Safari Shirou

1/Wysiadałeś właśnie z kolejki która przywiozła Cie pod same bramy Wietrznego Lasu, gdy nagle doleciał do Ciebie młodziutki Strażnik. Pierwsze co przyszło Ci do głowy to to, że jest bardzo nachalny. Zasypał Cie pytaniami jak i głupimi uśmieszkami.
- Jaki masz bilet? Z jakim pokemonem? Na jak długo? - i oczekując Twych odpowiedzi wyciągnął szybko z kieszonki notes, wraz z przyczepionym do niego długopisem.

Pierwszej wyprawie do Safari Zone towarzyszyło oczywiście wielkie podekscytowanie. Co spotkam na miejscu? Jaki dziki pok wejdzie mi w drogę? Czy zechce się przyłączyć do mojej drużyny? Ach, tak wiele pytań, a odpowiedzi póki co brak. Wlepiałem swoje podekscytowane spojrzenie daleko za okno, na cel naszej podróży, to też nawet nie zauważyłem gdy przede mną stanął młodziutki strażnik. Jego entuzjazm jak i pracowitość zasługiwały zdecydowanie na piątkę z plusem, jednak były dla mnie ciężkim orzechem do zgryzienia, oraz dużą niedogodnością.
-Ten... tego... no... Ja i Vanillite-tu wskazałem na swojego towarzysza, który od pewnego czasu lewitował za moimi plecami.-Kupiłem duży zestaw... I chciałbym z niego skorzystać...-i tu ugryzłem się w język, gdyż jeszcze chwila i zacząłbym go przepraszać za najście. Geez, brak odwagi to największa słabość człowieka.

Pięknie zdobiona brama po kilku sekundach majstrowania przy zamku została otworzona, więc zdecydowanie wkroczyłem do środka rezerwatu. Zastanawiałem się, co też mogę spotkać na swojej drodze, w końcu to jedyna dostępna w tej chwili strefa dla kogoś na moim poziomie, więc nie oczekiwałem fajerwerków.
-Dziękuję za ostrzeżenie.-odpowiedziałem krótko, po czym ruszyłem wgłąb lasu.

Zgodnie z przewidywaniami na samym początku było najwięcej trenerów, tutaj można było czuć się bezpiecznie, jednak łapane tu poki z trudem można było nazwać płotkami. Nie przyszedłem tu szukać byle czego, więc zacząłem kolejno mijać trenerów. Nie jest jednak tak, że ich ignorowałem, wręcz przeciwnie, starałem się zobaczyć jakie mają pokemony i zdobyć ich skany. W końcu nadmiar wiedzy jeszcze nigdy nikogo nie zabił.
-Idziemy dalej Vanillite, musimy znaleźć kogoś do naszej drużyny!-jako rzekłem tak też przyśpieszyłem kroku, aż w końcu zacząłem truchtać.

Wyglądało na to, że niektórzy do towarzystwa zaciągnęli sobie nawet ogromne wieloryby. Nie powiedziałbym, że to najlepszy pomysł, ale nie mi ich osądzać. Zdobyte skany zapisały się w pamięci mojego pokedexa, dzięki czemu moja wiedza na temat świata do którego wkraczałem powiększyła się masakrycznie. W końcu dotychczas spotkałem się tylko z dwoma pokemonami, z czego jednym z tych dwóch jest mój własny, a drugiego spotkałem jeszcze nim zdobyłem pokedex, więc nie mam pojęcia jak się nazywa.
Gdy znalazłem się w tej spokojniejszej strefie zabrałem się za poszukiwania. Uważnie sprawdzając krzaki i drzewa, to tu, to tam rozłożyłem trzy porcje karmy dla pokemonów starając się zwabić coś ciekawego.
-Vanillite, możesz polecieć trochę do przodu i się rozejrzeć. Tylko się nie zgub!

Proste plany zwykle mają największą skuteczność. Słysząc szelest liści nie byłem pewny, czy to złudzenie, czy wiatr, czy może jednak pokemon. Nie zaszkodzi jednak ostrożność, zdjąłem plecak z jednego ramienia i wygrzebałem z niego jedną sztukę, skurczonego jeszcze, Safari balla. Starałem się ustawić w równej odległości do każdego z wabików, by móc zareagować odpowiednio szybko.
-Nie pozostało nic jak czekać.-mruknąłem sam do siebie.

5/

Wystarczyło chwilę poczekać by ujrzeć pierwszego dzikiego pokemona. Ten okaz widziałem pierwszy raz, więc natychmiast sięgnąłem do kieszeni z pokedexem i przeskanowałem zwierzątko. Jego czerwony pancerzyk i żółty róg wyglądały bardzo interesująco, swoimi barwami ogólnie przykuwał uwagę. Zbliżałem się bardzo powoli aby go nie przestraszyć.
-No cześć. Częstuj się śmiało.-powiedziałem aby pozwolić mu się nieco rozluźnić.

6/
Przeskanowanie nowego pokemona udało się i po chwili na swoim pokedexie miałeś informacje o tym stworzeniu. Kiedy się do niego odezwałeś ten od razu się wzdrygnął i rozejrzał po okolicy. Chciał mieć pewność, że to do niego się zwracasz. Ostrożnie zbliżył się do karmy i jej spróbował. W sposób bardzo nieufny wziął kolejne kawałki.

Pokedex:

Podszedłem jeszcze bliżej, by ostatecznie zatrzymać się w odległości 7 metrów od pokemona. Więc nazywa się Wrumple. Wygląda na całkiem miłe zwierzątko, czemu by nie wcielić go do mojej armii piękna i wdzięku? Usiadłem na ziemi by znaleźć się na jego wysokości i przyglądałem się jak wsuwa jedzonko. Był w tej czynności niezwykle ostrożny, wyglądało na to, że mi nie ufa. Musiałem w jakiś sposób kupić jego zaufanie.
-Więc nazywasz się Wrumple. Miło mi Cię poznać, jestem Shirou. Jest jeszcze ze mną mój pokemon, jednak pofrunął rozejrzeć się po okolicy.-kontynuowałem ten dialog? monolog? aby utrzymać jego zainteresowanie moją osobą.

Vanillite dosyć długo nie wracał, co było strasznie niepokojące. W tym lesie poza takimi miłymi robaczkami jak ten tutaj skrywają się również bardziej niebezpieczne pokemony. Biorąc to pod uwagę musiałem rozejrzeć się za nim aby stwierdzić, czy nic mu nie jest.
-Słuchaj Wrumple, trochę się martwię o swojego pokemona, długo nie wraca. Pomożesz mi go szukać? Jesteś stąd, więc na pewno znasz teren lepiej niż ja. Co Ty na to?-zapytałem wyciągając rękę w jego kierunku aby w razie zgody mógł wpełznąć na moje ramię. Byłem naprawdę zaniepokojony, jednak starałem się ukrywać to przed Wrumplem, aby nie poczuł się nieswojo.

Ciesząc się z pomocy Wrumpla wziąłem go na swoje ramię i dałem się mu kierować. Przez pewien czas nie dostrzegałem niczego, potem zaczęły nas dochodzić niepokojące dźwięki, aż w końcu krzyki jakiegoś dzieciaka. Ich treść bardzo mnie zaniepokoiła, ponieważ mogłem sobie wyobrazić co jest problemem. Prawdopodobnie stara się złapać mojego Vanillite. Biedny pokemon, pewnie przeżywa teraz męczarnie. Przyśpieszyłem kroku, aż w końcu przebiegłem w bieg.
-Trzymaj się mocno Wrumple, najwyraźniej mój pokemon ma kłopoty!-wyszczerzył zęby. Ten tekst nie był już moimi słowami, lecz słowami mojego brata. W sytuacjach kryzysowych zawsze stara się przejąć kontrolę, jest znacznie lepszy w te klocki niż moja spokojna natura.
Kilka ruchów dłonią ustawiło włosy we właściwym dla niego nieładzie. Z każdą sekundą byliśmy coraz bliżej, aby w końcu wylecieć niczym Kubica zza zakrętu. W jego oczach tańczyły te magiczne złote iskry.

Atsuya momentalnie wyhamował i stanął jak wryty. Abstrakcyjność tej sceny była dla niego tak duża, że wybuchł niepohamowanym śmiechem i mało się nie popłakał. Z trudem łapiąc oddech i wracając do siebie, zawołał pokemona.
-Ej Vanillite, chodź tu, nie dręcz dzieciaka.
Gdy lodowy rożek wykonał polecenie, nadszedł czas na oficjalne przedstawienie.
-Vanillite, to Wrumple. Wrumple, Vanillite.-odpowiednio prezentując dłonią przedstawił ich sobie wzajemnie.-Więc Wrumple... Chciałbyś dołączyć do naszej drużyny?-zapytałem wracając do władzy we własnym ciele. Prawą dłonią przysunąłem w jego kierunku safari ball, jednak nie zbyt blisko by go nie przestraszyć.

Chłopiec nie robił dalszych wyrzutów, więc najzwyczajniej w świecie go zignorowałem, całą swoją uwagę przerzucając na Wrumple. Pokemon zastanawiał się chwilę, czy chce zostać członkiem mojej drużyny, co trochę mnie niepokoiło. Co, jeśli odmówi? Wolałem nawet o tym nie myśleć. Całe szczęście moje działania zakończyły się sukcesem i pokemon po chwili zgodnie z własną wolą puknął w Safari ball znajdując w nim nowy dom. Spojrzałem na Vanillite i uśmiechnąłem się tak szeroko, że mało nie popękały mi kąciki ust.
-Mamy go Vanillite! Mamy pierwszego kompana w naszej podróży!-krzyknąłem wesoło. Radości nie było końca, jednak gdy euforia się skończyła wróciłem na ziemię. Przecież to dopiero jeden robak, a ja przyszedłem tu po znacznie więcej.
-Dobra, idziemy dalej. Szczęście nam sprzyja!

11/
Podróż po Safari nadal trwa, a na horyzoncie nic nowego się nie pojawiało. Każde kolejne drzewo wygląda zupełnie jak inne. Całośc prezentuje się jak jednorodna plama. Lekki wiatr poruszał gałęziami. Trwała wszechogarniająca nuda.

Cóż, wbrew pozorom aż tak źle z tą nudą nie było, wciąż nosiły mnie emocje wywołane schwytaniem pokemona. Prawdą jest, że z każdą kolejną minutą jak przemierzałem safari w głąb, coraz bardziej doskwierała mi nuda, jednak dzięki obecnemu ze mną Vanillite nie było tak strasznie, prowadziłem z nim dialog. No, może raczej monolog, gdyż lewitujący rożek lodów włoskich niestety nie potrafił się ze mną komunikować werbalnie.
Starałem się rozglądać za pokemonami i swojemu stworkowi poleciłem to samo. Przeczesywałem krzaki, rozglądałem się po drzewach, szukałem śladów. Widząc jak karma zadziałała poprzednio, wysypałem kolejną porcję na dłoń i z nią w ręku robiłem za wabik.