Safari Zefonit

O... jakie to słodkie. Aż dziwne, że z takich pluszaków wyrastają wielkie Ursaringi.
- Więc zgodzisz się pójść ze mną?
Spytałem wystawiając pokeball w kierunku pokemona. Jeśli tylko się zgodzi stukam go kulką i błagam w myślach aby nie zmienił zdania.

8) "Bojowa" Teddiursa sam dotknęła twojej kuli. Jasne światło ją pochłonęło. SafariBall zaczął wibrować. Po chwili pyknął, co oznaczało to, że udało ci się złapać Teddiursę. Margot również udało się schwytać swojego niedźwiadka.

Jest... Udało mi się go złapać. Aż szkoda się z nim rozstawać, ale nie mogę go zatrzymać. Na pewno znajdę dla niego dobre łapki.
- Super!
Zawołałem radośnie i ukryłem skrzętnie pokeball. Poczekałem jeszcze na Margot i ruszyłem dalej.

Już odchodziliście z tej polanki, ale Margot w ostatniej chwili się zawahała.
- Co będzie z nimi? - zapytała ciebie dziewczyna, patrząc na stojące na polance misie.
Teddiursy, o których była mowa, również patrzyły się na dziewczynę. W pewnym momencie zaczęły szeptać między sobą i po chwili uciekły.
- Dobra. Nie było tematu. - powiedziała dziewczyna z małym WTF na twarzy.

Spojrzałem za siebie na maluchy. Najchętniej zabrałbym je wszystkie... no ale nie znajdę dla nich domów.
- Hm... może weźmiemy...
W tym momencie pokemony rozbiegły się, każdy w swoim kierunku.
- Chyba sobie poradzą.
Powiedziałem po chwili.

- Najwyraźniej. - oceniła dziewczyna. - To jak, idziemy dalej?
Dziewczyna pociągnęła ciebie za rękę, aby szybciej pójść w głąb lasu.

oczywiście, że pójdziemy. W końcu przybyłem tu po jednego, małego skorpiona. I nie odpuszczę dopóki go nie złapię.
- No idę.
Powiedziałem w reakcji na ciągnięcie i ruszyłem za nią. W sumie razem raźniej. Oczywiście upewniłem się jeszcze, że mój poliwag nadąża za nami.

11) Nagle usłyszeliście odległy grzmot.
- Super. Będzie padać. - powiedziała ze złością dziewczyna i zaczęła szukać czegoś w plecaku.
Po chwili wyjęła z niego dwa parasole, jeden kolorowy a drugi cały czarny. Margot podała ci ten ciemniejszy, mówiąc:
- Masz, może ci się przydać.

________
*Znowu wyczerpiemy limit w trzy dni :D

W ostateczności strzeli nas piorun i tyle z tego będzie.
- Nie wiem czy chodzenie w czasie burzy jest mądre.
Zacząłem rozglądając się dookoła za jakimkolwiek schronieniem.
- Powinniśmy się gdzieś schować.
Dodałem po chwili.

- W sumie to masz rację. - przyznała ci rację Margot i ruszyła z tobą w poszukiwaniu jakiegoś schronienia.
Zaczęliście iść ścieżką. Podczas tej wędrówki usłyszeliście znowu grzmoty. Jak na razie nie widzieliście jeszcze błyskawicy, ale zapewne była to tylko kwestia czasu.

Grzmoty... burza... To nic fajnego. Zwłaszcza w lesie, gdzie pierwsze lepsze drzewo może ci się zwalić na łeb.
- Hm... Szkoda, że Poliwag nie umie Dig.
Zaczałem rozmyślać nad wykopaniem jakiejś większej nory. No ale, żaden z naszych pokemonów raczej nie dysponował takimi umiejętnościami. Ja sam z resztą też.

Szliście dalej. Niebo przykryło się ciemnymi chmurami. Po wcześniejszej ładnej pogodzie nie było już żadnego śladu. W pewnym momencie Margot przystanęła.
- Co to jest? - powiedziała, wskazując na jasne światło między drzewami.

Co to mogło być? Hm... chyba warto sprawdzić.
- Zerknijmy.
Powiedziałem robiąc krok na przód. Może to jakieś schronienie, typu leśniczówki.

Margot ruszyła przed ciebie w krzaki. Szedłeś za dziewczyną. Po przejściu przez zarośla ujrzeliście mały, drewniany domek. Dziewczyna podeszła do drzwi i zapukała w nie. Po chwili stanęła w nich niska siwowłosa kobieta.
- Co się stało kochaneczki? - zapytała was.

Spojrzałem na to z niedowierzaniem. W ogóle istnieje możliwość mieszkania w strefie safari? Przecież to miejsce przeznaczone dla pokemonów.
- Robi się ciemno i nadchodzi burza. Szukamy schronienia.
Powiedziałem ze spojrzeniem kota w butach. Może się zgodzi...

Zaraz po twoim wyjaśnieniu, jak na życzenie lunęła potworna ulewa.
- Już, już. Wchodźcie natychmiast. - staruszka zgarnęła was do swojego domu.
Dom ten był dwuizbowym budynkiem. W pierwszym pomieszczeniu zostały połączone salon, kuchnia oraz jadalnia. Znajdował się tu aneks kuchenny, obok niego stał niewielki stół z czterema krzesłami. Przy przeciwnej ścianie ujrzeć można było sofę i leżącego na niej czarnego pokemona. Nie zobaczyliście nigdzie łóżka, więc za zamkniętymi drzwiami znajdowała się pewnie sypialnia starszej kobiety.
- Bardzo tu u pani przytulnie. - powiedziała Margot z uśmiechem.

Przy wchodzeniu podziękowałem kobiecie za jej dobroć. Następnie usiadłem na podłodze przy ścianie.
- Dziękujemy. Możemy się rozłożyć tu na podłodze na noc?
Spytałem głaszcząc moją Poliwag. Bardzo chciałem żeby dobrze wspominała tą wyprawę.

- Tak, tak. Zaraz przyniosę wam koce, żebyście mieli miękko. - powiedziała kobieta i wkroczyła do swojej sypialni.
- Nie wydaje ci się to dziwne, że ktoś mieszka na terenie Safari? - spytała się ciebie dziewczyna - To znaczy, myślałam, że mogą tu mieszkać tylko pokemony.
Kobieta wyszła ze swojej sypialni, niosąc dla was trzy grube wełniane koce.
- Proszę to dla was. - powiedziała, przekazując je w twoje ręce.

Uśmiechnąłem się do starszej kobiety. W sumie to bardzo miło z jej strony.
- Już się nad tym zastanawiałem, ale darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby.
Powiedziałem, choć w sumie warto by się czegoś dowiedzieć na ten temat. W każdym razie wziąłem od nieznajomej koc i rozłożyłem go na podłodze. Położyłem swój plecak pod głowę tak, aby każde majstrowanie przy nim mnie zbudziło i spróbowałem zasnąć.

17) Nagle usłyszeliście gwizd czajnika.
- Może napijecie się herbatki, co? - zapytała was kobieta, zdejmując czajnik z ognia.
- Bardzo chętnie. - odpowiedziała Margot, wzięła ciebie pod ramię i usadziła was na krześle.
Kobieta przyszykowała szklany imbryk, do którego wrzuciła różne zioła i jagody. Następnie zalała tą mieszkankę wrzątkiem.
- Jest to mieszanka owoców Oran Berry oraz liści Pecha Berry. - wyjaśniła staruszka, nalewając wam gorący napar do filiżanek, które wcześniej położyła na stole. - Zapewni wam spokojny sen w nocy.

Hm... ja podziękuję jednak. Nie ufam żadnym herbatom i piję wyłącznie wodę.
- Ja nie pijam herbat.
Powiedziałem dość niepewnie. W końcu nie chciałem wyjść na niewdzięcznika.
- Jeślibym mógł to bym poprosił wody.
Powiedziałem w końcu. Jak to mówią ostrożności nigdy zbyt wiele.

18) - Oczywiście, już dam ci wody. - powiedziała staruszka, zabierając ci filiżankę z herbatą. - Przynajmniej Akuma się napije herbatki.
Kobieta podała ci kubek i bardzo gustowny dzbanek wypełniony wodą gdzieś do jego połowy. Następnie wyjęła miskę i przelała do niej herbatę z twojej filiżanki.
- A kim jest Akuma? - Margot spytała się staruszki.
- Akuma to mój Mightyena. - wyjaśniła kobieta.
Z kanapy wstał stwór. Tak jak kobieta powiedziała, był to Mightyena. Podszedł do swojej miski i powoli zaczął sączyć z niej herbatę. Co chwilę słyszeliście odgłosy burzy, która szalała na zewnątrz.

Nie podobała mi się pogoda ani fakt, że musimy u kogo nocować. Z reguły stawiałem na samodzielność, ale to nie zawsze jest możliwe.
- Dziękuję.
Powiedziałem nalewając sobie wody do filiżanki po czym wypiłem wszystko. jedyne czego już chciałem to tylko pójść spać. I jeśli nikt mi w tym nie przeszkodził to położyłem się na kocu i podłożyłem sobie pod głowę plecak, który robił mi za poduszkę.

19)Położyłeś się i już czułeś, że zasypiasz, ale wtedy poczułeś, że Akuma zaczął się do ciebie zbliżać.
- Nie musisz się bać, on nie gryzie. - zapewniła staruszka - Naprawdę, a twój Poliwag na pewne to zaraz udowodni.
Twój pokemon ciągnął Mightyenę za ogon. Mroczny stworek się odwrócił. Margot z przerażeniem w oczach patrzyła na tą scenę. Po chwili Akuma uśmiechnął się i zaczął bawić się z Polwiagiem. Ty wtedy mogłeś spokojnie zasnąć.

~~~~~~~~~~

Obudziły ciebie promienie słońca przedzierające się przez okno, które znajdowało się w "kuchni". Na twoim brzuchu drzemał sobie Poliwag. Obok ciebie dalej spała Margot ze swoim Sneasealem u boku. Akuma znajdował się na tej samej pozycji co wczoraj, gdy przybyliście do tego domu, czyli na kanapie. Staruszka krzątała się właśnie po kuchni i coś smażyła.

O... tak piękny poranek. Aż szkoda byłoby nie wyjść czym prędzej na dwór. W końcu kto wie co wyszło na dwór po tym całym deszczu?
- Dzień dobry!
Ziewnąłem głośno i zdjąłem z siebie małego Poliwaga. Po tym przeciągnąłem się z głośnym trzaskiem kości i lekko się skrzywiłem. Ach... spanie na podłodze nie należy do wygodnych rzeczy.