Gra Celestia

Gdy tylko poczułam silne ramiona Stevena od razu się w nich schowałam. Objęłam go mocno i starałam się uspokoić swój oddech. Serce biło mi jak szalone, ale byłam szczęśliwa. Szczęśliwa mając go przy sobie.
- Nie jestem śliczna. - Mruknęłam cicho nadymając policzki. Po chwili zaśmiałam się lekko i pocałowałam go w usta.

Prawdą było, że nikt wcześniej poza mamą nie nazywał mnie śliczną. A zdanie matki w tym kontekście nie liczyło się aż tak bardzo. Wiadomo, że każda mama nazwie swoje dziecko pięknym, nie ważne, jaka była rzeczywistość. Na tym polegał urok macierzyństwa, a przynajmniej tak mi się wydawało. Z resztą, każdy powinien być kochany, nie zależenie od tego, jak wyglądał. Takie przynajmniej było moje zdanie. Pewnie rozmyślałabym na ten temat jeszcze dłużej, gdyby Steven nie przerwał mi swoim całusem w czoło. Zaśmiałam się pod nosem i spojrzałam na niego udając naburmuszenie. Otworzyłam usta chcąc coś powiedzieć, ale zabrakło mi słów. Mruknęłam jedynie coś pod nosem i westchnęłam. Po chwili jednak zaśmiałam się dźwięcznie i wtuliłam twarz w klatkę piersiową mojego kochanka.
- Niech ci będzie, że wygrałeś. - Powiedziałam cicho obejmując go za szyję i przeciągając się rozkosznie w jego ramionach. Prawdą było, iż marzyłam teraz o tym, by zamknąć oczy i po prostu zasnąć. Tu, teraz, wtulona w Stevena. Nie przejmując się nikim, ani niczym. Byłoby tak wspaniale!
Przymknęłam już nawet oczy, a mój oddech się uspokoił. Mruknęłam mu w szyję i zrobiło mi się tak błogo. Byłam już na granicy snu, a rzeczywistości. I zapewne jeszcze kilka minut i pogrążyłabym się we śnie zostając w jego świecie aż do późnego wieczora. Jednak zdanie Stevena postawiło mnie na nogi. Otworzyłam oczy szeroko i spojrzałam na jego dłoń bawiącą się moimi włosami. Otworzyłam usta szeroko i o mało nie walnęłam się w głowę otwartą dłonią. Przez to wszystko, co stało się zaraz po zamknięciu drzwi do mojego pokoju zupełnie zapomniałam o celu podróży do Cerulean!
- Ach! - Powiedziałam tylko, zdając sobie sprawę z tego, jaką idiotką byłam. Poderwałam się szybko i usiadłam na łóżku. Mimowolnie spojrzałam na zegarek dosłownie w tym samym momencie, w którym Stone poinformował mnie o czasie. Zaklęłam pod nosem i podniosłam się jeszcze szybciej niż poprzednio. Lekko spanikowana zlokalizowałam swoje ubrania i szybko je założyłam.
- Masz rację. Zupełnie o tym zapomniałam! - Nie wiedziałam już, czy bardziej mnie ta sytuacja śmieszy, czy stresuje. Chyba jednak to pierwsze, bo po chwili zaśmiałam się siadając na łóżku i spoglądając na leżącego w nim mężczyznę.
- A ty? Co dzisiaj zamierzasz robić? - Zapytałam całując go w skroń. Przytuliłam się do niego jeszcze, opierając czoło o jego policzek i mrucząc cicho.
- Idziesz ze mną, czy dotrzymasz towarzystwa mojej mamie? A może masz jeszcze jakieś plany? - Zaśmiałam się rozglądając po pokoju w poszukiwaniu opaski. Gdzie mogła się podziać? Nie mogłam jej znaleźć, choć w sumie nie starałam się jakoś szczególnie mocno. Z torby wyciągnęłam szczotkę do włosów i zaczęłam je szczotkować. Gdy były tak długie, jak moje, trzeba było o nie szczególnie mocno dbać. Nie narzekałam jednak nigdy, bo dobrze wiedziałam, że warto!

Szukanie poszczególnych części mojej garderoby nie było takie łatwe, jak mogłoby się wydawać. Cóż, Steven nie starał się ich odkładać a jedno, przemyślane miejsce, bo i na to czasu nie było. Rozrzucał swoje, jak i moje ciuchy po całym pokoju także teraz bawiliśmy się z odzieżą w chowanego. Krzątałam się, jak najszybciej umiałam, bo faktem było, że nie miałam zbyt wiele czasu. Odnalazłam swój stanik i od razu go założyłam. Kątem oka obserwowałam Stone'a, tóry ku mojej radości cały czas się zasłaniał kołdrą. Cóż, może i już go widziałam, ale nie zmieniało to faktu, że byłam tym wszystkim bardzo zawstydzona.
Zawsze byłam roztrzepana, więc przywykłam do śmiejących się ze mnie ludzi. Właściwie, moja mama była w tym mistrzynią! Od dziecka, gdy tylko zrobiłam coś głupiego śmiała się ze mnie. Ale dzięki temu nauczyłam się dystansu do siebie, więc także teraz potrafiłam się śmiać z własnego nieogarnięcia.
Gdy tylko przyłapałam Stevena na wpatrywaniu się w moją tylną część ciała, zarumieniłam się momentalnie i szybko zarzuciłam na siebie sukienkę. Nadal poszukiwałam swojej bielizny, z lekka się już irytując. Na szczęście mój kochanek był łaskawy mi je oddać. Gdy tylko zobaczyłam jego głupi uśmiech i majtki trzymane pomiędzy palcami nadęłam policzki i od razu zabrałam mu je z rąk.
- Chcesz popatrzeć na mój pojedynek z Misty? Hmmm... No, niech ci będzie! - Zaśmiałam się naciągając sobie bieliznę na tyłek i doprowadzając się do porządku. Nakładałam na usta pomadkę, gdy usłyszałam jego kolejne zdanie. Ręka stanęła mi bez ruchu, a pomadka ledwo dotykała wargi. Czy ja dobrze usłyszałam? Naprawdę?
- Co? - Zapytałam mając nadzieję, że się przesłyszałam. Z drugiej strony, przez chwilę nawet nie pomyślałam o tym, iż Steven mógłby gdzieś sobie pójść. A przecież z góry wiadome było, że nie będziemy wiecznie podróżować razem. No i Steven był czempionem, nie mógł wszystkiego rzucić i przybiec do mnie. Powinnam była zdawać sobie z tego sprawę dużo wcześniej.
- Ach, więc będziesz walczył? - Uśmiechnęłam się do niego, lecz bez błysku radości w oku. Starałam się jednak nie okazywać zawodu i smutku, bo przecież... Dopiero, co udało nam się przeżyć naprawdę wspaniałe chwile. Nie chciałam tego wszystkiego psuć. Odczuwałam lekki zawód, ale wiedziałam, że to przecież nie jego wina.
- Oczywiście, że będę oglądać! - Zaśmiałam się, tym razem weselej i ucałowałam go jeszcze raz w czoło. - W końcu muszę zobaczyć, jak wygrywa się z prawdziwą klasą~
Uśmiechnęłam się i zarzuciłam mu dłonie za szyję. Mruknęłam cicho do ucha i pocałowałam delikatnie w usta. Nie trwało to jednak długo, gdyż nie było na to czasu! Oderwałam się od Stevena śmiejąc pod nosem i kiwając głową na znak zgody. Nie mogłam się teraz smucić! Musiałam być sobą i wygrać kolejną odznakę!
Odsunęłam się od Stevena i skierowałam do wyjścia z pokoju. Zanim to zrobiłam rozejrzałam się jeszcze po pomieszczeniu sprawdzając, czy wzięłam ze sobą torbę, PokeDex i wszystko, co mogłoby mi być potrzebne podczas pojedynku z Liderką Cerulean Gym. Gdy byłam pewna, że o niczym nie zapomniałam wyszłam na korytarz, a potem skierowałam się do ogrodu, gdzie czekały na mnie moje małe stworzonka. Na ich widok zaśmiałam się radośnie i pogłaskałam je wszystkie po łebkach. Przywołałam do siebie niedawno złapanego Vaporeona i pogłaskałam go po głowie. Potem dałam mu jabłuszko, by wzmocnił swoje siły. Potem cofnęłam pokemony do PokeBalli, pozostawiając przy sobie tylko Nessie i Togepi, którego wzięłam na ręce i ucałowałam w pyszczek.
- No, moi drodzy. Czeka na nas naprawdę ciężki pojedynek! - Powiedziałam dając pokemonowi na moich rękach sześć Rare Candy. Tak po prostu, żeby też był pełen sił!
Potem rozejrzałam się po domu, zbierając potrzebne mi w podróży rzeczy. Tym razem pamiętałam także o zgarnięciu namiotu i śpiwora. Kto wie, gdzie przyjdzie mi znowu spać? A tym razem nie będzie ze mną mojego mężczyzny, by użyczyć mi swojego kawałka materiału. Zanim jeszcze wyszłam, poszukałam mamy, by się z nią pożegnać, a potem wyruszyliśmy do gymu!

Zaśmiałam się tylko kręcąc głową. Wygranie walki o mistrzostwo tylko jednym pokemonem - to był dla mnie prawdziwy pojedynek z klasą. Bo jak inaczej to nazwać?
Nie zamierzałam jednak drążyć tego tematu, nadal było mi trochę smutno, iż będę musiała się rozstać ze Stevenem. Nie miałam nawet pojęcia na jak długo. To wszystko było takie... skomplikowane? Cóż, nikt nie twierdził, że życie będzie proste i łatwe. A już na pewno, że będzie się toczyło zawsze po naszej myśli. Pokręciłam głową starając się wyjść z zamyślenia i wydaje się, że zrobiłam to w najlepszym momencie! O mało nie zdeptałam swojej małej Nessie, która koczowała pod drzwiami. I tak, zdecydowanie dziwnie to wyglądało.
- Ness? - Zapytałam czując, jak na policzki wypływa mi rumieniec. Co by tu dużo mówić, wewnętrznie czułam, iż zostaliśmy ze Stevenem przyłapani na gorącym uczynku! Zaśmiałam się cicho głaskając łepek mojej przyjaciółki. Będąc już w drodze do ogrodu zatrzymałam się na chwilę i pogrzebałam sobie w torbie. Mrucząc cicho pod nosem kucnęłam przy Nessie i przez chwilę mordowałam się ze skrawkami materiału. Po chwili patrzyłam już na moją śliczną Espeon w czerwonej wstążeczce przepasającej jej czółko, z kokardkami po obu stronach. No i, na sam koniec, założyłam jej jeszcze jasną, wpadającą w bardzo delikatny kremowy róż, apaszkę. Wyglądała ślicznie!
- No mała, jesteś teraz prawdziwą damą. - Zaśmiałam się do lisiczki i zeszłam na dół.
Przez chwilę obserwowałam uroczego Togepi, po czym wzięłam go na ręce i ucałowałam w czółko. Potem poszłam pożegnać się z mamą i po długim uścisku - wyszliśmy. Dobrze wiedziałam, dokąd iść - w końcu spędziłam w tym mieście całe dwadzieścia jeden lat. Gdy weszliśmy do sali poczułam, jak coś bardzo mocno ściska mi żołądek. Zaczęłam czuć stres i nerwy, w końcu to dopiero druga odznaka, o jaką będę walczyć! Poza tym, obecność Stevena działała jednocześnie pokrzepiająco, jak i stresująco. Wielki mistrz miał obserwować moją potyczkę o odznakę!
- Dzień dobry. - Powiedziałam cicho, zachęcona przez Stone'a. Podeszłam bliżej liderki i uśmiechnęłam się do niej szeroko. - Chciałabym cię wyzwać do walki o odznakę. - Dodałam już bardziej pewna siebie! Potem dyskretnie zeskanowałam pokemona, którym opiekowała się Misty. Wiedziałam, że to jedna z wodnych ryb, o których kiedyś czytałam. Mimo to, lepiej sprawdzić, co PokeDex miał mi o niej do powiedzenia! Tymczasem wybrałam pierwszego pokemona do walki. odetchnęłam głośno i postawiłam Togepi na ziemi.
- No, Sonny. Idziesz pierwszy! Wiem, że dasz sobie radę skarbie! - Klęknęłam przy nim i pogłaskałam po główce. Patrzyłam jak ruszy przed siebie, żeby znaleźć się jak najbliżej przeciwnika.
- No dobrze, zaczynajmy! Sonny, użyj na swoim przeciwniku Hyper Voice! Niech fala dźwięku uderzy w niego i na chwilę sprawi, że nie będzie wiedział, co robisz! Gdy tylko zauważysz, że tak się stało - użyj Future Sight! Na efekt będziemy musieli troszkę poczekać, ale to nic nie szkodzi. W tym czasie pokaż przeciwnikowi siłę swojej miłości. Za pomocą Sweet Kiss wpraw go w zakłopotanie! Pamiętaj o tym, że przeciwnik nie będzie biernie czekał na wszystkie twoje ataki. Będziesz musiał czasem przeturlać się w inną stronę, żeby uniknąć jego ataku! Ewentualnie, by mu go zadać! Tak więc, Solar Beam będzie dobrym pomysłem na następną rundę! Uderz go swoim światłem po to, by oślepić. Gdy nie będzie nic widział, a na pewno tak się stanie - użyj ponownie Hyper Voice! Fale dźwiękowe powinny być dla niego dostatecznym problemem, by nie miał czasu na rozglądanie się za tobą. Wykorzystaj to. Pobiegaj troszkę wokół niego! A potem ziewnij mocno i uśpij go za pomocą swojego Ywan! Gdy to ci się uda, nie pozostanie nam nic innego, jak wdarcie się w jego sny i wykorzystanie ich siły. Dream Eater, raz! Niech poczuje, że takie urocze stworzonko jak ty, też potrafi być prawdziwym przeciwnikiem! Korzystając z jego snu - uderz w niego całą swoją siłą za pomocą Zen Headbutt! Wiem, że dasz sobie radę. Kiedy już to zrobisz, odskocz od niego do tyłu i jeszcze raz Dream Eater! A na zakończenie potężny Hyper Voice! Dasz radę, Sonny! - Mówiłam do mojego pokemona głosem pełnym pewności siebie. Wiadomo - im pewniejszy trener, tym bardziej zdeterminowany towarzysz!

13% 0%

7% 0%

Dwie odznaki zdobyte tak szybko jedna po drugiej dodawały mi pewności siebie. Wiedziałam jednak, że nie mogę wpaść w samo zachwyt. Wielu rzeczy jeszcze nie umiałam, nie wiedziałam. Było przede mną mnóstwo pracy i treningu, ale wiedziałam, że dam sobie radę. Wiedziałam, że nie mam innego wyjścia. Liczyło na mnie zbyt dużo osób, żebym mogła się teraz poddać. Miałam swój cel i musiałam go osiągnąć. I choć część mnie chciała być już teraz w Johto, rozum podpowiadał mi, że powinnam zaczekać. Na spokojnie podróżować po regionie, zdobywać odznaki i wystartować w turnieju Kanto. By być kimś, gdy na mojej drodze znów pojawi się Rei, bądź co gorsza – mój ojciec. W takich chwilach zastanawiałam się, czy coś by się zmieniło, gdybym wyruszyła w podróż kilka lat wcześniej. Czy nie byłam już za stara na podbijanie pierwszych sal? Moi przyjaciele mieli za sobą już jakieś sukcesy, podczas gdy ja dopiero zaczynałam.
Poza tym, sam Steven na pewno wolałaby mieć przy sobie kogoś, kto coś znaczy w świecie Pokemon. Kogoś, kim mógłby się pochwalić. Choć dobrze wiedziałam, że sławy pana czempiona na pewno nie przebiję. A przynajmniej – nie tak łatwo, jakbym chciała. Wirując w powietrzu zaśmiałam się perliście i przytuliłam mocniej do szyi mężczyzny. Choć nigdy wcześniej nie przeżywałam podobnych chwil, coraz mniej skrępowania czułam. Choć faktycznie, wzrok przechodniów bardzo mnie peszył.
- Oj, już bez przesady! Aż taka zdolna to ja nie jestem. – Powiedziałam głaszcząc go po policzku. Przez chwilę wpatrywałam się w jego oczy uśmiechając się pod nosem, odrobinę smutno. Wiedziałam bowiem, że zostało nam bardzo mało czasu razem i na samą myśl ściskało mnie w żołądku. Sama nie mogłam uwierzyć w to, że dopiero kilka dni temu się poznaliśmy, dopiero co zaczęliśmy razem podróżować. Dopiero co byliśmy razem w moim rodzinnym domu!
Gdy złapał mnie za dłoń i prowadził do wyjścia z miasteczka, nogi miałam ciężkie jak kamienie. Sunęłam się wzdychając przy tym cicho, ale jednocześnie uśmiechając się do Stevena. Nie chciałam by widział, że nie jestem szczęśliwa. Wiedziałam bowiem, że to tylko stan przejściowy. Niedługo po tym, jak Stone obroni swój tytuł, wróci do mnie i znów będziemy razem podróżować! A może właśnie nie byłam tego taka pewna? Może dlatego byłam smutna? Sama nie wiedziałam, co myśleć o swoich własnych odczuciach.
Kiedy ludzie, których mijaliśmy szeptali zaśmiałam się w myślach. To była sława, którą Steven zyskał zostając czempionem pokemonów stalowych. Być może kiedyś za mną też będą się tak odwracać i szeptać między sobą, niepewni, czy to naprawdę ja. Być może i do mnie będą podchodzili ludzie, chcąc dowiedzieć się, jaka jestem i czy dam im autograf. Na szczęście tutaj, w Cerulean nikt nie był na tyle wścibski by przerwać nasz spacer, naszą dosyć wyjątkową chwilę. Zacisnęłam dłoń mocniej, jakby nie chcąc go puścić. W duchu sama się z siebie śmiałam. Cóż zrobił ze mną jeden mężczyzna w zaledwie kilka dni? Czyżbym aż tak bardzo wpadła?
Widząc reakcję Nessie zrozumiałam, że nie tylko ja będę za Stevenem tęsknić. Espeon naprawdę pokochała Stone’a i było to widać na każdym kroku. Miał chłopak rękę do pokemonów, to mu trzeba było przyznać. Szybko klęknęłam obok nich i zaczęłam głaskać moją przyjaciółkę po plecach. Spojrzałam na czempiona i zaśmiałam się pod nosem. Wtedy Steven się podniósł, a ja zaraz za nim.
W jego objęciach czułam się taka malutka, taka bezradna. Mimo to, nie chciałam z nich uciekać ani przez chwilę. Przymknęłam oczy, objęłam go mocniej i wdychałam jego zapach, starając się zapamiętać każdy, najdrobniejszy szczegół. Tak, żeby wystarczyło mi to na czas rozłąki. Bo w sumie nie wiedziałam, czy to potrwa kilka dni, tygodni czy może dłużej. Kto wie, czy nie ustawiła się tam już do niego dosyć spora kolejka chętnych na tytuł czempiona? Czy i ja kiedyś się z nim zmierzę? Kto wie!
- Ummm, będę. – Powiedziałam cicho nadal wtulając twarz w jego klatkę piersiową. - Ty też na siebie uważaj. Nie zatrzymuj się po drodze w niebezpiecznych miejscach, jedz zdrowo i wracaj do mnie szybko. – Mruknęłam na jednym wdechu. Po chwili jednak odsunęłam się nieznacznie spoglądając na jego twarz. Uśmiechnęłam się delikatnie, chociaż w oczach zaczęły zbierać mi się drobne łzy.
- I ani mi się waż przegrać. – Pogroziłam mu palcem śmiejąc się przy tym. Dla mnie było oczywistym to, że wygra. Mogło być wielu wspaniałych trenerów, ale w moich oczach Steven na zawsze pozostanie czempionem.
Pocałunek sprawił, że zadrżałam lekko i jeszcze bardziej nie chciałam się z nim rozstawać. W przypływie emocji zarzuciłam mu ramiona za szyję i pocałowałam go jeszcze raz, nie pozwalając mu się odsunąć tak szybko. Gdy tylko zabrakło mi powietrza odsunęłam się, czując jak na moich policzkach pojawia się rumieniec. Nic nadzwyczajnego, zapewne Steven zdążył już do tego przywyknąć, a jednak… Nadal coś.
- Och, w końcu będziesz miał mnie dosyć. – Zaśmiałam się biorąc karteczkę i studiując uważnie numer jego PokeNava. Szybko wyciągnęłam z kieszeni kawałek papieru i naskrobałam na nim swój numer długopisem, który wystawał mi z torby.
- Pewnie napiszę pierwsza, bo nie wytrzymam zbyt długo, ale… To na wszelki wypadek. – Mruknęłam rumieniąc się jeszcze bardziej. Zachowywałam się dosyć komicznie, zdawałam sobie z tego sprawę. Mimo to chciałam, żeby miał mój numer.
Widząc Skarmorego uśmiechnęłam się tylko i pogłaskałam pokemona po skorupie. Bardzo polubiłam stalowe stworzenia Stevena, wszystkie były spokojne, a jednocześnie bardzo kochane. O mało nie złapałam Stone’a za rękę, gdy tylko skierował swoje  kroki w stronę latającego pokemona. Jednak on jeszcze się odwrócił. Widząc jego minę poczułam uścisk w żołądku i podeszłam do niego bliżej, całkowicie automatycznie. Przez chwilę nie wiedziałam, co się działo. Zakręciło mi się w głowie od nadmiaru zdarzeń i ostatecznie ujrzałam tylko, że mam na palcu pierścionek Stevena. Otworzyłam szerzej usta lecz nic nie powiedziałam. Uśmiechnęłam się przysuwając dłoń do siebie.
- Umm. Powodzenia! – Powiedziałam machając na pożegnanie. Chwilę później, gdy już zniknął mi z pola widzenia westchnęłam cicho i uklęknęłam przy Nessie, głaskając ją po pyszczku. Cały czas wpatrywałam się w pierścionek, który dostałam i czułam, jak łzy spływają mi po policzkach.
- Ależ masz głupią przyjaciółkę. – Powiedziałam do lisiczki pociągając nosem. Po chwili zaczęłam się śmiać sama z siebie i otarłam łzy.
- No, musimy jak najwięcej trenować. Tak, żeby Steven mógł być z nas dumny, gdy wróci! – Powiedziałam i usadowiłam swój zadek na najbliżej znajdującym się kamieniu. Szybko wstukałam numer z karteczki do PokeNava i spojrzałam przy okazji na mapę. Dokąd teraz miałam iść? Gdzie było najbliższe miasto, w którym odbywały się pokazy albo znajdowała sala z kolejną odznaką? Tym musiałam się teraz kierować.
Przy okazji pogrzebałam trochę w torbie i zorientowałam się, że mam przy sobie kilka smakołyków. Wypuściłam więc Abbadona, Arniego, Narię i Sonnego. Każdemu z nich dałam po jednym Rare Candy, żeby wzmocnić ich siły.

Nikt nie lubił pożegnań, to było pewne. Ja nie znosiłam ich w szczególności, gdyż w swoim życiu zdążyłam rozstać się z wieloma osobami. Zaczęło się od znikającego ojca, przeszło na grupkę przyjaciół, Reia, a teraz dotyczyło także Stevena. Choć to ostatnie pożegnanie, na całe szczęście, nie oznaczało długiej rozłąki, nadal wewnątrz czułam smutek i żal. Nie wiedziałam, czy mama wiedziała coś o powodach odejścia taty, nie wiedziałam nawet, czy zdążyła się z nim pożegnać. Dla mnie cała ta sytuacja była jedynie zamazanym wspomnieniem, jakie pozostało po dziecięcych latach. Jednego dnia bawiłam się z tatą na tyłach domu, drugiego już go nie było w okolicy. Pamiętałam za to łzy i smutek, jaki zapanował w naszym domu i jak długo zajęło nam dojście do normalności. Jak tak teraz sobie myślę, mama musiała być bardzo samotna, gdy wyruszyłam w swoja podróż pokemon. Tym razem, choć miała swoją hodowlę, została całkowicie sama. To właśnie z jej powodu nie ruszyłam w podróż z Reiem i Mirą. To właśnie dla mamy porzuciłam przyjaciół i doprowadziłam do kolejnego rozstania. Cały czas czułam wyrzuty sumienia, że zostawiłam ją samą, jednak nic już nie mogłam na to poradzić. Serce kazało mi wyjść z domu i... odnaleźć Reia.
Miałam wiele marzeń, które powstały w mojej głowie w przeciągu ostatnich tygodni. Zostać najlepszym trenerem eeveelucji, wziąć udział w lidze Kanto potem w lidze Johto. Zdecydowałam się nawet na udział w zawodach koordynatorskich! Jednak musiałam przyznać, że wszystko zaczęło się od jednego, dosyć trywialnego marzenia. Dogonić Reia, tak powiedziałam mamie. Sama jednak wiedziałam, że nie chodzi tylko o dogonienie go. Chciałam naprawić naszą więź, to co nas łączyło, zanim zdecydowałam się zaprzepaścić wszystko pozostaniem w Cerulean. Sama nie rozumiałam czemu na wieść o związku Reia i Miry zakuło mnie serce. Nie wiedziałam też czemu poczułam smutek, choć nie do końca zdawałam sobie z tego sprawy. Wiedziałam natomiast, że jeżeli nie dogonię moich przyjaciół, już nigdy nic nie będzie takie samo.
Tymczasem jednak doszło do kolejnego rozstania. Steven Stone był mężczyzną niezwykłym, wiedziałam to od pierwszego spotkania z nim. Nie sądziłam jednak, że zakocham się w nim tak szybko i że moje uczucie zostanie odwzajemnione. Nigdy wcześniej nie miałam chłopaka, nie czułam też tego całego zauroczenia do nikogo innego. Wszystko było dla mnie nowe i musiałam być bardzo niezdarna, jemu jednak zdawało się to nie przeszkadzać. Gdy odleciał na swoim Skarmorym odetchnęłam tylko i szybko doprowadziłam się do porządku. Nie mogłam przez wieki przezywać jednego, krótkiego rozstania. Jedyne, co mogłam teraz zrobić to ruszyć w dalszą podróż i przy najbliższej okazji obejrzeć pojedynek Stvena.
Gdy moje pokemony zjadły to, czym je poczęstowałam, pogłaskałam każdego z osobna po łebku i kazałam im wrócić do PokeBalli. Przy sobie pozostawiłam jedynie Nessie i Sonnego, których towarzystwo dodawało mi otuchy. Już miałam ruszyć dalej, gdy zauważyłam, ze z Togepi dzieje się coś niezwykłego. Wiedziałam już, do czego to wszystko zmierza i pełna radości klasnęłam w ręce.
- Ach! - Wykrzyknęłam zadowolona i od razu podeszłam do mojego maleństwa. Wzięłam go na ręce i ucałowałam w pyszczek przytulając go do swojego policzka.
- No popatrz! Jak ty ślicznie wyrosłeś. Steven będzie z ciebie bardzo dumny. - Dodałam i posmyrałam zarówno Sonnego jak i Nessie po główkach. Szybko zeskanowałam nową formę mojego przyjaciela, by dowiedzieć się o niej czegoś więcej i bez dalszego użalania się nad sobą ruszyłam w podróż. Świat pokemon czekał na mnie otworem, a ja powinnam jak najszybciej dotrzeć do kolejnego miasta. Kto wie, co mnie tam czeka?

Przez dłuższą chwilę przyglądałam się jeszcze mojemu małemu Sonny'emu, który zrobił się troszkę większy. Zaśmiałam się widząc, jak ładnie pozuje przed skanerem i wysłuchałam informacji o nowej formie pokemona. Aż zapiszczałam pod nosem słysząc, jak kochane to było stworzenie. Chwilę później jednak o mało nie odstałam zawału serca. Nie wierząc własnym oczom, a przede wszystkim we własną koordynację ruchową, wpatrywałam się z dopiero co złapanego Togetica.
- Ufff. - Westchnełam tylko cicho i pogłaskałam oba pokemony po głowach. Cóż, kochane z nich były stworzenia.
Nim ruszyłam dalej rozejrzałam się jeszcze po otoczeniu, potem spojrzałam na Nessie i położyłam jej na głowie Sonnego. poprosiłam, żeby się nie ruszała i usiadłam koło niej. Po chwili wyciągnęłam PokeNav i skierowałam w naszą stronę aparat robiąc sobie selfie z kochanymi poekmonami. Gdy wszystko było gotowe, napisałam treść wiadomości starając się przy tym nie śmiać.

Cytat :

Maleństwo tak szybko dorasta! :"DDDDDD

Po wszystkim wpisałam numer Stevena i jednym ruchem palca wcisnęłam przycisk wyślij. Cóż, nie chciałam mu przeszkadzać w pracy, ale nie mogłam pozostawić tego bez komentarza! Chciałam, żeby wiedział o ewolucji maleństwa, które od niego dostałam.
Ruszyłam dalej z Sonnym na ręku i Nessie idącą obok mnie. Zdążyłam jeszcze sprawdzić na mapie swoją lokację, choć zbyt wiele mi to nie powiedziało. Droga numer pięć nie wygladała źle, więc nie zamierzałam z niej schodzić. Gdzieś w końcu musiałam dotrzeć, a przecież w wielu miastach znajdowali się liderzy. Pokazy koordynatorów też na pewno gdzieś się odbywały i w końcu będę miała szansę zdobyć kolejną wstążkę.
Pogoda była wspaniała, musiałam przyzać, że wręcz idealna na taką podróż. Co jakiś czas spoglądałam na pierścień, który dostałam od Stevena i bawiłam się nim z lekkim uśmiechem na ustach. Niby minęło dopiero kilka godzin od naszego rozstania, a ja czulam się tak, jakby minęły tygodnie. Musiałam być jednak cierpliwa i kibicować mu w nadchodzącej walce. Choć podświadomie nei wyobrażałam sobie jego porażki. Czyżbym aż tak była w niego zapatrzona?
Tymczasem moim oczom ukazało się pole słoneczników, na widok którego uśmiechnęłam się szerzej. Podeszłam bliżej zagrody i przyglądałam się ogromnym pokemonom, które choć nie należały do uroczych, były bardzo piękne. Właściwie, nawet takie duże, niepozorne stworzenie moglo być wyjątkowe. Przekonałam się poznając pokemony Stevena. Może i były całe ze stali, ale serduszka miały naprawdę szlachetne i cieplutkie. Przez chwilę przyglądałam się walczącym ze sobą bykom i aż otworzylam usta ze zdumienia. Pokemony zdecydowanie miały mnóstwo siły! Dopiero gdy zwrócił Ogam uwagę na osobnika stojącego dalej, wyróżniającego się spośród całej gromady zaśmiałam się pod nosem. Wyglądał dosyć uroczo z tą wstążką na rogu i namalowanymi znakami. Wyciągnęłam PokeDex i szybko go zeskanowałam, chcąc dowiedzieć się, cóż to był za rodzaj pokemona.
Głos nieznajomego sprawił, ze od razu odwróciłam się w jego stronę. Uśmiechnęłam się lekko zarumieniona, tak to już ze mną bywało, gdy spotykałam kogoś nieznajomego.
- Ogromne wrażenie! - Powiedziałam z entuzjazmem i podeszłam bliżej. - Prawda Sonny, Nessie? - Zapytałam swoich towarzyszy, którzy na pewno też podziwiali mocarne stworzenia w zagrodzie.

Cały czas wpatrując się w niezwykłe pokemony wysłuchiwałam tego, co miał mi do powiedzenia PokeDex. Śmiałam się pod nosem w szczególności zwracając uwagę na wyróżniającego się osobnika. Miał w sobie coś przyciągającego, musiałam to przyznać. Zapewne, gdyby był na wolności chciałabym go złapać. Choć z drugiej strony, pewnie bałabym się do niego podejść, żeby go nie zdenerwować.
W tym czasie poczułam wibrację i momentalnie się zarumieniłam. Czyżby Steven odpisał mi tak szybko? Może nie podobało mu się to, że mu przeszkadzałam? Nie zamierzałam dłużej się tym męczyć, po prostu wyciągnęłam urządzenie i sprawdziłam, cóż to mogła być za wiadomość.
Przez chwilę przyglądałam się nieznajomemu chłopakowi twierdząc w duchu, że był całkiem przystojny. Widząc reakcję Nessie odetchnęłam z ulgą i mogłam w pełni zaufać nowo poznanemu trenerowi. Wiedziałam, że Espeon jest bardzo uzdolniona w wyczuwaniu emocji i zamiarów, dlatego też była idealną towarzyszką dla kogoś tak naiwnego, jak ja.
- Nic się nie stało! - Zapewniłam Tomę i uśmiechnęłam się szeroko. - Ja mam na imię Celestia, a to jest Nessie i Sonny. Podróżujemy z Cerulean. Nam również miło cię poznać, Toma. - Mówiąc to pogłaskałam Togetica po głowie i uśmiechnęłam się szerzej.
- To naprawdę wspaniałe stworzenia, nie dziwię się, że twoi rodzice poświęcają im tyle uwagi. - Mówiąc to cały czas wodziłam wzrokiem za tym jednym, jedynym Taurosem. W międzyczasie, kątem oka ujrzałam także rumieniec na twarzy chłopaka i zaśmiałam się w duchu. A więc nie tylko ja miewałam tego typu problemy! Być może dlatego poczułam pewnego rodzaju sympatię do Tomy i rozluźniłam się automatycznie. Zastanawiałam się ile mógł mieć lat, ale nie sądziłam by był ode mnie starszy. A jeżeli nawet, to nie dużo.
- Zeus? Ładne imię dla takiego stworzenia. - Powiedziałam nie przestając obserwować byka i uśmiechając się do niego. Miło było słyszeć, że tak niesamowite stworzenie mnie polubiło. - Przygody? A ty nie myślałeś o tym, by wziąć go ze sobą w podróż pokemon? - Zapytałam. Wydawało mi się to dosyć oczywiste, choć sama bardzo długo zwlekałam z własną podróżą. Teraz nie wyobrażałam sobie życia w domu, a przynajmniej nie cały czas. Owszem, chciałam wrócić do mamy i pomóc jej na hodowli, ale najpierw czekała mnie moja własna przygoda. Sama mama uważała, że powinnam wreszcie wyruszyć w świat i przeżyć to, co inni w moim wieku.
Podczas gdy Zeus zbliżał się do mnie, nie zmieniałam w ogóle pozycji. Czekałam aż obwącha mnie tym swoim wielkim noskiem, jednocześnie głaskając Sonnego, żeby się nie bał. Nie dziwiłam się, że Togetic był wystraszony - w końcu Tauros to bydle kilkadziesiąt razy większe od małego Szczęścia. Gdy tylko Zeus sapnął wyciągnęłam niepewnie rękę by pogłaskać go po pyszczku. Poruszałam nią jednak powoli, by w razie czego się wycofać. Nie chciałam go w końcu przestraszyć.
- Nie mam nic przeciwko, jeżeli tylko Zeusowi się to podoba. - Powiedziałam śmiejąc się pod nosem. Wtedy moją uwagę przykuł kolejny pokemon. Tym razem był to pies o dość groźnym wyglądzie. Zeskanowałam go jak tylko przestałam głaskać Taurosa.

Widząc wiadomość od Stevena o mało nie wybuchnęłam śmiechem. Zasłoniłam sobie usta dłonią, a w oczach pojawiły mi się łzy rozbawienia. Musiałam przyznać, że nawet z rozwianymi włosami był nieziemsko przystojny! Cieszyłam się też, że znalazł chwilę, by mi odpisać. Co za tym szło, chyba nie przeszkadzałam mu aż tak bardzo. Czytając wiadomość pod zdjęciem zarumieniłam się lekko i westchnęłam tylko. Zanim jednak zdążyłam odpisać moją uwagę ponownie przykuł Tauros i jego młody właściciel.
Słysząc wyrwanego z zamyślenia Tomę zaśmiałam się lekko. Cóż, jak widać mieliśmy kilka wspólnych cech! Sama również zamyślałam się dosyć często, co wywoływało śmiech moich znajomych. Rei zwykł mawiać, że kiedyś naprawdę do nich nie wrócę ze swojego świata. Niby się denerwował, ale ostatecznie widziałam w kącikach jego ust delikatny uśmiech. Ach, te czasy kiedy jeszcze wszyscy razem bawiliśmy się w Cerulean~!
- Ach. No to faktycznie masz z nim problem. - Powiedziałam spoglądając na Zeusa. Wielka szkoda, że tak wspaniały pokemon nie chciał słuchać swojego trenera. Ale cóż można na to poradzić? Kto wie... Sama nie byłam doświadczoną trenerką, choć moje pokemony wydawały się szczęśliwe. Sama zastanawiałam się, cóż takiego we mnie widziały?
- Jaki piękny pies. - Powiedziałam cicho i podeszłam do pokemona wyciągając powoli rękę w jego kierunku. Miałam zamiar pogłaskać go po łebku, jeżeli się na to zgodzi.
Widząc odchodzącego w stronę podwórza Tomę automatycznie za nim ruszyłam, jednocześnie nadal wpatrując się w zagrodę z uśmiechem.
- Co? - Tym razem to ja się zamyśliłam. Dopiero po chwili dotarła do mnie treść wypowiedzi chłopaka, więc zaśmiałam się przepraszająco. - Ach, z wielką przyjemnością! - Mówiąc to przyspieszyłam kroku i poszłam za trenerem.
Gdy już byliśmy na miejscu wybrałam pokemona do walki. Przez chwilę zastanawiałam się, któż byłby odpowiedni na taką okazję. Spoglądałam to na Nessie to na Sonnego. Stwierdziłam jednak, że moje dwa skarby bardzo często walczą i teraz przydałoby się potrenować z kimś innym.
- Abbadon, idź! - Powiedziałam ostatecznie decydując się na mojego Scythera. Bardzo lubiłam tego pokemona i choć nie walczyliśmy często, za każdym razem sprawdzał się wyśmienicie. Poza tym, to dobra okazja by rozprostował skrzydła i odnóża.
- Zawalczymy dzisiaj z Tomą i jego Cerberem. - Mówiąc to głaskałam Scythera po pyszczku. Czułości nigdy za wiele, prawda? Czekałam chwilę, aż przeciwnicy będą gotowi do walki i nie zwlekając ani chwili dłużej zaczęłam pojedynek.
- Wzbij się w powietrze, Abbadon! Kiedy już będziesz nad ziemią, zacznij od Ominous Wind! Niech powietrze uderzy w przeciwnika i odepchnie go do tyłu! W tym czasie, trzeba będzie wykorzystać chwilę nieuwagi. Zaatakuj go więc swoim Quick Attack! Potem znowu unieś się wyżej i jeszcze raz, tym razem używając Steel Wing wyceluj wprost w pysk przeciwnika! Staraj się unikać jego ataków, robią salta w powietrzu i nie pozwól mu się zrzucić na ziemię. Użyj Focus Energy, a potem uderz w niego swoim Knock Off! na koniec jeszcze raz Ominous Wind i Vacuum Wave! Nie wahaj się ani przez chwilę i bądź celny! Wiem, że to potrafisz, Abb. - Mówiłam to głosem pewnym siebie i wiary we własnego pokemona. Nie mogłam się doczekać tego starcia chyba tak samo, jak mój Scyther.

3% 0%