Safari Mhrok

- Zatem zostaje nam jedynie iść wzdłuż tego wąwozu, a potem ewentualnie skręcić. - zaproponowałem dziewczynie.
Zacząłem wyliczankę ("Biegły dwa Pikachu...") i wylosowałem, że idziemy w prawo i też w tą stronę zrobiłem pierwszy krok.

17. No to jak ci też wyliczanka powiedziała tak też zrobiłeś i zacząłeś iść w prawo. Amelia po chwili ostrożnie powędrowała za wami. Uszliście kawałek, gdy usłyszeliście, że gdzieś płynie woda. Po przeciwnej stronie wąwozu sączył się mały strumyk wody, który spadał wprost do wąwozu i płyną sobie dalej w dół, czyli w stronę z której przyszliście.

Szedłem dalej obok wąwozu. Zauważyłem płynąc po przeciwległym brzegu strumień, jednak niezbyt mnie on interesował. W końcu jakbym miał się do niego dostać, skoro dzieli mnie od niego pięć metrów?

1. Wędrowaliście dalej w górę wzdłuż wąwozu, a teren coraz bardziej piął się ku górze. Po kwadransie taka wędrówka nieco zmęczyła Amelię, która zatrzymała się pod drzewem opierając się o nie, aby odpocząć chwilę przed dalszą drogą. Na drzewie o które się oparła siedział sobie:

Amelia przysiadła przy drzewie ze zmęczenia. Sam muszę przyznać, że ciągły marsz pod górę był męczący, więc również i ja przystanąłem przy drzewie. Zobaczyłem na jednej z gałęzi siedzącego motyla. Z czystej ciekawości postanowiłem go zeskanować.

2. Dex przedstawił ci następujące dane o pokemonie, który siedział na drzewie:
Ćma nic sobie nie robiła z waszej obecności, ale dalej sobie siedziała spokojnie na drzewie i zmrużyła oczy. Chyba miała zamiar się tutaj zdrzemnąć przez chwilę lub dwie.

Mothim wyglądał na całkiem uroczego stworka, jednak dwa SafariBalle, które mi zostały, były już zarezerwowane na dwa inne stworki. Gdyby tak nie było, na pewno chętnie bym go złapał. Czekam zatem aż Amelia wypocznie i oznajmi, że jest gotowa do dalszej podróży.

3. Amelia posiedziała pod drzewem jeszcze przez kilka chwil. Widać nie tylko ta wędrówką pod górkę ją zmorzyła, ale i cała wędrówka po safari. W końcu jednak podniosła się na równe nogi i oznajmiła:
- No to już chyba możemy iść. Mimo to i tak mam nadzieję, że w końcu teren będzie nieco bardziej normalny.

- Obyś miała rację. - odparłem do dziewczyny i ponownie zacząłem wdrapywać się pod górkę.
Musieliśmy zaprzestać odpoczynku w cieniu drzew i ruszyć dalej. Jednak im szybciej znajdziemy, pokemony których poszukujemy, tym szybciej będziemy mogli opuścić Wietrzny Las.

4. Wędrówka szła wam naprawdę bardzo mozolnie, a teren nie zapowiadał się zrobić ani trochę bardziej łaskawy, a wręcz przeciwnie, mieliście wrażenie, że jest jeszcze bardziej i bardziej stromy. Brakowało wam teraz tylko flagi, którą moglibyście wbić na szczycie tej góry, gdy tylko już się tam znajdziecie.

Dalej przyświecała mi myśl, że im szybciej się uwiniemy ze złapaniem pokemonów, tym szybciej opuścimy to miejsce. Najwyraźniej życie postanowiło zrobić nas w balona i nie ułatwiać nam tego zadania. Ja jednak uparcie dążyłem dalej, ku szczytowi.

5. I dalej targaliście pod górę. Noga za nogą powłócząc po ziemi i pnąc się w kierunku szczytu. W pewnym momencie idąc w górę spotkaliście . On również szedł jak szybko tylko mógł w górę, ale szło mu to znacznie gorzej niż waszej dwójce.

- Wychodzi na to, że teraz moja kolej. - powiedziałem do Amelii, po czym zbliżam się do stworka, uprzednio skanując go. - Cześć Bulbasaur. Też idziesz na górę? Jeśli chcesz, to mogę pomóc ci się tam wdrapać.

6. Pokedex przedstawił ci następujący zbiór danych na temat spotkanego Bulbasaura:
Widząc zmęczenie tego pokemona, albo też jego niezbyt wielką chęć do osiągnięcia celu zaproponowałeś mu swoją pomoc na co ten bez większego zawahania przystał.

- Na prawdę? To dobrze. - odparłem, po czym wyciągnąłem przedostatnio SafariBall. - Wystarczy, że go dotkniesz. Będziesz mógł sobie odpocząć, a gdy będziemy już na górze, to ciebie wypuszczę. Co ty na to?

7. Bulbasaur spojrzał na ciebie podejrzliwie i za pomocą vine whipa wytrącił ci safari balla z ręki. Widocznie nie takiej pomocy oczekiwał. Jakby tego było mało ball, w który go chciałeś złapać spadł na dół, ale nie wpadł do potoczka. Zawiesił się tuż nad nim na gniazdku, w którym prawdopodobnie nie tak dawno mieszkały sobie pokemony.

Jak zwykle życie lubi dawać w kość w mało odpowiednim momencie. Szczęściem w nieszczęściu było to, że SafariBall nie spadł w przepaść, tylko zadomowił się w gniazdku. Jednak znajdowało się ono kilka metrów w dół.
- Dzięki Bulbasaur. - odparłem ironicznie do pokemona.

8. - Saur! - warknął na ciebie pokemon odwracając głowę w dół, po czym zaczął kontynuować swoją wędrówkę w górę. Ty zaś miałeś wybór: zostać z jednym ballem mniej, albo jakoś szybko postarać się go stamtąd wyciągnąć i popędzić co sił w nogach za Bulbasaurem i próbować jakoś go udobruchać i do siebie przekonać.

Gdyby w mojej torbie ostało się więcej kul, zapewne nie żałowałbym tej, która spadła. Niestety była ona jedną z dwóch ostatnich, a obie były mi bardzo potrzebne. Uznałem za bardziej wartościowe drugą opcję.

9. Z drzew, które rosły obok zwisały pnącza. Wydawały się one być dostatecznie mocne, aby utrzymać człowieka, ale były niestety zbyt krótkie, aby od tak za ich pomocą się opuścić na dół, gdyż i tak byś nie dostał się w ten sposób do balla. Amelia chcąc okazać ci swoje współczucie dobre serce podeszła do Bulbasaura starając się dać ci nieco więcej czasu.

Niby gdy los podsuwa cytryny, to można zrobić lemoniadę. W tym przypadku owocem były dosyć mocne liany, które zsuwały się po ścianie urwiska. Niestety nie były one wystarczająco długie. Żałowałem w tym momencie, że nie ma obok mnie któregoś z moich Psychicznych podopiecznych, bo wtedy wystarczyłoby, żeby użył on swoich umiejętności. Staram się rozglądać za czymś, co wspomogłoby mi dotarcie do kuli w większy sposób niż przykrótkie liany.

1. Los tak chciał, że poza lianami nie znajdowało się tu dosłownie nic, co mogłoby ci pomóc w dostaniu się do balla. Oczywiście istniała inna droga. A było nią zejście po stromej ścianie na sam dół, aby wziąć kulę i wspięcie się z powrotem na górę. Jednak to rozwiązanie niosło ze sobą spore ryzyko.

W tej chwili żałowałem, że nie miałem elastycznych rąk. Mógłbym wtedy po prostu je wyciągnąć i..
- Chwila.. Długie ręce.. - do głowy wpadł mi pewien pomysł. 
Związany niestety był on z Bulbasaurem. Podszedłem bliżej trawiastego pokemona, chciałem go przeprosić za swoją nagłą propozycję. Poprosiłem go również, czy nie pomógłby mi z odzyskaniem kuli. Od razu obiecałem mu, że nie będę go próbował łapać, jeśli on się na to nie zgodzi.

2. Próbowałeś skłonić Bulbasaura do pomocy. Jednak po tym jak go wcześniej potraktowałeś nadal miał cię w nosie i ani myślał ci pomagać w odzyskaniu balla, którego sam w zasadzie wyrzucił. Amelia już traciła powoli pomysły na to jak by mogła dłużej go zatrzymywać, co oznaczało, że musisz się bardzo spieszyć.

Jako że od Bulbasaura raczej nie uzyskam pomocy, zostało mi jedynie samemu zejść po lianie, wziąć kulę i ponowne wspięcie się na górę. Chciałem jak najszybciej mieć ten problem już z głowy, jak i nie chciałem zaprzątać dłużej głowy Amelii, która starała się zatrzymać Bulbasaura. Jednak perspektywa spadnięcia w dół niezbyt mi odpowiadała. Wpadłem na inny pomysł. Staram się oberwać kilka lian, po czym mocno je ze sobą związać, żeby utworzyć jedną długą linę.