Safari Shirou

Szeroki uśmiech pojawił się na mojej twarzy jeszcze zanim pokeball skończył się wiercić. Ponieważ pokemon dokonał wyboru z własnej woli, czułem się pewny, że z pokeballa nie ucieknie. W dodatku przy takim scenariuszu budowanie z nim więzi będzie znacznie prostsze i oparte na zaufaniu. Schowałem pokeball z nową zdobyczą i ruszyłem dalej, rozejrzeć się za innymi pokemonami. Te dwa złapane przeze mnie były całkiem w porządku, jednak liczyłem na coś więcej. W końcu pokeballi miałem przy sobie co nie miara.

W ostatnim czasie zdarzyło się zbyt wiele zagadkowych rzeczy, by jeszcze teraz pchać się do domu zagadek. Z czystym sercem wybrałem pospolicie brzmiącą Leśną Polanę, w nadziei, że tam spotkam coś ciekawego. W międzyczasie przyzwałem na powrót Vanillite, by pomógł mi w poszukiwaniu nowych pokemonów. Uświadomiłem go także, że pod jego nieobecność złapałem Pidgeya.

Poruszałem się slalomem, od jednego końca ścieżki do drugiej, by przypadkiem nie przegapić jakiegoś pokemona, może czegoś interesującego, może trenera. Mnogość kolorów kwiatów występujących na polanie była zadowalająca, z powodzeniem uplotłem z nich wianek który później dostanie Pidgey, powinien się jej spodobać. Niosąc owy wianek w dłoni, uważając by nic mu się nie stało, rozglądałem się i zapuszczałem coraz głębiej.

.

Miała być polana, a tymczasem zza drzew docierał do mnie dźwięk wody. Strumyk? Jezioro? Obie te możliwości niezbyt pasowały mi do wizji polany. Czułem jednak, że należy to sprawdzić, więc razem z Vanillite ruszyliśmy w kierunku tego dźwięku by przekonać się co jest jego źródłem.

Bujne krzaki z powodzeniem utrudniały mi przedarcie się do źródła. Po dłuższej walce udało mi się jednak, a moim oczom ukazał się bardzo przyjemny widok. Mała, wąska i pokręcona rzeczka, która otwierała nowe możliwości. W końcu pokemony pić muszą, więc udając się wzdłuż niej są spore szanse, że jakiegoś spotkam. Tak, to dobry plan. Zanim przeszedłem do realizacji, sam pochyliłem się i zaczerpnąłem trochę tej życiodajnej cieczy.
-Też się napij jak chcesz. Jest całkiem dobra.-poleciłem towarzyszowi.

Dobra, mimo iż dostaliśmy świeczkę, to wciąż poruszaliśmy się jak dziecko we mgle. Czas wprowadzić jakąś strategię w działaniu, bo w innym wypadku niczego więcej nie spotkamy, albo będziemy natrafiać wciąż na te same pokemony.
-Plan jest taki Vanillite, szukamy jakiegoś przestronnego miejsca, łatwo dostępnego. Schowamy się w krzakach i będziemy czekać. Prędzej czy później jakieś stado pokemonów będzie musiało skorzystać z takiego miejsca, w końcu potrzebują przestrzeni. No i korzystając z czasu oczekiwania po prostu odpoczniemy i nacieszymy się czasem wolnym!-po przedstawieniu swojego planu, razem z pokemonem rozpocząłem poszukiwania wymienionego wyżej miejsca.

O nie, kawałek zielska nie zniszczy nam tak misternie złożonego planu. Zacisnąłem zęby, by nie wydać żadnego niepotrzebnego dźwięku i skupiłem się na nasłuchiwaniu. Uważając na to, by znów nie ruszyć jakiejś pokrzywy, zająłem miejsce odpowiednie do obserwacji i czekałem, aż pokemon, bądź ich gromadka zbliżą się do wody by zaspokoić pragnienie.

No, taktyka przyniosła efekty. Parzystokopytne zwierzątko zaczęło pić, w tym samym czasie ja zachowując wszelkie środki ostrożności sięgnąłem po zawczasu przygotowany pokedex. Zanim encyklopedia rozpoznała pokemona, byłem już w pozycji stojącej, rzucałem safari ball w kierunku, mam nadzieję, przyszłego członka mojej drużyny. Skąd ta nagła decyzja? Cóż, stworek przypominał łanię, a te słyną z tego, że są niezwykle płochliwe. Wątpiłem więc, że da się skusić na karmę, a skoro nie da się po dobroci to trzeba z zaskoczenia! Miałem nadzieję, że cała akcja zakończy się powodzeniem.

No cóż, pierwsza próba zakończyła się niepowodzeniem. Nie zamierzałem jednak tak szybko ustępować, gdy pokemon odbił pokeball, byłem już w truchcie, by przejść do sprintu za pokemonem. Dzięki dość burzliwemu życiorysowi moja wytrzymałość nie należała do przeciętnych, a w uciekanie musiałem opanować do perfekcji. Stąd też pogoń za pokemonem mogła działać w pewnym stopniu na moją korzyść, zakładając, że zmęczenie biegiem wpłynie na szansę złapania go w pokeball.
-Dajemy za nim Vanillite, szybko!

13/
Jelonek bardzo zwinnie zaczął przeskakiwać przez krzewi i zarośla zostawiając ciebie coraz to dalej za sobą. Nie dawałeś jednak za wygraną i cały czas trzymałeś tempo. W końcu goniony pokemon zniknął między drzewami. Gdy dobiegłeś w miejsce jego zniknięcia, nic tutaj nie znalazłeś. Tak jakby w jednej chwili rozpłynął się w powietrzy, zniknął jak kamfora.

-Damn!-rzuciłem w powietrze, tupiąc nogą. Ten pokemon był naprawdę interesujący, liczyłem, że mogę go złapać. Niestety okazał się twardą sztuką, więc pogoń była nieskuteczna. Lekko sfrustrowany, nie dałem się zrazić i kontynuowałem poszukiwania dobrego miejsca na zaczajenie się przy wodopoju. Prędzej czy później łowca Shirou położy swe łapska na jakimś pięknym, obiecującym pokemonie, jeszcze wszyscy będą mu zazdrościć!

Mocne uderzenie w plecy posłało mnie kilka metrów do przodu, a na twarzy pojawił się grymas bólu. Och, to Ci niespodzianka, wygląda na to, że rozdział z Derlingiem nie został jeszcze zamknięty, przedstawienie trwa w najlepsze. Widząc jego pozycję bojową, nie zdążyłem nawet zareagować, gdy brat zdjął mnie z pozycji władającego. Broń Boże nie zrobił tego z troski o moje bezpieczeństwo, najwyraźniej ten pokemon bardzo mu się spodobał. W końcu z naszej dwójki to on rozwiązywał problemy przy użyciu siły.
-Chcesz się zabawić jelonku? Sarenko kochana? To choć, zobaczymy kto tu jest lepszy!-rzucił wyzwanie pokemonowi. Ustawił się w pozycji obronnej. Oczywiście nie był głupi, dobrze wiedział, że pokemon zechce go stratować, więc starał się zlokalizować najbliższe drzewo na które mógłby owego pokemona skierować unikając ataku. To też było powodem czemu drażnił się z jelonkiem. Skupiając uwagę na sobie mógł niezauważenie przemieszczać się w kierunku drzewa unikając stratowania. Tym samym chciał zatańczyć z pokemonem walca, samemu robiąc za płachtę, by jelonek skończył taniec na drzewie.

-Ooo tak! I kto tu jest górą jelonku?!-zareagował bardzo żywiołowo, po czym przybijając swoje wspaniałe zwycięstwo rzucił Safari ball w pokemona. Pierwszy raz miał okazję łapać coś w tak niekonwencjonalny sposób, więc nie ma się co dziwić iż był tak podjarany. Strasznie chciał mieć tego pokemona w kolekcji, jelonek z tym temperamentem poprowadzony odpowiednio może stanąć w pierwszej linii razem z Caterpie kozakiem, by walczyć o lepsze jutro!