Gra Novy

Nieco mnie zmartwiła cała ta sprawa, walczyć będzie mu ciężko ze względu na to, że praktycznie nie może się poruszać, więc może... dwuwalka? W sumie taki system mógłby być przydatny, albo jakbym skołowała dla niego Rare Candy.
- Pokemony się zgodziły nam pomóc, więc pewnie przylecą do nas jak znajdą coś ciekawego - powiedziałam swojej drużynie.
Wykorzystałam, że park jest dość przyjemnym miejscem i postanowiłam się tutaj rozejrzeć z swoimi podopiecznymi. W sumie przeczuwam, że niedługo będe miała dla siebie dość mało wolnego czasu. Zerknęłam tylko na dziewczynę i na to jak szybko schowała swojego pokemona do balla.
- No towarzyszko to co teraz? - spytałam się jej.
Przez jakiś czas przecież będziemy tu czekać na pokemony. Hyhy takie niepozorne gołąbki, dzikie, bez urządzeń... Nie połapią się, bo te ptaki i tak są wścibskie.

Jest wiele sposobów na zdobycie doświadczenia. Z resztą, jakbyś nie zauważyła, większość ataków twojego pokemona to ruchy dystansowe. Tak więc jeśli by się uprzeć to można spróbować powalczyć. A co do Rare Candy... to chyba nie jest zbyt łatwe do zdobycia.
- No dobra. To na nas już będzie czas.
Stwierdził nagle Archi, po czym skinął porozumiewawczo do Kai'a. Ten odczepił pokeball zawieszony na szyi i wypuścił z niego swojego Salamence. Obaj chłopcy wsiedli na smoka po czym jeszcze powiedzieli coś przed odlotem.
- Starajcie się nie zwracać na siebie zbytnio uwagi. Bądźcie dyskretne.
Polecił blondyn i puścił do was oczko. W następnej chwili smok zamachał skrzydłami i zaczął unosić się w powietrzu. Zdążyliście jeszcze usłyszeć "do zobaczenia" i tyle ich widzieliście. Spora bestia śmignęła a podmuch spod jej skrzydeł wygiął nawet najbardziej oporne gałęzie.
Po tym miałyście już czas tylko dla siebie. Ale co z nim począć, skoro wszystkie pokemony odleciały?
- Nie wiem. Możemy zawsze opracować przykrywkę do dalszej podróży. Ale ja chyba muszę iść do łazienki.
Powiedziała z uśmiechem i zniknęła. Minęło kilka minut zanim wróciła, choć ta krótka chwila ciągnęła się jak wieczność.

No cóż, każdy ma potrzeby... czekam więc cierpliwie na dziewczynę i niańczę swoje pokemony z zadowoleniem.
- No możemy, zacznijmy po prostu od tego, że zaczniemy się bawić w tą całą trenerkę.. Na przykład może pójdziemy poszukać kogoś do walki? Chciałabym zrobić mu okazję do ewoluowania - wskazałam na poke-kokon.
Zamajtałam zadowolona ogonem i tylko czekałam na to jak zareaguje dziewczyna, po czym ruszam z nią w kierunku jakiejś areny.. gdzieś tutaj chyba znajdował się znak. Na pewno będą tam trenerzy chętni na walkę! A moze ktoś inny też chciałby ewoluować poke-kokon? Byłaby to idealna walka, ponieważ pokemony z racji na mobilność mają wyrównane szanse. O! To mi się podoba.
- Ogólnie fajnie, że na ciebie trafiliśmy, przynajmniej będe miała z kim podróżować, bo tak to chłopacy pewnie kazaliby mi podróżować samej - stwierdziłam.

Dziewczyna wsłuchała się w twoje słowa z największą, należytą uwagą. Na chwilę pogrążyła się w zadumie, aż w końcu, jakby zabłysnęła jej nad głową żarówka, zupełnie jak w kreskówce. Ta niewidzialna, wyimaginowana żarówka to nic innego jak całkiem ciekawy pomysł.
- To może... jedna z nas wystartuje w lidze, a druga będzie koordynatorem. To pozwoli nam podróżować bez ściągania na siebie podejrzeń.
Następnie zamilknęła na chwilę, po czym w końcu zdecydowała się na dodanie od siebie jeszcze kilku słów odnośnie waszej kariery trenerskiej.
- Możemy kogoś poszukać, silne pokemony mogą nam się bardzo przydać.
W każdym razie postanowiłyście się przespacerować. Mimo iż gracz nachalnie próbuje zmienić świat gry, nie wiedząc nawet czy tu jest arena, prowadzący postanowił wykorzystać to na, miejmy nadzieję korzyść, czarnego stworka. Szliście tak sobie i szliście, a dookoła nie było nic poza jakimiś staruszkami wygrzewającymi się w godzinach pracy na słońcu. Zdążyłyście się pozachwycać szczęśliwym zrządzeniem losu, które was ze sobą spiknęło gdy nagle dostrzegliście dziewczynę bawiącą się z małym pokemonem przypominającym kropelkę, albo jakąś chmurkę...

- No to ja będę trenerem a ty koordynatorem, pasuje? - zaproponowałam dziewczynie, nie chcąc się bawić w żadne kombinacje by ładnie wyglądało.
No więc nic ciekawego póki co nie ma.. Rozglądam się wokół zaciekawiona i spojrzałam na stworka, z którym właśnie bawiła się dziewczyna. Czy to czasem nie jest Castform? Podchodzę wreszcie bliżej, patrząc się na tamtego pokemona.
- Cześć - przywitałam się krótko z dziewczyną. - Może byłabyś chętna na jakiś pojedynek? Chcę go wyewoluować, więc szukam jakiegoś przeciwnika - powiedziałam do niej, pokazując na poke-kokon na moich rękach.
W sumie jej podopieczny także wydaje się nie być zbyt mobilnym pokemonem, więc szanse byłyby w miarę wyrównane. Spojrzałam tylko pytająco na swojego pokemona czy pasuje mu taki sposób by go szybciej awansować.

Dziewczyna nie była zadowolona tym faktem. Zważywszy, że nie była wielką fanką pokazów. Jednak... z was dwóch to ona była bardziej wyjściowa i na pewno swoją osobą nie odciągałaby uwagi od swoich podopiecznych. Jessie w końcu postanowiła ci ulec.
- Niech będzie.
Powiedziała krótko. Następnie skupiliście swą uwagę na nieznajomej. Dziewczyna wraz ze swoim Castformem wyglądali na bardzo szczęśliwych. Pokemon lewitował dookoła niej i lekko ją trącał, a ona, próbowała go złapać. W końcu udało jej się to, a schwytany został ukarany za swe przewinienia wielkim, słodkim przytulaskiem.
- Cze...ść.
Powiedziała niepewnie młoda trenerka gdy tylko się zbliżyłyście. Widziałaś w jej oczach lęk, który skrywała głęboko pod maską spokoju i radości. Gdy tylko zaproponowałaś pojedynek trenerka kropli uśmiechnęła się drapieżnie.
- No... możemy spróbować.
Powiedziała a jej pokemon wysunął się na przód czekając na twój ruch. Tymczasem twój pokemon, był bardzo chłodny w obyciu. Niezbyt go interesował sam fakt sposobu ewolucji. Po prostu chciał mieć za sobą tą całą mękę jako nieruchawy kokon.

Uśmiechnęłam się tylko lekko i postawiłam swój poke-kokon na ziemi. Pomysł na rozwiązanie sprawy z mobilnością już mam. Czekam aż przeciwnik się ustawi na pozycji i....
- Dobrze, to zacznij od strzału w jego stronę przy pomocy swojego String Shot *dlaczego mi się to zawsze kojarzy ze strzałem stringami?" ale nie puszczaj sieci, tylko właśnie szybko podciągnij się na niej do przeciwnika! Wykorzystaj to by uderzyć wroga Poison Sting, po tym użyj Harden a następnie przyładuj mu swoim Attack Order, używając tej samej drogi! Jakby udało mu się uniknąć String Shot to wyceluj jakiegokolwiek obiektu za przeciwnikiem, wtedy po drodze postaraj się go zaatakować kolejnym Poison Sting! Teraz wzmocnij się Harden i podciągnij na sieci do ataku Tackle! Staraj się go jak najbardziej poobijać, zaraz po tym czas na zwiększenie defensywy kolejnym Harden. Świetnie! teraz szybko wyceluj w tamte krzewy przy pomocy String Shot i postaraj się go trafić przy okazji Poison Sting! Może akurat go zatrujesz. Po tym właśnie postaraj się rzucić w te krzaki i tam przygotuj małą zasłonę przy pomocy String Shot i czekaj jak wejdzie by cię zaatakować, dla pewności podciągnij się na swojej sieci w inny punkt krzaka! Jak tylko wejdzie między Twoje nici to wystrzel kolejną by zacisnąć tamte na przeciwniku! To będzie idealna okazja by go porządniej unieruchomić. Wykorzystaj wtedy sytuację i zabierz się za okładanie go Poison Sting i Tackle! Potem uderz Attack Order i co chwila dodawaj kolejne String Shot! W Poison Sting miej na celu zatrucie go! Staraj się utrzymać przeciwnika w pułapce jak najdłużej, jakby się wyrwał to pewnie będzie chciał uciec z krzaków, wtedy przyczep się do niego String Shot i w ten sposób wyleć za nim, wtedy przyładuj mu w plecy swoim Attack Order i użyj Harden, wzmocnienie obrony zawsze się przyda! - wydawałam komendy swojemu podopiecznemu i czekałam na rezultaty.

Twój pokemon zaczął od wystrzału siecią. Przyczepił się do kropli, podczas gdy ta zaczęła manipulować pogodą. Pokemon przeciwnika sprawił, że chmury uciekły w popłochu, a całą okolicę ogarnął niesamowity ukrop. Następnie twój podopieczny wykonał Poison Sting, w czasie gdy wrogi pokemon przyjął nową, piękną formę. Następnie Castform zaatakował utwardzającego się robaka z Ember! Ten został poważnie raniony, nie było wesoło mimo najszczerszych chęci i dość dobrej taktyki! Pokemon naszej bohaterki jednak nie dał za wygraną. Wykonał potężny Attack Order, który zajął na chwilę przeciwnika. Zanim ten sobie poradził z jego skutkami robak znów wykonał kombinację z siecią i trującym ruchem! Castform został zatruty! Tak wiele szczęścia przy tak nieciekawej sytuacji. Przeciwnik zaczął ostrą ofensywę. Raz za razem strzelał z ognistego ruchu na zmianę z lodowym! Śnieg szybko topniał, jednak oba ataki były dość uciążliwe. Robiłaś co mogłaś, jednak przeciwnik systematycznie wysuwał się na prowadzenie. W końcu twój podopieczny padł niezdolny do walki.
Dziewczyna wycofała błyskawicznie zmiennotypowego stworka.
- Muszę lecieć do pokecenter. Dobra walka, ale przygotowałam mojego malucha do zmiany typu więc ciężko go pokonać. Do zobaczenia.
Powiedziała i popędziła w kierunku budynku pokrytego czerwonym dachem.
Silcoon: +0.60lv -3 pkt. respektu

Westchnęłam tylko ciężko i wycofałam swój poke-kokon lekko zawiedziona wynikiem walki.
- No cóż, kiedyś będzie lepiej ale najwidoczniej walka w tej formie odpada - stwierdziłam jedynie, przypinając pokeball do paska i rozejrzałam się.
Do pokecenter oddam go wieczorem z wszystkimi innymi pokemonami. Podrapałam się jedynie po głowie i rozejrzałam. Nie wiem teraz za bardzo co zrobić.
- Jakieś pomysły? - spytałam się wreszcie dziewczyny i poruszyłam ogonem.
Teraz są rozmyślania co takiego źle zrobiłam w tej walce,ale winnemu wszystkiemu wydaje się być mobilność pokemona.. A może jednak coś źle w taktyce. Westchnęłam ciężko, lekko przybita wynikiem walki. Jednak jest dość ciężko jeśli o to chodzi. Podrapałam się po głowie i czekałam na decyzję dziewczyny. Szkoda, że nie możemy podróżować z chłopakami czy coś. A mi została jeszcze długa droga do ewoluowania mojego podopiecznego, jednak walkami nie ma sensu tego robić jak będzie przegrywać.

Jessie przyglądała się całemu zajściu w milczeniu. Gdy tylko powiedziałaś co miałaś ta zgromiła cię spojrzeniem godnym prawdziwego belfra nad belframi.
- Nie można zawsze wygrywać. Przeciwnik po prostu był silniejszy, ale jak się poddasz to nigdy ten kokon nie zmieni formy.
Te słowa sięgnęły do twojego serca aby po chwili wycisnąć z niego kilka kropel trenerskiego zacięcia. Trzeba walczyć, nawet jeśli przegrasz to zdobędziesz nieco doświadczenia. Tak to już jest, nie tylko zwycięstwa uczą.
Zaczęłaś oględziny otoczenia. Lecz nie było tu zbyt wiele ciekawych rzeczy. Kilka wygiętych misternie ławek czekało na to aby ktoś przysiadł choć na chwilę w cieniu pięknych drzew. Lecz to nie robiło wrażenia na kimś, kto całe życie spędził w niemal identycznym otoczeniu.
- Hm... w okolicy jest duży sklep z akcesoriami dla pokemonów. Możemy spróbować zaciągnąć tam języka.
Zaproponowała dziewczyna uśmiechając się szeroko. Była niezwykle dumna ze swojego pomysłu, zwłaszcza, że miała szansę na zdobycie jakichkolwiek dodatkowych informacji. A poza tym... która dziewczyna nie lubi zakupów? No proszę, zwłaszcza z tymi nowymi, błyszczącymi monetami w torbie nie mogła się oprzeć pokusie odwiedzenia centrum handlowego.

Westchnęłam tylko cicho, słuchając słów dziewczyny i poruszyłam ogonem. W sumie to ma rację. A to, że straszna maruda ze mnie to kolejna sprawa.
- No dobra to chodźmy - kiwnęłam głową i zajrzałam w swój portfel.
Cóż troszkę funduszy otrzymałam i warto by je wykorzystać. No i racja, kokonik i tak świetnie sobie poradził jak na taką formę. W takim razie trzeba będzie poszukać bardziej pasującego przeciwnika... Ruszam za dziewczyną do owego sklepu z akcesoriami. Może i trafię przy okazji na coś ciekawego co by mnie zainteresowało dla moich podopiecznych. Gligara też trzeba podszkolić aby ewoluował... Tylko jak tak pomyślę to wtedy już nie będzie mógł siedzieć mi na głowie. A szkoda, stracę genialny kapelusz...
- Hym, może opowiesz mi przy okazji coś dla siebie? - spytałam się dziewczyny.
Rozglądam się przy okazji po różnych plakatach i tak dalej... O ile jakieś się czasem trafiają, a na pewno... Ciągle nie mam zielonego pojęcia jakie mogłabym mieć imię... Ludzie jednak mają świetnie, że to rodzice wybierają za dzieciaki...

Ruszyłyście przed siebie, a twój nastrój nieco się poprawił. Kroczyłyście jeszcze z piętnaście minut ścieżką przez park aż w końcu znalazłyście się na brukowanej uliczce pełnej ławek w starym stylu. Słońce stało wysoko na niebie, dookoła pięły się ku niebu różnego rodzaju budynki. Spomiędzy nich wyłaniał się spory, niebieski gmach z wielkim szyldem nad drzwiami.
- No więc pochodzę z Kanto. Mam pięcioro rodzeństwa, domem i resztą zajmuje się moja starsza siostra.
Stwierdziła dziewczyna po długim namyśle. Chyba nie wiedziała co powinna powiedzieć. W końcu nie przywykła do rozmawiania o sobie, swojej przeszłości. Nie mówiąc już o przeszłości. Jessie uśmiechnęła się w końcu i dodała:
- Później wyruszyłam w podróż z Charmeleonem, niedługo odzyskam jego i Ditto.
Po tych słowach zamilkła i wkroczyłyście do sklepu. Wszędzie znajdowały się wielkie szklane witryny ozdobione wszelakimi ekwipunkiem dla trenerów, ubraniami i wieloma innymi rzeczami. Rozglądałaś się dookoła w poszukiwaniu czegoś ciekawego, co wcale nie było trudne. Wielka wystawa przedmiotów ewolucyjnych aż wołała aby na nią spojrzeć. Natomiast gadżety dla koordynatorów wyglądały niezwykle kusząco. Różne kapsuły, suknie i inny ekwipunek przywodził na myśl jakąś salę balową.
- Skoro mam się tym zająć to chyba będę musiała tam pójść.
Stwierdziła twoja towarzyszka przyglądając się wielkiemu obrazowi z błyszczącym pokemonem.

A więc z ogromnym zainteresowaniem się po wszystkim rozglądam. Podchodzę wreszcie do lady kasjera.
- Witam pana, chciałam się spytać o pewną rzecz... Mam mały problem z ewoluowaniem mojego poke-kokonu, jest jakikolwiek sposób by to przyśpieszyć czy muszę tradycyjnie? - spytałam się mężczyzny i czekałam grzecznie na odpowiedź.
Zerknęłam też na przedmiot ewolucyjny dla Glogara, ale to musi jeszcze moment poczekać. Póki co czekam na odpowiedź, grzecznie majtając swoim ogonem. Podoba mi się tutaj, w sumie nie wiedziałam ile może być przedmiotów użytecznych dla pokemonów. Zerknęłam też co takiego porabia dziewczyna. Śliczne kreacje ale ja bym w życiu nie wskoczyła w coś tak strojnego, zwłaszcza z moim futrem... W sumie pewnie wszędzie by mi wystawało i tak dalej... Westchnęłam i sprawdzam jeszcze w pokedexie ile potrzebuję poziomów do ewolucji kokonika. Pewnie dość sporo... Chociaż z tego co wiem Deino bardzo wolno ewoluuje w drugą formę...

Za wysoką ladą stała ledwo wystająca zza niej staruszka. Jej siwe włosy były upięte w kok a sama odziana była w staromodne, tradycyjne kimono. Chwilę mrużyła oczy spoglądając na ciebie po czym wprawiła swoje struny głosowe w drżenie.
- Witaj moje dziecko. Niestety nie jestem w stanie ci pomóc. Miałam kiedyś Rare Candy ale wszystkie wyszły.
Powiedziała i znów zaczęła wlepiać swoje oczy w twoją niewielką posturę. Niestety niewiele jej to dawało. Oczy, choć wyglądały normalnie nie były zbyt sprawne. Z pewnością okulary mogłyby wiele zmienić, ale załatwianie ich nie jest łatwe zwłaszcza dla osób negatywnie nastawionych do lekarzy.
Sięgnęłaś po swoje urządzenie i zaczęłaś poszukiwać informacji na temat kokonu. To co zobaczyłaś było pokrzepiające, w końcu starczyło osiągnąć dziesiąty poziom doświadczenia do zmiany formy pokemona.
Po kilku chwilach przyszła do ciebie Jessie z wielką torbą wypakowaną wszelakimi akcesoriami koordynatorskimi. Uśmiechnięta dziewczyna przywitała się ze starszą właścicielką sklepu po czym zwróciła się do ciebie w następujący sposób.
- Mam już wszystko, a ty chcesz się jeszcze za czymś rozejrzeć?

- Nie, ja w sumie nie mam nic co bym chciała kupić póki co - powiedziałam do dziewczyny.
No i szkoda, że nie da się zdobyć chociaż jednego Rare Candy. Czekałam jak dziewczyna kupi swoje rzeczy i możemy wychodzić, ciekawe kiedy zjawią się nasi mali zwiadowcy.
- Idę uleczyć mojego pokemona - powiedziałam, po czym ruszyłam w stronę budowli z czerwonym dachem.
Tam od razu oddaję pokeball i pytam się kiedy mogę po niego wrócić. Po tym wychodzę z budynku. Przynajmniej reszta jest sprawna... Póki co... I niech wreszcie zacznie się coś dziać. Podrapałam się po głowie, strosząc na chwilkę swoją czuprynę. I ciekawe co u chłopaków... Po tym pociągnęłam dziewczynę w stronę lasu i skoczyłam na najbliższe drzewo by się rozejrzeć.
- Pomogę ci poszukać kogoś dobrego do pokazów - stwierdziłam.
Takie zajęcie wydaje mi się świetne. Może znajdę też coś ciekawego dla siebie.

Dziewczyna wysłuchała twoich słów w milczeniu, jakbyś mówiła coś ważnego. Nie minęło wiele czasu a byłyście gotowe ruszyć dalej. Co prawda Spore pakunki nie ułatwiały sprawy, lecz w końcu opuściłyście spory budynek przedzierając się przez tłum napływających z zewnątrz klientów.
- To dobry pomysł. Nigdy nie wiadomo kiedy będzie ci potrzebny.
Stwierdziła dziewczyna uśmiechając się szeroko. Sam fakt zrobienia zakupów działał na nią, jak i na znakomitą grupę kobiet jak najlepszy antydepresant. Nie ma w sumie znaczenia co kupujesz, ważne, że to robisz. Sam fakt posiadania i wydawania pieniędzy był dla niektórych czymś cudownym. Ruszyłyście w kierunku pokecenter. Zatrzymałyście się przed ladą a różowowłosa pielęgniarka przyjęła twojego podopiecznego. Leczenie trwało na tyle krótko, że mogłyście po prostu pozostać w poczekalni. W końcu odebrałaś swojego pokemona i ruszyłyście na zewnątrz.
- No nie wiem czy to takie łatwe. Najpierw chyba trzeba jakieś kombinacje opracować. Poza tym trzeba mieć kilku sędziów...
Zaczęła ciągnąć dziewczyna odrzucając pomysł walki pokazowej bez jakiegokolwiek przygotowania. Niestety, nie chciałaś jej słuchać. Kroczyłyście dalej prze siebie, aż w końcu wylądował przed wami niezgrabnie duży latający pokemon. Doskonale go znałaś, to on wraz ze swoją grupą miał wam pomóc. Wyglądał na nieźle wyczerpanego, zupełnie jakby stoczył ciężką walkę.

A więc zadowolona przemierzam z nią las.
- Nie przesadzaj, będzie dobrze, a tyle pokemonów ile masz to nie wystarczająco na pokazy - stwierdziłam jedynie.
Wtedy przed nami stanął pokemon którego poprosiłam o zwiady.
- ***... Co ci?! - podbiegłam szybko do stwora by opatrzyć mu rany.

Nie wystarczająco na pokazy? Zazwyczaj na takie zgłasza się jednego pokemona, ewentualnie parę na cały turniej. Jessie tyle ich ma. Ale co ty możesz wiedzieć o pokazach skoro całe życie spędziłaś w lesie? Ale ci... wszystkiego można się nauczyć.
- No mam dwa, ale jeszcze ze dwa by mi się faktycznie przydały. Chociaż.... jakbym się postarała to bym połączyła jakoś techniki moich pokemonów.
Odparła dziewczyna całkowicie zamyślona. Nie minęło wiele czasu a napotkałyście na swej drodze pokemona, którego uprzednio prosiłyście o pomoc.
Ptak spojrzał na ciebie lekko spode łba po czym dał ci się opatrzyć na tyle, na ile byłaś w stanie to zrobić.
- Wredny Crobat. Pokazałem mu!
Zacżał tym swoim dziwnym stylem. Irytujący, acz można było się przyzwyczaić. Lepsze to niż ględzenie o tak zwanej du*** Maryny.
- Znaleźliśmy ich. Crobat pilnował okolicy z powietrza.
Wyjaśnił ci co miało miejsce. Z jakichś przyczyn ten wieloskrzydły nietoperz strzegł przestrzeni powietrznej w pobliżu kryjówki zbira.

Więcej pokemonów przy sobie to zawsze lepiej... Ja widzę w tym więcej przyjaciół i tyle.
- A właśnie... Jakie są reguły tych pokazów? - dopytywałam się dziewczyny zainteresowana.
Po tym wszystkim czas na sprawę z pokemonem. 
- Aaa więc to tak... - powiedziałam wyraźnie zainteresowana. - To gdzie to jest? Musimy wiedzieć gdzie, wtedy poinformujemy chłopaków - czekałam na odpowiedź stwora. - I w takim razie świetnie się spisałeś - dodałam.
Napisałam do chłopaków wiadomość co takiego odkrył pokemon. Chociaż chwilkę mi to zajęło.. Dopiero się uczę obsługi tego urządzenia. Po tym już chyba spokojnie możemy iść i z daleka się przyjrzeć otoczeniu, ewentualnie zrobić kilka zdjęć.
- Ciekawie się szykuje - mruknęłam cicho.
Kto wie, może odnajdę tam Alakazama? I go uratujemy! To byłoby genialne. Naprawdę muszę się tam rozejrzeć i wszystko sprawdzić...

Dziewczyna zamyśliła się poważnie. Sama nie wiedziała jak to wygląda dokładnie, ale kilka pokazów w swoim życiu już widziała.
- Do konkursu zgłasza się tylko jednego albo parę pokemonów. Później się bierze udział w dwuczęściowych zawodach. Pierwsza to prezentacja, a druga to walka pokazowa. Ogólnie najważniejszy w nich jest wygląd kombinacji.
Objaśniła ci co tylko potrafiła. Wasza uwaga została dalej skupiona na latającym pokemonie. Ten dyszał ciężko wyraźnie wyczerpany, lecz na jego dziobie malował się piękny wyraz zadowolenia. Po kilku sekundach odpoczynku pokemon wskazał wam pokrótce miejsce gdzie znajdowała się kryjówka. Był to niewielki magazyn na obrzeżu miasta, doskonałe miejsce do chowania się przed długimi rękoma sprawiedliwości.
Następnie pozostawiliście pokemona samego sobie. Ten tylko pożegnał się z wami dając do zrozumienia, że pochwala taką postawę. W końcu "misja ponad wszystko".
- Może być niebezpiecznie.
Stwierdziła dziewczyna. Jeszcze tylko pogrzebała w torbie, aby nowy ekwipunek jej się nie popsuł w torbie i ruszyłyście w drogę. Znalazłyście się na wzgórzu nieopodal miasta. Doskonale było z niego widać pozornie opuszczony budynek. Minuty mijały, a nic, ale to zupełnie nic sienie działo.

A więc mniej więcej mi wyjaśniła kilka rzeczy. Cóż niezbyt podoba mi się takie ryzykowanie, fakt... Mimo wszystko to zawsze jakieś zagrożenie, że nas na przykład zauważą? Tym bardziej, że ja rzucam się w oczy z swoim wyglądem. Aż bym chciała być czasem człowiekiem... Chociaż z tego co widzę są delikatniejsi niż ja. Ale szczegół. Obserwowałam z nią ów budyneczek przez przynajmniej pół godziny, ale jak spostrzegłam że nic się nie działo to wstałam i ruszyłam w jego stronę, ukrywając się jednak za pniami drzew lub innymi napotkanymi zielskami/rzeczami.
- Wydaje mi się, że nikogo tam nie ma.... spróbujemy wejść do środka? - zaproponowałam dziewczynie.
Może są tam jakieś uwięzione pokemony? Jakbym mogła im pomóc to by było świetnie... Ale nie mogę się pakować w problemy tylko dla bohaterskich czynów o nie! Cały czas jestem ostrożna ze wszystkim. Nasłuchuję się i rozglądam czy aby na pewno nie ma tutaj nikogo innego poza nami. Byłoby cienko jakbyśmy nagle wpadli na niezbyut przyjaznego facia...

Zaczęłaś się podkradać się do budynku z wolna aby nic nie umknęło twojej uwadze. W końcu połamanie jakichś gałęzi w absolutnej ciszy na pewno zdradziłoby twoją obecność. Na wszelki wypadek dziewczyna została z tyłu, w końcu, jeśli poszłybyście tam razem łatwiej byłoby was dostrzec. Szłaś powoli chcąc dowiedzieć się co skrywa w sobie ten opuszczony magazyn. Miałaś go niemal na wyciągnięcie ręki, gdy nagle... Rozległ się okropny huk a ściany budynku zaczęły się rozpadać. Ogień buchnął we wszystkich kierunkach a przeraźliwy krzyk rozpaczy przeszył ciszę niczym grom.
- Nie...
Odbijał ci się w uszach głos Jessie, który niemal rozdzierał twoje czułe uszy przy wtórze dźwięków wydawanych przez dzieło destrukcji, w którego polu rażenia niewątpliwie byłaś. Ogień niemal zaczął oblizywać twoje ciało gdy kolejna fala uderzeniowa pchnęła żar we wszystkie strony. Jeśli ktoś miał dostrzec całe swoje życie, to to była najlepsza ku temu okazja. Ciemność...
- Nic ci nie jest?
Obudził cię policzek zadany przez dziewczynę. Nie był co prawda mocny, ale starczył aby wyrwać cię z objęć Morfeusza. Czułaś... że nic cię nie boli? Czyżbyś umarła? Chyba nie, w końcu Jessie jak i Kai powinni dalej żyć, zamiast trafić tam gdzie ty.

A więc całe miejsce wygląda na opustoszałe. Ładnie.... Magazyn wygląda na zupełnie opuszczony. Na pewno to tam zbir przesiaduje? Przyglądam się budowli aż wreszcie decyduję się podejść bliżej. Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Krzyknęłam wystraszona i zasłoniłam jedynie twarz rękoma wiedząc, że nie dam rady uciec. Myślałam że umarłam, ale jednak chyba nie... Może nie.... Chyba że ich ktoś potem załatwił...
- Owowowow co się stało? - jęknęłam tylko i po chwili sprawdziłam czy na pewno mam wszystkie swoje części ciała.
Cóż może straciłam praktycznie wszystkie i dlatego nie czuję bólu? Potrząsnęłam lekko głową, nadal jestem niezbyt przytomna. Staram się dojść do siebie. Kiedy Kai zdążył się tutaj zjawić? Ale coś przeczuwam, że gdzieś zrobiłam błąd przy próbie podkradnięcia się do starej budowli. Chociaż może tak nie było? Sama nie wiem, ale chyba jednak znowu za bardzo chciałam się przed wszystkimi popisać swoimi możliwościami.

O dziwo wszystkie części twojego ciała były tam gdzie powinny. Tylko ogon wyrastał ci teraz z czoła... Nie no, żartuję. Wszystko było w jak najlepszym porządku, i nikt, nawet ty nie wiedziałaś jak to możliwe. Właściwie nie wiedziałaś nawet gdzie byłaś, wszędzie dookoła tylko las i drzewa. Chyba, aż tak daleko cię nie odrzuciło co nie?
- Uf... całe szczęście, że nic ci nie jest.
Odetchnęła z ulgą Jessie, podczas gdy jeden z samotnych liści zaczął opadać smętnie ku ziemi. Jeden, złośliwy podmuch wiatru pchnął go prosto na twoją twarz w efekcie czego kichnęłaś głośno aż wszystko cię zabolało. Czyli jednak nie było aż tak wesoło jakby mogło się wydawać. Zupełnie jakbyś miała zakwasy... wszystkiego.
- Właściwie nie wiem co się stało. Aż dziwne, że nic poważnego ci się nie stało.
Zaczął Kai przyglądając się tobie ponownie. Chyba wolał się upewnić, że faktycznie nic ci nie dolega, ale wszystko wskazywało na to, że rzeczywiście tak jest. W każdym razie jego mina była poważna jak nigdy.
- Stali się niezwykle ostrożni. Ostatnio cały czas są krok przed nami.
Stwierdził brązowowłosy spoglądając na pokenav, na który właśnie przyszła jakaś wiadomość. Wszystko wskazywało na to, że wasz cel po prostu uciekł zastawiając na was wredną pułapkę.

Słucham tego co mówili z uwagą.
- Ał.... - jęknęłam po tym kichnięciu. - No to przynajmniej żyję... No i tak to wygląda.... A co gdyby na przykład ktoś im donosił? - spytałam się chłopaka. - Skoro mówisz, że ostatnio są ciągle krok przed nami to coś to znaczy - majtnęłam ogonem w zamyśleniu.
Wiem, że to jest naprawdę odważna teoria ale innego rozwiązania za bardzo nie widzę. Po tym spróbowałam wstać i jakoś chociaż odrobinę się rozruszać po tym wszystkim. Faktycznie boli jakbym miała zakwasy... 
- Co myślicie o mojej teorii? - spytałam się krótko.
Po tym sprawdzam jak się mają moje pokemony. Chociaż były w kulkach to i tak warto sprawdzić co tam u nich.... I myślę o całej sprawie.... Jedno z nas najwyraźniej jednak tak bardzo nie jest uczciwe... Nawet jakby wyśmiali moją teorię to i tak będę uważać.