Safari Nivis

15. Na szczęście nie było tego dużo i już po chwili mogliście ruszać dalej. Przed wami jeszcze spory kawał drogi, ale im dalej w głąb strefy safari tym bliżej byliście celu. Idąc przez chwilę w milczeniu Angela zdecydowała się je przerwać.
- Czym się właściwie zajmujesz, tak poza łażeniem po strefach safari?

Właściwie co ja robię ze swoim życiem? No tak właściwie to niewiele...
- Jestem trenerem pokemon. No i podróżuję.
Właściwie to najlepsze określenie. Na chwilę obecną nie mam nic lepszego do roboty.

16. Właściwie... Właściwie to wędrowaliście spokojnie dalej idąc w zasadzie ramię w ramię. Angela z uwagą wysłuchała odpowiedzi na pytanie, które ci zadała kilka chwil wcześniej, a potem milczała.
- Hooop-iiip! - usłyszałeś, a następnie poczułeś jak coś siada ci na głowie. Był to mały niesiony wiatrem.

Mimo wszystko czułem w tym jakiś podstęp. Zupełnie jakbym kiedyś, już komuś zafundował podobne przeżycia...
- Cześć maluchu.
Odezwałem się do stworka, gdy tylko zdałem sobie sprawę z tego, z czym mam do czynienia.

17. Hoppipowi bardzo spodobało się siedzenie na twojej głowie i mocno się wczepił w twoje włosy. Gdy tylko do niego zagadałeś zaskrzeczał wesoło:
- Hopip! - jakby się chciał również z tobą przywitać, po czym swoimi liśćmi, które wyrastały mu z czubka głowy zaczął miziać cie po twarzy.

To było całkiem zabawne, szkoda tylko, że nie będziemy mogli pójść razem dalej. No ale cóż, póki co możemy pochodzić chwilę razem.
- Dorobiłem się nowej czapki.
Zaśmiałem się pokazując palcem na różowego pokemona.

1. - Bardzo ci w niej do twarzy. - uśmiechnęła się Angela przyglądając ci się, po czym sięgnęła po coś do torby - Poczekaj chwilę, zrobię sobie zdjęcie na pamiątkę. - powiedziała wyciągając aparat cyfrowy i wyprzedzając cię kilka kroków, po czym pstryknęła ci fotkę.
- I jak podoba się? - zapytała pokazując ci zdjęcie.

NIeeee... tylko nie zdjęcie. Zawsze wychodziłem pięć razy gorzej niż w rzeczywistości wyglądam. No ale cóż, już po ptakach. Spojrzałem na zdjęcie lekko zasmucony faktem tego, niezbyt miłego prezentu.
- Ale niech nikt go nigdy nie zobaczy.
Powiedziałem nadymając poliki w geście niezadowolenia.

2. - Jasne, tylko na fejsie udostępnię. - zaśmiała się zadziornie. Hoppip dalej siedział na twojej głowie i chyba niespecjalnie miał zamiar się stamtąd ruszać. Najchętniej pewnie poszedł by razem z tobą w dalszą drogę na dobre i na złe. Na razie nie było widać nic poza trawą porastającą tą strefę, która falowała pod naciskiem podmuchów wiatru.

Na fejsie... co to w ogóle jest? Jakiś nowy wynalazek? Przecież w świecie pokemon, nigdy nic takiego nie istniało.
- Okej...
Powiedziałem niepewnie, nie do końca wiedząc o co jej chodziło.

3. Nie dowiedziałeś się jednak co Angela miała zamiar zrobić ze zdjęciem. Jak na razie tylko schowała swój aparat. Idąc dalej poczułeś mocny podmuch wiatru. Zaskakująco mocny. Sprawił on, że Hoppip chcąc nie chcąc odczepił się od twojej głowy i poniosło go gdzieś hen daleko. Okazało się, że sprawcą tego zdarzenia był , który śmiał się z tego co się stało.

Szkoda, a już zacząłem się przywiązywać do Hoppipa. Ale może tak będzie lepiej? Spojrzałem na ptaka i wziąłem głęboki wdech. Co powinienem z tym zrobić? Najlepiej byłoby pójść dalej nie zwracając na niego uwagi. Oczywiście jeśli dziewczyna będzie tego chciała.

4. No właśnie, może to i lepiej, że już sobie poleciał, inaczej znów dałaby się znać twoja słabość, gdyby Hoppip chciał z tobą zostać już na zawsze. Angela z ukosa spojrzała na Pidove i rzuciła krótko:
- Co za kiepski żart. - po czym nie zwracając na niego większej uwagi podążyła dalej z tobą. Można by powiedzieć, że jesteście już prawie w połowie drogi do domu.

Ciekawe czy wszystkie pokemony w tym safari są albo wredne albo bardzo miłe. Jakieś takie same skrajności.
- Właściwie, szukasz jakiegoś konkretnego pokemona?
Spytałem w końcu.

5. - Niespecjalnie. Szukam ciekawych okazów, które mogłyby zasilić moja drużynę, a że mam sporo czasu to zdecydowałam się wstąpić do strefy safari, aby ją przeszukać i złapać coś jak będzie godne uwagi. - odpowiedziała na twoje pytanie, a po chwili dodała jeszcze - Choć nie pogniewałabym się, gdyby na mojej drodze stanął Entei. Słyszałam, że podobno lubi tu przebywać.

Serio bywa tutaj Entei? No nieźle... szkoda tylko, że fajniejszy od niego jest Arcanine, którego prędzej czy później spróbuję złapać.
- Widzę, że wysoko mierzysz.
Po tych słowach zaśmiałem się serdecznie.

6. -Zawsze staram się wysoko mierzyć, mimo iż boleśniej można wtedy upaść. - odpowiedziała krótko. Trzeba jednak przyznać, że obrać sobie za cel legendarnego Enteia to nie lada wyzwanie. Niejedni powiedzieliby, że porywa się z motyką na słońce, bo przecież to nie jest pokemon tak często spotykany jak choćby Rattata, czy inny Zigzagoon.

Właściwie... jest jedna legenda, którą bardzo lubię. Co prawda jest niezwykle potężna i rzadko spotykana, ale co mi tam...
- Zawsze chciałem złapać Ryaquazę. Jest piękna.
Powiedziałem końcu o pokemonie, którego istnienia nikt jeszcze nie udowodnił, tak samo jak to jest w przypadku Entei,a.

7. - Jeden z trzech najpotężniejszych legendarnych pokemonów z Hoenn, a zarazem odwieczny rywal Deoxysa. Nieźle. - pokiwała Angela z uznaniem. Widać twoje plany bardzo jej zaimponowały, wszak niełatwo jest okiełznać strażnika niebios Rayquazę. Szliście dalej, a trawa robiła się coraz wyższa. W pewnym momencie spod nóg umknęły wam dwa 'cosie'.

Właściwie co to były za cosie? Spojrzałem na Nidorana i dałem mu znak, żeby zaczął się rozglądać za tym czymś.
- Ciekawe co to jest, musimy to sprawdzić.
Szepnąłem do dziewczyny i zacząłem bawić się w ganianego z cosiami.

8. Pobiegliście zatem we dwójkę za 'cosiami', co nie było wcale takie łatwe, by ich dogonić, bo okazały się być bardzo szybkie. Jednak w końcu zatrzymały się w miejscu i wtedy je dogoniliście, a waszym oczom ukazała się dwójka . Plusle i Minun bawiły się wesoło ze sobą.

Były takie sweetaśne, że aż oczy puchną od alergii na uroczość. Wziąłem głęboki wdech aby w końcu powiedzieć:
- Nie miałbym serca ich rozdzielać, a dwóch nie wezmę.
Stwierdziłem na głos, starając się aby stworki tego nie usłyszały.

9. Z większym, bądź też mniejszym żalem zostawiłeś dwa elektryczne pokemony, które z radością dalej pobiegły się bawić.
- Bardzo urocze te dwa pokemony, gdyby nie to, że mam swojego kochanego Voltorba to może nawet bym się skusiła na ich złapanie. - zaszczebiotała podniecona widokiem dwóch myszowatych pokemonów Angela i spojrzała za nimi maślanymi oczami.

Mniejsza o żal, ważna jest przygoda. W końcu, gdzieś tam jest ten jeden pokemon, którego chcę złapać.
- Voltorb... jakoś nigdy nie byłem fanem tych pokemonów.
Przyznałem niepewnie.

10. - Ja wręcz przeciwnie, zawsze uwielbiałam Voltorby. Może dlatego, że mają ten swój uroczy wybuchowy temperament. - spojrzała na swojego partnera rozanielonym wzrokiem. Wszystko wskazywało na to, że ta dwójka jest praktycznie nierozłączna i wszędzie ze sobą wędrują.