Gra ReBorna

Zapadła między wami cisza. Dziewczęta zdecydowanie się z tobą nie zgadzały. Prawda była taka, że ojcowie obu z nich byli w całe to zamieszanie już wplątani i wiedziały, że to nie najlepszy pomysł mieszać w to jeszcze twoich rodziców. Może i miało to na celu wam pomóc, ale... czy aby na pewno warto? Naprawdę chciałeś zaryzykować życie swoich rodziców, tylko po to, żeby szybciej odnaleźć kamienie? Emily i Alinor prędzej poświęciłyby siebie, niż kogoś innego. Wiedziałeś to bardzo dobrze i to był chyba konflikt pomiędzy wami. Co prawda, nie był jakiś super wielki, jedynie różnica poglądów. Dziewczęta bowiem nie zamierzały wtrącać się w twoje osobiste decyzje. Jedyne, czego chciały to wyrazić swoje zdanie na ten temat. Wiadomo - jak postanowisz, tak zrobisz. Im nic do tego.
- Chodzenie po omacku będzie katorgą, masz rację. Ale ja i mój ojciec dawaliśmy sobie nieźle radę. A narażanie niewinnych osób na niebezpieczeństwo jest głupotą, Dante. - Powiedziała Alinor i spojrzała na ciebie przeszywająco. Emily przez chwilę się nie odzywała. Jechała dalej przed siebie, jakby oceniając twój pomysł. Potem jednak pokręciła głową i westchnęła głośno.
- Nadal nie przetłumaczyliśmy wszystkich zapisków. Nadal nie mamy wszystkich informacji i nadal nie wiesz, do czego zdolni są moi przyjaciele. Nie powinieneś na razie mówić o tym wszystkim cioci i wujkowi. Oni na pewno będą chcieli nam pomóc, ale nie o to chodzi. Nie pozwolę ci narazić swoich rodziców. - Głos Lily dotarł do twoich uszu. Po tonie wiedziałeś, że nie ma sensu z nią dyskutować. Ona już postanowiła i dopóki nie poznasz jej planu nie pozwoli ci się skontaktować w tej sprawie z rodzicami. Chyba, że jej plan okaże się klapą. Wtedy być może będzie musiała przyznać ci rację.
Tymczasem cały czas zmierzaliście w kierunku Cerulean. I kiedy już myślałeś, że nigdy tam nie dotrzecie, twoim oczok ukazał się ogromny szyld.

Cytat :

Cerulean City

Napis nad piękną bramą utwierdził cię w przekonaniu, że właśnie dotarliście do celu. Czas najwyższy! Tuż pod bramą Alinor i Lily zeszły ze swoich podopiecznych i cofnęły je do kul. Potem udały się w stronę, którą wskazała twoja przyjaciółka z dzieciństwa. Z początku myślałeś, że udacie się do PokeCentrum. Jednak tym razem tak nie było. Weszliście w długą, krętą i wąską ścieżkę, która prowadziła w stronę drzew rosnących na obrzeżu miasta. Weszliście w mały lasek i spacerowaliście przez pewien czas. Wtedy waszym oczom ukazała się wielka, utrzymana w staro-japońskim stylu posiadłość odgrodzona ogromnym murem i bramą. Wtedy ujrzałeś kolejny napis, tym razem na murze koło którego przechodziłeś.

Cytat :

侯 家族

Dotarliście do miejsca, które było waszym celem. Widząc, że dziewczęta zeszły ze swoich pokemonów, postanowiłeś pójść za ich śladem i niebawem twój Arcanine był już w PokeBallu. Tymczasem twoje myśli błądziły wokół nieznanej ci sylwetki męża Emily. Wiedziałeś, że niebawem go poznasz i cały czas rozmyślałeś o tym, jaki ten mężczyzna mógł być. Czułeś, że nie mógł być beznadziejny, bo przecież Lily miała dobry gust i nie związałaby się z nikim bezużytecznym. Taką przynajmniej miałeś nadzieję.
Brama była otwarta więc weszliście do środka. Twoim oczom ukazała się długa, kamienna ścieżka prowadząca na ganek naprawdę okazałego domu. Pomiędzy bramą, a posiadłością znajdował się piękny, typowo japoński ogródek. Działka była tak duża, że sam nie wiedziałeś, w którą stronę się udać. Dlatego też zatrzymałeś się na chwilę i wypuściłeś swoją mała Litleo. Lwica zaryczała zadowolona i otarła się o twoją nogę, przez co się lekko zachwiałeś. Wyciągnąłeś z torby leżące w niej Rare Candy i postanowiłeś dać je Kirze w ramach zadośćuczynienia. Podsunąłeś je pod jej pyszczek, a ona z chęcią je zjadła. Otarła się o ciebie radośnie, zadowolona z uwagi, jaką jej poświęciłeś. I wtedy coś się zaczęło dziać. Wbrew pozorom, wiedziałeś już, co to było. Parę razy miałeś już okazję widzieć podobne światło do tego, które właśnie pojawiło się wokół twojej małej lwicy. Chwilę później twoim oczom ukazała się zupełnie nowa forma pokemona, którego tak dobrze znałeś!

Litleo ewoluowała w Pyroar!

Lwica stała dumnie obok ciebie spoglądając na swoje, już dużo większe, łapy. Ryknęła zadowolona ocierając się o twoja nogę. Użyła przy tym zbyt wiele siły i przez przypadek wywróciła cię na ziemię. Wtedy zainteresowała się tobą Emily, która parsknęła śmiechem na wasz widok, a Alinor zakryła usta dłonią, byś nie widział jej rozbawienia.
- Nono, widzę że mała Kira dorosła! - Lily podeszła bliżej i pogłaskała lwicę po głowie uśmiechając się przy tym wesoło. Po chwili jednak wstała i rozprostowała kości. Mruknęła coś pod nosem i zaśmiała się na twoje słowa.
- Nie, nie mieszkamy tutaj sami. To posiadłość rodziny Kou, której głową jest ojciec Tasukiego. Jeżeli będziemy mieli szczęście... Uda wam się poznać nie tylko mojego męża, ale i jego rodzeństwo. - Powiedziała śmiejąc się, jednak po chwili odrobinę spoważniała. Jakby coś do niej dotarło i okazało się być drobnym problemem. Mimo to, nic więcej już na ten temat nie powiedziała. W ogrodzie było cicho, słychać było jedynie śpiew pokeptaków, które latały gdzieś nad waszymi głowami, bądź chowały się w koronach drzew otaczających to miejsce. Posiadłość wydawała się być pusta, choć domyślałeś się, że tak wcale nie było. Alinor rozglądała się z wielkim rumieńcem na twarzy. Zdecydowanie była podekscytowana całą tą sytuacją. W końcu nie codziennie widzi się tak wielkie domy należące do, zdecydowanie, bogatej rodziny. Wychodzi na to, że Emily znalazła sobie całkiem niezłą partię, nie sądzisz?
- Poszukajmy Tasukiego. Jak go znam, zapewne siedzi na tyłach ogrodu i dopieszcza swoje pokemony. - Śmiała się po raz kolejny. Samo mówienie o mężu sprawiało jej masę radości i przyjemności. Wiedziałeś, co to oznaczało. Traktowała ten związek bardzo poważnie, choć na pewno nie była typem, który zakochiwał się od tak. Czyżby więc znalazła sobie kogoś, kto był jej drugą połową? Duszą, która była w stanie ją zrozumieć? Jak go sobie wyobrażałeś? Jako poważnego naukowca, czy może całkiem miłego i sympatycznego faceta zajmującego się domem?
Ruszyliście więc przed siebie, kierując się na tyłu domu. Lily nuciła coś uroczego pod nosem, a Alinor obserwowała wszystko, co znajdowało się wokół was. Piękne drzewa wiśni okalały ścieżkę. W oddali widać było także śliwę i ogromną wisterię. Dopiero, gdy ujrzałeś ogromna wierzbę płaczącą zdałeś sobie sprawę od jak wielu pokoleń stał tutaj ten dom. Bowiem nigdzie wokół nie rosły takie drzewa, a to było naprawdę bardzo, bardzo stare!
I wtedy, na jednej z gałęzi zauważyłeś ptaka, którego nigdy wcześniej nie widziałeś. Nie wyglądał jednak na dzikiego, gdyż spokojnie sobie siedział i spoglądał w dół, jakby czekając na polecenia.

Nie zdążyłeś jeszcze ochłonąć po ujrzeniu nieznanego sobie okazu, gdy twoim oczom ukazały się dwa liso-podobne stworki bawiące się ze sobą i biegające po ogrodzie. Jeden z nich, biegający na czterech łapach prawie wpadł na Litleo, które przyglądała im się przekręcając łepek.

Pod jednym z kolejnych drzew spały dwa inne pokemony. Oba dosyć spore i zdecydowanie o typie ognistym. Ich wygląd mógł ci się z czymś kojarzyć, więc byłeś w stanie to określić.

Nie mogłeś uwierzyć oczom, ile w tym jednym ogrodzie znajdowało się pokemonów! A to jeszcze nie był koniec. Kiedy przeniosłeś wzrok na lewą stronę ujrzałeś w miarę wysokie, podobne  do smoka stworzenie, które ryczało cicho. Nie było jednak zdenerwowane, był to raczej dźwięk radości. Czemu tak bardzo się cieszył? Odkryłeś to dopiero po chwili. Przy nim stał wysoki, dosyć muskularny mężczyzna o rudych włosach i dawał mu jakąś karmę, która na pewno smakowała pokemonowi.

Rudzielec głaskał pokemona po ramieniu i śmiał się pod nosem. Dopiero po chwili porównałeś fotografię, która miała Lily w PokeCentrum z postacią stojącą przed wami. Tak, zdecydowanie była to ta sama osoba! Tasuki stał do was tyłem, nie widząc iż przybyliście. Ubrany był w bardzo dobrze wykonane, na pewno ciężkie kimono. Jego cała uwaga skupiona była na Charizardzie, lecz gdy pokemon ryknął w odrobinę inny sposób od razu się odwrócił.

Na wasz widok uśmiechnął się szeroko ukazując przy tym całkowicie białe, lekko zaostrzone zęby. Poklepał swojego towarzysza, po czym podszedł do was bacznie ci się przyglądając. Lily w tym czasie podniosła ręce do góry i wysunęła się odrobinę na przód. Chwilę później byli już w swoich ramionach, a Tasuki przymykając oczy wtulał twarz w szyję dziewczyny.
- Nareszcie. - Mruknął niby cicho, lecz dotarło to do twoich uszu. - Wszystko w porządku? Dobrze się czujesz? Nic cie nie boli?
Mężczyzna zaczął się dopytywać o stan zdrowia i samopoczucia twojej przyjaciółki, co wywołało jej rozbawienie. Dziewczyna tylko pokiwała głową na tak, po czym ucałowała męża w czoło. Ten położył jej dłoń na brzuchu i nadął policzki.
- Nie śmiej się ze mnie! Musisz o siebie dbać. O siebie i o naszego małego liska. - Mężczyzna potargał dziewczynę po włosach, a ta tylko pokręciła oczami. Potem oboje spojrzeli na was.
- Ach! To jest Dante, mój przyjaciel. Opowiadałam ci o nim. A to Alinor, urocza towarzyszka podróży. Wysłałam ci wiadomość, mam nadzieję, że dotarła. - Lily uśmiechała się do was szeroko.
- Dotarła, dotarła. Kazałem przygotować dla nich pokój. - Powiedział do swojej żony po czym podszedł do Alinor i ukłonił jej się lekko. Potem podszedł do ciebie, zmarszczył brwi, jakby starał się cię przejrzeć a potem wyciągnął do ciebie dłoń. Gdy tylko uścisnęliście je sobie uśmiechnął się do ciebie, zadowolony.
- No! Witajcie w naszych skromnych progach! Mam nadzieję, że zaznacie tu odrobiny spokoju podczas waszej podróży. A teraz, wejdźmy do środka, czas na herbatę. - Tasuki poszedł przodem, trzymając Lily za rękę. Dopiero idąc za nim do posiadłości zauważyłeś, że mężczyzna miał odrobinę zbyt spiczaste uszy. A przynajmniej nigdy w życiu takich nie widziałeś! Nie były to typowe dla elfów w powieściach kształty. O nie, zdecydowanie bardziej delikatne, lecz nadal - niezbyt ludzkie.

Pyroar zdawała się być naprawdę zadowolona ze swojej przemiany. Biegała wokół was radośnie rycząc, jakby nie mogło przydarzyć jej się nic lepszego. Może i miała teraz dorosłą formę, ale mentalnie nadal była jeszcze małym lwiątkiem, które bardzo chciało się bawić. Pogłaskałeś ją więc po łebku i wraz z waszymi towarzyszkami udaliście się wgłąb posiadłości. Widziałeś przed sobą ogromny ogród, a także sporej wielkości staw, w którym pływały karpie. Wiedziałeś jednak, że nie są to takie zwykłe, popularne w twoich stronach ryby. Były to znane na całym świecie, japońskie rybki Koi. Zdecydowanie ozdobne i przykuwające oko, nieprawdaż? Przez cały czas mogłeś podziwiać ogrom posiadłości męża Lily, jednak jedno musiałeś przyznać - mimo ogromu nie było tu przepychu. Wszystko zostało urządzone w taki sposób, iż znalazło swoje, wydawałoby się - odgórnie ustanowione miejsce.
Wtedy twoim oczom ukazała się całkiem ciekawa gromadka ognistych pokemonów. Twój wzrok przykuł Moltres. Ptaszyna może i nie należała do twoich ulubionych ognistych pokemonów, choć w sumie skąd mogłeś wiedzieć, skoro to legendarne stworzenie miałeś okazję oglądać po raz pierwszy w życiu? Nie miało to znaczenia, sam fakt, że taki okaz znalazł się w tym ogrodzie świadczył, iż rodzina do której weszła Emily nie była pierwszą lepszą. Bardzo dobrze zdawałeś sobie z tego sprawę, a z minuty na minutę coraz więcej z tego do ciebie docierało.
Flareon gdy tylko się do niego zbliżyłeś mruknął wesoło, po swojemu i dał się pogłaskać. Z zaciekawieniem patrzył także na Kirę, która chętnie by się z nim pobawiła. Spojrzała na ciebie pytająco i gdy tylko otrzymała pozwolenie od razu pobiegła razem z nowym przyjacielem. Do zabawy dołączył także wcześniej widziany Delfox. Zdecydowanie dużo tu było lisów, nie sądzisz?
Nim jednak zdążyłeś się nad tym zastanowić, twoją uwagę całkowicie pochłonęła sylwetka wysokiego, całkiem nieźle zbudowanego rudzielca. Cały czas czułeś się w jego obecności dosyć nieswojo, lecz nie byłeś w stanie stwierdzić, co to mogło być. Mimo wszystko, nie wydawało ci się, by był zły. Raczej, jakby... Coś było nie tak z nim, a nie z jego zachowaniem. Bo to było bardzo, ale to bardzo w porządku. Rozmyślania przerwała ci krótka wymiana zdań pomiędzy Tasukim a Lily. Gdy tylko jej sens dotarł do twoich uszu - zamarłeś. Przez chwilę błagałeś, by to o czym mówili nie było prawdą. Jednak, taka była rzeczywistość. Lance niedługo zostanie dziadkiem!
Otrząsnąłeś się jednak dosyć szybko i ukłoniłeś intuicyjnie. Tasuki zaśmiał się cicho i zrobił dokładnie to samo, co ty. Wiedziałeś, że to japoński sposób okazania szacunku i powitania, więc raczej nie było w tym nic dziwnego. I choć nadal miałeś dziwne przeczucia dotyczące Tasukiego, musiałeś przyznać, że nie wydawał się zły. Wręcz przeciwnie! Cały czas się do was uśmiechał, w dodatku - bardzo szczerze!
- Nie ma żadnego problemu. Przyjaciele Emily są w moim domu zawsze mile widziani. Nie zabraknie wam u nas niczego. - Powiedział spokojnym, basowym głosem. Szedłeś cały czas za nim, widziałeś dziwne uszy. Nadal w myślach miałeś nienaturalnie zaostrzone zęby i coś ci w tym wszystkim nie pasowało. Plus, martwiłeś się o Lily, która nawet nie raczyła cię poinformować o tym, że spodziewa się dziecka! Tymczasem dziewczyna szła trzymając swojego męża za rękę.
Przeszliście przez spory, dobrze utrzymany ogród. Pyroar została z pokemonami właściciela posiadłości, więc jedyne co mogłeś zrobić to spojrzeć za siebie, by móc ją zobaczyć. Tymczasem dotarliście do małego, drewnianego tarasu, na który weszliście. Ogromne suwane drzwi były otwarte, jakby zapraszały was do środka. Nim jednak przekroczyliście próg, Tasuki i Lily zdjęli swoje buty, a Alinor ruszyła za ich śladem.
Będąc w środku mogłeś przyjrzeć się naprawdę pięknemu wnętrzu. Całość co prawda utrzymana dosyć surowo w japońskim stylu. Pomieszczenie w którym się znajdowaliście miało kształt kwadratu, a na środku znajdował się mały stoliczek z poduszkami rozmieszczonymi przy każdym z jego boków. W kącie ujrzałeś mały piecyk i profesjonalny zestaw do parzenia herbaty.
- Myślę, że najlepiej będzie jeżeli wszyscy ogarniemy się po podróży. - Powiedziała Lily uśmiechając się do was.
- Racja, racja. Hinata i Hotaru przygotowały już dla was pokoje i przebrania. Będziecie mogli odświeżyć się w naszych łaźniach, a potem do nas dołączyć. - Głos Tasukiego przez cały czas był cichy i spokojny, choć zdecydowanie był tym wszystkim podekscytowany. Czyżby nie często miewał gości? A może kryło się za tym coś jeszcze?
- Tak, ja zaprowadzę Alinor do wschodniej części. Dziewczyna musi opatrzyć sobie kilka ran i porządnie się wykąpać. - Zaśmiała się Emily i pociągnęła za rękę twoją towarzyszkę. Ta tylko się uśmiechnęła i poszła za starszą koleżanką, którą już chyba zaczęła podziwiać. tymczasem ty zostałeś sam z Tasukim. Przez chwilę panowała między wami cisza, gdy obserwowaliście sylwetki odchodzących dziewcząt.
- Hotaru przygotowała dla ciebie pokój w zachodniej części. Zaprowadzę cię tam. - Po tych słowach rudzielec zaczął prowadzić cię w miarę szerokimi korytarzami. Co jakiś czas widziałeś rozsuwane drzwi, tym, razem jednak wszystkie były zamknięte. Na ścianach wisiały różnokolorowe, japońskie maski. Miały jednak jedną cechę wspólną - wszystkie przedstawiały lisie twarze.
Po dość długim spacerze dotarliście do lekko uchylonych drzwi. Tasuki wskazał ci je jednym ruchem dłoni, lecz szliście dalej.
- Tu będziesz mógł odpocząć. Przeznaczyliśmy dla was po jednym pokoju, mam nadzieję, że będzie wam tu wygodnie. - Powiedział i doprowadził cię do kolejnych, tym razem otwartych na oścież drzwi.
- Tutaj znajduje się łaźnia. Możesz się odświeżyć po podróży, na pewno była dosyć męcząca. Hotaru przyniesie ci przebranie. - Powiedział po czym zniknął za zakrętem. A więc mogłeś spokojnie się wykąpać!

Pozwoliłeś swojej lwicy dalej bawić się na zewnątrz. Nie miałeś bowiem powodu, by jej tego zabronić. Pokemony Tasukiego wydawały się być bardzo łagodne i pogodne, więc czułeś, że Kirze nic się nie stanie. Ponad to, mogła się przy okazji nauczyć czegoś ciekawego. Tymczasem poszedłeś za resztą i ku twojemu zdziwieniu rozdzieliliście się. Nie byłeś chyba zbyt szczęśliwy zostając sam na sam z Tasukim, którego starałeś się przejrzeć już od jakiegoś czasu. Maski, które wisiały na ścianach strasznie przypominały ci twarz męża Lily i sam nie wiedziałeś, co o tym wszystkim myśleć. Zwłaszcza, że mężczyzna był naprawdę sympatyczny i wykazał się naprawdę ogromną gościnnością.
Gdy tylko rudzielec zniknął za zakrętem wszedłeś do łaźni. Rozejrzałeś się wokół i ujrzałeś miejsce, w którym zostawia się swoje ubrania. Szybko się rozebrałeś i przeszedłeś do następnej części pomieszczenia, w którym mieścił się duży zbiornik z gorącą wodą. Faktycznie wyglądało to jak te wszystkie starojapońskie łaźnie, które mogłeś oglądać w telewizji! Zamknąłeś za sobą drzwi suwane i zanurzyłeś się w ciepłej, przyjemnej wodzie. Leżałeś tak przez dłuższą chwilę i rozmyślałeś. Jak to się stało, że dałeś się w to wszystko wpakować? Chyba najzwyczajniej miałeś talent do wpadania w kłopoty! Mama z resztą odkąd tylko pamiętasz ci to powtarzała.
Westchnąłeś, nie miałeś teraz zbyt wielu opcji wyboru. Skoro już się w to wplątałeś - musiałeś iść dalej. By wyplątać siebie, Lance'a i przede wszystkim - Emily. Wiedziałeś, że w obecnej sytuacji jej bezpieczeństwo było bardzo ważne. Nie wątpiłeś w to, że Tasuki był w stanie ją obronić. Ale sam rudzielec zdawał się być na tyle tajemniczy, że nie mogłeś mu w pełni zaufać. A przynajmniej tak ci się wydawało.
Twoje rozmyślania przerwał dźwięk rozsuwanych drzwi. Pierwsze wrota się otwarły, a gdy spojrzałeś w stronę drzwi, które nadal były zamknięte ujrzałeś drobną sylwetkę za papierową ścianką. Twoją uwagę przykuło przede wszystkim to, że była to z pewnością dziewczyna, lecz bardzo młoda. Choć nie widziałeś jej twarzy, jedynie zarys ciała mogłeś stwierdzić, że nie miała więcej niż jedenaście lat. Plus zaintrygowało cię coś, co zobaczyłeś na czubku jej głowy. Wyglądało dziwnie, jakby dziewczyna nosiła naprawdę fantazyjne ozdoby we włosach. Chociaż... Czy ozdoby się ruszają?
- Przyniosłam przebranie. - Usłyszałeś uroczy, delikatny głos. Teraz byłeś pewien, że należał do małej dziewczynki, która po chwili zniknęła z łaźni. Zostałeś więc sam, z coraz większą liczbą pytań, na które nie było odpowiedzi. Co się, u licha, działo w tym domu? Czy Lily o wszystkim wiedziała? Nie miałeś żadnych dowodów, jednak twoja intuicja właśnie wariowała!
Niemniej jednak, postanowiłeś dokończyć swoją kąpiel. Gdy było już po wszystkim, wyszedłeś z pierwszego pomieszczenia czując, jak po całym ciele skapuje ci woda. Rozejrzałeś się wokół i dopiero po chwili ujrzałeś ładnie złożone, leżące na stołeczku ręczniki. Zapewne to ta dziewczynka ci je przyniosła, bo wcześniej ich nie było. Wytarłeś się szybko, po czym zacząłeś szukać swoich ubrań. Nie znalazłeś ich jednak, a w miejscu, gdzie wcześniej leżały ujrzałeś inne szaty. Wziąłeś je do ręki i od razu się skrzywiłeś. Gdy tylko materiał się rozwinął ujrzałeś tradycyjną, męską yukatę. Wzory na materiale przedstawiały shurikeny, jedną z japońskich broni wykorzystywanych przez ninja. Tyle wiedziałeś! Przez chwilę zastanawiałeś się, jak masz to założyć, a gdy wreszcie przystąpiłeś do działania, wiedziałeś, że coś jest nie tak. Po krótkiej walce udało ci się jako tako przewiązać, lecz nadal nie była to najlepsza robota. Włosy miałeś nadal mokre, ale zdawało ci się to nie przeszkadzać.
Wyszedłeś z pomieszczenia i skierowałeś się do pokoju, który został ci przydzielony. Wszystkie pomieszczenia po drodze nadal miały pozasuwane drzwi, tylko to jedno, do którego dążyłeś stało otworem. Dzięki temu jednak się nie zgubiłeś! Wszedłeś do środka przyglądając się pięknej, ręcznie malowanej tapecie w gałązki drzew wiśni. Mały stoliczek na środku pomieszczenia i materac, zwany futonem leżący w kącie. To tutaj zapewne przyjdzie wam spędzić noc! Miałeś chwilę na to, żeby odetchnąć i zastanowić się co dalej.
Chwilę relaksu przerwało odsunięcie drzwi. Byłbyś zapewne trochę zły, gdyby nie to, że przyczyną nieprzyjemnego dźwięku była Emily. Stała teraz przed tobą, uśmiechając się szeroko. Ubrana była w piękną, pomarańczową yukatę. Wzór na materiale przedstawiał właśnie lisie maski, które bardzo przykuły twój wzrok. Mimo to, musiałeś stwierdzić, że było jej bardzo ładnie w takim ubraniu! Jej długie, ciemne włosy spoczywały leniwie na plecach. Były jeszcze trochę wilgotne, zupełnie jak twoje.
- Ach, Dante! - Dziewczyna na twój widok zaśmiała się i kazała ci stanąć. - Naprawdę, ciamajda z ciebie. - Dodała po czym zaczęła poprawiać wiązania szaty, którą z takim trudem udało ci się założyć. Klęczała przed tobą, zaciskając i wiążąc materiał tak, jak należało to zrobić.
- Mam nadzieję, że miło spędzasz tu czas. - Powiedziała cicho kończąc pracę z twoim odzieniem. Po chwili wstała i spojrzała ci prosto w twarz. Zaśmiała się znowu po czym rozejrzała po pokoju. Westchnęła cicho i ruszyła w stronę drzwi.
- Chodźmy, wszyscy już na nas czekają. - Powiedziała po czym zaczęła cię prowadzić długimi korytarzami, którymi wcześniej przyszedłeś razem z Tasukim.

Pominąłeś zastanawianie się nad dziwactwami tego domu. Być może wyjdzie ci to na dobre, gdyż nie ukrywając - wszystko, co działo się w tej rezydencji przyprawiało cię o zawrót głowy i sam nie wiedziałeś, co o tym myśleć. Kim był Tasuki i gdzie w tym wszystkim znajdowała się Lily? Chyba nie chciałeś tego odkrywać, a przynajmniej na razie. W pamięci jednak nadal miałeś zarys postaci, którą spotkałeś w łazi. Było z nią coś nie tak, a oczywistość tego stwierdzenia była jasna, niczym słońce!
Stałeś już w pokoju, w którym przyjdzie ci nocować, gdy weszła do niego Lily. Zaśmiała się słysząc twoje słowa i pokręciła głową.
- Wolę nie pukać w papierowe drzwi. - Powiedziała cicho zajmując się twoim odzieniem. Jej delikatne, zadbane dłonie sprawnie zawiązywały odpowiednie strzępki materiału w przeznaczonych dla nich miejscach.
- Co masz na myśli? - Zapytała kończą zabawę z twoją yukatą. Podniosła się i spojrzała ci prosto w twarz. Widziałeś na jej twarzy ciekawość, ale i... zażenowanie. Jakby chciała ci o czymś powiedzieć, ale nie do końca wiedziała jak i czy w ogóle powinna!
- Ten dom jest na swój sposób wyjątkowy. Wszystko, co się tutaj znajduje jest... Jakby wyjęte z baśni. - Lily mówiła cicho, bardziej do siebie niż do ciebie. Mimo to spojrzała na ciebie z uśmiechem i poprowadziła cię przez korytarze.
- O jakich wiadomościach mówiłeś? - Zadała pytanie czekając na twoją odpowiedź. Potem usłyszała twoją prośbę i zaśmiała się cicho. Wytłumaczyła, że po drodze dojdziecie do telefonu i będziesz mógł porozmawiać z rodzicami.
Po dość długim spacerze krętymi korytarzami doszliście do pomieszczenia, w którym znajdował się telefon wraz z urządzeniem do transferu pokemonów. Lily stanęła obok i uśmiechnęła się ciepło.
- Proszę bardzo, oto telefon. Ale pospiesz się, bo wszyscy już na nas czekają. - Powiedziała kręcąc oczami i śmiejąc się pod nosem. Bez wahania wykręciłeś numer i po chwili na ekranie pojawiła się twoja mama.
- Dante? - Zapytała zdziwiona, ale zanim cokolwiek odpowiedziałeś, Lily wepchnęła się przed ciebie i nastała chwila rozmowy pomiędzy kobietami.

Pożegnałeś się z rodzicami, w myślach cały czas mając dziwną atmosferę, która panowała w tym domu. Bardziej niż rozmową z mamą przejmowałeś się Lily i jej otoczeniem. Czułeś podświadomie, że coś było tu nie na miejscu, nie wiedziałeś tylko, co. Miałeś jednak nadzieję na szczerą rozmowę z przyjaciółką, jak tylko znajdzie się stosowna do tego chwila. Niemniej jednak, daleko było do tego. Najpierw czekała cię rozmowa z Tasukim na temat tajemniczych kamieni i wszystkiego, co z nimi związane.
- Ba du! - Pokemon pisnął uroczo usadawiając się na twoim ramieniu. Roślina zdawała się być bardzo szczęśliwa z ponownego spotkania z tobą. Po chwili pieszczot z małą Budew ruszyłeś w drogę, tuż za Emily. Dziewczyna zdawała się czuć w tym miejscu bardzo swobodnie, jakby zżyła się z całym tym otoczeniem, z rodziną, do której weszła. Musiałeś przyznać, że gdzieś wewnątrz przerażało cię to bardziej, niż powinno. Niesamowita atmosfera tego miejsca, Tasuki, któremu nie byłeś w stanie zaufać, a teraz jeszcze nienarodzone dziecko. Coś ci tu nie pasowało i czułeś jak wszystko w tobie wrze, by wreszcie poznać prawdę. Jaka by ona nie była!
Po wejściu do pokoju patrzyłeś się przede wszystkim na Tasukiego. Po pewnej chwili zdałeś sobie sprawę z tego, że mężczyzna bardzo dobrze o tym wiedział. Jego jedyną odpowiedzią był szeroki uśmiech, w którym udało ci się dojrzeć nieludzko zaostrzone kły. Rudzielec długo jednak nie spoglądał na ciebie, skupił się bardziej na herbacie, którą popijał od dłuższego czasu.
- Nic się nie stało. - Powiedział. - I tak byśmy bez was nie zaczęli. - Jego głos, choć odrobinę dziki wydawał się być pełen przyjaźni i sympatii. Czego więc się bać?
- Nuriko! - Mruknęła Emily wtulając się w ramiona nieznajomego ci mężczyzny. - Nie uprzedzałeś, że się pojawisz.
- No wiem, wiem. Byłem akurat w okolicy i miałem przeczucie, że możecie mnie potrzebować. - Pstryknął dziewczynę w nos. - A więc? Co się dzieje? - Mogło ci się wydać to odrobinę dziwne, jednak mężczyzna, podobnie jak Tasuki cały czas był bardzo miły i sympatyczny. Nic nie wskazywało na to, żeby czyhało na was niebezpieczeństwo.
- Ach, to bardziej skomplikowane niż ci się wydaje. - Mruknęła Lily i wraz z dziwnym jegomościem usiedli przy stole. Dziewczyna nalała zarówno jemu, jak i tobie herbaty i odetchnęła głęboko.
- Och, czyżby to było bardziej skomplikowane, niż całe nasze istnienie? - Chłopak zaśmiał się, a ty dopiero teraz miałeś okazję lepiej mu się przyjrzeć. Ubrany był w kimono, podobne do Tasukiego. Jedyną różnica była jego kolorystyka - przeważały odcienie ciemne, a wzorem były czarne pióra. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdybyś nie dostrzegł kilku własnie takich piór we włosach mężczyzny!
Wróciłeś więc do obserwacji Tasukiego i wtedy właśnie sobie przypomniałeś! Jego twarz przypominała do złudzenia te wszystkie lisie maski, które widziałeś po drodze tutaj! Cóż, wcale cię to nie uspokoiło. Miałeś dziwne przeczucie, że prawda może okazać się dziwniejsza, niż być przypuszczał.
- No dobrze, to możemy zacząć. Pokażcie te dokumenty, które macie. Może coś da się wymyślić.
- Are? - Nuriko, siedząc obok Tasukiego zdzielił go łokciem. - Wytłumaczysz swojemu kumplowi, o co chodzi? - Po minie męża Emily wywnioskowałeś, że powstrzymuje się od zbędnego, dosyć opryskliwego komentarza, a być może nawet od użycia przemocy.
Cała sytuacja była dosyć napięta, aż do momentu w którym do pomieszczenia wbiegło urocze, szczekające stworzenie.

Wszyscy na chwilę skupili się na małym lisku, który wbiegając wpadł od razu na Nuriko i zaczął go lizać po twarzy.
- Ach! Fennie, uspokój się. - Mówił rozbawiony mężczyzna rozglądając się po otoczeniu. - Gdzie zgubiłeś swoją Hotaru, co? - Zapytał, a po chwili za drzwiami usłyszeliście tupot małych stópek.
- Choleraa. - Szepnęła Emily w tym samym momencie, w którym do pokoju wbiegły dwie identyczne dziewczynki. Nie byłoby w nich nic dziwnego, gdyby nie fakt, że do rodzaju ludzkiego raczej nie należały. W pomieszczeniu zapanowała cisza.

Wszystko w tej posiadłości wydawało ci się dziwne. Czułeś od samego początku, ze coś było tu zdecydowanie nie tak, a zachowanie Lily tylko cię w tym upewniało. Nie miałeś jednak wystarczająco dużo czasu na to, by wypytać ją o szczegóły. A ona nie garnęła się do opowieści sama z siebie. Nie poznawałeś tej zawsze rozgadanej dziewczyny, którą zwykłeś nazywać swoją siostrzyczką. Niemniej jednak nie pozostało ci nic innego, jak siedzieć cicho i dalej obserwować.
Nowy przybysz wydawał się równie dziwny, co sam pan domu, jednak nie miałeś czasu na rozmyślania. Tasuki bowiem zaczął czytać dokumenty, które tylko on mógł zrozumieć. I choć nie do końca chciałeś przyjmować jego pomoc, nie miałeś innego wyjścia.
Wszystko potoczyłoby się zapewne normalnie, gdyby do pomieszczenia nie wbiegły te dwie istoty. Wstałeś, sam do końca nie wiedząc, co ze sobą zrobić. jedną z nich widziałeś już wcześniej, choć wtedy nie byłeś pewien tego, co zobaczyły twoje oczy. Teraz mogłeś stwierdzić ze stu procentową pewnością, że nie miałeś przed sobą zwykłych dziewczynek. Bliźniaczki spojrzały na ciebie przerażone, kładąc po sobie uszy. Lily wstała, jednak nim zdążyła coś powiedzieć ciebie nie było już w pomieszczeniu.
- On nic nie wiedział? - Usłyszałeś tylko na odchodne pytanie zadane przez Nuriko. W pomieszczeniu zapanowała cisza, tak samo jak w całym domostwie.
Przechodziłeś korytarzami starając się nie zgubić w tym, jakże bajkowym domu. Gdy udało ci się wyjść oparłeś się o ścianę i musiałeś sobie wiele rzeczy poukładać. Dopiero po dłuższej chwili usłyszałeś dźwięk rozsuwanych drzwi, a w nich stała Lily patrząc na ciebie przepraszająco.
- Dante. - Powiedziała tylko i podeszła bliżej. - To dużo bardziej skomplikowane, niż ci się wydaje. - Powiedziała stając obok ciebie i tak samo jak ty opierając się o ścianę. Spojrzała w niebo i oparła głowę o twoje ramię.
- O takich rzeczach nie mówi się na dzień dobry. Wiem, że jesteś zły. Nie miałam zamiaru niczego przed tobą ukrywać, ale uznałam, że to nie czas, by wyciągać kolejną bajkową historię, skoro sam masz teraz trochę spraw na głowie. - Mówiła to, a głos jej drżał. Cóż, może nie wato gniewać się na przyjaciółkę? W końcu... Miała trochę racji, prawda?