Safari Zefonit

Spojrzałem na nią nią z miną zbitego szczeniaczka. Nie lubiłem takich opcji, no ale trudno.
- Spotkałem Skorupiego i tak jakoś się zeszło.
Objaśniłem pokrótce i ruszyłem przed siebie. Byłem trochę głodny ale miałem jakieś kanapki w torbie. Co prawda wczorajsze ale powinny się nadać.

Szliście dalej. Do grzejącego wcześniej słońca dołączył wiejący wiatr. Drugi składnik osłabił siłę grzewczą gwiazdy. Taka kombinacja sprawiła, że dalsza wędrówka może być tylko i wyłącznie wielką przyjemnością.

Nie ma to jak wietrzyk, który delikatnie schładza ciało rozgrzane promieniami słońca. Nad morzem nie było takich problemów, że nie wiało. Tam zawsze bryza schładzała otoczenie.

6) Wasza piesza przechadzka trwała dalej. Sneasel i Poliwag bawili się ze sobą w berka, ale mimo to zbytnio się od was nie oddalali. Margot rozglądała się naokoło.

Kroczyłem z wolna, jednak nie spoglądałem na ziemie i krzewy. Wręcz przeciwnie, moje oczy ciągle podążały za płynącymi po niebie z wolna chmurkami, które dla większości ludzi nie mają znaczenia. Ale ja, lubię je jako zwiastun nadciągającego deszczu są wręcz nieocenione.

Na niebie nie działo się nic niezwykłego. Białe, puszyste chmurki sunęły sobie powoli jak statki po błękitnym oceanie, którym był nieboskłon roztaczający się nad waszymi głowami. Wokół was było cicho. Tak jakby nie było w tym lesie żywej duszy.

Jak to na niebie nic ciekawego się nie działo? Czyżby prowadzący był kompletnym ignorantem? Chmury same w sobie są szalenie ciekawe. Jedna wygląda jak hipopotam, inna jak twarz rudego makaka. Wystarczy widzieć, nie tylko patrzeć a świat stanie się znacznie ciekawszy. Poza tym nigdy nie warto mówić, że chmura wygląda jak hipopotam, wtedy zawsze pada.

8) Nagle ujrzałeś chmurę, która ułożyła się w ciekawy kształt. Wyglądała jak twarz z wyciągniętym językiem. Czyżby to był jakiś ukryty przekaz od wszechświata albo od Stwórcy Arceusa?

A może złośliwość MG? Mniejsza, koniec lampienia się w chmury skoro nawet one wytykająku mnie język. Czas zając się poszukiwaniami pokemonów. Zacząłem z wolna rozglądać się dookoła w poszukiwaniu jakiś tropów, albo jeszcze lepiej stworków.

9) Dołączyłem do Margot w poszukiwaniu stworków. Szliście dalej, jednak nic wam nie udało się zauważyć. Nagle na jednej z gałęzi usiadł ptak.
- Pi, pidżi. - zaskrzeczał stworek.

Przez chwilę zastanawiałem się do kogo może należeć ten uroczy głosik, ale to nie jest, żaden warty uwagi pokemon. Nie potrzebuję małego ptaka do swojej drożyny zwłaszcza, że ten etat już jest zajęty przez Swablu.
- Idziemy dalej?
Spytałem nie wykonując nawet skanu pokemona. Nie chcę go robić, szkoda mi na to czasu. Z resztą jeszcze gotów się do mnie przyczepić jak tamta Wurmpel.

Ruszyliście dalej. Podróż była taka sama jak przedtem, z wyjątkiem ilości ptaków, która was otoczyła. Były to ciągle te same brązowe ptaki. Wszystkie mówiły to samo:
- Pi, pidżi.

Skoro jest ich taki tłok... Skanuję czym prędzej kilka najciekawszych stworków. A nóż, widelec znajdzie się taki o interesującej barwie. Nie potrzebuję właściwie ptaka ale zawsze warto się pochwalić shiny pokemonem.

Gdy tylko wyciągnąłeś PokeDex, żeby zeskanować nim stworki, usłyszeliście wybuch. Sprawił on, że wszystkie ptaki odleciały.
- Co to było? - zastanowiła się na głos Margot

Kurde, a zapowiadało się tak fajnie. No niestety, ktoś tu jest leniuszkiem i wolał coś wysadzić niż zeskanować pokemony.
- Ja... proponuję iść w przeciwnym kierunku. Zapewne eksplozja spłoszyła wszystkie pokemony.
Stwierdziłem zwięźle marząc o jakimś silnym pokemonie.

12) - Nie przejmujesz się tym, czy nic się nikomu nie stało!? - krzyknęła na ciebie dziewczyna - Gdybyś miał chociaż odrobinę uczuć, to może chciałbyś dowiedzieć się, co się tam stało.

Hm... wjechała mi trochę na ambicje. No ale ludzie... ciekawość to pierwszy stopień do piekła.
- Jesteś przeszkolona w pierwszej pomocy?
Zadałem proste pytanie, spoglądając na nią beznamiętnie.
- Ja nie. Jeśli są ranni nie będziemy w stanie pomóc. Co więcej to jest daleko, możemy sami wpaść w problemy, przez co służby ratunkowe będą musiały pomagać dwóm osobom więcej. A skoro my to usłyszeliśmy z takiej odległości to na pewno odpowiednie osoby już tam zmierzają. Jak chcesz możemy iść...
Ale... i tak kobiecie do rozsądku nie przemówisz. Co prawda martwi mnie, że ktoś może być ranny ale to nie powód żeby skakać od razu w ogień.

Twoje słowa zszokowały dziewczynę. Widocznie Margot nie pomyślała o tym, że komuś mogło się stać coś poważnego. Dziewczyna oprzytomniała dopiero, kiedy jej Sneasel zaczął ją ciągnąć za rękaw. Ruszyła wtedy w stronę słupa dymu, który wyłonił się z między drzew.

A niech ją gęś kopnie i byk wydepta. Jak to mówią starodawne porzekadła. Nie mam nic innego do roboty jak tylko iść za nią. Choć tak naprawdę nie mam na to najmniejszej ochoty. Czym prędzej ruszam w kierunku słupa dymi i czekam aż sami będziemy potrzebowali ratunku.

Dymny słup był bliżej niż się wam wydawało. Nagle weszliście na ogołoconą łąkę. Trawa była spalona, a co mniejsze drzewa były poprzewracane.
- Kto lub co mogło to zrobić? - zastanawiała się Margot.
Na środku stało ogromne zielone drzewo. Wyglądało, jakby zostało tutaj posadzone po tym wybuchu, bo było nietknięte. Przed drzewem stał ubrany w ciemny płaszcz mężczyzna. Nagle ujrzeliście błysk, które na chwilę was oślepił.

No a nie mówiłem, żeby tam nie iść? No masz ci los, nie dość, że jest tu jakaś dziwna postać, to jeszcze zostaliśmy oślepieni. Nie po to przyszedłem tutaj żeby wpakowywać się w dziwaczne rzeczy tylko chcę złapać interesujące mnie pokemony. Złapałem czym prędzej Margot za rękę i popędziłem W kierunku z którego przyszliśmy. Nawet jeśli przed nami są drzewa to i tak zaraz odzyskamy wzrok. Uciekniemy i będzie spokój.

Biegliście na oślep. Czułeś, że gałązki drzew biją ciebie po całym ciele. Po pewnym czasie stanęliście. Po chwili odpoczynku znowu widzieliście normalnie.
- Co to było? - spytała Margot

Mógł to być właściwie ruch typu Flash, albo coś w tym stylu. Tylko... czemu ja muszę zawsze w coś takiego się wkręcić?
- Pewnie Flash. Nikomu nic się nie stało...
Zacząłem zadowolony z tego faktu.
- Tak więc możemy sobie pójść dalej szukać pokemonów.
Dodałem po chwili i ani trochę mnie ta sprawa nie interesowała.

16) - Tylko że Flash nie spowodowałby takich zniszczeń. - Margot drążyła temat - Do tego ten facet. Co jeśli on miał coś z tym wspólnego?
Przypuszczenia dziewczyny wydawały się dosyć dziwne i niedorzeczne, ale nawet całkiem prawdopodobne. Może warto by się przyznać tej sprawie?

Spojrzałem na nią z miną zatytułowaną "co ty nie powiesz Sherlocku" po czym poprawiłem grzywkę przeczesując ją palcami.
- Flash prawdopodobnie mnie oślepiło. Żeby narobić takich zniszczeń jakiś silny pokemon musiał użyć jakiegoś, ognistego ataku. Może nawet Flash Fire. To by pasowało.
Wyrzekłem i ruszyłem dalej. Nie uśmiechało mi się szukanie wiatru w polu ani narażanie skóry.