Gra Novy

Walka rozpoczęła się od szybkiego Pound roślinnego stworka, które przewróciło robaka. Przez to ten, nie trafił trującym atakiem. W następnej chwili Treecko miał znów zaatakować, lecz oberwał pajęczyną prosto w pyszczek, co zbiło go z tropu. Nastąpiła kolejna wymiana ataków, Poison Sting i kolejne Pound! Lecz to co się stało w następnej chwili nieźle zaskoczyło twojego rywala. Attack Order raniło poważnie malucha, a ten w odwecie zionął na Wurmple Dragon Breathem, co również nie należało do standardowej gamy ruchów obu walczących pokemonów.
- Nieźle!
Zawołała Jessie przyglądając się widowisku. Pewnie sama nie wiedziała, że ten maluch aż tyle potrafi. Treecko zaczął pędzić na robaczka, a ten spróbował prześlizgnąć się pomiędzy jego łapami z pomocą Tackle. W efekcie twój przeciwnik przewrócił się na ziemię. Może nie do końca o to wam chodziło, lecz Wurmple zaczął ostrzał z Poison Sting. Mimo najszczerszych chęci nie udało się zatruć przeciwnika, lecz i tak nieźle go to poharatało. Roślinny stworek wyprowadził w następnej chwili Leer i przeszedł do kontrataku. Przyłożył porządnie twojemu podopiecznemu z Pound i znów wykonał smoczy atak. Oba pokemony były niesamowicie zawzięte, lecz tylko jeden z nich może wygrać tą walkę. Na chwilę obecną zapowiada się, że będzie nim nie kto inny a Wurmple, choć jeszcze nic nie jest przesądzone.
Wurmple: 45%hp -2 obrona
Treecko: 38%hp -3 szybkość

Wiadomo, nigdy nic nie wiadomo...
- Dasz radę! - powiedziałam do Wurmple,  po czym dalsze wydawanie komend. - No to teraz uderz go Attack Order, po czym szybko postaraj się przemknąć obok i uderz przeciwnika z Poison Sting, wreszcie któryś raz powinien go zatruć a jak nie.. to trudno, teraz kolejne Attack Order by jeszcze bardziej dokuczyć temu drzewołazowi! Jakby tylko próbował użyć Dragon Breatch to celuj w jego pyszczek swoim String Shot tak by go zakleić a następnie szybko podbiegnij i celuj Attack Order w brzuch przeciwnika! Zaraz po tym jeszcze na dokładkę użyj Poison Sting! - mówiłam już wyraźnie pewna naszej wygranej.
Wurmple jest świetny, teraz tym bardziej nie rozumiem czemu dziewczyna mi go oddała. Ale cóż, jej strata. Teraz czekam na efekty... Po momencie jednak stwierdziłam, że przyda się jeszcze dalszy plan jakby przeciwnik tak łatwo się nie dał, w końcu może być rpblem jeśli Treecko ma tą umiejętność co myślę.
- No dobrze, użyj jeszcze raz Poison Sting na swoim przeciwniku, po czym uderz go znowu w brzuch przy pomocy swojego Tackle! Zaraz po tym postaraj się znaleźć z jego boku i uderz Attack Order! Spróboj znowu wywrócić pokemona, po czym znowu uderz go Attack Order w brzuch! I póki cię od siebie nie odrzuci to uderz jeszcze jednym Poison Sting i odskocz! Poczekaj na jego atak zaraz przed jakimś drzewem lub kamieniem, po czym szybko uskocz na bok i zaatakuj kolejnym Attack Order! - dodałam jeszcze takie komendy.

Pokemony znów starły się w walce. Wymiana ciosów z każdą chwilą stawała się coraz bardziej zawzięta. Robacze i smocze ataki latały w powietrzu zderzając się ze sobą. Aż w końcu, jeden z pokemonów musiał ulec sile drugiego. W końcu Treecko padł niezdolny do walki.
Wtem, Wurmple rozbłysnął jasnym światłem które oślepiło wszystkich. Po krótkiej chwili spostrzegłaś coś niesamowitego. Twój mały podopieczny ewoluował w następną formę.
Gdy to się stało nawet Archi przestał grać na swoim ulubionym instrumencie. Chłopak przyjrzał się dokładnie robakowi, a ten mimo najszczerszych chęci nie był w stanie się poruszyć.
- Sil...
Jęknął zmęczony i poirytowany całą tą sytuacją pokemon. Najwyraźniej nie pasowało mu to, w jakiej formie skończył, ale wszystko może się zmienić. I to całkiem szybko, jak to u robaków bywa.
- Nie wierzę...
Powiedział chłopak wycofując swojego pokemona. Nie mógł przetrawić porażki i to w dodatku w starciu z robakiem.
Wurmple: +1.15lv +5 pkt. respektu + ewolucja

Naprawdę porządnie się ucieszyłam na wygraną a tym bardziej ewolucję mojego podopiecznego! Momentalnie podbiegłam do Silcoona, wzięłam go na ręce i przytuliłam do siebie.
- Świetnie się spisałeś! - powiedziałam do małego, tuląc go i spojrzałam na trenera Treecko. - Po prostu miałeś pecha albo musicie więcej potrenować - powiedziałam wreszcie do niego i schowałam swojego robalka do pokeballa by tam posiedział aż dotrzemy do pokecenter. - No to może chodźmy już? - zwróciłam się do Archiego i dziewczyny, majtając ogonem jak śmigłem helikoptera.
Byłam naprawdę uradowana tym co się stało, pierwsza ewolucja wśród moich podopiecznych, niech ja to potem opowiem Gligarowi! Albo pochwalę się Alakazamowi jak to świetnie współpracuję z pokemonami jako trener! Teraz ruszyłam z swoimi przyjaciółmi w kierunku pokecenter. Ciekawe tak poza tym co będzie w kolejnym mieście. Moze coś ciekawego?

Wyruszyliście w końcu w kierunku miasta. Wszyscy byliście zadowoleni z wydarzeń mijającego dnia, a w szczególności ty. Twojemu pokemonowi udało się ewoluować, u dzikich stworków nie jest to takie łatwe. Czyżby to była jedna z przyczyn, dla który chcą one podróżować z ludźmi? Może...
- Stajesz się coraz silniejsza. Ale jeszcze wiele wody upłynie zanim będziesz mogła powiedzieć, że należysz do wąskiego grona najsilniejszych trenerów. W sumie... jeśli inni się zgodzą będę miał dla was dwojga propozycję.
powiedział w końcu Archi i znów zamilknął. Chwilę zeszło zanim udało ci się wyjść na równinę i jednoznacznie określić wielkość miasta. Było ono nieco większe od poprzedniego, a budynki były zrobione ze szkła i stali. Większość z nich sięgała ku niebu, ale niektóre były nieco mniejsze. Nowoczesne budownictwo sprawiało, że to miasto wyglądało niczym z bajki, każdy chciałby spędzić w nim choć trochę czasu.
- Już widzę pokecenter!
Zawołała Jessie i wskazała na niski, parterowy budynek jakby wyjęty z innej epoki. Był wzniesiony z kamienia, a jego dach pokrywała pofałdowana, czerwona dachówka, która sprawiała wrażenie nieziemsko nagrzanej. Może to przez światło zachodzącego słońca, które odbijało się od ścian drapaczy chmur, chociaż inne okoliczności też miały na to wpływ.

Spojrzałam na pokecenter zainteresowana.
- Zupełnie nie pasuje do reszty - stwierdziłam.
Ale no cóż... To tam moge uleczyć swoich przyjaciół. Tak więc wchodzę do środka i rozglądam się zainteresowana... I zaraz, pokemony leczące? No tak! Jak fajnie je widzieć, milszych stworzeń nie ma! I z tego co wiem to powinnam dać pokeballe pielęgniarce? Czyli kobieta ubrana na biało za ladą... O! Widzę taką. Do tego różowe włosy, pasują do jej pokemonów. No i widać dobrze trafiłam, właśnie przyjmowała jakieś pokemony do leczenia. Podchodzę do kobiety i wyciągam wszystkie trzy pokeballe ze swoimi podopiecznymi.
- Dzień dobry, proszę o wyleczenie moich podopiecznych - powiedziałam tylko do niej.
Byłam też ciekawa co to za propozycję miałby dla nas chłopak. Zamajtałam ogonem, rozglądając się z zainteresowaniem wokoło. Mimo wszystko to miejsce daje wrażenie bardzo przyjemnego.
- I tutaj można też spać, tak? - upewniałam się tylko u Archiego.
No cóż mimo iż zdążyłam usłyszeć o tych sprawach to wolę się jeszcze spytać.

Miałaś zupełną rację, budynek nie pasował do reszty zabudowy. Lecz co było tego powodem? Archi postanowił wyjaśnić ci to.
- W całym regionie pokecenter są takie same, żeby można było je łatwo znaleźć.
Powiedział po czym ruszyliście w kierunku budynku. Znaleźliście się w końcu w dużej sali pełniącej funkcję zarówno holu, poczekalni jak i recepcji. Za długą ladą stała ubrana na biało kobieta, której pogodny wyraz twarzy wzbudzał zaufanie. Gdy tylko do niej podeszliście ta uśmiechnęła się i wydobyła z gardła melodyjny, kojący głos.
- W czym mogę pomóc?
Zapytała z uśmiechem na twarzy. Następnie przyjęła od ciebie i Jessie pokeballe i podała jej wielkiej Blissey. Ta podskoczyła radośnie i zniknęła za drzwiami, nad którymi wisiała wielka, mieniąca się zielonym światłem strzykawka.
- Jutro będą gotowe do odebrania, jeśli chcecie mamy dwa wolne pokoje, w których moglibyście przenocować.
Zaproponowała pielęgniarka rozwiewając twoje wątpliwości, zanim jeszcze zdążyłaś zadać pytanie. Chłopak przystał na propozycję kobiety, wziął dwa klucze, z czego jeden podał tobie. Następnie zniknął za jakimiś drzwiami i wrócił z trzema papierowymi torbami.
- Stołówka jest już zamknięta, ale udało mi się załatwić kanapki.
Powiedział wręczając wam po paczce, następnie dodał:
- Chodźmy już lepiej spać.

- Aaa i wszystko jasne - powiedziałam.
Po tym wzięłam jeden z kluczy i go obejrzałam. A więc toto jest do pokoju? Spojrzałam jedynie pytająco na dziewczynę, bo nie wiem za bardzo jak tego użyć. Wtedy coś wspaniałego... jedzonko! Od razu porwałam jedną torebek.
- Dziekuję - powiedziałam do chłopaka i w zastraszającym tempie zjadłam pierwszą z nich.
Wieczorami zawsze bardzo dużo jem, ale nie mam się co martwić, że przytyję czy coś, mam tyle ruchu ze powinnam w sumie jeść jeszcze więcej. Po tym idę do jednego z naszych pokoi. Od razu mam zamiar położyć się spać, kiedy przypominam sobie o jednej rzeczy.
- A, przecież muszę iść do łazienki - uświadomiłam sobie i ruszyłam po to by się wykąpać i nieco pochlapać w ciepłej wodzie.
Po tym już z czystym sumieniem mogę wślizgnąć się pod kołdrę na jednym łóżku i zwinąć. Tak ciepło, tak miło... Tuliłam do siebie jeszcze swój koc.

Wzięłaś klucz, a później otrzymałaś jedzenie. Było dziwne, ale całkiem smaczne. Pokemony nie znały chleba, tylko taki jeden, duży owoc jak za długo powisiał na drzewie smakował podobnie. Lecz z dodatkami pieczywo to tworzyło całkiem ciekawe połączenie. Wszyscy zjedliście po czym ruszyliście do pokoi. Nie minęło wiele czasu a znalazłaś się pod prysznicem. Sztuczny deszcz... to chyba dobre określenie. W każdy razie wykąpałaś się i poszłaś do łóżka. W następnej chwili spałaś już jak zabita. Jessie zrobiła to samo w niedługo po tobie.
Nadszedł poranek. Słońce wdarło się do brutalnie przez okno w pokoju budząc was bezlitośnie. A może to nie słońce tylko pukanie do drzwi? W każdym razie kompilacja tych dwóch okoliczności sprawiła, że chyba tylko Snorlax mógłby kontynuować tutaj swoją drzemkę. Jessie ziewnęła przeraźliwie przeciągając się. Następnie spojrzała na ciebie i z błagalnym spojrzeniem powiedziała:
- Otworzysz?
Dziewczyna niezbyt dobrze zniosła tą pobudkę. Osoba nieprzywykła do wstawania z Pidgey'ami nie miała łatwo w takim towarzystwie. Na szczęście na tobie nie robiło to większego wrażenia.
- Jeśli to nic ważnego to zabiję.
Dodała po chwili osuwając się na miękki materac, na którym spędziła całą poprzednią noc.

Ciekawa rzecz te kanapki, a najciekawsza to chleb, niby gąbka ale jednak jdalna, pierwsza taka rzecz! Świat ludzi zawsze będzie mnie zadziwiać. No ale następnego rana dość nagła pobudka nas przywitała po jakże wygodnym śnie. Zdjęłam ogon z głowy, bo jego koniec zasłaniał mi oczy i spojrzałam tylko na dziewczynę.
- No dobra - powiedziałam i przeciągnęłam się, aż zatrzeszczały mi kości w każdym odcinku kręgosłupa i jego dalszego ciągu.
Po tym wstałam i podeszłam do drzwi by je otworzyć.
- Coś się stało? - spytałam tylko jak otworzyłam, przecierając sobie oczy.
No cóż, chyba jednak wstawanie równo ze słońcem przyniosło mi teraz korzyść typu "nie umieraj rano bo trzeba wstawać". Ale mniejsza z tym , teraz ciekawe kto to tak odważył się obudzić dwie dziewczyny, w tym jedną z pokaźnymi szponami jak tylko zechce się jej je pokazać.

Otworzyłaś drzwi, a tuż za nimi stał Kai wraz z Archim. Obaj musieli mieć sprawę nie cierpiącą zwłoki skoro postanowili obudzić was tak wcześnie. Chłopacy weszli do pokoju bez zaproszenia, sprawdzili czy nikt za nimi nie szedł i zamknęli za sobą drzwi. Brązowowłosy chłopak westchnął biorąc na siebie ciężar przeprowadzenia trudnej rozmowy.
- Mamy propozycję dla was obu.
Zaczął chłopak spoglądając na drugiego. Ten natomiast szturchnął go łokciem skłaniając delikatnie do kontynuowania myśli.
- Obie jesteście niezbyt doświadczonymi trenerkami, i obie macie rachunki do wyrównania z teamem obecnym w tym regionie. Prawdopodobnie jeszcze nie zostałyście skojarzone z nami tak więc...
Zaciął się na chwilę zwątpiwszy w to, czy aby na pewno to co chce wam zaproponować to dobry pomysł. Nie wiedział co ma o tym myśleć, w końcu nie przywykł do przyjmowania nowych członków bractwa.
- Propozycja jest taka, skoro i tak wróg o nas wie, to skupi się na nas. Proponuję abyście stworzyły w dwójkę grupę i pracowały dla nas pod przykrywką trenerek chcących pokonać liderów ligi. Co wy na to?
No i co wy na to? Jessie na chwilę obecną miała niewiele do powiedzenia. Składała w swojej głowie wszystko co usłyszała, lecz nie szło jej to zbyt szybko zważywszy na porę.

No to jest w sumie dość zacna propozycja od chłopaków. Tylko niezbyt pewnie czuję się z tym, że nie będziemy mieli przy sobie kogoś z silniejszymi pokemonami.
- No w sumie to według mnie dość dobry pomysł, póki nie zwrócą na nas większej uwagi to możemy spokojnie działać... - pokiwałam głową.
A więc to zacna propozycja, nie powiem... Majtnęłam ogonem, wpatrując się w chłopaków.
- A jak poza tym u ciebie? - zagadałam tylko do Kaia.
No cóż, nie widziałam go przez chwilę a to on głównie mnie wprowadził w świat ludzi, więc jestem mu bardziej wdzięczna. Ja zgodziłam się na wszystko, teraz kolej na to by dziewczyna podjęła decyzję. nagle iskierka elektryczności przeleciała przez mój mózg...
- Idę odebrać pokemony! - powiedziałam tylko, przypominając sobie, że zostawiłam swoich przyjaciół na całą noc w tych małych kulkach.
Staję przed ladą siostry Joy.
- Mogę już odzyskać swoje pokemony? - spytałam tylko.

Kai był zadowolony z tego, jak chętna byłaś do pomocy. Z resztą mógł się tego spodziewać po tym, co wcześniej mówiłaś. W końcu, z całego serca pragnęłaś pomóc swoim przyjaciołom.
- Dokładnie. Zwłaszcza, że na razie ograniczyłybyście się do zbierania informacji.
Powiedział Archi uśmiechając się do ciebie. Widocznie obaj to wszystko zaplanowali w nocy. Bo kiedy indziej? W każdym razie wiedziałaś, że możesz spełnić ważną rolę w tej "grze" o życia niewinnych istot.
Gdy zadałaś pytanie, Kai zrobił zdziwioną minę. W żadnym wypadku nie spodziewał się czegoś takiego. W końcu, dopiero co się poznaliście i takie tam...
- Ym... dobrze. Udało nam się zdobyć nieco informacji o tym człowieku z blizną.
Zaczął a ty wyleciałaś z pomieszczenia jak poparzona. Chwilę zajęło ci trafienie do lady, ze względu, że poszłaś nie w tą stronę, w którą powinnaś. Jednak w końcu znalazłaś się naprzeciwko miłej pielęgniarki.
- Już są gotowe.
Powiedziała dając znak swojej pokemoniej pomocniczce aby ta przyniosła kule. Nie minęło wiele czasu, a miałaś już swoich podopiecznych przy sobie. Każdy z nich tylko czekał w kuli, aż go wypuścisz i pozwolisz na jakąś zabawę. Może nawet na jakąś walkę. Kto wie, w każdym razie przyda ci się trochę treningu.

No więc wszystko sprawnie poszło i wracam do pokoju z zadowoleniem niosąc pokeballe w rękach.
- Chciałam ich odebrać - powiedziałam tlyko i wypuściłam zadowolona swoją grupkę na wolność. - Cześć, jak się macie? - spytałam pokemonów zadowolona.
Gligara swoim zwyczajem posadziłam sobie na głowie. Noo! Tego mi w sumie brakowało. Po tym znowu popatrzyłam się na resztę.
- To ja może pójdę załatwić sprawę z Pidgeyami? - zaproponowałam jedynie chłopakom.
Zamajtałam z entuzjazmem ogonem, patrząc się na nich. I ogólnie to świetnie, że dowiedzieli się czegoś o tamtym człowieku.
- To co o nim wiecie? - dopytałam się jeszcze.
Chcę przecież się wykazac w sprawie jak najlepiej, a jako tłumacz do pokemonów idealnie będzie z nimi szpiegować.

Wróciłaś w końcu do pokoju i oswobodziłaś swoich małych podopiecznych. Wszyscy wyglądali na całkowicie zdrowych, chociaż... robak zawsze wyglądał tak samo. W końcu to nic innego jak tylko kokon, który rzadko zmienia swoją powierzchowność. Za to w środku zachodzą różne przemiany.
Wszystkie pokemony spojrzały na ciebie z uśmiechami na pyszczkach, no poza białą, kolczastą kulą, dając ci do zrozumienia wyrazami pyszczków, że wszystko u nich w porządku.
- Jessie też się zgodziła.
Powiedział w końcu Kai, gdy tylko skończyłaś ze swoimi pokemonami. Właściwie wprowadziłaś do rozmowy całkiem sporo chaosu, nie ma co. Ale przynajmniej miałaś już ze sobą swoje pokemony!
- Możesz spróbować, tacy agenci mogą nam się przydać.
Stwierdził chłopak z uśmiechem na twarzy. Następnie zwrócił się do dziewczyny, z którą od teraz miałaś podróżować. Wręczył jej pokeball, trochę pieniędzy i inne rzeczy, takie same jak ty dostałaś na początku. Po tym przeszedł do objaśniania sytuacji na podstawie zdobytych informacji.
- Ten, mężczyzna jest tylko płotką. Przedstawicielem handlowym. Tylko rozprowadza pokemony. Wypadałoby go obserwować i znaleźć jego zwierzchników zanim go oddamy w ręce policji.
Powiedział zwięźle. Tak więc czas działać co nie?

No i wszystko jasne z działaniami. Pokiwałam jedynie głową i wzięłam sobie poke-kokon na ręce, Schroomish na ramię...
- No dobrze to ja idę poszukać najpierw jagód a potem Pidgeyi - powiedziałam tylko i spojrzałam na dziewczynę. - Może pójdziesz ze mną, towarzyszko? - uśmiechnęłam się. - Może znajdziemy też coś ciekawego przy okazji - stwierdziłam.
Jestem na ogół bardzo bezpośrednia i łatwo zaprzyjaźniam się z innymi, przynajmniej z mojego punktu widzenia. Zerknęłam jeszcze na Kaia.
- W sumie bardzo dobry pomysł z tym facetem - pokiwałam tylko głową.
No cóż, szpiegostwo, teraz widać będę miała z tym mnóstwo do czynienia. Wreszcie jedynie idę ogarnąć sie w łazience i po tym wychodzę. Poszukam też w lesie czegoś dla siebie... Jednak nie ma to jak jagódki albo coś...

Obładowałaś się pokemonami i skończyło się na tym, że nie byłaś w stanie iść. Miałaś małego pecha, bo jakby to powiedzieć... pokemonów jest już za dużo, a ty jesteś za mała żeby je nosić wszystkie. Skończyło się na tym, że chwiejnym krokiem nie zmieściłaś się w drzwiach.
- Mogę z tobą iść. Ale chyba daleko tak nie dotrzesz.
Zaśmiała się dziewczyna a jej słowa rozbawiły także chłopaków. Wszyscy serdecznie zarechotali, podczas gdy ty, ledwo mogłaś utrzymać równowagę. W końcu twoje pokemony postanowiły ci ułatwić, życie zarówno Gligar jak i Shroomish zeskoczyli na podłoże. Jako, że mogli sami się przemieszczać postanowili nie obciążać cię zanadto. Szybko ogarnęłaś się w łazience. A dzięki inicjatywie pokemonów w końcu udało wam się opuścić pomieszczenie. Znaleźliście się w korytarzu, któremu wcześniej nie mieliście okazji się przyjrzeć. Właściwie nie było tam wiele przedmiotów, tylko jeden, wielki fotel ustawiony w rogu przykuwał waszą uwagę.
- Co dokładnie planujesz?
Zapytała w końcu Jessie spoglądając na ciebie z zaciekawieniem. Nie wiedziała jeszcze co chcesz zrobić, a to na pewno mogło przyprawić przeciętnego człowieka o zawroty głowy. Zwłaszcza, że sam pomysł rozmawiania z pokemonami jak z innymi ludźmi dla przeciętnej persony jest czystą abstrakcją.

- Chcę namówić kilka Pidgeyi by nam pomagały, jak już wiecie mogę rozmawiać zpokemonami, więc jak im wyjaśnię o co chodzi to na pewno jakoś się dogadam - powiedziałam tylko zadowolona, że mogę byc aż tak przydatna.
I cieszy mnie, że moje pokemony tak o mnie dbają... Ruszyłam póki co na zewnątrz by poszukać jakichś Pidgeyi. Pewnie będą na jakimś większym samotnym drzewie lub w pobliżu krzaka ich ulubionych jagód.
- Też się rozglądajcie - poprosiłam swoich przyjaciół.
No i w sumie wiem, dla ludzi to bardzo dziwne ale dla mnie normalne, że rozumiem pokemony. W końcu żyłam wśród nich i tak dalej... Do tego przecież Alakazam nauczył mnie ludzkiej mowy to tym bardziej... Majtam wesoło ogonem, nie zwracając uwagi na przechodniów czy coś, jakby ktoś się na mnie dziwnie patrzył, ale myślę że przy tylu pokemonach.. Moga mnie uznać za jakiegoś nowego.

Dziewczyna spoglądała na ciebie z miną z serii "no co ty nie powiesz". Przez chwilę jakby nie dowierzała twoim słowom, lecz w końcu jakoś się przemogła.
- Yhym... rozumiem.
Powiedziała, w końcu nie byłaś człowiekiem, więc kto cię tam wie, co potrafisz w tym zakresie. Jessie wraz z twoimi pokemonami zaczęła się rozglądać za jakimiś pokemonami ptakami. Twoje pokemony poszły w jej ślady. Kroczyliście wolno ulicami miasta aż w końcu trafiliście do dużego, pełnego ozdobnych drzew parku. To tu to tam widziałaś grubszy pień wysokich dębów, podczas gdy po obu stronach ścieżek rosły krzewy róż w najróżniejszych kolorach.
- Chyba widzę coś.
Powiedziała dziewczyna pokazując palcem w bliżej nieokreślonym kierunku. Zauważyłaś tam jakiegoś małego pierzastego pokemona. Co prawda to nie był Pidgey, ale może też się nada? Szary ptaszek podskakiwał skubiąc w trawie coś dziobem. W ogóle się nie bał, albo po prostu jeszcze was nie dostrzegł.

Spojrzałam, na pokemona.
- Małe, nieustraszone poke-gołębie? Czemu nie - powiedziałam tylko i podeszłam po chwili. - Cześć! - powiedziałam do pokemona w jego języku i czekałam na odpowiedź.
Przykucnęłam też by z początku nie wystraszył się mojego zbyt wielkiego rozmiaru. Pierwsze wrażenie nie powinno być zbyt szokujące, a ja w tym stroju jednak bardziej przypominam człowieka, niż w czasach kiedy latałam sobie z gołym tyłkiem i cyckami po lesie... Ale cóż, swobodne czasy się skończyły.
- Masz chwilę czasu porozmawiać? Chciałabym ci coś zaproponować, może by ci spasowało - powiedziałam do pokemona i w sumie podejrzałam pokedexem jego charakter.
Jakże przydatna rzecz! Istne cudo i wart uwagi przedmiot wśród ludzkich gratów. Nie żebym miała coś do pokenava.. Fajna jest tam gra.. Naprawdę zarąbista, coraz dłuższy wężyk! To jest genialne!

Dziewczyna skinęła głową na znak ,że rozumie. Jednak nie miała zamiaru podchodzić do pokemona, żeby go nie spłoszyć. Twoje pokemony również zostały na miejscu.
- Cześć! Ktoś ty? Czego chcesz?
Zaczął pokemon wyrzucając z siebie szybko serię krótkich zdań. Wiele pokemonów nie lubiło tego stylu mówienia, co wcale nie było dziwne. Przypominał on wystrzały z karabinu, albo odgłos maszyny do szycia. Szybko i zwięźle, doskonała metoda przekazywania informacji, acz na dłuższą metę mogła irytować.
Pidove spojrzał na ciebie przechylając głowę lekko na bok. Gdy powiedziałaś co miałaś zatrzepotał lekko skrzydłami i zaczął dreptać dookoła ciebie jakby niepewny czy może ci zaufać. W końcu zdobył się na wyduszenie z siebie kolejnych słów.
- Zależy co! Mów szybko!
Powiedział i podskoczył w miejscu. Po chwili na ziemię opadły jeszcze dwa podobne jemu pokemony. Wszystkie kropka w kropkę takie same. A spojrzenie każdego mogło zabić. Niby to zwykłe gołębie, lecz potrafiły przyprawić o dreszcze. Czasami chyba lepiej ich nie rozumieć. Trzepot skrzydeł... wiedziałaś, że coś większego chowa się w koronie drzew. Lecz to, co z tym zrobisz zależy wyłącznie od ciebie.

Starałam się nie ukazywać tego grymasu niezadowolenia z tego jak brzmiała mowa tych ptaszków.
- No dobra to w skrócie, ja i moi przyjaciele działamy przeciwko pewnej organizacji kłusowników. Wyłapują pokemony, zamykają je w klatkach albo pokeballach i potem sprzedają jak rzeczy, chciałam poprosić takie sprytne ptaszki jak wy o pomoc, przydaliby się nam mali szpiedzy... A jako ze znam język i ludzi i pokemonów to jestem swego rodzaju łacznikiem, czyli na przykład powiecie mi coś aja przekażę to dalej... Oczywiście jak wiecie przy takiej pracy jest małe ryzyko, ale myślę jakoś to utargujemy co? - mówiłam do pokemonów w miarę szybko.
Nienawidzę jak tak mówią, byłam bliska do złapania się za uszy i ich rozpaczliwego targania byle przestać to słyszeć, ale trzeba jakoś się przemóc. Moi towarzysze mogli teraz przynajmniej usłyszeć jak sprawnie nawijam po pokemoniemu.

Zaczęłaś mówić, a wszystkie pokemony słuchały tego co miałaś im do powiedzenia. W końcu, gdy przestałaś mówić, żaden z nich nie pokusił się o odpowiedź. Nagłe... usłyszałaś trzepot skrzydeł. Liście w koronie drzewa zaszeleściły jakby trzęsły się ze strachu a tuż przed tobą, na ziemię opadł niesamowity ptak.
- Niech będzie. Pomożemy.
Powiedział pokemon wlepiając w ciebie swoje bystre żółte oczy. Choć przywodziły one na myśl zmęczenie, albo i nawet znudzenie, nie czułaś żeby ten pokemon miał negatywne nastawienie względem ciebie.
- Nic nie chcemy.
Dodał po chwili rozkładając swoje wielkie skrzydła. Machnął nimi kilkukrotnie, lecz w ostatniej chwili znów je złożył. Tak to już jest, jak się zapomina o istotnych sprawach.
- Jaki cel?
Dodał na koniec, drepcząc w miejscu. Czekał już tylko na twoje wytyczne, reszta ptaków z resztą też.

No więc tutaj powiedziałam im wszystko co póki wiem o handlarzach i łowcach, a także poprosiłam moich przyjaciół by opowiedzieli im po ludzkiemu. Jakby pokemony czegoś nie zrozumiały to wtedy im tłumacze, chcąc jasno przedstawić co się dzieje i tak dalej. Wyjaśniłam ze starczy, że będą szpiegować: czyli podsłuchiwać i obserwować.
- No, to wszystko - zakończyłam wreszcie i spojrzałam na ptaki zainteresowana.
Ten to wydaje się być ich przywódca, całkiem ciekawie nie ma co. Ale skoro tak to jest ułatwione, on wszystkim sprawnie pokieruje. Wreszcie wstaję i spojrzałam na swoich towarzyszy.
- No teraz mi wierzysz? - spytałam się tylko dziewczyny z dumą, że coś jednak jej udowodniłam.
Pogładziłam lekko poke-kokon jaki trzymałam sobie na rękach i westchnęłam.
- Trzeba by cię jakoś ewoluować sprawnie - stwierdziłam.

Zaczęliście objaśniać wszystko pokemonom dość niepewnie. W ogóle żaden z twoich towarzyszy nie wiedział co powinien o tym myśleć, zważywszy na to, że nie byli w stanie określić reakcji pokemonów. Gdy jednak już skończyliście mówić wszystkie ptaki wzbiły się w powietrze i tyle je widzieliście.
- Myślisz, że to coś da?
Zapytał w końcu Kai spoglądając na ciebie z miną "no nie jestem pewny". W każdym razie udało ci się dogadać z pokemonami, których raczej nikt nie posądziłby o szpiegostwo na waszą rzecz.
- No niech będzie...
Powiedziała dziewczyna biorąc głęboki oddech. Chwilę milczała po czym zaczęła grzebać w swojej torbie. Chwilę milczała aż w końcu zdecydowała si wypuścić z kuli swój prezent. Rozbłysnęło czerwone światło a po chwili ukazał wam się lewitujący magnez.
Jessie szybko go zeskanowała po czym przywitała się z nim. W następnej chwili znów wylądował w biało-czerwonej kuli czekając na dogodną dla niego chwilę, w której będzie mógł pokazać na co go stać.
Ty tymczasem zajęłaś się swoim kokonem. Pokemon lekko zadrżał po czym wydobył z siebie głos, co przychodziło mu z ogromnym trudem.
- Byle szybko.
Padły słowa zniecierpliwionego sytuacją stworzenia.