Gra Novy

O a to niespodziewanka, na koszt firmy znaczy że nie płacimy tak? Mili są niektórzy ludzie. Stoję chwilę, patrząc się na tamtego faceta.
- Eee co on mówi? - spytałam się swojego towarzysza ale mam wrażenie, że on także nie rozumie za bardzo rymowanki tamtego mężczyzny.
Ruszam, za Kaiem i rozglądam się po uliczce, po czym na tego mężczyznę, co on może mieć co by mogło być aż tak interesujące? Opieram się o jedną ze ścian, niańcząc przy okazji Gligara. Jaki z niego słodziak... I ta uliczka, ten mężczyzn a db a chyba o jakieś PODEJRZANE interesy jak mniemam, są jak Mankeye w sumie, prowadzą w krzaki jak mają coś niby arcyciekawego na sprzedaż i ci to wciskają ile wlezie, czasami musisz dać im to co za to chcą albo dostaniesz bencki... Nieraz to odczuwałam na swojej skórze... Ale Alakazam mnie wtedy ratował.

Znaleźliście się w ciemnej uliczce, gdzie nieznajomy was zaprowadził. Chwilę rozglądał się dookoła jakby niepewnie po czym wyciągnął z kieszeni pięć kul. Po chwili wypuścił z jednego z nich jakiegoś małego Mankeya. Masz ci, jak na zawołanie, wspominałaś pokemony i teraz go widziałaś.
- Całkiem nowy, nie ma co czekać. Tylko brać, na pewno dobrze się sprawować będzie w walce.
Powiedział odziany w długi płaszcz mężczyzna, a Kai wręcz przewiercał go swoim spojrzeniem. Aż nieszczęśnik się speszył.
- A skąd go masz?
Zapytał chłopak, nie naciskał cierpliwie czekając na odpowiedź. Podczas gdy pokemon podszedł niepewnie do ciebie. Ty go znałaś... to przecież jeden z tych wrednych oszustów! Mankey zrobił kilka kroków w przód po czym pacnął cię łapą.
- Ty Czarna, ratuj albo bęcki!
Zagroził ci stwór jak to miał w zwyczaju. Teraz co prawda nie miałaś Alakazama do pomocy, ale to on był na twojej łasce. Dobrze wiedziałaś, że on tylko zgrywa twardego, podczas gdy tak naprawdę boi się jak nigdy w życiu. On nie był taki jak twój Gligar, ktoś go zmusił do tego żeby wszedł do pokeballa.

Zrobiłam duże oczy.
- A możesz pokazać inne te pokemony? - poprosiłam jedynie mężczyznę, mrużąc oczy.
No i jasne skąd ma te pokemony, tylko nerwowo majtnęłam ogonem, wpatrując się w tego mężczyznę. Starałam się udawać spokojną i po prostu chciałam dawać osobę mającą zamiar jedynie przejrzeć towar. Przysunęłam się do Kaia.
- Znam tego Mankeya - szepnęłam tylko.
Mam nadzieję facet weźmie to za zwykłą konsultację. Stoję do tego od takiej strony, że jakby chciał uciec to mnie nie uniknie. Powinno być dobrze a ten Mankey niech myśli, że jestem niewzruszona, w sumie mała zemsta mogłaby być za to. Mimo wszystko chcę mu pomóc, być zamkniętym przymusowo w tym małym więzieniu! Miałam ochotę od razu rzucić się na tamtego mężczyznę i go rozkwasić, ale dowiem się na spokojnie jakich moich dawnych znajomych jeszcze trzyma.

Mężczyzna wysłuchał twojej prośby po czym schował Mankey'a do kuli i zaczął pojedynczo pokazywać różne pokemony. Niektóre z nich znałaś inne nie, jednak żaden z nich nie wyglądał na specjalnie zadowolonego obecnym stanem rzeczy. Gdy tylko odezwałaś się do chłopaka ten skinął głową na znak, że doskonale rozumie o co chodzi.
- A pokemony mam z hodowli znajomego. Bardzo zadbane, może młode ale wytrenować zawsze można.
Chłopak chwilę milczał po czym sięgnął do kieszeni po pokeball. Chwilę się wahał czy zrobić z niego użytek, ale schował go do kieszeni i westchnął głośno.
- A gdzie jest ta farma?
Zapytał nagle chłopak, mając nadzieję, że uda mu się zdobyć jakieś informacje od mężczyzny "po dobroci". Jednak ten zaczął się wymigiwać od odpowiedzi. Wtedy Kai wypuścił z przygotowanej kuli swojego podopiecznego w takim miejscu aby mężczyzna nie mógł uciec.
Gdy tylko nieszczęśnik zdał sobie sprawę z tego, co to za stwór zatrząsł się ze strachu. Cofagrigusy podobno pożerają ludzi, a to do najprzyjemniejszych nie należy.
- A teraz powiesz?
Zaproponował Kai spoglądając na zlęknionego zbira a spory duch lewitował w przejściu zasłaniając drogę ucieczki swoimi łapami.

Oglądam te wszystkie pokemony. Jasne, z hodowli, bo już mu uwierzę. Dobrze znam niektóre stwory i wiem, że urodziły się oraz wychowały na dziczy. Aż sama się z lekka cofnęłam od tego pokemona, one są straszne jak nic... Prychnęłam gniewnie jak facet zaczął kręcić.
- No bardzo ciekawa jestem skąd masz te pokemony, część z nich wychowała się w dziczy i dobrze o tym wiem - prychnęłam, sama podchodząc do faceta a na moich rękach pokazały się całkiem porządne szpony, coś mam jak u kota tylko są bardziej trójkątne i płaskie.
Z pewnością nie zostawię temu pokemonowi przyjemności po prostu pożarcia tego faceta, nie, najpierw go nieco pomęczę, a w tym mogę powiedzieć jedynie, że nie będę miała najmniejszych skrupułów. Póki co czekam czy takie zastraszenie tamtego mężczyzny coś da czy nie, jak nie to nieco go przycisnę do ściany czy coś, ewentualnie poturbuję... W świecie pokemonów zdarzały się takie sytuacje więc przywykłam.

Cofagrigus zbliżył się nieco do mężczyzny wlepiając weń swoje krwisto czerwone oczy. Jedna z jego mrocznych dłoni sięgnęła w kierunku mężczyzny i spoczęła na jego ramieniu. Pokemon był przerażający, facet trząsł się jak galareta.
- Dobra, powiem tylko go zabierz!
Zawołał odsuwając się w tył. Nie chciał mieć nic wspólnego z tym duchem, zwłaszcza, że zaczął on już wąchać przesłuchiwanego przestępcę. Ten chwilę milczał czekając na waszą reakcję aż w końcu nie wytrzymał i zaczął sypać.
- Szukajcie faceta z blizną na poliku. Powinien siedzieć w Asterion City. A teraz mnie puśćcie.
Powiedział w końcu dając wam potrzebne informacje. Po czym odwrócił się i wpadł na ducha. Zatrząsł się i niemal padł na ziemię. Ciało odmówiło mu posłuszeństwa, nie mógł zrobić ruchu, nawet najmniejszego. W końcu Kai zlitował się nad nim i wycofał pokemona do kuli. Po tym zrobił kilka kroków w kierunku tajemniczego handlarza złapał go za rękę i wydobył z siebie kilka zdań.
- Nie tak szybko. Pójdziemy na policję.
Zarządził głosem nie znoszącym sprzeciwu po czym zwrócił się do ciebie wyjaśniając pokrótce jak skorzystać z mapy wbudowanej w pokenav.
- Ja doprowadzę tą sprawę do końca, ty ruszaj już do miasta. Tam spotkasz się ze mną, albo jednym z chłopaków.
Powiedział i ruszył wraz z więźniem. Nic dziwnego, że ten nawet nie próbował uciekać, po spotkaniu z takim pokemonem...

No i nie miałam okazji się poznęcać...
- No dobra - powiedziałam z lekka wystraszona, że zostawia mnie tutaj samą i włączyłam mapę na pokenav by jakoś dotrzeć w zaznaczone miejsce.
Wzięłam sobie Gligara na ręce i tak szłam, zerkając na mapę i niańcząc pokemona. Majtałam ogonem, nie zwracając uwagi na ludzi jakich napotykałam. Przecież wiem, że nie jestem ani człowiekiem ani pokemonem, ale to w sumie mnie dobija... I mężczyzna z blizną na policzku, to już jest jakaś wskazówka... Podrapałam się po głowie i rozglądam się za którymś z tamtych chłopaków w nadziei, że nie będę musiała tutaj zbyt długo stać sama.
- No mały, szykuje się że razem sporo przejdziemy - powiedziałam do Gligara, niańcząc go jednocześnie, w sumie lubiłam się opiekować małymi pokemonami.

Poznęcać się, do tego były pokemony gotowe zjeść człowieka. Swoją drogą, ciekawe ile osób już tak skończyło? Lepiej chyba nie wiedzieć. Gligar mruczał radośnie przekręcając się w kółko jak kebab wsadzony do maszyny, aż w końcu spojrzał na ciebie i się odezwał jakby nigdy nic.
- Będziemy szli pieszo i trenowali, muszę być silny żeby walczyć z porywaczami.
Stwierdził pokemon napinając się dumnie jakby miał zaraz iść i się bić z Salamence'm Kai'a. Chwilę milczał po czym odwrócił się nasłuchując jak pies myśliwski. Co to mogło znaczyć... hm... Już wiem...
- To Archi...!
Pisnął pokemon zadowolony. Nie minęło wiele czasu a faktycznie spotkaliście blondyna. Nie wiadomo właściwie jak on go wykrył, ale nie miał z tym problemu. Chłopak szedł powoli w waszym kierunku napawając się promieniami popołudniowego słońca. Gdy tylko cię dostrzegł zatrzymał się i pomachał niechlujnie ręką na przywitanie.
- Spakowana już?
Zapytał tylko spoglądając na ciebie swymi wielkimi oczyma. Po tym wyciągnął z kieszeni coś co przypominało kawałek kamienia. Płaski i zarazem wydrążony, coś co ludzie nazywają harmonijką ustną. Po tym zaczął grać jakąś delikatną melodię, a więc to po tym Gligar go rozpoznał.

A więc wszystko jasne jak go odnalazł.
- W sumie to tak - powiedziałam, pokazując na swoją torbę, gdzie miałam zakupy, rzeczy od chłopaków jak i swój ukochany koc.
Posadziłam sobie Gligara znowu na głowie i tak mogę chodzić teraz bez problemu.
- W sumie podoba mi się takie coś, dawno chciałam podróżować i poznawać nowe pokemony i miejsca... No i ja też muszę trenować - powiedziałam wreszcie do Gligara z uśmiechem.
Teraz poczekać na Kaia... No bo chyba nie ruszymy bez niego... Słucham tej melodyjki zaintrygowana.
- Ładnie - powiedziałam wreszcie do Archiego.
Jeszcze patrzę do plecaka czy na pewno wszystko wzięłam i wygląda na to, że tak. Tylko jak tak patrzę to mój koc też by wymagał mycia, w sumie nigdy z nim tego nie robiłam a wiadomo...

Chłopak spojrzał na ciebie zadowolony ze swojego kunsztu muzycznego. Jego warki poruszały się powoli po instrumencie, aż w końcu uznał że wystarczy. Chwilę przyglądał się harmonijce, owinął ją w bawełnianą chusteczkę i schował do kieszeni.
- To co, idziemy?
Zaproponował jakby nigdy nic. W sumie czemu miał się jakoś specjalnie krępować. Gligar siedział na twojej głowie tylko chwilkę. Nie minęło wiele czasu aż zeskoczył nurkując bezpośrednio w torbie chłopaka. Po chwili wyłonił się z niej gryząc kanapkę z sałatą i serem. Archi tylko się zaśmiał i pogłaskał stworka po głowie.
- Nie ma co na niego czekać. Jak się zaczęły te sprawy urzędowe, to pewnie kilka dni zejdzie mu na łażeniu po komisariatach i innych takich. Dogoni nas ze swoim Salamence'm.
Zapewnił cię jakby wiedział o co chodzi. W sumie, sama już poznałaś jak szybki jest ten pokemon, na pewno taka podróż zajmie mu kilkanaście minut, a wy spędzicie na niej pewnie ze dwa dni. Wtem Gligar skończył pałaszować swój posiłek, o którym kompletnie zapomniałaś i wdrapał się na twoją głowę jakby wchodził na zwykłe drzewo. Przyzwyczaił się do ciebie, nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości.

No cóż, faktycznie od tego wszystkiego nakarmienie go wyleciało mi z głowy, ale grunt, że się teraz najadł. Pomiziałam Gligara pod mordką.
- Rozumiem, w takim razie chodźmy - powiedziałam do chłopaka nawet zadowolona i spojrzałam na swój pokenav jaka to nas trasa czeka, choć nadal średnio rozumiem niektóre znaczki... - Takie ważne rzeczy chyba nie powinny trwać tak długo co nie? - zauważyłam tylko.
Ja w sumie też nie jadłam nic praktycznie od wczoraj jak o tym pomyśleć, cóż wstąpię do lasów i poszukam jagód, przy okazji żółtych dla Pidgeyów. Te maluchy powinny nam pomóc, więc trzeba zabrać się za małą "rekrutację" a ja doskonale wiem jak szukać tych owoców. I mimo iż blondyn nie wygląda na rozgarniętego to łatwo rozgryzł o co mi może chodzić. Ludzie są zaskakujący!

Pokemon wcale się na ciebie nie gniewał. Sam mógł się upomnieć i byłoby po problemie, a w razie co sam potrafi się wykarmić jak widać. Gdy tylko posmyrałaś go pod pyszczkiem ten zaczął się bronić ile sił w szczypcach. Miał okropne łaskotki, nie ma co.
- Komu w drogę, temu sanki w maju.
Archi powiedział coś bardzo dziwnego i ruszył z wolna w kierunku kolejnego miasta. Był to dość dziwny chłopak, potrafił skakać i śmiać się, mimo widma nieuchronnego starcia z groźnymi zbirami. Z jego twarzy nie schodził uśmiech, który doskonale pasował do tego figlarnego spojrzenia.
- Niby tak... ale pośpiech jest złym doradcą.
Po tych słowach wyciągnął jeszcze dwie kanapki, jedną wręczył sobie a drugą sam zaczął pałaszować. Zajęło mu to nie więcej niż przeczytanie tego posta graczowi, co robiło niezłe wrażenie. W końcu znów byliście poza miastem. Właściwie, mogliście zostać tam na noc. Słońce powoli chyliło się ku horyzontowi, zostało niewiele czasu do ciemnej nocy. Co prawda, to ci nie przeszkadzało, dość dobrze widziałaś w takich warunkach, ale Pidgey'e są pokemonami dziennymi. W nocy nie znajdziesz ani jednego, a jeśli już to będzie bardzo niepocieszony faktem przebudzenia.

Zadowolona wcięłam kanapkę nawet szybciej niż chłopak. Wreszcie jednak zaczyna się robić ciemno... No więc czas się rozlokować na noc. Rozglądam się wokół za jakimś większym drzewem z mocniejszym konarem. Po chwili na nie wskakuję, zawieszam plecak na gałęzi wyżej i z użyciem gałęzi oraz koca robię robię coś w rodzaju wygodnego legowiska.
- To ja tutaj będę jak coś - powiedziałam do chłopaka, na wpół wisząc do góry nogami by mógł wiedzieć gdzie jestem.
Po chwili znowu jednak jestem cała na górze, układam się wygodnie i do tego tulę do siebie Gligara. Jakoś na ziemi nie chcę spać, przynajmniej na drzewie mniej pokemonów mnie zobaczy w razie czego i Rattaty nie ukradną plecaka ani nic... I Pidgeyów poszukam jutro. Dzisiaj już nie ma sensu bo raczej nie pomogą jakbym je obudziła.
- Dobranoc - powiedziałam jeszcze i zamknęłam oczy.

W końcu znalazłaś się na drzewie. Było stare, rozłożyste i wyglądało solidnie. W każdym razie powinno utrzymać takie chucherko jak ty. Chłopak podziwiał twoją zwinność i to, jak szybko udało ci się zrobić z niczego sensowne legowisko. Ten natomiast rozłożył na ziemi śpiwór i zaczął zbierać chrust dookoła, po chwili płonęło już małe ognisko. Światło, którym bił płomień tańczyło zabawnie po przedmiotach leżących w pobliżu a chłopak Archi położył się w swoim śpiworze.
- Dobranoc.
Powiedział tylko i wyciągnął jeszcze swoją harmonijkę ustną. Zaczął grać jakąś rzewną melodię, której nie znałaś. Właściwie nie znałaś żadnych melodii, przynajmniej tych ludzkich. Nawet raz udało ci się posłuchać koncertu małego różowego pokemona, ale to się źle skończyło. Po kilku chwilach zarówno ty, jak i Gligar usnęliście.
Nadszedł poranek. Słoneczko pięknie świeciło, ale wiatr potężnie targał koronami drzew. Nawet, o mniejsze latające pokemony było trudno, nie latały w takich warunkach jeśli nie było to potrzebne. Chłopak natomiast siedział przy ognisku i grzał coś w garnku. Widziałaś na pewno tam jakieś liście, jagody. Może to nawet być to coś dobrego.

No cóż, nie pierwszy raz przychodzi mi urządzać sobie lokum. Zadowolona i wyspana budzę się, po czym spoglądam na dół.
- Cześć - powiedziałam do chłopaka z uśmiechem.
Patrzę się przez moment na to co gotuje, takiego przyrządzania jagód jeszcze nie było.
- Co tam robisz? - spytałam go tylko, rozglądając się po pobliskich drzewach, może jest jakieś owocujące?
Kilka minut później zeskakuję z gałęzi i pewnie stoję już na ziemi. Oczywiście biorę swoje rzeczy i Gligara. Po tym znikam na kilkanaście minut w gąszczu i wracam z jagodami oraz owocami.
- Masz, jakbyś chciał więcej - położyłam wszystko przed chłopakiem i sama zabrałam się za przeglądanie swoich rzeczy w plecaku.
Wreszcie wyjmuje pokedex i zaczynam się nim bawić. Po tym to samo robię z pokenavem...
- Co znaczą te ślaczki? - spytałam się chłopaka, pokazując na napis na mapie.

Archi mieszał z wolna łyżką w garnuszku a ciecz bulgotała radośnie nad ogniem. Gdy tylko cię usłyszał pomachał ci ręką na powitanie i zawołał:
- Cześć.
Po tym znów przeniósł swoją uwagę na garnuszek jakby nic poza nim się nie liczyło. Właściwie nie wiadomo co to było, do czasu dopóki nie zdecydowałaś się po prostu zapytać.
- Zaparzam uzwar, to taka tradycyjna mieszanka ziół. Leczy się nią chorych i w ogóle, ale dla zachowania zdrowia warto czasami sobie łyknąć.
Po tym zniknęłaś w krzakach. Chwilę chodziłaś w poszukiwaniu jagód różnego rodzaju. Pewnie poszłoby ci znacznie szybciej, gdyby w połowie Gligar wszystkiego ci nie wyjadł. Ale tak to już jest z rosnącymi głodomorami. Ale w końcu, mimo małych, słodkich trudności byłaś gotowa żeby wracać. Miałaś już iść z powrotem do waszego obozowiska, gdy nagle twoim oczom ukazał się mały, zielony stworek.
Nie wyglądał na zadowolonego, a wręcz przeciwnie. Mogłabyś rzec, że czymś go wkurzyłaś, choć tak naprawdę nic, ale to zupełnie nic mu nie zrobiłaś.

- A to ciekawe - powiedziałam, patrząc się na ów wywar i rozejrzałam się, po czym ruszyłam już w las na moje małe zbiory.
Zadowolona idę sobie z owockami, co tam że Gligar zjadł i część, może reszty przynajmniej już nie tknie. I w sumie ciekawy tamten wywar, pokemony nic nie mieszały, tylko jadły jakie zioła im było trzeba... Wtedy na drogę wychodzi nam ten mały pokemon. Dlaczego jest taki zły? Przecież ja tylko zbierałam tutaj jagody!
- Coś nie tak? - zwróciłam się do stworka w języku pokemonów i czekałam na jego odpowiedź, ciekawe, może to były jego jagody?
Nie, pokemony raczej nie mają nic własnego, a jak już to siedzą przy tym i to pilnują albo noszą ze sobą. Zerknęłam na Gligara i znowu po tym patrzyłam się na poke-grzybka.

Pokemon spoglądał na ciebie jak rasowy morderca. Przestępował z łapko na łapkę i powarkiwał złowieszczo jakby chciał cię zjeść. Ty do niego mówiłaś a on rozpylał złowieszczo chmurę jakiegoś pyłku nad sobą.
- To moje owoce. Zabrałaś moje owoce.
Właściwie po co roślinie owoce. Skoro przeprowadza fotosyntezę... z resztą, czy to nie byłaby forma kanibalizmu? Roślinny pokemon jedzący rośliny... chyba, że nie po to mu były? Kto to wie. Stworek nie miał zamiaru się tłumaczyć tylko zaczął biegnąć w twoim kierunku. Uderzył cię mocno swoją głową w nogę, co nie było zbyt przyjemne. Ból nie był ogromny, od razu mogłaś stwierdzić, że stworek nie był zbyt silny, ale na pewno do najsłabszych też nie należał.
- Przestań!
Warknął nań Gligar rozciągając złowieszczo swoje łapy, tak aby pokazać błony służące do lotu. Tak naprawdę, to on chciał pokazać, że jest większy niż jest w rzeczywistości. Każdy, kto przebywał dłużej z pokemonami i miał chociaż trochę oleju w głowie zauważył, że wolą one udawać silniejsze niż są w rzeczywistości. Tak bez problemu można uniknąć walki i wyjść zwycięsko z niesnaski bez marnowania sił.
- Nie!
Warknął pokemon i tyle z tego wyszło, że cofnął się do tyłu i znów zaczął przygotowywać się do szarży.

- Nie wiedziałam że one do kogoś należą - starałam się tylko usprawiedliwić.
Ale zdaje się, że mały nie odpuści i tylko spojrzałam na Gligara.
- Gotów spróbować swoich sił? - spytałam się Gligara wiedząc, że sam musi się szkolić w boju.
A więc zsadziłam swojego stworka z głowy i spojrzałam na jego ataki.
- No dobrze, to zacznij od próby zatrucia go swoim Poison Sting, po czym Sand Attack! - powiedziałam na początku dość ciekawa jak to jest prowadzić walki, chłopaki tylko mi wspominali dotąd o tym...
No i myślę, że Gligar nie będzie miał nic przeciwko komendom. Przecież chyba na tym polega trenerstwo, tak?
- Dobrze, teraz ponów atak Poison Sting i wybij się w górę, staraj się unikać jego pyłków i znowu uderz Poison Sting, tym razem od góry, spróbuj go zatruć! - poleciłam Gligarowi.
Przy okazji robię użytek z pokedexa i sprawdzam co nieco o przeciwniku.

Gligar również spojrzał na ciebie i po chwili już wiedział co się święci. Gdy odstawiłaś go na ziemię przygotował się do walki. Chyba nigdy nie miał okazji mierzyć się z innym pokemonem...
Na początku pokemon wykonał Poison Sting, a sam oberwał z Tackle. Po tym nasypał nieco piachu w oczy swojemu przeciwnikowi. Pokemon w odwecie wyprowadził Absorb, które nieco zregenerowało jego siły.
- Tak łatwo się nie poddam...
Powiedział stworek mrugając jak szalony. Najwidoczniej piach mu nieźle przeszkadzał. Po tym Shroomish znów oberwał z Poison Sting, po czym chybił swoim Tackle. Znów Poison Sting! Udało się, pokemon został zatruty. Ale nie wyglądał ani trochę na spanikowanego czy rozzłoszczonego. Był, jakby to powiedzieć, zadowolony z faktu, że Gligar go zatruł?
- Zatrucie tylko mnie leczy!
Warknął stworek zadowolony z tego, że posiada niezwykle przydatną zdolność. Po tym zaatakował niebieskiego nietoperza swoim Absorb. Jeśli chcesz z nim wygrać, musisz się bardziej postarać. Nie co do tego żadnych wątpliwości.
Gligar: 80%
Shroomish: 75% + zatrucie

A to jedyny atak jaki mój Gligar jest w stanie wykonać? Prychnęłam nieco zła, po czym postanowiłam ułożyć nieco inną taktykę.
- No dobra to najpierw użyj jeszcze raz Sand-attack, to powinno mu już porządnie przeszkadzać! - powiedziałam szybko. - Teraz postaraj się wybić na ogonie do gałęzi nad nim i zetnij ją swoim Poison Sting! W ten sposób możemy go uruchomić jak konar okaże się być na tyle ciężki! Po tym zacznij pakować w niego Poison Sting i na wypadek jakby chciał się uwolnić to znowu sypnij mu Sand Attack w oczy, po czym kolejne Poison Sting! - wydawałam krótko komendy. - Zaraz po tym wszystkim uderz pokemona szczypcami by go wywrócić i uderz Poison Sting! By go dotkliwiej zranić! Staraj się go okładać jak najczęściej i przyciśnij go do ziemi, by nie mógł użyć pyłków! - dodałam jeszcze na zakończenie i czekałam na efekty.
W sumie ciekawie.

Gligar zaczął od zmniejszenia celności swojego przeciwnika, co było dość dobrym posunięciem, zważywszy na to, iż ruchy przeciwnika sprawiały, że ten się tylko leczył. Po tym ściął on większą gałąź, która spadła na przeciwnika, zadając niemałe obrażenia. Jak widać Shroomish nie spodziewał się tego. I znów Poison Sting, Absorb, Sand Attac i pudło! Roślinnemu stworkowi grunt zaczął palić się pod łapkami. Próbował walczyć, bronić się i wyprowadzać kontry, co niezbyt mu wychodziło w obecnej sytuacji. W końcu twój podopieczny wygrał swoją pierwszą walkę! Gligar usiadł na ziemi nieźle wymęczony. Oddychał ciężko, jednak na pierwszy rzut oka widziałaś, jak bardzo był dumny z siebie. Po chwili zobaczyłaś, że twój towarzysz podróży przyszedł w to miejsce. Chwilę się rozglądał, po czym doszedł do dość oczywistych wniosków.
- Myślałem, że coś się tu dzieje i miałem rację.
Powiedział chłopak oglądając miejsce zajścia. Sięgnął do kieszeni po swoje urządzeni, identyczne do tego, które miałaś i zeskanował nieprzytomnego pokemona.
- Nieźle sobie poradziliście.
Pochwalił was oboje po chwili. Chyba rzadko zdarzały wam się takie sytuacje, bo chłopak przeszedł nad tym do porządku dziennego, jakby nigdy nic się nie stało.
Gligar: +1lv

- Świetnie się spisałeś! - powiedziałam uradowana do Gligara i wzięłam sobie pokemona na ręce, po czym posadziłam go tak jak wcześniej na głowie by mógł sobie odpocząć.
Spojrzałam tylko na pokonanego pokemona i poszukałam czegoś do wyleczenia co mogłoby mu pomóc.
- Dzięki... Całkiem ciekawe takie coś... - stwierdziłam jedynie, szukając wśród swoich owoców jakiegoś przydatnego.
Resztę podałam swojemu towarzyszowi.
- Przydadzą ci się jakieś? - spytałam go tylko, w zamyśleniu poruszając ogonem i odpięłam pustą kulkę od paska.
Schroomish mógłby nam bardzo pomóc ale najpierw.. Najpierw chciałabym się go spytać czy się zgadza, wiem jak pokemon może się czuć w takim więzieniu, może miałby mi za złe to, że go tak bez zgody zamknęłam? Człowiek by się pewnie nad tym nie zastanawiał ale ja tak. Wyjmuję również pokedex i robię skan dzikiego pokemona.

Pokemon nic nie odpowiedział. Po prostu uśmiechnął się i dał odłożyć na swój "tron". Z twojej głowy miał doskonały widok, i miękkie włosy w które mógł się wtulać. Następnie zaczęłaś szukać owoców, był jeden, który mógł wyleczyć zatrucie i trochę pomóc stworkowi. W końcu dałaś mu owoc a ten otworzył na chwilę oczy i znów je zamknął. Nieźle go to wymęczyło, nie ma co.
- Ale myślę, że Gligarowi, przydałoby się nieco więcej ataków. Co ty na to?
Zaproponował blondyn po czym nie czekając na odpowiedź dodał.
- Mój Empoleon zna coś, co by się przydało mu.
Dodał wypuszczając swojego pokemona. Czarny pingwin stanął przed tobą, a jego spojrzenie napawało cię lękiem. Zupełnie jakby chciał cię zjeść albo coś.
A gdy zaproponowałaś mu owoce ten się uśmiechnął tylko i dał ci delikatnie do zrozumienia, że nie przydadzą mu się. Uzwar robi się według specjalnej formuły i w ogóle inne dziwne tradycje temu towarzyszą. Ale przynajmniej macie coś do jedzenia.
P.S. zapomniałem na śmierć, za walkę +5 respektu i +10% Sp. Attack Limit

A więc póki co chowam owoce do swojej torby, choć kilka zjadłam, sama zrobiłam się głodna przez to wszystko. Patrzę się jeszcze chwilkę na Schroomnisha, po czym kładę przed nim trochę owoców które na pewno potem nieco mu pomogą. Spojrzałam na tego ogromnego pokemona z lekka wystraszona.
- No dobra, to gotowy nauczyć się czegoś nowego? - spytałam tylko Gligara z uśmiechem i po chwili jak odpoczął to go odstawiłam.
W sumie ciekawi mnie ten cały uzwar, będę musiała spróbować. Po chwili sięgam do torby po jeszcze kilka owoców. Nie ma to jak pyszne leśne owocki, a i tak uwielbiam gruszki, których póki co nie znalazłam. Ciekawa jestem jak będzie wyglądać nauka nowego ataku. Ja w sumie też powinnam nieco potrenować. Tylko nie mam za bardzo z kim... Dotąd zawsze ćwiczyłam z Alakazamem... Mam nadzieję, że wszystko u niego jest w porządku. Że nie trafił do jakiegoś okropnego handlarza czy już właściciela...