Gra Novy

Zdecydowanie było to jedno z gorszych doświadczeń w twoim życiu. W końcu instynkt samozachowawczy jest silny w każdej istocie żywej. Tak czy siak byłaś, cała. Mogło się to skończyć znacznie gorzej, na przykład utratą jakiejś części ciała, czego z głębi serca nie polecam.
- Na szczęście jesteś cała.
Ucieszyła się dziewczyna widząc, że całkiem dobrze się trzymasz po takim przeżyciu. Ona, albo jakikolwiek inny człowiek skonaliby zaraz po eksplozji. W końcu nikt nie jest ognioodporny... chyba.
- To dość poważne oskarżenia. Nie wydaje mi się, żeby ktoś był do tego zdolny.
Powiedział po chwili chłopak. To była iście diaboliczna wizja. Ktoś, komu się zaufało miałby podkładać świnie swoim towarzyszom? Dziewczyna spojrzała na ciebie ze zdumieniem wymalowanym na twarzy.
- Nie wierzę w to...
Odparła a ty wypuściłaś swoje pokemony celem sprawdzenia ich stanu. Na szczęście wszystkie czuły się dobrze i nie wiedziały co to za zamieszanie.

Po chwili pokemony powędrowały znowu do pokeball i jak upewniłam się, że z nimi wszystko w porządku i rozejrzałam się wokół.
- Wiem, że poważne ale tak przeczuwam - stwierdziłam tylko krótko.
Zerknęłam jedynie na dziewczynę, po czym rozejrzałam wokół i wspięłam się na jakieś drzewo by zorientować się gdzie jesteśmy.
- To jaki plan na teraz? - spytałam. - Nie chcę wykorzystywać znowu tych dzikich pokemonów, niech lepiej odpoczną - stwierdziłam krótko.
Po tym złażę z drzewa, chyba ze wypatrzyłam jakieś owocowe. Wtedy przeskakuję na nie by strącić przyjaciołom dojrzałych owoców.
- Przynajmniej wiemy, że jestem o wiele wytrzymalsza nawet na eksplozje niż ludzie - mruknęłam cicho do siebie.
Ale to nie znaczy, ze od razu mam pakować się w największe ognie.

Pokemony już sobie robiły nadzieję, że będą uczestniczyć w jakimś pikniku na łonie natury, alb coś. Podczas gdy ty, zła, niedobra kobieto kazałaś im wracać do kul na wieczne nudy.
- W każdym razie musimy być teraz ostrożniejsi.
Powiedział Kai, patrząc z jak wielkim trudem przychodzi ci wdrapanie się na drzewo. Wyczerpany organizm nie chciał ci pomóc w tym zbytnio, lecz po kilku długich chwilach w końcu zauważyłaś gdzie jesteś. Byłaś w lesie niedaleko miasteczka, z tego miejsca widać było dymiące się rumowisko, którego resztki za wszelką cenę próbowała ugasić straż pożarna. To w końcu niezwykle istotne, inaczej ogień mógłby się roznieść na inne budynki.
- Na pewno musicie ruszyć do następnego miasta. Na pewno tutaj długo się nie pokażą, a nawet jakby to i tak nieprędko ich namierzymy.
Zamyślił się Kai, po czym wypuścił z kuli swojego Salamence. Chwilę przyglądał się wam obu po czym wskoczył na plecy swojego smoczego "rumaka", pożegnał się z wami i odleciał. Jessie natomiast przyglądała się tobie i próbowała jakoś pomóc ci zejść z drzewa, żebyś się zbytnio nie nadwyrężyła.
- Chyba powinnyśmy odpocząć do jutra i wtedy ruszymy do pobliskiego miasta. Co o tym sądzisz?
Zapytała Jessie przyglądając się tobie z uwagą jakby nie wierzyła, że nadal żyjesz.

No cóż, nie tym razem. Kiedy indziej urządzimy sobie jakiś piknik czy coś w tym rodzaju... Mimo iż mogę się ledwo wspinać to chyba na dzisiaj koniec robienia czegokolwiek. Westchnęłam i ruszyłam chwiejnie w stronę pokecenter.
- Ugh bardzo dobry pomysł, muszę odpocząć po czymś takim - mruknęłam ciągle wymęczona i poturbowana.
Całe szczęście jestem mocna. No cóż dziewczyna kompletnie mi nie wierzyła że byłam w stanie się siłować z pokemonami to ma na to mały dowód, ale nie tak chciałam zaprezentować to mojej towarzyszce. 
- Hym jakby to powiedział człowiek... A czuję się jakby coś po mnie przejechało! - cóż pamiętam połowicznie ale jest coś z jazdą.
Biorę jeszcze po drodze coś do jedzenia dla siebie i pokemonów. Po tym wypuszczam je w pokoju w pokecenter by się najadły. I jak chcą to w sumie mogą spać poza kulkami. Robaczkowi podrzuciłam zdobyte cudem cukierki.... Teraz brakuje mu tylko odrobina do ewolucji. Uśmiechnęłam się szeroko na myśl, że niedługo będzie pięknym motylem. Po tym położyłam się spokojnie spać.

Nie minęło wiele czasu a udało wam się przejść kilka metrów... no i jeszcze kilka. Właściwie to miałaś przerąbane, zupełnie jakby wszystkie siły z ciebie uleciały cokolwiek ma to znaczyć. Niedługo trafiłaś w miejsce, które można by nazwać opuszczonym sadem. Stare drzewa rosły w równych ostępach rodząc po kilkanaście mizernych jabłek i gruszek. Może ni było ich zbyt wiele, za to były przepyszne. Stare drzewa, mimo że rodzą mało owoców to są one najwspanialsze. Jak to się działo? Nikt nie wie.
- Lepiej dobrze wypocznij. Jeśli będzie trzeba zostaniemy tu nawet dłużej.
Zapewniła cię dziewczyna spoglądając na twoją drogę przez mękę. W końcu dotarłyście do pokecenter, gdzie mogłaś odpocząć w wynajętym przez was pokoju. Wypuściłaś tam swoje pokemony a sama usiadłaś na łóżku, żeby odpocząć. Wyłożyłaś dla nich jedzenie i w chwilę później padłaś na łóżko i zasnęłaś.
...
Poczułaś na poliku dziwny chłód, zupełnie jakby w nocy zmieniła się pora roku z lata na zimę. Niedługo zdałaś sobie sprawę z tego, że faktycznie na szybie uchylonego okna znajdują się różnego rodzaju wzorki jakby mróz je wymalował.

Nawet nie mogłam się wygodnie umościć w zwojach kołdry, koca i z wygodna dużą poduszką. Padlam tak jak się położyłam.
- Dobranoc - mruknęłam jeszcze cicho.
Rano było dość przyjemne. Chłodny podmuch jakby wygodnie schłodził moje obolałe mięśnie. Otwieram oczy i spoglądam na okno.
- Nagłe ochlodzenie? - mruknęłam cicho.
Po tym jedynie zmarszczyłam nos. A tak, wygląda na to że nie wzięłam wczoraj prysznica... Tak fajnie się pachnie jak jest się czystym. Poszłam szybko się umyć, jeszcze wyszorowałam włosy po czym mogę ubrana w coś świeżego iść wyjrzeć przez okno na zewnątrz. Ewentualnie staram się być cicho jak kompania jeszcze nie śpi. Myślę o wczorajszym. Mam wrażenie że ktoś wiedział o naszym ptasim zwiadzie. Muszę zorganizować własny o którym będę wiedziała tylko ja. Gdyby udało mi się złapać Kecleona. Byłby wprost idealny! Nikt nie musi o nim wiedzieć, nawet dziewczyna.
- To byłoby dobre - mruknęłam cicho do siebie.
A teraz trzeba będzie tego pokemona znaleźć. Sprawdzam sobie w dexie gdzie występuje.

wstałaś z samego rana, a dziewczyna tylko drżała pod swoją kołdrą. Zupełnie jakby zmęczenie było u niej silniejsze od zapotrzebowania na ciepło. W związku z tym ruszyłaś do łazienki i umyłaś się szybko. Co prawda pachniałaś ładnie, ale zmarnowałaś tyle czasu, że dziewczyna zdążyła się już obudzić.
- Skąd tu ten śnieg?
Zapytała wskazując na rozmarzający kopiec białego puchu, który zalegał na parapecie. Patrzyła na ciebie zupełnie jakbyś w ogóle mogła to wiedzieć, albo co więcej być przyczyną tego zamieszania. No ale niestety tak nie było. Obie byłyście niedoinformowane w kwestii nagłego ataku zimy. Wyskoczyłaś w końcu na zewnątrz i od razu zdałaś sobie sprawę z tego, że tylko okna są zasypane puchem i to nie tylko te od waszego pokoju?
- Chyba to nie jest zima.
Powiedziała Jessie gdy tylko wyjrzała na zewnątrz. W następnej chwili wypuściła ze swojego pokeballa darowanego jej Magnemite i ruszyła za tobą w plener.
- Lepiej poszukajmy śladów.
Stwierdziła i zaczęła poszukiwania wraz ze swoim pokemonem, który unosił się nad ziemią i latał w kółko poszukując... czegokolwiek.

No fakt, poranna toaleta była dość zajmująca... W sumie w dziczy też ale ludzka jest bardziej... dokładna że tak to ujmę i w sumie mi się to podoba. Jak wracam do pokoju to spoglądam to na dziewczynę to na okno.
- Umm... Nie wiem co to za śnieg... przecież to nie jest zima... Nie ma prawa by był śnieg... - powiedziałam zdziwiona.
Wychodzę z nią na zewnątrz przyjrzeć się puchowi. 
- Jest za ciepło by mógł się utrzymać, ktoś musiał zrobić go niedawno! - spostrzegłam się tylko, patrząc na niego.
Wzięłam trochę owego białego puchu w ręce. Dlaczego okna są zasypane....? I nic więcej? Hm to najpewniej jakiś lodowy pokemon, więc trzeba spróbować znaleźć odpowiedni trop. Choć ciężko będzie, w mieście jest ich aż za dużo. I najgorsze jest to, że nie wiemy dokładnie czego takiego mamy szukać! To jest z lekka drażniące no ale dobra.

Tak więc ogarnęłaś wszystko co trzeba i wyszłaś wraz ze swoją towarzyszką na zewnątrz. Przymrożone okna były dość dziwnym zjawiskiem, ale jak sądziłaś, to może być sprawka pokemona. A chyba warto to sprawdzić, może nawet uda ci się powiększyć drużynę... w każdym razie nie tylko was obudził nieoczekiwany chłód ciepłym rankiem, ludzie wyglądali na zewnątrz z nietęgimi minami. Zazwyczaj zamykali po prostu okno, a co niektórzy jeszcze sobie pobluźnili na wygłupy.
- Co to mogło być? Jak sądzisz?
Zapytała Jessie niezbyt zadowolona z przebiegu całej sprawy, podczas gdy ty zajmowałaś się poszukiwaniem jakiegokolwiek tropu. Znalazłaś kilka śladów, które nic ci nie mówiły. W waszym lesie nie było pokemonów, które mogłyby zostawić po sobie takie tropy. Po chwili usłyszałaś jakiś dźwięk w krzakach, który błyskawicznie się oddalał.
- Słyszałaś?
Powiedziała zaskoczona dziewczyna. Właściwie mogło to być wszystko, ale chyba warto to sprawdzić. Dziewczyna jeszcze wypuściła swojego Magnemite na wszelki wypadek i była gotowa ruszyć w pościg.

*sry za brak mojej aktywności ostatnio, jakoś nie mam zapału... *


A więc tak... W sumie nic nowego poza śladami się nie dowiedziałam. O co ja mam teraz zrobić by się jakoś rozkręcić? Hm... Patrze to na dziewczynę to na ślady. 
- Tropów takiego pokemona jeszcze nie widziałam - przyznałam wreszcie, przyglądając się im czy przypominają mi cokolwiek znajomego, jednak... nope. To jest bez sensu... A odnośnie lodu... Innymi słowy to gatunek prawdopodobnie z innych rejonów, może właśnie jakichś mroźnych skoro na oknach pojawił się lód... Tylko teraz pytanie czy może to nasi znajomi łowcy nie sprowadzili go tutaj? Jak tylko usłyszałam ów dźwięk z krzaków to natychmiast udałam się w tamtą stronę ogromnie zainteresowana. 
- No jasne ze słyszałam, mam lepszy słuch od ciebie w sumie... - zauważyłam tylko na pytanie dziewczyny.
A póki co penetracja krzewów i tego co skrywają... Naprawdę mnie ciekawi poznanie nowego gatunki pokemonów... Zawsze jak zjawiało się u nas coś w okolicy w lesie to było wielkie poruszenie, zwłaszcza jak odwiedzały nas wędrowne stwory.