Safari Nivis

19. - Wiem. - uśmiechnęła się do ciebie zaczepnie przyspieszając nieco kroku. Wiatr smagał teraz wasze policzki poruszając gęstą trawę, która porastała tą strefę. Właśnie dochodziliście do miejsca, gdzie trawa osiągała rozmiary... ludzkie. Wasze głowy nie wystawały ponad nią.

Rozmiary tej trawy były ogromne. Chyba nawet najżarłoczniejsza Ponyta nie odważyłaby się tu przyjść w poszukiwaniu jedzenia. Ale ja nie byłem Ponytą, na wszelki wypadek wziąłem Nidorana na ręce i mogłem ruszać w świat. Nie chciałem, żeby mi się zgubił, a to nietrudna rzecz w takim zielsku.

1. Tak jak i ty zrobiłeś ze swoim maluchem tak zrobiła też Angela przyciągając do siebie swoją dwójkę towarzyszy, aby przypadkiem nie zagubili się w tej gęstwinie. Ruszyliście więc przed siebie raz po raz potykając się o własne nogi lub też poplątaną ze sobą trawę. Nie widać jednak było końca tego trawiastego 'lasu'.

Oby znalazł się on szybko, bo nawet Hariyama mógłby się tu skutecznie schować a i tak byśmy go tu nie znaleźli. To jak szukanie igły w stogu siana, no ale może jakimś cudem coś się znajdzie.
- Nie możemy się tu rozdzielić.
Przypomniałem wszystkim, żeby w razie co nikt sobie nie poszedł w bok.

2. - Mówiłeś coś? - dobiegł cię, gdzieś s boku głos Angeli, ale nie widziałeś gdzie ona jest. W każdym razie nie było jej obok ciebie, co mogło oznaczać, że postawiła o kilka kroków w bok za dużo i po prostu się od ciebie odłączyła idąc... Nie wiadomo teraz nawet gdzie.

No to mógł być problem... ale mam pomysł jak go rozwiązać. Spojrzałem na Nidorana i powiedziałem:
- Użyj ice beam. Celuj w trawę tuż przy ziemi.
Oczywiście miałem zamiar ją zamrozić i później silnym kopnięciem złamać w tym miejscu. Przetoruję sobie drogę, a przy okazji wołam dziewczynę, żeby móc ją namierzyć.

3. Nidoran w mig zrozumiał o co ci chodzi i zaczął wykonywać swoją pracę. Angela tak jak ją prosiłeś co chwilę odzywała się, abyś wiedział, w którym kierunku masz zmierzać. w końcu się spotkaliście.
- No, już myślałam, że się zgubiliście. - westchnęła widząc waszą dwójkę.

Kto się zgubił ten się zgubił... no ale mniejsza o to.
- Znaleźliśmy sposób na oczyszczenie drogi przed sobą, nie ryzykując pożaru.
Powiedziałem dumny z siebie jak i Nidoranka.

4. - No proszę, widzę jednak, że ta łepetyna nie służy tylko do ładnego wyglądania - zaśmiała się Angela i mogliście ruszać dalej przedzierając się przez trawy. W końcu dostaliście się do końca tej części safari, którą porastała wysoka trawa. Kończyła się ona bowiem w miejscu, gdzie płynął potoczek, w którym wody było na wysokości połowy buta.

Czy cały but, czy tylko połowa i tak było szkoda go przemoczyć. Jeśli tylko było takie miejsce postarałem się odnaleźć jakieś kamienie po których można by pzehycać na drugą stronę. Zdecydowanie wolę trochę sobie poskakać niż przez resztę safari męczyć się z wodą w butach.

5. Rozejrzałeś się zatem za jakimiś kamieniami, które mógłbyś sobie ustawić jako mostek. Na brzegu nic takiego nie znalazłeś, ale w wodzie, blisko brzegu na którym staliście leżały kamienie, które ułożone odpowiednio mogłyby wam posłużyć jako przejście.

O i super. Jak pomyślałem tak też zrobiłem. Zacząłem tworzyć prowizoryczną przeprawę, a gdy tylko ta była gotowa ruszyłem dalej. W końcu nie ma co czekać, przygoda jest tam gdzieś i trzeba tylko zrobić do niej pierwszy krok.

6. Ustawienie przejścia przez rzekę trochę ci zajęło, a Angela pomagała ci jak tylko mogła. W końcu udało się wam ułożyć niby most i przeprawić na drugą stronę. Voltorb i Ponyta po prostu przeszli na drugą stronę po wodzie. Gdy znaleźliście się już na drugim brzegu, w pewnym momencie jakieś dwa cienie przemknęły obok was.

Jakieś dwa cienie? Hm... warto to zbadać. Czym prędzej popędziłem za nieokreślonymi cieniami aby je zbadać. Niezależnie od tego co to, ciekawość była znacznie większa od instynktu samozachowawczego. Poszedłem za nieznanymi obiektami starając się zachować możliwie jak najciszej. A co z tego będzie... to się okaże.

7. Co sił w nogach popędziłeś w stronę w którą podążyły dwa tajemnicze cienie. Angela była mocno zszokowana twoim nagłym zrywem, ale szybko się opamiętała i ruszyła za tobą. Znaleźliście się w miejscu, gdzie woda tworzyła malutkie jeziorko przy którym prawdopodobnie pokemony miały swój wodopój. Stały tam teraz dwa

To było to, czego szukałem. Dwa, piękne białe psiaki. Dałem znać reszcie, za pomocą gestu ręki żeby byli cicho. Nie chciałem ich spłoszyć ani przykuć do siebie ich uwagi zanim nie zdobyłem jakichś pomocnych informacji. Wyciągnąłem pokedex, ustawiłem go na tryb cichy i zeskanowałem pokemony.

8. Po przestawieniu na tryb cichy dexter nie gadał, a tylko wyświetlił ci na swoim ekranie dane o każdym z Absoli.

Absol 
Lvl. 22 | Natura: Zawzięty | Ability: Super Luck
Ataki: Perish Song, Future Sight, Taunt, Scratch, Feint, Leer, Quick Attack, Pursuit, Bite, Double Team, Slash, Megahorn

Absol 
Lvl. 24 | Natura: Dobra | Ability: Super Luck
Ataki: Perish Song, Future Sight, Taunt, Scratch, Feint, Leer, Quick Attack, Pursuit, Bite, Double Team, Slash
Absole stały sobie przy wodopoju spokojnie popijając sobie wodę. Gdy już skończyły przytuliły się do siebie głowami.

Nie miałem zbytnio pomysłu jakby to zrobić... ale cóż. Jakoś ich przekonam. Ruszyłem powoli w kierunku mrocznych pokemonów tak aby ich nie spłoszyć czy coś.
- Cześć...
Zacząłem niepewnie po czym dodałem szybko kilka słów.
- Piękna z was para.
Dobry podliz nie jest zły.

9. Gdy tylko się wyłoniłeś z kryjówki wytwarzając przy tym mnóstwo hałasu obydwa pokemony odwróciły się w twoim kierunku i bacznie ci się przyglądały. Nie wiadomo, czy już widziały człowieków, czy nie. Kiedy zacząłeś do nich mówić samiec wysunął się nieco przed samicę jakby gotów do ewentualnej obrony swojej partnerki.

Zawołałem do siebie swojego towarzysza, aby pokazać im, że nie jestem taki straszny.
- To Nidoran, mój trujący maluch.
Przedstawiłem im swojego podopiecznego. Może jego słodziutki pyszczek trochę ich uspokoi?
- Co powiecie na trochę karmy?
Spytałem i wyciągnąłem z torby dwie porcje, którymi miałem nadzieję zaskarbić sobie ich przychylność.

10. Nidoran przyplątał się do twojej nogi i zadowolony się o nią ocierał w rozmaity sposób if you know what i mean. Angela stała z boku przyglądając się temu wszystkiemu, a Absole nadal bacznie cię obserwowały. Gdy zaproponowałeś im karmę nie bardzo chciały się ruszyć w twoim kierunku jakby nie do końca przekonane o uczciwości twoich zamiarów. Widząc to Nidoran podszedł do nich i porozmawiał z nimi po pokemonowemu, co skłoniło je do podejścia i zjedzenia karmy.

Obserwowałem stworki, żeby sprawdzić czy jakoś ich nie uraziłem albo coś...
- Smakuje?
Zapytałem i wysunąłem dłoń w kierunku samca. Zrobiłem to bardzo powoli, żeby go nie spłoszyć, ale też żeby mógł w razie co się cofnąć. Może to potrwać dłużej niż trzeba, ale cierpliwość w takich wypadkach jest najważniejsza.

11. Absol samiec nie zareagował, gdy wyciągałeś ku niemu rękę. Udało ci się położyć rękę na jego mięciutkim futerku. Samica spojrzała na to z zazdrością i także wlazła pod twoja rękę, abyś i ją nieco pogłaskał za uchem i podrapał to tu to tam. Nidoran był zadowolony, że jakoś ci pomógł zdobyć ich zaufanie.

Fajnie, mógłbym teraz spróbować, tak? Chwilę milczałem, aż w końcu zdecydowałem się na wygłoszenie propozycji.
- Może byście poszli ze mną poza safari? Zwiedzać świat i w ogóle?
Zapytałem niepewnie głaszcząc przy tym łebek samicy.

12. Samica od razu ochoczo kiwnęła głową, na co samiec warknął na nią. Rozpoczęli między sobą dyskusję na temat tego, czy dołączyć do ciebie . W końcu jednak samicy udało się przekonać samca, albo po prostu nie chciał on zostawiać swojej partnerki, bo również się zgodził z tobą iść.