Gra Celestia

Twoje Pokemony z wdzięcznością przyjęły pieszczoty z twojej strony, a kiedy rozdałaś każdemu z nich po odpowiedniej porcji karmy zabrały się za jedzenie. Pokemony Stevena same siedziały ze swoimi porcjami jedzenia, powoli konsumując. Widziałaś zdziwienie na twarzy mężczyzny kiedy powiedziałaś iż póki co nie masz przygotowanego swojego wejścia na pokazy.
- Wiesz, że od tego zależy czy będziesz jedną z ośmiu koordynatorów którzy zakwalifikują się dalej? A co do samej sukienki, jeśli chcesz ją uszyć musisz się śpieszyć. Droga powrotna do miasta Ci trochę zajmie, a nie wiem czy masz gdzieś tu maszynę. A mamy...- tu spojrzał na swój zegarek sprawdzając godzinę- No już sporo po południu. Więc masz coraz mniej czasu, a pokazy są już jutro.
Powiedział Steven jedząc swoją kanapkę, co jakiś czas popijając wodą. Musiałaś przyznać, że to co powiedział trochę Cię przeraziło. Nie zdawałaś sobie sprawy z tego, że jest już tak późno! Miał rację, jeśli chciałaś kupić sukienkę powinnaś się powoli zbierać do Pewter. A jeszcze chociaż raz przećwiczyć swoją prezentację! Lecz to mogłaś zrobić już będąc w mieście, chociażby na stadionie obok Centrum Pokemon. Fakt w szyciu byłaś bardzo dobra, jednak nie miałaś tutaj ani maszyny, ani kupionych materiałów by wziąć się za przeróbkę. To jest właśnie ten moment w którym ludzie zaczynają narzekać, że mają za mało czasu na wszystko!
- Ja sam będę musiał wrócić się do miasta, więc możemy iść razem jeśli Ci to nie przeszkadza.

Jadłam powoli kanapkę, gdy słowa Stevena do mnie dotarły. Spojrzałam na włąsny zegarek i poderwałam się z ziemi. TO JUŻ TAK PÓŹNO! Nie spodziewałam się, że czas spędzony z niebieskookim mężczyzną będzie leciał tak szybko. Spojrzałam na niego przerażona, co musiało go pewnie rozbawić.
- O mój boże, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że już tak późno! - Po chwili jednak trochę się uspokoiłam. Zaśmiałam się nawet pod nosem i spojrzałam na mojego towarzysza zawstydzona. Cofnęłam wszystkie swoje pokemony do PokeBalli, a Nessie wzięłam na ręce.
- Cóż, w dobrym towarzystwie czas leci szybciej... Masz rację, nie zdąże już niczego uszyć. Dlatego powinnam jak najszybciej pójść sobie coś kupić. - Westchnełam cicho. - Tak, wiem, że od tego wiele zależy... Ale dopiero wczoraj dowiedziałam się o pokazach i zdecydowałam się wziąć w nich udział. Jak tylko wrócę do Pewter od razu zabiorę się za układ. Na pewno się nie zawiedziesz! - Zaśmiałam się głaskając Nessie po głowie.
Będzie musiał wrócić do mista.
Ach, przecież on też miał swoje zajęcia! Zrobiło mi się głupio, że aż tyle czasu mu zabrałam. Nie spodziewałam się, że będzie nam tak miło czas leciał.
- Ach, racja. Przepraszam, że aż tak zmarnowałam twój czas. Pewnie masz lepsze rzeczy do roboty niż niańczenie początkujących koordynatorów! - Uśmiechnęłam się szeroko.
- Z miłą chęcią zabiorę się z tobą do Pewter, jeżeli oczywiście nie masz mnie już dość.

Steven zaśmiał się chicho, a następnie dokończył posiłek i wrócił wszystkie swoje Pokemony do kul. Spojrzał jeszcze w niebo jakby szukając tam czegoś.
- No wiesz, masz coraz mniej czasu na to by przygotować się do jutrzejszych pokazów, więc im szybciej ruszymy tym szybciej będziemy na miejscu.
Mówiąc to wstał, otrzepując z ziemi i kurzu swoje spodnie. Spakował opakowanie po kanapkach oraz puszkę z karmą, a następnie zarzucił na ramię plecak. Spojrzał na Ciebie czekając, aż sama będziesz gotowa na podjęcie drogi powrotnej do Pewter. Kiedy już się zebrałaś, sam dał pierwszy krok na przód, odwracając swoją głowę w twoją stronę posłał Ci przyjemny uśmiech.
- Nie chcę Cię martwić, ale chyba nie będę w stanie oglądać twojego występu z trybun stadionu. Ale, obiecuję że znajdę sposób na to by Ci kibicować.
Powiedział całkiem szczerze i tak w spokojnej atmosferze udaliście się ścieżką prowadzącą do miasteczka. Po drodze Steven jeszcze opowiedział Ci parę rzeczy o swoim rodzinnym regionie, chcąc przekonać Cię do odwiedzenia go. Oczywiście jeśli będziesz miała na tyle czasu i chęci. Powrotna droga zajęła wam tyle samo, ile czasu zabrało dotarcie na Księżycową Górę. Może i nie udało Ci się złapać żadnego z Eevee, ale za to poznałaś miłego, całkiem przystojnego młodzieńca! Steven zatrzymał się przed jednym z większych budynków kiedy już byliście w miasteczku, rozejrzał się i przeczesał zakurzoną dłonią swoje włosy.
- No... To ja idę zająć się swoimi sprawami. Jak pójdziesz prosto trafisz do centrum gdzie z pewnością kupisz jakąś sukienkę. To do zobaczenia, Tia! Powodzenia jutro!
Powiedział i pomachał Ci dłonią odchodząc w swoją stronę.

Zgodziłam się ze Stevenem jednym ruchem głowy i już zabrałam się za pakowanie rzeczy do torby. Usmiechałam się przy tym cały czas, sama nie wiedziałam czemu. To chyba towarzystwo niebieskookiego tak na mnie działało. Przy nim aż chciało się uśmiechać. Taki był miły i sympatyczny!
- Ach, rozumiem. Ale jeżeli uda ci się chcoiaż przez chwilę popatrzeć na mój występ - mam nadzieję, że cię zaskoczę.
Podczas podróży do Pewter cały czas rozmawialiśmy i śmialiśmy się. Naprawdę zapragnęlam odwiedzić jego rodzinne storny. Kto wie, może niebawem tam dotrę? Najpierw jednak czekała mnie liga Kanto. A potem Jotho. Dopiero potem będę mogła wybierać się w inne rejony. Niestety miałam już cały harmonogram swojego najbliższego życia.
Gdy dotarliśmy do miasta podziękowałam mu za to, że spędził ze mną tyle czasu.
- Umm, myślę, że znajdę coś ładnego. Jeszcze raz dziękuję za wszystko i mam nadzieję, że załatwisz wszystko, co masz do zrobienia. - Wzrokiem śledziłam dłoń, którą przeczesał sobie włosy. Ach, coś ścisnęło mnie w klatce piersiowej.
- Mam nadzieję, że kiedyś się jeszcze zobaczymy! - Pomachałam mu, w myślach cały czas powtarzając jedno słowo. Tia.
Odetchnęłam głeboko i poszłam na zakupy. Kiedy znalazłam odpowiednią sukienkę, a całkiem szczerze nie chciało mi się jakoś szczególnie szukać, więc wzięłam pierwszą, która mi się spodobała, udałam się do Centrum Pokemon. Tam pierwsze, co zrobiłam, to telefon do mamy.

Nic dziwnego, że poczułaś dziwne uczucie w dołku przyglądając się dłużej przystojnemu mężczyźnie, a właściwie jego silnej dłoni. Miałaś szczerą nadzieję, że prędzej niż później spotkasz się z nim po raz kolejny! Po krótkim pożegnaniu udałaś się w stronę centrum wchodząc do właściwie jedynego sklepu z sukienkami w tym mieście. Uśmiechnięta pracownica wysłuchała twoich oczekiwań oraz przeznaczenia twojej sukienki. Naprawdę długo nie wybierałaś, a twój wybór padł na niebieską sięgająca do kolan, nazywaną wdzięczne "Blue Coctail". Oczywiście poza sukienką w zestawie były także długie rękawiczki, ozdoba opaska, odpowiednie buty oraz rajstopy. Zadowolona przeglądałaś się w lustrze, a nawet złapałaś się na ma myśli czy spodobałabyś się w niej Stevenowi. Nawet Nessie podobałaś się w niebieskiej sukience! Zadowolona z zakupów pobiegłaś do Centrum Pokemon jak uskrzydlona gdzie nie czekając na nic zadzwoniłaś do swojej mamy. Jakby nie było, miałaś jej wiele do opowiedzenia! Nie chodziło tu tylko o zapisanie się do Pokazów, ale i chciałaś powiedzieć o spotkanym dziś młodzieńcu!
- Cześć kochanie. Jak Ci idzie opieka i szkolenie twoich Pokemonów? Wyglądasz na bardzo podekscytowaną.

Zadowlona ze swojej sukienki nuciłam coś pod nosem. Sama nie wiedziałam, co to było. Ale tak naprawdę byłam po prostu mega szczęśliwa. Myśl o tym, że mogłabym się w tej sukience podobać Stevenowi sprawiła, że na mojej twarzy pojawił się rumieniec. Odgniłam od siebie takie myśli i skupiłam sie na rozmowie z mamą. Tak wiele miałam jej do powiedzenia!
- Hej mamo! - Zaczęłam sie śmiać. - Nawet sobie nie wyobrażasz, jak wiele się wydarzyło! - Opowiedziałam jej o zapisach do Ligii Kanto i o Pokazach. Dodałam też, że będe niebawem w naszym rodzinny Cerulean City, więc pewnie się spotkamy. Powiedziałam także, że zdobyłam nowe pokemony - Arona i Vulpixa. Wypuściłam je z Balli i przedstawiłam mamie.
- I poznałam bardzo sympatycznego chłopaka! - Powiedziałam starając się ukryć rumieniec, który wypłynął na moją twarz. Żeby szybko zmienić temat pokazałam mamie sukienkę, którą sobie kupiłam.
- Myślisz, że będe w niej wygladać ładnie?

Twoja mama słysząc o twoich dzisiejszych przygodach słuchała uważnie, kiwając głową dając Ci tym samym znak iż cały czas słucha o tym co mówisz. Zaś gdy wspomniałaś o tym, że w najbliższym czasie pojawisz się w rodzinnym mieście uśmiechnęła się szeroko.
- Będziesz w domu? Cieszę się bardzo kochana! Pokażesz mi całą swoją drużynę i zjesz jakiś porządny obiad! Pokazy? Mam nadzieję, że będą pokazywane w telewizji, będę trzymać za Ciebie kciuki! Masz dużą wyobraźnię do szycia więc z pewnością do wykorzystywania ataków swoich Pokemonów.
Powiedziała do Ciebie śmiejąc się przy tym cicho. Jednak zamilknęła w momencie kiedy wspinałaś o poznanym chłopaku. Jak każda matka, była ciekawa kogo to tam poznałaś. Przybliżyła się do monitora zalewając Cię masą pytań odnośnie Stevena. Po chwili przypomniała sobie o czymś, a obok telefonu pojawił się PokeBall.
- Kochanie, profesor Oak wysłał specjalnie dla Ciebie nowego Pokemona. O ile się nie mylę jest to Horsea. Zadbaj o nią. I przygotuj się jak najlepiej do swoich Pokazów! Chce być dumna kiedy jutro będę Cię oglądać!
Powiedziała twoja matka śmiejąc się cicho. Porozmawiała z tobą jeszcze chwilę, opowiedziała o tym co zmieniło się w rodzinnym mieście, po czym rozłączyła się. Oczywiście poganiając, byś nie zaniedbała swojego treningu przed jutrzejszymi pokazami! Nessie siedząca Ci na kolanach, przytuliła się do twojej piersi mrucząc cicho. Chyba spodobały jej się walki pokazowe!

Uśmiechnęłam się na widok mamy. Niby minęło tylko kilka dni, ale naprawdę się za nią stęskniłam! Nie ukrywając, brakowało mi kogoś, z kim mogłabym porozmawiać, jak z nią. Brakowało mi mojego rodzinnego domu i całej zgrai Eevee, którymi zajmowałysmy się razem z mamą. Ale nie czas na rozczulanie się. Czekało mnie kilka ciekawych miesięcy i musiałam dać z siebie wszystko!
- Tak, będę w domu! Już nie mogę się doczekać. Ale najpierw muszę wygrać tutejsze pokazy i pokonać Brocka, Lidera sali. Gdy tylko to zrobię wrócę się do Cerulean City. Mam nadzieję, że Misty znajdzie dla mnie chwilkę. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy będa pokazywane w telewizji. I chyba nie chce wiedzieć. - Zaśmiałam się. Byłam dosyć nieśmiała i moja mama bardzo dobrze o tym wiedziała.
- Ma na imię Steven i jest trenerem stalowych pokemonów. - Zaśmiałam się na głos. - Bardzo pomógł mi w przygotowaniach do pokazów. I uratował przed Onixem na Górze Księżycowej. Jest bardzo sympatyczny, polubiłabyś go! - Pogłaskałam Eevee po łebku i słuchałam dalej mamy. Przekrzywiłam głowę w bok na wieść o nowym pokemonie.
- Ojej! Kolejne śliczne stworzonko! - Ucieszyłam się biorąc PokeBall, który przesłała mi mama. - W ogóle, szukałam na Górze Księżycowej jakiego Eevee. Niestety, żadnego nei znalazłam. Za to trafił mi się zielonooki Vulpix!
Rozmawiałam z mamą jeszcze przez chwilę, aż ziewnęłam lekko. Cóż byłam trochę zmęczona, a musiałam jeszcze przygotować się do pokazów. Ile z tym było pracy!
- A, mamo. - Mruknęłam jeszcze zanim się rozłączyła. - Jakieś wieści... od Reia? - Zapytałam zupełnie innym tonem. Zapewne wyglądałam na smutną, nawet nie patrzyłam się prostu w kamerę. Za każdym razem, gdy z nią rozmawiałam pytałam o to. I prawie nigdy nie otrzymywałam odpowiedzi, na jaką liczyłam.
Przytuliłam swoją Nessie i pożegnałam się z mamą. Udałam sie do pokoju, który otrzymałam w PokeCentrum dzień wcześniej. Tam rozłożyłam swoją sukienkę i spojrzałam na nią z uśmiechem. Powinnam w niej wyglądać naprawdę ładnie. Usiadłam na łóżku i podniosłam Nessie stykając się z nią nosem.
- Jak myślisz, Nessie... Uda nam się? - Po chwili przytuliłam lisiczkę do piersi. - No pewnie, że sie uda!

Niestety twoja mama nie dała Ci żadnych informacji na temat twojego przyjaciela z dzieciństwa. Nie kontaktował się z tobą, więc dlaczego miałby rozmawiać z twoją mamą? Może po prostu cicho wierzyłaś, że nie zapomniał o przyjaciółce z dzieciństwa! Zaraz kiedy pożegnałaś się ze swoją matką, poszłaś do pokoju w którym spędziłaś poprzednią noc. Rozłożyłaś suknię na łóżku przyglądając się jej krytycznym okiem. Naprawdę będziesz wyglądać ślicznie w ciemno niebieskiej sukience z srebrnymi oraz białymi wstawkami! Kiedy wzięłaś swoją małą Nessie na ręce ta zapiszczała słodko, kładąc łapkę na twoim nosku.
- Iłiii!
Widać było, że twój Pokemon chyba bardziej niż ty była przygotowana do pokazów! Ale to chyba dobrze, że twoja podopieczna tak cieszyła się na występ na scenie! To przecież było nie lada wyzwanie! Wystąpić razem ze swoim Pokemonem, stanowić jedność i pokazać jak piękny może być twój Pokemon!

Kiedy mama powiedziała mi, że nie słyszała nic o Reiu uśmiechnęłam się tylko do niej i pożegnałam szybko. Odeszłam od telefonu wzdychając. Tak bardzo nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Byłam smutna, bo od tak dawna nie widziałam twarzy Reia, nie słyszałam jego głosu. Najgorsze chyba było jednak to, że nie wiedziałam, co się z nim dzieje. Gdzie był, co robił. Jakie odznaki właśnie zdobywał. Kiedyś byliśmy nierozłączni, zawsze wiedziałam, co się w jego życiu działo. Znałam każdy jego sekret, każde jego zmartwienie. A teraz? Nawet nie wiedziałam, czy żyje.
Nie chcąc się dłużej zasmucać, przytuliłam do siebie Nessie i przez chwilę jeszcze przyglądałam się mojej nowej sukience. Zastanawiałam się, czy będę w niej wyglądać tak ślicznie, jak wyobrażałam to sobie w mojej głowie. Po chwili zastanawiania się poszłam spać. Wtuliłam się w mięciutkie futerko Eevee i zasnęłam szybciej, niż mogłam się tego spodziewać.

Położyłaś się na łóżku razem ze swoją Eevee. Po całym dniu pełnym wrażeń, spotkaniem z Stevenem oraz treningiem przed swoimi pierwszymi w życiu Pokazami. Kto wie, może ta dziedzina okaże się być idealna dla Ciebie? O wszystkim przekonasz się kiedy wreszcie staniesz na płycie stadionu. Z tego wszystkiego zasnęłaś... bez przygotowania się do rundy reprezentacyjnej! Z początku Nessie starała Cię obudzić jednak ostatecznie nie udało jej się i podobnie jak ty udała się na spoczynek.
Obudziłaś się rano, w zasadzie spałaś dobrze. Jednak po chwili przypomniałaś sobie o Pokazach zaczynających się o 10, na nowej arenie będącej nieopodal Centrum Pokemon. Jeszcze zaspanym spojrzeniem powiodłaś na wiszący na ścianie zegar, na którego tarczy widniał wizerunek Natu. Była... Tak. Dokładnie 8:55. Lepiej się zbierać! Bo może się okazać że jeszcze trochę i będzie za późno! A chyba nie chcesz się spóźnić na swoje pierwsze w życiu Pokazy?
Wygląda na to, że będziesz musiała polegać na swojej intuicji i zaufać Pokemonowi jakiego wybierzesz do pierwszej rudny. Przecież Steven powiedział że masz talent do pokazów. A chyba trochę się na tym znał skoro jego przyjaciel jest wysokiej klasy Koordynatorem.

Zaspałam.
Nic w życiu mnie już nie zdziwi, a przede wszystkim nie to, że zaspałam. Zawsze miałam tendencję do spania zbyt długo i także tym razem mi się to zdarzyło. Zerwałam się szybko, wiedząc, że nie mam czasu na nic. Wskoczyłam pod prysznic i nim zdążyłam się dobrze namydlić już z niego wychodziłam. Złapałam sukienkę i ubrałam się w nią. Miałam w planach robienie sobie skomplikowanej fryzury, ale ostatecznie zostawiłam moje loki rozpuszczone. Nie miałam ani chwili na takie zabawy. Umalowałam się na biegu - delikatnie tak, że prawie nie było widać.
I wybiegałam.
Miałam nadzieję, że się nie spóźnię. Nie wiedziałam, co mi przyniesie dzisiejszy dzień. Byłam nie do końca przygotowana, ale ufałam mojej małej Nessie. Wiedziałam, że da sobie radę. Moim zadaniem było jej w tym pomóc, jak tylko się da.
Myślami nawet nie krążyłam przy Stevenie, oczywiście do czasu, aż dostałam się na miejsce. Tam już nie spieszyłam się aż tak bardzo. I dopiero wtedy w mojej głowie pojawił się nowo poznany chłopak. Zastanawiałam się, czy znajdzie sposób, żeby oglądać pokazy. I co sobie o mnie pomyśli.

Jedno trzeba było Ci przyznać. Miałaś całkiem spore doświadczenie jeśli chodzi o ubieranie się w ciągu 10 minut. Przecież to nie był pierwszy raz kiedy zaspałaś! Jeszcze zanim wybiegłaś z PokeCentrum udało Ci się przejrzeć w lustrze, musiałaś przyznać że wyglądałaś całkiem ładnie w tej granatowej sukience! A twoje loki pięknie współgrały z ozdobną opaską jaką miałaś na głowie.
Kiedy razem z Eeve przy twojej nodze udało Ci się już dotrzeć na salę Pokazową musiałaś się po przeciskać pomiędzy ludźmi powoli zbierającymi się na sali by oglądać pierwsze pokazy w ich mieście! Nic więc dziwnego, że cieszyły się one tak dużym zainteresowaniem! Kiedy pokazałaś swój identyfikator koordynatora zostałaś wpuszczona na backstage gdzie stała już całkiem spora liczba twoich przyszłych przeciwników! A przecież tylko 8 z nich uda się dostać do drugiego etapu, gdzie szansa na wygranie głównej nagrody jaką jest wstążka będzie realna! Eevee chyba nie mogła się doczekać kiedy wszystko się zacznie bo ciekawa rozglądała się wokoło.
- Iłiii!
Zapiszczała radośnie patrząc na Ciebie, machając swoim ogonkiem. Twoja uwaga na chwilę skupiła się na Pokemonie, a ty poczułaś na sobie czyiś wzrok.
- Ceres? Ceres to ty?
Usłyszałaś za swoimi plecami bardzo znajomy głos a kiedy się odwróciłaś zobaczyłaś zielonowłosą dziewczynę, ubraną w piękną suknię. Nie mogłaś uwierzyć w to kogo spotkałaś! Przecież to Mira we własnej osobie! Stara znajoma, która dzielnie znosiła nie raz, nie dwa rolę żywego manekina kiedy uczyłaś się szyć! Dziewczyna zapiszczała i rzuciła Ci się na szyję. Co za niespodzianka! Ona podobnie jak Rei ruszyła w podróż by zostać trenerką, jednak chyba wybrała ścieżkę Koordynatorki.
- Ceres nie mogę uwierzyć! Co tu robisz?

O mamuniu! Okazało się, że na pokazach było sporo ludzi. Sama nie spodziewałam się, że aż tylu ich przybędzie i właśnei poczułam tremę. Ściskało mnie w brzuchu, lecz widok uradowanej Eevee dodał mi otuchy. Rozejrzałam się po ludziach, szukając twarzy Tracey. Dopiero zorientowałam się, że nie widziałam jej, odkąd rozstałyśmy się wieczorem w PokeCentrum. Dwa dni temu. Ciekawa byłam, czy przyjdzie na pokazy. Wzrokiem szukałam także osobistości - samego Lidera Brocka. Chciałam go zobaczyć, ot co.
Nim jednak kogokolwiek znalazłam, usłyszałam znajomy głos. Przez chwilę próbowałam połączyć go z wyobrażeniem twarzy, by dotarło do mnie, kto mógłby mnie wołać. I wtedy właśnie odwróciłam się, a moim oczom ukazała się... Mira!
- Mira! O matko! - Objęłam ją, ledwo utrzymując równowagę, gdy się na mnie rzuciła.  Kątem oka rozejrzałam się jeszcze po okolicy, w głębi serca licząc na to, że spotkam jeszcze kogoś z naszych wspólnych znajomych. W końcu opuścili Cerulean City wspólnie...
- Biorę udział w pokazach. - Powiedziałam cicho, nie rozwodząc się nad tym zbytnio. - A ty? Skąd się tu wzięłaś? Co się z tobą działo przez cały ten czas?

Eevee widząc jak witasz się ze swoją starą znajomą mimo iż była bardzo odważnym Pokemonem, tak dla pewności schowała się za twoimi nogami. Mira zaśmiała się cicho, zasłaniając dłonią usta. Radosna zielonowłosa okręciła się wokół własnej osi, a piękna suknia którą miała na sobie poruszała się razem z jej ciałem. Musiałaś przyznać, że wyglądała w niej jak księżniczka! Dziewczę dopiero po chwili zauważyło twojego liska, tak więc kucnęła by się z nim przywitać. Nessie zadowolona z uwagi jaką jej poświęciła Mira wychyliła się zza twoich nóg pozwalając się głaskać.
- Jak tylko ruszyłam z miasta postanowiłam, że zostanę Koordynatorką. A skoro tu są pokazy, nie mogłam odpuścić. Jejku, ale ta twoja Eevee śliczna! To moje trzecie Pokazy, póki co udało mi się zdobyć jedną wstążkę, więc jeszcze cztery i będę mogła zacząć trenować do Wielkiego Festiwalu.
Powiedziała zadowolona, po czym wstała poprawiając swoją sukienkę ozdobioną ślicznymi różami. Widziałaś, że dziewczyna chciała coś jeszcze powiedzieć, jednak na dużym ekranie mieszczącym się w pokoju pojawiła się prezenterka, która poinformowała o tym iż Pokazy rozpoczną się za 10 minut. Aż coś ścisnęło Cię w żołądku kiedy o tym usłyszałaś! Zgodnie z tym co powiedziała prezenterka pokazane zostały portrety wszystkich uczestników z numerami. Zobaczyłaś, że tobie został przypisany numer 3, zaś twojej koleżance, 7. Wygląda na to, że pierwsza będziesz musiała się zaprezentować! Z ekranu zniknęła prezenterka, a pojawiła się arena Pokazowa, z czterema pustymi miejscami dla sędziów, a przed nimi stała prezenterka z miktofonem w dłoni.
- Witam Państwa bardzo serdecznie! Nazywam się Serena i poprowadzę dla was pierwsze pokazy w mieście Pewter! Zanim jednak zobaczmy prezentowane przez naszych koordynatorów piękno ich Pokemonów przywitajmy naszych sędziów! A oto oni! Dobrze znana siostra Joy z miejscowego Centrum Pokemon!
Powiedziała Serena pokazując dłonią na wejście do areny z którego wyszła siosrta Joy machając do zebranych osób na trybunach i uśmiechając się.
- Przewodniczący Fanklubu Kordynatorów, pan Contesta! Przywitajmy teraz osobę która pilnowała by wszystko na tych pokazach było dopięte na ostatni guzik... Lider Kamiennych Pokemonów, Brock! A naszym ostatnim sędziom będzie nasz gość specjalny! Przybył tu do nas aż z dalekiego regionu Hoenn, szanowany badacz Pokemonych Skamielin, posiadacz tytułu Championa Hoenn... Steven Stone!
Steven. Właśnie. Steven.. Obiecał, że będzie obserwował Cię w czasie pokazów! Ale w życiu nie przypuszczałaś, że będzie to robił z ławki sędziowskiej! I to jeszcze jako gość specjalny! Jasnowłosy mężczyzna wszedł na stadion powolnym, spokojnym krokiem ubrany całkowicie inaczej niż wczoraj.
W takim ubiorze istotnie wyglądał jak mistrz! Zaraz, zaraz... czy to wygląda na to, że flirtowałaś z samym mistrzem Ligii Hoenn! Steven stanął na środku stadionu machając do widowni i kłaniając się im. Podziękował za zaproszenie na otwarcie Pokazów i tak wspaniałą organizację, a następnie zajął swoje sędziowskie miejsce.
- O reeety! Sam Champion Hoenn! No nie wiem jak ty, ale dla mnie to teraz będzie jeszcze większy stres! I swoją drogą jest całkiem przystojny. Prawda?
Zaśmiała się Mira, szturchając Cię lekko w bok. Wciąż byłaś w szoku! Jak ty teraz wyjdziesz na stadion prezentując swojego Pokemona!

Zaśmiałam się widząc Eevee chowającą się za moją nogą. Cóż, Nessie bywała odważna i ciekawska, ale miała także momenty, w których była po prostu nieśmiała. Mira wyglądała na bardzo ucieszoną z naszego spotkania. Musiałam przyznać, że za nią tęskniłam. Kiedyś, gdy mieszkałyśmy jeszcze obok siebie była moją powierniczką sekretów. Tylko jej mówiłam, co siedziało w moim sercu. Jej i... Reiowi. Kiedy wyruszyli w podróż bardzo długo nie mogłam się przyzwyczaić do tego, że nie ma ich już przy moim boku.
- No tak! Ja przybyłam tutaj w poszukiwaniu Eeveelucji na Górze Księżycowej. Przy okazji planowałam wyzwać Brocka o pierwszą odznakę. I akurat siostra Joy powiedziała mi o pokazach... Więc postanowiłam spróbować. - Powiedziałam biorąc Nessie na ręce i głaskając ją po puchatym łepku.
- Trzecie? Ojej. Wygląda na to, że nie mam szans! - Zaśmiałam się perliście i przyjrzałam Mirze. Naprawdę wyglądała jak księżniczka. W tym momencie żałowałam, że nie miałam więcej czasu na przygotowanie swojej sukni. - To mój debiut, jeżeli mam być szczera. Trenowałam tylko raz... - Przypomniałam sobie o Stevenie i prawie się zarumieniłam.
Widziałam, że Mira chciała coś jeszcze powiedzieć. Sama miałam tak wiele do obwieszczenia! przede wszystkim, cisnęło mi się na usta wiele pytań. Pytań, które musiały poczekać na później. Głos prowadzącej dochodził do nas bardzo wyraźnie, mimo to podeszłam bliżej areny. Ujrzałam numerki kandydatów i poczułam, że to naprawdę już czas.
Spojrzałam na widownię i aż mnie skręciło. Nigdy nie byłam tak stremowana, jak w tym momencie. A fakt, że miałam numerek trzeci wcale nie poprawiał mojej sytuacji!
Nagle na scenie pojawili się jurorzy. Uśmiechnęłam się na widok siostry Joy. Była to naprawdę miła i sympatyczna kobieta. Jej obecność zdecydowanie będzie działała na mnie uspokajająco. Potem pojawił się jakiś facet, którego w ogóle nie znałam. Następny był lider - Brock! Pierwszy raz mogłam mu się w ogóle przyjrzeć. Wyglądał na sympatycznego, choć odrobinę twardego z charakteru. Ale jaki był naprawdę - tego nie wiedziałam. Powoli nudziło mnie obserwowanie tych wszystkich sędziów, gdy moim oczom ukazał się... on.
Jęknęłam cicho na jego widok i poczułam, że szczęka opada mi do ziemi. Był ubrany inaczej niż wczoraj, dużo bardziej elegancko. Mimo to, byłam pewna, że to był on. Mężczyzna, który tak bardzo mi pomógł i podniósł na duchu. Przez chwilę wpatrywałam się w niego, jak zaczarowana. Tekst prezenterki dochodził do mnie z opóźnieniem. Dopiero po kilkudziesięciu sekundach zrozumiałam.
- Czempion?! - Jęknęłam cicho zaskoczona. Poczułam, jak na moich policzkach pojawia się ogromny rumieniec, a nogi się pode mną uginają. Spędziłam prawie cały wczorajszy dzień z kimś tak wysoko postawionym! Aż nie mogłam w to uwierzyć! Miałam ogromny mętlik w głowie.
Z zawirowania wyrwał mnie głos Miry.
- Steven... Stone? - Mruknęłam cicho. - Myślę, że dla mnie będzie to jeszcze większy stres, niż dla ciebie. - Uśmiechnęłam się lekko i razem z Eevee skierowałam odrobinę do przodu. By lepiej widzieć pana czempiona.
- Przystojny? Masz rację, ale na pewno jest też bardzo sympatyczny. - Zaśmiałam się w duchu, lecz nadal czułam stres.

Wciąż nie mogłaś dojśc do siebie po szoku jaki przed chwilą przeżyłaś. Nigdy w życiu przecież nie pomyślałabyś, że on jest Championem! Na dużym ekranie przed którym stałyście razem z pozostałymi uczestnikami pokazów widziałaś całą masę ludzi siedzących na trybunach. Przy jednym ze zbliżeń ujrzałaś także Tracey! Jak obiecała, tak zrobiła i pojawiła się na pokazach by wspierać Cię z trybun! Mira zerknęła na Ciebie nieco podejrzliwym spojrzeniem.
- Więc miałaś okazję poznać Stevena? Ohoho... A może trochę więcej niż poznać? Czerwienisz się na jego widok. Wiesz?
Zaśmiała się dziewczyna pycając Cię palcem w lico. Zaraz po tym pojawiła się po raz kolejny speakerka oficjalnie już otwierając pokazy. Jako pierwszy na scenie pojawił się chłopak z ewolucyjną formą Squirtla, jednak nie udało Ci się zapamiętać imienia tego Pokemona. Musiałaś przyznać, że poradził sobie naprawdę dobrze! Przynajmniej wedle twojej opinii, a ilość punktów jakie zdobył to 24.5. Następna w kolejce była chyba znacznie młodsza od Ciebie szatynka, dla której to też były pierwsze pokazy. Jednak podczas jej tury reprezentacyjnej coś poszło nie tak, bo widać było jak bardzo się wystraszyła o jej małego Pichu. Suma sumarów, przyznano jej łącznie 21.2 punkty. Wygląda na to, że zaraz będzie twoja kolej!
- Następna jest Celestia! Proszę schować wszystkie swoje Pokemony do kul. Pamiętaj, wchodzisz.. prezentujesz swojego Pokemona w stronę widowni, kiedy skończysz, ukłon dla widowni i jury. Potem czekasz na noty i wracasz. Rozumiesz? No... to 1.. 2... 3... Wchodzisz!
Powiedziała do Ciebie kobieta stojąca przy drzwiach prowadzących krótkim korytarzem na arenę pokazową.

Nadal byłam w szoku. Sam fakt, że Steven był na pokazach i miał na mnie patrzeć było dostatecznie stresujące. A to, że był czempionem wcale nie polepszało sytuacji. Czułam, jak nogi się pode mną uginają, a brzuch skręca ze strachu. Jak ja teraz wyjdę na scenę? Spojrzenie na trybuny także nie było dobrym posunięciem. Ujrzałam, jak wiele osób będzie mi się przyglądało i aż musiałam złapać się za ramię Miry, żeby nie upaść. Na szczęście, dojrzałam twarz Tracey i się uśmiechnęłam. To miło z jej strony, że się pojawiła! Miałam nadzieję, że jeszcze się z nią spotkam.
- Cz-czerwienię? - Spowodowało to napad jeszcze większego rumieńca na mojej twarzy. Schowałam ją na chwilę w dłoniach i próbowałam odetchnąć głęboko. Musiałam wyglądać jak pomidor!
- No... Powiedzmy, że sporo mu zawdzięczam. - Mruknęłam cicho, starając się nie wchodzić w temat zbyt głęboko. Nie było teraz czasu na to, żeby myśleć o Stevenie. Moja kolej coraz bardziej się zbliżała!
Oglądałam pokazy innych i oceniałam. Bałam się, bo jak zwykle - byłam nie przygotowana. Musiałam improwizować. A co, jak zbłaźnię się przed tyloma ludźmi? Przed Stevenem? Kiedy drugiej uczestniczce coś nie wyszło, jęknęłam cicho. Czułam, że mój pokaz potoczy się jeszcze gorzej, niż jej.
Gdy usłyszałam swoje imię, zamknęłam oczy. Walczyłam z chęcią ucieczki. Cofnęłam Eevee do PokeBalla i ruszyłam przed siebie. Słyszałam głos podpowiadającej mi kobiety, jednak nie patrzyłam na nią. Cały czas miałam zamknięte oczy. Gdy podeszłam do wyjścia na arenę otworzyłam je jednak, znając swoje możliwości. Po prostu nie chciałam się wywrócić. Wyszłam na środek, powoli, na nogach, które były jak z waty. Stanęłam przodem do publiczności i ukłoniłam lekko głowę. No i zaczęło się! Wypuściłam Eevee z PokeBalla, który wcześniej podrzuciłam do góry. Zaczęłam ją instruować, nim jeszcze opadła na ziemię.
- Nessie! Sand Attak, gdy tylko opadniesz na ziemię. Stwórz mały, piaskowy wir wokół siebie! Potem użyj Swift, kierując gwiazdki do góry! Wyceluj w nie Shadow Ballem, aby rozbiły się o siebie tworząc złoto-fioletowe drobinki! Te gwiazdki i Shadow Balle, które się nie rozbiły same, rozbij za pomocą zgrabnego Iron Tail! Opadnij na ziemię, robiąc po drodze salto w powietrzu i odbij drobinki lecące na ciebie za pomocą Hyper Voice! Skieruj atak do góry, aby cała arena, łącznie z nami utonęła w złoto-fioletowym pyle! - Zarządziłam i czekałam na efekty prezentacji. Gdy było po wszystkim ukłoniłam się lekko i wyciągnęłam ręce do Nessie, aby na nie wskoczyła. Z szybko bijącym sercem czekałam na wyniki. Unikałam patrzenia na Stevena, chociaż kątem oka i tak na niego zerkałam.

Musiałaś wziąć parę głębszych oddechów. Poradzisz sobie. W myślach utwierdzałaś się w tym przekonaniu. Wierzyłaś przecież w umiejętności swojej małej Nessy! Jeszcze kiedy byłaś w korytarzyku przed sceną usłyszałaś głos Sereny.
- A teraz przed państwem wystąpi Celestia, początkująca koordynatorka z miasta Cerulean! Przywitajcie ją gorąco!
Słyszałaś już oklaski które rozbrzmiały na trybunach, a ty dopiero teraz zdałaś sobie sprawę z tego, że naprawdę wplątałaś się w Pokazy Pokemon! Na nogach jak z waty wyszłaś na stadion, a publiczność kiedy Cię zobaczyła jeszcze mocniej bić brawo. Przez chwilę straciłaś ostrość widzenia, nawet zawachałaś się przed wyborem Pokemona do prezentacji. Jednak zdecydowałaś się i wybrałaś swoją Nessie. Lisiczka stanęła na płycie stadionu rozsypując wokół siebie szybko piasek, który utworzył niewielki wir. Następnie Nessie użyła Swift, a lecące w górę gwiazdki otoczone zostały delikatną brązową mgiełką.
- Niesamowite! Swift wykonany przez Eevee zmienił kolor na delikatny brąz, a dodatkowo ciągnie się za nim piasek, niczym ten czarowany przez Piaskowego Dziadka!
Skomentowała Selena obserwując poczynania twojego Pokemona. Następnie Eevee zaczęła rozbijać gwiazdki swoimi Shadow Ball, a iskrzący się fioletowy dym zaczął powoli opadać na stadion. Twoja mała Eeve wyskoczyła używając Iron Tail i w powietrzu wykonała salto zbierając dość sporą ilość pyłu wokół ogonka.
- Spórzcie państwo! Iron Tail tej małej Eevee zmienił kolor na fioletowy i pięknie się iskrzy!
Twoja Nessie opadając uderzyła fioletowym Iron Tail o płytę stadionu jednocześnie używając Hyper Violce czego efektem była rozchodząca się po arenie fioletowo-srebrna fala dźwięku. Nessie wyskoczyła wykonując fikołka i stanęła obok Ciebie, na co publiczność zaczęła was głośno oklaskiwać.
- Niesamowity pokaz! Nasza publiczność jest zachwycona! Spójrzmy jednak na to jak ocenią ten występ sędziowie!
Powiedziała prezenterka uśmiechając się. Kiedy sama odwróciłaś się w stronę sędziów widziałaś iż wszyscy się uśmiechają, więc raczej im się podobało. A co najważniejsze, Steven wyglądał na zachwyconego twoimi umiejętnościami! Po chwili stresu pojawiły się noty na małych ekranach przy stoisku każdego sędziego.

Cytat :

Pan Contesta: 7.5| Joy: 9.1|Brock: 7.5| Steven: 9.0

- Nasza początkująca trenerka zdobyła naprawdę wysokie noty jak na swój pierwszy pokaz... A suma punktów to 33.1! Gratulujemy Celestii! A za chwilę wystąpi kolejny koordynator!

Stałam oczarowana tym, jak pięknie moja Eevee wyglądała podczas swojego pokazu. Musiałam przyznać, że nadawała się do tego idealnie! Nie ćwiczyłyśmy ani razu, a ona zrobiła to tak, jakby to było coś zupełnie normalnego. Wpatrywałam się w nią oczarowana, a gdy prowadząca komentowała rumieniłam się lekko. Zdmuchnęłam resztkę pyłu z czoła, choć musiałam mieć tego masę na włosach. Uśmiechałam się szeroko do publiczności i sędziów.
Czekałam na wyniki trzęsąc się cała. Miałam nadzieję, że nikt tego nie zobaczy. Podświadomie czułam, że Eevee należy się mnóstwo punktów! I tak też się stało. Mimo, iż był to nasz pierwszy pokaz, zdobyłyśmy naprawdę dobre noty. A sam fakt, że od Stevena miałyśmy aż dziewięć punktów sprawił, że ucieszyłam się jeszcze bardziej. Teraz spojrzałam na niego trochę śmielej i uśmiechnęłam się do niego najpiękniej, jak tylko umiałam.
Ukłoniłam się lekko i wróciłam skąd przyszłam. Wpadłam w ramiona Miry, ledwo utrzymując się na nogach.
- O matko! Myślałam, że umrę.

Jasnowłosy mężczyzna odwzajemnił uśmiech i jeszcze odprowadził Cię wzrokiem kiedy schodziłaś ze sceny. Teraz czułaś się znacznie lepiej, pewniej! A twoja mała Eevee skocznym krokiem oraz z zadartym wysoko łebkiem poszła razem z tobą. Kiedy już stanęłaś w bezpieczny miejscu jakim był pokój dla Koordynatorów twoja przyjaciółka chwyciła Cię w ramiona, gładząc po plecach byś się trochę uspokoiła. Kto jak kto, ale ona dobrze wiedziała jak się czujesz, przecież sama kiedyś miała ten pierwszy występ.
- Umrzesz? Daj spokój! To było przepiękne! Twoja mała Eevee to prawdziwa pokazowa gwiazda!
Mira puściła Cię ze swoich objęć po czym kucnęła by pogłaskać po łebku twoją małą Eevee, która sama dała te parę kroków przed Ciebie by poddać się pieszczotom. Musiałaś przyznać, że absolutnie zasłużyła na swoją chwilę w blasku chwały! Zielonowłosa dziewczyna wstała i rzuciła okiem na ekran, gdzie prezentował się właśnie jakiś chłopak z Gengarem.
- No to jeszcze trochę i moja kolej. Mam nadzieję, że chociaż uda mi się przejść dalej. Wiesz, że swoimi punkami wysoko postawiłaś wszystkim poprzeczkę?
Zaśmiała się pięknie poprawiając swoje włosy i delikatnie marszcząc nosek, zastanawiając się czy nie rozczochrała się za bardzo.

Czując na sobie wzrok Stevena zarumieniłam się bardziej. Cieszyłam się, że szybko dotarłam do pokoju dla Koordynatorów. Mogłam usiąść na fotelu i pozwolić, by wszystkie emocje ze mnie zeszły. Widząc radosną Mirę, aż sama się uśmiechnęłam. Wyciągnęłam ręce do Eevee i przytuliłam ją do siebie od razu, jak tylko do mnie podeszła.
- Dobra robota, Nessie. Spisałaś się na medal! Jestem z ciebie taka dumna! - Ucałowałam ją w pyszczek. Wiedziałam, że dokonałam dobrego wyboru. Każdy mój pokemon był piękny i zdolny, ale Nessie była po prostu wyjątkowa.
- No, Nessie jest naprawdę zdolna! Sama nie wiedziałam, że tak pięknie sobie poradzi. Zwłaszcza, że nie miałyśmy czasu na przećwiczenie naszej rundy pokazowej... - Mruknęłam cicho i zaśmiałam się. Czułam się już trochę lepiej. Zastanawiałam się, jak dalej będą wyglądać pokazy. Pierwszy raz brałam w czymś takim udział.
- Na pewno dasz sobie radę! Będę trzymać kciuki. - Powiedziałam dodając otuchy dawnej przyjaciółce. - Ummm, jak to? Zdobyłam dużo punktów? - W sumie byłam zaskoczona. Bo zwróciłam uwagę tylko na punktację Stevena. Ach, głupia ja.

- Iłiii!
Zapiszczała zadowolona lisiczka i ułożyła się wygodnie na twoich kolanach, tuląc się łebkiem do twojego brzucha. Chyba i ją trochę zjadł stres, bo musiała się teraz wyciszyć odpoczywając na twoich kolanach. Ale ty nie miałaś nic przeciw temu. Kiedy zrobiłaś zdziwioną minę na słowa Miry odnośnie zdobytych przez Ciebie punktów, ona zaśmiała się głośno.
- Zdobyłaś 33.1 punktów od sędziów. Co póki co czyli Cię liderką i gwarantuje Ci przejście do kolejnej rundy pokazowej. Ah Ceres, Ceres. Nic się nie zmieniłaś! Wciąż jesteś tak samo roztargniona!
Zażartowała dziewczyna. Jeszcze chwilę porozmawiałyście kiedy Mira została wywołana na scenę, twoja przyjaciółka puściła Ci oczko i sama udała się na scenę. Ty zaś odwróciłaś się by móc zobaczyć jak radzi sobie twoja stara znajoma. Mira ze spokojem zajęła miejsce na arenie wypuszczając z kuli swojego Pokemona.
Piękny Pokemon motyl wyszedł z kuli rozpoczynając zaprezentowanie się od użycia Silver Wind jednocześnie wykonując jakby piękny taniec w powietrzu. Następnie Butterfree na polecenie trenerki użyła Shadow Ball strzelając naprawdę imponującej wielkości kulą w górę, zaraz po tym motyl przeszedł do użycia Aerial Ace. Pokemon Miry szybko przeleciał przez wytworzoną przez siebie mgiełkę srebrnego pyłu przez co jego Aerial Ace wyglął znacznie piękniej by ostatecznie uderzyć całym sobą w Shadow Ball, który otoczył jasno fioletową łuną Butterfree. Wyglądało to naprawdę imponująco! Tak wykorzystać Shadow Ball! Następnie motyl użył Flash, a błysk światła jaki wykonał rozproszył się po całej sali mieniąc się przy tym wszystkimi kolorami tęczy.
- Niesamowite przedstawienie! Mira zdobyła aż 35.2 punkty! Gratulujemy!
Powiedziała Serena, a Mira razem ze swoim Pokemonem ukłoniła się i wróciła do waszej poczekalni.

Byłam zadowolona ze swoich wysokich wyników. Bo jak na pierwszy raz, to było naprawdę coś! Kiedy Mira poszła na scenę, zaciekawiona oglądałam jej występ. Byłam zachwycona, zarówno jej pokemonem, jak i nią samą. Występ wydawał się być naprawdę profesjonalny. Daleko mi było do niej. Chociaż punktami nie wyprzedziła mnie jakoś szczególnie mocno. Byłam zaskoczona, bo spodziewałam się, że zdobędzie ich dużo więcej.
- Wow, to było niesamowite! Daleko mi do ciebie! - Zaśmiałam się. Nastąpiła chwila ciszy i spokoju, podczas której mogłyśmy zamienić kilka zdań. Sama nie wiedziałam, o co zapytać.
- Mira... - Zamilknęłam na chwilę, nie będąc pewna, czy chcę zapytać. - Masz kontakt z... z Reiem?

Mira podeszła do Ciebie w towarzystwie swojego Pokemona. Piękny motylek latał zadowolony, a jego uwaga spoczęła na Nessie, która zeskoczyła Ci z kolan i zaczęła się mu przyglądać.
- Tylko trochę trenowałam! Pamiętaj, bez treningu zmarnujesz swój talent!
Zaśmiała się cicho, nachylając ku swojemu Pokemonowi który wylądował przed Eevee i pogłaskała go. Musiałaś przyznać, że dziewczyna ma rację. Jeśli nie będziesz trenować zostaniesz na takim poziomie jakim jesteś. Może i było to wystarczające na regionalne pokazy, ale na Wielki Festiwal? Zdecydowanie nie. Kiedy zaś zapytałaś swoją koleżankę o Reia, ona delikatnie zmarszczyła brwi.
- Szczerze mówiąc, nie chcę mieć już z nim nic wspólnego. Podróżowaliśmy przez jakiś czas razem, a on potem stwierdził że podróżowanie z Koordynatorką go ogranicza i ruszył do Johto. Więc niech sobie robi, co chce!
Powiedziała trochę oburzona, tupiąc przy tym nogą. Miałyście w zasadzie trochę czasu zanim zostaną wylosowane osoby które przeszły do kolejnej rundy.