Safari Wojas021

Pierwsze co mi przyszło do głowy widząc to dziwne zjawisko to... WTF? O co tutaj chodzi? Po chwili dłuższego zastanowienie nie wiedziałem jednak co o tym myśleć na poważnie. Wróciłem do punktu wyjścia, czy jak. A może zwyczajnie zabłądziłem. Na razie jednak nie zapuszczam się w głąb trawy, lecz idę wzdłuż niej.

9) Zacząłeś się rozglądać wokół siebie. Nie zbłądziłeś, nadal byłeś na pagórku. Z braku innych wyjaśnień ruszyłeś dalej. Im byłeś bliżej szczytu, tym zwiększała się ilość zieleni pod twoimi stopami. W pewnym momencie zauważyłeś, że nawet ścianę porastały liany.

Hmm naprawdę ciekawe. Choć jeszcze bardziej ciekawe... A zresztą nie ważne. Ostrożnie idę przed siebie stawiając uważnie każdy krok. Nie chciałem przypadkowo potknąć się o którąś z lian i wywinąć orla. Nie byłoby to zbyt miłe doświadczenie. Zobaczymy dokąd mnie te liany zaprowadzą.

10) Szedłeś dalej wśród ściany porośniętej lianami. Po kilkudziesięciu sekundach marszu udało ci się dojść na szczyt. Znajdowało się tutaj potężne drzewo, którego korzenie wychodziły spod ziemi. Na jednej z gałęzi zawieszona była huśtawka.

Huśtawka? W środku strefy safari?
- 'Ciekawe kto to tutaj postawił.' - mruczę pod nosem cytując Bolta Logana, głównego bohatera gry Chrome. Nijak mi to jednak nie wyglądało podejrzanie. Podchodzę więc do drzewa i z ciekawości je obchodzę dookoła i spoglądam też w koronę drzewa. Następnie siadam na huśtawce i zaczynam się huśtać.

11) Rozejrzałeś się w okolicy tajemniczego drzewa, jednak nie znalazłeś nic niepokojącego. Zbliżyłeś się do huśtawki i usiadłem na desce. Nagle poczułeś mocniejszy podmuch wiatru, który sprawił, że zacząłeś się huśtać.

O fajnie, nie będę musiał sam się rozhuśtać. To naprawdę miłe ze strony wiatru, że mi pomaga. A może to nie wiatr? Ale jeśli nie wiatr to co innego by to mogło być. Co prawda ktoś lub coś mogłoby ten wiatr wywołać, ale kto by się tym teraz przejmował. Bujam się dalej na huśtawce ciesząc się jak dziecko.

12) Jak wiadomo los jest całkiem przewrotny. Gdy się tak huśtałeś, to w pewnym momencie lina podtrzymująca huśtawkę puściła, i upadłeś na ziemię. Musiał być to zabawny widok, bo zauważyłeś na twarzy Combuskena niewielkie podniesienie się kącika ust.

- Nawet nie próbuj... - zwracam się do swojego pokemona rozcierając miejsce na które upadłem. Jak pech to pech, ale przynajmniej nie będzie mnie to zajmowało. Zbieram się zatem z ziemi i rozglądam na boki, by zdecydować dokąd teraz pójść. Prawo, lewo, przód czy tył.

1) Combusken od razu spoważniał, a na jego twarzy nie było widok żadnej emocji. Wstałeś, otrzepałeś tyłek i rozglądałeś się wokół. Byłeś na szczycie wzgórza. Niedaleko znajdowało się kolejne wzgórze, a dalej inne uniesienia terenu, jednak mgła przeszkadzała w dokładniejszym przyjrzeniu się im. Jedynym zejściem ze wzgórza była ścieżka, którą tu wszedłeś. To wzgórze było połączone z drugim drewnianym mostem.

Widok innych wzgórz nie zdziwił mnie ani trochę. Od samego początku wkraczając do tej strefy spodziewałem się ich tutaj, a także mgły występującej wszędzie wokoło. Mimo wszystko jednak zdecydowałem się tutaj przyjść no i trzeba gdzieś się stąd ruszyć. Pokemony same do mnie nie przyjdą tutaj. Tak więc ruszam w kierunku tego mostu, by przejść sobie jako tako na drugie wzgórze.

2) Combusken szedł kilka kroków przed tobą. Stworek przez chwilę spoglądał na most, zapewne po to, żeby zobaczyć, czy wejście na niego jest bezpieczne. Combusken nie zatrzymywał cię, więc w jego ocenie, przejście mostem nie wiązało się z żadnym niebezpieczeństwem. Most lekko kołysał się z powodu wiatru, który nagle zaczął wiać.

Od razu łapię się jakichś lin, aby w razie upadku, a raczej zerwania mostu się czegoś trzymać... Prawda, że są tutaj liny tak? To nie jest żaden z tych wiszących mostów bez żadnych zabezpieczeń po bokach, bo jeśli tak to... Wdepnąłem w niezłe... Eee.... Bagno. O tak, bagno. Tak czy siak nie mam zbytnio wielkiego wyjścia i krok po kroczku staram się przejść na drugą stronę, gdzie czekam na swojego partnera.

3) Most był podtrzymywany przez liny i to właśnie ich się złapałeś, gdy wiatr zaczął mocniej wiać. Most nie wyglądał na stary i nic nie wskazywało na to, żeby się zawalił. Ty wolałeś zachować ostrożność i przez całe przejście trzymałeś się lin. Po kilku chwilach byłeś już na szczycie drugiego wzgórza.

No cóż, wreszcie udało mi się pokonać ten most i znaleźć się na sąsiednim wzgórzu. To była jedna z tych lepszych wiadomości. Teraz trzeba było myśleć... Co ja gadam, teraz trzeba było po prostu iść gdzieś dalej. Tak więc obieram sobie jakąś wygodniejszą trasę i nią się kieruję. Najlepiej tak, aby zejść z tego cholernego wzgórza i znów znaleźć się na prostym, cacanym terenie.

4) Ruszyłeś spokojnie przed siebie. Tak samo jak na poprzednim wzgórzu, tutaj również było jedno zejście na dół. Z braku laku wkroczyłeś na tą ścieżkę i powoli zacząłeś iść w dół.

Schodzę sobie zatem powoli z tej góry, gdyż zbytni pośpiech mógłby spowodować, że sturlam się z tego wzgórza niczym kula. Co prawda byłbym znacznie szybciej na samym dole, ale czy ewentualne nadszarpnięcie swojego zdrowia jest tego warte? Nie sądzę. Tak więc powoli idę w dół rozglądając się przy tym na boki.

5) Droga na dół była całkiem spokojna, wręcz monotonna. Zejście wydawało ci się krótsze, niż wejście na sąsiadujący szczyt, ale ty postanowiłeś się tym nie przejmować. Będąc na dole, zauważyłeś dwie możliwe dalsze ścieżki poruszania się, albo iść w przód w stronę doliny albo powoli zbliżać się do kolejnego wzniesienia.

Łażenie po wzgórzach już mi się znudziło, więc wybór kolejnego celu trudny nie był. Tak więc jednomyślnie obrałem drogę na wprost w kierunku doliny.
- No Combusken robimy coraz większe postępy, już niedługo rozpoczną się nasze łowy właściwie. - zwróciłem się do swojego pokemona stawiając nogę za nogą.

6) Wraz z Combuskenem ruszyliście w stronę doliny. Jednak wcześniej znaleźliście się ponownie wśród wysokich traw. Przechodząc przez nie, zauważyłeś, że niektóre źdźbła się poruszają.

Czyżbyśmy wreszcie natrafili w tym safari na coś ciekawego? Nie należy się jednak zbytnio podpalać. Wszak może to być coś pospolitego, a my się zbytnio nakręcimy i się potem mocno rozczarujemy. Tak czy inaczej warto to sprawdzić. Obserwuję więc poruszające się źdźbła traw i ruszam w tamtym kierunku. Jeśli będzie to pokemon to od razu skanuję go pokedexem.

1) W pewnym momencie stworek wyszedł spomiędzy wysokich źdźbeł trawy i w pełni mogłeś się mu przyjrzeć.
Stworek spojrzał na ciebie i cały czas się przyglądał. Ty wyjąłeś Pokedex i go zeskanowałeś:

Bardzo mi się spodobał ten pokemon, którego tu zobaczyłem. Jedno jest pewne: Chcę go mieć. Pytanie tylko jak bardzo chcę go mieć w swojej drużynie, a jak bardzo w swojej kolekcji. Tym martwić się będę później. Najpierw trzeba go mimo wszystko złapać. Tak więc powoli podchodzę do Sandila i siadam obok niego.
- Cześć Sandile, masz ochotę na przekąskę? - pytam krokodylka podsuwając mu trochę karmy.

2) - San, san. - odparł stworek i zbliżył się do ciebie.
Mały krokodylek chętnie zjadł daną mu przez ciebie karmę. Combusken przypatrywał się stworkowi zza twoich pleców.

- Cieszę się, że ci smakuje. - uśmiecham się do pustynnego krokodylka starając się dotknąć go ręką i pogłaskać.
- Co tu robisz tak samotnie? Nie nudzi ci się tutaj chodząc sobie tak po strefie? Wiadomo przecież, że ciężko tu o spokój. Tyle tu trenerów... - staram się nawiązać rozmowę z Sandilem.