśnie, zgwałcony! Wiesz co to jest gwałt prawda? Zapewne wiesz też, że gwałtem padają dziewczyny albo małe dzieci. W tym wypadku, jest to pewna dziewczyna. Chciałbyś dowiedzieć się nieco więcej? Zapewne będziesz nią zaintrygowany.
Mężczyzna założył nogę na nogę, po czym głęboko westchnął i kontynuował swoją ciekawą wypowiedź.
- Dlaczego twierdze, że wiem o Tobie wszystko? Najprawdopodobniej przez to, że tak właśnie jest. Wiem wszystko o Tobie Remigiuszu i o Twojej siostrze.

Już chciałem powiedzieć, że możliwa ofiara gwałtu mnie niezbyt interesuje.
- To straszne, nie powiem, ale co ma ona wspólnego ze mną? - zacząłem zastanawiać się. - I niby dlaczego miałaby zostać zaintrygowany jej tożsamością?
Już otwierałem usta, gdy mężczyzna powiedział, że wie wszystko o mnie i... mojej siostrze. Trybiki w mojej głowie zaczęły powoli szybciej pracować. Zacząłem dogłębnie rozmyślać nad słowami mężczyzny:
- Czemu nagle o niej wspomniał? Wcześniej mówił tylko o tym, jak to zna mnie i moją przeszłość. Czyżby ...
- Czy osobą, o której mówią w telewizji... - zacząłem mówić, ale słowa, które chciałem wypowiedzieć, wcale nie chciały wyjść z mojego gardła. - Czy ofiarą gwałtu, o którym mówią, jest... Ruth?

Mężczyzna nadal ze stoickim spokojem spoglądał na Twoją osobę, jednocześnie popijając małymi łyczkami kawę, której wcześniej nie dostrzegłeś. Widać było, że mu się w ogóle nie śpieszy. Z jednej strony trzymało Cię to w napięciu, z drugiej zaś dawało pewnego rodzaju spokój, gdyby to była sprawa życia i śmierci, od razu by Ci o tym powiedział. Słysząc Twoje słowa, mężczyzna zaprzestał swojej czynności popijania kawy. Odłożył kubek i spojrzał na Twoją twarz. Co prawda nadal ten kapelusz zasłaniał prawie wszystko, czułeś jednak jego bystre oczy na sobie.
- Remigiuszu, Remigiuszu... Strasznie długie to Twoje imię, pozwolisz, że będę mówił na Ciebie Remek dobrze? Więc Remku, normalny człowiek zapewne by pomyślał sobie to samo co Ty, jednak odpowiedź jest zupełnie inna. Jednak ta dziewczyna, o której mówią w telewizji to... Można by rzec, jej "koleżanka z celi". Zainteresowany, czy nadal będziesz tak się wahał?

- "Koleżanka z celi"? - powtórzyłem w myślach słowa mężczyzna, wyraźnie wyczuwając cudzysłów. Od razu odrzuciłem najoczywistsze i zapewne nietrafne znaczenie tych słów - Przecież ona trafiła do rodziny zastępczej. Czyżby później coś przeskrobała?
Spojrzałem ponownie na tajemniczego gościa. Jego skrytość w pewny sposób mnie denerwowała. Dlaczego mnie ma podanego jak jakieś danie na srebrnej tacy, a ja nawet nie znam jego imienia? Równocześnie wiedziałem, że jeśli chcę ruszyć w sprawie poszukiwań swojej siostry dalej, to na razie współpraca z nim jest niestety konieczna.
- Może pan kontynuować. - odpowiedziałem, przypatrując się jegomościowi. Starałem się wypatrzeć jakieś znaki szczególne twarzy mojego rozmówcy, jakieś rany czy blizny.

Mężczyzna widać było nieco się rozluźnił, wydawać by się mogło, że był cały czas niepewny tego, co odpowiesz. Nie ma co mu się dziwić, w głowach dzisiejszej młodzieży siedzi wiele dziwnych rzeczy. Ku Twojemu zdziwienie, facet wolnym ruchem zdjął swój ekstrawagancji kapelusz i ukazała Ci się jego twarz w całej okazałości.
- Myślę, że kapelusz już nie będzie potrzebny... Dobrze, skoro nadal chcesz słuchać, powiem Ci wszystko. Jak wspomniałem wcześniej, dziewczyna która została brutalnie zgwałcona i zamordowana. Przynajmniej tak myślą wszyscy ludzie, rzeczywistość jest zupełnie inna. Zadawała się z Twoją siostrą przez jakiś czas. W jakich okolicznościach dowiesz się później. Wracając do dziewczyny, prawdzie ciało ma się dobrze i jest całkowicie bezpieczne. Jak zapewne się domyślasz musiała przejść prawdziwe piekło wraz z Twoją siostrą, inaczej byśmy nie starali się jej ukryć. To czy mi uwierzysz zależy już od Ciebie. W tym momencie zostawiam Ci wolną rękę, możesz iść ze mną, albo na własną rękę szukać siostry. Śpiesz się, każda sekunda jest na wagę złota!

- Niech mnie pan do niej zaprowadzi. - powiedziałem cicho ze spuszczoną głową.
- Czy to możliwe, żebym wreszcie miał szansę ujrzeć moją małą siostrzyczkę po prawie 15 latach rozłąki? - nie dowierzałem - Czy to możliwe, że wreszcie zobaczę Ruth?
Następnie ponowiłem swoją prośbę, tym razem starając się patrzyć mężczyźnie prosto w oczy:
- Niech mnie pan zabierze do tej dziewczyny.

Na twarzy mężczyzny pojawił się delikatny uśmiech a jego bystre oczy w ogóle nie zeszły z Ciebie chociaż na moment. Dopił do końca swoją kawę, po czym wstał i założył swój kapelusz.
- Isao Smith. Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze współpracować.
Po tym krótkim przedstawieniu, chwycił Cię delikatnie za ramię i wyprowadził na zewnątrz. Chimchar dopiero po chwili zauważył że ma was obok niego, zrobił głupawą miną, po czym odstawił jedzenie i jak poparzony wyleciał na dwór, jednocześnie dołączając do was.
Przed budynkiem czekała już czarna limuzyna z przyciemnionymi szybami.
- To wszystko dla naszego bezpieczeństwa. - powiedział dość spokojnie pan Smith, po czym podszedł do pojazdu i otworzył Ci tylne drzwi jednocześnie ruchem ręki wskazując Ci, żebyś szybko wsiadł do środka. Nim cokolwiek zrobiłeś, Blaze z uśmiechem na ustach wskoczył już do limuzyny i zajął miejsce. Nie pozostało Ci nic innego jak dołączyć, co też zrobiłeś. Isao Smith wszedł do pojazdu, zamknął drzwi i usiadł razem z wami. Kiedy zdjął kapelusz, szybkim ruchem ręki zapukał w szybkę, która oddzielała was od kierowcy i ruszyliście.
- Jeśli masz jakieś pytania, wal teraz. Musimy jechać okrężnymi drogami, więc trochę to potrwa.

Zaraz po tym jak dowiedziałem się jak mój rozmówca ma na imię, reszta potoczyła się bardzo szybko. Gdy mężczyzna mnie pochwycił, posadziłem szybko Blaze'a na ramieniu, żeby mały pokemon nie został tutaj sam.
- Kim on jest, że stać go na taką brykę? - pomyślałem, ujrzawszy limuzynę stojącą przed PokeCenter.
Odkąd trafiłem do domu dziecka, nigdy nie zdarzyło mi się być nawet w pobliżu takiej luksusowej rzeczy. Gdy tylko pan Smith się odezwał, przypomniałem sobie o jednej rzeczy.
- Nie chciałbym panu przeszkadzać, panie Smith, ale zostawiłem resztę swoich pokemonów w Centrum Pokemon. - odezwałem się do mężczyzny - Jest wśród nich jeden stworek, z którym koniecznie chciałbym porozmawiać.

Cóż, na Twoją prośbę było już za późno. Kiedy wypowiedziałeś swe słowa, auto było już jakiś kawał drogi za Centrum Pokemon.
- Spokojnie Remku, jak zajedziemy na miejsce, Twoje pokemony będą już tam czekać.
Po tych słowach, pan Smith zapukał w szybkę a kierowca skinął głową, po czym wyciągnął swój telefon po wypowiedzeniu kilku słów, wrócił do uważnego kierowania autem. Droga, którą jechaliście była najprawdopodobniej zapomniana przez ludzi, świadczą o tym chociażby wyboje, przez które limuzyna delikatnie podskakiwała, ale czego to się nie zrobi dla bezpieczeństwa. Jechaliście tak w ciszy przez dobre kilka minut, Isao Smith wydawał się przez pewien okres czasu niespokojny, jednak po kilku minutach rozluźnił się i z ulgą na twarzy zwrócił się do Ciebie:
- Powiedz mi Remigiuszu, co zamierasz zrobić z tym wszystkim? Porozmawiasz z tą dziewczyną, i co potem? Masz jakieś konkretne plany?

Zapewnienie pana Isao uspokoiło mnie. Jakby nie patrzeć, to zostawiłem w Centrum kilka kul z naprawdę cennymi dla mnie pokemonami. Co jakiś czas limuzyna podskakiwała na wybojach. Za pewne nie jechaliśmy do jakiejś ekskluzywnej willi, tylko do jakiejś chatynki, która była ukryta w środku lasu. Fakt ten pokazuje, że sprawa ta jest dosyć poważna. Wszechobecną ciszę przerwał w pewnym momencie pan Smith. Spytał mnie o moje plany po rozmowie z dziewczyną.
- Sam nie wiem. To zależy co się dowiem. - odpowiedziałem mężczyźnie.