Safari Shirou

Oczywiście poza dzikimi pokemonami poszukiwałem również tych, które przybyły do lasu razem ze swoimi trenerami. Łakomy wiedzy, żądny jej wręcz, biegałem z pokedexem jak głupi, byleby tylko ujrzeć coś nowego, zostać czymś zafascynowany i zainspirowany. W fachu projektanta wena jest czymś, czego nigdy nie jest za wiele, a ponoć najlepiej jest ją łapać na świeżym powietrzu. Tak więc szukałem, rozglądałem się, niczym sokole oko starałem się wyłowić z otaczającej mnie zieleni choć oznakę obecności pokemonów.

Pozornie nic nie ulegało zmianie, jednak zimny dreszcz który przeszedł wzdłuż mojego ciała utwierdził mnie w przekonaniu, że zbliżam się do jakiegoś chłodnego miejsca, być może doliny, studni, jeziora. Zainteresowany tym faktem, przerzuciłem swój wzrok na otaczającą zieleń, na niej skupiając swoją uwagę. Z natury również czerpało wielu artystów, więc kto wie, może dopatrzę się w niej czegoś nadzwyczajnego?

Wszystko wskazywało na to, że warunki pogodowe gwałtownie przekształcą się w drastycznie niekorzystne do łapania pokemonów. Widząc chwiejną prezencję Vanillite, oraz sam odczuwając skutki porywistego wiatru, zdecydowałem, że dostrzeżony domek stanie się dla nas schronieniem na najbliższe kilka chwil. Byliśmy zbyt daleko od wejścia by zawracać, raczej nie było szans, by dotrzeć tam przed wichurą.
-Vanillite, wracaj!-krzyknąłem celując pokeballem w lodowego stworka. Gdy ten był już bezpieczny wewnątrz kuli, skierowałem swoje kroki w kierunku wyżej wspomnianego domku.

Świadomość, że gałąź która przeleciała nad moją głową mogła zwyczajnie zakończyć moje życie była strasznie przybijająca, a jednocześnie motywowała do kurczowego trzymania się swojego ziemskiego dobytku. Znalazłszy się przy domku mogącym mnie uratować, zacząłem pukać, jednocześnie sprawdzając, czy drzwi są zamknięte. Plusem jest to, że nawet sama ściana znacznie pomagała w przetrwaniu wichury odgradzając mnie nieco od szalejącego wiatru.
-Halo?! Jest tam kto?!-zacząłem krzyczeć.

Z każdą chwilą pogoda zmieniała się na gorszą i gorszą. Jak to możliwe, że w naszych czasach, gdy technologia jest tak dobrze rozwinięta, panowie strażnicy nie przewidzieli, że Safari nawiedzi tornado? Geez, trzeba będzie to gdzieś zgłosić jeżeli przeżyję.
Po krótkiej sprzeczce drzwi zostały otworzone, a moim oczom ukazała się milusia babuleńka. Nie zwlekając, skorzystałem z zaproszenia i przekroczyłem próg.
-Przepraszam za najście, jednak jak można zauważyć na dworze nie jest zbyt bezpiecznie. I to wszystko tak nagle jak grom z jasnego nieba!-buzia mi się nie zamykała, chciałem usprawiedliwić jakoś swoją postawę.-Dziękuję za schronienie.

Wszystkie osoby znajdujące się w domku wydawały się być przyjaźnie nastawione, choć nie były to z pewnością warunki luksusowe. Postanowiłem im zaufać i przeczekać razem z nimi tą zawieruchę. Usiadłem gdzieś w kącie, tak, by widzieć wszystkich zebranych, oraz postawiłem między stopami otrzymany kubek ciepłej herbaty. Póki co jej nie próbowałem, starałem się przyjrzeć wszystkim osobom.
-Nie wiedziałem, że tutejsze tereny są takie zdradliwe. Owszem, to niby Wietrzny Las, ale żeby do tego stopnia?

Wyglądało na to, że współtowarzysze nie są zbyt komunikatywni, oraz reprezentują szarą strefę społeczeństwa, to też odpuścił sobie próbę kontaktu z nimi. Babcia za to wyglądała na całkiem żywą jak na swój wiek, więc to z nią starał się rozmawiać. Wydawała się przecież na bardzo miłą, starszą panią.
-Tylko? Moim zdaniem natura jest bardzo ważnym czynnikiem w naszym życiu, w końcu jesteśmy jej dziećmi. Każdy z nas dostrzega jej piękno, po prostu niektórzy dostrzegają je w mniejszym stopniu. Ja na przykład nabrałem chęci by kiedyś zwiedzić i zobaczyć na własne oczy wymienione przez panią rozlewisko.
Więc trzeba poczekać, tak po prostu, aż wiatr się uspokoi.

Tak jak mówiła staruszka - wiatr zniknął równie szybko co się pojawił. Niebezpieczeństwo zniknęło, jednakże dyskomfort został. Musiałem zwrócić uwagę, że takie zjawisko może pojawić się w przyszłości jeszcze nie raz, a więc musiałem być przygotowany.
Po wyjściu na powietrze dojrzałem skalę zniszczeń jakich dokonał wiatr. Słabsze drzewa zostały poprzewracane, wszędzie leżały liście i gałęzie. Nie mogłem jednak skierować się do wyjścia, przecież nie przyszedłem tu tylko po to, żeby złapać jednego pokemona robaka!
-Trzeba iść dalej!-zadecydowałem.

Tak czy siak jestem zdania, że przed takimi prądami powinno się ostrzegać przy wejściu do Safari, aby ludzi uświadomić co może ich spotkać. Gdyby nie zwykły łut szczęścia to skończyłbym tutaj bez głowy, a nikt się tym nie przejmuje. Naprawdę katastrofa zważywszy na to jak duże pieniądze trzeba wpakować w taką wycieczkę.
Widząc panów od Ochrony postanowiłem wystrzelić znów do przodu. Dlaczego? Bo skoro oni tu są, to pokemonów z pewnością tu nie ma.

Bałem się, że do końca safari nie spotkam już niczego innego, i że jak ten smutny przegrany wrócę do domu tylko z Wurmplem. Całe szczęście okazało się, że żyją tu jeszcze inne pokemony. Szelest na jednym z drzew upewnił mnie w przeczuciu, że jestem obserwowany. Odwróciłem się odruchowo w tym kierunku, po czym zacząłem powoli podchodzić do drzewa z karmą na dłoni. Zakładając, że na drzewie nie czai się rekin, to nawet jeśli moja ręka lekko ucierpi to jej nie stracę... chyba. Starałem się dojrzeć pokemona, aby być świadomym czy grozi mi niebezpieczeństwo.
-Hej... kto tu się ukrywa?-zapytałem głosem tak łagodnym i miękkim, że mógłbym zostać przedszkolanką.

1/
Jeszcze przez dłuższą chwilę ten ktoś bawił się z tobą i nie zamierzał się pokazywać. W końcu liście tak mocno zaczęły szeleścić, że był to znak, że niedługo wyskoczy. Tak też się stało. Przed tobą pojawił się ptak, a wyglądał tak:

Z uwagą obserwowałem drzewo, czekając na pojawienie się nowego stworka. Gdy ten moment w końcu nastał, natychmiast skierowałem pokedex w jego kierunku, by dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Wyglądał jak pospolity ptak, nie budził więc we mnie żadnych emocji, ani negatywnych, ani pozytywnych. Oczekując na dane z mojej elektronicznej encyklopedii, patrzyłem głęboko w oczy pokemona starając się coś z nich wyczytać.

O matko bosko i trzej królowie, co to się stanęło. Początkowo uznałem tego pokemona za zwyczajnego ptaka, jednak każda kolejna sekunda uświadamiała mnie o tym w jak wielkim byłem błędzie. Wykonywane przez niego, albo raczej nią, bo pokedex uświadomił mnie, że mam do czynienia z samiczką, akrobacje wywołały na mojej twarzy zachwyt. Te ruchy były po prostu genialne! Nie mogąc wyjść z podziwu dla zręczności i gracji tego pokemona, zacząłem bić brawa, które się jej należały.
-Ale suuuuper! A powtórzysz to?-zapytałem wykonując moonwalk bokiem do niej, następnie kilka skrętów i złamań w różnych kierunkach.

Moje oczy dosłownie błyszczały z zachwytu, przecież to jest nieoszlifowany diament! Z tego pokemona zrobię lidera pochodu moich przyszłych poke-modeli! Znów zacząłem bić brawo, po czym podszedłem do pokemona z pokeballem w dłoni.
-Chcesz dołączyć do mojego zespołu? Myślę, że mogę zrobić z Ciebie pięknego Pidgey'a i razem z Tobą podbić serca ludzi na pokazach pokemon! Co Ty na to?-składając propozycję trzymałem pokeball w bezpiecznej odległości, by to pokemon podjął decyzję. Jeżeli zechce do mnie dołączyć, to najzwyczajniej w świecie puknie w kulę.